Η Ελισάβετ Κοτζιά από τη στήλη της “Διακρίνοντας” στην Καθημερινή αποπειράται να εμβαθύνει στα μυθιστορήματα και στα διηγήματα που έχει διαβάσει και έχει σχολιάσει όλα αυτά τα χρόνια:
“…Ζούμε σε μια περίοδο όπου οι παλαιότεροι κοινοί τόποι διαρκώς συρρικνώνονται, περισσότερο αποκλίνουν παρά συγκλίνουν. Διανύουμε μια περίοδο όπου όχι μόνον η αξία της, αλλά και η ίδια η έννοια της λογοτεχνικότητας έχει τεθεί σε σοβαρή αμφισβήτηση. Η ύπαρξη μεταφυσικού βάθους και η ικανότητα μετάδοσης βιωματικής συγκίνησης, το nec plus ultra της λογοτεχνικής αξίας πριν από 70, 80 ή 100 χρόνια, έχουν πάψει να αποτελούν αυτονόητες αρετές. Ολα τα είδη θεωρείται πως έχουν αποκτήσει ισόβαθμη σημασία. Το αστυνομικό μυθιστόρημα, το ερωτικό ρομάντζο, η ευθυμογραφική παρωδία, είδη που στο παρελθόν βρίσκονταν στις παρυφές του λογοτεχνικού σώματος, σήμερα τοποθετούνται στην καρδιά του. Καινούργιες μυθιστορηματικές κατηγορίες διεκδικούν την προσοχή μας: το περιβαλλοντικό μυθιστόρημα, το μετα-αποικιακό μυθιστόρημα, τα μυθιστορήματα του φύλου. Η νεότερη αυτή συνθήκη οφείλεται σε εξαιρετικά σύνθετους παράγοντες. Από τη μια, η κυριαρχία των πολιτισμικών σπουδών και η ηθική της πολιτικής ορθότητας που επιβάλλουν, έφερε με έμφαση στο προσκήνιο το πρόβλημα της ιδεολογίας. Αν το μυθιστόρημά σου ασχολείται λόγου χάρη με το πώς οι αυτόχθονες της μαύρης Αφρικής διεκδίκησαν μια πιο ισότιμη συμμετοχή στο αξιακό σύστημα της ανθρωπότητας, τότε το βιβλίο σου έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να περιληφθεί στο λογοτεχνικό σώμα. Από την άλλη, η αγάπη που επιδεικνύει η εποχή μας για το αντίγραφο, για την απομίμηση, για το υβρίδιο, προσδίδει κύρος και αίγλη όχι μόνο στην παραγωγή λογοτεχνίας υψηλής αισθητικής αξίας αλλά και στην παραγωγή αναλώσιμων αφηγημάτων της μιας χρήσης. Οι ροζ ιστορίες, τα μυθιστορήματα της πλαζ και τα αναγνώσματα του αεροδρομίου δείχνει να έχουν αποκτήσει στον καιρό μας μια καινούργια βαρύτητα καθώς καταλαμβάνουν όλο και περισσότερες θέσεις στις λίστες των ευπώλητων – που κι αυτές με τη σειρά τους έχουν καταλήξει να ταυτίζονται στο μυαλό πάρα πολλών με την ίδια την έννοια της λογοτεχνίας. Το ότι έχουμε περάσει από τον αγχώδη μοντερνισμό στον ανέμελο μεταμοντερνισμό δεν έχει μείνει, όπως έχει παρατηρήσει ο Τέρι Ιγκλετον, χωρίς συνέπειες.”
Άρθρα (RSS)