Terra Computerata

Η επανάσταση του αυτονόητου δεν θα ξεσπάσει, διότι πολύ απλά της έχει κλείσει το δρόμο το ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ, το οποίο το συναντάμε παντού και μάλιστα περιβεβλημένο το μανδύα της ελληνικής (εθνικής) ιδιαιτερότητας, ως κάτι αναγκαίο διότι «η Ελλάδα είναι μία ξεχωριστή περίπτωση καθότι έθνος ανάδελφον». Πάρτε για παράδειγμα την εκπαίδευση, τη μαζική προπανεπιστημιακή εκπαίδευση, θύματα της οποίας είναι όλα τα παιδιά της χώρας. Τι άλλο από αδιανόητο είναι να διδάσκονται τα Θρησκευτικά στο γυμνάσιο περισσότερες ώρες από τη Φυσική, τη Χημεία και τη Βιολογία; Στο Λύκειο, να προάγεσαι στην επόμενη τάξη έχοντας πάρει 5 στα Μαθηματικά, τη Φυσική, τη Χημεία, τα Αρχαία, τα Νέα και την Ιστορία, χάρη στο 16 που πήρες στα Θρησκευτικά και στα Αγγλικά; Να τελειώνεις το σχολείο και να μην έχεις γράψει ούτε μία εργασία που να απαιτεί κάτι παραπάνω από μηχανική αντιγραφή;

Τι άλλο από αδιανόητο είναι να στριμώχνει το υπουργείο στο γυμνάσιο τη διδασκαλία της ισπανικής, της ρωσικής, της τουρκικής και δεν ξέρω και γω ποιας άλλης γλώσσας, για να απορροφηθούν στοιχειωδώς οι απόφοιτοι των αντίστοιχων πανεπιστημιακών τμημάτων, τη στιγμή που τα παιδιά δεν μαθαίνουν ούτε καν στοιχειώδη αγγλικά; Τι άλλο από αδιανόητο είναι να μας βομβαρδίζουν με όλες τις μπούρδες περί του ηλεκτρονικού βιβλίου και του διαδραστικού πίνακα, λες και το πρόβλημα είναι το γκατζετάκι και όχι τα προγράμματα σπουδών, το περιεχόμενο των βιβλίων, η απαξίωση της εκπαίδευσης;

Τι άλλο από αδιανόητο είναι να υπάρχουν καταθλιπτικοί εκπαιδευτικοί, που όλη μέρα ζουν μία κόλαση με τους μαθητές τους, αδυνατώντας να επιβιώσουν στην τάξη, χωρίς κανείς να τους αξιολογεί ή να τους βοηθάει;

Τι άλλο από αδιανόητο είναι η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών να δηλώνει ότι «έρχεται σχολείο για να μην πάρει απουσίες» και οι γονείς να διαμαρτύρονται για τις απεργίες όχι γιατί μειώνεται ο χρόνος εκπαίδευσης, αλλά διότι δεν έχουν τι να τα κάνουν όταν τα σχολεία είναι κλειστά;

Τι άλλο από αδιανόητο είναι να ξοδεύει μόνο η Νομαρχία Ανατολικής Αττικής € 17.950.000 κατά το 2010 για τη μεταφορά μαθητών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας από τα σπίτια τους στα σχολεία; Δεν μιλάμε για κάποια εσχατιά της ελληνικής επικράτειας, όπου χρειάστηκε να μεταφέρουμε τους μαθητές. Μιλάμε για τη μεταφορά με πούλμαν και ταξί από το Ντράφι στην Παλλήνη, από την Κακιά Σκάλα στην Κερατέα και από την Αγία Μαρίνα στα Καλύβια. Το ετήσιο κόστος είναι περίπου € 2.000 ανά μεταφερόμενο μαθητή ή αλλιώς γύρω στα € 25.000 για όλη τη μαθητική του ζωή (αν δεν χάσει καμία χρονιά). Θα μπορούσαμε κάλλιστα να αγοράσουμε ένα αυτοκίνητο μέσα σε τρία χρόνια (36 δόσεις) για τον καθένα τους, ή να τσοντάρουμε κάτι παραπάνω και να τους στείλουμε όλους σε ιδιωτικά που διαθέτουν πούλμαν.

Τι άλλο από αδιανόητο είναι τα σχολεία να μην έχουν γραμματέα αν και έχουν απίθανο όγκο γραφειοκρατικής δουλειάς, να έχουν διευθυντή που δεν μπορεί να αξιολογήσει τους υφισταμένους του, αλλά όμως έχει την υποχρέωση να είναι εκκαθαριστής αποδοχών και προσωπικά υπόλογος έναντι του ΙΚΑ για τις ασφαλιστικές εισφορές και για τα λογιστικά του σχολείου;

Τι άλλο από αδιανόητο είναι να υπάρχει μάθημα γυμναστικής χωρίς αποδυτήρια και χώρους άθλησης, να υπάρχει μάθημα μουσικής χωρίς αίθουσα ή όργανα, να υπάρχουν  τουαλέτες στις οποίες όμως κάθε πολιτισμένος άνθρωπος σιχαίνεται να πλησιάσει;

Στο σχολείο του αδιανόητου τι νόημα έχει να κάνουμε την ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ του ΑΥΤΟΝΟΗΤΟΥ; Να απαιτήσουμε δηλαδή καταρτισμένους εκπαιδευτικούς, καλά εκπαιδευμένους και πληρωμένους, με κέφι να δοκιμάσουν καινούργια πράγματα, ικανούς να αποτελέσουν το παράδειγμα για τους μαθητές τους, πρόθυμους να αξιολογηθούν και να αξιολογήσουν οι ίδιοι το έργο τους και όλα τα σχετικά; Να απαιτήσουμε μαθητές που απολαμβάνουν την παρουσία τους εκεί, βρίσκουν διέξοδο στη δημιουργικότητά τους, χαράζουν τους ατομικούς δρόμους προς τη γνώση, κοινωνικοποιούνται, επικοινωνούν;

athensvoice.gr

Το εκπαιδευτικό μας σύστημα «πάσχει» και χρειάζεται πολλές και βαθιές αλλαγές, δήλωσαν μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί σε έρευνα ομάδας κοινωνιολόγων – εκπαιδευτικών, η οποία διεξήχθη σε σχολεία της Θεσσαλονίκης.Θετική άποψη για το εκπαιδευτικό σύστημα έχει μόνο το 10% των μαθητών, το 15% των γονέων, το 12% των εκπαιδευτικών, ενώ ένας στους δύο μαθητές, όπως και πολλοί γονείς, θα έβλεπε με ικανοποίηση την κατάργηση των Πανελλαδικών Εξετάσεων. Μόνο το 15% των μαθητών και γονέων και το 6% των εκπαιδευτικών πιστεύουν ότι πρέπει να μείνουν όπως είναι. Το 50% των μαθητών και το 70% των εκπαιδευτικών πιστεύουν ότι το πρόγραμμα σπουδών ικανοποιεί «λίγο» ή «καθόλου». Το 50% των μαθητών, το 60% των γονέων και το 70% των καθηγητών δεν είναι ικανοποιημένοι με τις υποδομές του σχολείου και το ωράριο (45%, 26%, 62% αντίστοιχα). Ανάλογα είναι τα ποσοστά και για τα σχολικά βιβλία.

Η έρευνα διεξήχθη από την ομάδα των κοινωνιολόγων Φωτεινή Κουρτίδου, Ελένη Μπρίκα, Ελισάβετ Πασχαλίδου, Χρήστο Ρουμπίδη και Γεώργιο Παπαδόπουλο (πληροφορικός) υπό την εποπτεία του διευθυντή της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης κ. Γ. Κωνσταντινίδη. Στην έρευνα (η ίδια ομάδα έχει πραγματοποιήσει άλλες 15 που σχετίζονται με το σχολείο) συμμετείχαν 1.118 μαθητές Γυμνασίων και Γενικών και Επαγγελματικών Λυκείων, 378 γονείς και 131 εκπαιδευτικοί από 22 σχολεία της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, τα οποία βρίσκονται σε αστικές και περιαστικές περιοχές, σε βιομηχανική ζώνη και σε επαρχιακούς οικισμούς του Νομού Θεσσαλονίκης.

Με τον σημερινό τρόπο διδασκαλίας δεν είναι ικανοποιημένο το 48% των μαθητών και το 47% των εκπαιδευτικών. Οι μισοί μαθητές, 4 στους 10 γονείς και 1 στους 5 εκπαιδευτικούς πιστεύουν ότι πρέπει να καταργηθούν οι Πανελλαδικές και η πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση να είναι ελεύθερη, ενώ 1 στους 5 μαθητές, 1 στους 3 γονείς και 7 στους 10 εκπαιδευτικούς απάντησαν ότι πρέπει να πραγματοποιούνται μετά το τέλος των λυκειακών σπουδών.

Ειδικά για τις σχέσεις που αναπτύσσονται στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού συστήματος, μόνο «οι σχέσεις μαθητών μεταξύ τους» αναπτύσσονται σε μεγάλο βαθμό, θεωρεί το 70% των μαθητών και το 60% των γονέων. Για τις σχέσεις μαθητών – εκπαιδευτικών, το 65% μαθητών και γονέων και το 73% των εκπαιδευτικών απαντούν «σε μικρό βαθμό». Στο ίδιο χαμηλό επίπεδο κατατάσσονται και οι σχέσεις εκπαιδευτικών μεταξύ τους και εκπαιδευτικών – γονέων.

Δεξιότητες
Μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί πιστεύουν στον σημαντικό ρόλο μαθητικών συμβουλίων, Συλλόγων Γονέων, Σχολικών Συμβουλίων, Τοπικής Αυτοδιοίκησης, Ενώσεων Γονέων, Ομοσπονδίας Γονέων. Για τις δεξιότητες των μαθητών σε διάφορους τομείς και οι τρεις ομάδες απαντούν, με υψηλά ποσοστά, ότι «καλλιεργούνται κυρίως εκτός σχολείου».

Τα ποσοστά είναι ψηλότερα για τις ξένες γλώσσες, τον αθλητισμό, τον χορό, τη μουσική, τους Η/Υ, τη ζωγραφική. Εντός σχολείου τα ποσοστά είναι θετικά μόνο για το θέατρο. Γονείς, μαθητές, εκπαιδευτικοί είναι πεπεισμένοι ότι η προετοιμασία για τις Πανελλαδικές γίνεται κυρίως εκτός σχολείου, ενώ η ιδιωτική εκπαίδευση επιλέγεται για… «για καλύτερη εκπαίδευση».

Πώς θα ήθελαν λοιπόν να λειτουργεί το εκπαιδευτικό σύστημα; Το 63% των μαθητών, το 35% των γονέων και οι μισοί εκπαιδευτικοί λένε «πιο ελεύθερα». «Πιο αυστηρά» απαντούν το 16% των μαθητών, το 43% των γονιών και το 37% των εκπαιδευτικών. «Οπως είναι» το 7% των μαθητών, το 12% των γονιών και το 5% των εκπαιδευτικών.

Καθημερινή

Ο κ. Λ. Βλάχος είναι καθηγητής της Αστροφυσικής στο Τμήμα Φυσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Σε άρθρο του στο Βήμα επισημαίνει τα εξής:

Υστερα από προσεκτική ανάλυση των στόχων του εκπαιδευτικού μας συστήματος από το Δημοτικό ως το Πανεπιστήμιο, διαπιστώνουμε με δέος ότι πουθενά δεν υπάρχει χώρος για αυτενέργεια των μαθητών και μαθητριών. Τα πάντα είναι κλειστά και προγραμματισμένα ως την πιο μικρή λεπτομέρεια. Τα βιβλία είναι μοναδικά, η ύλη προγραμματισμένη με σαφήνεια και τα θέματα που καλούνται να απαντήσουν οι μαθητές προβλέψιμα με απλή ανάκληση από μνήμης παρόμοιων λυμένων θεμάτων στο μάθημα ή κατευθείαν από το βιβλίο. Οι απαντήσεις έχουν τον χαρακτήρα «βλέπε σελίδα…». Το βαρόμετρο της επιτυχίας είναι ο βαθμός στις εξετάσεις και η εισαγωγή στα ΑΕΙ. Οταν οι βαθμοί «πέφτουν» οι γονείς καλούν εσπευσμένα φροντιστηριακή βοήθεια για να «σηκωθούν» και τα παιδιά να γράψουν καλύτερα στις εξετάσεις.

Μέσα σε αυτό το σύστημα οι μαθητές και οι μαθήτριες παύουν να σκέπτονται μόνοι τους και φυσικά δεν γνωρίζουν καν τη σημασία των λέξεων «αυτενέργεια» και «καινοτομία» γιατί δεν έχουν ποτέ κληθεί να απαντήσουν ένα ανοικτό ερώτημα ή να δημιουργήσουν κάτι, έστω μικρό, από το μηδέν. Τα αποτελέσματα αυτής της εκπαίδευσης είναι προβλέψιμα και αναμενόμενα: η Ελλάδα βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις των ευρωπαϊκών χωρών για τις επιδόσεις της στην καινοτομία. Ολοι οι δείκτες που μετρούν την προσαρμογή μας στις νέες ανακαλύψεις της επιστήμης και τεχνολογίας παρουσιάζουν σταδιακή απόκλιση στα θέματα αυτά από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ακόμη και οι αισιόδοξοι προβλέπουν πιθανή σύγκλιση ύστερα από σαράντα χρόνια, αν κάνουμε κάτι σήμερα!

Ας το φωνάξουμε λοιπόν δυνατά για να το ακούσουν όλοι: Το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα κατέρρευσε και συμπαρασύρει ήδη την οικονομία και την πολιτιστική ανάπτυξη της χώρας. Η αναζήτηση στελεχών αποτελεί μεγάλη τροχοπέδη κάθε νέας ή παλιάς εταιρείας ή οργανισμού. Ανεργοι υπάρχουν πολλοί, στελέχη που να παίρνουν πρωτοβουλίες και να καινοτομούν στη δουλειά τους λίγα και αυτό φέρνει σε αδιέξοδο τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας.

Η ανατροπή της παρούσας κατάστασης θα μπορούσε να γίνει μόνο αν δεχτούμε ότι το πρόβλημα υπάρχει, είναι εθνικό και να κηρύξουμε «πόλεμο ενάντια στην παπαγαλία και στην παθητικότητα στην εκπαίδευση».

Η μεγαλύτερη αντίσταση και αντίδραση σε μια ριζικά νέα εκπαιδευτική μεταρρύθμιση (π.χ., ένα εκπαιδευτικό σύστημα όπου δίνεται βάρος στη δημιουργικότητα και στην αυτενέργεια των μαθητών) πρόκειται να έλθει από τους εν ενεργεία εκπαιδευτικούς και ιδιαίτερα αυτούς που έχουν προσληφθεί πρόσφατα. Μια χαρά τα έχει βρει η πλειονότητα των εκπαιδευτικών με τη «διδασκαλία» του τύπου «ανοίξτε το βιβλίο στη σελίδα 12 και ας αρχίσει να διαβάζει η Μαρία…». Το σημερινό σχολείο πάσχει σοβαρά από στελέχη με ενθουσιασμό και μεράκι για καινοτομικές προσεγγίσεις στην εκπαιδευτική διαδικασία. Το ελληνικό σχολείο «ανακυκλώνει τα δικά του προϊόντα», μεταφέροντας την παπαγαλία από τα θρανία στην έδρα! Η συντριπτική πλειονότητα των νέων εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων επέλεξε να εργαστεί στην εκπαίδευση για να «αράξει» ανενόχλητα και επαναλαμβάνει τις εκπαιδευτικές πρακτικές και τα στερεότυπα των καθηγητών τους. Πώς θα ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση;

Διαβάστε τη συνέχεια στο Βήμα

Ο Διονύσης Βενιεράτος Αναπληρωτής καθηγητής Ιατρικής , αρθρογραφεί στην Ελευθεροτυπία:

Στο σχολείο (με ευθύνη των αναρμοδίων «αρμοδίων» του υπουργείου Παιδείας και ανεκπαίδευτων εκπαιδευτικών) παιδιά και οικογένειες εξουθενώνονται σε ατέλειωτη καταναγκαστική, άχαρη και ανούσια «πνευματική» εργασία, στην οποία τα παιδιά «μαθαίνουν» πολλά για την επόμενη μέρα για να τα ξεχάσουν αμέσως τη μεθεπόμενη. Οι βασικές γνώσεις χάνονται στον ωκεανό τής μη αφομοιώσιμης άχρηστης πληροφορίας. Επιπλέον, το σχολείο δεν διαπαιδαγωγεί (δεν διαπλάθει έντιμους χαρακτήρες, σωστούς πολίτες, άτομα με υγιή κοινωνικότητα). Ούτε μαθαίνει στα παιδιά να αποφεύγουν τους υπαρκτούς κινδύνους της σύγχρονης κοινωνίας: τα τροχαία, τα ναρκωτικά, τον χουλιγκανισμό. Καταφέρνει όμως να τα κάνει να περιφρονούν ό,τι ωραίο προσφέρει η κοινωνία (γνήσια τέχνη, επιστημονική γνώση) και να μισήσουν το βιβλίο. Και φυσικά το ίδιο το σχολείο.

Τα παιδιά και οι έφηβοι εργάζονται απάνθρωπα σκληρά για το απόλυτο τίποτε («tabula rasa»). Οι κατά τεκμήριο καλύτεροι πρώην μαθητές και νυν φοιτητές της Ιατρικής Σχολής Αθηνών αγνοούν τι είναι θερμότητα, τι είναι η φωτιά, τι είναι τα σύννεφα, γιατί ο ουρανός είναι γαλάζιος κ.ο.κ. Απορίες που διατύπωναν ως νήπια δεν κατάφεραν να λύσουν ούτε ως φοιτητές μετά από ατέλειωτες ώρες μελέτης και φροντιστηρίων. Αγνοούν στοιχειώδεις γνώσεις ανατομίας, φυσιολογίας, νοσολογίας, νομικής, φιλοσοφίας, ιστορίας. Δεν αφομοιώνουν αποτελεσματικά τα επιστημονικά δεδομένα, διότι έχουν μάθει μόνο να αποστηθίζουν. Χρησιμοποιούν γλώσσα φτωχή γεμάτη λάθη. Το πτυχίο που τελικά («τσάτρα-πάτρα») θα αποκτήσουν, αν μείνουν άνεργοι, θα ισοδυναμεί με το παράσημο της ανοικτής παλάμης…

Οι υπουργοί Παιδείας, όλοι με καλές προθέσεις, αντιμετωπίζουν το «τέρας» -εκπαιδευτικό σύστημα (ανα)συγκροτώντας Εθνικά Συμβούλια Παιδείας, επιτροπές «σοφών», πρυτάνεων και λοιπών «ειδικών» και ατέρμονους «εθνικούς διαλόγους», που όμως μονίμως εκκινούν από την αρχή. Ο μύθος του Σίσυφου.

Ο Χρήστος Γιανναράς στηλιτεύει το εκπαιδευτικό μας σύστημα: “Από την πρώτη «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» που επιχείρησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στη δεκαετία του 1950, ο στόχος ήταν επιπόλαια χρησιμοθηρικός: Να πλουτιστεί η διδακτέα στην εκπαίδευση ύλη με πληροφοριακό υλικό για τα καινούργια θησαυρίσματα γνώσης που προσπορίζει η ραγδαία εξέλιξη των επιστημών. Και να συνδεθεί αυτή η «εκσυγχρονισμένη» πληροφόρηση με τις ανάγκες και σκοπιμότητες της παραγωγικής διαδικασίας, της οικονομικής ανάπτυξης.Πενήντα χρόνια τώρα η εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι παγιδευμένη σε αυτή τη χρησιμοθηρική προτεραιότητα «ενημερωτικής» επάρκειας της διδακτέας ύλης. Πρωτεύον εκπαιδευτικό ζητούμενο (δηλαδή πρώτιστος κοινωνικός στόχος της εκπαίδευσης) δεν είναι η άσκηση του μαθητή στην κριτική σκέψη, στη δημιουργική φαντασία και αυτενέργεια, στο πού και πώς θα βρει την πληροφορία, πώς θα ελέγξει την εγκυρότητά της. Γι’ αυτό και προτεραιότητα στην εκπαίδευση δεν έχει η γλώσσα ως λογική ούτε τα μαθηματικά ως γλώσσα. Στόχος είναι η κονσερβοποιημένη πληροφοριακή «ενημερότητα», δηλαδή η απομνημόνευση. Αποκλειστικός τρόπος διδασκαλίας είναι οι από έδρας «παραδόσεις» και κυρίαρχο εξεταστικό σύστημα… η αντιγραφή!

…Το ελλαδικό εκπαιδευτικό σύστημα, θελημένα ή συμπτωματικά, αντανακλά την όλη αποχαυνωτική παραζάλη του καταναλωτικού ευδαιμονισμού που συνέχει την ελλαδική κοινωνία. Ετοιμάζει κομματικούς οπαδούς, όχι πολίτες, αφιονισμένους συνδικαλιστές (από το δημοτικό κιόλας σχολείο) που μαθαίνουν να εκβιάζουν, όχι να σκέπτονται – ετοιμάζει παθητικούς καταναλωτές, όχι ανθρώπους που μπορούν να ξεχωρίσουν ποιότητες.Αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα συντηρεί και διαιωνίζει τη συλλογική ντροπή που είναι τα κόμματα του ελλαδικού κοινοβουλίου σήμερα. Γι’ αυτό και το μόνο που έχουν να πουν για την παιδεία τα κόμματα (τα ίδια ή οι εκάστοτε «σοφοί» παρατρεχάμενοί τους) είναι ότι θα αυξήσουν τα κονδύλια ή θα ξεκινήσουν εξ υπαρχής «διάλογο» ή θα βελτιώσουν το «σύστημα» μετάβασης από τα εξαχρειωμένα σχολειά στα διαλυμένα πανεπιστήμια.”

Καθημερινή

Το 8ωρο είναι δεδομένο ότι το «παραβιάζει». Από τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου (σε μερικές περιπτώσεις ακόμα και του δημοτικού), εκτός από την υποχρεωτική αποστήθιση ενός τεράστιου και εν πολλοίς αχρείαστου, όγκου διδακτέας ύλης, έχει να αναπληρώσει τα «κενά» που το ίδιο το σχολείο και το ίδιο το σύστημα του προκαλούν, τρέχοντας αριστερά και δεξιά σε ιδιαίτερα μαθήματα. Σε καμία άλλη χώρα της Ευρώπης, σε τόσο μεγάλη κλίμακα, δεν επιβεβαιώνεται με τέτοιον τρόπο, δηλαδή αυτόν της σχεδόν επιβαλλόμενης «ενισχυτικής διδασκαλίας» (που είναι η… επιστημονική ερμηνεία της απάτης των «ιδιαίτερων»), η πλήρης αποτυχία του εκπαιδευτικού συστήματος.

Ένα παιδί 13, 14, 15 και παραπάνω ετών, που ξεκινάει τη μέρα του από τις 7 το πρωί και τελειώνει με ιδιαίτερα και διάβασμα γύρω στις 10, 11 και 12 το βράδυ, δεν ζει μια νορμάλ για την ηλικία του ζωή. Ζει μιαν ανωμαλία. Υποτάσσεται σ’ αυτήν, αντιδρώντας, στην καλύτερη περίπτωση, μέσα του. Δεν είναι άλλωστε εύκολο για ένα παιδί να ξεφύγει από τα «θεσμοθετημένα» (κρατικά και οικογενειακά) και να διαχειριστεί μόνο του το κεφάλαιο της εκπαίδευσής του, της ψυχαγωγίας του, της ίδιας του της ύπαρξης στην κοινωνία. Είναι μπλοκαρισμένο απ’ όλες τις μπάντες. Και συνήθως, η μόνη του ελπίδα, εφόσον το επιτρέπει η τσέπη του (αν και, ευτυχώς, στην Ευρώπη οι σπουδές έχουν γίνει πιο προσιτές στα πορτοφόλια πλέον), είναι να κάνει υπομονή ώσπου να σηκωθεί να φύγει από δω!….

Άρθρο του Χρήστου Μιχαηλίδη στη LIFO

Τάξεις χωρίς βαθμολογίες και διακοπή των μαθημάτων για ταξίδια στον κόσμο. Οι νεαροί Δανοί, οικονομικά αυτόνομοι χάρη σε υποτροφίες, δάνεια και δουλειές μερικής απασχόλησης, ενθαρρύνονται να εξερευνούν.

Το άγχος της βαθμολογίας είναι άγνωστο για τους Δανούς μαθητές. «Οποιαδήποτε ιδέα για ιεράρχηση των μαθητών είναι απαράδεκτη», διαβεβαιώνει ο 20χρονος Στεφάν. «Θα αντέβαινε στην ισότητα στην οποία είναι βασισμένη η σοσιαλδημοκρατία μας. Οι καθηγητές, όπως και οι γονείς, προσπαθούν πάντα να βρίσκουν τα θετικά. Αυτό που μετράει, είναι να είσαι ο εαυτός σου και να αισθάνεσαι καλά». Ανάμεσα στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, πολλοί μαθητές κάνουν μια «παύση», στη διάρκεια της οποίας αφιερώνονται σ΄ αυτά με τα οποία παθιάζονται: αθλητισμό, τέχνη, περιβάλλον.

Οι νεαροί Δανοί θεωρούν «επικίνδυνο», ακόμη και «καταστροφικό», το να ριχτούν κατ΄ ευθείαν στις σπουδές, αφού «αυτή είναι η στιγμή για να αποκτήσουμε εμπειρίες, να δοκιμαστούμε, να ωριμάσουμε έξω από το πλαίσιο της οικογένειας», όπως διαβεβαιώνει ο 19χρονος Λαρς- ο οποίος πρέπει εξάλλου να βρει επειγόντως διαμέρισμα να νοικιάσει, διότι η μητέρα του τον διώχνει: «Η μητέρα μου έχει δίκιο», λέει ο νεαρός. «Αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή, είναι ο καλύτερος τρόπος για να μείνουμε αγαπημένοι!».  Φαντάζομαι εδώ είναι το σημείο που ανατριχίλες διατρέχουν τη σπονδυλική στήλη της ελληνίδας μάνας. Και ποιος θα στίβει την πορτοκαλάδα του Λαρς από φρέσκα πορτοκάλια Βαλένθια;

Η αναχώρηση του νέου από το σπίτι των γονιών εντάσσεται σε μια πορεία προς την αυτονομία που αρχίζει ήδη από τα 13 του, όταν προσλαμβάνεται σε μικροδουλειές μερικής απασχόλησης. Με την κρατική οικονομική αρωγή, τις υποτροφίες και τα προνομιακά δάνεια, ένας 18χρονος Δανός μπορεί να λαμβάνει σχεδόν 1.000 ευρώ τον μήνα. Οι Δανοί εργοδότες ενδιαφέρονται περισσότερο για την προσωπικότητα και τις εμπειρίες του νέου παρά για τα διπλώματά του.

Εμείς πάλι ενδιαφερόμαστε αν έχει μπάρμπα στην Κορώνη…

Πηγή: Le Monde, Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Ο Νίκος Δήμου μας μοιράζεται μαζί μας την πιο ανατριχιαστική εμπειρία που έζησε τελευταία και έχει να κάνει με τις Πναελλαδικές εξετάσεις.

Η πιο ανατριχιαστική εμπειρία που έζησα τελευταία έχει σχέση με τις Πανελλαδικές Εξετάσεις.

Από το ραδιόφωνο υπεύθυνοι φροντιστηρίων έδιναν τις σωστές απαντήσεις στα θέματα της Ιστορίας Θεωρητικής Κατεύθυνσης.

«Η σωστή απάντηση στην ερώτηση Α1.2 είναι στο σχολικό εγχειρίδιο, σελ. 44, από τις λέξεις ?Το 1910′ ως ?των μεταναστών’».

Με τον ίδιο τρόπο δόθηκαν όλες οι άλλες απαντήσεις – με ακριβή αναφορά του χωρίου που υπήρχε στο βιβλίο. Ο καθηγητής που μιλούσε υπογράμμιζε πως έπρεπε να αναγραφούν ακριβώς τα κείμενα του εγχειριδίου, χωρίς αλλαγές. Συνέχεια »

Θεμελιώδη ερωτήματα για την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης και την ευελιξία της θέτει μεγάλη έρευνα του Κέντρου Εκπαιδευτικής Ερευνας, καταγράφοντας τα γλωσσικά λάθη των μαθητών της Α΄ Λυκείου, ελλείψεις και αδυναμίες, με κυρίαρχη τη διαπίστωση ότι το 73% των δεκαεξάρηδων δεν διαθέτει αλληλουχία στα γραπτά του.
Τα ορθογραφικά και συντακτικά λάθη είναι συχνά και πυκνότατα, τα σημεία σχολιαστικής στίξης απουσιάζουν σε ποσοστό 92,3%, αλλά αυτές οι αδυναμίες θεωρούνται ήσσονος σημασίας μπροστά στις αντιφάσεις και τα λογικά άλματα που κάνουν οι μαθητές, όπως π.χ. αυτό που κατέγραψαν στην έρευνά τους οι φιλόλογοι: «Η τηλεόραση έχει περισσότερα αρνητικά, παρά θετικά και πολλοί άνθρωποι ζούνε με σοβαρά εγκεφαλικά προβλήματα λόγω αυτού», γράφει ένας μαθητής.
Η ευθύνη δεν βαρύνει βέβαια μόνον τα παιδιά, αποφαίνονται, μιλώντας στην «Κ», γλωσσολόγοι και φιλόλογοι αλλά το σύνολο του σχολικού συστήματος, από τα εγχειρίδια και τη διδακτική προσέγγιση των καθηγητών έως το ίδιο το πρόγραμμα του σχολείου.
Μήπως απαιτούμε από τα παιδιά περισσότερα από όσα προσφέρουμε, ρωτούν. Το σίγουρο είναι ότι οι μαθητές καλούνται να ανταποκριθούν σε απαιτητική μορφή κειμένου χωρίς να έχουν προετοιμαστεί, έτσι εκτίθενται πολλές φορές άδικα, προκαλώντας την εύκολη χλεύη των μεγαλυτέρων…
Καθημερινή Σάββατο 10-11-07
Διαβάστε περισσότερα: Τα «λογικά άλματα» των 16άρηδων
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100034_10/11/2007_248442