Όπως σας είχα εκμυστηρευθεί σε παλιότερη ανάρτηση η νέα μου θέση έχει πολλά να με διδάξει. Στο παρελθόν κορόιδευα τη φίλη μου την Κ. η οποία απαντά το υπηρεσιακό της τηλέφωνο με ένα σκαιό τρόπο. Εκφωνεί ένα “λέγετε” που κάπως παραπέμπει σε άλλα πιο χακί περιβάλλοντα. Νομίζω ότι είμαι κοντά στο να υιοθετήσω τους τρόπους της. Γιατί πως να απαντάς μειλίχια, όταν με το που σηκώνεις το τηλέφωνο μία κυρία σε αποκαλεί φασίστρια; Αυτή η γλυκιά προσφώνηση ακολουθήθηκε από τη συμβουλή να πάω να μείνω στον Άγιο Παντελεήμονα. Κι εγώ τη ρώτησα: “μα φασίστρια στον Άγιο Παντελεήμονα, δεν είναι λίγο επικίνδυνο;”.
Μετά ήρθε και η ονομαστική καταγγελία της ΕΛΜΕ, η οποία ειρήσθω εν παρόδω, ουδέποτε επιβεβαίωσε τα καταγγελλόμενα. Δεν μπήκε καν στον κόπο να ακούσει την άλλη πλευρά. Με τη γνωστή ξύλινη γλώσσα μας ζήτησε να εγκρίνουμε όλα τα πολιτιστικά προγράμματα που έχουν υποβληθεί. Ακόμα και τα γονατογραφήματα, γιατί οι συνάδελφοι δίνουν εθελοντικά το χρόνο τους.
Άλλος πάλι “συνάδελφος” σε επόμενο χαριτωμένο τηλεφώνημα μου είπε επί λέξει: “Οτι και να κάνετε εγώ ταξίδι στην Ιταλία, θα πάω”. Και κάπου εκεί επιβεβαιώνομαι ότι τελικά “εδώ είναι το ταξίδι”.
Διαβάζω όμως ότι “Από κοινοτικούς πόρους εξασφαλίσαμε περίπου 60 εκατομμύρια ευρώ και από το τέλος Φεβρουαρίου διακόσιοι πενήντα χιλιάδες μαθητές δημοτικών σχολείων σε όλη την επικράτεια θα έχουν τη δυνατότητα της διάθεσης ενός φρούτου, ενός γάλακτος, ενός τοστ, καθημερινά”. Πώς από το επιδοτούμενο τοστάκι στα Δημοτικά περνάμε στα Γυμνάσια και Λύκεια σε πολυήμερες εκδρομές εξωτερικού;
Υπάρχουν τελικά Ελλάδες πολλών ταχυτήτων. Ταξιδεύουμε για να ξεχάσουμε; Είναι αυτά ταξίδια για τον πόνο του άλλου;
Πόσα σχολεία μας ασχολήθηκαν με εθελοντικές δράσεις; Πόσα ανέπτυξαν πρωτοβουλίες για να στηρίξουν την κοινότητα;
Παραθέτω ένα απόσπασμα: ” Tί αποτελεί την ουσία της κρίσης
Έφτασα τώρα στο σημείο που μπορώ να υποδείξω με συντομία τι αποτελεί για μένα την ουσία της κρίσης της εποχής μας. Αφορά τη σχέση του ατόμου με την κοινωνία. Το άτομο απέκτησε τώρα πιο μεγάλη επίγνωση της εξάρτησής του από την κοινωνία. Αλλά δεν αντιλαμβάνεται αυτή την εξάρτηση σαν ένα θετικό εφόδιο, σαν ένα οργανικό δεσμό, σαν μια προστατευτική δύναμη, αλλά μάλλον σαν μια απειλή για τα φυσικά του δικαιώματα ή ακόμη και για την οικονομική του ύπαρξη. Επιπλέον η θέση του στην κοινωνία είναι τέτοια που οι εγωιστικές τάσεις της ψυχοσύνθεσης του τονίζονται διαρκώς, ενώ οι κοινωνικές του τάσεις, που από τη φύση τους είναι ασθενέστερες, επιδεινώνονται βαθμιαία. Όλες οι ανθρώπινες υπάρξεις, όποια κι αν είναι η θέση τους στην κοινωνία, υποφέρουν από αυτή τη διαδικασία της επιδείνωσης. Φυλακισμένοι, χωρίς να το ξέρουν, από τον ίδιο τους τον εγωισμό νιώθουν ανασφαλείς, μόνοι και στερημένοι από την κοινή, απλή και χωρίς πολυπλοκότητες απόλαυση της ζωής. Ο άνθρωπος μπορεί να βρει νόημα στη ζωή του, καθώς είναι σύντομη και επισφαλής, μόνο μέσα από την αφιέρωσή του στην κοινωνία.
Η εκπαίδευση του ατόμου, μαζί με την προώθηση των εσωτερικών του δυνατοτήτων, θα έπρεπε να προσπαθεί να του αναπτύξει μια αίσθηση υπευθυνότητας για τους συνανθρώπους του αντί να επικροτεί τη δύναμη και την επιτυχία στη σημερινή κοινωνία”.
(Out Of My Later Years από τον Albert Einstein, σελ 125-130)
Αλλά για μερικούς εκπαιδευτικούς το νόημα εντοπίζεται στα αφορολόγητα του αεροδρομίου. Εκτός κοινωνίας, εκτός πραγματικότητας.
Καλό σας ταξίδι, “συνάδελφοι”.
Άρθρα (RSS)