Terra Computerata

Πολλές φορές συνάδελφοι στα πλαίσια των διπλωματικών τους φτιάχνουν ωραίες εφαρμογές οι οποίες όμως δεν φθάνουν στο ευρύ κοινό. Τα πανεπιστήμια προωθούν τις εργασίες των φοιτητών τους είτε σε ημερίδες είτε σε αναρτήσεις στις ιστοσελίδες τους. Τόσα χρόνια δεν έχουμε πετύχει τι διασύνδεση του πανεπιστημίου με την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Άλλο ένα κρίμα…

Αλλά σήμερα υποσχέθηκα να μην πολυγκρινιάξω και με χαρά  σας παρουσιάζω τη διπλωματική της συναδέλφου Μαρίνας  Τομαρά.

Διαβάζω την ανακοίνωση της ΠΕΚΑΠ για το θέμα της εισαγωγής των ΤΠΕ στο δημοτικό σχολείο:

“Θεωρούμε σωστή την πραγματολογική προσέγγιση στην σύγχρονη ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα αφού είναι η μόνη η οποία εξασφαλίζει τον πληροφορικό αλφαβητισμό και την οριζόντια αξιοποίησή του”.

Για ποια πραγματολογική προσέγγιση μιλάμε όταν το εργαστήριο -όπου αυτό υπάρχει- καταλαμβάνεται από τη διδασκαλία -ωιμέ, βαβαί, παπαί- του τυφλού συστήματος; Δράττομαι της ευκαιρίας να συγχαρώ το στέλεχος που εμπνεύστηκε αυτή τη λύση του τυφλού, για να γεμίσει το ανύπαρκτο πρόγραμμα σπουδών της πληροφορικής στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Ενα είναι σίγουρο με το τυφλό, θα τυφλώσουμε τα παιδάκια…

Ντεμέκ πραγματολογική προσέγγιση, αφού μιλάμε ξεκάθαρα για ένταξη χωριστού γνωστικού αντικειμένου και κατάληψη του εργαστηρίου. Αυτό την τελευταία φορά που κοίταξα στη βιβλιογραφία αναφερόταν ως τεχνοκεντρική προσέγγιση. Αλήθεια πλούσια τεκμηρίωση των θέσεων της ΠΕΚΑΠ. Δύο ολόκληρες βιβλιογραφικές παραπομπές; Ουάου!

Και συνεχίζει: ” Η εισαγωγή της Πληροφορικής στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση φυσικά δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς αντιδράσεις, οι οποίες κλιμακώνονται από συντεχνιακές θέσεις (γιατί οι άλλοι και όχι εμείς), μέχρι αναλύσεις Πανεπιστημιακών δασκάλων σε Παιδαγωγικά Τμήματα”.

Ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε σπιλώνουμε…Αλλά πώς τολμάτε πανεπιστημιακοί δάσκαλοι να παίρνετε θέση όταν το όργανο της ΠΕΚΑΠ είναι εδώ;

Κανονικά στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί. Ωστε, συντεχνιακές θέσεις. Ποιος αλήθεια υπερασπίζεται εδώ τα συντεχνιακά του βιλαέτια; Οι δάσκαλοι δεν έχουν πρόβλημα οργανικών θέσεων. Αλλοι έχουν και προκειμένου να γλιτώσουν την καρέκλα τους έκαναν την καρδιά τους πέτρα και πήγαν στα δημοτικά. Και για να διαπιστωθεί πόσο ρεύμα υπάρχει προς τα δημοτικά, δείτε πως διαγκωνίστηκαν όσοι ήταν τελευταίοι στα μόρια για να γλιτώσουν τη μετακίνησή τους στην πρωτοβάθμια.

Και το κερασάκι: “Ο καθηγητής Πληροφορικής στο Δημοτικό πιστεύουμε ότι αποτελεί τον καταλύτη της εισαγωγής των ΤΠΕ στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και της παραπέρα ενσωμάτωσής τους στην εκπαιδευτική διαδικασία στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση”.

Αυτό με τον καταλύτη δεν είναι λίγο πασέ; λίγο πολυφορεμένο; Γιατί καταλύτη ακούμε και καταλύτη δε βλέπουμε. Και τα χρόνια από την εισαγωγή του μαθήματος είναι πλέον πολλά. Μία κατάλυση όσο και να πεις, θα την είχαμε δει.

Γιατί κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας; Εχει γίνει μία έρευνα για το τι μαθαίνουν οι μαθητές στην τάξη; Ποια μαθήματα θεωρούν την ώρα του παιδιού; Και να δούμε επίσης και τι μας στοιχίζει κάθε μάθημα; Κάτι σα σχέση τιμής – απόδοσης. Αν πρέπει να φάμε τρία ΚΠΣ κι ένα ΕΣΠΑ για ένα μάθημα μήπως θα μας συνέφερε μία άλλη λύση;

Πώς ήταν το πρόγραμμα με τους τσιγγανόπαιδες, που θα μας είχε έρθει φθηνότερα, αν τους είχαμε εγγράψει στο Κολέγιο Αθηνών, έτσι και τούτο.

Τόσες μέρες συγκρατήθηκα να μη μιλήσω για το θέμα. Υπάρχουν άλλωστε καταλληλότεροι συνάδελφοι να τοποθετηθούν. Διάβασα με προσοχή τις τοποθετήσεις τους. Υπάρχουν και συνδικαλιστικά όργανα (?!) Αλλά η τοποθέτηση του Γιώργου Σιγάλα, Συμβούλου Καλλιτεχνικών Μαθημάτων Παιδαγωγικού Ινστιτούτου θέτει κάποια εύλογα ερωτήματα:

“Οι Τεχνολογίες Πληροφορίας και Επικοινωνίας (Τ.Π.Ε.) που εισάγονται επί δίωρο σε όλες τις τάξεις άραγε μπορούν να λειτουργήσουν σε μια εποχή οικονομικής δυσπραγίας; Για κάθε Ψηφιακή Τάξη και για κάθε σχολείο χρειάζεται ένας δαπανηρός εξοπλισμός και αρκετές προϋποθέσεις, όπως ψηφιακός πίνακας, προτζέκτορας, laptops για όλα τα παιδιά, server για τον εκπαιδευτικό, hardware, πλατφόρμα επικοινωνίας, software συνοδευμένο από νέο διδακτικό ψηφιακό υλικό, σύνδεση με Internet, επιμορφωμένους εκπαιδευτικούς, σχεδιασμός εξειδικευμένων διδακτικών προγραμμάτων και μεθοδολογιών, άτομα για τεχνική υποστήριξη, και χρηματοδότηση για αναβαθμίσεις, τεχνική υποστήριξη κ.ά. Εξίσου σημαντικό όμως είναι το περιεχόμενο αυτού του μαθήματος. Η Πληροφορική στο σχολείο έχει σα στόχο να χρησιμοποιηθεί ως σύγχρονο μέσο για να επιτευχθούν οι στόχοι και να προσεγγιστούν οι γνώσεις των γνωστικών αντικειμένων του σχολείου γρηγορότερα και από ποικίλες πηγές. Η εκμάθηση μόνο του χειρισμού του μέσου επί δίωρο σε όλες τις τάξεις είναι μια άχρηστη γνωστική εξειδίκευση για το Δημοτικό σχολείο. Ο στόχος της πιστοποίησης μέσα στο δημόσιο σχολείο για τις γνώσεις στην Πληροφορική μπορεί και πρέπει να γίνει στο Γυμνάσιο – Λύκειο. Πληροφορική και νέες τεχνολογίες πρέπει να χρησιμοποιεί ο δάσκαλος και οι μαθητές του σε ένα ποσοστό διδάσκοντας όλα τα γνωστικά αντικείμενα, και όχι περιχαρακώνοντας την Πληροφορική σαν διακριτό γνωστικό αντικείμενο, το οποίο προφανώς θα το διδάξει ένας από τους εκατοντάδες διορισμένους ήδη καθηγητές της Πληροφορικής, οι οποίοι είναι σήμερα υπεράριθμοι. Ο καθηγητής Πληροφορικής δεν είναι σε θέση να διδάξει τα υπόλοιπα γνωστικά αντικείμενα του Δημοτικού σχολείου μέσω computer. Θα διδάσκει μόνο το αντικείμενό του, αλλά αυτός δεν είναι προφανώς ο σκοπός της Πληροφορικής στο Δημοτικό σχολείο. Χρειάζεται απλώς να δημιουργηθούν οι Ψηφιακές τάξεις σε κάθε σχολείο και να εκπαιδευτούν οι δάσκαλοι στη χρήση τους. Δε χρειάζεται ούτε μάθημα, ούτε ειδικότητα, ούτε ώρα μέσα στο Δημοτικό σχολείο, όπως γίνεται άλλωστε και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.

Θα αρκούσε μία ώρα μελέτης και μία ώρα αθλοπαιδιές και κίνηση, για όλες τις τάξεις και για όλες τις μέρες, θα αρκούσαν επιμορφώσεις στην αλλαγή της μεθοδολογίας της διδασκαλίας (χρήση πολλαπλών πηγών, ομαδοσυνεργατική, project κτλ, θα αρκούσε το άνοιγμα των σχέσεων του σχολείου με την κοινωνία για να δοθεί ένας νέος χαρακτήρας που θα άνοιγε προοπτικές για ριζικές αλλαγές και εκσυγχρονισμό του σχολείου. Το σχολείο δεν πάσχει από γνωστικά αντικείμενα, από σύγχρονα Αναλυτικά Προγράμματα, από σύγχρονα καλογραμμένα βιβλία. Έχει ανάγκη από χρηματοδότηση, εμπιστοσύνη και επιμόρφωση στους εκπαιδευτικούς, αλλαγή αντίληψης και διδακτικής μεθοδολογίας”.

Μήπως επίσης θα πρέπει πέρα από τις συντεχνιακές παρωπίδες του κλάδου των ΠΕ19-20 να αναλογιστούμε ότι οι πρώτες τάξεις του δημοτικού απαιτούν ιδιαίτερη προσέγγιση και είναι λίγο επικίνδυνη η εμπλοκή ανθρώπων που δεν είναι παιδαγωγικά προετοιμασμένοι για αυτές τις ηλικίες; Εγώ στη θέση τους δεν θα το αποτολμούσα…

Τα αναλυτικά προγράμματα επίσης δεν τα είδαμε ακόμη…  Τυχαίο; δε νομίζω…

Ειλικρινά τώρα υπήρχε πίεση από τους γονείς να εισαχθούν δύο ώρες πληροφορική; ή το υπουργείο δεν ξέρει πως να αξιοποιήσει τα πλεονάσματα προσωπικού του κλάδου ΠΕ19-20;

Η Συλβί είναι σκληρά εργαζόμενη μητέρα δύο παιδιών του δημοτικού. Βλέπει «μόνο πλεονεκτήματα» στο γεγονός ότι τα μικρά της πηγαίνουν πια στο σχολείο μόνο τέσσερις ημέρες την εβδομάδα. Η Υβόν είναι εξίσου σκληρά εργαζόμενη μητέρα δύο παιδιών του νηπιαγωγείου. Έδωσε μάχη για να παραμείνουν τεσσερισήμισι οι ημέρες της σχολικής εβδομάδας.

Η μεταρρύθμιση στη Γαλλία έγινε αθόρυβα, σχεδόν λαθραία, ώστε να υπάρξουν οι λιγότερες δυνατόν αντιδράσεις. Λίγο προτού αρχίσει η σχολική χρονιά 2008-2009, ο υπουργός Παιδείας Ξαβιέ Νταρκός ανακοίνωσε πως οι μαθητές του νηπιαγωγείου και του δημοτικού, όλα τα παιδιά ηλικίας 3 έως 10 ετών, δεν θα είχαν πια σχολείο τα πρωινά του Σαββάτου και οι ώρες των μαθημάτων τους θα μειώνονταν από 26 σε 24, μοιρασμένες ανάμεσα στη Δευτέρα, την Τρίτη, την Πέμπτη και την Παρασκευή- στη Γαλλία, η παραδοσιακή ημέρα ανάπαυσης για τους μαθητές, πέραν της Κυριακής φυσικά, ήταν από δεκαετίες η Τετάρτη.

Οι πολέμιοι
Όπως σημειώνει ωστόσο η «Liberation», «η κατάσταση είναι λίγο τρελή. Πολλοί ειδικοί, συνδικάτα εκπαιδευτικών και σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων παραμένουν πεπεισμένοι πως η εβδομάδα των τεσσερισήμισι ημερών είναι προτιμότερη για τον ρυθμό του παιδιού και πως το νέο σύστημα, με 24 ώρες μαθημάτων συμπυκνωμένες σε τέσσερις ημέρες, και δύο διακοπές κατά τη διάρκεια της εβδομάδας που σπάνε τον ρυθμό της δουλειάς, δεν είναι καθόλου καλή λύση. Στην πράξη, όμως, όταν έρχεται η ώρα να ψηφίσει το σχολικό συμβούλιο υπέρ των τεσσερισήμισι ημερών, η απάντηση είναι “όχι”». Μόνο η Τουλούζη τα κατάφερε, αλλά στη συγκεκριμένη πόλη, τα δημοτικά ήταν από πριν κλειστά το πρωί του Σαββάτου και ανοιχτά το πρωί της Τετάρτης. Ουσιαστικά, λοιπόν, απλώς διατηρήθηκε το ισχύον σύστημα. Εκ του αποτελέσματος, λοιπόν, το υπουργείο Παιδείας δείχνει να κερδίζει το στοίχημα.

Τα Νέα

Ποιος θα διαβάσει το παιδί; Μα, φυσικά, το αναγνωστήριο! Τι συμβαίνει όταν η μαμά και ο μπαμπάς λείπουν στη δουλειά και το ολοήμερο σχολείο δεν κάνει τη δουλειά του; Η δημόσια δωρεάν παιδεία γίνεται καπνός από την πρώτη κιόλας δημοτικού!

Με διάφορους τίτλους, όπως «μελετητήριο», «αναγνωστήριο» ή «κέντρο μελέτης», στην ουσία τα τελευταία χρόνια πληθαίνουν τα φροντιστήρια των δημοτικών! Οι υπηρεσίες που παρέχουν είναι διάβασμα των παιδιών για την επόμενη μέρα και φύλαξη μέχρι το απόγευμα.

Ποιοι είναι οι πελάτες τους; Είναι οικογένειες οι οποίες στέλνουν τα παιδιά τους στα δημόσια σχολεία. Αλλά και πάλι, πρέπει να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, στριμώχνοντας στον οικογενειακό προϋπολογισμό ακόμη ένα φροντιστηριακό κονδύλι… Για ποιο λόγο; Γιατί δεν έχουν οι ίδιες τον χρόνο και τον… τρόπο να διαβάσουν τα παιδιά τους, όπως μας λένε οι επιχειρηματίες του χώρου, αποκαλύπτοντας την απόλυτη στρέβλωση του συστήματος…

Βεβαίως, ο Δημ. Μπράτης παραδέχεται ότι το ολοήμερο καλύπτει κατά κύριο λόγο τις κοινωνικές και όχι τις εκπαιδευτικές ανάγκες των μαθητών. Κοινώς, λειτουργεί σαν πάρκινγκ παιδιών, θα συμπληρώναμε εμείς. Γι’ αυτό ίσως, κι από τους καλύτερους πελάτες των αναγνωστηρίων έγιναν γονείς οι οποίοι απογοητεύτηκαν, όλο αυτό το διάστημα, από τη λειτουργία των ολοήμερων.

Πόσα είναι; Κανείς δεν ξέρει. Αλλωστε για το υπουργείο επισήμως δεν υπάρχουν! Απευθυνθήκαμε στη διεύθυνση ιδιωτικής εκπαίδευσης του υπουργείου Παιδείας, και μας είπαν ότι τα φροντιστήρια δημοτικής εκπαίδευσης καταργήθηκαν το… 1977 με το νόμο 682, και η ίδρυσή τους προβλεπόταν σε νόμο του 1940. Εν έτει 2009 φυτρώνουν όμως σαν τα μανιτάρια και ο Μιχ. Αμοιραδάκης, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Φροντιστών Ελλάδος, μας τονίζει ότι «κανείς δεν γνωρίζει τον πραγματικό τους αριθμό. Οσα βλέπουμε και εμείς στο δρόμο».

Προς το παρόν, τα αναγνωστήρια λειτουργούν ως εμπορικές επιχειρήσεις, με άδειες από το υπουργείο Εμπορίου. «Η πολιτεία, όμως, κάνει ότι δεν τα βλέπει. Οτι δεν υπάρχουν. Αυτός είναι ο ορισμός του παραλόγου. Και από τη στιγμή που δεν υπάρχει κανένας θεσμικός έλεγχος, το αν γίνεται ή δεν γίνεται δουλειά, εξαρτάται από την επαγγελματική ευσυνειδησία του καθενός που διαθέτει μία τέτοια επιχείρηση».

 Ελευθεροτυπία

Μια γυναίκα 48 ετών από την Κίνα, έγινε δεκτή ως μαθήτρια σε δημοτικό σχολείο.

Η κυρία Xie Zuojin, από την πόλη Fengkou, διευθύνει ένα φαρμακείο αλλά όπως είπε ο αναλφαβητισμός της έχει κάνει την εργασία της δύσκολη και χάνει πελατεία.

Οι υπεύθυνοι του Second Elementary School έμειναν έκπληκτοι όταν είδαν την 48-χρονη να καταθέτει τα χαρτιά της για εγγραφή στα μαθήματα!

«Της προτείναμε να διαβάζει σπίτι της και να της στέλνουμε το υλικό και ίσως κάποιο δάσκαλο για ιδιαίτερα αλλά αρνήθηκε αφού όπως μας ανέφερε το σχολείο είναι το καλύτερο μέρος για να μάθει,» είπε ένας από τους δασκάλους.

Το σχολείο τελικά την αποδέχθηκε ως ενήλικη μαθήτρια και την τοποθέτησε μαζί με οκτάχρονα παιδιά στην δεύτερη τάξη!

«Οι συμμαθητές μου με βοηθούν αρκετά και μου δείχνουν πώς να κρατώ σημειώσεις και πώς να κάνω πράξεις αριθμητικής,» είπε η κυρία Xie Zuojin.

Ξαναγράφουν την Ιστορία επί το εθνικότερον.  Ο καθηγητής κ. Ι. Κολιόπουλος ανέλαβε με ανάθεση από το υπουργείο Παιδείας και όχι με διαγωνισμό να γράψει ξανά το σχολικό εγχειρίδιο της Στ’ Δημοτικού. Το σίγουρο είναι ότι οι μικροί μαθητές του δημοτικού «θα συνειδητοποιήσουν γιατί είναι Ελληνες». Τη φράση αυτή αποδίδουν εκπαιδευτικοί στον καθηγητή της Νεότερης Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) κ. Ι. Κολιόπουλο, ο οποίος ανέλαβε να λύσει το «πρόβλημα» που δημιουργήθηκε με το – πρόσφατα αποσυρθέν από τα σχολεία – βιβλίο της Ιστορίας της κυρίας Μαρίας Ρεπούση. Ο κ. Κολιόπουλος είναι ο καθηγητής που θα είναι επικεφαλής συγγραφικής ομάδας (των κκ. Ιάκωβου Μιχαηλίδη, διδάσκοντος επίσης στο ΑΠΘ, Χαράλαμπου Μηνάογλου, φιλολόγου, και Αθανάσιου Καλλιανιώτη, σχολικού συμβούλου), η οποία και ανέλαβε με ανάθεση από το υπουργείο Παιδείας και όχι με διαγωνισμό να γράψει ξανά το σχολικό εγχειρίδιο. Στη συγγραφική ομάδα του κ. Κολιόπουλου δεν υπάρχει κανένας εκπαιδευτικός της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, παρ’ ότι το βιβλίο θα απευθύνεται σε μαθητές της Στ’ Δημοτικού. Θα καλύπτει την Ελληνική και Ευρωπαϊκή Ιστορία των Νεότερων Χρόνων και θα μπει στις σχολικές αίθουσες το 2009.

Άρθρο της Μ. Παπαματθαίου στο Κυριακάτικο Βήμα.

Σχετικά άρθρα: https://blogs.sch.gr/tgiakoum/archives/94

Του ιδίου συγγραφέα έργο και η Ιστορία Γ΄ http://istoria3.blogspot.com

Ο Τάκης Καμπύλης ασκεί κριτική στο νέο βιβλίο της Γεωγραφίας Ε΄Δημοτικού: “Το πρόβλημα δημιουργείται όταν έννοιες όπως αυτή της «φυλής» (ούτως ή άλλως φορτισμένη αρνητικά) χρησιμοποιούνται για να επιβεβαιώσουν ιδεολογικές ή εθνικές ακροβασίες μέσω βιολογικών επαληθεύσεων. Πρόκειται μάλλον για έναν χυδαίο δαρβινισμό μέσω του οποίου, όπως γράφει ο κορυφαίος πολέμιός του, ο Richard Lewontin, καθηγητής στο Χάρβαρντ, ο εγκληματίας έχει πλακουτσωτή μύτη και είναι δύσμορφος και ο Εβραίος ή ο Σλάβος, γονιδιακά, θα αναπαράξουν τα χαρακτηριστικά της φυλής ακόμη κι αν μεγαλώσουν σε εντελώς διαφορετικό περιβάλλον.Δεν νοείται ούτε «κοινότητα αίματος με υπεραιώνια ιστορική συνέχεια», αντίθετα, λέει ο Αντ. Γεωργούλας, πρόκειται για μια λανθασμένη επιστημονική θεμελίωση, μια «παραεπιστημονική ιδεολογία». Το ιδεολογικό πλαίσιο για τα «νέα» σχολικά βιβλία δεν φαίνεται πλέον ουδέτερο. Τι σχέση άραγε μπορούν να έχουν με τη νέα σχολική πραγματικότητα οι κορόνες που «μπολιάζουν» ένα βιβλίο γεωγραφίας; «Στην εποχή των ανοιχτών κοινωνιών και του «Erasmus» ο ελληνικός εκπαιδευτικός επαρχιωτισμός αναπαράγει στερεότυπα και το αποτέλεσμά του είναι η πλήρης έλλειψη κριτικού αναστοχασμού. Η πλειοδοσία σε «εθνική ορθότητα» κάνει το «νέο» να φαίνεται απελπιστικά παλιό”.

Μάθε παιδί μου Γεωγραφία