Χτες είδα το φιλμ την ταινία “Μια χρονιά ακόμα” η οποία αφήνει μια πικρή επίγευση χάρη στην εξαιρετική ερμηνεία της Λέσλι Μάνβιλ.
Η ζωή είναι ένα δέντρο, οι άνθρωποι τα κλαδιά του και οι συναισθηματικές εποχές καθρεφτίζονται στα φύλλα που αλλάζουν χρώμα, πέφτουν και ξαναφυτρώνουν. Οι τέσσερις εποχές διαδέχονται η μία την άλλη σαν κεφάλαια μιας απλής, συνηθισμένης ιστορίας.
Ενα σύντομο πέρασμα της ηθοποιού Imelda Stauntonμας θύμισε τη συγκλονιστική ερμηνεία της στο “Μυστικό της Βέρας Ντρέικ”.
Οι ταινίες του Βρετανού Μάικ Λι είναι δράματα σε μικρή κλίμακα, αλλά με υπαρξιακό βάθος. Στην πρόσφατη, «Μια χρονιά ακόμα», οι εποχές του χρόνου διαδέχονται η μία την άλλη σαν κεφάλαια μιας αποσπασματικής ιστορίας, απλής και συνηθισμένης, όπως η ζωή. Ο Λι είναι διακριτικός, μεθοδικός και εύστοχος σε αυτή την αναπαράσταση του «απλού» και του «συνηθισμένου».
Πρώτο κεφάλαιο σε αυτό το κοντσέρτο των τεσσάρων εποχών είναι η «άνοιξη» και τελευταίο ο «χειμώνας». Με τον ερχομό της άνοιξης, μια υπερκινητική μοναχική πενηντάρα, η Μέρι, που πίνει διαρκώς και μιλάει σαν πολυβόλο, εμφανίζεται σίγουρη πως όλα θα πάνε καλά και πως η ζωή της θα αλλάξει χάρη σε ένα αυτοκίνητο, που μόλις της κόστισε 600 λίρες. Προς τα μέσα του χειμώνα θα πέσει από τα σύννεφα. Η ψευδαίσθηση της ευτυχίας της δεν αξίζει παρά 20 λίρες, όσο και ένα μπουκάλι φτηνής σαμπάνιας. Το ντελαπάρισμα στη σκληρή πραγματικότητα είναι ένα γεγονός και η απελπισμένη γυναίκα αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι η βαθιά επιθυμία της για μιαν άλλη ζωή πρέπει να αντιμετωπιστεί από την ίδια με πιο αποτελεσματικό τρόπο.
Η άνοιξη του Μάικ Λι είναι τυπικά βρετανική, περιγράφεται με μουντά χρώματα και αποτελεί την εισαγωγή σε μια ταινία άλλοτε ανάλαφρη και άλλοτε καταθλιπτική. Ο χειμώνας, που είναι και αυτός μουντός, μοιάζει με το τέλος μιας ψυχαναλυτικής συνεδρίας. Η νευρωτική, υποχόνδρια και ολίγον αστεία Μέρι, από περιφερειακός χαρακτήρας μιας αποσπασματικής ταινίας, καταλήγει να γίνει το κεντρικό πρόσωπο σε ένα δράμα ανοιχτό στη ζωή, ανεπαίσθητα μελαγχολικό και αισιόδοξο.
Ηρεμία στον πυρήνα
Στο μικρό σύμπαν του Λι συναντάμε ποικιλία χαρακτήρων και συμπεριφορών: νευρωτικοί (όπως η Μέρι) καταθλιπτικοί, τσακισμένοι ή συμβιβασμένοι, άνθρωποι σε σύγχυση ή με συσσωρευμένο θυμό, αλλά και άνθρωποι χαρούμενοι με πάθος για ζωή. Ενας μικρόκοσμος, που βρίσκεται σε συνεχή κυκλική τροχιά, όπως οι δορυφόροι, γύρω από ένα σταθερό σημείο που συγκρατεί ισορροπίες. Κέντρο αυτού του μικρού σύμπαντος είναι ένα ευτυχισμένο μεσήλικο ζευγάρι, ο Τομ και η Τζέρι(!), που αντιμετωπίζουν τα πάντα στωικά. Γι’ αυτούς, η ζωή και ο θάνατος, η ευτυχία και η δυστυχία αποτελούν μια ενότητα σε έναν αέναο κύκλο.
Στον πυρήνα της ταινίας επικρατεί ηρεμία, σαν και αυτή που συναντάμε στον κινηματογράφο του Γιασουτζίρο Οζου. Στο κέλυφός της επικρατεί ταραχή, μια σειρά από τραγικές και κωμικές καταστάσεις που συνθέτουν το μόνιμο και αγαπημένο θέμα του Λι: την πραγματικότητα. Ο Τομ και η Τζέρι είναι το αντίστοιχο του συμβιβαστικού φωτογράφου Μορίς στα «Μυστικά και ψέματα» ή του κυνικού περιθωριακού Τζόνι στον «Γυμνό», που καθιέρωσε τον Λι το 1993.
Εμπιστοσύνη
Ο Μάικ Λι, ο Κεν Λόουτς και ο Στίβεν Φρίαρς ανήκουν στην ίδια γενιά, που έδωσε πνοή στον αγγλικό κινηματογράφο μετά το τέλος του φρι σίνεμα. Ο Λόουτς μετέπλασε την εικόνα της πραγματικότητας, το ντοκιμαντέρ, σε κοινωνικό και πολιτικό σχόλιο. Ο Φρίαρς ακολούθησε σταθερά και με συνέπεια τον ρεαλισμό, επιδεικνύοντας, ενίοτε, τη δεξιοτεχνία του. Ο Μάικ Λι, ο οποίος επηρεάστηκε αρκετά από το θέατρο του Πίτερ Μπρουκ, ανακάλυψε στον ρεαλισμό τον πιο κατάλληλο βατήρα για τη βουτιά του στο δράμα του σύγχρονου ανθρώπου. Το υπαρξιακό βάθος της πραγματικότητας και η εμπιστοσύνη στον ηθοποιό καθόρισαν εδώ και πολλά χρόνια τη μορφή και το περιεχόμενο, το ύφος και το ήθος των ταινιών του. Η κάμερα μπορεί να σε ταξιδέψει και να σε πάει μακριά, όμως, μόνον ο ηθοποιός μπορεί να σε οδηγήσει στο βάθος των πραγμάτων με μιαν ανεπαίσθητη σύσπαση του προσώπου.
Οι ταινίες του Λι από την εποχή που δούλευε για το BBC μέχρι σήμερα είναι καθημερινές, οικογενειακές ιστορίες ανθρώπων που συνθλίβονται ανάμεσα σε καλά κρυμμένα μυστικά και ψέματα της ζωής τους. Ιστορίες ανθρώπων, που φοβούνται την αλήθεια και που αναρωτιούνται αν ζουν πραγματικά. Η μοναδικότητα αυτών των ταινιών οφείλεται στον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται ο Λι το κατεξοχήν εκφραστικό εργαλείο του: τον ηθοποιό που παρακινείται να αυτοσχεδιάσει ελεύθερα μέσα σε ένα πλαίσιο αυστηρά οργανωμένο από την ίδια τη ζωή. Αυτός είναι ο ρεαλισμός του Μάικ Λι.
Φέτος η Camera Zizanio, η μεγάλη ευρωπαϊκή πρωτοβουλία του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους για την προβολή των νεανικών οπτικοακουστικών έργων, γιορτάζει τα 10 της χρόνια.
Σ αυτή την επετειακή διοργάνωση, αν και διεξάγεται κάτω από πολύ δύσκολες οικονομικές συγκυρίες, η camera zizanio, κάνει ένα ακόμα άλμα προς τα μπρος. Θεωρώντας ότι η οπτικοακουστική παιδεία σήμερα με τη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας είναι πιο αναγκαία από ποτέ κάνει μια μεγάλη προσφορά στους μαθητές όλης της χώρας.
Όλοι οι επισκέπτες θα έχουν τη δυνατότητα, πέρα από τις προβολές της Camera Zizanio και του Φεστιβάλ Ολυμπίας, να παρακολουθήσουν και ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΕΓΑΣΤΗΡΙΑ.
Ειδικά για τους επισκέπτες από άλλες περιοχές της Ελλάδας σχεδιάστηκαν ταχύρυθμα εργαστήρια που θα διεξαχθούν το Σαββατοκύριακο 11 – 12 Δεκεμβρίου και τα διήμερα 14-15 και 16- 17 Δεκεμβρίου.
Τα εργαστήρια στηρίζονται στη δεκαπεντάχρονη εμπειρία της εφαρμογής του προγράμματος «Εκφράζομαι με εικόνες και ήχους» και καθοδηγούνται από επαγγελματίες του κινηματογράφου.
Τα μαθήματα των εργαστηρίων καλύπτουν όλες τις φάσεις δημιουργίας μιας μικρής ταινίας σε σχολικό περιβάλλον από το σενάριο ως το μοντάζ και προσφέρουν πλήθος πρακτικές πληροφορίες και λογισμικά που βοηθούν τη δουλειά (βλέπε λεπτομέρειες http://camerazizanio.net/greek/ergastiria/).
Οι ώρες των εργαστηρίων θα είναι από τις 3μμ ως τις 6 μμ ούτως ώστε οι συμμετέχοντες να μπορούν να παρακολουθήσουν τις προβολές της Camera Zizanio, που γίνονται το πρωί 10-1μμ αλλά και τις προβολές του Φεστιβάλ Ολυμπίας, που γίνονται το απόγευμα 6-10μμ.
Τα σχολεία που επιθυμούν να παρακολουθήσουν τα εργαστήρια παρακαλούνται να επικοινωνήσουν άμεσα για να εξασφαλίσουν τη συμμετοχή τους. Η συμμετοχή στις προβολές της Camera Zizanio είναι δωρεάν αλλά για τη συμμετοχή στα εργαστήρια υπάρχει μια ελάχιστη οικονομική επιβάρυνση για την κάλυψη των αναγκαίων εξόδων.
Τη συμμετοχή των σχολείων στο Φεστιβάλ και τα δραστηριότητες του διευκολύνει η σχετική Εγκύκλιος του Υπουργείου Παιδείας δια βίου μάθησης και θρησκευμάτων που έχει σταλεί σε όλα τα σχολεία αλλά είναι διαθέσιμη και στην ιστοσελίδα της Camera Zizanio .
Για τις συμμετοχές στα εργαστήρια επικοινωνείτε με τα με τα γραφεία του Φεστιβάλ Ολυμπίας στον Πύργο τηλ. 2621081172 και στο e-mail kidfest@otenet.gr.
Στο Φεστιβάλ Ολυμπίας συμμετέχει και φέτος η Διεύθυνση Εκπαιδευτικής Ραδιοτηλεόρασης, όπως και τα τελευταία δυο χρόνια.
Καλύτερη από ότι την περίμενα. Στακάτοι ευφυείς πυκνοί διάλογοι που χρειάζονται γρήγορα αντανακλαστικά για να τους παρακολουθήσεις. Ο σκηνοθέτης David Fincher έχει κάνει καλή έρευνα για τη δημιουργία του facebook. Σαφείς αναφορές στον Πολίτη Κέιν.
Ο Fincher αναδεικνύεται σε συναρπαστικό καταγραφέα των χρονικών των καιρών μας. Justin Chang Variety
Εποικοδομητικό ΠΣΚ. Ένα θεατρικό και δύο ταινίες. Ο Woody αναμενόμενος έως και προβλέψιμος.
Στα γνωστά του θέματα, τη ζωή, τον έρωτα, την απιστία, την απώλεια αλλά και το θάνατο στρέφεται ακόμη μια φορά ο Γούντι Αλεν στη νέα του κωμωδία «Θα συναντήσεις έναν ψηλό, μελαχρινό άντρα».
Μια κωμωδία γυρισμένη και πάλι στο Λονδίνο, παιχνιδιάρικη, δοσμένη με φρεσκάδα, με έναν αφηγητή να συνδυάζει τις επιμέρους σκηνές. Ταυτόχρονα, μια κωμωδία, που πίσω από το χιούμορ της κρύβει μια σκοτεινή, μαύρη, πεσιμιστική ματιά. «Οι χαρακτήρες μου είναι γελοίοι», μου είχε πει κάποτε σε μια συνέντευξή μας ο Γούντι Αλεν, «αλλά όταν τους κοιτάξεις είναι πολύ θλιμμένοι. Εξάλλου κι ο δικός μου ο χαρακτήρας είναι πολύ θλιμμένος. Ο έρωτας και το σύμπαν, η ζωή και ο θάνατος, είναι ακριβώς όπως οτιδήποτε άλλο, πράγμα που σημαίνει, είναι τίποτα. Δεν ξέρεις τίποτα γι’ αυτά, πας κάπου και δεν υπάρχει τίποτα».
Ο σκηνοθέτης παρουσιάζει τα ερωτικά και υπαρξιακά προβλήματα δυο ζευγαριών. Από τη μια του Αλφι (Αντονι Χόπκινς) και της Ελενας (Τζέμα Τζόουνς) και από την άλλη της κόρης τους Σάλι (Ναόμι Γουότς) και του άντρα της Ρόι (Τζος Μπρόλιν). Οταν ο Αλφι, από το φόβο του θανάτου αλλά και της χαμένης νιότης του, εγκαταλείπει τη γυναίκα του και ακολουθεί μια νεαρή κοπέλα, τη Σαρμέν (Λούσι Παντς), η Ελενα στρέφεται σε μια μάντισσα, που της λέει: «Θα συναντήσεις έναν ψηλό, μελαχρινό άντρα». Μόνο που η συνάντηση αυτή δεν περιορίζεται σ’ έναν άντρα, αλλά αναφέρεται και στο άλλο, ψηλό, μελαχρινό και τρομερό πρόσωπο που κάποτε όλοι θα συναντήσουμε. Για άλλη μια φορά ο κωμικός Αλεν συναντά τον με υπαρξιακά προβλήματα Ινγκμαρ Μπέργκμαν.
Παράλληλα, παρακολουθούμε και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει τόσο η δυστυχισμένη από τη συζυγική ζωή της Σάλι, ερωτευμένη κρυφά με τον γκαλερίστα και αφεντικό της Γκρεγκ (Αντόνιο Μπαντέρας), καθώς ο συγγραφέας σύζυγός της Ρόι, στερημένος από έμπνευση, αρχίζει να ενδιαφέρεται για μια νεαρή, μυστηριώδη γυναίκα (Φρίντα Πίντο) ντυμένη στα κόκκινα. «Είναι άνθρωπος που περνάει μια δύσκολη περίοδο στη ζωή του», ανέφερε ο Αλεν, «και όταν βλέπει αυτή τη φρέσκια πνοή αέρα απέναντι από το παράθυρό του, αυτό τον ιντριγκάρει και σταδιακά η κοπέλα μετατρέπεται σε μια ελκυστική φαντασίωση».
Παρ’ όλες τις προσπάθειες των προσώπων αυτών να ξεφύγουν από τα προβλήματά τους με απραγματοποίητα όνειρα και φανταστικά σχέδια, το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα ευχάριστο. Ο δρόμος τους είναι γεμάτος με απογοητεύσεις και αναπάντεχους κινδύνους. Μέσα από την πορεία τους αυτή, ο σκηνοθέτης εξερευνά την ανθρώπινη ανάγκη για φαντασιώσεις και όνειρα. Βέβαια ο ίδιος, που επιμένει πως δεν πρέπει να τον παίρνουμε στα σοβαρά, αρχίζει την ταινία του με ένα τσιτάτο του Σέξπιρ από τον «Μάκβεθ», που αναφέρει πως τη ζωή την αφηγείται ένας βλάκας που κάνει πολλή φασαρία για το τίποτα…
Η ταινία θρύλος του γερμανικού εξπρεσιονισμού. Η Μητρόπολη παρουσιάζει μια πόλη του μέλλοντος χωρισμένη σε δύο ζώνες, με τεράστιες σκηνογραφίες και μεγάλα πλήθη. Στους κήπους της, μέσα σε οργιστική χλιδή, ζουν οι άρχοντες. Στα υπόγεια, εξαθλιωμένοι εργάτες με σκυφτούς ώμους και μηχανικό βάδισμα, δουλεύουν σκληρά σε παράλογα έργα. Ανάμεσά τους ζει και η Μαρία, μια προφήτισσα που προσπαθεί ειρηνικά να τους αφυπνίσει. Η άρχουσα τάξη επιδιώκοντας τη σύγκρουση, διατάζει έναν εφευρέτη να κατασκευάσει ένα ρομπότ με τη μορφή της Μαρίας, προκειμένου να παρασύρει τους εξεγερμένους σε μια αυτοκαταστροφική επανάσταση. Ο Lang χρησιμοποιεί το εξπρεσιονιστικό στιλιζάρισμα με μεγάλη επιτυχία, κυρίως στις ομαδικές σκηνές με τους εργάτες, το περπάτημα των οποίων αναπτύσσεται σε σχηματισμούς με κλιμακωτή διάταξη, συγκροτώντας ορθογώνια ή ρομβοειδή τμήματα χορογραφικής ακρίβειας. Το πλήθος αυτό συγκροτούσε μια συμπαγή, ζοφερή μάζα, συχνά καταθλιπτική, που εκτελούσε κινήσεις μηχανικές. Απρόσωπα καμπουριασμένα, χαμερπή, άψυχα άτομα, που τα ρούχα τους δεν προδίδουν κάποια γνωστή ιστορική περίοδο, όταν φτάνει η ώρα της αλλαγής της βάρδιας στοιβάζονται, στερούμενοι ατομικής ύπαρξης, στους ανελκυστήρες, δημιουργώντας ένα μοναδικά ακραίο στιλιζάρισμα. Τα σπίτια τους σε σχήμα κύβων, τοποθετημένα γεωμετρικά, ενισχύουν τη μονοτονία της υπόγειας πολιτείας. Ο Lang χειρίζεται τους φωτισμούς μ’ έναν αξιοθαύμαστο τρόπο: η φουτουριστική πολιτεία μοιάζει να είναι μια μεγαλειώδης πυραμιδοειδής συγκέντρωση ουρανοξυστών που τρεμολάμπουν. Τα «ταχυδακτυλουργικά» πλάνα σε συνδυασμό με τον περίτεχνο φωτισμό, δημιουργούν στην αντίθεση των φωτισμένων παραθύρων, μια σκακιέρα. Το στούντιο που κατασκευάστηκε ήταν τεράστιο και αυτό φαίνεται στους αχανείς δρόμους και στις προεξέχουσες γέφυρες. Με τη βοήθεια διαφόρων τρικ με καθρέπτες οι προσόψεις των κατοικιών μεγεθύνονται. Μια φιλμική αποκάλυψη της τεράστιας αρχιτεκτονικής παιδείας του σκηνοθέτη. Στο Οργουελικό αυτό σύμπαν της ιστορίας, η νοηματική δομή ξαφνικά αποχωρίζεται τις υφές της λογικής, επενδύοντας σε γραμμικές ασυνέχειες που αποσπούν το ενδιαφέρον του θεατή από την αφηγηματική εξέλιξη. Έτσι η εικονική πραγματικότητα του πλασματικού σύμπαντος κατακτά το προσκήνιο του ενδιαφέροντος, μετατρέποντας ανά διαστήματα το «Metropolis» σε ένα οργασμικό σύμπαν τεχνικών κινηματογράφησης και φουτουριστικής αναπαράστασης. Η ταινία λόγω του αμφιλεγόμενου ιδεολογικού της φινάλε, με την ίδια ευκολία που μπορεί να χαρακτηριστεί «αριστερή», δεν πτόησε τους Ναζί να τη θέσουν επικεφαλής της κινηματογραφικής τους βιομηχανίας, εκμεταλλευόμενοι την καλλιτεχνική μεγαλοφυΐα ενός σκηνοθέτη ευρισκόμενου πάνω από το επίπεδο του νεωτερισμού, στο ρόλο ενός σπουδαίου οραματιστή. Ο Lang ωστόσο ανέκαθεν προέβαλλε το αριστούργημά του ως αντιαπολυταρχικό δημιούργημα. Σήμερα η ταινία υπάρχει μόνο σε ελλιπής κόπιες από μονταρισμένα κομμάτια που διασώθηκαν. Περισσότερο από το 1/4 της ταινίας θεωρείται χαμένο (σ’ αυτό συνέβαλε και το ότι μεγάλο μέρος της λογοκρίθηκε). Η έκδοση των 118 λεπτών είναι αυτή που κυκλοφορεί ευρέως. Όπως και να ‘χει το «Metropolis» στάθηκε το επιστέγασμα του βωβού γερμανικού κινηματογράφου και ο θεμέλιος λίθος της κινηματογραφικής αθανασίας του Fritz Lang.
Ο παγκοσμίου φήμης Κινέζος σκηνοθέτης Ζανγκ Γιμού (“Hero“) ξαφνιάζει, επιλέγοντας να παρουσιάσει τη δική του εκδοχή της κλασικής ταινίας “Μόνο Αίμα” των αδερφών Κοέν, ποτίζοντάς τη με μαύρο χιούμορ. Η ταινία διαγωνίστηκε στο 60ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βερολίνου.
Χτες σινεμά στη Γλυφάδα. Περίεργο που το τοπικό multiplex είχε φέρει την ταινία του Λούκα Γκουαντανίνο “Ἑίμαι ο έρωτας”. Δε μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες ποιοτικές επιλογές. Συνήθως παίζει “αμερικανιές”.
Βέβαια η αίθουσα ήταν η πιο μικρή του συγκροτήματος κι έτσι στριμωχτήκαμε οι “ποιοτικοί” συσφίγγοντας τις σχέσεις μας. Είχα που είχα ρεβόκρανο έμεινα στην πολυθρόνα. Δεν έλειψαν τα γλυφαδιώτικα σχόλια, “κοίτα τη γούνα αυτηνής, τι ωραίο βιζόν”. Η ταινία όμως μας αποζημίωσε. Σας τη συνιστώ ανεπιφύλακτα. Εξαιρετική ανατομία της μιλανέζικης μεγαλοαστικής οικογένειας. Εξαιρετική και η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας η οποία απέδιδε μοναδικά τις ψυχικές διακυμάνσεις του ρόλου της. Μερικές σκηνές ήταν αφάνταστα αισθησιακές. Σχεδόν μπορούσες να νιώσεις τις εκρήξεις γεύσης στον ουρανίσκο της Τίλντα Σουίντον. Για να μην αναφερθώ στις ερωτικές σκηνές…
Λίγο η μουσική μας πήρε τα αυτιά, αλλά το συγχωρούμε.
Το YouTube παρουσίασε ένα νέο τομέα, ο οποίος αυτή την στιγμή περιέχει 400 ολόκληρες ταινίες!
Μέσω της διεύθυνσης www.youtube.com/movies μπορείτε να δείτε όλες τις ταινίες που υπάρχουν στην παρούσα φάση, χωρισμένες ανά κατηγορία (κωμωδίες, τρόμου, ντοκιμαντέρ, δράσης, δραματικές και άλλες).
Η κίνηση αυτή της Google έρχεται ως αποτέλεσμα της συμφωνίας με την Sony Pictures και τη Βρετανική υπηρεσία Blinkbox που χρεώνει £1.99 για ενοικίαση ταινιών και τηλεοπτικών προγραμμάτων, ενώ προβλέπεται η δωρεάν διάθεση ακόμα 165 ταινιών.
Ο επικεφαλής του YouTube στον τομέα συνεργασιών, Donagh O’Malley, δήλωσε τα εξής:
“Πρόκειται για μία από τις πολλές προσπάθειες που κάνουμε ώστε οι επισκέπτες μας να βρίσκουν video κάθε είδους, από ερασιτεχνικά video μέχρι ολόκληρες ταινίες και τηλεοπτικά προγράμματα. Ελπίζουμε ότι η αρχική μας δωρεάν λίστα ταινιών θα αρέσει στον κόσμο“.
Αξίζει να σημειωθεί πως παρά το γεγονός ότι υπάρχουν πολλοί γνωστοί τίτλοι στην ταινιοθήκη, δεν θα βρείτε τα τελευταία blockbusters καθώς οι περισσότερες ταινίες ανήκουν στις κατηγορίες “Cult” ή “Classic”.
Η αλήθεια… .. δεν µπορεί να χωρέσει σε εικόνες, επειδή το σινεµά είναι η τέχνη του ψεύδους. Αυτά τα λόγια είχε βάλει κάποτε ο Γκοντάρ στο στόµα ενός από τους ήρωες της ταινίας του «Ο έρωτας». Σήµερα πια υπάρχουν πολλοί σκηνοθέτες που τον διαψεύδουν. Δεν είναι…
… µόνο ο Μάικλ Μουρ. Ούτε ο Τσαρλς Φέργκισον, που η ταινία του «Δουλειά από µέσα» βγάζει στη φόρα την αλήθεια για την παγκόσµια οικονοµική κρίση και το σύστηµα διαφθοράς χρηµατιστών, τραπεζιτών, πολιτικών και δηµοσιογράφων. Με την ταινία του «Κλίβελαντ κατά Γουόλ Στριτ», που θα δούµε στις κινηµατογραφικές αίθουσες τον Οκτώβριο, όπως και την προηγούµενη, ο Ελβετός Ζαν-Στεφάν Μπρον κάνει µία δίκη που δεν έγινε και που µάλλον δεν θα γίνει ποτέ. Ο σκηνοθέτης στήνει µία δίκη µε πραγµατικούς µάρτυρες, πραγµατικούς δικηγόρους και πραγµατικό δικαστή. Αυτοί που λείπουν από το εδώλιο του κατηγορουµέ- νου είναι οι πραγµατικοί ένοχοι. Τον Ιανουάριο του 2008, οκτώ µήνες προτού η παρατράπεζα Λίµαν Μπράδερς καταρρεύσει και πυροδοτήσει την παγκόσµια οικονοµική κρίση, µε πρωτοβουλία του δηµάρχου της πόλης του Κλίβελαντ κατατέθηκαν αγωγές κατά 21 µεγάλων τραπεζών που ευθύνονταν για τοξικά στεγαστικά δάνεια, τα οποία είχαν προκαλέσει ένα κύµα εξώσεων στη δεύτερη µεγαλύτερη πόλη του Οχάιο. Οµως οι δικηγόροι της Γουόλ Στριτ κατάφεραν να εµποδίσουν όλες τις προσπάθειες να φτάσει αυτό το σκάνδαλο στα δικαστήρια. Η δίκη που έστησε ο Μπρον είναι λοιπόν µόνο κινηµατογραφική. Κι ας συµµετέχουν σε αυτήν ο δικηγόρος που κατέθεσε την πρώτη αγωγή και ένας δικαστής του Κλίβελαντ.
Το ζήτηµα…
… στο οποίο καλούνται να απαντήσουν οι ένορκοι είναι αν οι τράπεζες της Γουόλ Στριτ έχουν ευθύνες για τις βλάβες που υπέστη η πόλη του Κλίβελαντ, όπου δεκάδες γειτονιές ερηµώθηκαν από τις µαζικές εξώσεις των κατοίκων που δεν µπορούσαν να ξοφλήσουν τα δάνειά τους και όπου ξεφύτρωσε µία πρωτοφανής στα χρονικά εγκληµατικότητα. «Οι κάτοικοι του Κλίβελαντ έχουν ονοµάσει την πόλη τους σηµείο µηδέν», λέει ο ελβετός σκηνοθέτης. «Σαν να τους βρήκε µια καταστροφή µεγάλη όσο ένας σεισµός ή ένα τσουνάµι».
Από τις αλήθειες…
… αυτές αναδεικνύεται η ξεχωριστή προσωπικότητα της Μπάρµπαρα Αντερσον που, όπως γράφει το περιοδικό «Βαράιετι», θα της άξιζε ένα ξεχωριστό ντοκιµαντέρ. «Είναι µια σύγχρονη Αντιγόνη που τολµάει να λέει όχι και να τα βάζει µε τους ισχυρούς», λέει ο Μπρον. «Το κίνηµα που οργάνωσε για τη σωτηρία των σπιτιών είχε µεγάλη επιτυχία. Στριµώχνει τις τράπεζες να αναδιαπραγµατευτούν τα δάνεια µε τους οφειλέτες. Παρ όλο που οι ΗΠΑ είναι µία ατοµιστική χώρα, σε όλες τις πόλεις θα βρει κανείς αγωνιστές στις γειτονιές.
Ακόµη και ο Οµπάµα ήταν ένας τέτοιος. Πρώην.
Η δίκη βάζει ερωτήµατα: Αποδεχόµαστε τα πάντα; Μπορούµε να αλλάξουµε τα πράγµατα; Και µας υπενθυµίζει πως η αντίσταση είναι εφικτή, όσο κι αν αυτή φαίνεται µικρή ή ασήµαντη».
Στο τέλος του Β΄παγκοσμίου πολέμου 60 λεπτά φιλμ βρέθηκαν σε καλή κατάσταση στο αρχείο της Ανατολικής Γερμανίας. Αυτό το φιλμ είχε γυριστεί από τους Ναζί στη Βαρσοβία το Μάιο του 1942 και έφερε τον τίτλο “Γκέτο”. Οι ιστορικοί το αξιοποίησαν ως πηγή. Πρόσφατα όμως ανακαλύφθηκε μία κόπια όπου φαίνεται πως πολλές σκηνές ήταν σκηνοθετημένες έτσι ώστε να προβάλλεται η καλή ζωή των Εβραίων στο γκέτο. Μία από τις χειρότερες στιγμές της ανθρωπότητας αναβιώνει μέσα από αυτό το ντοκουμέντο.
«Ο τελευταίος σταθμός» του Αμερικανού ποιητή, μυθιστοριογράφου και κριτικού Τζέι Παρίνι (γενν. 1948, Πενσυλβάνια), είναι η μυθιστορηματική ανάπλαση του τελευταίου χρόνου ζωής του Λέοντος Νικολάγεβιτς Τολστόι.
Αν ο Γκορ Βιντάλ το έχει χαρακτηρίσει ως ένα από τα καλύτερα ιστορικά μυθιστορήματα που γράφτηκαν τα τελευταία είκοσι χρόνια, τότε έχουμε έναν πρώτο λόγο να μην κατεβούμε πριν τον Τελευταίο Σταθμό: το τελευταίο εν ζωή έτος του Λέοντος Τολστόι, έτος κορύφωσης μιας από τις οριακές καταστάσεις που μπορεί να βιώσει άνθρωπος. Μιλάμε για την επιθυμία να αποδράσει από την πιεστική πραγματικότητα, από τον ασφυκτικό οικογενειακό, κοινωνικό και επαγγελματικό κλοιό, από την ίδια του την επιτυχία. Ο τίτλος σαφώς αποκτά συμβολική αλλά και κυριολεκτική σημασία, εφόσον ο μέγιστος Ρώσος εικονολογοτέχνης επέλεξε ως τελευταία σκηνή της απόδρασής του έναν απόμερο σιδηροδρομικό σταθμό, όπου και πέθανε από πνευμονία.
1910: Ο Τολστόι απολαμβάνει φήμη και συγγραφική δόξα χάρη στα σπουδαία μυθιστορήματά του, αλλά οι πάντες και τα πάντα μοιάζουν να τον πνίγουν. Όλοι τον διεκδικούν, αποζητώντας το δικό τους μερίδιο αγάπης και ωφέλειας, αλλά και παράλληλα όλοι σκοτεινιάζουν από την βαριά σκιά της παρουσίας του. Ο Τολστόι δεν βίωνε μόνο τον διχασμό του εαυτού του με τον περίγυρο. Βασανιζόταν κι από μια δεύτερη εσωτερική ρωγμή που μάταια προσπαθούσε να συγκολλήσει: η μια πλευρά του έγερνε προς τον ασκητισμό, την ηθικοπνευματική τελείωση κι έναν χριστιανικό ιδεαλισμό και η άλλη στην απόλαυση μιας ήσυχης καθημερινότητας σε ένα αριστοκρατικό περιβάλλον. Πώς μπορείς να διακηρύσσεις την ισότητα των ανθρώπων ζώντας στις αγκάλες πλήρους τρυφηλότητας; Ο ιδεαλισμός μπορεί να τρώει την ψυχή με τις αντιφάσεις του και η αγάπη να είναι το μαρτυρικότερο συναίσθημα με τις αδηφάγες υποχρεώσεις.
Ο ποιητής, πεζογράφος και βιογράφος Παρίνι (Πενσυλβανία, 1948) αρχικά βυθίζεται στα αληθινά ιστορικά γεγονότα κατόπιν ερευνητικής κατάδυσης, αλλά τους δίνει ο ίδιος κίνηση, αναπλάθοντάς τα όπως πιθανώς συνέβησαν ή θα μπορούσαν να έχουν συμβεί. Κατόπιν επιλέγει πολυφωνία εναλλασσόμενων αφηγητών: ο καθένας διηγείται με τη σειρά του όσα έζησε: η σύζυγος, η κόρη του, ο αφοσιωμένος γραμματέας, ο γιατρός, ο μαθητής – θαυμαστής του και κάποιοι αλληλογράφοι. Παράλληλα, πλάθει την γλώσσα τους “τολστοϊκά”, δημιουργώντας το κατάλληλο κλίμα αλλά και κλείνοντας το μάτι στους κορεσμένους από την αποστασιοποιημένη δημοσιογραφική ερευνητική αντιμετώπιση του μύθου.
Συνεπώς το μυθιστόρημα δεν είναι απλώς η Ιστορία του Τέλους ενός καθοριστικού συγγραφέα που επιχείρησε την δραματική απόδραση από την ζωή του για να εισχωρήσει ακόμα περισσότερο στην ουσία των ερωτημάτων που τον σιγότρωγαν ανελέητα. Είναι κι ένα κομμάτι της Ιστορίας μιας χώρας που την έλεγαν Προεπαναστατική Ρωσία. Επτά χρόνια αργότερα τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο εκεί και στον κόσμο ολόκληρο.
Εκδόσεις Τόπος, 2007, μτφ. Μαρίνα Τουλγαρίδου, σελ. 383 (Jay Parini, The Last Station: a novel of Tolstoy’s last years, 1990).
Ο Δημήτρης Δανίκας εκτός εαυτού: “Μόλις το άκουσα αυτομάτως διακτινίστηκα στο καθεστώς των συνταγματαρχών.
Θεέ μου, δεν είναι δυνατόν. Μια κάποια επιτροπή κάποιου ανθυποτμήματος του υπουργείου Παιδείας έκοψε από όλα τα ελληνικά σχολεία ένα ντοκιμαντέρ που στην πράξη ενσαρκώνει όλα αυτά που επαγγέλλεται η σημερινή πολιτική ηγεσία. Αυτενέργεια και πρωτοβουλία. Οπου τέσσερα μικρά παιδιά τριτοκοσμικής γειτονιάς της Πάτρας κίνησαν γη και ουρανό προκειμένου να αποκτήσουν μερικά τετραγωνικά αλάνας για να παίζουν μπάλα. Αδιανόητο και σκοταδιστικό. Η «λογοκρισία» αυτής της ταινιούλας, η απειροελάχιστη μικρογραφία της κρατικής σαπίλας. Γιατί με ποια κριτήρια η επιλογή των κριτών. Με ποια λογική λειτουργεί μια τέτοια επιτροπή που μέσα από κάποιο γραφείο θα αποφασίσει τι πρέπει και τι δεν πρέπει να δει το παιδί. Και πώς μια τέτοια επιτροπή συγκεντρώνει τόση εξουσία ιδεολογική, πολιτιστική και φυσικά οικονομική. Φανταστείτε ακόμη και η υπουργός έπεσε από τα σύννεφα, λέγοντας ότι σε καμία χώρα δεν συμβαίνει αυτό.
Με μια πρωτοβουλία που είναι μάλλον απίθανο να προκαλέσει διαμαρτυρίες από τους μαθητές, ο γάλλος υπουργός Παιδείας Λυκ Σατέλ ανακοίνωσε ότι από τις αρχές της νέας σχολικής χρονιάς, όλα τα σχολεία της Γαλλίας θα έχουν πρόσβαση σε μια λίστα από 200 αριστουργήματα του διεθνούς κινηματογράφου, τα οποία θα προβάλλονται υποχρεωτικά στο πλαίσιο μαθημάτων όπως η Ιστορία και η Λογοτεχνία. Το μάθημα κινηματογράφου θα γίνει εφικτό μέσα από μια διαδικτυακή βάση δεδομένων με στόχο να δώσει σε όλους τους γάλλους μαθητές πρόσβαση σε ένα πολιτισμικό προϊόν υψηλής ποιότητας και να τους φέρει πιο κοντά στην έβδομη τέχνη και στα διαμάντια της. « Στο σχολείο διδάσκουμελογοτεχνία,μουσική και θέατρο και πιστεύουμεότι είναι απαραίτητο να διδάσκεται και ο κινηματογράφος. Κάτι τέτοιο είναι απολύτως ζωτικής σημασίας, διότι οι εικόνεςδιαδραματίζουν μείζονα ρόλο στην κοινωνία μας και είναι πολύ σημαντικό να μαθαίνουν οι νέοι να τις εντοπίζουν και να τις αποκωδικοποιούν » είπε ο σκηνοθέτης και πρόεδρος του Κινηματογραφικού Αρχείου του Παρισιού Κώστας Γαβράς.
«Ζούμε εν μέσω μιας απίθανης και επικίνδυνηςσυγκυρίας, όπου η κουλτούρα του κινηματογράφου για τους μαθητές μας μοιάζει αντιστρόφως ανάλογη με την τεράστιαποσότητα εικόνων και βίντεο που καταναλώνουν κάθε ημέρα. Επείγει να αναπτύξουμε το κριτικό τους βλέμμα και να εγγυηθούμε τη σχέση τους με τον κινηματογράφοστο πλαίσιο της πολιτιστικήςμας κληρονομιάς. Οφείλουμε να τους προσφέρουμε μερικά από τα σπουδαιότεραέργα της έβδομης τέχνης ως σημεία αναφοράς » είχε πει σχετικά και ο γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί.
Οι 200 ταινίες έχουν ήδη επιλεγεί από μια ομάδα επιφανών κριτικών κινηματογράφου και σκηνοθετών, υπό την αιγίδα του υπουργού Πολιτισμού της Γαλλίας Φρεντερίκ Μιτεράν . Πρόκειται για αριστουργήματα από την εποχή του βωβού κινηματογράφου ως τη δεκαετία του 1980 και δεν θα περιορίζονται σε γαλλικές παραγωγές, αλλά θα περιλαμβάνουν μια σειρά από βρετανικές, ιταλικές, αμερικανικές και ασιατικές ταινίες.
Το πρόγραμμα αποτελεί το σύγχρονο ισοδύναμο των «κινηματογραφικών λεσχών» που λειτουργούσαν με μεγάλη επιτυχία στη μεταπολεμική Γαλλία, αλλά με την άνοδο του εμπορικού κινηματογράφου έχασαν προοδευτικά τη δημοτικότητά τους. Τη σχολική λέσχη θα διαχειρίζεται ένας εθελοντής καθηγητής με ένα μίνι συμβούλιο πέντε μαθητών.
Ολοι οι μαθητές θα μπορούν να ψηφίζουν ποια ταινία από τις 20 που θα είναι διαθέσιμες κάθε μήνα επιθυμούν να δουν και να κλείνουν θέσεις τόσο για τους ίδιους όσο και για την οικογένεια ή τους φίλους τους στην παράσταση που επιθυμούν – και όλα αυτά μέσω Διαδικτύου. Οι προβολές θα προγραμματίζονται για το απόγευμα και έπειτα θα λειτουργεί ομάδα συζήτησης με θέμα την ταινία.
Θεωρείται ο κορυφαίος εκπρόσωπος του ιαπωνικού κινηματογράφου στη Δύση. Έχει τιμηθεί με το Χρυσό Λέοντα του Φεστιβάλ της Βενετίας και το Χρυσό Φοίνικα στις Κάνες. Ο λόγος για τον Ακίρα Κουροσάβα. Σήμερα, συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννηση του σπουδαίου σκηνοθέτη.
Ο Κουροσάβα έβαλε την υπογραφή του σε περισσότερες από 30 ταινίες. Το 1951, τιμήθηκε με το Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας για το “Ρασομόν”. Το 1980, του απονεμήθηκε ο Χρυσός Φοίνικας του Φεστιβάλ των Καννών για την ταινία “Καγκεμούσα”.
Γεννήθηκε στις 23 Μαρτίου του 1910 στην Ομόρι. Ήταν το όγδοο παιδί του Ισαμού και της Σίμα Κουροσάβα.
Μικρός, ήθελε να γίνει ζωγράφος. Δυστυχώς για τον ίδιο αλλά ευτυχώς για το παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα δεν έγινε δεκτός στην Ακαδημία Τεχνών.
Έτσι, το 1936 αποφασίζει να γίνει βοηθός του σκηνοθέτη Γιαμαμότο Κατζίρο. Πιάνει δουλειά σε μια γιαπωνεζική εταιρεία πραγωγής ταινιών. Εκεί, γυρίζει το πρώτο του φιλμ με τίτλο “Σουγκάτα Σανσίρο” το 1943. Πρόκειται για μια ταινία σχετική με την ιστορία του τζούντο.
Η αναγνώριση ήρθε το 1948 με το αριστούργημα “Ο μεθυσμένος άγγελος”. Ουσιαστικά, το φιλμ υπήρξε ο προάγγελος της απογείωσης της καριέρας του, η οποία έγινε το 1950 με την βραβευμένη ταινία “Ρασομόν”.
Μεταξύ άλλων, γνωστές ταινίες του Κουροσάβα είναι “Επτά Σαμουράι”, “Όνειρα”, “Γιοτζίμπο”, “Ραψωδία τον Αύγουστο” και το τιμημένο με Χρυσό Φοίνικα φιλμ “Καγκεμούσα”.
Σε μια βαθύτερη σχέση με τον κινηματογράφο προσπαθεί να φέρει τους μαθητές το πρόγραμμα «Πρώτη ώρα: σινεμά», που πραγματοποιείται από το φεστιβάλ κινηματογράφου «Νύχτες Πρεμιέρας», που έχει ανοιχτεί και στον χώρο της εκπαίδευσης.Το πρόγραμμα, που συνεχίζεται και αυτή τη χρονιά σε συνεργασία με τη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς, φέρνει μαθητές Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου στις κινηματογραφικές αίθουσες και προκαλεί συζητήσεις με αφορμή τις ταινίες που προβάλλονται, θέλοντας να κάνει τους μαθητές να αρχίσουν να βλέπουν τις ταινίες με κριτικό πνεύμα και αναζητώντας όσα κρύβονται κάτω από τις εικόνες.
Tο Φεστιβάλ της Αθήνας έχει επιλέξει σαράντα ταινίες οι οποίες έχουν εγκριθεί και από τις αρμόδιες επιτροπές του υπουργείου Παιδείας κι έχει τυπώσει κριτικές και αναλύσεις γι’ αυτές σε ένα βιβλίο εκατό σελίδων, το οποίο αποστέλλεται σε σχολεία όλης της Ελλάδας.
Οι ίδιοι οι μαθητές, σε συνεργασία με τους καθηγητές τους, επιλέγουν την ταινία που θέλουν να δουν και τον κινηματογράφο που είναι πιο κοντά στο σχολείο τους και τα υπόλοιπα αναλαμβάνουν οι Νύχτες Πρεμιέρας. Σε κάθε προβολή, κάποιος συνεργάτης του Φεστιβάλ και του περιοδικού «Σινεμά» προλογίζει την ταινία και, μετά το τέλος της, συζητάει με τους μαθητές, οι οποίοι έρχονται σε επαφή και με αντικείμενα από τα πρώτα χρόνια του κινηματογράφου, όπως το θαυματοσκόπιο.
Σύμφωνα με τον διευθυντή του φεστιβάλ, Ορέστη Ανδρεαδάκη, «το πιο σημαντικό για μας είναι να βοηθήσουμε τους μαθητές να αναπτύξουν την κριτική τους ικανότητα. Για μας η Εβδομη Τέχνη δεν είναι απλώς ταινίες που καταναλώνονται με ποπ κορν, αλλά μια ολόκληρη διαδικασία σκέψης και συναισθημάτων». Το «Πρώτη ώρα: Σινεμά» θα συνεχίσει τις εκδηλώσεις του για ολόκληρη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς και σε όλη την Ελλάδα.
Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Πρώτη Ωρα: Σινεμά» που διοργανώνει το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας έρχεται και πάλι σε επαφή με μαθητές Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου. Προβολές ποιοτικών ταινιών κινητοποιούν τους μικρούς σε ηλικία θεατές για ουσιαστικές συζητήσεις. «Είναι σημαντικό για εμάς να βοηθήσουμε τους μαθητέςνα αναπτύξουν την κριτική τους ικανότητα» είπε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ της Αθήνας Ορέστης Ανδρεαδάκης. Σαράντα ταινίες έχουν ήδη εγκριθεί από το υπουργείο Παιδείας για προβολή, συνοδεία κριτικών και αναλύσεων σε ένα καλαίσθητο βιβλίο 100 σελίδων που αποστέλλεται σε σχολεία της Ελλάδας.
Στην ερώτηση πώς θα χαρακτήριζες την ταινία «Ενας άντρας μόνος» («Α single man», ΗΠΑ, 2009), μία απάντηση υπάρχει: κινηματογραφικό ποίημα. Δεν είναι μόνο ένα τρομερά «αγαπησιάρικο» φιλμ, του οποίου η ομορφιά σε κάνει να βουρκώνειςτην εικαστική αρτιότητα της ταινίας ίσως κάπου να την περιμένεις, από τη στιγμή που σκηνοθέτης είναι ο σχεδιαστής μόδας Τομ Φορντ. Η αξία του βρίσκεται κυρίως στον τρόπο που ο Φορντ έχει δομήσει την ιστορία, στην πυκνότητα των συναισθημάτων που προκαλεί.
Στον πιο χυμώδη ρόλο της καριέρας του, ο Κόλιν Φερθ υποδύεται έναν βρετανό καθηγητή στο Λος Αντζελες της δεκαετίας του ΄60 ο οποίος δεν μπορεί να ξεπεράσει την ιδέα του θανάτου του φίλου του ( ΜάθιουΓκουντ, επίσης υπέροχος). Ερμηνεία πυκνή και πολυεπίπεδη (οι σκηνές όπου φλερτάρει με την ιδέα της αυτοκτονίας είναι απροσδόκητα κωμικές) για την οποία ο Φερθ, για πρώτη φορά στην καριέρα του, διεκδικεί Οσκαρ.
Το εσωτερικό ταξίδι αυτού του ανθρώπου διακρίνεται από μια δαντελένια λεπτότητα, ενώ σκληρές έννοιες όπως η απώλεια και η μοναξιά μετατρέπουν το «Ενας άντρας μόνος» σε κινηματογραφική βίβλο της απόγνωσης μπροστά στην απελπισία του χαμού. Από τους τίτλους κιόλας, υπό τους ήχους της απαλής μουσικής του Εϊμπελ Κορζερνιόφσκι,γίνεται αντιληπτό ότι το φιλμ θα είναι φτιαγμένο με αστείρευτη αγάπη και ευαισθησία.
Η ταινία που βασίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Κόρμακ ΜακΚάρθι μας μεταφέρει σ’ ένα κοντινό μέλλον, όπου ο πλανήτης μας έχει ήδη περάσει οικολογικές καταστροφές Αποκάλυψης, ενώ οι άνθρωποι είτε έχουν πεθάνει από πείνα είτε αυτοκτονήσει, σε μια προσπάθεια να αποφύγουν το χειρότερο. Οι λιγοστοί επιζήσαντες επιστρέφουν σε μια πρωτόγονη κατάσταση, ακολουθώντας τους νόμους της ζούγκλας, με τους περισσότερους να επιδίδονται σε κανιβαλισμό για να επιβιώσουν. Σ’ αυτό τον εφιαλτικό, απάνθρωπο κόσμο που σιγοσβήνει, ένας πατέρας (Βίγκο Μόρτενσεν), που ακόμα δεν έχει χάσει την ανθρωπιά του, προσπαθεί να οδηγήσει τον μικρό γιο του σε ασφαλές μέρος, αλλά και να κρατήσει ζωντανή τη φωτιά που μεταφέρει μέσα του, τη φωτιά που θέλει να μεταδώσει και στο παιδί του.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Άρθρα (RSS)