31η Αυγούστου 2012, βράδυ, φεγγάρι ολόγιομο. Καλεσμένοι προφορικώς από τον εκδότη της Πνευματικής Επιθεώρησης “Παρέμβαση” στη Β΄ σύνοδο μουσικής και ποίησης στα Καραούλια Λευκοπηγής.
Γνωστός ο τόπος από παλαιότερες προπονήσεις σχετικές με αγώνες ορεινού ποδηλάτου -πρωτεύσαμε εκεί, τυχαία μάλλον, δυάκις- αλλά όχι και το αμπέλι όπου θα διεξαγόταν η εκδήλωση. Αμπέλι προφανώς με κτίσμα μέσα, υποθέσαμε, και μάλλον σε περίοπτη θέση όπως δήλωνε και το τοπωνύμιο “Καραούλια”, τουρκικής ή σλαβικής προέλευσης κατά το μύστη της ελληνικής Γ. Μπαμπινιώτη.
Περιπλανώμενοι όχι πολύ ανακαλύψαμε τον τόπο, τον οποίο προσεγγίσαμε πεζοί ακούγοντας το Γ. Καραχισαρίδη να εκφωνεί Τόμας Έλιοτ: “το ανθρώπινο είδος δεν αντέχει και πολύ πραγματικότητα”. Ενδιάμεσα ο συνθέτης Παναγιώτης Δημόπουλος έπαιζε πιάνο, ενώ ένα κορίτσι τον συνόδευε τραγουδώντας ξενόγλωσσα άσματα.
Η κεντρική σκηνή στη βεράντα ενός πέτρινου υποστατικού κάτω από ηλεκτρικό φως, ενώ ο περίγυρος, δρύες κι άμπελος φωτίζονταν με κεριά, όντως υποβλητική ατμόσφαιρα με τα αχνά φώτα των χωριών του Τσιαρτσιαμπά στο βάθος.
Στο τέλος ακολούθησε δωρεάν εστίαση: γλυκά Βελβεντού, ντόπια σύκα και κρασί, αναψυκτικά της 3Ε και τα σχετικά. Συζήτηση έπειτα διάφορη σε ομάδες των οποίων η σύνθεση άλλαζε.
Περισσότεροι από μισή εκατοντάδα οι ακροατές [117 κατά το διευθυντή της Παρέμβασης], η (φιλολογική) διανόηση της περιοχής. Κανείς γνώριμος της Εκπαίδευσης, της βάσης ή εκ των στελεχών, με την εξαίρεση δύο νεαρών φιλολογισσών κι ενός συνομήλικού των Φυσικού- από βιοτικές ανάγκες ίσως (η μετακίνηση κοστίζει), από ήδη προκαθορισμένες συναντήσεις κι εργασίες ή από έλλειψη ανοιγμάτων σε όλες τις συγκινήσεις κι εμπειρίες όπως γράφει ο Γάλλος ιστορικός Ανρί Μαρρού.
Ενδιαφέροντα κι εδώ τα δίπολα: ελληνική φύση -δυτική τέχνη, φως -σκοτάδι, καθιστοί -όρθιοι, γνωστοί -άγνωστοι.
Υ.Γ. Για την ίδια εκδήλωση βλ. στην Παρέμβαση όπου και η αφίσα, χορηγία των Σ. Σιουτζιούκη και Κ. Καραδίσογλου. Ακόμη στο Vetonews και στο kozan όπου σχετικές οπτικοακουστικές μαγνητοσκοπήσεις.
