Terra Computerata

Διαβάζω στην Καθημερινή: “Στις 140 μονάδες βάσης διαμορφώθηκε η διαφορά απόδοσης (spread) του ελληνικού 10ετούς ομολόγου με το αντίστοιχο γερμανικό Bund, χθες στην Hλεκτρονική Δευτερογενή Aγορά Tίτλων (HΔAT), σύμφωνα με την Tράπεζα της Eλλάδος (TτE). H εκτόξευση της διαφοράς στα επίπεδα αυτά, είναι ένδειξη του ότι οι επενδυτές δεν εμπιστεύονται τα ελληνικά προϊόντα, σε σημείο που πλέον όχι μόνο δεν αγοράζουν τα ομόλογα αλλά πωλούν και όσα έχουν στην κατοχή τους για να κατευθυνθούν σε προϊόντα άλλων χωρών που παρέχουν μεγαλύτερη ασφάλεια.”

Ο Φώτης Γεωργελές στο edito της  AthensVoice επισημαίνει: “Αν η οικονομία μας υποχωρεί, αιτία δεν είναι η διεθνής κρίση, είναι η ρηχή οικονομική ανάπτυξη, η μηδαμινή παραγωγική και ανταγωνιστική ικανότητα, η κλεπτοκρατία που έχει γίνει το κυρίαρχο σύστημα της ελληνικής δημόσιας ζωής.
Έχει μικρή σημασία αν ο ένας υπουργός ή ο άλλος είναι ο ενορχηστρωτής αυτής της γιγάντιας απάτης. Σημασία έχουν οι δομές που γεννούν συνεχώς τα σκάνδαλα. Όπως πάντα, σημαντικές είναι οι λεπτομέρειες, όχι τα ονόματα.

Η αλήθεια είναι ότι καμία χώρα της Ευρώπης δεν συζητάει θέματα που απασχολούν εμάς. Αν εφαρμόζονται οι νόμοι, αν εξαγοράζονται τα Μέσα Ενημέρωσης με κρατικό χρήμα. Πουθενά δεν υπάρχει γενικευμένη ανομία, μεροληπτική δικαιοσύνη, συστημική διαφθορά, ιδιοποίηση του κράτους, κομματική δημόσια διοίκηση, ιδιωτική δημόσια περιουσία. Πουθενά εκτός από κάποιες περιοχές της Νάπολης, όπου κυριαρχεί η Μαφία.

Η χώρα μας συνεχώς υποχωρεί στο διεθνή καταμερισμό εργασίας. Καμία παραγωγική επένδυση δεν γίνεται πια στην Ελλάδα. Αντιμετωπίζουμε την κρίση, μπαίνουμε στην ύφεση από χειρότερη θέση σε σχέση με τους άλλους Ευρωπαίους. Η οικονομία μας είναι ρηχή, η δημόσια ζωή είναι στα χάλια αυτά που βλέπουμε, επειδή η κλεπτοκρατία κυριαρχεί στη χώρα. Αν δεν κάνουμε αυτή τη σύνδεση, αν δεν πούμε ότι το ένα είναι αποτέλεσμα του άλλου, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα.

Χρόνια τώρα παρακολουθούμε επεισόδια του ίδιου έργου. Κομματικά στελέχη, κυβερνητικά στελέχη, κρατικά στελέχη, σε μια διαρκή συναλλαγή, ιδιοποιούνται το δημόσιο πλούτο παράγοντας πολιτικό χρήμα, μαύρο χρήμα, εξουσία. Κάποιος δεν πρέπει επιτέλους να πει, ποιο είναι το πρόβλημα; Γιατί συμβαίνει αυτό και πώς αλλάζει;”

26 Οκτωβρίου η ημέρα της σημαίας.

Δύο φορές τον χρόνο, ο φακός των ΜΜΕ «αναμοχλεύει» τις ανά την Ελλάδα παρελάσεις με αφορμή τις εθνικές επετείους της 28ης Οκτωβρίου και της 25ης Μαρτίου, επιδεικνύοντας ιδιαίτερο ζήλο στις περιπτώσεις κατά τις οποίες ο (ή η) σημαιοφόρος δεν αντανακλά την ταυτότητα «Ελληνας, χριστιανός ορθόδοξος». Από το σύνολο των περιπτώσεων, στη συλλογική μνήμη έχει χαραχθεί εκείνη του αλβανικής καταγωγής Οδυσσέα Τσενάι στη Νέα Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης. Αριστούχος στην τρίτη γυμνασίου και στην τρίτη λυκείου, πριν από οκτώ και πέντε χρόνια αντίστοιχα, παραιτήθηκε του δικαιώματός του να παρελάσει κρατώντας την ελληνική σημαία, υπό το βάρος των αντιδράσεων της έντονα φορτισμένης τοπικής κοινωνίας, που ζήτησε την απόσυρση υπουργικής απόφασης, σύμφωνα με την οποία σημαιοφόρος γίνεται ο καλύτερος μαθητής ανεξαρτήτως χρώματος, καταγωγής ή θρησκεύματος.

Παρά τις δυσκολίες με τις οποίες στην πλειονότητά τους έρχονται αντιμέτωποι, αλλοδαποί μαθητές σημειώνουν ιδιαίτερα καλές επιδόσεις στο σχολείο. Μετρήσιμα στοιχεία δείχνουν ότι πρόκειται για μικρό ποσοστό, όμως οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί, τουλάχιστον στα σχολεία εκείνα όπου η αναλογία αλλοδαπών – Ελλήνων «γέρνει» προς τους πρώτους, έχουν να λένε ότι είναι αρκετά πιο συχνό το φαινόμενο να αριστεύουν.

Επειτα από κλήρωση ανάμεσα σε έξι παιδιά που ισοβάθμησαν στο 49ο Δημοτικό Αθηνών στην πλατεία Ασωμάτων, η 12χρονη Κατερίνα Τ. δεν θα γίνει σημαιοφόρος την 28η Οκτωβρίου, αλλά την 25η Μαρτίου. Ομως, η μητέρα της, η 37χρονη κ. Ενκελέντα Τ. θα προτιμούσε η κόρη της να μη σήκωνε τη σημαία. «Χαίρομαι που η κόρη μου είναι καλή μαθήτρια, αλλά λόγω της ιστορίας με τον Οδυσσέα Τσενάι και επειδή κάθε χρόνο ακούω τα ίδια και τα ίδια, θα προτιμούσα να μην την κρατούσε ώστε να μην ταλαιπωρηθεί. Καλύτερα να την κρατήσουν οι Ελληνες», λέει στην «Κ».

«Η Κατερίνα μου λέει ότι αισθάνεται Ελληνίδα, αλλά δεν ξέρω τι να της πω», συνεχίζει η μητέρα της. Αν τελικά η Κατερίνα κρατήσει τη σημαία την 25η Μαρτίου, «θα σταθώ όσο πιο μακριά γίνεται, για να μην ακούω τυχόν σχόλια», λέει στην «Κ» η κ. Ενκελέντα Τ.

Σημαιοφόροι αλλοδαποί μαθητές άρθρο της Ιφιγένειας Διαμαντή

Αυτό, λοιπόν, είναι το πρόβλημα. Στο οικοδόμημα «Ελλάδα» εγκαταστάθηκαν στον επάνω όροφο οι βολεμένοι. Εσωστρεφείς, αδιάφοροι και απαθείς με όσα συμβαίνουν γύρω τους, με την προσοχή τους στραμμένη αποκλειστικά στον δικό τους μικρόκοσμο, χωρίς καμία ατομική και κοινωνική ευθύνη. Στους κάτω ορόφους και στα υπόγεια οι υπόλοιποι. Αμήχανοι, ανασφαλείς, βλέπουν τι γίνεται γύρω τους, αντιλαμβάνονται τα γενικότερα προβλήματα και περιμένουν. Περιμένουν να τους καθοδηγήσει κάποιος. Μάταια όμως, διότι καμιά τίμια και αληθινή φωνή δεν φθάνει σε αυτούς. Ολα τα μηνύματα πνίγονται στα παράθυρα της τηλεόρασης.

Εγραψα άπειρες φορές για τις υποχρεωτικές και βαθιά προκλητικές αμοιβές (με ρήτρα αντικειμενικών αξιών) των συμβολαιογράφων, αλλά οι εύποροι και συντηρητικοί αναγνώστες δεν στενοχωρήθηκαν. Εχουν τα δικά τους προβλήματα, τον δικό τους κόσμο να φροντίσουν. Ο λογιστής όμως των 1.000 ευρώ τον μήνα, που ελπίζει να κάνει μια υπερωρία για να τα βγάλει πέρα, δεν έμαθε ποτέ ότι ένας Αθηναίος συμβολαιογράφος μπορεί εύκολα ?με λίγη ώρα δουλειά? να βγάλει 50.000 ευρώ τον μήνα. Το μήνυμα δεν πέρασε ποτέ από το φίλτρο της τηλεόρασης.

Κατά τη δική μου εκτίμηση, ως χώρα, προχωρούμε προς ποικίλα αδιέξοδα. Κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά. Είναι δύσκολο, πρέπει να θέλεις, να μη διακρίνεις τα αδιέξοδα. Και όμως κανείς (ή πάντως εξαιρετικά λίγοι) δεν είναι διατεθειμένος να βάλει το χέρι του για να τα αποτρέψει. Και το σημαντικότερο κανείς δεν αφήνει να ενημερωθούν και να προετοιμαστούν εκείνοι που θα υποστούν τις περισσότερες συνέπειες. Θα βρει δουλειά και τι δουλειά το σημερινό παιδί των 10 ετών όταν ολοκληρώσει τις σπουδές του στο «ελληνικό» εκπαιδευτικό σύστημα; Τι θα συμβεί στον αγρότη μετά το 2013; Πέντε μόνο χρόνια απομένουν. Θα έχουν νερό τα νησιά σε πέντε χρόνια; Τι θα γίνει αν περάσει το πετρέλαιο τα $ 200; Και πολλά άλλα.

Ο υπουργός Παιδείας κ. Στυλιανίδης δήλωσε ότι τα πανεπιστήμια χρειάζονται ένα σοκ. Μπορεί να έχει δίκιο. Αλλά ποιος και τι θα προκαλέσει σοκ; Η… κυβέρνηση θα προκαλέσει το σοκ; Σοκ, και όχι μόνο στα πανεπιστήμια, θα προκληθεί όταν επιτέλους ξυπνήσουν και αναλάβουν τις ευθύνες τους «οι βολεμένοι». Οι Ρωμαίοι της παρακμής προτίμησαν να μην ξυπνήσουν και στο τέλος τους διέλυσαν οι Οστρογότθοι.

Οι βολεμένοι και τα αδιέξοδα της χώρας άρθρο του Στέφανου Μάνου στην Καθημερινή

Λέγεται Απόστολος Κ. και γεννήθηκε το 1960. Εκανε πολλές δουλειές στη ζωή του, κατέληξε ξυλουργός σε Νοσοκομείο, όπου προσελήφθη με εξετάσεις το 1997. Ομως του άρεσαν τα γράμματα και το 2001 στα 41 του έδωσε πανελλήνιες και μπήκε στο τμήμα Ιστορίας της Φιλοσοφικής Αθηνών. Αποφοίτησε το 2005 και του πέρασε απ’ το μυαλό να αναζητήσει μια θέση ιστορικού -υπήρχαν δύο κενές στην Εθνική Βιβλιοθήκη, υπέβαλε τη σχετική αίτηση το 2006, «ναι» του απάντησαν – οι θέσεις όντως υπάρχουν, περίμενε. Περιμένοντας συνέχισε να δουλεύει ξυλουργός στο Νοσοκομείο και προσέτι γράφτηκε και στην Αρχαιολογία του Καποδιστριακού, από όπου επίσης αισίως αποφοίτησε. Ξυλουργός με δύο πτυχία δεν προβλέπεται να απασχολείται σε Νοσοκομείο, προβλέπεται όμως η μετάταξή του, ως δημοσίου υπαλλήλου, σε άλλη υπηρεσία άλλου Υπουργείου, όπως του Παιδείας, όπου και οι εν λόγω δύο κενές θέσεις στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Περίμεναν άδειες οι θέσεις, περίμενε κι ο ξυλουργός με τα δύο πτυχία (δεν ήταν ρουσφέτι κανενός κι άρα το πράγμα χρόνιζε), ώσπου… άλλαξαν τον νόμο και τώρα, το 2008 πλέον, δεν ενέκρινε εν τέλει το δεύτερο Υπουργείο (Παιδείας) τη μετάταξη που είχε ήδη από διετίας εγκριθεί απ’ το πρώτο (Υγείας). Κάπου στη μέση της διαδρομής εν τη σχετικότητι του χρόνου, έμεινε ο ξυλουργός με τα δύο πτυχία στο χέρι, και η Ελλάδα στην τρέλα της.

Σε άλλες χώρες ο ξυλουργός κύριος Απόστολος Κ. θα ήταν «είδηση», παράδειγμα και υπόδειγμα. Θα τον παρασημοφορούσαν μάλιστα κάποια στιγμή, αν συνέχιζε αθλούμενος τέτοιες ανδραγαθίες.

Εδώ, στην (μπιπ)εφραιμοχώρα που τρώει τα παιδιά της, ο άνθρωπος ζει μεταξύ χλεύης (το ψώνιο που ‘θελε και πτυχία) και απόγνωσης -απόγνωση είναι η γνώση σε αυτό το (μπιπ)χανείο των καρεκλοκενταύρων.

…Ο κύριος Απόστολος Κ. και η υπόθεσή του αποδεικνύουν ότι αυτή η χώρα με αυτό το πολιτικό και πολιτειακό σύστημα δεν έχει πολύ δρόμο μπροστά της και πάντως όχι καλόν…
Ο Στάθης στην Ε

Τον Οκτώβριο του 2003, ο γνωστός και στους Ελληνες αναγνώστες οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν έγραφε στους «Νιου Γιορκ Τάιμς» ότι θα σημειωθεί οικονομική κρίση στις ΗΠΑ, αλλά αυτή δεν θα ξεσπάσει αμέσως: «Θα κρατήσει μερικά χρόνια η αυταπάτη. Αλλά κάποτε θα έρθει η στιγμή του κογιότ. Οπως στα καρτούν Road Runners, το κογιότ έχει τη συνήθεια, εκεί που τρέχει σε ένα λόφο, να κάνει αρκετά βήματα στον αέρα προτού αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει τίποτα κάτω από τα πόδια του. Και μόνο τότε κάνει μια απότομη κατακόρυφη βουτιά».

Είναι η Ελλάδα ένας βράχος σταθερότητας μέσα στο αφηνιασμένο πέλαγος του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος; Η φωνή της λογικής, ο θρίαμβος της χρηστής διαχείρισης μέσα στο παγκόσμιο κουβάρι του κερδοσκοπικού παραλογισμού; Μα τι παράγουμε, τι δημιουργούμε για να μας αξίζει μια τέτοια θέση ζηλευτή; Εισάγουμε λεμόνια από την Αίγυπτο, σταφύλια από τη Χιλή, ηλεκτρικές συσκευές από τη Σλοβενία και την Τουρκία, σχολικά τετράδια, ρούχα και παιχνίδια από την Κίνα, παπούτσια από την Ταϊβάν, καρύδια και κολέγια από την Καλιφόρνια, ιδέες και σκέψεις από το Google, ενώ ακόμα και τα σενάρια στα δημοφιλή ελληνικά σίριαλ είναι ισπανικής προέλευσης. Παίρνουμε δάνεια για τις διακοπές, για τις σπουδές στο πανεπιστήμιο, για το καινούργιο αυτοκίνητο, για μια πλάκα μπετόν αρμέ πάνω από το κεφάλι μας και μια θέση γκαράζ στο υπόγειο, για γάμους, βαφτίσια και κηδείες, χτίζουμε παλάτια στην κυμαινόμενη άμμο των επιτοκίων.

Οταν οι ευρωπαϊκές στατιστικές δείχνουν ότι μεγαλώνει και στην Ελλάδα το ποσοστό των 15χρονων μαθητών που δυσκολεύονται στην ανάγνωση, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι κάνουμε βήματα στον αέρα, παρ? όλο που τα ίδια παιδιά μπορεί να δίνουν μάχες στον αέρα του Διαδικτύου ή της κινητής τηλεφωνίας εντυπωσιάζοντάς μας με την ταχύτητα με την οποία κινούνται τα δάχτυλά τους πάνω στα πλήκτρα. Στον αέρα οι θρίαμβοι και οι ήττες τους, στον αέρα το μέλλον τους, σε μια φούσκα μέσα η ζωή τους.

Τρέχουν τα μικρά κογιότ, όπως εξακολουθούν να τρέχουν και τα μεγάλα. Μόνο που τα μεγάλα έχουν αλεξίπτωτο που θα ανακόψει την πτώση, ενώ τα δικά μας φτερά είναι κολλημένα με δανεικό κερί.

Τρέχουν τα μικρά κογιότ της Mαριάννας Tζιαντζή

Αισθάνομαι την ανάγκη να δηλώσω ότι είμαι μέλος του group
Supporters Of Wile E. Coyote And His Endeavor To Capture Road Runner

Ο Νίκος Ξυδάκης σε έναν απολογισμό του καλοκαιριού “Νερά σμαραγδένια, βαθυκύανα, ρυτιδωμένα απ? το αεράκι ή καθρέφτες, παραλίες αγκαλιές θηλυκές, και βράχοι αγέρωχοι αρσενικοί, στις αμμοθίνες θυμάρια και μυρωδάτες λυγαριές, καπαριές να χύνονται απ? την πέτρα και να αιωρούνται πάνω απ? το κύμα, βότσαλα λευκόγκριζα γλυμμένα κόκαλα αρχαίων ζώων, και άμμος χρυσή, άμμος λευκή, ρυζάτη, πούδρα, και πάντα φως, όλα γύρω λιώνουν στο φως.

Αυτός ο παράδεισος παραδίδεται κάθε καλοκαίρι στον Ελληνα. Ακόμη κι ο έσχατος, ο μπατίρης, ο καταφρονεμένος, έχει την ευκαιρία του στη δημοκρατία του φωτός, ίση με όποιου άλλου προνομιούχου: να κολυμπήσει σε αυτά τα νερά, να λουστεί στο φως, να αφήσει τη θάλασσα την ανετυμολόγητη να μπει δριμεία στα ρουθούνια του, να ψηθεί στην αρμύρα, να θαμπώσει. Και να πιει ένα ποτήρι κρασί, ένα ούζο κάτω απ? την καλαμιά, να γευτεί ένα ψαράκι. Και να υψωθεί. Για δυο στιγμές, ένα απομεσήμερο, ένα πρωινό, ένα απόγευμα. Να υψωθεί μες στην ευδαιμονική, τη μεταφυσική Δημοκρατία του Καλοκαιριού”.

Διαβάστε τη συνέχεια στην Καθημερινή.

αλλά καταλήγει: “Είμαστε κατώτεροι του τόπου· ανάξιοι να τον αφουγκραστούμε και να τον ζήσουμε, αρμονικά, δημιουργικά, ευφορικά. Είμαστε ικανοί μόνο να τον καταναλώσουμε βουλιμικά, αρπακτικά, κυριαρχικά, ανηδονικά εντέλει. Σαν αδιάφοροι τουρίστες ή σαν άπληστοι οικοπεδούχοι. Και στις δύο περιπτώσεις, μοιραίοι. Και χαμένοι: η ομορφιά περνάει πλάι μας και δεν τη γευόμαστε· η ομορφιά δίδεται δωρεάν, αρκεί να την αναγνωρίζεις και να τη δρέπεις, όσο κρατάει, όσο δίδεται”.

Βλέποντας φέτος την καταστροφή του κυκλαδίτικου τοπίου στο όνομα της αξιοποίησης δεν μπορώ παρα να συμφωνήσω με τον γράφοντα. Εχουμε το καλύτερο οικόπεδο και το καταστρέφουμε. Είμαστε ανάξιοι της ομορφιάς.

 Ο τρόπος λειτουργίας της Ελλάδας σήμερα θυμίζει τον τρόπο λειτουργίας του Νησιού της Χελώνας (Τορτούγα), που ήταν το κρησφύγετο των πειρατών μερικούς αιώνες πριν. Ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, τιμωρία δεν υπάρχει για τίποτα, εκτός αν στηθεί μια τηλεδίκη στα γρήγορα, συλλογική συνείδηση δεν υπάρχει, η αυθαιρεσία καταστρέφει το περιβάλλον, η Παιδεία είναι της πλάκας, οι μόνες αξίες που αναγνωρίζονται είναι το χρήμα και η δημοσιότητα. Ετσι ακριβώς ήταν και στο Νησί της Χελώνας, μέχρις ότου οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής δεν τους άντεξαν άλλο και διέλυσαν τους πειρατές. Ισως αυτή να είναι και η δική μας κατάληξη, αφού στην Ευρωπαϊκή Ενωση πληθαίνουν οι φωνές που αναρωτιούνται «τι θα κάνουμε πια με αυτούς;», δηλαδή με εμάς.

Άρθρο του Γρ. Νκολόπουλου στο Βήμα της Κυριακής 8/6/2008

Οι οικονομικοί αναλυτές μας ενημέρωσαν ότι θα γίνουμε πιο φτωχοί από τους Τούρκους τα επόμενα δέκα χρόνια. Αυτό είναι το συμπέρασμα της μελέτης που συνέταξαν από κοινού η Barclays Wealth και το Economist Intelligence Unit, και στην οποία αποτυπώνεται η συσσώρευση του πλούτου στον αναπτυσσόμενο κόσμο, που αφήνει πολύ πίσω τις άλλοτε πιο εύπορες οικονομίες. Οι οικονομολόγοι της Barclays Wealth μιλούν για μια «σεισμική μετακίνηση του πλούτου σε παγκόσμιο επίπεδο», η οποία γίνεται δυνατή από την αλληλεπίδραση της παγκοσμιοποίησης, της ενίσχυσης των αγορών σε πρώην και νυν κομμουνιστικά κράτη.

«Δεν είναι ότι οι αναπτυγμένες χώρες γίνονται λιγότερο πλούσιες. Απλά τις προσπερνούν οι κορυφαίες αναδυόμενες χώρες, με την τεράστια οικονομική τους δύναμη», εξηγούν οι οικονομολόγοι της Barclays. Συγκεκριμένα, η συσσώρευση του πλούτου στην Κίνα αναμένεται να φέρει τη χώρα στην τρίτη θέση της παγκόσμιας κατάταξης στα επόμενα δέκα χρόνια, αφήνοντας πίσω υπερδυνάμεις όπως η Βρετανία, η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία.

Μπορείτε να δείτε το άρθρο στην Ισοτιμία

Τα έχουμε ξαναγράψει, η τράπουλα μοιράζεται από την αρχή: Ο κόσμος γίνεται επίπεδος

Πάνε χαμένες οι προσπάθειες των φιλότιμων εκπαιδευτικών. Χάρος πάνω τους και τους τρώει το υπαλληλίκι των συναδέλφων τους, ο ωχαδερφισμός και η ευθυνοφοβία. Χάρος πάνω τους το κράτος -να τους προσβάλλει με τους χαμηλούς μισθούς, να τους συκοφαντεί και να τους απαξιώνει κοινωνικώς.

Και πάνω απ’ όλα το ψεύδος.

Με ψεύδος διδάσκονται οι ποιητές, με ψεύδος διαμελίζεται η ιστορία – δεν είναι κορόιδα τα παιδιά, διαισθάνονται ποιος τους διδάσκει Κάλβο και Παλαμά από καρδιάς, ποιος κάνει τα μαθηματικά τραγούδι και ποιοι απ’ την άλλη υπονομεύουν το σθένος των παιδιών έχοντας πλήρως ενταχθεί στην παθολογία που βολεύει την αμορφωσιά των ίδιων, την απέχθειά τους για τον ίδιον τους τον εαυτό, την υποταγή τους σ’ όσους τους ταΐζουν θέσεις, λεφτά, ασυλία.

Δεν δουλεύει το σχολείο στην Ελλάδα, όπως δεν δουλεύει το υπόλοιπο μαγαζί.

Ευτυχείς εξαιρέσεις όσοι διδάσκοντες δεν θυσιάζουν στον κυνισμό, στο μαράζι που τους προκαλεί ο γλίσχρος μισθός, και την ιδιοτέλεια που τους «ελευθερώνει». Ευτυχείς εξαιρέσεις όσοι διδασκόμενοι κρατούν ψυχή, φλόγα, ήθος, όνειρα και μαθαίνουν τρόπο να τα κάνουν πράξη.