Η χρηματοπιστωτική κρίση είναι εξ ορισμού συνώνυμη με την αβεβαιότητα. Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, όπου η έλξη της τηλεοπτικής εικόνας έχει προ πολλού εκμηδενίσει το πάθος της ανάγνωσης, όπου οι αναγνώστες των πολιτικών εφημερίδων (σε αντίθεση με τις κωμικά υπεράριθμες αθλητικές) φυλλορροούν χρόνο με το χρόνο, η αδυναμία πρόβλεψης του μέλλοντος είναι σχεδόν απόλυτη. Το ερώτημα σχετικά με το πόσες (και ποιες) εφημερίδες θα επιβιώσουν της κρίσης ταλανίζει κάθε δημοσιογράφο.
Η εφημερίδα Le Monde δημοσίευσε πρόσφατα έρευνα, σύμφωνα με το πόρισμα της οποίας το Διαδίκτυο –πηγή αλλά και προοιωνιζόμενη λύση του προβλήματος– δεν φαίνεται να μπορεί να εγγυηθεί το μέλλον των εφημερίδων. Ενώ η δωρεάν ανάγνωση στο Διαδίκτυο πλήττει καίρια τις εφημερίδες, η ηλεκτρονική κυκλοφορία των εφημερίδων (η εξάλειψη του τεράστιου εξόδου για την πρώτη ύλη, δηλαδή το χαρτί) φάνταζε ιδανική λύση.
Οπως όμως προκύπτει από τα στοιχεία της ετήσιας έκθεσης του ανεξάρτητου Think Tank «Pew Research Center»: «Είναι ολοένα και προφανέστερο ότι η ηλεκτρονική δημοσιογραφία δεν έχει ακόμα βρει κάποιο αποδοτικό μοντέλο λειτουργίας». Το 79% των αναγνωστών θεμάτων ειδησεογραφικού περιεχομένου στο Διαδίκτυο δηλώνει ότι «κλικάρει» εξαιρετικά σπάνια, αν όχι ποτέ, σε κάποια διαφήμιση. Σύμφωνα με τους συγγραφείς της έκθεσης, «οι αναγνώστες δεν ενοχλούνται από τις διαφημίσεις, απλώς τις αγνοούν».
Απ’ όπου προκύπτει πως η συμβατική διαφήμιση του Διαδικτύου δεν θα μπορέσει να συντηρήσει τις εφημερίδες στο Διαδίκτυο. Ούτε όμως και η προτεινόμενη λύση της ανάγνωσης επί πληρωμή (ή συνδρομή) φαίνεται να μπορεί να ευοδωθεί: μόλις το 7% των χρηστών του Ιντερνετ φαίνεται διατεθειμένο να πληρώσει για την ενημέρωσή του. Και στο μεταξύ, οι αγοραστές εφημερίδων μειώνονται διαρκώς και μαζί τους και οι έντυπες διαφημίσεις, οι οποίες αποτελούν το οξυγόνο των εφημερίδων.
Μήπως θα πρέπει να αρχίσουμε να φανταζόμαστε ένα μέλλον χωρίς εφημερίδες; Και τι χρώμα θα είχε αυτό;
Πριν από μερικές ημέρες, το γερμανικό περιοδικό Brigitte αποφάσισε να κάνει ένα θαρραλέο βήμα. Είπε «Φτάνει πια» στα καλλίγραμμα μοντέλα με τις τέλειες αναλογίες, έκλεισε την πόρτα σε αυτές τις ιέρειες ενός κόσμου αστραφτερού, γεμάτου χρήμα και δόξα και άνοιξε ένα παράθυρο στη γυναίκα της διπλανής πόρτας, την εργαζόμενη, τη μητέρα τη νοικοκυρά. Προσπάθησε, δηλαδή, να προσφέρει στις αναγνώστριές του ένα είδος «υγιεινής πνευματικής διατροφής».
Στις αρχές του επόμενου χρόνου, το γυναικείο έντυπο θα φιλοξενεί στις σελίδες του καταξιωμένες γυναίκες, από κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής, αλλά και απλές αναγνώστριες (οι οποίες θα αμείβονται ακριβώς όσο και τα μοντέλα) για να διαφημίσει τα διάφορα προϊόντα, όπως, εξάλλου, και για την εικονογράφηση που συνοδεύει τα δημοσιεύματά του. Οπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο αρχισυντάκτης του εντύπου, στόχος του εγχειρήματος είναι «να προβάλλουμε στο αναγνωστικό κοινό γυναίκες που διαθέτουν ταυτότητα».
Αυτό που ομολογουμένως παραξενεύει είναι ότι η διεύθυνση του περιοδικού θα προχωρήσει στην «οριστική απόσυρση» των μοντέλων από τις σελίδες του περιοδικού μετά τις επανειλημμένες εκκλήσεις των αναγνωστριών, οι οποίες στις επιστολές τους ομολογούσαν ότι δεν «άντεχαν να βλέπουν άλλο σκέτα… κόκαλα».
Η μεγάλη δημοσιότητα που χαίρουν τα αποστεωμένα μοντέλα θεωρείται από τους ειδικούς υπεύθυνη –τουλάχιστον εν μέρει– για την εμφάνιση του προβλήματος της νευρικής ανορεξίας κι άλλων διαταραχών της διατροφής (όπως είναι η βουλιμία). Κι αυτά τα μανεκέν, εξάλλου, είναι θύματα, καθώς χρησιμοποιήθηκαν περισσότερο ως οστέινες κρεμάστρες για πανάκριβα ρούχα και ήδη μετρούν νεκρούς, όπως π. χ. τη Βραζιλιάνα καλλονή που πέθανε από ασιτία το 2006, ζυγίζοντας 40 κιλά.
Αυτές οι γυναίκες σκελετοί αποτελούν πρότυπο και ίνδαλμα για εκατομμύρια νεαρά κορίτσια ανά τον κόσμο που θεωρούν ότι αν καταφέρουν να τους μοιάσουν έστω και για λίγο, θα εισέλθουν στον παράδεισο της λάμψης και της εφήμερης δόξας, αποκτώντας ένα μερίδιο από τον κόσμο της «επιτυχίας», όπως νοείται σήμερα, και εξασφαλίζοντας τα «δεκαπέντε λεπτά διασημότητας» που θεωρούν ότι τους ανήκουν. Σίγουρα, μόδιστροι και γυναικεία περιοδικά, αλλά και εν μέρει η βιομηχανία του ενδύματος, φέρουν βαριά ευθύνη για εκατοντάδες κρούσματα νευρικής ανορεξίας που καταλήγουν στα νοσοκομεία σε κατάσταση παρόμοια με αυτήν των κρατουμένων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Δυστυχώς, τα ΜΜΕ –και όχι μόνον– δημιουργούν και προβάλλουν –κατά κόρον– είδωλα κενά και κάνουν παράδειγμα προς μίμηση τις τέλειες αναλογίες και μόνον.
Ας ελπίσουμε ότι η προβολή των «γυναικών με ταυτότητα» θα είναι όντως η αρχή μιας νέας εποχής, όπως σημειώνει εξάλλου και ο αρχισυντάκτης του Brigitte. Μιας εποχής που τα ΜΜΕ θα δίνουν μεγαλύτερη σημασία στην ουσία παρά στην εμφάνιση.
«Στη μάνα σου το είπες;» Ξεκαρδιστική διαφήμιση που στηρίζεται στην ιντερνετική αργκό. Ολο το αστείο βασίζεται ακριβώς στην αδυναμία του πατέρα να κατανοήσει τα περί ADSL, νταουνλόουντ και λοιπά που του αραδιάζει στεναχωρημένη η κόρη του.
«Πουτ δε κοτ ντάουν!» Φράση από διαφήμιση της NOVA που έγινε πολύ της μόδας πριν από τρία χρόνια. Χρησιμοποιείται χιουμοριστικά για να δηλώσει τον ψιλοβλάχο, ενώ αν την «γκουγκλάρετε» θα τη βρείτε και ως καταγγελτική φράση σε δεκάδες μπλογκ.
«…εν γιου αρ γουέιζερ φορ λάβερ μι». Η διαφήμιση του ραδιοσταθμού Freedom, όπου μια φωνή προσπαθεί να κάνει καραόκε στο «Ι was made for loving you» των KISS. Πανέξυπνο, γιατί η νεολαία μιλάει μια χαρά αγγλικά και άρα μόνο ξεκαρδιστικό θα το βρει – και οι μεγαλύτεροι που δεν τα μιλάνε θα το γυρίσουν στον 88,9!
Αναγκάστηκε να απολογηθεί η Microsoft, ύστερα από τη γκάφα σε διαφήμισή της στην Πολωνία. Αν και η εταιρία είχε χρησιμοποιήσει για ένα διαφημιστικό τρία άτομα, έναν ασιάτη, έναν μαύρο και μια γυναίκα λευκή, στο σάιτ της στην Πολωνία ο μαύρος… άλλαξε χρώμα και έγινε λευκός. Το χρώμα των χεριών του, όμως, έμεινε όπως ήταν, μαύρο.
«Το λευκό πρόσωπο και το μαύρο χέρι συμβολίζει …φυλετική αρμονία. Υποτίθεται πως δείχνει ότι ένα άτομο μπορεί να είναι λευκό και μαύρο, νέο και ηλικιωμένο ταυτόχρονα» σχολίασαν στο μπλογκ Photoshop Disasters.
Iσως έχετε δει στην τηλεόραση τα σποτ της διαφημιστικής καμπάνιας «Μένουμε Ελλάδα» του υπουργείου Τουριστικής Ανάπτυξης. Ισως πάλι να έχετε προσέξει τις μεγάλες αφίσες που έχουν κατακλύσει όλη τη χώρα. Και στο χαρτί και στο γυαλί, το σύνθημα είναι ίδιο: «Υπηρετώντας τον τουρισμό με ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, κερδίζουμε όλοι, δυναμώνουμε την Ελλάδα».
Και να τι είπαν οι ξένοι για εμάς: «Ποτέ δεν θα ξεχάσω τον Βασίλη και τη μοναδική του εξυπηρέτηση» ή «Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη Μαρίνα και τα υπέροχα πρωινά της». Οπου Βασίλης είναι ένας καλοκάγαθος ταξιτζής, και Μαρίνα μια κυρία με ευγενική φυσιογνωμία, προφανώς ιδιοκτήτρια κάποιας πανσιόν.
…Η «συνείδηση» (με κεφαλαία στις αφίσες) δεν είναι μια ιδιότητα που αφυπνίζεται α λα καρτ. Ας μάθουμε να υπηρετούμε με συνείδηση τους συνανθρώπους μας, είτε είναι τουρίστες είτε όχι, είτε είναι ανώτεροί μας είτε -και ιδίως τότε- είναι φτωχοί και αδύνατοι. Το ψάρι της συνείδησης βρωμάει από το κεφάλι ενώ η αναλγησία των «μεγάλων» συντηρεί και ενθαρρύνει την αρπακτικότητα των «μικρών».
Φυσικά θέλω να γνωρίσω αυτόν τον κύριο Βασίλη. Μήπως κάνει πιάτσα στον Πειραιά που πρέπει να είσαι η Σκλεναρίκοβα για να βρεις ταξί; γιατί έχω πήξει με τα σκυλάδικα και την τσιγαρίλα σε αυτά τα άθλια αυτοκίνητα που κατ’ ευφημισμόν αποκαλούνται ταξί.
Επίσης θέλω να γνωρίσω και την κα Μαρίνα γιατί έχω βαρεθεί τους συμπυκνωμένους χυμούς χυμόπουλος και τις ταγγισμένες φρυγανιές που έχουν κάνει καριέρα στα αζήτητα των μπουφέδων.
Ετσι να τον δείτε τον κ. Βασίλη ή την κα Μαρίνα κρατείστε τους το τηλέφωνο, σας παρακαλώ.
Να κάνουμε τον γύρο του κόσμου σε μια χώρα, την Ελλάδα, μας προτρέπει η κρατική διαφημιστική εκστρατεία. Να αποφύγουμε τα ταξίδια στο εξωτερικό και να μείνουμε στον τόπο μας, ώστε να καλύψουμε κάπως το τουριστικό κενό λόγω της οικονομικής κρίσης, που αποτρέπει κάμποσους Ευρωπαίους να μας επισκεφθούν ή τους παρωθεί προς φτηνότερους προορισμούς, εκεί όπου ο εσπρέσο δεν φτάνει τα πέντε ευρώ. Για να αποβεί ελκυστική η καμπάνια, έγιναν γιγαντοαφίσες μερικές ωραιότατες γωνιές της χώρας μας που κάτι θυμίζουν, κάποιο διάσημο τοπίο του εξωτερικού. Πως είναι όμορφος ο τόπος μας, πανέμορφος, το ξέρουμε. Οτι ο ενεστώτας αυτός όμως απειλείται να γίνει αόριστος, ότι δηλαδή η φθορά (οφειλόμενη και στην τουριστική υπερβολή) τείνει να εκτοπίσει την ωραιότητα στο παρελθόν, είναι κάτι που δεν φαίνεται να μας πονάει και να μας προβληματίζει. Εστω, βρε αδερφέ, να σώσουμε ό, τι μένει να σωθεί εν όψει του τουρισμού και μόνο, για να μη χαθούν οι εισαγόμενες μονέδες.
Στς διαφημιστικές αφίσες, στις ρεκλάμες του Ιντερνετ, αλλά και στην καταναλωτική επιπολαιότητα με την οποία την προσεγγίζουμε, η Ελλάδα καταντάει ένας πίνακας άψυχος που μπορεί να θαμπώσει και να πλανέψει, αλλά όχι να σαγηνεύσει με μια σαγήνη που θα αφήσει βαθιά ίχνη και μετά τη χρήση, μετά το δεκαπενθήμερο των διακοπών. Είναι ένα φόντο, ένα σκηνικό που κατασκευάζεται και στήνεται ακριβώς για να θαμπώσει, όχι για να πείσει, γι’ αυτό και αποσύρεται με τις πρώτες σταγόνες της βροχής. Συστατικά αυτού του φόντου είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα που φρονούμε ότι έμειναν αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου – ένα δασωμένο βουνό (που μπορεί να κάηκε ήδη και κατά τόπους να οικοδομήθηκε), ένα ορμητικό ποτάμι με τους καταρράκτες του (που ίσως έχει ήδη εκτραπεί), μια παραδεισένια παραλία (που ήδη την κατάντησε κόλαση η εκμετάλλευση, με τις πανάκριβες ομπρελοξαπλώστρες να ιδιωτικοποιούν το κοινό αγαθό) και βέβαια ένα κατάλευκο εκκλησάκι σε λοφάκι νησιού, με τον μικρό του σταυρό και ενίοτε με τις δυο σημαιούλες του, βυζαντινή και ελληνική.
Η συνέχεια του άρθρου του Π. Μπουκάλα στην Καθημερινή
Η μαύρη διαφήμιση πλέον έχει γίνει… πράσινη, με την πλειοψηφία των εταιρειών να ισχυρίζονται ότι ακολουθούν φιλικές για το περιβάλλον ενώ η αγορά έχει κατακλυστεί από προϊόντα που χαρακτηρίζονται “πράσινα”.
Με τον όρο greenwash ορίζεται η παραπλάνηση των καταναλωτών από εταιρείες, σχετικά με τις περιβαλλοντικές πρακτικές που ισχυρίζονται ότι εφαρμόζουν ή σχετικά με τις οικολογικές ιδιότητες των προϊόντων που παράγουν, προκειμένου να αυξηθούν οι πωλήσεις.
Πολλές εταιρείες επιχειρούν να εμφανίσουν ένα προφίλ περιβαλλοντικής υπευθυνότητας, ενώ στην πραγματικότητα παραπλανούν συστηματικά τους καταναλωτές σχετικά με τις περιβαλλοντικές πρακτικές τους ή τα περιβαλλοντικά πλεονεκτήματα των προϊόντων τους.
Έρευνα αμερικανικής εταιρείας, τον περασμένο χρόνο έφερε στην δημοσιότητα εντυπωσιακά στοιχεία: από 1.018 προϊόντα που προέβαλαν φιλοπεριβαλλοντικούς ισχυρισμούς, μόνο σε μία περίπτωση είχαν βάση αυτοί οι ισχυρισμοί.
Από τα αποτελέσματα της έρευνας, προκύπτουν τα εξής στοιχεία σχετικά με τις συνηθέστερες τακτικές των εταιρειών, οι οποίες ονομάζονται αλλιώς και «έξι αμαρτίες του Greenwashing»:
1. Προβολή ενός και μόνο οικολογικού χαρακτηριστικού του προϊόντος ενώ αποκρύπτονται όλα τα υπόλοιπα. Παράδειγμα: Εκτυπωτής που αφενός εξοικονομεί ενέργεια, αφετέρου όμως δεν δέχεται ανακυκλώσιμο χαρτί.
2. Απουσία αποδείξεων των ισχυρισμών. Παράδειγμα: Καλλυντικά ισχυρίζονται ότι δεν έχουν γίνει δοκιμές τους σε ζώα, όμως δεν υπάρχει καμία πιστοποίηση γι’ αυτό.
3. Αόριστες αναφορές. Πολλά προϊόντα στα ράφια των σούπερ – μάρκετ ισχυρίζονται πως «δεν περιέχουν χημικά», είναι «μη τοξικά», «απόλυτα φυσικά» ή «οικολογικά», χωρίς να δίνουν καμία άλλη πληροφορία πέρα από αυτό.
4. Προβολή αληθών μα αυτονόητων χαρακτηριστικών. Συχνά επισημαίνεται σε προϊόντα ότι «δεν περιέχουν χλωροφθοράνθρακες» – ουσίες που είναι ούτως ή άλλως απαγορευμένες εδώ και χρόνια.
5. Η προβολή ως φιλικών προς το περιβάλλον προϊόντων τα οποία εξ ορισμού είναι βλαβερά. Παράδειγμα: τα βιολογικά τσιγάρα.
6. Οι απόλυτα ψευδείς ισχυρισμοί. Παράδειγμα: Σαμπουάν που αναφέρουν ότι είναι «πιστοποιημένα βιολογικά», αλλά ο οργανισμός πιστοποίησης αγνοεί παντελώς τα εν λόγω προϊόντα.
Μαύρη διαφήμιση. Εχουν ξεσπαθώσει οι εταιρείες για να μοιραστούν την πίτα… Αστεγος επενδύει τα λιγοστά του χρήματα στην αγορά φορητού. Ιδιότυπη η αξιοποίησή του.
Μέσα σε ένα επικοινωνιακό περιβάλλον που βρίσκεται σε πλήρη μεταβολή και διαμόρφωση, ένας νέος δικτυακός τόπος πληροφοριών που ξεκίνησε να λειτουργεί στις ΗΠΑ φιλοδοξεί να εγκαθιδρύσει μία νέα σχέση ανάμεσα στους δημοσιογράφους, τους διαφημιστές και τους αναγνώστες, προτείνοντάς τους μία διέξοδο “για να θραύσουν τα στεγανά που τους χωρίζουν”. Η ιστοσελίδα του trueslant.com, που ξεκίνησε επισήμως την Δευτέρα σε πειραματική μορφή αντιμετωπίζοντας τους δημοσιογράφους οιονεί επιχειρηματίες του δικού τους μέσου, δημιουργεί ένα πεδίο που “επιτρέπει στους συνεργάτες να δημιουργήσουν τον δικό τους ηλεκτρονικό χώρο στα πλαίσια ενός δικτύου”, τονίζει ο ιδρυτής και διευθυντής της Λιούις Ντουόρκιν.
Ο δικτυακός τόπος απευθύνεται σε “παραδοσιακούς δημοσιογράφους, συγγραφείς, μπλόγκερς, πανεπιστημιακούς, ή ακόμη και σε ειδικούς του τομέα αυτού”, τόνισε ο Ντουόρκιν, ο οποίος μετρά 35ετή εμπειρία στα μέσα ενημέρωσης, ιδίως στο Νιουζγουΐκ, στους Τάιμς της Νέας Υόρκης και στη Ουόλ Στριτ Τζέρναλ.
Παράλληλα, το trueslant.com έχει προσαρμόσει την ιστοσελίδα του κατά τρόπο ώστε να διευκολύνει “τους διαφημιστές, που αναζητούν ένα αποτελεσματικότερο μέσο για να έλθουν σε επαφή με ένα νέο κοινό”, παρέχοντάς τους τη δυνατότητα να διαθέτουν μία ιστοσελίδα όπως αυτή των δημοσιογράφων, που θα αναγνωρίζεται σαφώς ως διαφημιστικός χώρος.
Και κουρασμένος να μην είσαι από τον ημερήσιο κάματο, σε εξουθενώνει ο «υψηλός πυρετός» που σου μεταδίδουν τα βραδινά δελτία ειδήσεων. Γλαρώνεις λοιπόν στον καναπέ, μισοκλείνεις τα μάτια κι έτσι δεν βλέπεις πότε πέφτει στη μικρή οθόνη το σήμα που προειδοποιεί (σχεδόν απειλητικά) ότι «ακολουθεί πολιτική διαφήμιση». Ετσι μάλιστα όπως οι διαφημίσεις καταναλωτικών προϊόντων είναι ενσωματωμένες στο κανονικό δελτίο ειδήσεων, σαν επίσημο τμήμα του, η μισοναρκωμένη συνείδησή σου δυσκολεύεται να βάλει σε τάξη τις λέξεις που φτάνουν εν συγχύσει στο αυτί σου, να ξεκαθαρίσει ποιες είναι οι ειδησεολογικές, ποιες των αγοραίων διαφημίσεων και ποιες των διαφημίσεων πολιτικού περιεχομένου.
…Δεν φτώχυνε βέβαια το λεξιλόγιο της ελληνικής. Οι ιδέες όσων διαχειρίζονται τη μοίρα μας φτώχυναν, συρρικνώθηκαν, έχασαν τους χυμούς τους, ευτελίστηκαν, γι’ αυτό και ο δημόσιος λόγος τους εμφανίζεται όλο και συχνότερα σαν μια συρραφή από ατάκες, σαν μια ασύντακτη παράθεση ευφυολογημάτων.
…Ποντάρουν στην κόπωση της μνήμης των πολιτών, ελπίζουν δηλαδή πως όταν εκτοξεύουν τις νέες ή νεοφανείς ατάκες τους δίκην πολιτικού λόγου, θα έχουμε ήδη ξεχάσει τις παλαιότερές τους. Αλλά πόσες φορές μπορεί να ανεχθεί τον ίδιο εμπαιγμό ένας πολίτης που αρνείται να τον αντιμετωπίζουν σαν πελάτη, και μάλιστα αυτοκαταστροφικώς επιλήσμονα;
«Στα περιοδικά μπορείς να γυρίσεις σελίδα. Στην τηλεόραση να αλλάξεις κανάλι. Στην πόλη δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής, κι αυτό δεν είναι σωστό». Τζόρνταν Σάιλερ
O Σάιλερ δεν έχει κλείσει ακόμη τα τριάντα. Φωτογράφος και ακτιβιστής, διατηρεί μια ιστοσελίδα που λέγεται Ρublic Αd Campaign (www. publicadcampaign. com) και αποσκοπεί στην εξαφάνιση των διαφημίσεων από τους δρόμους της Αμερικής. Μαζί με τον Ρosterboy, το νέο «τρομερό παιδί» της τέχνης του δρόμου, οργάνωσαν στις 25 Απριλίου ένα χάπενινγκ στη Νέα Υόρκη που είχε σπιρτάδα, φαντασία και μεγάλη αποτελεσματικότητα. Έλαβαν μέρος κάπου 80 ακτιβιστές. Δεν έλειψαν τα μεγάλα ονόματα: ο Τζι Λι είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του Google Creative Lab, ο Τρίσταν Ίτον είναι ιδιοκτήτης των Τhunderborg Studios. Και δεν ήταν όλοι καλλιτέχνες: ανάμεσά τους ήταν ένας βιολόγος, ένας προγραμματιστής και μία υπάλληλος ενός καταστήματος ρούχων. Ο στόχος τους ήταν να διεκδικήσουν «έναν χώρο που είναι κορεσμένος με διαφημίσεις και στερείται άλλων μηνυμάτων, ιδεών και, γενικότερα, αισθητικών εναλλακτικών λύσεων». Κι έπρεπε να κάνουν γρήγορα, η αστυνομία δεν το είχε σε τίποτα να αρχίσει τις συλλήψεις.Οι ακτιβιστές βγήκαν στους δρόμους μέρα μεσημέρι. Έβαψαν με λευκή μπογιά 120 διαφημιστικές πινακίδες και άρχισαν να ζωγραφίζουν πάνω τους τα έργα τους. Οι περισσότεροι τα είχαν έτοιμα, ώστε να μην καθυστερήσουν. Άλλοι ήταν πιο χαλαροί, όπως οι Καναδέζες Κάθριν Ουόκιμ και Έιμι Νόβακ που χρειάστηκαν δύο ώρες για να ολοκληρώσουν τις δικές τους παρεμβάσεις. Όπως θα έλεγαν αργότερα, πολλοί περαστικοί τις πλησίασαν για να τους πουν ότι τα έργα τους άρεσαν ή για να διατυπώσουν προτάσεις. Τελικά έγιναν μόνο τέσσερις συλλήψεις, κάτι που οφείλεται και στο ότι οι οργανωτές είχαν προβλέψει τα πάντα με την παραμικρή λεπτομέρεια. Ή στο ότι σε μια εποχή κρίσης σαν τη σημερινή, οι αρχές δεν θέλησαν να διακόψουν μια δημόσια, πρωτότυπη καλλιτεχνική δημιουργία.
Οι πινακίδες δεν επελέγησαν τυχαία. Ο Σάιλερ έχει ξεκινήσει εδώ και μήνες μια εκστρατεία εναντίον της εταιρείας ΝΡΑ Οutdoor, η οποία κατέχει εκατοντάδες διαφημιστικές πινακίδες σε όλη τη Νέα Υόρκη αλλά δεν πληρώνει στον δήμο ούτε ένα δολάριο για τις διαφημίσεις που τοποθετεί. Τη συμφέρει περισσότερο να πληρώνει τα πρόστιμα, παρά να σέβεται τα ποσοστά που της αντιστοιχούν. Και φυσικά δεν έπαθε καμιά σοβαρή ζημιά από την πρωτοβουλία των πολιτών: την επομένη, τα έργα τους ήταν καλυμμένα με διαφημίσεις του iΡod. «Ο προσωρινός χαρακτήρας της παρέμβασής μας δεν μας πειράζει» σχολιάζει ένας από τους ακτιβιστές, ο Ντικ Τσίκεν. «Το θέμα δεν είναι το ίδιο το προϊόν, αλλά η εμπειρία της στιγμής. Η τέχνη είναι σαν τη ζωή: η ουσία της είναι το εδώ και τώρα».
Το Ινστιτούτο Οπτικοακουστικών Μέσων (ΙΟΜ) και το Media Awareness Network παρουσιάζουν τις «Περιπέτειες του Τραγανούλη στο Μαγικό Κόσμο των Διαφημίσεων στο Διαδίκτυο», ένα συναρπαστικό και συνάμα εκπαιδευτικό παιχνίδι για τη διαφήμιση στο διαδίκτυο που απευθύνεται σε παιδιά – χρήστες του διαδικτύου από 6 έως 12 ετών.
Ο Τραγανούλης είναι ένα διάσημο δημητριακό που μιλάει στα παιδιά για τις διαφημίσεις τροφίμων και τα μαθαίνει πώς να αναγνωρίζουν τις τεχνικές προώθησης που χρησιμοποιούν οι εταιρίες στο διαδίκτυο. Μέσα από 5 απλά βήματα, τα παιδιά καλούνται να φτιάξουν μια ιστοσελίδα για τον Τραγανούλη, η οποία θα βοηθήσει στην προβολή και την προώθησή του στο διαδίκτυο. Παράλληλα, τα παιδιά μαθαίνουν για τα διαφημιστικά τρικ που χρησιμοποιούν οι εταιρίες όταν θέλουν να πουλήσουν ένα προϊόν έτσι να εξοπλιστούν και να προστατευθούν από τα παραπλανητικά μηνύματα των διαφημίσεων στο διαδίκτυο.
Το εκπαιδευτικό παιχνίδι του ΙΟΜ εντάσσεται στις πρωτοβουλίες οπτικοακουστικής παιδείας για παιδιά και νέους που αναπτύσσει το Ινστιτούτο, και έχει ως στόχο την εξοικείωση των παιδιών με τις τεχνικές προώθησης της αγοράς από τα νέα μέσα (διαδίκτυο) παράλληλα με την καλλιέργεια μιας καταναλωτικής αγωγής στο ευρύτερο πλαίσιο της “παιδείας για τα μέσα” (media literacy).
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Άρθρα (RSS)