Απόφαση Σαββάτου ηρωική, 220 περίπου χιλιόμετρα εποχούμενοι από Κοζάνη μέσω Εγνατίας έως Γιάννενα και μετά Καλπάκι, τέλος Μικρό Πάπιγκο, αλλά επιβραβευτική καθώς παλαιές εικόνες της ιδίας σχεδόν διαδρομής διέτρεχαν ευχάριστα τη μνήμη.
Γέμισμα των πλαστικών υδροδοχείων κι έναρξη της ανάβασης. Καλντερίμι στην αρχή, ομοίωμα χωματόδρομου και μετά ελικοειδές μονοπάτι μέσα σε θάμνους και δέντρα.
Δεξιά οι τεράστιες ασβεστολιθικές ορθοπλαγιές της Αστράκας μας καλούσαν μυστικά κοντά τους, πριν τις τυλίξει μία βιαστική κουρτίνα ομίχλης. Ρυθμός γρήγορος με ελάχιστες στάσεις στις τέσσερις, σοφά κατανεμημένες για τον οδοιπόρο, δροσερές πηγές.
Φθάνοντας στην αλπική ζώνη, 1600 περίπου υψόμετρο, άρχισε να μας απειλεί υγρός, επίμονος άνεμος, αλλά αγνοώντας τον ταχύναμε το βήμα ανασαίνοντας δυνατά. Το ορειβατικό καταφύγιο ξεχώριζε καθαρά στο νεφοσκεπή ορίζοντα του δειλινού.
Ανταλλαγές κουβέντων με Έλληνες και Ισπανούς ορειβάτες κι απόθεση των οχτώ σάκων στον κοιτώνα της διανυκτέρευσης, 12 ευρώ το σχετικό τέλος για έκαστο. Τα παιδιά δείπνησαν με ζεστά μακαρόνια στην τραπεζαρία, εμείς έξω με ξηρά τροφή. Όσο δυνάμωνε η γραιγοτραμουντάνα τόσο έπεφτε η θερμοκρασία. Αποσυρθήκαμε για ύπνο νωρίς.
Έγερση το λυκαυγές και στον κατήφορο για τη στάνη Τσουμάνη. Διάσχιση του ανθοφυούς λειμώνα όπου έβοσκαν 13 άγρια άλογα και ανίχνευση του μονοπατιού προς τη Δρακόλιμνη. Ο χθεσινός άνεμος δεν έλεγε να μας ξεχάσει. Στρωθήκαμε κουκουλωμένοι στις όχθες της χαιρετίζοντας ένα μακρύ νερόφιδο που ξεπρόβαλε να μας καλωσορίσει. Γευματίσαμε απολαμβάνοντας την εξαίσια θέα.
Γρήγορη επιστροφή με συντομεύσεις του κλασικού μονοπατιού, επιλογή που τα μειράκια ονόμασαν «ραμποδλειές» (δουλειές του Ράμπο)! Στην πλατεία του Μικρού Πάπιγκου ομάδες Εβραίων τουριστών απολάμβαναν τη θέα. Άλλη μία στάση στο Βοϊδομάτη και πολιτισμένο γεύμα σε εστιατόριο της Αρίστης.
Αφήσαμε πολλά ανεξερεύνητα πίσω μας!
