Άρθρα με ετικέτα “πείραμα”

575598.jpgΜάλλον δεν τους νοιάζει καθόλου. Ακόμη όμως και αν τους ένοιαζε, από το Facebook και το Τwitter οι πέντε συνάδελφοι δεν θα μάθουν σίγουρα τίποτα για την πορεία της ελληνικής οικονομίας.

Ένας άνδρας από το Τέξας ονόματι Μιτς Μάντοξ έκανε το 2000 ένα ενδιαφέρον πείραμα. Άλλαξε επισήμως το όνομά του σε DotComGuy και κλείστηκε στο σπίτι του προσπαθώντας να διαπιστώσει αν μπορεί να ζήσει για ένα χρόνο παραγγέλνοντας ό,τι χρειαζόταν αποκλειστικά από το Ιnternet. Δεν άντεξε. Πέντε δημοσιογράφοι από ραδιοφωνικούς σταθμούς τεσσάρων χωρών ξεκινούν τώρα κάτι λιγότερο φιλόδοξο, αλλά εξίσου τολμηρό. Την 1η Φεβρουαρίου θα κλειστούν για πέντε ημέρες σε ένα αγροτικό σπίτι που βρίσκεται στο Περιγκόρ της Νότιας Γαλλίας και θα παρακολουθήσουν την επικαιρότητα με μοναδικές πηγές το Facebook και το Τwitter.

Τα ερωτήματα στα οποία θα επιχειρήσουν να απαντήσουν οι δημοσιογράφοι από σταθμούς της Γαλλίας, του Καναδά, του Βελγίου και της Ελβετίας είναι δύο. Πόσο αξιόπιστα είναι αυτά τα δύο μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που χρησιμοποιούνται σήμερα από 400 εκατομμύρια ανθρώπους; Και συνιστούν πράγματι σοβαρή απειλή για τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης; Οι δημοσιογράφοι, τέσσερις άνδρες και μία γυναίκα, δεν θα έχουν στη διάθεσή τους τηλεόραση, ραδιόφωνο και εφημερίδες. Θα μπορούν να χρησιμοποιούν μόνο κινητά τηλέφωνα χωρίς πρόσβαση στο Ιnternet, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές που θα τους διατεθούν θα έχουν «λευκό» σκληρό δίσκο και το σερφάρισμα σε άλλες ιστοσελίδες δεν θα επιτρέπεται (με εξαίρεση τους συνδέσμους στους οποίους παραπέμπουν το Facebook και το Τwitter). Κατά τη διάρκεια του πειράματος θα βγαίνουν στον αέρα στους ραδιοφωνικούς τους σταθμούς για να σχολιάζουν τις ειδήσεις που μαθαίνουν, θα ενημερώνουν ένα συλλογικό μπλογκ και- φυσικά- θα γράφουν στο Τwitter.

«Το πείραμα θα μας επιτρέψει να εξετάσουμε τους μύθους που υπάρχουν γύρω από το Facebook και το Τwitter», λέει η Ελέν Ζουάν από το France Ιnter, έναν από τους πέντε σταθμούς που συμμετέχουν. Στις διαδηλώσεις που γίνονται τους τελευταίους μήνες στο Ιράν, για παράδειγμα, το Τwitter παίζει σημαντικό ρόλο. Θα μπορούσε όμως κάποιος να ενημερώνεται με πληρότητα και ακρίβεια για το θέμα αυτό μόνο μέσα από το Τwitter; Με άλλα λόγια, μπορούν 140 χαρακτήρες να αντικαταστήσουν τις αναλύσεις, τις μαρτυρίες και τα ρεπορτάζ; Η απάντηση είναι προφανώς αρνητική. Τα πέντε πειραματόζωα θα πουν στον αέρα ανακρίβειες, η εικόνα που θα έχουν για την επικαιρότητα θα είναι ατελής, η ιεράρχηση των γεγονότων που θα πληροφορούνται μπορεί να τους μπερδέψει. Αν όμως οι οργανωτές του πειράματος ελπίζουν με τον τρόπο αυτό να «ξεσκεπάσουν» τα μέσα ενημέρωσης που προτιμά η νεολαία σε όλο τον κόσμο, είναι γελασμένοι.

Και στον ελεύθερο χρόνο τους οι συνάδελφοι τι θα κάνουν; Δικό τους θέμα. Τα βιβλία, πάντως, ευτυχώς δεν θα απαγορευτούν.

Τα Νέα

Comments 0 σχόλια »

00005awa.jpgΣτο  Μουσείο Τέχνης του Σαντ Γκάλεν, πρωτεύουσας στο ομώνυμο καντόνι της Ελβετίας, διεξάγεται ένα πείραμα. Ετσι το αντιμετωπίζει κι ο Μάρτιν Τρέντλε από την Ανώτατη Σχολή Σχεδίου και Τέχνης της Βασιλείας, που λέει χαρακτηριστικά: «Μετατρέψαμε το μουσείο σε εργαστήριο πειραμάτων». Ο επιστήμων ηγείται προγράμματος με την επωνυμία eMotion, στο οποίο συμμετέχουν ερευνητές διαφορετικών ειδικοτήτων και αποσκοπεί στην πρώτη εμπειρική συλλογή στοιχείων και στην κατοπινή μελέτη τους σχετικώς με την επίδραση των έργων τέχνης στον άνθρωπο. Το γεγονός ότι η τέχνη επηρεάζει νου και συναισθήματα, συνεπώς όχι μόνον αγγίζει αλλά και κινεί τον ψυχικό κόσμο του ατόμου, αποτέλεσε αντικείμενο ενασχόλησης των φιλοσόφων εδώ και αιώνες. «Ανιδιοτελή ευαρέσκεια» είχε αποκαλέσει την επίδραση ενός αριστουργήματος τέχνης ο Ιμάνουελ Καντ, ενώ ο Βάλτερ Μπένιαμιν μιλούσε για την αύρα του πρωτότυπου. Ωστόσο, πειραματικώς δεν έχει αποδειχθεί ποτέ τίποτε απ’ αυτά. Ο Μ. Τρέντλε υποθέτει πως για πολλούς συναδέφους του αυτό το πείραμα δεν είναι παρά «καθαρή ιεροσυλία», ενώ παραδέχεται ότι μακρόχρονη υπήρξε η αναζήτηση ενός διευθυντή μουσείου πρόθυμου να ανοίξει τις πύλες του στο πρωτοποριακό, επαναστατικό αυτό ερευνητικό πρόγραμμα που χρηματοδοτείται από το Εθνικό Ιδρυμα Επιστημών Ελβετίας.

«Με την αποδοχή μας αγγίζουμε τα όρια δικαιοδοσίας ενός μουσείου και δη τέχνης» ομολογεί και ο διευθυντής του Μουσείου Σαντ Γκάλεν, Ρόλαντ Βέσπε. Κι αυτό επειδή ο εξοπλισμός που επιστρατεύτηκε είναι εντελώς εκτός κλίματος μουσείου -μιας μορφής «ανιχνευτή ψεύδους» καλούνται να φορέσουν όσοι επισκέπτες επιθυμούν να συμμετάσχουν στην έρευνα, ο οποίος καταγράφει την έκκριση ιδρώτα στο χέρι τους, όπως κι έναν ηλεκτροκαρδιογράφο ενσωματωμένο σ’ ένα ειδικό γάντι, ο οποίος μετρά τους παλμούς σε κάθε βήμα του επισκέπτη στις αίθουσες εκθεμάτων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η ήρεμη απόλαυση των έργων του ελβετικού μουσείου μετατρέπεται για τους εθελοντές σ’ έναν γύρο επιστημονικής έρευνας.

Ελευθεροτυπία

Comments 0 σχόλια »

covershot.jpgΤο βιβλίο ξεκινά με την παρουσίαση και την ανάλυση του έργου του Ζοζέφ Ζακοτό, ενός Γάλλου διανοούμενου που λόγω των πολιτικών του επιλογών και των γεγονότων της εποχής βρέθηκε, το 1818, εξόριστος στη Λουβέν. Σ? αυτή την ολλανδική πόλη τού προσέφεραν τη θέση του καθηγητή γαλλικών και έτσι, ο Ζακοτό έπρεπε να διδάξει ανθρώπους που δεν ήξεραν καθόλου τη δική του γλώσσα και των οποίων τη γλώσσα αγνοούσε. Κάτω από αυτές τις συνθήκες αποφάσισε να κάνει ένα πείραμα και ζήτησε από τους μαθητές του, με τη βοήθεια ενός διερμηνέα, να προσπαθήσουν να διαβάσουν μια δίγλωσση έκδοση του Τηλέμαχου. Μετά από λίγο καιρό, οι μαθητές ήταν σε θέση, μέσω της παρατήρησης, της σύγκρισης, του συνδυασμού, της σκέψης, της πράξης, της μίμησης, της επανάληψης, της προσωπικής προσπάθειας, του σχολιασμού και του ελέγχου, όχι μόνο να μιλούν γαλλικά αλλά και να εκφράζουν γραπτώς τις απόψεις τους πάνω σε δύσκολα θεωρητικά θέματα. Ετσι, ο Ζακοτό, ο πρώτος αδαής δάσκαλος, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο μαθητής δεν χρειάζεται απαραίτητα έναν δάσκαλο?κάτοχο της γνώσης να τον καθοδηγεί και να του εξηγεί βήμα βήμα, μεθοδικά, αυτά που γνωρίζει. Ο Ζοζέφ Ζακοτό απέδειξε πως ακόμα κι ένας αγράμματος μπορεί, αν θέλει, να διδάξει γράμματα χρησιμοποιώντας τη μέθοδό του, η οποία ονομάστηκε καθολική μέθοδος.

Ζακ Ρανσιέρ Ο αδαής δάσκαλος· πέντε μαθήματα πνευματικής χειραφέτησης εκδ. Νήσος

Βιβλιοπαρουσίαση της Μαγδαληνής Τσεβρένη στην Καθημερινή

Στην ταινία “Σφραγισμένα χείλη” κάπως έτσι η ηρωίδα μαθαίνει μόνη της ανάγνωση…

Comments 0 σχόλια »

Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Η κοινή γνώμη σοκαρίστηκε, όταν το 1961 ο καθηγητής ψυχολογίας του πανεπιστημίου Γιέηλ των ΗΠΑ Στάνλεϊ Μίλγκραμ πραγματοποίησε το διάσημο πλέον -και ανατριχιαστικό -«Πείραμα» του, που έγινε και ομώνυμη ταινία, δείχνοντας ότι οι εθελοντές ήσαν πρόθυμοι να κάνουν ηλεκτροσόκ σε μια άλλη ομάδα εθελοντών, κάτω υπό ορισμένες συνθήκες.

Ποτέ μέχρι τώρα επιστήμονας – τουλάχιστον που να το παραδεχτεί – δεν είχε τολμήσει να κάνει κάτι ανάλογο. Τώρα, όμως κάποιος τόλμησε: ο καθηγητής Τζέρι Μπέργκερ του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας-Σάντα Κλάρα, ο οποίος, όπως μετέδωσε το πρακτορείο Ρόιτερ, διαπίστωσε ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει μετά από σχεδόν μισό αιώνα. Οι άνθρωποι είναι πάντα διατεθειμένοι και υπάκουοι να λειτουργήσουν σαν βασανιστές των άλλων, κάνοντάς τους επώδυνα ηλεκτροσόκ, αρκεί κάποια προσωπικότητα, περιβεβλημένη με κύρος και εξουσία, να τους ενθαρρύνει για κάτι τέτοιο.

Παρακολουθήστε το βίντεο, εξαιρετικά ενδιαφέρον…

Άρθρο του Ελεύθερου Τύπου: Πείραμα Νο.2

Comments 0 σχόλια »

Στην ταινία του «Το Κύμα», ο Γερμανός σκηνοθέτης Ντένις Γκάνσελ καταπιάστηκε για δεύτερη φορά- μετά την ταινία του «Πριν από την πτώση»- με τη ναζιστικοποίηση της γερμανικής νεολαίας.

O καθηγητής της Ιστορίας αποφασίζει να απαντήσει στο ερώτημα «Πώς συνέβη κάτι τέτοιο σε ένα ολόκληρο έθνος;» με ένα πείραμα: ζητάει από τους μαθητές του να υιοθετήσουν έναν κώδικα σύμφωνα με τις αρχές ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος και να τον ακολουθήσουν πιστά για ένα ορισμένο διάστημα.

Aυτό που ξεκινάει σαν ένα παιχνίδι ψυχολογικής χειραγώγησης αποκτάει εφιαλτικές διαστάσεις. Οι συχνά βαριεστημένοι και συνήθως ήσυχοι μαθητές του μετατρέπονται μέσα σε λίγες ημέρες σε ένα τερατώδες υποκατάστατο της χιτλερικής νεολαίας. Η κατάσταση φεύγει εκτός ελέγχου, ο καθηγητής της Ιστορίας δεν μπορεί πλέον να ελέγξει τις αντιδράσεις.
Αν και αυτή η εξέλιξη μπορεί να φαίνεται υπερβολική, στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου. Το πείραμα της ταινίας βασίστηκε σε ένα αληθινό περιστατικό που καταγράφηκε τον Απρίλιο του 1967 σε ένα σχολείο της Καλιφόρνιας. Εμπνευστής εκείνου του πειράματος ήταν ο καθηγητής Ιστορίας, Ρον Τζόουνς.

O Τζόουνς μερικά χρόνια αργότερα αποφάσισε να γράψει για το πείραμα, το οποίο μεταφέρθηκε στην αμερικανική τηλεόραση το 1981 και έγινε βιβλίο από τον συγγραφέα Τοντ Στράσερ. Το «Κύμα» ήταν η σημαντικότερη δουλειά τού Στράσερ, ένα μπεστ σέλερ που έφτασε ως υποχρεωτικό μάθημα στα γερμανικά σχολεία. Εκεί που το διδάχθηκε ο Ντένις Γκάνσελ. «Είναι λάθος να πιστεύεις λέει- ότι δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ ξανά».

[google 4689717947890475769]

Η μεταφορά του 1981 στην τηλεόραση

http://en.wikipedia.org/wiki/The_Wave_(book) (Σχετικά με το βιβλίο)

Die Welle, 2008, Imdb (Η ταινία του 2008)

Comments 0 σχόλια »

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων