Και το θέμα του περιβάλλοντος έχει λυθεί από τους Άγιους Πατέρες και συγκεκριμμένα θα αναφερθώ στους τρεις Αγίους Ιεράρχες (τέλος 4ου αιω). Δεν θα μπορούσα να αποτυπώσω τα λόγια τους καλύτερα από το παρακάτω δανεισμένο απόσπασμα. (πηγή)

 

Οι Τρεις Ιεράρχες ασχολήθηκαν ακόμη με το περιβάλλον, το οποίο θεωρούσαν μια ενότητα με αδιάσπαστη συνοχή που δικαιολογείται από τον άνθρωπο. Συστενάζει μαζί του ωστόσο δεν είναι ισότιμο μ’ αυτόν. Αποτελεί το πλαίσιο μέσα στο οποίο ο άνθρωπος μοιάζει μ’ έναν ταξιδιώτη που κάνει βέβαια σταθμούς αλλά δεν σταθμεύει μόνιμα και προσπαθεί μέσα στα πλαίσια του να πετύχει την ολοκλήρωσή του. Ο άνθρωπος καθώς, από την φυσική ποικιλία που τον περιβάλλει, διαλέγει ότι νομίζει πως είναι προς το συμφέρον του, αποκτά μια ληστρική διάθεση απέναντι στη φύση και η ανελέητη εκμετάλλευσή της γίνεται τρόπος ζωής και υπέρτατος κανόνας. Ωστόσο, το περιβάλλον αποτελεί για τους 3 πατέρες «γυμνάσιον αρετής» και «διδασκαλείον αιωνιότητος». Η εικόνα που αντικατοπτρίζεται σ’ αυτό είναι η εικόνα του ίδιου του ανθρώπου. Γι’ αυτό κάθε προσπάθεια βελτίωσης του, έχει σαν προϋπόθεση την προσπάθεια βελτίωσης του ίδιου μας του εαυτού.