Terra Computerata

Άρθρο του Απόστολου Λακασά στην Καθημερινή

«Παρακαλώ, γίνεται να ζητήσετε από τον υπουργό Παιδείας η βάση του ΤΕΙ Μηχανολογίας να πέσει 98 μόρια; Είμαστε τόσα χρόνια ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ». Κι όμως, το παραπάνω αίτημα είναι αληθινό και διατυπώθηκε προς την «Κ» από γονιό το 2001, όταν υπουργός Παιδείας ήταν ο κ. Πέτρος Ευθυμίου. Το αίτημα, φυσικά, υποδηλώνει τη διάβρωση μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας από το πελατειακό σύστημα, που είχαν εκθρέψει επί μακρόν τα κόμματα εξουσίας. Από την άλλη, όμως, η παράκληση αποτυπώνει και την αγωνία που περνούν χιλιάδες γονείς υποψηφίων για τα ΑΕΙ, με αποτέλεσμα να ξεπερνούν τα όρια της αφέλειας και του ευτράπελου. Κι αυτό διότι ουδείς υπουργός μπορεί να παρέμβει στις βάσεις εισαγωγής στα ΑΕΙ, οι οποίες διαμορφώνονται μόνο από τις επιδόσεις των παιδιών και τη ζήτηση για τις θέσεις του κάθε τμήματος.

Απώλεια ψυχραιμίας

Και η απώλεια ψυχραιμίας ενισχύεται από αυτήν την περίοδο και μέχρι το τρίτο δεκαήμερο του Αυγούστου, όταν πια θα ανακοινωθούν οι βάσεις εισαγωγής. Μάλιστα, κανόνας είναι ότι «οι γονείς και οι λοιποί συγγενείς» είναι πολύ πιο αγχωμένοι από τα ίδια τα παιδιά, τα οποία τέτοιες μέρες κάνουν τις διακοπές τους.

Του λόγου το ασφαλές επιβεβαιώνει το περιστατικό με τον αγωνιώντα παππού, το οποίο συνέβη πριν από λίγες ημέρες. Ο ευγενικός παππούς τηλεφώνησε στην «Κ» για να μάθει την εκτίμηση που υπάρχει για την πορεία της βάσης εισαγωγής στη Νομική Αθηνών. Οταν άκουσε ότι η τάση των βάσεων της συγκεκριμένης ομάδας σχολών είναι πτωτική, αναθάρρησε, όμως στην ερώτηση «πόσα μόρια έχει το παιδί;» κόμπιασε. «Α, δεν θυμάμαι, πρέπει να ρωτήσω τη μάνα του», απάντησε. Και γιατί όχι το παιδί, θα σκεφθεί κάποιος. «Είναι σε διακοπές στη Φολέγανδρο», ανταπάντησε…

Την αγωνία των γονιών (και την αδιαφορία των παιδιών) αποτυπώνει ακόμη πιο αδρά η επιμονή γνωστής μου για τη βάση της Αρχιτεκτονικής Αθηνών. Το περιστατικό συνέβη το 2006, όταν η κόρη της φίλης είχε απλώς καταθέσει τα χαρτιά της ώστε χωρίς εξετάσεις να διεκδικήσει μία από το 10% των θέσεων της Αρχιτεκτονικής Αθηνών (υπάρχει το σχετικό δικαίωμα στο σύστημα εισαγωγής). Το 2005 το παιδί είχε 21.334 μόρια και είχε εισαχθεί στην Αρχιτεκτονική Θεσσαλονίκης. Την ίδια χρονιά, η βάση της Αρχιτεκτονικής Αθηνών ήταν 21.335 και, όπως είναι πρόδηλο, το παιδί δεν εισήχθη στη σχολή της Αθήνας για ένα μόλις μόριο. Για το 2006 όλοι (εκπαιδευτικοί αναλυτές και ΜΜΕ) ομονοούσαν ότι η βάση της Αρχιτεκτονικής Αθηνών θα μειωθεί. Δεν χρειάζεται δα και μαθηματικό μυαλό για να κατανοήσει κάποιος ότι η πτώση θα ξεκινήσει από το ένα μόριο και κάτω. Ομως, η μητέρα είχε τόση αγωνία ώστε κάλεσε πέντε φορές (!) για να ρωτήσει εάν έχει αλλάξει κάτι και για να ακούσει το ίδιο και το ίδιο… τροπάριο: «Η βάση θα πέσει, τουλάχιστον ένα μόριο. Μην ανησυχείς». Ακούστηκε ουκ ολίγες φορές και, ομολογώ, έβαλε σε δοκιμασία τα όρια ευγενείας του απαντώντος. Για την ιστορία, η βάση εισαγωγής στην Αρχιτεκτονική Αθηνών το 2006 για το 10% των θέσεων ήταν 21.134 μόρια…

Δεν βλάπτει, όμως, μόνο η μεγάλη αγωνία. Βλάπτει και η βεβαιότητα. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση γονιών από τα Ιωάννινα οι οποίοι το 2008 είχαν πεισθεί ότι ο γιος τους είχε περάσει στο περιζήτητο Tμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών του ΕΜΠ. Το 2008 η τάση των βάσεων στις σχετικές σχολές, δηλαδή στα πολυτεχνεία, στις φυσικομαθηματικές κ. λπ., ήταν πτωτική. Ετσι, οι γονείς είχαν τόση σιγουριά, αλλά και σπουδή, ώστε νοίκιασαν και σπίτι για το παιδί στην πρωτεύουσα. Τελικά, όμως, έγινε η μεγάλη ανατροπή. Ενώ οι βάσεις σε όλα τα περιφερειακά τμήματα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών Η/Υ της χώρας έπεσαν (από 41 έως και 371 μόρια), η βάση στο περιζήτητο τμήμα του ΕΜΠ Αθηνών ανέβηκε κατά 109 μόρια. Ετσι, το παιδί εισήχθη στο αντίστοιχο τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών, με αποτέλεσμα η οικογένεια να μείνει με ένα σπίτι αμανάτι!

Τα… τυχερά

Το «επάγγελμα» έχει βέβαια και τα τυχερά. Ενα από αυτά προέκυψε πέρυσι, όταν κτηνοτρόφος από την Πέλλα είχε συμβουλευθεί την «Κ» για την πορεία των βάσεων εισαγωγής. Οταν τελικά, τα προγνωστικά επιβεβαιώθηκαν και ο μοναχογιός της οικογένειας εισήχθη στην Ιατρική Θεσσαλονίκης, ο περιχαρής πατέρας τηλεφώνησε στην «Κ» για να μοιραστεί τη χαρά του και πρότεινε να στείλει στην εφημερίδα ένα βιολογικό μοσχάρι και κρασί για να γιορτάσουμε και εμείς στην υγειά του επιτυχόντος!

Τα καταθλιπτικά συμπτώματα πληθαίνουν και τα ποσοστά απόπειρας αυτοκτονίας διπλασιάστηκαν τα τελευταία 20 χρόνια μεταξύ παιδιών που ξυπνούν και κοιμούνται κάθε μέρα στον ρυθμό του ρομπότ με μοναδικό στόχο την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο και μόνιμη ηχώ στ΄ αφτιά τους: «Πρέπει να τα καταφέρεις!»

Για το καλό του, ξυπνά κάθε πρωί από τα χαράματα ώστε να προλάβει να είναι στην ώρα του στο σχολείο. Είναι πτώμα αφού έχει κοιμηθεί ελάχιστα το προηγούμενο βράδυ προκειμένου να διαβάσει στο πλαίσιο της προετοιμασίας του για τις εξετάσεις εισαγωγής στο πανεπιστήμιο. Για το καλό του, αφού τελειώσει το μάθημα στο σχολείο, έχει άλλα τρία ιδιαίτερα μαθήματα ως τη νύχτα. Για το καλό του, οι καθηγητές τού λένε ότι πρέπει πάση θυσία να βρει μια θέση στον… ήλιο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Την ίδια «καραμέλα» πιπιλίζουν κάθε ημέρα και οι γονείς του υπενθυμίζοντάς του ότι, αν δεν καταφέρει να επιτύχει, τόσα χρήματα και τόσος κόπος θα πάνε χαμένα. Για να συμπληρώσουν ότι παίζει μεγάλο ρόλο και το«τι θα πει η κοινωνία, αρχίζοντας από τη γειτόνισσα που ο γιος της τα κατάφερε και μπήκε στη Νομική»(η γειτόνισσα βέβαια δεν αναφέρει ότι ο γιος της έχει ακόμη το πτυχίο Νομικής σε μια κορνίζα αναξιοποίητο). Είναι 17 ετών, σε μια ηλικία που η ζωή του ανοίγεται μπροστά του, και όμως εκείνος δεν βρίσκει ενδιαφέρον στο να ονειρευτεί το μέλλον του. Νιώθει θλίψη, νιώθει κούραση, νιώθει συνεχώς στενοχώρια. Εμφανίζει καταθλιπτικά συμπτώματα προτού καν ενηλικιωθεί. Και μπορεί η κατάθλιψη να αποτελεί συνήθως έννοια αλληλένδετη με την τόσο ιδιαίτερη φάση της ζωής που ονομάζεται εφηβεία, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να της δίνουμε τη δέουσα σημασία. Διότι κάποιες φορές η κακοκεφιά των εφήβων που περνά στα… ψιλά για τους πολυάσχολους γονείς των σύγχρονων καιρών μας μπορεί να φθάσει ως και σε απόπειρα αυτοκτονίας.

Ποσοστό των εφήβων που φθάνει το 26,2% παρουσιάζει καταθλιπτική συμπτωματολογία, όπως έδειξε μελέτη η οποία δημοσιεύθηκε στον δικτυακό τόπο του επιστημονικού εντύπου «Community Μental Ηealth Journal» στις 7 Φεβρουαρίου με επικεφαλής την επίκουρη καθηγήτρια Παιδοψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών κυρίαΕλένη Λαζαράτου(συμμετείχαν επίσης οι κκ.Δ. Δικαίος,Δ. Αναγνωστόπουλος και ο ομότιμος πλέον καθηγητής κ.Κ.Σολδάτος). 

Διαβάστε για την έρευνα στο Βήμα

Αγχωμένοι πηγαίνουν στα σχολεία οι εκπαιδευτικοί, ενώ πλήττονται από διάφορες ασθένειες, οι οποίες οφείλονται στο έντονο εργασιακό στρες, στην κακή συμπεριφορά που έχουν οι μαθητές απέναντί τους αλλά και γιατί θεωρούν ότι βρίσκονται σε χαμηλή κοινωνική θέση και συνεπώς δεν απολαμβάνουν τον σεβασμό που τους αρμόζει. Το επάγγελμα του εκπαιδευτικού θεωρείται από τα πλέον στρεσογόνα (μαζί με αυτό της νοσοκόμας), με αποτέλεσμα μεγάλο ποσοστό εκπαιδευτικών να υποφέρει από ημικρανίες, καρδιαγγειακές ασθένειες, υπέρταση και συναισθηματική εξάντληση.

Το εργασιακό στρες είναι ένα πρόβλημα που απασχολεί τους εκπαιδευτικούς σε παγκόσμιο επίπεδο και στο πλαίσιο αυτό έγινε πριν από ένα μήνα στην Αθήνα σχετικό συνέδριο της Πανευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Εκπαιδευτικών, με τη συμμετοχή δασκάλων, καθηγητών και πανεπιστημιακών από όλες τις χώρες της ΕΕ. Στόχος ήταν να μελετηθούν οι αιτίες που δημιουργούν το εργασιακό στρες δασκάλων και καθηγητών, ώστε οι εκπαιδευτικές οργανώσεις να ασκήσουν πολιτικές που θα καταπολεμήσουν τις αιτίες του.

Οπως τόνισαν κατά τη διάρκεια των εργασιών του συνεδρίου οι εκπαιδευτικοί από διάφορες χώρες αλλά και από την Ελλάδα οι κυριότερες πηγές «πίεσης» είναι ο εργασιακός φόρτος και η ένταση, ο μεγάλος αριθμός των μαθητών αλλά κι η κακή συμπεριφορά προς τους δασκάλους τους. Επίσης η έλλειψη πόρων και στήριξης από τις διευθύνσεις των σχολείων, το άσχημο κλίμα του σχολείου αλλά και η χαμηλή κοινωνική θέση (τα στοιχεία προέρχονται από έρευνα του 2009).

Σε αρκετές χώρες υπάρχει σκληρό σύστημα αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, με αποτέλεσμα, όπως τόνισαν σύνεδροι από την Εσθονία, η μισθολογική τους εξέλιξη να εξαρτάται άμεσα από την αξιολόγηση, γεγονός που τους προκαλεί έντονο στρες, ενώ πολλές φορές δέχονται και περικοπές στους μισθούς. Οσον αφορά τη χώρα μας, οι εκπαιδευτικοί διακατέχονται από στρες από τα πρώτα χρόνια της δουλειάς, αφού διαρκώς βρίσκονται σε καθεστώς ανασφάλειας (αργοπορημένος διορισμός και καθεστώς ωρομισθίων- αναπληρωτών), ενώ και στη συνέχεια οι απανωτές αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα τους προκαλούν αγωνία και φόβο, αφού επιπλέον θεωρούν ότι το σύστημα τους απαξιώνει.

Σε κάποιες χώρες έχουν αναπτυχθεί κάποιες προσπάθειες για να αντιμετωπιστεί το άγχος των εκπαιδευτικών, αλλά συνήθως οι κυβερνήσεις ρίχνουν τις ευθύνες στους ίδιους τους εκπαιδευτικούς και δεν λαμβάνουν μέτρα για να τους βοηθήσουν. Στη Μάλτα, για παράδειγμα, υπάρχουν εκπαιδευτικοί που εργάζονται μέσα στα σχολεία και βοηθούν τους συναδέλφους τους που αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα.

Στη Γαλλία προσφέρονται στους εκπαιδευτικούς φυλλάδια με πληροφορίες για την πρόληψη του στρες, ενώ στην Πολωνία υπάρχει μια εθνική τηλεφωνική γραμμή για συμβουλές και υποστήριξη των δασκάλων και των καθηγητών. Ανάλογα προγράμματα εφαρμόζει και η Φινλανδία, ώστε να εξασφαλιστεί η καλή τους υγεία.

Εθνος

Η φτώχεια φέρνει άγχος, επηρεάζει τις δύο περιοχές του εγκεφάλου και μειώνει την ικανότητα της μνήμης των παιδιών με αποτέλεσμα δυσκολίες στη μάθηση. Αποτέλεσμα αυτών είναι όταν μεγαλώσουν, να υστερούν από πλευράς γνώσεων και η φτώχεια τους να αναπαράγεται.

Πριν από τρία χρόνια, η Μάρθα Φαράχ του πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια, έδειξε ότι η εν ενεργεία μνήμη των φτωχών παιδιών έχει μικρότερη ικανότητα κατά μέσο όρο σε σχέση με την αντίστοιχη μνήμη των παιδιών της μεσαίας τάξης.

Το συγκεκριμένο είδος μνήμης αφορά την ικανότητα του ατόμου να κρατάει πληροφορίες για τρέχουσα χρήση, π.χ. έναν τηλεφωνικό αριθμό.

Η ικανότητα αυτή θεωρείται ζωτική για πολλές δραστηριότητες, ειδικά εκπαιδευτικές, όπως η εκμάθηση ξένων γλωσσών, η ανάγνωση, η επίλυση προβλημάτων κ.α.

Μετά από αυτή την ανακάλυψη, έρχεται τώρα μια νέα μελέτη, των Γκάρι Έβανς και Μισέλ Σάμπεργκ του πανεπιστημίου Κορνέλ, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό PNAS της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, η μειωμένη ικανότητα της εν ενεργεία μνήμης των φτωχών, σχεδόν σίγουρα αποτελεί συνέπεια του αυξημένου άγχους που έχουν λόγω της ανατροφής τους σε ένα περιβάλλον γεμάτο στερήσεις, ένταση και μειωμένα ερεθίσματα, πράγμα που επηρεάζει αρνητικά την ανάπτυξη του παιδικού εγκεφάλου.

Μελετώντας μεγάλη ομάδα εθελοντών, με βάση μια σειρά δείκτες του άγχους, οι ερευνητές επιβεβαίωσαν ότι τα φτωχά παιδιά έχουν όντως βιώσει επί χρόνια αυξημένα επίπεδα άγχους κατά την ανάπτυξή τους σε σχέση με τα παιδιά της μεσαίας τάξης.

Όσα παιδιά έχουν περάσει όλη τη ζωή τους στη φτώχεια, μπορούν κατά μέσο όρο να κρατήσουν 8,5 αντικείμενα στη μνήμη τους οποιαδήποτε στιγμή, έναντι 9,4 αντικειμένων ενός παιδιού μεσαίας τάξης, ενώ όσα παιδιά είχαν μικτές οικονομικές και κοινωνικές εμπειρίες, βρίσκονται κάπου στη μέση.

Με μια σειρά άλλων τεστ, οι ερευνητές επιβεβαίωσαν ότι η αυτή η διαφορά προκαλείται από τα διαφορετικά επίπεδα συσσωρευμένου άγχους και από τίποτε άλλο.

ΣΚΑΪ

Η Τασούλα Καραϊσκάκη επισημαίνει σε άρθρο της στην Καθημερινή:

Tα Ελληνόπουλα είναι από τα λιγότερο χαρούμενα παιδιά της Ευρώπης, έδειξε βρετανική έρευνα και ως ένας από τους λόγους αναφέρθηκε η υπερβολική πίεση που ασκείται από το σχολείο. Η πραγματικότητα είναι αρκετά πιο πολύπλοκη. Διότι δεν είναι μόνο το βαρύ πρόγραμμα μελέτης και η ροπή προς τη βαθμοθηρία που δεν αφήνει στα παιδιά ελεύθερο χρόνο, είναι και η πίεση που ασκείται από την οικογένεια για επιτυχία· το συνεχές κέντρισμα του «αλόγου» ώστε να φτάσει και να διατηρηθεί στην πρώτη γραμμή με αντάλλαγμα τη συμμετοχή στις ενήλικες απολαύσεις –κατανάλωση, τηλεθέαση, μύηση στα ανήκουστα, τα παράτυπα, τα σκανδαλιστικά που μας κατατρέχουν.

Τα παιδιά είναι το ζαμπόν στο σάντουιτς μεταξύ σπιτιού και σχολείου. Υπό τη συνεχή διπλή πίεση των εκπαιδευτικών εντολών δασκάλου και γονέα. Οσοι έχουν παιδιά γνωρίζουν καλά τον… καταμερισμό εργασίας μεταξύ σχολείου και οικογένειας. Οι δάσκαλοι, όσο κι αν γκρινιάζουν για την παρέμβαση των υπερπροστατευτικών γονέων στο εκπαιδευτικό τους έργο, μεταθέτουν συστηματικά αξιοσημείωτο κομμάτι των δικών τους διδακτικών ευθυνών στους γονείς. Οι οποίοι, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, ευέλικτα ή άκαμπτα, φιλικά ή αυταρχικά, παίρνουν στα χέρια τους το «νήμα» της εκπαίδευσης των παιδιών τους πέφτοντας ενδόμυχα στην παγίδα να αποδείξουν πόσο καλά τα καταφέρνουν (ως δάσκαλοι στο παιδί και ως μαθητές στον δάσκαλο). Και στομώνουν την κρίση τους, σβήνουν τη φλόγα τους, αναλώνουν τον αναντικατάστατο χρόνο της άγουρης ζωής τους.

Η υπερδραστηριότητα γονέων και η αμηχανία εκπαιδευτικών δεν αποτελούν βεβαίως αιτίες, αλλά συνέπειες της παθογένειας του συστήματος και των δραματικών κοινωνικο-οικονομικών αλλαγών (εμμονή στην απόκτηση υλικών αγαθών, άκρατος ανταγωνισμός, φόβος της ανεργίας, έλλειψη χρόνου, απουσία ασφαλούς χώρου για τα παιδιά…). Αν σ’ αυτά προσθέσει κανείς τα λάθη και τις ασυνέπειες μεθόδων και εγχειριδίων, βρίσκει ικανοποιητικές απαντήσεις στο γιατί της ακριβοπληρωμένης αμορφωσιάς μαθητών και αποφοίτων.

Μήπως βλέπουμε τα δέντρα και χάνουμε το δάσος;

Συνέχεια »

Κάποτε, άγχος είχαν μόνον οι μαθητές στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου. Στις μέρες μας, αγχωμένοι εμφανίζονται συχνά ακόμα και μαθητές Δημοτικού. Η ανησυχία των γονέων για το μέλλον μετατρέπεται σε πίεση για καλούς βαθμούς και αυτή με τη σειρά της απειλεί να διαμορφώσει μια νέα γενιά στρεσαρισμένη από τα γεννοφάσκια της.

«Oι γονείς είναι όλο και περισσότερο ανήσυχοι», διαπιστώνει ο Ζοέλ Πεχό, δάσκαλος της Β΄ Δημοτικού, «καθώς αντιλαμβάνονται ότι, για πρώτη φορά, τα παιδιά τους δεν θα έχουν απαραιτήτως καλύτερο επάγγελμα από τους ίδιους»- ενδεχομένως μάλιστα να έχουν και χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο. «Δυστυχώς, αυτή η ανησυχία για το μέλλον μεταβιβάζεται από τους ενηλίκους στα παιδιά», λέει ο ψυχίατρος Πατρίς Ιέρ. «Οι γονείς φοβούνται την ανεργία και ο φόβος αυτός μετατρέπεται, στα παιδιά, σε φόβο της αποτυχίας και των κακών βαθμών».

Πρόσφατη έρευνα της γαλλικής Ένωσης Γονέων Μαθητών της Ελεύθερης Εκπαίδευσης αποκάλυψε πως το 31% των ενηλίκων έχουν την αίσθηση πως τα παιδιά τους αγχώνονται στο σχολείο· την ίδια ώρα, σε ποσοστό 52% ομολογούν πως νιώθουν άγχος για τις σχολικές επιδόσεις των παιδιών τους. Φαινόμενο αποκλειστικό στη Γαλλία; Θα μπορούσαμε να στοιχηματίσουμε πως όχι. «Τα παιδιά νιώθουν στρες από όλο και μικρότερη ηλικία», επιβεβαιώνει η παιδοψυχίατρος Ζιζέλ Ζορζ. Πόνοι στην κοιλιά, ευερεθιστότητα, διαταραχές στον ύπνο, τελειομανία, ανάγκη να έχουν τον έλεγχο σε όλα, επαναλαμβανόμενες μικρο-ασθένειες: τα συμπτώματα είναι πολλά αλλά διακριτά. Πριν από μία δεκαετία, οι περισσότεροι «ασθενείς» της Ζορζ ήταν έφηβοι 17-20 ετών, τα τελευταία χρόνια ωστόσο περνούν όλο και πιο συχνά το κατώφλι της παιδιά 13, 12, 11 ετών, μερικές φορές παιδιά ακόμα μικρότερα- όπως εκείνος ο μικρός που έσχιζε το τετράδιό του κάθε φορά που έκανε μια μουτζούρα και δήλωνε πως «στο σχολείο πρέπει να δουλεύουμε σκληρά, ειδάλλως δεν θα βρούμε καλή δουλειά». Φταίνε όμως μόνον οι γονείς; Όχι βέβαια, λένε οι ειδικοί, φταίει και το σχολικό σύστημα και οι καθηγητές, που συχνά προβαίνουν σε αρνητικές κρίσεις.

Η ψυχοπαιδαγωγός Μπριζίτ Προτ καταγγέλλει την «τυραννία του βαθμού» και οραματίζεται ένα σύστημα όπου η αξιολόγηση θα γίνεται με βάση τις δυνατότητες, χωρίς να αποκλείει, χωρίς να στιγματίζει. Αναπόφευκτα όμως το βάρος της προστασίας των παιδιών από την υπερβολική πίεση και το άγχος πέφτει στους γονείς.

LΕ ΜOΝDΕ , Της Μartine Laronche Tα Νέα

Μεγάλος αριθμός φοιτητών πάσχει από υπερβολικό άγχος και ανασφάλεια για το μέλλον. Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία του Εργαστηρίου Ψυχολογικής Συμβουλευτικής Φοιτητών, το 70% των φοιτητών του Πανεπιστημίου Αθηνών που επισκέφθηκαν το Εργαστήριο κατά το έτος 2006-2008 ζήτησαν τη βοήθεια της αρμόδιας ψυχολόγου για να επιλύσουν το πρόβλημα της ανασφάλειας που νιώθουν για την επαγγελματική τους αποκατάσταση. «Και μετά το πτυχίο τι;» είναι το ερώτημα που ταλανίζει τους νέους φοιτητές σήμερα και κυρίως τις ηλικίες 21-23 που πλησιάζουν την ολοκλήρωση των σπουδών τους. Τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, η ετεροαπασχόληση, η μη αναγνώριση του πτυχίου και η οικονομική κρίση αποθαρρύνουν τους νέους και τους δημιουργούν έντονο αίσθημα ανασφάλειας, άγχος, φοβίες, ακόμα και ψυχώσεις.

«Είχαμε περιπτώσεις που τα παιδιά δεν μπορούσαν να κοιμηθούν τα βράδια ή παρουσίαζαν δύσπνοια από το άγχος τους για το τι θα κάνουν μετά τις σπουδές τους», δηλώνει η κυρία Νταϊάνα Χαρίλα, κλινική ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια του Εργαστηρίου.

Εθνος