Αρχείο για Μάιος, 2014

IMG_0094Σήμερα βολτάροντας στη Γλυφάδα, δίπλα σε ένα κατάστημα υποδημάτων έπεσα μπροστά σε αυτό το QR code, το οποίο με ταξίδεψε με ένα ποίημα της Πελαγίας Μπότση με τίτλο:”Για τον Μπαμπακάρ Ντιάε”. Αντιγράφω:

Αυτές ήταν οι μέρες του
μα έφυγε κυνηγημένος
μ΄ένα πήδημα στο ξέφτι του χρόνου
ως τη μεγάλη Κυριακή.
Ως την ευλογημένη εκείνη μέρα που θα 
κλάψουμε
έξω φρενών
υστερικά
μαζικά
και ανθρώπινα
για ένα σκοτωμένο πουλί στις ράγες 
του τρένου

Το codepoetry είναι ένα παιχνίδι ποίησης μέσα στην πόλη. Διάσπαρτα QR codes σε καλούν να ανακαλύψεις την ποίηση που κρύβεται σε ανύποπτες γωνιές της. Mε ένα smartphone σαρώνεις το QR code που βρήκες και κείνο σε οδηγεί σε ένα τυχαίο ποίημα από τη διαρκώς εμπλουτιζόμενη συλλογή που φιλοξενείται online.

Αχ αυτοί οι ποιητές, δεν παύουν να μας ξαφνιάζουν

Comments 0 σχόλια »

mathitisΑλιευμένο από τη σελίδα στο fb της συναδέλφου Γ. Κεφαλά:

Με αφορμή τις Πανελλαδικές εξετάσεις που ξεκίνησαν σήμερα , και ένα μικρό γράμμα που έλαβα, μοιράζομαι σήμερα μαζί σας ένα κείμενο που έγραψα αντίστοιχες μέρες πέρυσι. Θα καταλάβετε στο τέλος γιατί το κάνω.
Έχοντας στο μυαλό μου εκατοντάδες έφηβους που αυτές τις μέρες ξεκινάνε με άνισο και άδικο τρόπο τον αγώνα τους.Σε σπίτια χωρίς ρεύμα και λιγοστά τρόφιμα, με δανεικά ρούχα με μόνο εφόδιο τα ονειρά τους. Και χρωστάμε όλοι εμείς ένα μεγάλο ευχαριστώ σε εθελοντές δασκάλους και καθηγητές που σε κοινωνικά φροντιστήρια κρατάνε αυτά τα όνειρα ζωντανά, υπερασπίζοντας με το παραδειγμά τους το μεγαλύτερο όπλο ενάντια στην αδικία. Τη δωρεάν εκπαίδευση…

“…τον πρωτογνώρισα πριν δυο χρόνια. Τον ειχε φερει η μανα του απο την αλλη ακρη της Αθηνας στο ιατρειο μου για τα χαλασμενα δοντια, γιατι της ειχαν πει πως ειμαι “καλος ανθρωπος”. Μπηκα στο νοημα σχεδον αμεσως. Μια φτωχη γυναικουλα που σφουγγαριζε σκαλες και ενας εργατης πατερας με σκορπια μεροκαματα. Επέμενε να με πληρώσει κανονικά. Εβγαλε απο ενα πλαστικο πορτοφολακι τυλιγμενα παλιοκαιρισμενα πενταευρα “συγνωμη που ειναι ετσι, αλλα να οπως τα μαζευα σιγα σιγα”. Τα πιο καθαρα και ομορφα χρηματα που εχω ποτε παρει στη ζωη μου. Συνέχεια »

Comments 1 σχόλιο »

Πτυχιακή εργασία ‘Changing Batteries’ της ομάδας  Sunny Side Up Production του Μultimedia University, Cyberjaya, Μαλαισία.

Comments 0 σχόλια »

Ο Pasi Sahlberg, PhD, είναι γενικός διευθυντής του CIMO (Κέντρο για τη Διεθνή Κινητικότητα και Συνεργασία) στο φιλανδικό υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ASCD (Ένωση για την Επιτήρηση και την Ανάπτυξη του Αναλυτικού Προγράμματος) στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έχει εργαστεί ως εκπαιδευτικός, επιμορφωτής εκπαιδευτικώνκαι ως ειδικός σε διάφορους διεθνείς οργανισμούς και εταιρείες συμβούλων. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες αναλύει τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις σε όλο τoν κόσμο και εργάστηκε με ηγέτες στην εκπαίδευση στις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή, την Αφρική και την Ασία. Εργάστηκε στην Παγκόσμια Τράπεζα στην Ουάσιγκτον, και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο Τορίνο της Ιταλίας. Εξακολουθεί να εκπαιδεύει εκπαιδευτικούς και ηγέτες και να έχει συμβουλευτικό και καθοδηγητικό ρόλο σε σχολεία στη Φιλανδία και στο εξωτερικό. Είναι επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι και το Πανεπιστήμιο του Ούλου.
Για περισσότερες πληροφορίες και ενημέρωση , επισκεφτείτε την ιστοσελίδα www.pasisahlberg.com. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο του Φινλανδικά μαθήματα.

Comments 0 σχόλια »

Η ταινία παρουσιάζει τη ζωή ενός 15χρονου νέου ύστερα από το θάνατο το αδελφού του. 10 ημέρες μετά το ατυχές συμβάν τα συναισθήματά του, τον έχουν πλέον κυριεύσει. Η κατάσταση επιδεινώνεται όταν αντιλαμβάνεται πως κάποιος τον παρακολουθεί.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σενάριο, Σκηνοθεσία, Επιμέλειαt: Κατωπόδης Βησσαρίωνας
Ερμηνεία: Αυγερινός Γιώργος, Γκινοσάτης Φίλιππος, Πάλμος Βησσαρίωνας, Σακκάς Γρηγόρης

3ο Βραβείο CAMERA ZIZANIO 2013

Comments 0 σχόλια »

Είχα την ευκαιρία να ζήσω την εμπειρία του διαδραστικού θεάτρου. Στο Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, οι Γερμανοί Rimini Protokol ζητούσαν τη συμμετοχή μας στα «Situation rooms». Δεκαπέντε δωμάτια, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, ανασυνθέτουν την «αρχιτεκτονική» του πολέμου: ένα χειρουργείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στη Σιέρα Λεόνε, ένας δρόμος στη Χομς, μια αίθουσα συσκέψεων στο Βερολίνο, ένα γραφείο τραπεζίτη, ένα δωμάτιο προσφύγων στο Πακιστάν, ένα μεξικανικό νεκροταφείο…

thatre3

Οι 20, κάθε φορά, θεατές περιφέρονται με ένα iPad στο χέρι και ακουστικά, ακολουθούν οδηγίες για το τι πρέπει να κάνουν συμμετέχοντας στα δρώμενα, διασταυρώνονται «υποδυόμενοι» διαφορετικούς ρόλους ο καθένας, ερχόμενοι από κόσμους που εκ πρώτης όψεως δεν συμπίπτουν (μία μεγάλη τράπεζα, ένας έμπορος όπλων, τα κομμένα χέρια ενός Νιγηριανού αντάρτη).

theatre2

 

Οι αφηγήσεις, σε αυτήν την περίπτωση, είναι ρεαλιστικές. Τα πρόσωπα υπαρκτά, τα βίντεο, τα έπιπλα, τα εξαρτήματα είναι μέρος μιας «εικονικής πραγματικότητας», μιας καταγραφής, καταγγελίας και ταυτόχρονα διαμαρτυρίας για έναν πλανήτη στον οποίο ο πόλεμος είναι η πιο προσοδοφόρα βιομηχανία.

theatre1

Κοιτώντας στο καθρεφτάκι μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου μέσα στον τάφο του μεξικάνικου νεκροταφείου. Οταν τελείωσε το δρώμενο συναντηθήκαμε όλοι με ανακούφιση στην αίθουσα συνεδριάσεων μιας πολυεθνικής. Οι θεατές (είναι άραγε αυτή η σωστή λέξη;) βιώσαμε με τη χρήση νέων μέσων τη συνύπαρξη και τη συναισθηματική εμπλοκή.

Οι μορφές θεάτρου που γεννιούνται στον 21ο αιώνα είναι πολιτικοποιημένες, στρατευμένες, από τη μια πλευρά, και πολύ πιο «επιδραστικές» με τη συμβολή της τεχνολογίας, από την άλλη. Η εμπειρία πολλαπλασιάζεται, οι αισθήσεις οξύνονται. Το «διαμεσικό θέατρο» καλλιεργεί τον θεατή του 21ου αιώνα: ένα πολυεργαλείο αντιληπτικότητας και δεξιοτήτων. Η τέχνη πάντα προσφέρει μια ισχυρή αίσθηση για το μέλλον, λόγω του ενστίκτου των καλλιτεχνών αλλά και της συνεχούς αναζήτησης μια νέας ματιάς για τον κόσμο. Το κυρίαρχο ρεύμα της σύγχρονης τέχνης  “για πρώτη φορά δεν αφορά στιλ ή τεχνοτροπία ή εκφραστικό μέσο, αλλά μια ομάδα επιτυχημένων καλλιτεχνών με διαφορετικά μέσα, οι οποίοι δοκιμάζουν πρακτικές θέσεις ή τακτικές” .

Ο 21ος αιώνας της ηλεκτρονικής τεχνολογίας και της ψηφιακής έκρηξης κινεί τον κόσμο «όλο και πιο γρήγορα». Η τέχνη, η κοινωνία, η πολιτική συναντώνται, συγκλίνοντας ή αποκλίνοντας, συγκρούονται ή συμπορεύονται. Ποιος μοιράζει «τα χαρτιά»; Τι σημαίνει διαμεσολάβηση; Πρέπει να απομακρυνθούμε από τη δραματουργία για να παρακολουθήσουμε έναν κόσμο που διαρκώς αλλάζει; Το θέατρο είναι Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης; Ποια είναι τα όρια ανάμεσα στον ακτιβισμό και στην καλλιτεχνική δράση; Το θέατρο με ακουστικά και iPad επιτρέπει στους ανθρώπους να βιώσουν νέες εμπειρίες, τα ακουστικά μάς επιτρέπουν «να αντιληφθούμε τον χώρο μέσα στο κεφάλι μας». Και το κυρίαρχο ερώτημα: Το θέατρο κατά πόσο μπορεί να οριστεί ακόμα ως θέαμα;

Comments 0 σχόλια »

Μία ταινία κινούμενης εικόνας βασισμένη στο ποίημα του  Charles Bukowski  ‘The Laughing Heart’ . Διαβάζει ο Tom Waits.

Animation and Illustration: Bradley Bell
Μουσική:Grizly Bear – Foreground
Διάρκεια: 01’45”
Παραγωγή:  Chelsea College of Art

Comments 0 σχόλια »

Η παράσταση των μαθητών από τα πέντε σχολεία της Πάτρας και τα πέντε σχολεία της Αθήνας, που πραγματοποιήθηκε στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης. Μεταξύ αυτών και δύο σχολεία μας της Δ΄διεύθυνσης, το 1ο Γυμνάσιο Ταύρου και το 4ο Λύκειο Παλαιού Φαλήρου.

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά η Στέγη πραγματοποιεί το εκπαιδευτικό πρόγραμμα Dancing to Connect με στόχο να δώσει στους μαθητές την ευκαιρία να ανακαλύψουν κώδικες συνεργασίας και επικοινωνίας μέσα από το χορό.

 

Comments 0 σχόλια »

Ο Jón Torfi Jónasson, ένας Ισλανδός καθηγητής Πανεπιστημίουa  μας μιλά στο συνέδριο του Ευρωπαϊκού συμβουλίου με τίτλο: ‘Professional Image and Ethos of Teachers.’ 24-25/4/2014 για τις εξελίξεις στον τομέα της παιδείας.

Μπορείτε να παρακολουθήσετε μερικά πολύ ενδιαφέροντα podcasts  στη διεύθυνση: http://www.humanrightseurope.org/2013/08/podcast-a-teachers-manifesto-for-the-21st-century/ 

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »

arnold-kindergarten-cop-3-650x364Αλιεύτηκε από τη σελίδα στο fb της συναδέλφου Βασούλας Τσιμινάκη, μίας καθηγήτριας Αγγλικών που ξεβράστηκε σε δημοτικό:

Θέλω να πω τον πόνο μου (έναν απ’ όλους).
Την προηγούμενη βδομάδα, ημέρα Τρίτη και ώρα δεκάτη πρωινή, έμαθα απ’ το διευθυντή ενός εκ των σχολείων που με χαίρονται, πως πρέπει να μάθω στα παιδιά της πρώτης δημοτικού “κανένα εύκολο τραγουδάκι, εκεί πέρα” για να διασκεδάσουμε τις μαμάδες στη γιορτή της μητέρας, που έρχεται οσονούπω.
Κεραμίδα να μου ερχόταν στο κεφάλι θα πονούσε λιγότερο.
Δεδομένου ότι η πρωτομαγιάτικη συνήθεια μου αφαιρούσε την Πέμπτη, μου μέναν 2 μόνο μέρες για το εύκολο τραγουδάκι, σύμφωνα με τους γρήγορους υπολογισμούς μου (δόξα και τιμή στον Γκούτζη, το μαθηματικό μου !), για να μάθουμε πολύ καλά ένα εύκολο αγγλικό τραγούδι με τα πρωτάκια.
(Χρόνος λογικός , για κάποιον που δεν έχει δουλέψει με πρώτη τάξη)
Οι αποκαλύψεις συνεχίστηκαν και πριν προλάβω να συνέλθω έμαθα πως, ήδη, το άλλο τμήμα, που είχε “την κανονική αγγλικού” του σχολείου (η οποία, ξαφνικά, πήρε στα μάτια μου τη μορφή της Μπουμπουλίνας), ξεκίνησε πριν το Πάσχα αυτό το μεγαλεπήβολο εγχείρημα και “είναι σε καλό δρόμο”, αντίθετα από μένα που πήρα τον κακό δρόμο, ως φαίνεται.
Ξαφνικά ένιωσα σαν παοκάκι που μόλις έφαγε 4 γκολάκια και δεν πρόλαβε να βάλει ούτε μισό.
Σημειωτέον : αυτά τα γκολάκια, σα να μπήκαν όλα μαζί με ένα σουτ, πώς είναι το αντίστοιχο τρίποντο στο μπάσκετ, δηλαδή, χωρίς περιθώριο αντίδρασης κι ανατροπής του αποτελέσματος.

Λοιπόν, παιδιά, ό,τι ένιωσαν οι μεγάλοι εξερευνητές (όπως διάβαζα κάποτε και θαύμαζα), όταν βρέθηκαν ανάμεσα σε ιθαγενείς με περίεργες διαθέσεις, το ίδιο ακριβώς ένιωσα κι εγώ, όταν φέτος πρωτοβρέθηκα στην άγνωστη φυλή των πρωτακίων κι αναρωτιόμουν πώς θα τους φέρω βόλτα τώρα αυτούς, δίχως χάντρες και καθρεφτάκια…  (και το ίδιο με θαυμάζω και κάθε φορά που βγαίνω από την πρώτη τάξη.)
Αφού τελείωσαν τα τελετουργικά (αγκαλιές και φιλιά, διαδοχικές επισκέψεις στην τουαλέτα – ο περίφημος ιός του ομαδικού κατουρήματος, που μεταδίδεται με το κλείσιμο της πόρτας και την έναρξη του μαθήματος-, “κατάσβεση” θερμών επεισοδίων ”κυρία, ο Κώστας με έφτυσε” – ”ναι; αυτός άρχισε!”, δέσιμο κορδονιών, ξύσιμο μολυβιών – άλλος ιός μεταδοτικός κι επικίνδυνος – και είδα πόσο λίγος χρόνος μας έχει μείνει, για να πούμε και κανένα αγγλικό απ’ αυτά που έχουμε μάθει, τους καλόπιασα για το “κανένα εύκολο τραγούδι εκεί πέρα” .
Δε θα ‘θέλαν να πούμε κι ένα ωραίο τραγουδάκι στη γιορτούλα;
Κι εκεί που είχαμε μια ωραία ησυχία, άρχισε να κλαίει η Βιολέτα – πάντα κλαίει όταν μαθαίνουμε κάτι καινούριο -, άρχισε να φωνάζει ο Κωνσταντίνος πως δε θέλει να τραγουδήσει, ο άλλος Κωνσταντίνος να μας λέει τι δώρα του έφερε ο νονός του (!!!!!!!!!), η Μαρία μας απειλούσε “να παίξει μόνο αυτή κιθάρα, όμως” και γενικά, επικράτησε ατμόσφαιρα Βουλής .
Είδα κι έπαθα να τους ηρεμήσω …
“Να ζωγραφίσουμε τις μαμάδες μας;- κι εσύ, κυρία;-βέεεβαια κι εγώ ! ”.. ”αυτό το kiss, που τρώτε μερικές φορές, σημαίνει φιλί στα αγγλικά” …”κυρίααα! θα λιποθυμήσω. τρώω φιλιά ;;;”
Μετά, κάναμε τον κύκλο της αγάπης κι αγκαλιαστήκαμε κι ήμουν έτοιμη -στα λίγα λεπτά πριν τη λήξη του αγώνα-, να τους μάθω το απλούστερο τραγουδάκι που σκέφτηκε ποτέ άνθρωπος, πάνω στο μοτίβο του “φεγγαράκι μου λαμπρό”, όταν ακούστηκε η σπαραχτική φωνή της Χριστίνας: “Κυρίααααα!!! .. μου μουτζουρώσαν τη μαμά μουουου !!!!”
Αμέσως σχηματίστηκε μια ομάδα αυτεπάγγελτων τιμωρών -ο- Βαγγέλης- το- έκανε- είχε- μουτζουρώσει- και- τη -ζωγραφιά -μου, ενώ ο Βαγγέλης φώναζε πως όχι, δεν το έκανε αυτός κι ενώ εγώ τους εξηγούσα πως δεν κατηγορούμε κανέναν, αν δεν τον δούμε με τα μάτια μας και η Χριστίνα θρηνούσε την καλύτερη ζωγραφιά της ζωής της.
Μετά, είδα πως μου μείναν 2 μόλις λεπτά ζωής στην πρώτη τάξη.
Τότε, ο Ισσι με κοίταξε καρφωτά στα μάτια και είπε “κυρία, όποιος το έκανε αυτό, είναι … “, “όποιος το έκανε, είναι ..”.
Εγώ, πάλι, ένιωσα σαν τη δασκάλα στα ανέκδοτα του Τοτού, γιατί ο Ισσι λέει συνέχεια τη λέξη που αρχίζει από μ… αν και μου υποσχέθηκε να την αντικαταστήσει με τη λέξη που αρχίζει από βλ.. “είναι και μεγάλος βλάκας !!!” και μου έκανε το σήμα με τον αντίχειρα ( ακριβώς όπως του κάνω , κάθε φορά που δε λέει μ …), μ’ ένα χαμόγελο ανείπωτης ευτυχίας .
Τότε, εγώ, που τα ‘χα πάρει κανονικά, ξέχασα όλα τα παιδαγωγικά και τα θεωρητικά και τα ψυχολογικά. Τον κοίταξα καρφωτά στα μάτια και είπα “με περικεφαλαία !”
Το τι επακολούθησε δεν περιγράφεται.
Όλοι ‘θέλαν να μάθουν τι σημαίνει περικεφαλαία.
Πάντως, τώρα που θα με απολύσουν, μια και θα αξιολογηθώ αρνητικά, που αποκλείεται ποτέ να μάθω στα πρωτάκια ένα τραγούδι “για τη μαμά -εκεί πέρα”, λέω να κάνω κάτι καλό για τους εναπομείναντες συναδέλφους.
Θα ‘χω που θα ‘χω τόσο χρόνο στη διάθεσή μου! .. να βγάλω καμιά πατέντα για τα έξυπνα κορδόνια, που θα δένονται μόνα τους .. να τους γλιτώσω από μια επιπλέον έγνοια.

arnold-shutup-kindergarten-cop

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »

Την Παρασκευή είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω στο Ίδρυμα Ευγενίδου μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ομιλία των Τέλη Τύμπα και Ειρήνης Μεργούπη -Σαβαΐδου.

Τέλης Τύμπας, Ειρήνη Μεργούπη-Σαβαΐδου

Τέλης Τύμπας, Ειρήνη Μεργούπη-Σαβαΐδου

 

Οι δύο μελετητές επιμελήθηκαν τον τόμο  «Ιστορίες της τεχνολογίας του 20ού αιώνα» (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης)  από όπου αξίζει να παρουσιαστεί η πτυχή «όταν οι υπολογιστές ήταν γυναίκες» -Jennifer S. Light, επιμέλεια Τέλης Τύμπας, Ειρήνη Μεργούπη-Σαβαΐδου

«(…) Το παρόν άρθρο υποδεικνύει για ποιον λόγο οι προηγούμενες θεωρήσεις στην ιστορία του υπολογιστή δεν σκιαγράφησαν τις γυναίκες ως υποκείμενα που είχαν σημαντικό ρόλο σε αυτή την ιστορία και τάσσεται υπέρ μιας επανεκτίμησης της συμβολής τους»: «Πριν από το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, γυναίκες με πανεπιστημιακά πτυχία στα Μαθηματικά δίδασκαν συνήθως στην Πρωτοβάθμια και τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Σε ορισμένες περιπτώσεις εργάζονταν σε υπαλληλικές υπηρεσίες ως υπάλληλοι στατιστικής ή ως άνθρωποι-υπολογιστές. Καθώς ο πόλεμος μετέβαλε τη ζήτηση εργασίας, ένα κολέγιο θηλέων ανέφερε ότι κάθε γυναίκα πτυχιούχος Μαθηματικών μπορούσε να επιλέξει ανάμεσα σε είκοσι πέντε θέσεις απασχόλησης στη βιομηχανία ή την κυβέρνηση (ΗΠΑ)». Οι αγγελίες για γυναίκες και επιστήμονες μηχανικούς πλήθαιναν: «ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ». «(…) Στις αρχές της δεκαετίας του 1940, τα εργαστήρια άρχισαν να προσλαμβάνουν γυναίκες για την εξέταση των πυρηνικών και σωματιδιακών ιχνών στα φωτογραφικά γαλακτώματα. Εως τη δεκαετία του 1950, το αντίγραφα των φωτογραφιών που ανίχνευε κάθε γυναίκα δημοσιεύονταν φέροντας το όνομά της. Στην πορεία, όμως, το κύρος τής εργασίας αυτών των γυναικών εξανεμίστηκε. Οι μετέπειτα δημοσιεύσεις άρχισαν να ταξινομούνται με βάση το όνομα του επικεφαλής κάθε εργαστηρίου, ο οποίος αναπόφευκτα ήταν άνδρας και οι φωτογραφίες που έβγαιναν στο φως της δημοσιότητας σπανίως αποκάλυπταν τη συνεισφορά των γυναικών. Το αίτημα του φυσικού Cecil Powell για τρία επιπλέον μικροσκόπια και ακόμη τρία κορίτσια υποδηλώνει το ότι η αφάνεια και η δυνατότητα εύκολης αντικατάστασης των γυναικών πήγαιναν χέρι χέρι. Σε πολλά εργαστήρια, οι επιστήμονες περιέγραφαν τις γυναίκες όχι τόσο ως άτομα, αλλά ως ένα σύνολο που προσδιοριζόταν από τον επικεφαλής τους στο Εργαστήριο (Η χορωδία ομορφιάς του Cecil) ή από τα μηχανήματα που χειρίζονταν (τα κορίτσια του ανιχνευτή)».

Κατά τον ίδιο τρόπο το «πρόγραμμα ENIAC» (Electronic Numerical Integator And Computer, ηλεκτρονικός αριθμητικός ολοκληρωτής και υπολογιστής) έκλεισε την λειτουργία του στις 2 Οκτωβρίου του 1955: «Οι γυναίκες χειριστές αναφέρονταν ως “η ομάδα του John Holderton” ή “τα κορίτσια του ENIAC”».

«(…) Οι γυναίκες αυτές δεν απέκτησαν ποτέ την ευκαιρία να επιδείξουν δημοσίως τις τεχνικές τους γνώσεις, πράγμα το οποίο ήταν αποφασιστικής σημασίας για την προσωπική τους αναγνώριση και την εξέλιξη της επαγγελματικής τους σταδιοδρομίας».

«(…) Το πρόγραμμα ENIAC έκανε μια θεμελιώδη διάκριση μεταξύ του υλισμικού και του λογισμικού: ο σχεδιασμός του υλισμικού ήταν ανδρική δουλειά, ενώ ο προγραμματισμός ήταν γυναικεία δουλειά. Εχοντας αποκτήσει κοινωνικό φύλο, τα δύο αυτά μέρη του προγράμματος διακρίνονταν από διαφορετικό Status βάσει του οποίου κατηγοριοποιούνταν».

«(…) Οι γυναίκες προγραμματιστές εκτελούσαν διαταγές από άνδρες μηχανικούς και αξιωματικούς του στρατού. Ηταν αυτοί οι μηχανικοί και οι αξιωματικοί οι θεωρητικοί και οι διευθυντές που έπαιρναν τα εύσημα για την εφεύρεση.

»Το κοινωνικό σύστημα του αμερικανικού στρατού είναι ιστορικά θεμελιωμένο στους κοινωνικούς κώδικες των Ευρωπαίων gentlemen.

»Ως πολιτικό προσωπικό, οι “έξι γυναίκες υπολογιστές” που επελέγησαν για το χειρισμό του ENIAC παρέμειναν έξω από την κάστα αυτού του συστήματος».

Ο συγγραφέας διευκρινίζει ότι «εάν ερμηνεύαμε την ιστορία του ENIAC ως περίπτωση εκμηχανισμού της γυναικείας εργασίας, δεν θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι ο εκμηχανισμός συνοδεύτηκε στην περίπτωση αυτή από απώλεια δεξιοτήτων.

»Η δουλειά απαιτούσε στην πραγματικότητα ανεπτυγμένη εξοικείωση με το υλισμικό. Αυτό όμως έρχοταν σε αντίφαση με το ιδίωμα του έμφυλου στερεότυπου. Οι έξι του ENIAC κατανοούσαν όχι μόνο τα μαθηματικά των υπολογιστών, αλλά και την ίδια τη μηχανή. Το γεγονός ότι οι επικεφαλής του προγράμματος και οι ιστορικοί δεν εκτίμησαν σωστά τις τεχνικές γνώσεις των γυναικών, επιβεβαιώνει την υπόθεση περί αντίφασης ανάμεσα στη δουλειά που πραγματικά εκτελέστηκε από τις γυναίκες και στον τρόπο με τον οποίο αυτή η δουλειά αποτιμήθηκε από άλλους».

«(…) Στις 15 Φεβρουαρίου του 1946 οι “New York Times” περιέγραψαν μία δημόσια επίδειξη:

“Είπαν στον ENIAC να λύσει ένα δύσκολο πρόβλημα για το οποίο ένας εκπαιδευόμενος άνδρας θα χρειαζόταν να δουλέψει μερικές εβδομάδες. Ο ENIAC το έκανε αυτό σε 15 δευτερόλεπτα. Η δήλωση για τα 15” δεν λάμβανε υπόψη το χρόνο που είχαν αφιερώσει οι γυναίκες για να εγκαταστήσουν το κάθε πρόβλημα στη μηχανή”».

Ενας οδηγός του 1943 προς διευθυντές επιχειρήσεων εξηγούσε: Οι γυναίκες μπορούν να εκπαιδευτούν για να κάνουν οποιαδήποτε δουλειά έχετε, αλλά θυμηθείτε ότι μια γυναίκα δεν είναι άνδρας. Μία γυναίκα είναι ένα υποκατάστατο -όπως το πλαστικό αντί για το μέταλλο.

«(…) Πολλά από τα ερωτήματα των ιστορικών, που αφορούν την ιστορία του υπολογισμού, αποτυπώνουν τους ακούσια “ανδροκεντρικούς όρους” της ιστορίας. Το αποτέλεσμα είναι μια διαστρεβλωμένη ιστορία της τεχνολογικής ανάπτυξης, η οποία έχει καταστήσει αθέατη τη γυναικεία συμβολή.

»(…) Καθώς οι υπολογιστές κυριαρχούν στην καθημερινή ζωή, γίνεται κρίσιμο να επανεγγραφούν οι γυναίκες στην ιστορία του υπολογισμού, της οποίας πάντοτε ήταν μέρος Επειδή ήταν μέρος της ιστορικής δράσης, ακόμη κι αν δεν έγιναν μέρος της ιστορικής μνήμης».

enet

Comments 0 σχόλια »

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων