Terra Computerata

Προδημοσίευση από το καινούργιο μυθιστόρημα της Σοφίας Νικολαΐδου Χορεύουν οι ελέφαντες (Μεταίχμιο).

Οι άλλοι κρίνουν

Η παιδαγωγική συνεδρίαση άρχιζε στις έξι ακριβώς. Οι κα­θηγητές καθόντουσαν σε ομάδες, φλυαρούσαν ανέμελα, κάποιοι γελούσαν σκύβοντας στον διπλανό συνωμότη, ορι­σμένοι έπλητταν επιδεικτικά. Ο διευθυντής ήταν ακόμη στο γραφείο του κι ανακάτευε τα χαρτιά του. Η υποδιευθύντρια –ένα κεφτεδάκι με λεπτά πόδια και κοριτσίστικη κοτσίδα, που τραγουδούσε αντάρτικα στα μεγάλα κέφια και χαμογε­λούσε σε όλους προκειμένου να κάνει τη δουλειά της– είχε λάβει τη θέση της. Κοίταξε τις φατρίες απέναντί της.

Οι μαθητοπατέρες, οι συνδικαλίζοντες, οι αποσπασμέ­νοι που προσπαθούσαν να γλιτώσουν τα σκάγια, οι αυστη­ροί με τους άλλους μα ποτέ με τον εαυτό τους, οι πάντα σιωπηλοί και υπομένοντες, οι αναιτίως ξινισμένοι, οι ενο­χλητικά ομιλητικοί και αλαζόνες, οι πολιτικώς πράττο­ντες, οι ουδετερόφιλοι. Όλοι εναντίον όλων και όλοι μαζί με όλους, όταν επρόκειτο για τα καλά και συμφέροντα. Στην άκρη αριστερά, με την πλάτη της καρέκλας κολλημέ­νη στον τοίχο, ο Σουκιούρογλου. Βιβλίο στα γόνατα, ν’ απασχολεί το βλέμμα και τα χέρια του. Το κρατούσε σκοπίμως ανοιχτό, γυρνούσε τις σελίδες με ρυθμό, Κύριος οίδε αν το διάβαζε.

– Σ’ αυτή τη συνεδρίαση, κατ’ εξαίρεση, θα παραστούν εκπρόσωποι των μαθητών, δήλωσε ο διευθυντής μόλις μπήκε. Συνέχεια »

Γεμίσαμε κτίρια που παριστάνουν τα νησιώτικα, καμώνονται τα ηπειρώτικα, καμουφλάρονται για μακεδονίτικα. Χωρίς κανένα σεβασμό στο τοπίο ξυρίζουμε παραλίες, πατάμε δάση και νομίζουμε πως ξελασπώσαμε με μια στρώση πέτρας ή ένα εργολαβικό ασβέστωμα. Αυτό είναι λαϊκισμός. Και το χειρότερο: το συνηθίσαμε, σχεδόν μας αρέσει. Αυτό είναι ανθρώπινη βλακεία.

Από μικρή με τρομοκρατούσαν οι γονείς που έλεγαν τη φράση «εγώ είμαι φίλος με το παιδί μου». Και γονιός του ποιος είναι τότε; Οι βάναυσες επιθέσεις φιλίας από τους γονείς: αυτό είναι λαϊκισμός. Ο λαϊκισμός του ένοχου. Ο λαϊκισμός του φοβισμένου. Ο λαϊκισμός του μεσήλικα που το παίζει άνετος, μην τον πάρουν χαμπάρι.

Υπάρχουν κάτι τύποι, που νομίζουν πως το ζεϊμπέκικο είναι ακροβατικά. Και δώσ’ του να αλωνίζουν στην πίστα, να πέφτουν, να σηκώνονται, να κάνουν αεροπλανικά και να κοιτούν με ύφος ακατέβατο τριγύρω. Αυτό είναι λαϊκισμός.
Το καλύτερο ζεϊμπέκικο έβερ είδα να το χορεύει γερόντιο μετά από εγκεφαλικό σε συνοικιακή ταβέρνα. Τον κρατούσαν οι φίλοι του απ’ τους αγκώνες κι εκείνος έκανε τρία βήματα, όλα μέσα σε ένα μικρό νοητό κουτί δέκα εκατοστών. Χόρευε με ελάχιστες κινήσεις, πιο πολύ από μέσα του.

Από δώρο σε δώρο πάμε. Στην ηλεκτρονική μου θυρίδα βρήκα κι ένα απολαυστικό κείμενο της φίλης Σοφίας για το λαϊκισμό. Δημοσιεύτηκε στο “Βήμα των ιδεών” της Παρασκευής αλλά δεν μπόρεσα να το εντοπίσω ηλεκτρονικά. Ή είναι πολύ καλοσχεδιασμένη η σελίδα του Βήματος ή αποφεύγουν την κυκλοφορία ιδεών στο διαδίκτυο. Σε κάθε περίπτωση τους αξίζουν συγχαρητήρια.Σκέφτομαι λοιπόν να σας το δίνω με μικρές βασανιστικές δόσεις. Υπάρχει και κεφάλαιο που αναγκαστικά θα απαλειφθεί καθώς βρισκόμαστε εντός Πανελληνίου Σχολικού Δικτύου. Οχι δε φοβόμαστε τη λογοκρισία. Άλλωστε το Π.Ι. μας έχει κομμένους από χέρι. Απλά τηρούμε τους κανόνες φιλοξενίας του οικοδεσπότη…

Επτά συν μία σκέψεις για το λαϊκισμό γράφει η Σοφία Νικολαΐδου

Λαϊκισμός στο πιάτο
«Κρητικά πιττούδια» σε πανάκριβο εστιατόριο του κέντρου: φτιάχνονται από βουλγάρικο ζυμάρι, που αγοράζεται με το κιλό, περιέχουν κινέζικη ελιά σε ροδέλες, που εισάγεται με το τσουβάλι, και τηγανίζονται σε ινδονησιακό σπορέλαιο, που ανανεώνεται δύο φορές την εβδομάδα. Ο ανελέητος εστιάτορας τα ονομάζει και «πιττούδια της γιαγιάς». Τα σερβίρει σε άσπρο πιάτο και τα κοστολογεί 5 ευρώ το κομμάτι. Κρυφάκουσα φαγάδες της πυρκαγιάς, να τα παινεύουν στο διπλανό τραπέζι. Θαύμαζαν μεγαλοφώνως την παραδοσιακή μαγειρική «της γιαγιάς». Αυτό είναι λαϊκισμός.