Χτες στο τσακ πρόλαβα την τελευταία παράσταση του έργου της Λένας Κιτσοπούλου “Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.” με την Μαρία Πρωτόπαπα. Αν δεν την προλάβατε, που εσείς χάσατε, υπάρχει πάντα και η λύση της ανάγνωσης του βιβλίου.
«Είναι μια αρκετά αυτοβιογραφική ιστορία η «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.». Ξεκινά από πολύ προσωπικά πράγματα, όπως συμβαίνει πάντα σε ό,τι γράφω», αποκαλύπτει η Κιτσοπούλου, η οποία τα τελευταία χρόνια γύρισε εν μέρει την πλάτη στην ηθοποιία χάριν της συγγραφής. «Και ναι μεν η Μαιρούλα είναι μια γυναίκα της γενιάς μου, αλλά μιλά για πράγματα που αφορούν όλες τις γενιές -αφορά επομένως και τους άνδρες θεατές».
Ο μονόλογος εστιάζει ιδιαιτέρως και στην έννοια της ωριμότητας, που αποκτά κανείς μεταξύ 35 και 40 ετών. «Είναι οι ηλικίες στις οποίες είμαστε ακόμα νέοι, αλλά έχουμε χάσει την απολυτοσύνη και πίστη που είχαμε νεότεροι. Εχουμε κατανόηση για τα πάντα, ενώ ξεκινά και η συγκατάβαση του τύπου «έτσι είναι οι άνθρωποι», «έτσι έχει η ζωή», «εντάξει, μωρέ, δεν πειράζει!». Αυτό εκνευρίζει την ηρωίδα μου πάρα πολύ. Και λέει «θέλω να κατεβώ απ’ το πλοίο για την Ιθάκη». Συγχρόνως, θέτει με καταιγιστικό ρυθμό, σε μια ακραία εγκεφαλική έκρηξη, ερωτήματα για τα πάντα. Ετσι, όμως, δεν καταργεί μόνο τα πάντα. Ακυρώνει και τον εαυτό της!», λέει η Λένα Κιτσοπούλου.
Δεν διστάζει να τα βάλει ούτε με τη «νέα θρησκεία», την ψυχανάλυση: «Πάρτε από πάνω μου τον Γιουνγκ και τον Γιάλομ… Ποιον πρέπει να σκοτώσω για να σταματήσω να είμαι αυτό που είμαι και να γίνω κάτι άλλο… Τους γονείς μου; Και τους γονείς των γονιών μου; Κι αν πάω ακόμη πιο πίσω,αυτό το πράγμα δεν έχει τελειωμό… Πρέπει να σκοτώσω τον βροντόσαυρο και τον τυραννόσαυρο; Και τι πειράζει δηλαδή αν εγώ βλέπω στους γκόμενούς μου τον πατέρα μου; Ποιον δηλαδή πρέπει να δω; Τον περιπτερά;».
Άρθρα (RSS)