Άρθρα με ετικέτα “Καθημερινή”
 Η Καθημερινή δημιουργεί ένα χώρο όπου φιλοξενείται γόνιμη αντιπαράθεση απόψεων για τα αμφιλεγόμενα ζητήματα της επικαιρότητας.
Η απόφαση του Ελευθερίου Βενιζέλου το 1919 να στείλει στρατό στην Σμύρνη, ικανοποιούσε δύο ανάγκες της εποχής. Αφενός, η νικήτρια δυτική συμμαχία Αντάτ χρειαζόταν ετοιμοπόλεμο στρατό, για να αστυνομεύσει την περιοχή της Σμύρνης (βάζοντας ακόμη ένα καρφί στο φέρετρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) και αφετέρου εξυπηρετούσε τον στόχο της Μεγάλης Ιδέας που στοίχειωνε στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό από τον 19ο αιώνα.
Η ιστορία όμως δεν εξελίχθηκε κατά τους ελληνικούς πόθους και τους πρώιμους συμμαχικούς στόχους. Η αλλαγή της κυβέρνησης στην Ελλάδα, μαζί με το φούντωμα του κινήματος των Νεότουρκων υπό τον Κεμάλ Ατατούρκ και μαζί με τη διεύρυνση του μετώπου προς ανατολάς οδήγησε την ελληνική εκστρατεία σε καταστροφή. Οι ελληνικοί πληθυσμοί της Μικράς Ασίας εκδιώχθηκαν και η Μεγάλη ιδέα χάθηκε στο λιμάνι της Σμύρνης τον Σεπτέμβριο του 1922.
Έκτοτε οι γνώμες για το παράτολμο εγχείρημα του Ελευθερίου Βενιζέλου διίστανται. Έπρεπε παρά τους εμφανείς -και διακηρυγμένους από πολλούς- κινδύνους να στείλει στρατό στην Μικρά Ασία. Υπήρχε τρόπος να περιοριστεί το μέτωπο στα παράλια ή η επέκταση του στην ενδοχώρα και συνεπώς η ήττα του ελληνικού στρατού ήταν αναπόφευκτη;
Η Μικρασιατική εκστρατεία και καταστροφή υπήρξε ένα κομβικό σημείο στην ελληνική ιστορία και η συζήτηση γι’ αυτή συνεχίζεται και από τις στήλες της «Καθημερινής».
0 σχόλια »
 Το ΟΙΚΟ της Καθημερινής έκανε «βουτιά» σε δεκάδες κάδους σε όλη την Αθήνα και έμαθε… από τα λάθη μας. Φαίνεται πως μετά από πέντε χρόνια «γνωριμίας», η σχέση μας με την ανακύκλωση συσκευασιών παραμένει ένα μυστήριο. Οι περισσότεροι από εμάς δεν ξέρουν τι ακριβώς πετάμε στους μπλε κάδους και πώς. Αφού διαπιστώσαμε ποια είναι τα πιο συνηθισμένα λάθη, συντάξαμε τον οδηγό του καλού ανακυκλωτή. Καλή επιτυχία.ΤΑ ΠΙΟ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΑ ΛΑΘΗ
1. Βρόμικες συσκευασίες
Είναι ένα λάθος που εντοπίσαμε σχεδόν σε όλους τους κάδους. Μπουκάλια μισογεμάτα με χυμούς και αναψυκτικά, κεσεδάκια με απομεινάρια από γιαούρτι, σκεύη αλουμινίου από έτοιμα αγορασμένα γεύματα -με το φαΐ που περίσσεψε-, συσκευασίες με το λάδι που έχει μείνει από το περιεχόμενό τους, καλαμάκια με το σουβλάκι που δεν φάγαμε και πολλά άλλα. Το πρόβλημα που δημιουργείται από αυτά είναι ότι αυξάνουν το μικροβιακό φορτίο στα εργοστάσια διαλογής και έτσι εκτίθενται σε κίνδυνο οι εργαζόμενοι σε αυτά. Η λύση δεν είναι βέβαια να σαπουνίσουμε τη συσκευασία – μη γινόμαστε υστερικοί ούτε σπάταλοι στο νερό. Ενα μικρό ξέπλυμα ή ένα σκούπισμα με τις χαρτοπετσέτες που χρησιμοποιήσαμε είναι αρκετό.
2. Σφιχτοδεμένες σακούλες
Η λογική των μπλε κάδων θέλει τα σκουπίδια χύμα. Bέβαια, κάτι τέτοιο θα είχε νόημα αν άδειαζαν τους κάδους κάθε μέρα και δεν σωρεύονταν σακούλες με ανακυκλώσιμα γύρω και έξω από αυτούς. Με τα προβλήματα που υπάρχουν, όμως, στην αποκομιδή, μπορούμε να ελιχθούμε ανάλογα με την περίπτωση. Αν πετύχουμε τον κάδο άδειο, αδειάζουμε μέσα τη σακούλα με τα ανακυκλώσιμα. Αν είναι γεμάτος, την αφήνουμε επάνω στο σωρό με κάποιο χαλαρό δέσιμο, για να μη χυθεί στο δρόμο το περιεχόμενο και να είναι εύκολο να ανοίξει από τον υπάλληλο στο κέντρο διαλογής.
3. Ελλιπής διαχωρισμός
Για να λειτουργήσει εύρυθμα η αλυσίδα της ανακύκλωσης, είναι καλύτερα να πετάμε τα υλικά όσο πιο διαχωρισμένα γίνεται. Με άλλα λόγια, όταν υπάρχει χαρτί ενωμένο με πλαστική μεμβράνη ή με σκληρό πλαστικό, όπως συμβαίνει σε διάφορα παιχνίδια, καλλυντικά ακόμα και στο πακέτο των τσιγάρων, ας κάνουμε τον κόπο να τα διαχωρίσουμε. Το ίδιο ισχύει και για τα γυάλινα μπουκάλια (και όχι απαραίτητα τα πλαστικά) που έχουν πλαστικά ή μεταλλικά καπάκια, αλλά και για το χαρτί της σοκολάτας, που δεν πρέπει να το τσαλακώνουμε μαζί με το αλουμινόχαρτο.
4. Λάθος υλικά
Αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα, γιατί πολλοί συνεχίζουν να πετούν τα αποφάγια και άλλα ακατάλληλα υλικά στην ανακύκλωση συσκευασιών. Το να πετάμε οργανικά είδη, τα οποία «δηλώνουν» την ύπαρξή τους με μια έντονη μυρωδιά, είναι η αιτία ή η δικαιολογία που χρησιμοποιούν οι δήμοι για να αδειάζουν τους μπλε κάδους με τα κοινά απορριμματοφόρα. Δεν είναι όμως μόνο τα αποφάγια. Οι κάδοι είναι γεμάτοι από διάφορα άλλα υλικά: μικρά έπιπλα, ρούχα, αφρολέξ, μπουκάλια μπίρας -που, όπως είναι γνωστό, επιστρέφονται και μάλιστα με αντίτιμο και ξαναχρησιμοποιούνται-, αποτσίγαρα, προφυλακτικά, βιοδιασπώμενες σακούλες. Ακόμα και μαρμάρινο νεροχύτη εντοπίσαμε!
5. Ογκώδη αντικείμενα
Είναι συνηθισμένο να βλέπουμε κάδους γεμάτους μέχρι επάνω με λίγες χαρτόκουτες. Αυτό συνήθως συμβαίνει όταν οι κάδοι βρίσκονται κοντά σε καταστήματα που παραλαμβάνουν εμπορεύματα και πρέπει μετά να ξεφορτωθούν τις κούτες. Σε κάποιο σημείο μάλιστα, στου Ζωγράφου, όπου υπάρχουν πέντε κάδοι σε παράταξη, έμαθα ότι εξυπηρετούν κυρίως ένα μαγαζί: το μανάβικο που βρίσκεται πίσω τους. «Τώρα πια δεν έχουμε ξύλινα τελάρα που επιστρέφονται και γεμίζουμε χαρτόκουτες. Ε, αντί να τις πετάμε στα κοινά σκουπίδια, ζήτησα από τον δήμο να φέρει την ανακύκλωση», μας εξομολογήθηκε ο μανάβης. Πολύ καλά έκαναν και οι δύο, όμως με ένα άλλο μεγαλύτερο σε χωρητικότητα δοχείο ανακύκλωσης, που θα είναι μόνο για χαρτί, και με τις κούτες να μπαίνουν μέσα τσακισμένες, δεν θα χρειάζονταν τόσοι μπλε κάδοι – που όπως διαπιστώσαμε λείπουν από την υπόλοιπη γειτονιά.
ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΑΝΑΚΥΚΛΩΤΗ Συνέχεια »
0 σχόλια »
 Διαβάζοντας το άρθρο “Is Google making us stupid?” στο περιοδικό Atlantic είχα την εντύπωση ότι είχε γραφτεί για μένα:
«Τα τελευταία χρόνια έχω την αίσθηση ότι κάποιος ή κάτι έχει πειράξει τον εγκέφαλό μου, αναδιατάσσοντας το νευρικό κύκλωμα, αναπρογραμματίζοντας τη μνήμη. Δεν το χάνω το μυαλό μου -απ? όσο μπορώ να κρίνω- αλλά το αισθάνομαι να αλλάζει. Και το καταλαβαίνω περισσότερο όταν διαβάζω. Η ικανότητα που είχα να βυθίζομαι σε μια αφήγηση ή να παρακολουθώ μια περίπλοκη επιχειρηματολογία έχει μειωθεί δραστικά. Τώρα η συγκέντρωσή μου αρχίζει να περισπάται μετά δυο – τρεις σελίδες. Γίνομαι νευρικός, χάνω τη σειρά, αρχίζω να αναζητώ κάτι άλλο να κάνω. Το βαθύ διάβασμα που πριν μου ερχόταν τόσο φυσικά, τώρα έχει γίνει αγώνας».
Οπως επισήμανε ο θεωρητικός των μέσων επικοινωνίας Μάρσαλ Μακλούαν τη δεκαετία του ?60, τα media δεν είναι απλώς παθητικά κανάλια πληροφοριών. Προμηθεύουν το υλικό για σκέψη, αλλά επίσης διαμορφώνουν τη διαδικασία της σκέψης. Και αυτό που φαίνεται να κάνει το Διαδίκτυο είναι να ψαλιδίζει την ικανότητά μου για συγκέντρωση και στοχασμό. Το μυαλό μου τώρα περιμένει να πάρει τις πληροφορίες με τον τρόπο που το δίκτυο τις διανέμει: με μια γοργοκίνητη ροή σωματιδίων. Κάποτε ήμουν δύτης στη θάλασσα των λέξεων. Τώρα τρέχω στην επιφάνεια σαν παιδί πάνω σε τζετ σκι».
Άρθρο της Αγγελικής Στουπάκη στην Καθημερινή: Μήπως το Ιντερνετ διαμορφώνει άβουλους πολίτες;
Επιφανείς «χρήστες» του Διαδικτύου εκφράζουν ανησυχία ότι επηρεάζει αρνητικά την ικανότητα συγκέντρωσης και στοχασμού
0 σχόλια »
 Το τελευταίο κείμενο του Τόμας Τζέφερσον ήταν μια ευγενική επιστολή άρνησης λόγω ασθενείας να συμμετάσχει στις εορταστικές εκδηλώσεις για τα 50 χρόνια της Ανεξαρτησίας. Σ’ αυτό το κείμενο συμπυκνώνεται όλη η φιλοσοφία της Αμερικανικής Επανάστασης. Διαβάζουμε: “…’Ολα τα μάτια είδαν, ή βλέπουν, τα δικαιώματα του ανθρώπου. Η διάχυση του φωτός της επιστήμης απέδειξε την ατράνταχτη αλήθεια ότι οι μάζες των ανθρώπων δεν γεννήθηκαν με σαμάρια στην πλάτη, ούτε υπάρχουν μερικοί εκλεκτοί με μπότες και σπιρούνια που νομίμως θα τους καβαλήσουν στο όνομα του Θεού. Στα δικαιώματα αυτά θεμελιώνεται η ελπίδα για τους άλλους. Για εμάς, η επέτειος αυτής της μέρας θα πρέπει να καλλιεργεί τη μνήμη αυτών των δικαιωμάτων και την αμείωτη αφοσίωση μας σ’ αυτά.”
Αχ Τόμας, πόσο δίκιο έχεις.
«…Θεωρούμε αυτές τις αλήθειες αυταπόδεικτες, ότι όλοι οι άνθρωποι δημιουργούνται ίσοι και ότι είναι προικισμένοι από τον Δημιουργό τους με συγκεκριμένα αναπαλλοτρίωτα Δικαιώματα ανάμεσα στα οποία είναι η Ζωή, η Ελευθερία και η επιδίωξη της Ευτυχίας. Οτι για να εξασφαλιστούν αυτά τα δικαιώματα δημιουργούνται ανάμεσα στους Ανθρώπους οι Κυβερνήσεις, οι δίκαιες εξουσίες των οποίων πηγάζουν από τη συναίνεση των κυβερνώμενων. Οτι οποτεδήποτε κάποια Μορφή Κυβέρνησης γίνεται καταστροφική γι’ αυτούς τους σκοπούς είναι Δικαίωμα του Λαού να την αλλάξει ή να την καταργήσει και να θεσπίσει μια νέα Κυβέρνηση, έχοντας ως θεμέλιο αυτές τις αρχές και οργανώνοντας τις εξουσίες με τέτοιο τρόπο, όπως νομίζουν οι πολίτες θα εξυπηρετήσει την ασφάλεια και την ευτυχία τους…»
Τι, ποιος, πώς είπατε;
Άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στην Κ
0 σχόλια »
 Σε μία επίδειξη που είχα παρακολουθήσει για το σπίτι του μέλλοντος, είχαμε δει κι ένα ρολόι κουζίνας το οποίο είχε τη δυνατότητα, σε ένα πίνακα, να απεικονίζει τη θέση των μελών της οικογένειας. Ο πίνακας ενημερωνόταν από το GPS των κινητών τους τηλεφώνων. Ο παρουσιαστής ήταν ενθουσιασμένος. Σκύβοντας προς το μέρος μου, μου έκλεισε το μάτι:” Έτσι θα γνωρίζετε με ακρίβεια πότε να ζεστάνετε το φαγητό, αφού θα μπορείτε να υπολογίσετε, πότε θα φθάσουν τα παιδιά στο σπίτι”. Οι διπλανοί μου όμως -κυρίως άντρες – ανατρίχιασαν στην ιδέα. Ενώ μέχρι σήμερα μπορούσαν να απαντήσουν με ευφάνταστο τρόπο -ανάλογα με την ετοιμότητά τους – στην κλασική ερώτηση: “πού είσαι;” η τεχνολογία ερχόταν να ακυρώσει άλλη μία ευκαιρία για ανάπτυξη της φαντασίας τους.
Διαβάζοντας το άρθρο των NY Times (σε ελληνική απόδοση στην Κ) “GPS για χρήση οικογενειακή. Θα εντοπίζει αγαπημένα μας πρόσωπα ή τα κατοικίδιά μας” εμειδίασα ένα αρχαϊκό χαμόγελο.
0 σχόλια »
 Ο ιστορικός Χάγκεν Φλάισερ μιλάει στην «Κ» για το νέο του βιβλίο και τη Δημόσια Ιστορία:
“…Τα τελευταία χρόνια μοιράζω ανώνυμα ερωτηματολόγια σε εκατοντάδες πρωτοετείς φοιτητές και τα αποτελέσματα είναι αποκαρδιωτικά. Πολλοί ερωτηθέντες εξέφρασαν μάλιστα λύπη για τα κενά στη γνώση τους, επιρρίπτοντας ευθύνες στο στείρο σχολικό μάθημα της Ιστορίας. Δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για βελτίωση, όταν μάλιστα τώρα πάλι η συγγραφή των σχολικών συγγραμμάτων ανατίθεται κατ? ευθείαν, χωρίς διαγωνισμό, σε ιστορικούς από το χώρο της κυβερνώσας παράταξης. Ετσι, και στο νέο βιβλίο της Γ΄ Λυκείου προβληματίζουν ιδίως οι σελίδες για τη δεκαετία του ?40 που αναπαράγουν λάθη, ανακρίβειες και κενά.”
«Οι μονοδιάστατοι μύθοι ζουν και βασιλεύουν»
0 σχόλια »
 Η «Κ» ανοίγει τον διάλογο –
Η «Κ» ανοίγει τον δημόσιο διάλογο για το αν τα νέα βιβλία επιτυγχάνουν στους στόχους που τους ετέθησαν: είναι πράγματι διαθεματικά, κειμενοκεντρικά, επικοινωνιακά; Ανανεώνουν και εκσυγχρονίζουν τη διδασκαλία; Τέσσερις πανεπιστημιακοί γλωσσολόγοι, επιχειρηματολογούν υπέρ και κατά.
Διαβάστε σχετικά στη διεύθυνση:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_100084_15/10/2006_201604
0 σχόλια »
|
Άρθρα (RSS)