Αρχείο για Μάρτιος, 2011

ΜΟΣΧΑ. Ενα αγόρι από τη Ρωσία απάντησε στο μήνυμα ενός άλλου αγοριού από τη Γερμανία, σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα αφότου εκείνο έριξε στη θάλασσα της Βαλτικής ένα μπουκάλι μπίρας με το μήνυμά του. Ο 13χρονος Ντανιίλ Κορότκιχ περπατούσε με τους γονείς του, σε μια παραλία, στα σύνορα με τη Λιθουανία, όταν παρατήρησε κάτι να γυαλίζει στην άμμο. «Εμοιαζε με μπουκάλι γερμανικής μπίρας κι είχε μέσα ένα γράμμα», είπε. Ο πατέρας του, που γνώριζε κάποια γερμανικά απ’ το σχολείο, διάβασε το μήνυμα, που ήταν προσεκτικά τυλιγμένο σε σελοφάν και κλεισμένο με τραυματοπλάστ. «Το όνομά μου είναι Φρανκ κι είμαι πέντε χρόνων. Ο μπαμπάς μου κι εγώ ταξιδεύουμε μ’ ένα καράβι στη Δανία. Αν βρεις αυτό το γράμμα, σε παρακαλώ απάντησέ μου κι εγώ θα σου γράψω». Το γράμμα είχε ημερομηνία 1987 και περιείχε μια διεύθυνση στο Κόεσφελντ της Γερμανίας.

Το αγόρι που έγραψε το μήνυμα, ο Φρανκ Ουέσμπεκ, είναι σήμερα 29 ετών και οι γονείς του μένουν ακόμη στην ίδια διεύθυνση.

«Στην αρχή δεν το πίστευα», είπε, όταν έλαβε απάντηση από τον Κορότκιχ. Στην πραγματικότητα δεν θυμόταν καν το ταξίδι και το γράμμα είχε γράψει ο πατέρας του. Από την πλευρά του, ο Ντανιίλ είπε ότι «στην αρχή δεν πίστευε ότι το μπουκάλι παρέμεινε 24 χρόνια στη θάλασσα» και ότι πιθανότατα παρέμεινε ανέπαφο, επειδή έμεινε κρυμμένο κάτω από την άμμο, όπου και το βρήκε.

Οι δύο νέοι επικοινώνησαν τον περασμένο μήνα μέσω Ιντερνετ και ο Κορότκιχ του έδειξε το μπουκάλι και το γράμμα και συνεχίζουν να επικοινωνούν ηλεκτρονικά.

«Είναι βέβαιο ότι θα λάβει κι άλλο γράμμα από μένα», είπε ο 29χρονος Ουέσμπεκ. «Είναι υπέροχη ιστορία. Και ποιος ξέρει; Κάποια μέρα μπορεί να κανονίσουμε να βρεθούμε κατά πρόσωπο».

http://news.kathimerini.gr

Comments 0 σχόλια »

Οι αλλαγές που προώθησε και θα συνεχίσει η υπουργός παιδείας μου φαίνονται σαν το γέρικο άλογο που αγκομαχά να ανέβει την ανηφοριά. Ας αλλάξει πρώτα τα βιβλία που είναι άχρηστα, και τυπώνονται κάθε χρόνο χιλιάδες για κάθε τάξη, ενώ η διδαχθείσα ύλη είναι το 1/3 και η χρησιμότητά της εξαρτάται από τον διδάσκοντα. Ας βρει τρόπο να ελέγξει το ποιόν των ανθρώπων που είναι διορισμένοι στα σχολεία. Όλοι οι εκπαιδευτικοί υποτίθεται ότι πέρασαν από ψυχολογική εξέταση. Πάντως πριν από χρόνια που επιθυμούσα άδεια φροντιστηρίου, ο ψυχίατρος του δημοσίου νοσοκομείου που έπρεπε να με εξετάσει, με κλείδωσε σ’ ένα δωμάτιο γιατί μπαινόβγαιναν στο ιατρείο του νοσοκομείου οι ασθενείς και οι ναρκομανείς που ήθελαν συνταγογράφηση. Να με προστατεύσει ήθελε ο άνθρωπος, αλλά επί της ουσίας ουδέποτε με εξέτασε. Μου υπέγραψε ό,τι χρειαζόμουν και με συνόδευσε στο διάδρομο. Συνεπώς, δεν έμαθε αν είμαι τρελή…

Ας αφουγκραστεί η υπουργός πώς νοιώθουν τα παιδιά, μικρά και μεγάλα, μέσα στα σχολειά τους. «Άμα δε βρέξεις κώλο, δεν τρως ψάρι» λέει η παροιμία. Πώς θα γίνει η εκτίμηση; Μέσω των απεσταλμένων ή από τον υπολογιστή και το γραφείο; Από μακριά, η υπόθεση θυμίζει μαύρα μεσάνυχτα. Στην πιάτσα λύνονται τα θέματα, ενώπιος ενωπίω. Για να νοιώσει τον παλμό. Πώς συμπεριφέρονται, πώς αντιδρούν – μας αποκάλυψε ο φίλος μας τις προάλλες το νοσηρό κλίμα των σχολείων. Κόσμος ημίτρελος, ανεύθυνος, έχει μπήξει και τα δύο πόδια στη γη και έχει φιμώσει το στόμα για να προστατεύσει τον μικρόκοσμό του.

Και για να μην μακρηγορούμε:

Αξιότιμη υπουργέ Παιδείας, (σαν ομιλία στη Βουλή ακούγεται ο Θεός φυλάξει)

δέχομαι την καλοπροαίρετη πρόθεση σας να τονώσετε το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Όμως στην τόνωση θα μείνετε. Αν δεν κατανοήσετε ότι αυτό που χρειάζεται ένας μαθητής  δεν είναι  οι προτάσεις που δεν εξαιρούν τα αγαπημένα του μαθήματα, είτε το στρίμωγμα για να κατανοήσει την αξία άλλων ( λογοτεχνία, έκθεση, ιστορία κλπ.  Για τα θρησκευτικά δε, που αφήνετε άλλοτε υποχρεωτικά και άλλοτε ως επιλογή, μέγα σας λάθος. Έτσι όπως είναι γραμμένο το βιβλίο και έτσι όπως διδάσκεται, είναι άχρηστες ώρες. Καταργήστε το!). Εκείνο που λέει η ψυχή των μαθητών και το διαβάζουν στα μάτια τους μόνο ελάχιστοι και μυημένοι στις ψυχές τους, είναι ο άνθρωπος που θα έχουν απέναντί τους. Θέλουν διακαώς να τους εμπνέει εμπιστοσύνη, σεβασμό, αξιοπρέπεια, υγιή τρέλα, να διαθέτει νεανική ψυχή, αγάπη στην δουλειά τους, πίστη και σεβασμό στον άνθρωπο. Αυτό τους λείπει. Όλα τα άλλα τα έχουν από αλλού. Ακόμα και τέλεια να είναι τα βιβλία δεν είναι ανώτερα από το μεγαλείο ενός δασκάλου. Γνώσεις σήμερα παίρνουν από παντού. Αυτό που θα τους κάνει να επιστρέψουν νοσταλγικά στα μαθητικά τους χρόνια είναι μια σπουδαία προσωπικότητα που τους πήρε από το χέρι και τους έμαθε να σέβονται τη ζωή, τον εαυτό τους και κυρίως τους έμαθε να μην έχουν ανάγκη κανένα. Να σπάσουν το όποιο δεκανίκι, ακόμα και αυτό που συντηρεί την ίδια την προσωπικότητα του δασκάλου. Αυτό θέλει το σύγχρονο σχολείο κυρία Διαμαντόπουλου μου. Και προς αυτήν την κατεύθυνση γνωρίζετε καλά ότι ελάχιστα έχετε πράξει. Και είμαι πεπεισμένη ότι με λιγότερες γνώσεις οι έφηβοι μπορούν να τα βγάλουν πέρα, με ψυχή λειψή αμφίβολο.

protagon

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »

lap_top.jpgΔεν χρειάζεται να εξηγήσει κανείς γιατί η αρχαία γλώσσα μας θεωρείται εθνικός θησαυρός, και μάλιστα αδαπάνητος και αναπαλλοτρίωτος: θα ήταν επίσης σπατάλη χώρου και αναγνωστικού χρόνου να εκθειάσει κανείς τη σημασία της ή το πόσο κεφαλαιώδη κείμενα γράφτηκαν σε αυτή. Αν αρμόζει η μεταφορά, η αρχαία ελληνική είναι μια θαυμαστή χώρα, όμορφη και συναρπαστική.

Ωστόσο είναι ξένη χώρα. Προτού αγανακτήσει ο αναγνώστης ή ξεκινήσει να γράφει κάποια επιστολή διαμαρτυρίας, να εξηγηθώ: δεν λέω ότι ανήκει στους ξένους, αλίμονο, άλλωστε την αποκάλεσα αναπαλλοτρίωτη πιο πάνω. Στο κάτω κάτω, οι γλώσσες στους ομιλητές τους ανήκουν τελικά. Την αποκαλώ ξένη από την άποψη του πόσο οικεία (δε) μας είναι: η Αρχαία μάς είναι απροσπέλαστη γραμματικά, εκτός και αν της αφιερώσουμε πολλή και κοπιώδη μελέτη, ενώ το λεξιλόγιό της κάποτε μας ξεγελάει, κάποτε κάτι μας θυμίζει, αλλά σπάνια μας είναι αναγνωρίσιμο χωρίς λεξικό. Ομως ας τα παραμερίσουμε όλα αυτά, ας αφήσουμε πίσω μας ακόμα κι ότι διαβάζουμε τα Αρχαία στην έντυπη εκδοχή της μικρογράμματης μορφής τους (καινοτομίας των βυζαντινών, αφού μέχρι τότε μόνον κεφαλαία υπήρχαν). Τουλάχιστον, η «τρομερή μας η λαλιά» θα μας ήταν οικεία σαν άκουσμα αν, παρά τις περικοπές στους πόρους για την Παιδεία, απορροφούσαμε ένα κονδύλιο για την κατασκευή μιας χρονομηχανής και μεταφερόμασταν στην Αθήνα του Σοφοκλέους, του Θουκυδίδου ή και του Αριστοτέλους.

Οχι. Δυστυχώς και εδώ, ιδίως εδώ, η Αρχαία θα μας ήταν αγνώριστη. Θα μας φαινόταν όχι μόνον ακατάληπτη στην προφορική της μορφή αλλά κι εντελώς ξενόφωνη. Τους χαρακτηριστικούς φθόγγους χ, γ, θ, δ, φ και β της νέας ελληνικής δεν θα τους βρίσκαμε πουθενά, ο συνωστισμός μακρών φωνηέντων, βραχέων φωνηέντων και διφθόγγων (μερικών γνώριμων σε εμάς μόνον από ξένες γλώσσες) μέσα στα στόματα των ομιλητών θα μας ξένιζε οπωσδήποτε. Η κάπως σουηδόφωνη προσωδία της Αρχαίας με τα όντως μακρά και και τα όντως βραχέα αλλά και τους μουσικούς τόνους να ανεβαίνουν (οξεία) και να ανεβοκατεβαίνουν (περισπωμένη) θα μας έκανε να αναρωτιόμαστε μήπως η χρονομηχανή δεν μας ταξίδεψε μόνο στον χρόνο αλλά και στον χώρο. Και ποιος ξέρει τι άλλο, που χάθηκε ύστερα από 24 αιώνες σιωπής και μόνο γραπτής επιβίωσης της Αρχαίας. Μιας γλωσσικής ποικιλίας η οποία, μέσα από την Κοινή, διαμόρφωσε τη δική μας και, σε μεγάλο βαθμό, τον κόσμο όλο.

Δεν θα μπορούσε όμως να έχει λειτουργήσει η καθαρεύουσα ως γέφυρα μεταξύ Αρχαίας και Νέας; Η καθαρεύουσα, αλλά και γενικά η προσέγγισή μας στην Αρχαία, ήταν βαθιά ανιστορική. Οπως μας δίδασκε η Μάρω Κακριδή-Φερράρι όταν ήμασταν φοιτητές, δεν γίνεται να αναστήσεις τη μορφολογία και το συντακτικό μιας γλώσσας με τόσο διαφορετική προφορά από τη δική σου. Κοινώς, αν η καθαρεύουσα επικρατούσε, θα ήμασταν τουλάχιστον καταδικάσμένοι να μπερδεύουμε ημάς με υμάς. Παρόμοιες διαπιστώσεις έκαναν και οι λόγιοι που, ενώ ξεκίνησαν να αναβιώσουν τη βιβλική εβραϊκή στην Παλαιστίνη των αρχών του 20ού αιώνα, έγιναν κάποιοι από αυτούς μάρτυρες της δημιουργίας μιας καινούργιας ποικιλίας, της σύγχρονης εβραϊκής. Στη δική μας περίπτωση, η καθαρεύουσα ξεκίνησε ως πανελλήνιο διδακτικό πείραμα γλωσσικής αναβίωσης αλλά κατέληξε τροφοδότης λογαριασμός της σύγχρονης γλώσσας με λεξιλογικό πλούτο – αλλά και με πολλή επιπόλαια ή και επίπλαστη λογιοσύνη: τις ελληνικούρες. Δεν νομίζω πως θα μπορούσε να είχε γίνει κι αλλιώς.

Γενικότερα, δεν πρέπει να μας ξεγελάει η σχετική αναγνωρισιμότητα που δίνει στην Αρχαία ο τρόπος γραφής της: η νέα ελληνική και η αρχαία ελληνική μοιάζουν και μπορούν να γίνουν αντιληπτές ως δύο στάδια μιας αδιάσπαστης συνέχειας μόνο χάρη στη φιλολογική, στη γλωσσική και (τον τελευταίο ενάμιση αιώνα) στη γλωσσολογική ανάλυση.

Και όπως πάντοτε, από την ξένη χώρα που λέγεται παρελθόν παίρνουμε βεβαίως ό, τι χρειαζόμαστε αλλά και μόνον ό, τι είμαστε σε θέση να πάρουμε.

* Ο κ. Ευθ. Φοίβος Παναγιωτίδης είναι επ. καθηγητής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.

http://news.kathimerini.gr

και ο αντίλογος: http://ancientgreekformoderngreekstudent.blogspot.com

Comments 0 σχόλια »


ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

Η τρομοκρατία της αθωότητας
Τραμπουκισμοί στα σχολικά προαύλια

Με την ενδοσχολική βία θα ασχοληθούν οι «Πρωταγωνιστές». Ο Σταύρος Θεοδωράκης προσπαθώντας να διερευνήσει την ελληνική εκδοχή της μάστιγας που παγκοσμίως αναγνωρίζεται ως “bullying” επισκέπτεται γυμνάσια και λύκεια και συναντά θύτες και θύματα στα ίδια προαύλια.
Στην κάμερα της εκπομπής μιλούν μαθητές που έχουν υποστεί βία αλλά και μαθητές που έχουν ασκήσει βία.
Ο Ανδρόνικος, μαθητής Γ’ Λυκείου, έπεφτε συχνά θύμα ξυλοδαρμού από τους συμμαθητές του στο συγκρότημα της Γκράβας. ‘Αλλαξε σχολείο, έχασε δύο χρονιές αλλά σήμερα δηλώνει: «η ζωή είναι δική μου, δεν θα σιωπήσω και αυτό συνιστώ και στα άλλα παιδιά που βρίσκονται στη δική μου θέση».
Ο ‘Αρης, μαθητής Α’ Λυκείου, σε σχολείο των Βορείων προαστίων αφηγείται στην κάμερα πως οι συμμαθητές του προσπάθησαν να τον πετάξουν μέσα σε ένα σκουπιδοτενεκέ.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης επισκέφθηκε το 2ο Γυμνάσιο Ασπροπύργου και το Πειραματικό Λύκειο της Βαρβακείου Σχολής στο Ψυχικό προσπαθώντας να καταλάβει από πού πηγάζει αλλά και πώς μπορεί να αντιμετωπισθεί η βία στα σχολικά προαύλια.
Στην εκπομπή μιλούν επίσης ψυχίατροι και κοινωνιολόγοι ενώ αναγνωρίσιμα πρόσωπα θυμούνται τα σχολικά τους χρόνια και την εμπλοκή τους σε φαινόμενα bullying. Μεταξύ άλλων μιλούν οι ηθοποιοί Μίνα Ορφανού, Μάκης Παπαδημητρίου, Αντίνοος Αλμπάνης, Αλέξης Γεωργούλης, ο τραγουδιστής Ησαΐας Ματιάμπα, ο αθλητής Βλάσης Μάρας και η δημοσιογράφος Κατερίνα Ζαρίφη.

Comments 0 σχόλια »

 Η επιτυχία του παιχνιδιού Angry Birds σε όποια πλατφόρμα και αν έχει διατεθεί είναι γνωστή. Αυτό που δεν ήταν γνωστό ήταν το… «πόσο μεγάλη είναι», αφού το Angry Birds αποδεικνύεται ένα από τα πιο κερδοφόρα παιχνίδια όλων των εποχών!

Η Rovio έχει πραγματικά «χτυπήσει φλέβα χρυσού» με το Angry Birds, τον τίτλο της που ξεκίνησε την πορεία του στο iPhone για να φτάσει όχι απλά «να τρέχει παντού», αλλά να γίνεται ακόμη και… κέηκ! Ο τίτλος έχει προκαλέσει ένα είδος… μανίας σε σεβαστή μερίδα πληθυσμού, και τώρα πια είναι γνωστά και «τα νούμερα» που αποδεικνύουν έμπρακτα την επιτυχία του. Και καλό είναι να… κάθεται κανείς όταν τα διαβάζει!

Το Angry Birds κόστισε περίπου €100.000, όχι μόνο για τη «δημιουργία» αλλά και τη μέχρι τώρα συντήρηση του (με updates, «νέες πίστες» κ.λπ.). Τα έσοδα που απέφερε στη Rovio, μέχρι σήμερα; $70.000.000, που ισοδυναμεί με περίπου €50.5 εκατομμύρια! Δηλαδή, η «επένδυση» της εταιρείας στον τίτλο της απέφερε περίπου 50 φορές περισσότερα κέρδη από το κόστος του!

Σε μια εποχή όπου μεγάλοι, «πρωτοκλασάτοι» τίτλοι «Χολιγουντιανών προδιαγραφών», σχεδιασμένοι για τις «μεγάλες» κονσόλες που έχουμε στο σαλόνι μας ή τα PCs μας, θεωρούνται επιτυχημένοι αν αποφέρουν στους δημιουργούς τους το διπλάσιο του κόστους τους, με αρκετούς να μην καταφέρνουν καν να το αποσβέσουν, ένα… λιλιπούτειο παιχνίδι με απλά, καρτουνίστικα γραφικά και πρωταγωνιστές ένα… τσούρμο «θυμωμένα πουλιά», κατάφερε να φέρει τα πάνω-κάτω στο gaming και να αποδείξει αυτό που η Electronic Arts και άλλες μεγάλες εταιρείες του χώρου υποψιάζονται εδώ και καιρό: το «casual» (και τα «μικρά» παιχνίδια που κατασκευάζονται εύκολα) μπορεί να αποφέρει περισσότερα έσοδα από ό,τι οι σύγχρονες υπερπαραγωγές του gaming.

www.pcw.gr

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »


υποτιτλισμένο

Comments 0 σχόλια »


Η δύναμη της γελοιογραφίας by tvxorissinora

Comments 0 σχόλια »

Η Ελληνική Επανάσταση ήταν Εθνική, παράγωγο της Γαλλικής του 1789

Του Σπ. Ι. Ασδραχα*

Οι συγχρονικές καταγραφές των πεπραγμένων του 1821 δεν απόκρυψαν τη φρίκη του πολέμου. Η Ελευθερία, αντικρύζοντας το τείχος της Τριπολιτσάς, επιθυμεί να του ρίξει «φόβου, τρόμου αστροπελέκι»· η άλωση της πρωτεύουσας του Μωριά δεν έφερε άλλον ύπνο, πάρει θάνατο πικρό. Παλιότερα, προφητεύοντας, όπως λέγεται, το «ποθούμενο» ο Κοσμάς Αιτωλός, έλεγε ή υποτίθεται ότι έλεγε, ότι τούτο θα γίνει όταν το μοσχάρι θα κολυμπούσε στο αίμα. Το ίδιο πίστευε και ο Χατζή-Σεχρέτης: η εξέγερση των Βλαχαβαίων δεν εγγραφόταν στην τελεολογία του «ποθούμενου», δηλαδή την ανατροπή των όρων κυριαρχίας, γιατί δεν έγιναν αυτό που είχαν πει οι «γνωστικοί», δηλαδή οι «επαΐοντες», ότι το θεόδοτο σήμα θα ήταν η «πλεγή», το κολύμπι του μοσχαριού στο αίμα. Ωστόσο η επανάσταση του 1821 δεν περίμενε τα σήματα της προφητείας για να ξεσπάσει.

Ηταν μια επανάσταση εθνική, παράγωγο του γαλλικού 1789, όπως το κρυστάλλωσαν οι Ναπολεόντειοι πόλεμοι με το σύνδρομό τους, την αρχή των εθνικοτήτων: «όλα τα έθνη πολεμούν και στους τυράννους των ορμούν», όπως σάλπισε ο «Πατριωτικός Υμνος» του Ρήγα Βελεστινλή, πριν επέλθει η απογοήτευση που ακολούθησε το Καμποφόρμιο: επανάσταση με δημοκρατική ιδεολογία, δηλαδή αστική, με αστική τάξη τους βιοτέχνες, τους καραβοκυραίους και τους εμπόρους. Δεν αντιστοιχούσαν σε μια «τρίτη τάξη» -κυριολεκτικότερα κατάσταση- που αναζητούσε τη συμμετοχή της στην εξουσία, μάλιστα ανατρέποντας τις βαθμίδες της κοινωνικής ιεραρχίας και μετατρέποντας την οριζόντια σε κάθετη κινητικότητα. Η διχοτομία κατακτητική (ισλαμική) και κατακτημένη (χριστιανική) κοινωνία μετέτρεπε την κοινωνική σύγκρουση σε σύγκρουση κυριάρχων και κυριαρχούμενων· πολιτική και όχι οικονομική.

Αστοί

Αστική λοιπόν ως προς την ιδεολογία επανάσταση, αλλά όχι επανάσταση μιας οικονομικά ισχυρής, εκτός όμως του εξουσιαστικού συστήματος, τάξης. Με δυο λόγια, οι «αστοί» δεν ήθελαν ελεύθερο χώρο, για να αναπτύξουν την οικονομία τους: δεν ήθελαν να ανατρέψουν τους όρους παραγωγής, τις παραγωγικές σχέσεις, γιατί υπήρχαν χάρη σ’ αυτές. Ηθελαν και κατόρθωσαν να εθνικοποιήσουν το παρελθόν, αυτοί και οι άλλοι συντελεστές της εθνικής επανάστασης. Φυσικά την οποιαδήποτε θεωρία της επανάστασης την έδωσαν όσοι μετείχαν στην κίνηση των ιδεών, οι «λόγιοι», οι διανοούμενοι: δεν ήταν όλοι τους της ίδιας κοπής και ο διαφωτισμός στον οποίο τους εντάσσουμε δεν ήταν μονοσήμαντος· ο διαφωτισμός, κυρίως μεταρρυθμιστικός, γινόταν επαναστατικός, όταν η σύγκρουση γινόταν ανάμεσα σε κατακτητές και κατακτημένους, κυριολεκτικότερα -καθώς λέγαμε- ανάμεσα σε μια κοινωνία κατακτητική και σε μια κοινωνία κατακτημένη, με επίκοινους οικονομικούς ρόλους, αλλά μόνο μερικώς ρόλους εξουσιαστικούς.

Αυτή η διχοτομία (παρά τις μακαριότητες μιας συνεχώς αναδυόμενης σκοπιμοθηρικής ιστοριογραφίας) είχε τα επαναστατικά της προηγούμενα, καθοριζόμενα από την πολιτική συγκυρία και τους πολιτικούς σχεδιασμούς όσων έβλεπαν στην οθωμανική εγκαθίδρυση μιαν απειλή. Οι σχεδιασμοί αυτοί προέβλεπαν και μια εδαφικότητα της αποδεσμευμένης από την κατάκτηση κοινωνίας. Η επανάσταση του 1821 συνδέθηκε μ’ αυτά τα προηγούμενα και η ιστοριογραφία της την ενέτασσε σε αυτά ή τη διαχώριζε απ’ αυτά προσδένοντάς την στην αρχή των εθνικοτήτων: και στις δύο περιπτώσεις η οντολογική ιστορία υποτασσόταν στη θεωρία της ιστορίας. Το ζητούμενο είναι να ιδούμε πώς οι κατακτημένοι βίωναν τους όρους της κατάκτησης.

Με τρόπους διαφορετικούς; Με την αποδοχή τους, με έκδηλο παράδειγμα τους εξισλαμισμούς· με την αποδοχή τους, υπό την προϋπόθεση της διατήρησης της ιδιοπροσωπίας τους, κυρίως θρησκευτικής· με την ανταρσία, δηλαδή με τη μη αποδοχή των όρων της κατάκτησης. Με προτίμηση άλλου ηγεμόνα μερικώς ή συνολικώς ομόδοξου· τελικώς, το 1821, με την εθνική χειραφέτηση, με την εθνική κυριαρχία, έστω κι αν έφεραν ηγεμόνες από άλλους τόπους, γιατί οι ίδιοι οι χειραφετημένοι δεν είχαν ηγήτορες γενικής αποδοχής· όταν βρήκαν έναν, αυτός ήταν προσωρινός, προσδεδεμένος σε μιαν από τις προστάτιδες δυνάμεις: τον άτυχο Ιωάννη Καποδίστρια που δεν κατάφερε να ενσωματωθεί σε μιαν άλλη μακροχρόνια παράδοση, εκείνη των χρησμών και των ερμηνειών της Αποκάλυψης.

Ληστές

Αυτή η αδρομερής και όχι βέβαια συστηματική αναδρομή στη συνθετότητα των μεταλλασσόμενων συντελεστών της εθνικής, τελικώς, επανάστασης (και συνάμα στους θρύλους της), μας ξαναφέρνει στους πρωτόγονους συντελεστές της, στους ληστές, που εκφράζανε ταυτόχρονα την ανταρσία και την προσαρμογή: στους ανθρώπους της λείας. Η τελευταία ήταν μια από τις κινητήριες δυνάμεις της εθνικής επανάστασης: δεν μάζευαν τα λάφυρα μόνο στο πεδίο των μαχών· λεηλατούσαν κατακτητές και κατακτημένους, μη αρκούμενοι στη μισθοδοσία. Από νωρίς τους κατήγγειλαν, ανάμεσα στα πολλά παραδείγματα ο Γεώργιος Αναγνώστης Ιατρίδης, όταν καταγράφει τα τεκταινόμενα στην πατρίδα του, το Καρπενήσι, με σκληρούς λόγους για τους δειλούς πλιατσικολόγους επαναστάτες. Οπως ο Σολωμός, έτσι κι αυτός δεν αποκρύψανε τη σκληρότητα, ο ένας, την ιδιοτέλεια ο άλλος, της εθνικής επανάστασης. Κοντά σ’ αυτούς πολλοί άλλοι, περιγραφικώς ή και καταγγελτικώς. Κοντολογίς, δεν είμαστε άμοιροι μιας άμεσης και βιωμένης μαρτυρίας που αποσιωπήθηκε αργότερα από τη μαχόμενη ιστοριογραφία. Να «ανακαλύπτουμε» και να «αποκαλύπτουμε» σήμερα τα καταγραμμένα, είναι σαν να σκοτώνουμε ψόφια λιοντάρια. Ωστόσο, αυτοί οι ληστές και άκαρδοι δεν αποτελούν ηθικές αλλά ιστορικές κατηγορίες και η ιστορία δεν είναι ηθικοκεντρική αλλά ερμηνευτική, αν θέλει να είναι επιστήμη – ή απλώς διανοητική στάση. Ο Μακρυγιάννης έγραψε μια τριπλή ιστορία: τον βίο του, τις φαντασιώσεις του και την αλληλουχία των στρατιωτικών, κυρίως, γεγονότων. Η τελευταία ιστορία αποτυπώνεται στην εικονογραφία του: η Πόλη δεν παραδόθηκε, αλλά αλώθηκε· ο κατακτητής έβαλε στο ζυγό τους κατακτημένους και τους έκαμε σκλάβους· οι ανυπόταχτοι πήραν τα βουνά και το «άμαθο παιδί», ο Ρήγας, έσπειρε το σπόρο της ελευθερίας. Πρόκειται για το ερμηνευτικό σχήμα που υιοθέτησε η «δημόσια» ιστορία. Πρόκειται επίσης για κάτι άλλο, για την κατάκτηση με τις διαμεσολαβήσεις της: με το σπαθί, με τον σταυρό και με την πείνα, θα πει ο Πάμπλο Νερούδα. Η αναλογία είναι αυτόδηλη: με τη βία, με τη θρησκευτική ετερότητα, με την ιδιοποίηση της παραγωγής.

http://news.kathimerini.gr

Comments 0 σχόλια »


Καλοκαίρι στην Αθήνα. Ο καύσωνας χτυπάει την πόλη. Ένας έφηβος skateboarder ξεκινά για μία συνηθισμένη μέρα με τους φίλους του. Ένας μεσήλικας προσπαθεί σκληρά για την επιβίωση της οικογένειάς του, με μία δουλειά την οποία απεχθάνεται και με έναν επικείμενο νευρικό κλονισμό. Πρόκειται για ένα πορτρέτο της Αθήνας. Μία ταινία για μία πόλη και μία κοινωνία που βρίσκονται σε κρίση.

Comments 0 σχόλια »

twitt_232x.jpgΠριν πέντε χρόνια ο Τζακ Ντόρσι έστειλε ένα μήνυμα πέντε λέξεων χρησιμοποιώντας μια νέα υπηρεσία τον σχεδιασμό της οποίας είχε μόλις ολοκληρώσει με τη βοήθεια μιας ομάδας προγραμματιστών : «μόλις ετοίμασα το twitter μου» έγραφε. Ήταν το πρώτο μήνυμα που εστάλη μέσω του Twitter, την υπηρεσία κοινωνικής δικτύωσης που χθες έκλεισε τα πέντε χρόνια λειτουργίας της.

Σήμερα περισσότερα από 140 εκατ. μηνύματα την ημέρα αναρτώνται στη συγκεκριμένη ιστοσελίδα από τους χρήστες της που ξεπερνούν τα 200 εκατ. σε ολόκληρο τον κόσμο. Υπολογίζεται ότι περισσότεροι από 500.000 νέοι χρήστες προστίθενται καθημερινά, γεγονός που κάνει το Twitter ένα από τα πλέον επιτυχημένα κοινωνικά δίκτυα.

Μέσα στα πέντε χρόνια λειτουργίας του το Twitter άλλαξε για πάντα τον τρόπο που επικοινωνούμε, ενώ παίζει πλέον σημαντικό ρόλο στην διάδοση των ειδήσεων. Στα χέρια των αντικαθεστωτικών κινητοποιήσεων στις αραβικές χώρες τον τελευταίο καιρό αποδείχτηκε πολύτιμο εργαλείο επικοινωνίας, ενημέρωσης και οργάνωσης.

www.tovima.gr

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »

«Να βλέπεις τα γεγονότα να περνούν με τη σειρά τους

είναι κι αυτή μια μέθοδος για να παθαίνεις τη ζωή σου

όταν το μυαλό γλεντάει πέρα στις πίστες της αβύσσου».

Κάθε φορά που ξεκινάω για τη σχολή επιλέγω μία διαδρομή από τρεις εναλλακτικές. Βαριέμαι αφόρητα να ακολουθώ το ίδιο δρομολόγιο κάθε μέρα. Αυτή τη φορά επιλέγω την κεντρική διαδρομή από Βουλιαγμένης. Καθώς βγαίνω στη λεωφόρο, τσεκάρω στο φανάρι ότι δεν έρχεται κανείς με χίλια, καθώς εκεί μία φορά είχα τρακάρει άσχημα, οπότε τώρα καλύτερα γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε… Στο επόμενο φανάρι ετοιμάζομαι να πάρω τη σύγχυση της ημέρας. Λόγω των έργων του Μετρό έχει δημιουργηθεί μία παράκαμψη στο πλάι του δρόμου, την οποία πολλοί επιλέγουν προκειμένου να προσπεράσουν την ουρά των αυτοκινήτων που συνωστίζονται στο φανάρι.

Στη συντριπτική πλειοψηφία οι οδηγοί που υποπίπτουν σε αυτή τη γαϊδουρινή συμπεριφορά οδηγούν κάποιο θηριώδες τζιπ είτε κάποιο μοντέλο της BMW. Για κάποιο μυστήριο λόγο αυτοί βιάζονται πάντα πιο πολύ και δεν είναι δυνατόν να συνωστίζονται με τα υπόλοιπα αυτοκίνητα.

Κάθε φορά επαναλαμβάνω τις ίδιες σκέψεις «πότε επιτέλους θα τελειώσουν αυτά τα έργα». Έχουν μπλοκάρει λόγω Siemens. Δε φτάνει που μας γονάτισαν με τις μίζες τους πρέπει και να μας ταλαιπωρούν από πάνω. Με ένα νοητικό άλμα καταλήγω στο συμπέρασμα ότι πιθανότατα ο οδηγός της BMW που με παρέκαμψε είναι ένας τέτοιος μιζαδόρος και πέφτω με λύσσα πάνω στην κόρνα του αυτοκινήτου.

Στο επόμενο φανάρι φροντίζω να βρεθώ στη μεσαία λωρίδα για να αποφύγω το πλύσιμο του τζαμιού από τον μετανάστη με το εξαρθρωμένο χέρι που σπεύδει μόλις δει γυναίκα. Είναι άραγε πιο πονόψυχες οι γυναίκες; Δεν έχω διαπιστώσει κάτι τέτοιο…

Συνεχίζοντας στο δρόμο, δεν μπορώ παρά να παρατηρώ τα ενοικιαστήρια των καταστημάτων που διαρκώς πολλαπλασιάζονται στους δρόμους καθώς η μία επιχείρηση μετά την άλλη κλείνει. Στη στροφή της Ηλιούπολης ελέγχω πάντα αν οι άστεγοι της γωνίας -που υπήρχε ένα κατάστημα ψιλικών- βρίσκονται στη θέση τους. Πρόκειται για μία ηλικιωμένη γυναίκα με το γιο της. Το θέαμά τους μου προξενεί πάντα θλίψη ίσως γιατί κάθε φορά διαβάζουν ένα βιβλίο. Ίσως αν δε διάβαζαν να μη με ενοχλούσε τόσο το θέαμα. Μυστηριωδώς ταυτίζομαι περισσότερο με τους φιλαναγνώστες. Άστεγοι στην Ηλιούπολη; Δεν είχαμε συνηθίσει σε τέτοια θεάματα στα νότια προάστια. Αυτό το φαινόμενο το βλέπαμε μόνο στο κέντρο της Αθήνας αλλά τώρα με τον πολλαπλασιασμό των κλειστών καταστημάτων…

Έχω αρχίσει να κατηφορίζω προς το κλεινόν άστυ αλλά παρατηρώ ότι στα βενζινάδικα η τιμή της βενζίνης ολοένα και ανηφορίζει. Περνώντας μπροστά από το Α΄ νεκροταφείο αναρωτιέμαι αν οι μόνιμοι κάτοικοί του πρόλαβαν και γλίτωσαν τα χειρότερα. Η Αθήνα πλέον βγάζει μία αποφορά. Οι άνθρωποι στο δρόμο φαίνονται όλο και πιο βιαστικοί και σκοτεινιασμένοι. Τα βλέμματα των περαστικών είναι ποτισμένα ανησυχία. Οι οδηγοί είναι αρπαγμένοι πάνω στα τιμόνια τους αλλά φαίνεται ότι αλλού φτερουγίζει η σκέψη τους. Σα να κάνουν λογαριασμούς στον αέρα. Όλοι φαίνεται να τραβούν ζόρια και που καιρός για ευγένειες και προτεραιότητες.


Καθώς παρκάρω παρατηρώ τα δέντρα του δρόμου που είναι μπουμπουκιασμένα. Άνοιξη γαρ. «Ακόμα τούτη η άνοιξη ραγιάδες, ραγιάδες». Η φύση επιμένει κι αντιστέκεται μέσα στην πόλη. Ένα μάλιστα είναι φορτωμένο άσπρα λουλούδια. Κακίζω τον εαυτό μου που δεν αναγνωρίζω το είδος του. Πολύ θα ήθελα να ήξερα το όνομά του. Μοιάζει με αμυγδαλιά αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι είναι. Είναι άτσαλα κλαδεμένο και σε ένα σημείο που τρίβει πάνω στο φράχτη έχει πληγωθεί και οι χυμοί του στάζουν λερώνοντας το βρώμικο πεζοδρόμιο. Άραγε θα το επισκεφθούν μέλισσες μέσα στο κέντρο της Αθήνας; Θα κάτσουν πουλιά στα κλαδιά του; Ή τσάμπα ανθίζει;

Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι άνθρωποι που το προσπερνούν συννεφιασμένοι, δεν προσλαμβάνουν την ομορφιά που τόσο απλόχερα σκορπίζει. Λένε ότι τα δέντρα βγάζουν περισσότερους καρπούς όταν υποφέρουν. Άραγε τα δέντρα συμπάσχουν στην περιρρέουσα δυστυχία;

Φέτος η σκέψη μου καρφώθηκε στις κερασιές της Ιαπωνίας. Ένα χαικού για τις κερασιές που δεν άντεξαν στο καίσιο…


Comments 0 σχόλια »

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, σήμερα, ημέρα της Εαρινής Ισημερίας, που όπως έχει καθιερωθεί τα τελευταία χρόνια, είναι η μέρα που κυκλοφορούν και απαγγέλλουν ποιητές και μη.

Η κεντρική, θα μπορούσε να πει κανείς, εκδήλωση φιλοξενείται στον χώρο του βιβλιοπωλείου Public, στο Σύνταγμα, μια συνδιοργάνωση του ΕΚΕΒΙ και της Εταιρείας Συγγραφέων. Στις 7 το απόγευμα γνωστοί λογοτέχνες (Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Βασ. Βασιλικός, Κική Δημουλά, Γιάννης Κοντός, Ανδρέας Μήτσου, Στρατής Πασχάλης, Λύντια Στεφάνου, Ευγενία Φακίνου, Τηλέμαχος Χυτήρης) θα διαβάσουν στίχους του Οδυσσέα Ελύτη, αφού το 2011 είναι αφιερωμένο από το υπουργείο Πολιτισμού στα εκατό χρόνια από τη γέννηση του νομπελίστα ποιητή. Αντίστοιχη εκδήλωση θα γίνει και στη Θεσσαλονίκη, στη Στοά Χιρς. Στη Θεσσαλονίκη, τη δική του εκδήλωση ετοιμάζει και το περιοδικό «Εντευκτήριο» (Δεσπεραί 9) αφιερωμένη στον Κ. Π. Καβάφη.

Την ίδια μέρα, ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης παρουσιάζει στις 8 μ.μ. στο θέατρο της Ελληνοαμερικανικής Ενωσης (Μασσαλίας 22, Κολωνάκι) μια πρωτότυπη θεωρία για τα ομηρικά έπη, με αφορμή το βιβλίο του «Ο Ομηρος και το Αλφάβητο». Ανάλογη εκδήλωση θα φιλοξενηθεί στις 8 το βράδυ και στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206) που αφιερώνει την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης στους νέους δημιουργούς. Με μουσική και ποίηση, νέοι τραγουδοποιοί θα παρουσιάσουν μελοποιήσεις ποιημάτων, θα κάνουν stand up poetry και θα τραγουδήσουν γνωστά μελοποιημένα ποιήματα του Ελύτη, του Ρίτσου, του Σεφέρη, του Καββαδία, κ.ά.

Τη σκυτάλη στην Αθήνα παίρνει και το καφέ Floral στην πλατεία Εξαρχείων, όπου από τις 8 μ.μ. νέοι ποιητές και μέλη της Εταιρείας Συγγραφέων θα διαβάσουν ποιήματα.

http://news.kathimerini.gr

Comments 0 σχόλια »

«Σε καμιά περίπτωση δεν πιστεύαμε, προτού έρθουμε εδώ, πόσο όμορφα μπορεί να νιώθει κανείς όταν πηγαίνει σχολείο. Δεν θα το πιστέψετε, αλλά νιώθουμε μεταξύ μας και με τους καθηγητές μας σαν μέλη μιας μεγάλης οικογένειας», λένε οι 43 μαθητές του Γυμνασίου Εκάλης, στην επιστολή που έστειλαν στην υπουργό Παιδείας, Αννα Διαμαντοπούλου. «Αν μας λένε την αλήθεια για το πόσο νοιάζονται για εμάς, τότε δεν πρέπει να κλείσουν το σχολείο μας, δεν πρέπει να μας στερήσουν την πνευματική οικογένεια που με τόσο κόπο και αγάπη έχουμε δημιουργήσει», υποστηρίζουν, διαμαρτυρόμενοι, για την πρόθεση του υπουργείου να καταργήσει το σχολείο τους, στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού «Καλλικράτη».

Το τετρασέλιδο κείμενο της επιστολής σε πολλά σημεία έχει γραφτεί με ύφος που υποδηλώνει ακατέργαστη συναισθηματική φόρτιση και εφηβικό ενθουσιασμό – ύφος που σίγουρα δεν μπορεί να εκφράζει και τους 43 μαθητές που υπογράφουν την επιστολή. Ομως, η σχέση μαθητών-εκπαιδευτικών που περιγράφουν, μου θύμισε μια ιστορία που μου διηγήθηκε προ ημερών μια φίλη. Προ ετών στη Χίο ζούσε ένα χαρισματικό παιδί. Εξυπνος, άριστος στα μαθήματα, λίγο κλειστός, αλλά απόλυτα πιστός σε ό,τι αγαπούσε: διάβαζε, ζωγράφιζε και κάπου κάπου έγραφε στίχους ποιημάτων. Ο δάσκαλος του σχολείου αγαπούσε τον μαθητή και τον βοηθούσε να καλλιεργεί τα χαρίσματά του. Είχε δημιουργηθεί τέτοια σχέση με τον μαθητή και την οικογένειά του, που όταν το παιδί πέρασε σε ΑΕΙ της Αθήνας, ο παλιός δάσκαλος του έκανε ένα δώρο. Εδωσε τα κλειδιά ενός διαμερίσματός του στην Αθήνα για να μείνει κατά τη διάρκεια των σπουδών του, όση κι αν ήταν αυτή.

Η συγχώνευση μικρών σχολείων με στόχο την αξιοποίηση των μεγάλων μονάδων δίνει στο υπουργείο Παιδείας ένα σοβαρό αντεπιχείρημα σε όσους διαμαρτύρονται για το εκπαιδευτικό «ξεσπίτωμα». Βέβαια, ας μην γελιόμαστε. Ο βασικός λόγος των συγχωνεύσεων είναι η καλύτερη διαχείριση των εκπαιδευτικών, τη στιγμή που προβλέπονται προσλήψεις με το σταγονόμετρο το 2011-12. Επίσης, στις πόλεις οι συγχωνεύσεις θα οδηγήσουν σε οικονομία πόρων, καθώς οι μαθητές θα στεγαστούν σε ιδιόκτητα συγκροτήματα σχολείων και θα ξενοικιαστούν αίθουσες, που σήμερα στεγάζουν μικρότερα σχολεία. Αρα θα πρέπει να γίνουν οι συγχωνεύσεις.

Την ίδια στιγμή, πάντως, θα χαθεί το «μικρό σχολείο». Θα λείψουν τα παρτέρια και οι κήποι που φρόντιζαν μόνοι τους οι μαθητές στις αυλές των χωριάτικων σχολείων, που μυρίζουν πεύκο. Θα χαθεί το παιχνίδι στα διαλείμματα με τη συντροφιά των οικόσιτων ζώων της γειτονιάς. Θα χαθεί και η αίσθηση του «δικού μας» δασκάλου. Ενας άνθρωπος αρχικά «ξένος», που άρχιζε να παρατηρεί τις συμπεριφορές του χωριού, να σκοτώνει την ώρα του με τους «προύχοντες», να ξυπνά από τα κοκόρια και τον κυριακάτικο ήχο της καμπάνας. Ενός δασκάλου που ήξερε τις κλίσεις, τα χούγια των μαθητών, που μάθαινε τα προβλήματά τους, που δενόταν μαζί τους, καθώς τους παρατηρούσε να αλλάζουν τάξεις μένοντας στα ίδια θρανία του μικρού σχολείου. Μπορεί το σχολείο της πόλης να έχει μεγαλύτερα εφόδια και καλώς γίνονται οι συνενώσεις, όμως και οι κεραμοσκεπές των πέτρινων σχολείων προσφέρουν μόρφωση…

http://news.kathimerini.gr

Comments 0 σχόλια »

Πόσοι άνθρωποι θα συμπεριφέρονταν με αυτόν τον τρόπο;

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων