Κυκλοφοριακή Αγωγή – Οδική Ασφάλεια

Υποθέματα και ερευνητικά θέματα ανά ομάδα, όπως ανατέθηκαν από τον επιβλέποντα. Μπορείτε να προτείνετε και δουλέψετε επιπλέον θέματα μετά από έγκριση. Έχετε πολλές δυνατότητες να αναλάβετε πρωτοβουλίες και με τα υπάρχοντα υποθέματα και ερευνητικά ερωτήματα.

1. ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΠΟΥ ΑΝΗΚΕΙ Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ

Η τεχνολογική ενότητα στην οποία βρίσκεται η κατασκευή που θα κατασκευάσω, δηλαδή το αυτοκίνητο, είναι οι μεταφορές-επικοινωνίες. Σε αυτή την ενότητα υπάρχουν δύο υποενότητες οι οποίες είναι οι μεταφορές και οι επικοινωνίες. Η κατασκευή μου ανήκει στις μεταφορές. Σε αυτήν την υποενότητα τα μέσα μεταφοράς που ανήκουν σε αυτή χρησιμοποιούνε ως κινητήρια ενέργεια την α) θερμική, β) την αιολική και στα πιο παλιά χρόνια ακόμη και την γ) μυϊκή ενέργεια. Αυτό όμως γίνεται ακόμη και σήμερα με το ποδήλατο. Το αυτοκίνητο, που είναι η κατασκευη μου, στην πραγματικότητα λειτουργεί με την θερμική επειδή γίνεται καύση πολλών χημικών υγρών όπως π.χ.η βενζίνη.

Στις μεταφορές υπάρχουν άλλες τρείς υποενότητες οι οποίες είναι οι χερσαίες μεταφορές, οι θαλλάσιες μεταφορές και οι εναέριες μεταφορές. Καθεμία απο αυτές τις υποενότητες χρησιμεύει και διακρίνεται διαφορετικα στο τι φορτίο μπορεί να μεταφέρει. Οι χερσαίες μεταφορές γίνονται συνήθως με τα αυτοκίνητα ή τα τρένα. Σε αυτά τα μέσα μεταφορας  το δίκτυο στο οποίο κινούνται, δηλ.οδικό και σιδηροδρομικό, αυξάνεται με ικανοποιητικούς ρυθμούς έτσι ώστε να υπάρχει άνεση στην μετακίνησή μας από ένα μέρος στο άλλο. Στα χερσαία μέσα μεταφοράς βρίσκεται το λεωφορείο, το ποδήλατο, τα μηχανάκια και άλλα.Στις θαλλάσιες μεταφορές βρίσκονται οι βάρκες, τα πλοία, τα πετρελαιοφόρα. Με αυτά τα μέσα μπορούμε να μετακινηθούμε διαμέσου της θάλλασας. Επίσης εξυπηρετούν σε μεγάλο βαθμό το εμπόριο και την ανάπτυξή του. Στις εναέριες μεταφορές υπάρχουν τα αεροσκάφη με σταθερά φτερά(αεροπλάνα), με περιστρεφόμενα(ελικόπτερα) και τα γνωστά σε μας αερόστατα. Τα μέσα αυτά χρησιμοποιούνται σε αεροφωτογραφίες, σε ελέγχους και στον ψεκασμό.

Στις επικοινωνίες υπάρχουν όλα τα μέσα με τα οποία επικοινωνούμε ο ένας με τον άλλον. Τέτοια μέσα που χρησιμοποιούνται στην καθημερινή μας ζωή είναι: α) τα βιβλία, β) οι εφημερίδες, γ) η φωτογραφία, δ) ο κινηματογράφος, ε) ο τηλέγραφος, στ) το ραδιόφωνο, ζ) τα δίκτυα, η) η διαφήμιση, θ) ο Η/Υκαι τέλος ι) τα πολυμέσα. Αλλο ένα μέσο αυτής της ενότητας είναι και το internet ή αλλιώς το ΔΙΑΔΥΚΤΙΟ που μας προσφέρει πολλά στον τρόπο επικοινωνίας μας με τους άλλους και έχει ,μεταφορικά, σκαλίσει και έχει αλλάξει τον τρόπο με τον οποίον επικοινωνούμε.

2. ΓΕΝΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ

Σε αυτό το κεφάλαιο θα γίνει η περιγραφή του αυτοκινήτου εξωτερικά και εσωτερικά:

Το αυτοκίνητο αποτελείται από έναν συγκεκριμένο αριθμό κυρίων οργάνων: το πλαίσιο (σασί), μια πάρα πολύ γερή και ανθεκτική κατασκευή, αποτελεί τον σκελετό του όλου συγκροτήματος και είναι το στοιχείο σύνδεσης των άλλων εξαρτημάτων μεταξύ τους όπως τον κινητήρα με το ηλεκτρικό σύστημα και τους παρελκόμενους μηχανισμούς του, που παρέχει την απαραίτητη ισχύ για την αυτόνομη κίνηση του αυτοκινήτου, το σύστημα μετάδοσης κίνησης-σύνολο αξόνων, οδοντωτών τροχών (γραναζιών) και συνδέσμων, για τη μετάδοση της ενέργειας του κινητήρα στους τροχούς, τους τροχούς, για την κύλιση του οχήματος, την πρόωση και την οδήγησή του, το αμάξωμα, που συμπληρώνει το αυτοκίνητο, επιτρέποντας σε αυτό μια λογική εκμετάλλευση χώρου, ανάλογα με τη χρήση για την οποία προορίζεται, το σύστημα ανάρτησης, που τοποθετείται μεταξύ των τροχών και του φέροντος μέρους του αυτοκινήτου.

Πλαίσιο. Αρχικά, το πλαίσιο ήταν ένα σύνολο δοκών από  χάλυβα που είχαν πατηθεί στην πρέσα(πρεσαρισμένοι χάλυβες) ή χαλύβδινων σωλήνων, κατάλληλου σχήματος, που σχημάτιζαν μια άκαμπτη κατασκευή για τη στήριξη των διαφόρων οργάνων του αυτοκινήτου, και το οποίο υφίσταται τις καταπονήσεις που δεχόταν το όχημα κατά τη διάρκεια της κίνησής του. Το πλαίσιο ήταν εφοδιασμένο με όλα τα απαραίτητα κατασκευαστικά προσαρτήματα (πέλματα, δευτερεύουσες δοκούς), αναγκαία για τη στερέωση του κινητήρα, του αμαξώματος και του συστήματος ανάρτησης.

Κινητήρας. Ο κινητήρας, που συνήθως χρησιμοποιείται σε όλον τον κόσμο για την πρόωση των αυτοκινήτων, είναι ο εμβολοφόρος βενζινοκινητήρας εσωτερικής καύσης, ο πετρελαιοκίνητος, ο περιστροφικός και ο κινητήρας αερίου. Ωστόσο, η πιο πρόσφατη εξέλιξη, που καθιερώθηκε στα περισσότερα μοντέλα αυτοκινήτων κατά τη δεκαετία 1980-90, ήταν ο καταλυτικός κινητήρας, που χρησιμοποιεί αμόλυβδη βενζίνη λιγότερων οκτανίων, και θεωρείται πιο φιλικός για την ατμόσφαιρα, ιδίως των μεγαλουπόλεων.

Ηλεκτρικό σύστημα. Ο συνηθισμένος βενζινοκινητήρας έχει ανάγκη σπινθηροδότησης στο τέλος του χρόνου συμπίεσης για την ανάφλεξη της βενζίνης. Επομένως οι αναφλεκτήρες έχουν ανάγκη από ρεύμα υψηλής τάσης.

Ψύξη. Ο κινητήρας του αυτοκινήτου πρέπει να κρυώνει κατάλληλα, ώστε η θερμοκρασία των οργάνων του να μην υπερβαίνει ορισμένες τιμές, πέρα από τις οποίες είναι επικίνδυνη η λειτουργία τους. Οι κινητήρες των περισσότερων οχημάτων είναι υδρόψυκτοι.

Τα όργανα του συστήματος, αρχίζοντας από τον κινητήρα, είναι ο συμπλέκτης, το κιβώτιο ταχυτήτων, ο σταυροειδής σύνδεσμος Καρντάν, ο άξονας μετάδοσης, το κωνικό ζεύγος oδοντωτών τροχών (πηνίο και στεφάνη), το διαφορικό και τα ημιαξόνια.

Αυτά που προαναφέραμε περιγράφουν το αυτοκίνητο από τα εξωτερικά μέρη μέχρι και τα εσωτερικά μέρη. Όλα αυτά τα μέρη είναι απαραίτητα για την κίνηση και την λειτουργικότητα του αυτοκινήτου χωρίς να υπάρχει εξαίρεση για καποιο αυτοκίνητο. Υπάρχουν και όργανα (τα λεγόμενα οργανάκια) τα οποία χρησιμοποιούνται στα σύγχρονα και αγωνιστικά αυτοκίνητα για την βελτίωση του κινητήρα έτσι ώστε το αυτοκίνητο να τρέχει πιο πολύ και να αυξάνεται η ιπποδύναμή του.

 Α ηλιακό αυτοκίνητο είναι ηλεκτρικό όχημα τροφοδοτημένος κοντά ηλιακή ενέργεια αποκτηθείς από τις ηλιακές επιτροπές στο αυτοκίνητο. Τα ηλιακά αυτοκίνητα δεν είναι αυτήν την περίοδο μια πρακτική μορφή μεταφοράς δεδομένου ότι μπορούν μόνο να λειτουργήσουν κατά τη διάρκεια της ημέρας και μπορούν μόνο να φέρουν έναν ή δύο επιβάτες. Εντούτοις, συναγωνίζονται στους ανταγωνισμούς όπως Παγκόσμια ηλιακή πρόκληση και Αμερικανική ηλιακή πρόκληση. Αυτά τα γεγονότα υποστηρίζονται συχνά από τις κυβερνητικές αντιπροσωπείες όπως Ηνωμένο τμήμα ενέργειας έντονος να προωθήσει την ανάπτυξη της εναλλακτικής ενεργειακής τεχνολογίας όπως ηλιακά κύτταρα. Τέτοιες προκλήσεις εισάγονται συχνά από τα πανεπιστήμια για να αναπτύξουν την εφαρμοσμένη μηχανική σπουδαστών και τις τεχνολογικές δεξιότητες καθώς επίσης και τα manufacurers μηχανοκίνητων οχημάτων τους όπως GM και Θ*Χονδα.

Ηλιακά οχήματα

Πιλοτήριο οδηγού

Τα πιλοτήρια του οδηγού είναι κανονικά ενιαίος-κάθισμα με μερικά αυτοκίνητα που περιέχουν το δωμάτιο για έναν δεύτερο επιβάτη. Είναι καυτοί από την ηλιακή επιτροπή και πολύ περιορίζονται με λίγες από τις ανέσεις ενός κανονικού αυτοκινήτου. Περιέχουν μερικά από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα διαθέσιμα στους οδηγούς των παραδοσιακών οχημάτων όπως φρένα, επιταχυντής, σήματα, οπίσθιοι καθρέφτες άποψης, εξαερισμός και συχνά έλεγχος κρουαζιέρας. Έχουν επίσης ένα ραδιόφωνο δύο τρόπων για την επικοινωνία με τα πληρώματα υποστήριξής τους.

Τα ηλιακά αυτοκίνητα εγκαθίστανται με τους μετρητές που βλέπουνε στα συμβατικά αυτοκίνητα μηχανών και η κύρια προτεραιότητα οδηγών είναι να παρακολουθήσουν αυτούς τους μετρητές για να επισημάνουν τα πιθανά προβλήματα. Οι οδηγοί έχουν επίσης το α λουρί ασφάλειας και προαιρετικά ένα κράνος παρόμοιο με τους οδηγούς αγωνιστικών αυτοκινήτων.

Ηλεκτρικό σύστημα

Το ηλεκτρικό σύστημα είναι το σημαντικότερο μέρος των συστημάτων του αυτοκινήτου δεδομένου ότι ελέγχει όλη την δύναμη που μπαίνει και αφήνει στο σύστημα. πακέτο μπαταριών διαδραματίζει τον ίδιο ρόλο σε ένα ηλιακό αυτοκίνητο που μια δεξαμενή βενζίνης παίζει σε ένα κανονικό αυτοκίνητο στην αποθήκευση της δύναμης για τη μελλοντική χρήση. Τα ηλιακά αυτοκίνητα χρησιμοποιούν μια σειρά των μπαταριών συμπεριλαμβανομένου lead-acid μπαταρίες, μπαταρίες υδρίδιων νικέλιο-μετάλλων (NiMH), Νικελίου-καδμίου μπαταρίες (NiCd), Ιονικές μπαταρίες λίθιου και Πολυμερείς μπαταρίες λίθιου. Οι lead-acid μπαταρίες είναι λιγότερο ακριβές και ευκολότερες να εργαστούν με αλλά έχουν τη λιγότερη δύναμη στην αναλογία βάρους. Χαρακτηριστικά, ηλιακές τάσεις χρήσης αυτοκινήτων μεταξύ 84 και 170 βολτ.

Το όργανο ελέγχου ηλεκτρονικής δύναμης και ρυθμίζει την ηλεκτρική ενέργεια του αυτοκινήτου. Τα συστατικά της ηλεκτρονικής δύναμης περιλαμβάνουν τους μέγιστους ιχνηλάτες δύναμης, ο ελεγκτής μηχανών και το σύστημα αποκτήσεων στοιχείων.

Οι μέγιστοι ιχνηλάτες δύναμης διαχειρίζονται τη δύναμη που προέρχεται από ηλιακή σειρά για να μεγιστοποιήσει τη δύναμη και είτε να το παραδώσει για να αποθηκευτεί στην μπαταρία είτε να χρησιμοποιηθεί στη μηχανή. Προστατεύουν επίσης τις μπαταρίες από την υπερφόρτωση. Ο ελεγκτής μηχανών διαχειρίζεται την ηλεκτρική ενέργεια που ρέει στη μηχανή σύμφωνα με τα σήματα που ρέουν από τον επιταχυντή.

Πολλά ηλιακά αυτοκίνητα έχουν τα σύνθετα συστήματα αποκτήσεων στοιχείων που ελέγχουν ολόκληρο το ηλεκτρικό σύστημα ενώ ακόμη και τα πιό βασικά αυτοκίνητα έχουν τα συστήματα που παρέχουν τις πληροφορίες για την τάση μπαταριών και το ρεύμα στον οδηγό. Ένα τέτοιο σύστημα χρησιμοποιεί Δίκτυο περιοχής ελεγκτών (ΜΠΟΡΕΣΤΕ).

Τραίνο κίνησης

Η οργάνωση της μηχανής και μετάδοση είναι μοναδικός στα ηλιακά αυτοκίνητα. Η ηλεκτρική μηχανή οδηγεί κανονικά μόνο μια ρόδα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου λόγω στο χαμηλό ποσό δύναμης που παράγει. Οι ηλιακές μηχανές αυτοκινήτων εκτιμώνται κανονικά μεταξύ σε ιπποδύναμη 2 και 5 (2 και 4 kW) και ο πιό κοινός τύπος μηχανής είναι ένα συνεχές ρεύμα διπλός-τυλίγματος αβούρτσιστο. Η διπλός-τυλίγοντας μηχανή μερικές φορές επίσης χρησιμοποιείται ως μετάδοση επειδή οι πολυ-συνδεμένες μεταδόσεις χρησιμοποιούνται σπάνια.

Υπάρχουν τρεις βασικοί τύποι μεταδόσεων που χρησιμοποιούνται στα ηλιακά αυτοκίνητα:

• μια ενιαία άμεση κίνηση μείωσης

• μια μεταβλητή αναλογία ζώνη κίνησης

• μια μηχανή πλημνών

Υπάρχουν διάφορες ποικιλίες κάθε τύπου. Ο πιό κοινός είναι η άμεση μετάδοση κίνησης.

Μηχανικά συστήματα

Τα μηχανικά συστήματα σχεδιάζονται για να περιορίσουν την τριβή και το βάρος στο ελάχιστο διατηρώντας τη δύναμη. Οι σχεδιαστές χρησιμοποιούν κανονικά το τιτάνιο και τα σύνθετα για να εξασφαλίσουν μια καλή αναλογία δύναμη-$$$-ΒΑΡΟΥΣ.

Τα ηλιακά αυτοκίνητα έχουν συνήθως τρεις ρόδες, αλλά μερικοί έχουν τέσσερα. Τα τρίτροχα έχουν συνήθως δύο μπροστινές ρόδες και μια οπίσθια ρόδα: οι μπροστινές ρόδες οδηγούν και η οπίσθια ρόδα ακολουθεί. Τέσσερα οχήματα ροδών ιδρύονται όπως τα κανονικά αυτοκίνητα ή ομοίως σε τρία κυλιεισμένα οχήματα με τις δύο οπίσθιες ρόδες κοντά από κοινού.

Τα ηλιακά αυτοκίνητα έχουν ένα ευρύ φάσμα αναστολές λόγω των ποικίλων οργανισμών και των πλαισίων. Η πιό κοινή μπροστινή αναστολή είναι η αναστολή διπλός-α-βραχιόνων που βρίσκεται στα παραδοσιακά αυτοκίνητα. Η οπίσθια αναστολή είναι συχνά μια αναστολή ρυμουλκό-βραχιόνων που βρίσκεται στους κύκλους μηχανών.

Τα ηλιακά αυτοκίνητα απαιτούνται για να ανταποκριθούν στα αυστηρά πρότυπα για τα φρένα. Φρένα δίσκων είναι ο συνηθέστερα χρησιμοποιημένη λόγω στην καλή δυνατότητα φρεναρίσματός τους και τη δυνατότητα να ρυθμίσει. Τα μηχανικά και υδραυλικά φρένα και τα δύο χρησιμοποιούνται ευρέως με τα φρένα με σκοπό να κινηθούν ελεύθερα κοντά ελαχιστοποιούν την έλξη φρένων.

Τα συστήματα οδήγησης για τα ηλιακά αυτοκίνητα ποικίλλουν επίσης. Οι σημαντικότεροι παράγοντες σχεδίου για τα συστήματα οδήγησης είναι αποδοτικότητα, ευθυγράμμιση αξιοπιστίας και ακρίβειας για να ελαχιστοποιήσει την απώλεια ένδυσης και δύναμης ροδών. Η δημοτικότητα του ηλιακού αυτοκινήτου που συναγωνίζεται έχει οδηγήσει σε μερικούς κατασκευαστές ροδών που σχεδιάζουν τις ρόδες για τα ηλιακά οχήματα. Αυτό έχει αυξήσει τη γενικές ασφάλεια και την απόδοση.

Ηλιακή σειρά

Η ηλιακή σειρά αποτελείται από τις εκατοντάδες φωτοβολταϊκού ηλιακά κύτταραμετατροπή του φωτός του ήλιου στην ηλεκτρική ενέργεια. Τα αυτοκίνητα μπορούν να χρησιμοποιήσουν ποικίλες τεχνολογίες ηλιακών κυττάρων ο συχνότερα πολυκρυσταλλικό πυρίτιο, monocrystalline πυρίτιο, ή αρσενίδιο γαλλίου. Τα κύτταρα συνδέονται με καλώδιο μαζί στις σειρές ενώ οι σειρές συνδέονται με καλώδιο συχνά μαζί για να διαμορφώσουν μια επιτροπή. Οι επιτροπές έχουν κανονικά τις τάσεις κοντά στην ονομαστική τάση μπαταριών. Ο κύριος στόχος είναι να αποκτηθούν τόσο πολλά κύτταρα σε ένα όσο το δυνατόν μικρότερο διάστημα. Οι σχεδιαστές τοποθετούν τα κύτταρα σε κάψα για να τα προστατεύσουν από τον καιρό και τη θραύση.

Ο σχεδιασμός μιας ηλιακής σειράς δεν είναι τόσο εύκολος όπως δένοντας με σπάγγο ακριβώς τη δέσμη των κυττάρων από κοινού. Μια ηλιακή σειρά ενεργεί όπως όπως το μέρος των πολύ μικρών μπαταριών όλα γάντζωσε μαζί στη σειρά. Η συνολική τάση παραχθείσα είναι το ποσό όλων των τάσεων κυττάρων. Το πρόβλημα είναι ότι εάν ένα μονό κύτταρο είναι στη σκιά ενεργεί όπως το α δίοδος, φράξιμο της ροής του ρεύματος για την ολόκληρη σειρά των κυττάρων. Για να διορθώσει ενάντια σε αυτό, οι σχεδιαστές σειράς χρησιμοποιούν τις διόδους παράκαμψης παράλληλα με τα μικρότερα τμήματα της σειράς των κυττάρων, άδεια του ρεύματος για να ρεύσει γύρω από το μη-λειτουργώντας κύτταρο (σ). Μια άλλη εκτίμηση είναι ότι η ίδια η μπαταρία να αναγκάσει το ρεύμα προς τα πίσω μέσω της σειράς εκτός αν υπάρχουν εμποδίζοντας δίοδοι που τίθενται μπορεί στο τέλος κάθε επιτροπής.

Η δύναμη που παράγεται από την ηλιακή σειρά εξαρτάται από τις καιρικές συνθήκες, η θέση του ήλιου και η ικανότητα της σειράς. Το μεσημέρι μια φωτεινή ημέρα, μια καλή σειρά μπορεί να παραγάγει πάνω από 2 κιλοβάτ (2,6 HP).

Οργανισμοί και πλαίσια

Τα ηλιακά αυτοκίνητα έχουν τις πολύ διακριτικές μορφές δεδομένου ότι δεν υπάρχουν κανένα καθιερωμένο πρότυπο για το σχέδιο. Οι σχεδιαστές στοχεύουν να ελαχιστοποιήσουν έλξη, μεγιστοποιήστε την έκθεση στον ήλιο, ελαχιστοποιήστε το βάρος και καταστήστε τα οχήματα όσο το δυνατόν ασφαλέστερα.

πλαίσια σχεδιάστε το στόχο είναι να μεγιστοποιήσει τη δύναμη και την ασφάλεια κρατώντας το βάρος όσο το δυνατόν χαμηλότερο. Υπάρχουν τρεις κύριοι τύποι πλαισίων:

• διαστημικό πλαίσιο

• semi-monocoque ή ακτίνα άνθρακα

• monocoque

Το διαστημικό πλαίσιο χρησιμοποιεί ενωμένη στενά ή η δομή για να υποστηρίξει το σώμα που είναι ένα ελαφρύ σύνθετο κοχύλι που συνδέεται με το σώμα χωριστά και τα φορτία. Το semi-monocoque πλαίσιο χρησιμοποιεί τις σύνθετα ακτίνες και τα διαφράγματα για να υποστηρίξει το βάρος και είναι ενσωματωμένο στην κοιλιά με τα κορυφαία τμήματα που συνδέονται συχνά με το σώμα. Μια monocoque δομή χρησιμοποιεί το σώμα του αυτοκινήτου για να υποστηρίξει το βάρος.

Σύνθετα υλικά χρησιμοποιείται ευρέως στα ηλιακά αυτοκίνητα. Ίνα άνθρακα, Kevlar καιφίμπεργκλας είναι κοινά σύνθετα δομικά υλικά ενώ ο αφρός και η κηρήθρα είναι συνήθως χρησιμοποιημένα υλικά υλικών πληρώσεως. Εποξικός οι ρητίνες χρησιμοποιούνται για να συνδέσουν αυτά τα υλικά από κοινού. Η ίνα άνθρακα και οι kevlar δομές μπορούν να είναι τόσο ισχυρές όσο ο χάλυβας αλλά με ένα πολύ ελαφρύς.

Στρατηγική φυλών

Η βελτιστοποίηση της κατανάλωσης ενέργειας είναι πρωταρχικής σπουδαιότητας σε μια ηλιακή φυλή αυτοκινήτων. Επομένως είναι πολύ σημαντικό να είναι σε θέση να ελέγξει με προσοχή την ταχύτητα, κατανάλωση ενέργειας, λήψη ενέργειας από την ηλιακή επιτροπή, μεταξύ άλλων στον πραγματικό χρόνο. Μερικές ομάδες υιοθετούν περίπλοκο τηλεμετρία αυτός κρατά αυτόματα ακολουθεί το όχημα συνεχώς ενημερωμένο για την κατάσταση του αυτοκινήτου.

Η στρατηγική που υιοθετείται εξαρτάται από τους κανόνες και τους όρους φυλών. Οι περισσότερες ηλιακές φυλές αυτοκινήτων έχουν θέσει τις αρχικές και στάσεις όπου ο στόχος είναι να επιτευχθεί το τελικό σημείο στο λιγότερο ποσό συνολικού χρόνου. Δεδομένου ότι οι αεροδυναμικές δυνάμεις αυξάνονται expontially με την ταχύτητα, η ενέργεια το αυτοκίνητο καταναλώνει επίσης τις ανόδους εκθετικά. Αυτό το απλό γεγονός σημαίνει ότι η βέλτιστη στρατηγική είναι να ταξιδεψει με μια ενιαία σταθερή ταχύτητα κατά τη διάρκεια όλων των φάσεων της φυλής. Λαμβάνοντας υπόψη τους ποικίλους όρους σε όλες τις φυλές και τον περιορισμένο (και συνεχώς μεταβαλλόμενος) ανεφοδιασμό της ενέργειας, οι περισσότερες ομάδες έχουν τα προγράμματα βελτιστοποίησης ταχύτητας φυλών που επιμορφώνουν συνεχώς την ομάδα στο πόσο γρήγορα το όχημα πρέπει.

Ηλιακές φυλές αυτοκινήτων

Οι δύο πιό ξεχωριστές ηλιακές φυλές αυτοκινήτων είναι η παγκόσμια ηλιακή πρόκληση και η βορειοαμερικανική ηλιακή πρόκληση. Αμφισβητούνται από ποικίλες πανεπιστημιακές και εταιρικές ομάδες. Οι εταιρικές ομάδες αμφισβητούν τη φυλή και για να δώσουν την εμπειρία ομάδων σχεδίου της στην εργασία με τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας και τα προηγμένα υλικά. Η GM και Honda είναι μεταξύ των επιχειρήσεων που έχουν υποστηρίξει τις ηλιακές ομάδες. Οι πανεπιστημιακές ομάδες εισάγουν τις φυλές επειδή δίνει την εμπειρία σπουδαστών τους στο σχεδιασμό των αυτοκινήτων υψηλής τεχνολογίας και την εργασία με την τεχνολογία περιβαλλοντικών και προηγμένων υλικών. Αυτές οι φυλές υποστηρίζονται συχνά από τις αντιπροσωπείες όπως το αμερικανικό τμήμα ενέργειας έντονο να προωθήσει τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Τα αυτοκίνητα απαιτούν τις εντατικές ομάδες υποστήριξης παρόμοιες στο μέγεθος με τις επαγγελματικές συναγωνιμένος ομάδες μηχανών. Αυτό είναι ειδικά η περίπτωση με την παγκόσμια ηλιακή πρόκληση όπου τα τμήματα της φυλής τρέχουν μέσω της πολύ μακρινής χώρας.

Υπάρχουν άλλες φυλές, όπως Suzuka και Phaethon. Το Suzuka είναι μια ετήσια φυλή διαδρομής μέσα Ιαπωνία και Phaethon ήταν μέρος πολιτιστικό olympiad μέσα Ελλάδα δικαίωμα πριν από 2004 Ολυμπιακοί Αγώνες.

Το φορτηγό είναι ένα όχημα για την μεταφορά εμπορευμάτων, μεγάλων και μικρών αντικειμένων καθώς και χύδην υλικών. Η λέξη χρησιμοποιείται επίσης και για πλοία που γενικά μεταφέρουν εμπορεύματα (φορτηγό πλοίο). Τα φορτηγά γενικής χρήσης ξεχωρίζονται με το μέγεθος τους (mega νταλίκα, jumbo νταλίκα, ρυμουλκούμενα, μικρά φορτηγά κ.α.), ενώ υπάρχουν και φορτηγά για την μεταφορά συγκεκριμένων εμπορευμάτων (όπως τα βυτιοφόρα). Για οδήγηση φορτηγού απαιτείται συνήθως η κατοχή επαγγελματικής άδειας κατηγορίας

Το πιο συνηθισμένο όχημα στις μεγάλες αποστάσεις είναι το (φορτηγό) ρυμουλκό όχημα και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για διαφορετικές περιστάσεις.

Διαστάσεις / χωρητικότητα φόρτωσης – ρυμουλκά οχήματα με σκέπασμα/με μουσαμά: Μήκος: 13,60 m Πλάτος: 2,45 m – 2,50 m Ύψος: 2,50 m – 3,00 m χώροι αποθήκευσης μέχρι και 33 ευρωπαλετών βάρους μέχρι 40 τόνους μικτού φορτίου.

Πριν βγούμε στο δρόμο

* Ενημερωνόμαστε για τον καιρό και για την κατάσταση του οδικού δικτύου.

* Ελέγχουμε την καλή λειτουργία του αυτοκινήτου μας.

* Βεβαιωνόμαστε ότι το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου μας είναι γεμάτο καύσιμα.

* Φροντίζουμε να έχουμε μαζί μας αντιολισθητικές αλυσίδες και κουτί πρώτων βοηθειών.

* Έχουμε εφοδιαστεί με εξοπλισμό όπως αδιάβροχα, ομπρέλες, σφυρίχτρα, γαλότσες, φακό, κουβέρτες, νερό, αλλά και πρόχειρο φαγητό (αν είναι δυνατό).

Τι κάνουμε αν κολλήσουμε στο χιόνι

* Δεν γκαζώνουμε για να απεγκλωβιστούμε, γιατί μπορεί οι τροχοί να εισχωρήσουν ακόμα πιο βαθιά, ειδικά σε πολύ χιονισμένα σημεία.

* Μετακινούμε δεξιά και αριστερά τους τροχούς μερικές φορές προκειμένου να διώξουμε το χιόνι από τους τροχούς.

* Ειδοποιούμε αμέσως τις αστυνομικές αρχές.

* Τοποθετούμε στην κεραία του ραδιοφώνου ένα ύφασμα με έντονο χρώμα για τον ευκολότερο εντοπισμό μας από τις διασωστικές ομάδες.

* Παραμένουμε στο αυτοκίνητο μας και ανάβουμε τη μηχανή για 10 λεπτά ανά ώρα.

Τι προσέχουμε όταν οδηγούμε σε χιόνι και πάγο

* Χρησιμοποιούμε πάντα τις αντιολισθητικές αλυσίδες όπου υπάρχουν ειδικές συνθήκες κυκλοφορίας (π.χ. παγετός).

* Μειώνουμε ταχύτητα και αφήνουμε αρκετή απόσταση από το προπορευόμενο όχημα για να μπορούμε να σταματήσουμε με ασφάλεια.

* Δεν φρενάρουμε απότομα γιατί υπάρχει κίνδυνος να εκτραπούμε της πορείας μας.

*Έχουμε αναμμένα τα φώτα πορείας για να γινόμαστε πιο εύκολα αντιληπτοί, ιδιαίτερα όπου δεν υπάρχει μεγάλη ορατότητα.

* Οδηγούμε με χαμηλή ταχύτητα για να ελέγχουμε καλύτερα το όχημά μας.

* Είμαστε ακόμα πιο προσεκτικοί όταν διασχίζουμε γέφυρες, ανισόπεδες διαβάσεις και δρόμους που δεν είναι πολυσύχναστοι.

* Αν οδηγούμε σε επαρχιακό δρόμο, αποφεύγουμε τους χιονισμένους χωματόδρομους.

* Έχουμε στο νου μας ότι συνήθως χρειάζεται μεγαλύτερος χρόνος για να ακινητοποιήσουμε το όχημά μας σε παγωμένο δρόμο.

Πότε και πως χρησιμοποιούμε αλυσίδες

* Οι αντιολισθητικές αλυσίδες χρησιμοποιούνται μόνο όταν το οδόστρωμα είναι ολισθηρό.

* Οι αντιολισθητικές αλυσίδες τοποθετούνται στους κινητήριους τροχούς.

* Η ταχύτητα που ενδείκνυται να κινείται ένα όχημα όταν φέρει αντιολισθητικές αλυσίδες δεν θα πρέπει να ξεπερνά τα 20 με 30 χλμ/ώρα.

* Για την τοποθέτηση και συντήρηση των αντιολισθητικών αλυσίδων οι οδηγοί θα πρέπει να συμβουλεύονται αντίστοιχα τις οδηγίες τοποθέτησης και συντήρησης που διαθέτουν.

*Οι σωστά τοποθετημένες αλυσίδες πρέπει να δείχνουν και να είναι «τεντωμένες».

Ο χώρος που προορίζεται για την κίνηση των πεζών είναι το πεζοδρόμιο. Το πεζοδρόμιο είναι ένα ξεχωριστό τμήμα της οδού, υπερυψωμένο σε σχέση με τον υπόλοιπο δρόμο, στο οποίο επιτρέπεται η κυκλοφορία μόνο των πεζών. Αυτό σημαίνει ότι στο πεζοδρόμιο η κίνηση των πεζών είναι ασφαλής, αφού προστατεύονται από τα τροχοφόρα οχήματα που κυκλοφορούν στο δρόμο (αυτοκίνητα, δίκυκλα, λεωφορεία, φορτηγά, κ.λ.π.).

Ως πεζοί είμαστε υποχρεωμένοι να βαδίζουμε στο πεζοδρόμιο, εφόσον αυτό υφίσταται, και μάλιστα στο εσωτερικό τμήμα του, προς την πλευρά των κτιρίων. Εάν κινούμαστε προς την πλευρά του δρόμου, όπου υπάρχουν τα οχήματα, υπάρχει κίνδυνος, αν σκοντάψουμε, να πέσουμε στο οδόστρωμα, με αποτέλεσμα να υπάρχει κίνδυνος να μας παρασύρει κάποιο διερχόμενο όχημα.

Στην άκρη του πεζοδρομίου πλησιάζουμε μόνο στην περίπτωση που θέλουμε να διασχίσουμε το δρόμο, π.χ. μέσω κάποιας διάβασης. Στο πεζοδρόμιο βαδίζουμε πάντοτε ευθύγραμμα, εάν δεν υπάρχουν εμπόδια μπροστά μας, με σταθερή ταχύτητα δίχως να δημιουργούμε προβλήματα στους υπόλοιπους χρήστες. Όταν για οποιοδήποτε λόγο αναγκαστούμε να πλησιάσουμε την άκρη του πεζοδρομίου (λόγω στενότητας χώρου ή λόγω κάποιου εμποδίου στο πεζοδρόμιο) πρέπει να κινούμαστε με μεγάλη προσοχή και χωρίς να βιαζόμαστε.

ΠΗΓΗ :wikipedia.gr

Η μοτοσικλέτα (ή μοτοσυκλέτα) είναι δίτροχο όχημα, που έχει παρόμοιο σχήμα με το ποδήλατο. Κινείται με μηχανή εσωτερικής καύσης.

Ιστορία

Από το ποδήλατο στη μοτοσικλέτα

Ενώ η εξέλιξη του ποδηλάτου διήρκεσε 50 χρόνια (από την ξύλινη κατασκευή χωρίς πετάλια, τη «Draisine» (ντραϊζίνα) του Γερμανού Karl Drais von Sauerbronn το 1817, μέχρι το δίτροχο «Velocipede» με πετάλια του Michaux τo 1817 (που έκανε για πρώτη φορά δυνατή τη μετακίνηση χωρίς περπάτημα ή χρήση αλόγων), η εξέλιξη της μοτοσυκλέτας ήταν πολύ ραγδαία. Ήταν άλλωστε η λογική συνέχεια μετά το ποδήλατο. Γιατί παρόλο που το ποδήλατο έκανε πιο εύκολη και πιο γρήγορη την μετακίνηση, απαιτούσε όμως πάντα μυική δύναμη. Αυτό ακριβώς το μειονέκτημα πυροδότησε το ζήλο των πρώτων κατασκευαστών μοτοσικλέτας να μετατρέψουν το ποδήλατο σε μηχανοκίνητο δίτροχο. Και σε αυτή τη περίπτωση το όνομα Michaux κάνει εκ νέου την εμφάνιση του: Δύο χρόνια μετά την πρωτοποριακή τους εφεύρεση, οι Γάλλοι αδελφοί εξόπλισαν το «Velocipede» με μικρή ατμομηχανή. Όμως για την καθημερινή χρήση η κατασκευή αυτή αποδείχθηκε ακατάλληλη, γιατί το όχημα κινδύνευε, π.χ. σε περίπτωση πτώσης, να πιάσει φωτιά.

Νέους ορίζοντες άνοιξε το 1876 ο κινητήρας εσωτερικής καύσης, ο αποκαλούμενος και κινητήρας Όττο κατά το όνομα του εφευρέτη του Νικολάους Όττο. Βάσει αυτού οι Γκότλιμπ Ντάιμλερ, Βίλχελμ Μάιμπαχ και Καρλ Μπεντς κατασκεύασαν λίγα χρόνια αργότερα το βενζινοκινητήρα, που ήταν πιο ελαφρύς και γρήγορος από τους κινητήρες Όττο. Το 1892 ο Ρούντολφ Ντίζελ ολοκλήρωσε την παλέτα κινητήρων του 19ου αιώνα με τον πετρελαιοκινητήρα ή κινητήρα ντίζελ, ενώ ο κινητήραςΒάνκελ του Φέλιξ Βάνκελ (περιστροφικός κινητήρας) εμφανίστηκε πολύ αργότερα και συγκεκριμένα το 1957.

Από το μηχανοκίνητο τρίτροχο στη μοτοσικλέτα

Η μοτοσικλέτα του Ντάιμλερ

Το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για το πρώτο μηχανοκίνητο δίκυκλο δόθηκε στον Γκότλιμπ Ντάιμλερ το 1885 για την κατασκευή ενός μηχανοκίνητου ξύλινου ποδηλάτου με δύο μικρές βοηθητικές ρόδες –ουσιαστικά επρόκειτο για τρίτροχο. Επειδή η επενδυμένη σέλα του έμοιαζε με σέλα αλόγου, το όχημα θύμιζε μάλλον άμαξα παρά μηχανοκίνητο όχημα. Διέθετε μινιμαλιστικό τιμόνι και τετράχρονο μονοκύλινδρο κινητήρα με κυβισμό 264 κ.εκ. καθώς και ισχύ μισού ίππου. Για τα σημερινά δεδομένα αυτή η πρώτη μοτοσυκλέτα θα μπορούσε να θεωρηθεί πρωτόγονη και μοντέρνα συγχρόνως. Ο μινιμαλιστικός εξοπλισμός της μοιάζει να ακολουθεί την τάση του σύγχρονου ντιζάιν, σύμφωνα με την οποία η μορφή προσαρμόζεται στην λειτουργικότητα (form follows functions).

Η προστασία του ονόματος «μοτοσικλέτα» διεκδικήθηκε το 1897 από τους Γερμανούς αδελφούς Βίλχελμ και Χάινριχ Χίλντεμπραντ (Hildebrand) και τον Αλοΐς Βόλφσμύλλερ (Alois Wolfsmuller). Δύο χρόνια πριν η εταιρεία τους με την επωνυμία Hilderbrand & Wolfsmullerείχε κατασκευάσει μια μοτοσυκλέτα παραγωγής,την πρώτη του κόσμου.

Με βάση τα σημερινά δεδομένα, εκείνος που συνέβαλε αποτελεσματικά στην κατασκευή της μοτοσυκλέτας ήταν ο Μάιμπαχ, συνέταιρος του Ντάιμλερ. Με το καρμπυρατέρ με ακροφύσιο και τον κλειστό θάλαμο πλωτήρα επινόησε μια μέθοδο,η οποία σε εξελιγμένη μορφή εφαρμόζεται και σήμερα στη μοτοσυκλέτα.Με την εφεύρεση του Ντάιμλερ πειραματίστηκαν επίσης και οι Γάλλοι με θετικά αποτελέσματα. Άξια αναφοράς είναι η συνεισφορά του κόμητος Αλμπέρ ντε Ντιόν (Albert de Dion), ο οποίος έκανε τον κινητήρα μικρότερο και πιο συμπαγή (από την αρχή του 20ου αιώνα οι κινητήρες ντε Ντιόνχρησιμοποιούνται από τους τεχνικούς σε πολλές χώρες για την κατασκευή μοτοσικλετών).

Στο μεταίχμιο του αιώνα διάφορες εταιρείες στην Ευρώπη άρχισαν να κατασκευάζουν μηχανοκίνητα δίκυκλα, επειδή διαισθάνονταν ότι η αγορά αυτή θα έχει μέλλον. Οι αδελφοί Βερνέρ από το Παρίσι είναι εκείνοι που από το 1900 μπορούν να διεκδικήσουν τα πρωτεία για την κατασκευή μιας μοτοσυκλέτας, που προσεγγίζει σε μορφή τη σύγχρονη. Ο Βαλκάν Λωρέν(Valcan Laurin) είχε μάλιστα την ευφυή έμπνευση να το τοποθετήσει τον κινητήρα στο κάτω μέρος του πλαισίου.

Ένα άλλο ορόσημο για την επιτυχή και προπάντων ασφαλή μηχανοκίνηση έθεσε ο Ρόμπερτ Μπος (Robert Bosch) το 1902 με τη δημιουργία του μανιατό υψηλής τάσης με μπουζί, που αντικατέστησε τη μαγνητική ανάφλεξη.

Γενικά

• Οι θέσεις επιβατών στις μοτοσικλέτες ως επί το πλείστον είναι δύο. Κατ’εξαίρεση υπάρχουν δίτροχα με μονή σέλα, σε μοτοποδήλατα, σπορ μοτοσικλέτες και τύπου τσόπερ.

• Τα μικρά δίτροχα δεν είναι πάντα ιδιωτικής χρήσης. Τα «παπιά» χρησιμοποιούνται ευρύτατα για διανομές μικρών αντικείμενων από εταιρείες μαζικής εστίασης και τα σκούτερ περισσότερο από ταχυδρομικές εταιρείες για διανομή δεμάτων. Επίσης χρησιμοποιούνται και ως μοτο-ταξί κυρίως στην Ευρώπη γιατί η αντίστοιχη σκέψη στην Ελλάδα δεν είχε ιδιαίτερη απήχηση. Τέλος, θα πρέπει να αναφερθούν και τα τρίτροχα οχήματα με δύο τροχούς πίσω που χρησιμοποιούνται σε συνδυασμό με μεγάλα κιβώτια αποθήκευσης πίσω για μεταφορές προϊόντων.

Κατασκευή

Η σύγχρονη μοτοσικλέτα αποτελείται από τον σκελετό, τον κινητήρα και τους τροχούς. Ο σκελετός κατασκευάζεται συνήθως από σωλήνα από χάλυβα. Ο κινητήρας στηρίζεται σε χαμηλό σημείο για την αύξηση της ευστάθειας και είναι τετράχρονος ή δίχρονος. Ο αριθμός των κυλίνδρων ξεκινά από έναν και φτάνει μέχρι τους έξι.

Ειδικότερα στους κινητήρες με δύο και άνω κυλίνδρους, η διάταξη μπορεί να είναι:

• σειριακή
• V κατά τον διαμήκη άξονα ή V εγκάρσια
• boxer (αντικριστοί).

Στις μοτοσικλέτες μαζικής παραγωγής η ισχύς των κινητήρων ξεκινά από έναν ίππο και φτάνει τους 200 ίππους. Ο κυβισμός ξεκινά από τα 50 κ.εκ. και φτάνει τα 2.300 κ.εκ.. Το καύσιμο υλικό κατέρχεται στον εξατμιστήρα από δοχείο (ρεζερβουάρ) που βρίσκεται πάνω από τον κινητήρα. Η εξάτμιση και η ανάμιξη του καυσίμου με τον αέρα γίνεται στοκαρμπιρατέρ ή με σύστημα ψεκασμού. Υπάρχουν αερόψυκτοι, αεροελαιόψυκτοι και υδρόψυκτοι κινητήρες.

Είδη μοτοσικλετών

Δίτροχα κυρίως για αστική χρήση

• Μοτοποδήλατα. Είδος που τείνει να καταργηθεί, με κυβισμό που κατά κανόνα είναι στα 50 cc. O κινητήρας είναι δίχρονος και η μετάδοση είναι με αλυσίδα. Η χρήση του είναι αποκλειστικά για μικρές διαδρομές στην πόλη. Τα μοτοποδήλατα έχουν και πετάλια παρόμοια με του ποδηλάτου για υποβοήθηση της ισχύος.

• «Παπιά». Είδος που «ξεκίνησε» από το ιστορικό Honda C50 τη δεκαετία του 1950, με κυριότερα χαρακτηριστικά: κυβισμός 50 cc, ημιαυτόματο κιβώτιο τεσσάρων σχέσεων (αρχικά τριών), τετράχρονος αερόψυκτος μονοκύλινδρος κινητήρας, ποδιά, ελεύθερος (κενός) χώρος έμπροσθεν της σέλας, ρεζερβουάρ κάτω από τη σέλα και χρήση αποκλειστικά σε αστικές μετακινήσεις.

Σήμερα πλέον κατασκευάζουν «παπιά» πολλές εταιρείες από την Ιαπωνία και άλλες χώρες της ανατολικής Ασίας με κυβισμό που φτάνει τα 150 cc, δισκόφρενα στον εμπρόσθιο και πίσω τροχό, καταλύτη και αναρτήσεις από μεγαλύτερα δίκυκλα. Κατά καιρούς έχουν εμφανιστεί δίχρονα «παπιά» (Yamaha) και με συμπλέκτη. Επίσης τα «παπιά» είναι το είδος στο οποίο γίνονται οι περισσότερες μετατροπές από χομπίστες σε αύξηση κυβισμού, εξατμίσεις και πολλά άλλα. Παρόλο που έγραψαν ιστορία, ως τα απόλυτα μεταφορικά μέσα για την πόλη, δίνουν σιγά-σιγά την θέση τους στα σκούτερ.

• Σκούτερ (scooter). Η πλέον ανερχόμενη κατηγορία δικύκλων με τα εξής κύρια χαρακτηριστικά: κινητήρας στο κέντρο κάτω από τη σέλα ή παλιότερα στο πίσω μέρος δίπλα από τον τροχό (Piaggio, Vespa), χρήση κυρίως σε αστικές μετακινήσεις, αυτόματο κιβώτιο, «ποδιά» μπροστά, ελεύθερος (κενός) χώρος ανάμεσα στη σέλα και τον εμπρόσθιο τροχό, τροχοί μικρότεροι των μοτοσικλετών και διάθεση αρκετών αποθηκευτικών χώρων. Ο κινητήρας είναι μονοκύλινδρος και δίχρονος στους μικρούς κυβισμούς (50 cc έως 100 cc) και τετράχρονος όταν είναι πάνω από 150 cc. Υπάρχουν βέβαια και υλοποιήσεις με κυβισμό στα 850 cc (Gilera), όπως επίσης και με δύο κυλίνδρους. Επίσης, υπάρχουν και σκούτερ με ημιαυτόματα κιβώτια και με μεγάλους τροχούς.

Η ευκολία χρήσης, το χαμηλό κέντρο βάρους, το χαμηλό ύψος της σέλας και η σχετική προστασία από τα καιρικά φαινόμενα, κατέστησαν τα σκούτερ δημοφιλέστατα σε όλες τις κατηγορίες αναβατών.

Δίτροχα για όλες τις χρήσεις

Σε αυτή την κατηγορία περιλαμβάνονται οι μοτοσικλέτες με τα κάτωθι χαρακτηριστικά: Κυβισμός από 125 cc έως 1.000 cc, μηχανικό κιβώτιο ταχυτήτων με 4 έως 7 ταχύτητες και συμπλέκτη, μετάδοση κυρίως με αλυσίδα, τηλεσκοπικό πιρούνι μπροστά και ρεζερβουάρ μπροστά από τη σέλα, δυνατότητα μεταφοράς δύο ατόμων και χρήση αστική, αναψυχής και ταξιδιού.

Δίτροχα μεγάλου κυβισμού

Σε αυτή την κατηγορία περιλαμβάνονται οι μοτοσικλέτες με κυβισμό άνω των 1.000 cc και χρήση αναψυχής ή / και ταξιδιού. Διακρίνονται σε σούπερ σπορ (super sport) που σχεδιάζονται αποκλειστικά για χρήση αναψυχής και επίτευξη υψηλών επιδόσεων και σπορ τούρινγκ (sport touring) που προορίζονται εν μέρει και για χρήση ταξιδιού (ιδιαίτερα για μοτοτουρισμό). Αναπτύσσουν επιτάχυνση και μέση ωριαία ταχύτητα πολύ ανώτερες από αυτές των αυτοκινήτων.

• Όταν βγαίνουμε από ένα δρόμο που δεν έχει προτεραιότητα, ή βοηθητικό ή πάρκινγκ προσέχουμε όχι μόνο εάν κινούνται αυτοκίνητα αλλά και ποδήλατα. Τα ποδήλατα έχουν μικρότερο όγκο και γίνονται δυσκολότερα αντιληπτά. Επίσης είναι καλό να μην βγαίνουμε πολύ μπροστά στο δρόμο, γιατί πολλά ποδήλατα λανθασμένα, κινούνται πολύ δεξιά του δρόμου κοντά στο πεζοδρόμιο και όχι προς τα αριστερά που είναι ασφαλέστερο.

  • Δεν κορνάρουμε, φωνάζουμε σε προπορευόμενο ποδηλάτη να πάει στην άκρη ή να σταματήσει για να τον προσπεράσουμε. Όλα τα οχήματα έχουν τα ίδια δικαιώματα στο δρόμο. Όταν θα βρεθεί ευκαιρία και θα είναι ασφαλές για τον ποδηλάτη θα κάνει λίγο δεξιά.

  • Δεν προσπερνάμε ποδηλάτη όταν αμέσως μετά θέλουμε να στρίψουμε δεξιά γιατί βρισκόμαστε ξαφνικά μπροστά του και μπορούμε να προκαλέσουμε ατύχημα ή να του ανακόψουμε απότομα την πορεία.

  • Όταν είμαστε σταματημένοι σε φανάρι και θέλουμε να στρίψουμε κοιτάμε αν βρίσκεται δίπλα μας (και από τις δύο πλευρές) ποδηλάτης.

  • Όταν προσπερνάμε ποδηλάτη το κάνουμε με μικρή ταχύτητα και δεν βρισκόμαστε σε κοντινή απόσταση με αυτόν.

  • Πριν ανοίξουμε από μέσα την πόρτα από σταθμευμένο ή σταματημένο αυτοκίνητό ελέγχουμε τον δρόμο.

Η οδήγηση είναι σαν το σκάκι. Οι καλοί παίκτες είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί και γνωρίζουν ότι το να σχεδιάσεις την επόμενη κίνηση είναι εξίσου σημαντικό με το να κινήσεις το πιόνι εκείνη τη στιγμή. Το μυστικό βρίσκεται πάντα στα επόμενα μέτρα. Ο καλός οδηγός βρίσκεται πάντα σε εγρήγορση, ελέγχει τι γίνεται μπροστά του, στο πλάι και πίσω του και είναι σε θέση να αντιδράσει εγκαίρως. Εχει καλή αίσθηση του χώρου, μπορεί σχεδόν πάντα να προβλέψει τις κινήσεις των άλλων οδηγών και προτεραιότητά του είναι μία: να μη βάζει τους συνανθρώπους του σε κίνδυνο.

ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΤΙΚΑ ΦΕΤΕΛ 

Ακόμη και με χαμηλή ταχύτητα, όμως, έχει τύχει σε όλους – τουλάχιστον μία φορά – να βρεθούν πίσω από το τιμόνι σε περίσταση που επιβάλλει να αντιδράσουν με αντανακλαστικά Φέτελ και να μη μείνουν στήλη άλατος. Χωρίς τις κατάλληλες γνώσεις, το δεύτερο σενάριο είναι μάλλον αυτό που θα καταφέρει να κόψει πρώτο το νήμα. Οι περισσότεροι οδηγοί βλέπουν μόνο λίγα μέτρα μπροστά τους, χωρίς να υπολογίζουν αυτό που ακολουθεί. Η αντιμετώπιση της διαδρομής ως ολότητας και η αντίληψη της επικείμενης στροφής είναι κάποια στοιχεία που μπορεί να αποβούν σωτήρια σε περίπτωση ατυχήματος.

Αν η διαδρομή έχει αρκετές στροφές – ή ακόμη και μόνο μία απότομη -, ο οδηγός δεν θα πρέπει να τις αντιμετωπίσει σαν γωνίες, αλλά να τοποθετήσει σωστά το όχημά του, γιατί διαφορετικά είναι πιθανό μέσα στα επόμενα δευτερόλεπτα να δει τις ρόδες του να φλερτάρουν με το αντίθετο ρεύμα. Σύμφωνα με τους ειδικούς, ο οδηγός θα πρέπει να κοιτάζει μακριά για να γνωρίζει την πορεία που θα κληθεί να ακολουθήσει και να είναι σε θέση να φρενάρει και να επιταχύνει ανάλογα με την περίσταση. Η ιδανική γραμμή, πάντως, είναι αυτή που βγάζει το αυτοκίνητο από τη στροφή με το μπροστινό τμήμα στραμμένο προς τη σωστή κατεύθυνση. Σε μια αριστερή στροφή 90 μοιρών, για παράδειγμα, σχηματίζεται ένα νοητό τόξο χωρίς απότομες γωνίες και όσο μεγαλύτερη είναι η καμπύλη, τόσο πιο ομαλά και γρήγορα θα πάει το αμάξι, ενώ όσο λιγότερο στρίψει το τιμόνι, τόσο πιο κοντά θα είναι και στην ιδανική γραμμή.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΦΡΕΝΟΥ

Από την πλευρά του, το φρένο υπακούει στα δικά του μαγικά κόλπα. Το πόσο και το πότε είναι πάντα η απάντηση για τον οδηγό και το «αργά μέσα, γρήγορα έξω» θα μπορούσε να αποτελεί και το μότο του αρχάριου. Στη γρήγορη οδήγηση, ο οδηγός, προτού φτάσει στη στροφή, φρενάρει δυνατά κρατώντας στην ευθεία το τιμόνι και, αν χρειαστεί, φρενάρει και μέσα στη στροφή προοδευτικά. Το κάθε όχημα, φυσικά, αντιδρά διαφορετικά. Ο ειδήμων των τεσσάρων τροχών είναι σε θέση να ξεχωρίζει ένα σπορ αυτοκίνητο από ένα οικογενειακό και να προσαρμόζει τη συμπεριφορά του αναλόγως. Με ένα σπορ όχημα, για παράδειγμα, ο οδηγός επιτρέπεται να φρενάρει λίγο αργότερα, αφού το αυτοκίνητο δέχεται πιο μεγάλη κλίση στο τιμόνι και μέσα στη στροφή, χωρίς να κάνει υποστροφή – για τους λιγότερο μυημένους στην οδήγηση, αυτό σημαίνει ότι ενώ στρίβει το τιμόνι, το όχημα συνεχίζει την πορεία του σε ευθεία κατεύθυνση.

Η δύναμη του φρεναρίσματος, η ταχύτητα και η γωνία της στροφής είναι οι βασικοί παράγοντες της εξίσωσης την οποία καλείται ο οδηγός να λύσει, προκειμένου να διαχειριστεί τη μετατόπιση του φορτίου μέσα σε δευτερόλεπτα. Για τους πιο προχωρημένους υπάρχει και η παράμετρος της κίνησης στους δύο ή στους τέσσερις τροχούς. Οι ειδικοί λένε ότι τα εμπροσθοκίνητα είναι πιο εύκολα στην οδήγηση και προσφέρουν μεγαλύτερη ασφάλεια, καθώς, αν υπερστρέψει (γλιστρήσει πίσω) το αυτοκίνητο, ο οδηγός μπορεί με το παραπάνω γκάζι να το κρατήσει στον δρόμο, σε αντίθεση με τα πισωκίνητα, όπου κάτι τέτοιο δεν είναι το ίδιο απλό.

ΣΕ ΧΑΜΗΛΕΣ ΤΑΧΥΤΗΤΕΣ

Το σημαντικότερο μυστικό είναι ένα και μοναδικό: ο οδηγός θα πρέπει να σκέφτεται ότι από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να αλλάξει η ζωή του πίσω από το τιμόνι. Από τα 100 δυστυχήματα τα 87 συμβαίνουν μέσα στην πόλη, με μικρότερες ταχύτητες από 45 χλμ. την ώρα. Ο οδηγός θα πρέπει να μη σκέφτεται τίποτε άλλο εκτός από αυτό που έχει μπροστά του, να είναι ψύχραιμος και να μη μιλάει στο τηλέφωνο, καθώς τα αντανακλαστικά του είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα τον εγκαταλείψουν.

Οι πιο αργές ταχύτητες, βέβαια, είναι και σωτήριες. Ο Τάσος Μαρκουίζος-«Ιαβέρης», οδηγός αγώνων αυτοκινήτων και ιδιοκτήτης Σχολής Ασφαλούς Οδήγησης, εξηγεί: «Δεν μπορεί ένας οδηγός να αψηφήσει τους νόμους της φύσης. Οταν πηγαίνεις με 60 χλμ. την ώρα, το αυτοκίνητό σου διανύει κάθε δευτερόλεπτο 17,5 μέτρα. Επειδή ακόμη και ο πιλότος χρειάζεται περίπου 2 δευτερόλεπτα για να αντιδράσει, αν ένα αυτοκίνητο πηγαίνει σε μια γειτονιά με 60 και πεταχτεί ένας πιτσιρικάς απότομα στον δρόμο, ο οδηγός μέχρι να αντιδράσει θα έχει διανύσει, μαζί με το φρενάρισμα, γύρω στα 50 μέτρα». Η πιο αργή ταχύτητα, όμως, δεν είναι πάντα η πιο ασφαλής λύση για την αποφυγή ατυχήματος. Ορισμένες φορές, μάλιστα, το να πηγαίνει υπερβολικά αργά κάποιος εγκυμονεί κινδύνους. Οπως και να έχει, πάντως, ο καλός οδηγός δεν ξεπερνά τα όρια ταχύτητας και ακολουθεί τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας, ενώ πραγματοποιεί τακτικούς ελέγχους στο όχημά του – συμπεριλαμβανομένου και του ελέγχου ελαστικών.

ΣΧΟΛΕΣ ΑΣΦΑΛΟΥΣ ΟΔΗΓΗΣΗΣ