Το πτυχίο μου γράφει ιστορικό και αρχαιολογικό τμήμα της Φιλοσοφικής. Μου θυμίζει τα όνειρα που είχαμε με τους συμφοιτητές μου όταν μπαίναμε στο Πανεπιστήμιο και την απογοήτευση που εισπράξαμε με τα χρόνια, όταν καταλάβαμε ότι μάλλον δεν θα εξασκούσαμε ποτέ το επάγγελμα του αρχαιολόγου.
Τις προάλλες γνώρισα μία απόφοιτο του αρχαιολογικού ετών 36 η οποία μου διηγήθηκε την περιπέτειά της ανά την επικράτεια για να βρει δουλειά. Πλέον έχει φτάσει στην απόγνωση γιατί δεν κατόρθωσε να “τρουπώσει” κι επειδή συμπλήρωσε 24 μήνες ως εποχιακή της απαγορεύουν να καταθέσει νέα αίτηση.
Μου φάνηκε αδιανόητο. να σπουδάζεις τόσα χρόνια, να ιδρώνεις την καρέκλα στα μεταπτυχιακά, να εγκαταλείπεις τα πάντα για να τρέχεις σε σωστικές ανασκαφές και μόλις συμπληρώνεις δύο χρόνια να σου λένε δεν μας κάνετε; Σε μία χώρα που όπου κι αν σκοντάψεις θα βρεις απομεινάρια του παρελθόντος;
Διάβασα και το παρακάτω άρθρο της Ελευθεροτυπίας κι ήρθε κι έδεσε το κερασάκι:
Εκατοντάδες Ηρακλειώτες διαμαρτυρήθηκαν σιωπηλά την Παρασκευή το βράδυ έξω από το Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου, το οποίο παραμένει κλειστό εδώ και περίπου πέντε χρόνια, χωρίς να υπάρχει ένα συγκροτημένο χρονοδιάγραμμα λειτουργίας του στο προσεχές μέλλον.
Τώρα πρέπει να πάω να διδάξω τα παιδιά που ετοιμάζονται για τις εξετάσεις τους για να σπουδάσουν αρχαιολόγοι…
Και το τραγελαφικό: οι πτυχιούχοι της αρχαιολογίας δεν μπορούν να εργαστούν ως ξεναγοί γιατί το σωματείο των ξεναγών γνωρίζει και προφυλάσσει τα δικαιώματά του. Κλειστό το κλαμπ. Σορυ, δεν θα πάρετε.
Οι αρχαιολόγοι έχουν άραγε δικαιώματα; Κατά τα άλλα κοπτόμαστε για την ιστορία μας…
Άρθρα (RSS)