Άρθρα με ετικέτα “θέατρο”

Μία παράσταση-ντοκουμέντο, όπου πέντε άνθρωποι αφηγούνται τις ιστορίες τους, ο καθένας ως σύγχρονος Οδυσσέας, είτε ζωντανά επί σκηνής είτε μέσω οπτικοακουστικού υλικού. Μία δροσερή προσέγγιση σε ένα δύσκολο θέμα.

Ο Ανέστης Αζάς και ο Πρόδρομος Τσινικόρης, οι δύο νέοι δημιουργοί που υπογράφουν τη σκηνοθεσία του έργου, έχουν αναθέσει τους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε μια σειρά ανθρώπων από διαφορετικές γενιές, οι οποίοι μοιράζουν τη ζωή τους ανάμεσα στη Γερμανία και την Ελλάδα, πασχίζοντας να δώσουν απάντηση στο ερώτημα: «Να φύγω ή να μείνω;» Ανάμεσα στις ιστορίες της ζωής τους και στις προσωπικές μαρτυρίες τους γύρω από τη μετανάστευση και την επιστροφή στην πατρίδα παρεμβάλλονται αποσπάσματα από την Οδύσσεια.
Αλλοτινοί μετανάστες και γκασταρμπάιτερ, σύγχρονοι Αθηναίοι ταλανισμένοι από την κρίση και ειδικοί, συζητούν επί σκηνής, από κοινού με τον Πρόδρομο Τσινικόρη στον ρόλο του Τηλέμαχου, την κατάσταση στην Ευρώπη και αφηγούνται την προσωπική τους οδύσσεια – από την αναμέτρηση με τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη μέχρι το βίωμα της απώλειας και της εξαπάτησης, της ενοχής και του οικονομικού χρέους, της ανεργίας και της αυταπάρνησης. Κατ’ αυτό τον τρόπο, ο Τηλέμαχος και οι πολυταξιδεμένοι του σύντροφοι εξετάζουν τα διάφορα αυτο- και ετερο- στερεότυπα, στο πλαίσιο της αναμέτρησης με τη σύγχρονη κρίση.

Ανέστης Αζάς & Πρόδρομος Τσινικόρης | Τηλέμαχος – Should I Stay or Should I Go? | 27 Φεβρουαρίου – 10 Μαρτίου 2013, 9μμ, στη Στέγη |

Comments 0 σχόλια »

Τέλος του δεύτερου μ.Χ. αιώνα. Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία καταρρέει. Είναι το τέλος μιας εποχής.
Μέσα σε αυτό το κλίμα της κατάρρευσης και της παρακμής φτάνουν σε ένα αρχαίο θέατρο τρεις θίασοι από τρεις άκρες της αυτοκρατορίας και στήνουν τους δικούς τους, αυτοσχέδιους δραματικούς αγώνες, κατά το πρότυπο του «ένδοξου» παρελθόντος.

Σε μια σπαρταριστή σκηνική σύνθεση που πηγαίνει στο βάθος του χρόνου και στις απαρχές της αρχαίας ελληνικής Γραμματείας για να φτάσει στη ρωμαϊκή περίοδο, η ιστορία του θεάτρου ζωντανεύει επί σκηνής. Αποσπάσματα από τραγωδίες και κωμωδίες Ελλήνων και ρωμαίων ποιητών, ύμνοι και χορικά, μίμοι καθώς και εντυπωσιακές αθλοπαιδιές, και ακροβατικά συνθέτουν ένα ετερόκλητο, πολύχρωμο και γοητευτικό κολάζ!

Μια παράσταση που φτάνει μέχρι τις μέρες μας μέσα από τις αναλογίες του χθες και του σήμερα, που εναλλάσσει το γέλιο με το δάκρυ και κλείνει το μάτι στον σύγχρονο θεατή σε πρώτη παρουσίαση στις 15 και 16 Ιουλίου στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου και στη συνέχεια σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα.

Ένα εντυπωσιακό σύνολο ηθοποιών δίνει ζωή στο πρωτότυπο αυτό σκηνικό εγχείρημα.

http://www.n-t.gr/el/events/skinobates/

Comments 0 σχόλια »

Χτες ντεμπουτάρισα τη θεατρική περίδο του 2011 με Εθνικό και Αιμιλία Γκαλότι. Πρόκειται για έργο του Λέσσινγκ του 1772. Η σκηνοθετική προσέγγιση του Γιάννη Χουβαρδά δεν ενθουσίασε το κοινό… Μέχρι και τη λέξη “τραγικό” πήραν τα αυτιά μου.

Η «Αιμιλία Γκαλότι» προέρχεται από έναν απλό μύθο, όπου ο Λέσινγκ τον δανείστηκε από το χρονικό του LIVIUS. Ο μύθος αυτός αναφέρεται στην εποχή της ανατροπής της Δεκαρχίας (449 π.Χ.), όπου ο πληβείος λοχαγός Βιργίνιος, φτάνει στο σημείο να σκοτώσει τη μονάκριβή του κόρη, τη Βιργινία, μόνο και μόνο για να ξεφύγει από τα νύχια του αφέντη Δεκάρχου Άππιου Κλαύδιου. Η κίνηση αυτή, ξεσηκώνει το λαό να επαναστατήσει και φέρνει την ανατροπή της τυραννίας και με την ανασύσταση της συγκλήτου την εξασφάλιση των δικαιωμάτων του λαού.

Το χαιλάιτ της παράστασης είναι το φινάλε του (ίσως έπαιξε ρόλο και η ανακούφιση της απελευθέρωσης) ενώ το τραγούδι που επιλέχθηκε από το σκηνοθέτη (Sway του Pablo Beltran) κι επανέρχεται στημονικά στο έργο, ταίριαξε τελικά μόνο στο τέλος.

Εξαιρετική, με ερμηνεία που ξεχώριζε η Στεφανία Γουλιώτη. Ο Μηνάς Χατζησάββας, η Θέμις Μπαζάκα και ο Ακύλλας Καραζήσης δείχνουν για άλλη μία φορά την κλάση τους  παρά την σκηνοθετική θηλειά που ένιωθες κρεμασμένη στο λαιμό τους.

Ο γενικότερα αξιόλογος Νίκος Κουρής παίζει έναν ήρωα- καρικατούρα.  Μας συνεπήρε με τη  γνωστή του δυναμική και εξαιρετική κίνηση.

Η πρωταγωνίστρια Άλκηστις Πουλοπούλου και ο Γιάννος Περλέγκας ως Κόμης Αππιάνι απλά δεν τα έλεγαν…

Comments 0 σχόλια »

Είχα την ευχαρίστηση να παρακολουθήσω την παράσταση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, «Βασιλιάς Ληρ», του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, που χαρακτηρίστηκε από τους κριτικούς ως μια απ’ τις καλύτερες της χρονιάς και καταχειροκροτήθηκε από το κοινό.

Σε νέα μετάφραση Διονύση Καψάλη και σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού με τον Νικήτα Τσακίρογλου στον πρωταγωνιστικό ρόλο, το δραματουργικό αριστούργημα του Σαίξπηρ,  εξακολουθεί να συγκλονίζει το κοινό με τα πάντοτε επίκαιρα θέματά του.

Ο Ληρ είναι το μεγάλο δραματικό ποίημα, όπου ο άνθρωπος βρίσκεται ενώπιος ενωπίω με την αλήθεια, αφού έχει πρώτα διασχίσει όλο τον ανήφορο του Πόνου, του πόνου που τον έχουν προκαλέσει τόσο οι δικές του αφροσύνες όσο και η κοινωνική βαρβαρότητα, όπου κι αυτός έχει άφθονα συμβάλει. …

Σημείωμα του Σκηνοθέτη

Η αθάνατη ιστορία του αυταρχικού βασιλιά με τις τρεις κόρες, που απαιτεί την αφοσίωση και την αγάπη τους με αντάλλαγμα πλούτη και εξουσία, γραμμένη από τον Σαίξπηρ 400 χρόνια πριν, μεταφέρεται στη φιμωμένη εποχή μας από ένα θίασο νέων ανθρώπων με πρωταγωνιστή τον Νικήτα Τσακίρογλου.

Ένα σκληρό παραμύθι, ένα έργο καταιγιστικό, όπου το πάθος των νέων ανθρώπων για μια ανεξάρτητη ζωή συγκρούεται με το πείσμα και τον παραλογισμό των γέρων. Η τραγική ιστορία τρελών που οδηγούν τυφλούς αλλά και γέρων που γεννάνε αχάριστα παιδιά παραμένει επίκαιρη όσο ποτέ.


“Ο Βασιλιάς Ληρ” λέει ο σκηνοθέτης Στάθης Λιβαθινός, είναι μια εμπνευσμένη θεατρική ιστορία πάνω στο αιώνιο θέμα της πάλης των γενεών, αλλά και η μεγάλη τραγωδία δυο πατεράδων που αρνούνται να υποχωρήσουν ή να αμφισβητηθούν.

Αυτάρκεις , κυρίαρχοι , δεσποτικοί αλλά και ματαιόδοξοι γέροι, ο τρομερός Βασιλιάς Ληρ και ο υπηκόος του Κόμης του Γκλόστερ δεν βλέπουν και δεν ακούν. Αφήνονται μακάριοι στον εφησυχασμό και την κολακεία.

Ο Ληρ εξορίζει άδικα την αγαπημένη του κόρη.

Ο Γκλόστερ αποκληρώνει τον ανύποπτο γιο του.

Και οι δυο τους θα βρεθούν αντιμέτωποι με την πιο απάνθρωπη ίντριγκα, την σκληρότητα και την εγκατάλειψη. Έτσι, ο καθένας τους θα κατέβει σιγά σιγά όλα τα σκαλοπάτια της ζωής και να ανακαλύψει για τον εαυτό του τα μεγάλα μυστικά της μέσα από την απόγνωση, την τρέλα και τον πόνο. Η απώλεια και η μοναξιά θα οδηγήσουν τον άλλοτε κραταιό Βασιλιά Ληρ στα άκρα και θα φανερώσουν όλη την ε ευαισθησία και το μεγαλείο του. Ο Ληρ θα δοκιμαστεί και θα πονέσει όσο δεν έχει πονέσει άνθρωπος ως τώρα.

Στο κορυφαίο αυτό έργο, ο Σαίξπηρ δείχνει πως οι βασιλιάδες είναι μόνο προσωρινοί. Ατρόμητοι στην αρχή , απειλητικοί, αμείλικτοι τιμωροί, ώσπου ο χρόνος και η ιστορία να τους μετατρέψουν σε ανήμπορα, τραγικά γεροντάκια. Την ίδια στιγμή που οι νέοι βιάζονται, δεν συγχωρούν και δεν περιμένουν , οι γέροι μαθημένοι στην εξουσία δεν ξέρουν πως ήρθε η ώρα να φύγουν και πως είναι αργά.

Στάθης Λιβαθινός


Με τη συνοδεία μπάσου, ηλεκτρικής κιθάρας και τύμπανου που ερμηνεύουν ζωντανά επί σκηνής τη μουσική που έγραψε ειδικά για την παράσταση ο Θόδωρος Αμπατζής, ο Βασιλιάς Ληρ του Στάθη Λιβαθινού επιχειρεί σύμφωνα με τον ίδιο το σκηνοθέτη «ο άνθρωπος που θα φύγει από την αίθουσα να μην θέλει να πεθάνει, να θέλει να ζήσει ακόμα μια μέρα».


Στον «Βασιλιά Ληρ», ο Σαίξπηρ εξερευνά τα ουσιώδη ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης: την αγάπη και το καθήκον, τη φιλία και την προδοσία, την ηγεσία και την αφοσίωση, την εξουσία και την αναρχία, το πεπρωμένο, την εξαγορά αλλά και τον τρόμο μπροστά στο αναπόφευκτο μιας ζωής που πλησιάζει στη λήξη της. Η εικόνα της ανθρώπινης σκληρότητας, της κοινωνικής ζούγκλας, της απάτης και της αυταπάτης του «μεγαλείου», της τυραννικής εξουσίας, της άδικης δικαιοσύνης, η απεικόνιση της δυστυχίας και της οδύνης που όλα τούτα προκαλούν, είναι εδώ άγρια και πιο τρομερή παρά ποτέ. Ο Ληρ είναι το μεγάλο δραματικό ποίημα, όπου ο άνθρωπος βρίσκεται ενώπιος ενωπίω με την αλήθεια, αφού έχει πρώτα διασχίσει όλο τον ανήφορο του Πόνου, του πόνου που τον έχουν προκαλέσει τόσο οι δικές του αφροσύνες όσο και η κοινωνική βαρβαρότητα, όπου κι αυτός έχει άφθονα συμβάλει…


Συντελεστές

Μετάφραση: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΨΑΛΗΣ

Σκηνοθεσία: ΣΤΑΘΗΣ ΛΙΒΑΘΙΝΟΣ

Σκηνικά-κοστούμια: ΕΛΕΝΗ ΜΑΝΩΛΟΠΟΥΛΟΥ

Μουσική: ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΜΠΑΖΗΣ

Φωτισμοί – Light design: ΑΛΕΚΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

Κίνηση: ΝΙΚΟΛΑΙ   ΚΑΡΠΟΦ

Δραματουργική επεξεργασία: ΑΜΑΛΙΑ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗ

Βοηθός σκηνοθέτη: ΣΤΕΛΛΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Βοηθός σκηνογράφου: ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ

Οργάνωση παραγωγής: ΡΟΔΗ ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥ

Διανομή

Βασιλιάς Ληρ: ΝΙΚΗΤΑΣ ΤΣΑΚΙΡΟΓΛΟΥ, Γονερίλη: ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ,Ρεγάνη: ΠΟΛΥΞΕΝΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ,  Κορντέλια: ΕΥΤΥΧΙΑ ΓΙΑΚΟΥΜΗ, Δούκας του Ώλμπαν: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΠΟΥΛΑΣ, Δούκας της Κορνουάλης / Αγγελιοφόρος:ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΟΥΓΑΡΗΣ, Βασιλιάς της Γαλλίας: ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ,Δούκας της Βουργουνδίας / Κήρυκας / Αξιωματικός: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΝΤΟΣ, Κόμης του Γκλόστερ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΡΙΣΗΣ, Έντγκαρ: ΣΤΕΛΙΟΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ, Έντμοντ:ΕΥΘΥΜΗΣ ΠΑΠΠΑΣ, Κόμης του Κεντ: ΜΕΛΕΤΗΣ ΗΛΙΑΣ, Γελωτοποιός του Ληρ:ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ / ΑΣΤΕΡΗΣ ΠΕΛΤΕΚΗΣ, Όσβαλντ: ΝΙΚΟΣ ΚΑΠΕΛΙΟΣ

Κούραν / Υπηρέτης του Γκλόστερ: ΚΙΜΩΝ ΚΟΥΡΗΣ, Υπηρέτης του Δούκα της Κορνουάλης: ΝΙΚΟΣ ΤΟΥΡΝΑΚΗΣ, Γιατρός: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Λοχαγός: ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΚΑΡΑΤΖΑΣ, Αγγελιοφόρος: ΙΟΥΛΙΟΣ ΤΖΙΑΤΑΣ, Ιππότες του Ληρ, Στρατός των Γάλλων: ΘΙΑΣΟΣ

Παίζουν επί σκηνής οι μουσικοί: Χρήστος Κλάρος (μπάσο), Παναγιώτης Παπάζογλου (ηλεκτρική κιθάρα), Θεόδωρος Χυτήρης (τύμπανα)

Comments 0 σχόλια »

Χτες στο Αλσος Νέας Σμύρνης δόθηκε η τελευταία παράσταση του Ορέστη σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά. Η διανομή:

  • Ορέστης Νίκος Κουρής
  • Ηλέκτρα Στεφανία Γουλιώτη
  • Μενέλαος Ακύλλας Καραζήσης
  • Φρύγας Νίκος Καραθάνος
  • Ελένη Τάνια Τρύπη
  • Ερμιόνη Γεωργιάννα Νταλάρα
  • Τυνδάρεως Χρήστος Στέργιογλου
  • Αγγελιαφόρος Μανώλης Μαυροματάκης
  • Πυλάδης Κώστας Βασαρδάνης
  • Απόλλων Γιώργος Γλάστρας

Εξαιρετικοί οι Κουρής, Γουλιώτη, Βασαρδάνης. Την παράσταση έκλεψαν ο Φρύγας Νίκος Καραθάνος και ο Απόλλων Γιώργος Γλάστρας με το απαστράπτον λευκό του κουστούμι.

Ο Ευριπίδης φαίνεται σε αυτό το έργο να αμφιταλαντεύεται ως το τέλος αν θα γράψει τραγωδία ή σατυρικό δράμα.

Η παράσταση δόθηκε στα πλαίσια των ιωνικών γιορτών, το σετάκι περιλάμβανε: δίωρο στήσιμο για τις δωρεάν προσκλήσεις, πλαστική άβολη καρέκλα πράσινου χρώματος (βλ. πράσινη ανάπτυξη) πολλές θείτσες που σπρώχνονταν να βρουν τη θέση τους γιατί οι ταξιθέτριες γρήγορα εγκατέλειψαν τον μάταιο αγώνα κι αποσύρθηκαν. Let the chaos prevail! Και να μισή ώρα καθυστέρηση. Ο Ελληνας όμως δεν εκτιμά το δωρεάν. Λίγο μετά την παράσταση άρχισε μία κινητικότητα από συζύγους που σύρθηκαν στην παράσταση αλλά έκριναν ότι η ανεπαρκής ηχητική εγκατάσταση τους έδινε τη δικαιολογία αποχώρησης.

Επειδή επικράτησε συνωστισμός ανάλογος της Σμύρνης – για να τηρούνται τα έθιμα- πολλές θείτσες δεν είχαν βρει την παρέα τους. Καθώς δεν είναι και μάστερ της κινητής τηλεφωνίας τα κουδουνίσματα των κινητών έδιναν κι έπαιρναν στην αρχή της παράστασης – κάνουν και σαράντα ώρες να το βρουν κι άλλες δύο να το απαντήσουν άντε να παρακολουθήσεις το έργο… Τα νεύρα μου κρόσσια.

Ευτυχώς η σκηνοθεσία ήταν εξαιρετική και οι ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό. Πολλές γκρούπις της Παπακαλιατιάδας έσπευσαν στα παρασκήνια και περίμεναν υπομονετικά τον κάθιδρο Ορέστη να αλλάξει. Ανάμεσά τους και γνωστή πρωταγωνίστρια που μεταξύ άλλων διαφημίζει γιαούρτια. (Ατιμη κρίση!) Αλλά σταματώ εδώ γιατί θα εκθέσω κόσμο. Είπα επίσης να μη ρίξω πάλι το επίπεδο.

ΥΓ. Ειδεχθής λεπτομέρεια: οι προσκλήσεις των Ιωνικών γιορτών ήταν ανορθόγραφες. Ορέστης του Ευρυπίδη… Πώς να το ετυμολογούν άραγε;

Comments 0 σχόλια »

Το Φεστιβάλ Αθηνών παρουσιάζει το Άγγελοι στην Αμερική ένα προφητικό για την εποχή του έργο που προδιαγράφει τον εφιάλτη του κόσμου όπου ζούμε σήμερα, σε σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία Νίκου Μαστοράκη, μετάφραση του Γιώργου Δεπάστα, σκηνικά και κοστούμια Μανόλη Παντελιδάκη.

Το έργο είχε μεταφερθεί και στην τηλεόραση ενώ παλαιότερα είχε ανέβει από το θίασο του Δ. Ποταμίτη.

Η τετράωρη παράσταση κατόρθωσε να διατηρήσει το ενδιαφέρον του κοινού. Αλλωστε η ζοφερή του ατμόσφαιρα ταιριάζει απόλυτα με την εποχή μας…

Comments 0 σχόλια »

sms Θέατρο ίσον διάλογος και διάλογος στο 2010 ίσον SMS. Αν λειτουργήσει λοιπόν κανείς με τρόπο επαγωγικό, τι ακριβώς του προκύπτει; Μα τι άλλο από ένα θεατρικό έργο που οικοδομήθηκε μέσα από 2.000 γραπτά μηνύματα! Το λένε «Δεν αντέχω άλλο! Ερχονται συνέχεια!» και ανεβαίνει στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών, στη Θεσσαλονίκη, από αύριο έως και την προσεχή Τετάρτη. Στις 9 το βράδυ κάθε μέρα, στο πλαίσιο του Χώρου Δράσης, της Πειραματικής Σκηνής του ΚΘΒΕ.

Κι από πού, παρακαλώ, ξεκίνησαν όλα αυτά; Από το πολιτιστικό μαγκαζίνο «Κάτι παίζει», που παρουσιάζουν καθημερινά, 4 με 6 το μεσημέρι, στον 9,58 FM της ΕΡΤ3 οι δημοσιογράφοι Ελένη Κουρτίδου και Θανάσης Γωγάδης. Εκεί λοιπόν, τον περασμένο Σεπτέμβριο, εκλήθησαν οι ακροατές και οι ακροάτριες της εκπομπής να πάρουν μέρος σε ραδιοφωνικό παιχνίδι ραδιοφωνικής συγγραφής. Οπλα τους; Τα SMS, η φαντασία τους και η σύγχρονη τεχνολογία, μιας και τόσο το μπλόγκινγκ όσο και το facebook χρησιμοποιήθηκαν στη διαδρομή διαμόρφωσης του έργου.

Ορίστε πώς θέτει το ζήτημα η Ελένη Κουρτίδου: «Το παιχνίδι της συν-γραφής ήταν μια πολύπλοκη διαδικασία έξι μηνών, που πληρούσε αρκετές προϋποθέσεις, όπως θεατρικές σπουδές από τους συντονιστές, ενδιαφέρον για το θέατρο από τους παίκτες. Προχωρήσαμε βήμα βήμα.

Το πρώτο βήμα ήταν ο τίτλος. Λάβαμε 70 προτάσεις, επικράτησε η δημοφιλέστερη με ψηφοφορία. Επειτα, ζητήσαμε τους χαρακτήρες. Στη συνέχεια, δόθηκε η σύμβαση (Ο Κλέων και η Μαρία στέκονται σ’ έναν πεζόδρομο στο κέντρο της πόλης). Κατόπιν, έφτασε η πρώτη ατάκα που έφερε τη δεύτερη, κ.ο.κ. Βασική προϋπόθεση ήταν να συναινέσουν οι ακροατές ότι συμμετέχουν σε μια συλλογική δράση που συντονιζόταν από μικροφώνου στον αέρα των ερτζιανών. Αποδέχτηκαν ότι θα πουν μια ιστορία από κοινού και όχι ο καθένας τη δική του».

Στο μπλογκ που δημιουργήθηκε ειδικά για το θεατρικό υπήρχε δημοσιευμένο το κείμενο κατά τη διαμόρφωσή του, ενώ φιλοξενούνταν παραλλήλως τα σχόλια, οι προτάσεις και οι ενστάσεις των παικτών. Υποστηρικτικά και επικουρικά, λειτουργούσε και η σχετική ομάδα στο facebook. Και κάπως έτσι φτάσαμε στην παράσταση της Μονής Λαζαριστών, με επεξεργασία των SMS και σύνθεση του κειμένου από την Ελένη Κουρτίδου, με σκηνοθεσία από τον Γιάννη Παρασκευόπουλο και εμψύχωση από τον Θανάση Γωγάδη. Συν οκτώ τον αριθμό ερμηνευτές, τους Π. Αργυριάδη, Β. Γαλάτη, Ελένη Θυμιοπούλου, Βάσια Μπακάκου, Π. Μυρόφτσαλη, Ιωάννα Παγιατάκη, Κρίστυ Παπαδόπουλου και Γ. Παρασκευόπουλο.

Το διά ταύτα; Η Ελένη Κουρτίδου καταλήγει: «Το δικό μας ζητούμενο ήταν να μπορέσουμε να συναντηθούμε άγνωστοι μεταξύ μας άνθρωποι στον “αέρα” μιας εκπομπής και να καταφέρουμε να πούμε όλοι μαζί μια ιστορία. Μάλλον τα καταφέραμε…»

ΕΝΕΤ

Comments 0 σχόλια »

 olia.jpg

Το δάσος του 21ου αιώνα είναι το Διαδίκτυο. Εκεί μπορείς πλέον να χαθείς για να βρεις αυτό που θέλεις. Το Ιnternet δεν διαφέρει και πολύ από τη Χώρα των Θαυμάτων, έτσι όπως την είχε οραματιστεί στο αριστούργημά του, από τα τέλη κιόλας του 19ου αιώνα, ο Λιούις Κάρολ. Η κεντρική ηρωίδα-φετίχ του, η Αλίκη, πεθαίνοντας από πλήξη αποφασίζει να ακολουθήσει το Λευκό Κουνέλι και να γλιστρήσει στην κουνελότρυπα. Σε εκείνη που δημιούργησε η φαντασία της Αντζελας Μπρούσκου το κουνέλι αντικαθίσταται από το… ποντίκι. Και με ένα διπλό «κλικ» θα περάσει από την άλλη πλευρά, αντικαθιστώντας τα αποσιωπητικά της καθημερινότητάς της με πολλά απανωτά θαυμαστικά και άλλα τόσα ερωτηματικά.

Η παράσταση «Wonderland» ανεβαίνει στη σκηνή του Παλλάς την προσεχή Τετάρτη, 3 Φεβρουαρίου, και βασίζεται στα δύο κλασικά έργα του Κάρολ, «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» και «Μέσα από τον καθρέφτη». Στον ρόλο της γυναίκας που ξαναγίνεται παιδί και βουτάει στο άγνωστο, η Ολια Λαζαρίδου. Πόσους μυστήριους ανθρώπους μπορείς να συναντήσεις σερφάροντας ανέμελα στο Διαδίκτυο; Σε τι διαφέρει ο Τρελοκαπελάς από έναν περίεργο τύπο που μπορεί να σε παρενοχλεί στο Facebook; Πόσους «φίλους» κάνεις μέσα από αυτή την αλλόκοτη κοινότητα, με τους οποίους δεν θα πήγαινες ούτε για καφέ, αν σου δινόταν μια πραγματική ευκαιρία; Πόσα πράγματα μπορείς να δοκιμάσεις εκεί μέσα με αποτέλεσμα, όταν επιτέλους αποσυνδεθείς, να είσαι άλλος άνθρωπος; Αν πρώτα δεν έχεις… googlίσει κάποιον, δεν είσαι διατεθειμένος να του πεις ούτε «καλημέρα»; «Η παράσταση επεξεργάζεται τον θαυμαστό κόσμο του Ιnternet, τον αντιμετωπίζει σαν ένα πεδίο όπου μπορεί να συμβούν τα πάντα και τίποτε την ίδια στιγμή. Δεν αποτελεί δριμύ “κατηγορώ” στο Διαδίκτυο. Είναι ένας χώρος που παλιά δεν υπήρχε, εγώ δεν μεγάλωσα με αυτό. Εμείς είχαμε το παραμύθι, μας το έλεγε η γιαγιά μας. Τώρα το παιδί δεν κάθεται να ακούσει το παραμύθι. Κλείνεται στο δωμάτιό του, χάνεται στον υπολογιστή του και το δημιουργεί μόνο του. Οσο αμφίδρομο και όσο σκοτεινό θέλει. Εκεί μέσα μπορεί να βρει τα πάντα. Από τη χαρά της ζωής ως την απειλή του θανάτου» εξήγησε η σκηνοθέτις Αντζελα Μπρούσκου κατά τη χθεσινή συνέντευξη Τύπου.

Το Βήμα

Comments 0 σχόλια »

img_0476.jpgΧτες ήμουν στο ανακαινισμένο θέατρο της Νέας Σκηνής της οδού Κυκλάδων. Το έργο που διάλεξε να μας διδάξει φέτος ο Λευτέρης Βογιατζής μαζί με τον Δ. Ημελλο είναι το The dying of today του Howard Barker γραμμένο το 2004. Το έργο εμπνέεται από την ελληνική αρχαιότητα. Πηγή του συγγραφέα είναι οι Ιστορίες του Θουκυδίδη και συγκεκριμένα η αφήγηση της πανωλεθρίας των Αθηναίων στη Σικελία. Η μόνη φορά που ο Θουκυδίδης χρησιμοποίησε τη λέξη «πανωλεθρία» στην Ιστορία του ήταν για να περιγράψει την έκβαση της αθηναϊκής σικελικής εκστρατείας. Ο δραματικός ιστός του έργου στηρίζεται σε μία αφήγηση από τον Νικία του Πλουτάρχου. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, τα νέα για την καταστροφή μαθεύτηκαν από έναν ξένο που τα είπε στον κουρέα. Στηριγμένος σε αυτή την αφήγηση, ο σύγχρονος βρετανός εικονοκλάστης Χάουαρντ Μπάρκερ γράφει ένα κείμενο κλειστού χώρου: ένας πελάτης φέρνει τα νέα μιας καταστροφής στον κουρέα του, που έχασε σε αυτήν τον γιο του. Σκοπός του είναι να μελετήσει το «παιχνίδι» ανάμεσα στον κομιστή και τον αποδέκτη κακών ειδήσεων. Ο Δνείστερ (πελάτης) λειτουργεί όπως ο αγγελιοφόρος στην αρχαία τραγωδία. Έρχεται ν’ αναγγείλει τις συμφορές που έρχονται. Κι ο κουρέας σαν άλλος Οιδίποδας θα διαπιστώσει σιγά- σιγά ότι το κακό άγγιξε και το δικό του σπίτι.

Ο συγγραφέας δεν αγαπά τα σημεία στίξης. Η μεταφράστρια Τζένη Μαστοράκη απολογείται στο σημείωμά της γιατί αναγκάστηκε να προσθέσει δύο ερωτηματικά. Προσεκτικά λοιπόν επιλέγουμε:

…απορρυπαίνουν οι κακές ειδήσεις το έχετε προσέξει πως έχουν μία τάση να απορρυπαίνουν; όλα τα επουσιώδη κατρακυλούν στον υπόνομο όλα τα εφήμερα σαρώνονται από ένα κύμα οδύνης.

…Είστε ασυγκίνητος σαν θεός. Μπορεί να μην κάνατε κανένα κακό αλλά το ίδιο κακό δεν είναι να κοιτάς το κακό δεν έχετε αισθήματα.

…Σαν να είχαμε όλοι μέσα μας έναν πόνο ένα κενό που χάσκει ακόμη και στη μέση του γέλιου ειδικά ναι ειδικά στη μέση του γέλιου χάσκει και μόνο το τρομερό θα μπορούσε να το γεμίσει.

Howard Barker

Comments 0 σχόλια »

 

Μπορεί το θέατρο στο ραδιόφωνο να μη διαθέτει πια την αίγλη του παρελθόντος, κάποιες εκπομπές όμως επιμένουν να ανεβαίνουν ακόμα στο ραδιοφωνικό σανίδι. Για τη φίλη μου την Κ. που συλλέγει ηχογραφήσεις από το θέατρο αλίευσα αυτό το blog: http://radio-theatre.blogspot.com/

Comments 0 σχόλια »

filyras.jpg«Οι γιατροί, ο λευκοφόρος όμιλος που θέλει να μας κάνει καλά… Δηλαδή να γυρίσουμε πίσω, έξω στην τέφρινη πραγματικότητα, να ξαναδούμε με την κρίση του ακέραιου μυαλού την πιο αβάσταχτη, πιο αλλόφρονη λογική της ζωής που σκοτώνει την ανθρώπινη καρδιά…».

Με αυτή την τραγική διαύγεια στα φωτεινά διαλείμματα της ψύχωσής του, καταγράφει στα 1930 σε κουρελόχαρτα του ψυχιατρείου ο Ρώμος Φιλύρας (1888-1942) τη ζωή στο ίδρυμα, τα κλινικά συμπτώματα της αρρώστιας του και των άλλων «προνομιούχων της τρέλας», μαζί με πλήθος κοινωνικών σχολίων της εποχής.

Σχεδόν 70 χρόνια μετά τον θάνατό του στο Δρομοκαΐτειο «μόνου και ξεχασμένου», ο παραγνωρισμένος ποιητής Φιλύρας έρχεται σήμερα, με αφορμή μια παράσταση, να ταράξει το νου μας με τις συγκλονιστικές αυτοβιογραφικές σημειώσεις του στη διάρκεια του 15χρονου εγκλεισμού του στο άσυλο. Δεν είναι πια ο μεγαλομανής νάρκισσος της προηγηθείσας «Παράδοξης αυτοβιογραφίας», που σε τροχιά παραληρηματικής αυτοεξιδανίκευσης με εμμονή στους τίτλους ευγενείας, προείκαζε ίσως την επικείμενη διανοητική του κατάρρευση. Εχει βιώσει το γκρέμισμα της ουτοπίας και το σακάτεμα από την εγκατάλειψη και τον ζόφο. Είναι ένας «θαμμένος ζωντανός» εν πλήρει συνειδήσει: «Αν επιμένετε να με γιατρέψετε από κάτι, γιατρέψτε με από τη λογική!».

Φυλαγμένα από φιλότιμους διασώστες του έργου του, τα ημερολόγια του Δρομοκαΐτειου εμφανίζουν τις φιλυρικές μεταπτώσεις από την πραγματικότητα στη μυθομανία, τις εξάρσεις υπομανιακής σύγχυσης, τη δεσπόζουσα φασματική παρουσία του έρωτα, ενώ βρίθουν από πλεοναστικά επίθετα και πυρετικές ολοσέλιδες προτάσεις. Ωστόσο, ο αφοπλιστικά αυθόρμητος, λαχανιασμένος, σχεδόν προφορικός λόγος, διαπνέεται από ποιότητα λογοτεχνικής έκφρασης, εκπληκτικές λυρικές διακυμάνσεις, ανατριχιαστική οξυδέρκεια και αυτοσαρκασμό, προσδίδοντας ρίγος τραγικού στη μετεώριση του ποιητή ανάμεσα στη λογική και την τρέλα, τον ρεαλισμό και την υπέρβασή του, καθώς και μια πρώιμη υπερρεαλιστική χροιά στο ύφος της γραφής του.

Ελευθεροτυπία

Comments 0 σχόλια »

278_theatro11_large.jpgΧτες στο τσακ πρόλαβα την τελευταία παράσταση του έργου της Λένας Κιτσοπούλου  “Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.” με την Μαρία Πρωτόπαπα. Αν δεν την προλάβατε, που εσείς χάσατε, υπάρχει πάντα και η λύση της ανάγνωσης του βιβλίου.

«Είναι μια αρκετά αυτοβιογραφική ιστορία η «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.». Ξεκινά από πολύ προσωπικά πράγματα, όπως συμβαίνει πάντα σε ό,τι γράφω», αποκαλύπτει η Κιτσοπούλου, η οποία τα τελευταία χρόνια γύρισε εν μέρει την πλάτη στην ηθοποιία χάριν της συγγραφής. «Και ναι μεν η Μαιρούλα είναι μια γυναίκα της γενιάς μου, αλλά μιλά για πράγματα που αφορούν όλες τις γενιές -αφορά επομένως και τους άνδρες θεατές».

Ο μονόλογος εστιάζει ιδιαιτέρως και στην έννοια της ωριμότητας, που αποκτά κανείς μεταξύ 35 και 40 ετών. «Είναι οι ηλικίες στις οποίες είμαστε ακόμα νέοι, αλλά έχουμε χάσει την απολυτοσύνη και πίστη που είχαμε νεότεροι. Εχουμε κατανόηση για τα πάντα, ενώ ξεκινά και η συγκατάβαση του τύπου «έτσι είναι οι άνθρωποι», «έτσι έχει η ζωή», «εντάξει, μωρέ, δεν πειράζει!». Αυτό εκνευρίζει την ηρωίδα μου πάρα πολύ. Και λέει «θέλω να κατεβώ απ’ το πλοίο για την Ιθάκη». Συγχρόνως, θέτει με καταιγιστικό ρυθμό, σε μια ακραία εγκεφαλική έκρηξη, ερωτήματα για τα πάντα. Ετσι, όμως, δεν καταργεί μόνο τα πάντα. Ακυρώνει και τον εαυτό της!», λέει η Λένα Κιτσοπούλου.

Δεν διστάζει να τα βάλει ούτε με τη «νέα θρησκεία», την ψυχανάλυση: «Πάρτε από πάνω μου τον Γιουνγκ και τον Γιάλομ… Ποιον πρέπει να σκοτώσω για να σταματήσω να είμαι αυτό που είμαι και να γίνω κάτι άλλο… Τους γονείς μου; Και τους γονείς των γονιών μου; Κι αν πάω ακόμη πιο πίσω,αυτό το πράγμα δεν έχει τελειωμό… Πρέπει να σκοτώσω τον βροντόσαυρο και τον τυραννόσαυρο; Και τι πειράζει δηλαδή αν εγώ βλέπω στους γκόμενούς μου τον πατέρα μου; Ποιον δηλαδή πρέπει να δω; Τον περιπτερά;».

Comments 0 σχόλια »

11.jpgΗ Terra απέκτησε και ανταποκρίτρια για το θέατρο. Ευχές και κατάρες λοιπόν στη νέα συνεργάτη μας τη Γυριστρούλα:

Το περασμένο Παρασκευοσάββατο & μέσω νεφών – και δη απειλητικών – κατάφερα να νιώσω πραγματικά την άνοιξη μέσα σ’ ένα περιβάλλον μουντού φθινοπώρου.
Γι αυτό ευθύνονται δυο παραστάσεις, η μία ροζ- κυριολεκτικά & μεταφορικά- και η άλλη ‘υπόγειων διαδρομών”. Πρόκειται για την παράσταση του θεάτρου Παλλάς “Το κλουβί με τις τρελές” & γι’ αυτήν του θεάτρου Αγγέλων Βήμα, με τίτλο “Τα ορφανά”.
Παραστάσεις διαφορετικού ύφους -και ήθους ενδεχομένως- αλλά η καρδιά τα θέλει & τα δυο: και το ροζ & τις υπόγειες διαδρομές.
Στο Παλλάς είδα μια παράσταση γεμάτη χρώμα & πλούτο, παράσταση που θύμιζε τις παλιές καλές μέρες που το θέατρο δεν ήξερε τι σημαίνει ο όρος “οικονομική κρίση”. Και βέβαια θα ήμουν άδικη αν παρέλειπα να αναφέρω τις πολύ καλές ερμηνείες των Σταμάτη Φασουλή & Γιάννη Μπέζου που & στην πρόζα & στο τραγούδι τα καταφέρνουν περίφημα. Το μόνο αποθαρρυντικό που έχω να αναφέρω, είναι το ύψος του εισιτηρίου που φθάνει μέχρι & τα 80 ευρώ. Το θέατρο πάντως,προς έκπληξίν μου, σ’ αυτήν την πρεμιέρα ήταν γεμάτο!
Στο Αγγέλων Βήμα το σκηνικό αλλάζει. Το θέατρο & γενικότερα ο χώρος είναι σχετικά μικρά, αλλά δεν υστερούν καθόλου σε γούστο & ζεστασιά. Εδώ βλέπουμε “Τα ορφανά’, δυο αδέλφια, δυο διαφορετικούς κόσμους εκ πρώτης όψεως & έναν γκάνγκστερ που παίζει το ρόλο του καταλύτη. Τρεις αξιέπαινες ερμηνείες από τους Παναγιώτη Μπρατάκο, Στέλιο Καλαϊτζή & Κώστα Ανταλόπουλο. Στηρίξτε αυτήν την παράσταση, αυτά τα υποσχόμενα νέα παιδιά.
Χθες πάλι, ανήμερα της εθνικής μας γιορτής, είδα στο θέατρο Αργώ την παράσταση “Να μου στείλετε μια ρεπούμπλικα”, βασισμένη στο αυτοβιογραφικό έργο του ποιητή Ρώμου Φιλύρα “Η ζωή μου εις το Δρομοκαϊτειον”. Ένας άνθρωπος ζει στην κόψη μεταξύ τρέλας & λογικής & επιζητεί την τρέλα από καθαρή επιλογή! One man show από τον Δημήτρη Κοτζιά που βρίσκει γερά στηρίγματα στο λόγο του Φιλύρα.
Αυτά προς το παρόν & το μέλλον άδηλον…..

Comments 0 σχόλια »

dimoula«Ολα είναι μια φλόγα, καιγόμαστε επί μια ζωή και με μικρά και με μεγάλα. Νομίζω πως και τα μικρά πράγματα ακόμη, φωτιές καλλιεργούν μέσα μας».

Η Κική Δημουλά κατεβαίνει τα σκαλιά του «Υπογείου» (Θέατρο Τέχνης) για να βρεθεί στη σκηνή. Το ποιητικό σύμπαν της γίνεται υλικό μιας «συλλεκτικής» παράστασης με τίτλο «Χρονικό Διάστημα», που θα δοθεί μόνο για δύο βραδιές, στις 12 και 13 Οκτωβρίου, με μία ερμηνεύτρια: Τη Λουκία Μιχαλοπούλου.

Η ηθοποιός ξεκίνησε να δουλεύει με τη βοήθεια της σκηνοθέτιδος Μαρίας Ξανθοπουλίδου ψηλαφιστά, μέσα από ελεύθερους αυτοσχεδιασμούς, αλλά και με τις μουσικές του Lolek. «Η αγωνία της ισορροπίας» την κατέτρωγε .«Επρεπε να ισορροπήσω πάνω σε σκοινί. Ετσι προέκυψε και η ιδέα του σχοινοβάτη», εξηγεί η Μιχαλοπούλου. «Είμαι μια γυναίκα σε μια διαδρομή πάνω σε τεντωμένα σκοινιά. Μια γυναίκα παγιδευμένη στο μεταίχμιο της ζωής και του θανάτου, που προσπαθεί να συμφιλιωθεί με τη φυσική μοίρα της ανθρώπινης ύπαρξης».

Τα ποιήματα που επέλεξε διακρίνονται για την… κοινή αγωνία: «Τη συμφιλίωση με το τέλος. Τη συμφιλίωση με τον θάνατο – είτε είναι φυσικός είτε ψυχικός. Τη συμφιλίωση με τον χρόνο. Αλλά υπάρχει και ο περαστικός έρωτας. Αυτό που με τρελαίνει στην ποίηση της Δημουλά είναι το κλείσιμο του ματιού, η ειρωνεία και ο αυτοσαρκασμός. Αυτή η συνεχής ανατροπή. Ακόμη και στην αντιμετώπιση του χρόνου».

Ελευθεροτυπία

Comments 0 σχόλια »

Η επανέκδοση του Τρίτου στεφανιού που συνοδεύεται από ένα επίμετρο του Μένη Κουμανταρέα και η μεταφορά του στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή, φέρνουν ξανά στο προσκήνιο τον δολοφονημένο συγγραφέα ο οποίος ανέδειξε στο έργο του τη μικροαστική τάξη.

Αφιέρωμα στο Βήμα

Comments 0 σχόλια »

ntlive-2daysmjuel4.jpgΤο Εθνικό Θέατρο της Βρετανίας ετοιμάζεται για μια παγκόσμια πρώτη. Μπορεί η «Φαίδρα» του Ρακίνα να έχει ήδη κάνει πρεμιέρα, αλλά στις 25 Ιουνίου πρόκειται να τη δουν ζωντανά, για πρώτη φορά στα θεατρικά χρονικά, 20.000 άνθρωποι σε όλο τον κόσμο ταυτόχρονα.

Με τη βοήθεια της σύγχρονης ψηφιακής τεχνολογίας, η παράσταση θα αναμεταδοθεί από δορυφόρο σε 68 οθόνες στη Βρετανία, 20 στην υπόλοιπη Ευρώπη και 33 κινηματογράφους στην Αμερική.

Αν όλα πάνε καλά, η κίνηση αυτή θα επαναληφθεί και για τις παραγωγές της σεζόν που έρχεται.

Στην Ελλάδα, χάρη στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, η «Φαίδρα» με την Έλεν Μίρεν θα είναι στο θέατρο της Επιδαύρου στις 10 Ιουλίου.

Η είδηση από τον «Economist» μέσω του μπλογκ του Στάθη Χαϊκάλη.

Comments 0 σχόλια »

tenessi.jpgmanolidou.jpgΠρος θεατρόφιλους: το αρχείο του Εθνικού θεάτρου ψηφιοποιήθηκε. Πλέον μπορούμε να ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο από το 1932 έως σήμερα και να βρούμε υλικό από όποια παράσταση θέλουμε.

Συγκινήθηκα όταν μπόρεσα να εντοπίσω την πρώτη μου επαφή με το θέατρο. Ήταν η παράσταση “Γυάλινος κόσμος” του Τενεσή Γουίλιαμς σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη, με τη Βάσω Μανωλίδου, το Φάνη Χηνά, τη Ράνια Οικονομίδου και το Δάνη Κατρανίδη.

Το αρχείο περιλαμβάνει το πρόγραμμα της παράστασης, φωτογραφίες και αποκόμματα κριτικών εφημερίδων.

www.nt-archive.gr

Comments 0 σχόλια »

Ενα ντοκουμέντο – η τελευταία παράσταση του έργου “Δεσποινίς Μαργαρίτα” και μία συζήτηση με τους δημοσιογράφους.

Comments 0 σχόλια »

Το έργο ανέβηκε το 1969 και γράφτηκε από την Κάρσον Μακ Καλλερς.
Συμπρωταγωνιστούσε με τον Λευτέρη Βουρνά.
Εδώ ακούγεται και η Μάρθα Βούρτση.
Το σιντί κυκλοφορεί με ενδιάμεσα μουσικά σχόλια του Μάνου Χατζιδάκι από τον ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΓΑΜΟ του Federico Garcia Lorca (Έργο 3, 1947-48).

Comments 0 σχόλια »

Η Κίρκη70 χαρίζει στο διαδίκτυο ένα ντοκουμέντο. Απολαύστε την μαγική Ελλη Λαμπέτη να ξεδιπλώνει με έναν αφοπλιστικό αυθορμητισμό και γλύκα,τον ρόλο της ως Φιλουμένα. Δείτε πώς αναλύει βαθιά τον κάθε ρόλο ώστε να τον κάνει δικό της.

Comments 0 σχόλια »

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων