Αρχείο για την κατηγορία “οικονομία”

Το καινούργιο μου μετερίζι της υπεύθυνης πολιτιστικών μου έχει χαρίσει νέες εμπειρίες. Οι περισσότερες εξαιρετικές, όλες διδακτικές. Ας πούμε ότι δεν ήθελα να κατανοήσω τι συνέβαινε γύρω μου τόσον καιρό. Υπάρχει λοιπόν μικροδιαφθορά και στο χώρο των πλαστών παιδικών ψυχών, των εκπαιδευτικών;

Υπάρχουν ας πούμε μερικοί που μονοπωλούν στα σχολεία τους τις εκδρομές εξωτερικού κι αλίμονο κι αν κάποιος τολμήσει να εκφράσει την επιθυμία να λάβει μέρος. Μόνον εκείνοι είναι ικανοί.

Θα μου πείτε εκδρομές εξωτερικού στις μέρες μας; Και όμως απτόητοι οι συνάδελφοι, σχεδιάζουν που θα πάνε και κυρίως τι θα αγοράσουν…

Αχ, δεν έχουμε καταλάβει ότι το παιχνίδι έχει χαθεί για όλους και αυτή η βελτιστοποίηση που προσπαθεί ο καθένας να κάνει για τη δική του θέση, βλάπτει το σύνολο πια και δεν υπάρχει περίπτωση να του αποδώσει κάτι.

Αλήθεια συνάδελφοι, δεν σκεφτήκατε ποτέ τους μαθητές που αφήνετε πίσω, γιατί δεν μπορούν να σας ακολουθήσουν, επειδή οι γονείς τους είναι άνεργοι; Τι θα πει όσοι μπορούν; το δημόσιο σχολείο απευθύνεται στους λίγους; στους κατέχοντες; Δέχομαι τηλεφωνήματα γονιών που στενάζουν, γιατί θέλουν να συμμετέχει το παιδί τους αλλά απλά δε βγαίνουν…

Φυσικά ούτε λόγος για να μείνουμε μια χρονιά Ελλάδα, να ενισχύσουμε την τοπική οικονομία. Το Μπάνσκο κερδίζει στα σημεία.

Για να μη μιλήσω για κάρμα, η Ύβρις και η Νέμεση ελληνικές θεότητες δεν ήταν; ε κάπου εδώ θα τριγυρίζουν ακόμα…

Comments 0 σχόλια »

Αν πάρουμε ως αφετηρία τη βιομηχανική επανάσταση, τότε το επόμενο σημαντικό στάδιο ήταν η καθιέρωση του μοντέλου Φορντ στις αρχές του 20ου αιώνα. Μία νέα συσκευή έρχεται όμως να ανατρέψει το μοντέλο βιομηχανικής παραγωγής, ο  τρισδιάστατος εκτυπωτής. Το infographic  είναι αρκετά κατατοπιστικό για τις εφαρμογές του. Μπορείτε να τυπώσετε το ποδήλατο που σας έκλεψαν από την πιλοτή, το ανταλλακτικό της σακαράκας σας που δεν παράγεται πια, μία κάτω γνάθο που χάσατε μόλις είδατε το εκκαθαριστικό σας αν και μερικοί το μόνο που οραματίζονται είναι το τύπωμα μιας ζουμερής μπριζόλας.

Ένας τρισδιάστατος εκτυπωτής, εκτός από σκόνη νάιλον μπορεί να δεχτεί ως πρώτη ύλη άλλου είδους πλαστικό, ενισχυμένο με άνθρακα, ή μέταλλο, όπως το τιτάνιο, ο χάλυβας και το αλουμίνιο. Ο υπολογιστής διαχωρίζει το τρισδιάστατο σχέδιο σε πολλά επί μέρους στρώματα και μια ακτίνα λέιζερ λιώνει την πρώτη ύλη έως ότου να της δώσει το επιθυμητό σχήμα, μια διαδικασία που επαναλαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο για κάθε διαδοχικό στρώμα.

Ηδη διαμορφώνονται online κοινότητες που προσφέρουν τρισδιάστατες εκτυπώσεις και άλλες υπηρεσίες παραγωγής, και οι οποίες έχουν κοινά στοιχεία με την πλατφόρμα του Facebook -ένα νέο φαινόμενο που θα μπορούσε να ονομαστεί «κοινωνική παρασκευή» (social manufacturing).

Εν κατακλείδι, το αναδυόμενο μοντέλο παραγωγής θα επιτρέπει τη φτηνή παραγωγή προϊόντων σε μικρότερες ποσότητες, μεγαλύτερη ευελιξία και πολύ μικρότερη ανάγκη σε εργατικό δυναμικό. Και όλα αυτά χάρη στα καινούργια υλικά, τις εντελώς νέες διαδικασίες, όπως η τρισδιάστατη εκτύπωση και τις νέες, online υπηρεσίες παραγωγής που βασίζονται στη συνεργασία. Η ιστορία είναι σχεδόν έτοιμη να ολοκληρώσει τον κύκλο της, καθώς απομακρύνεται από τη μαζική παραγωγή και στρέφεται προς μία πιο εξατομικευμένη μορφή της. Αυτό, με τη σειρά του, θα φέρει πίσω στις ανεπτυγμένες χώρες ορισμένες από τις θέσεις εργασίας που είχαν μεταφερθεί στον αναδυόμενο κόσμο.

http://el.wikipedia.org/


Comments 0 σχόλια »

Το publicspending.medialab.ntua.gr είναι μια πλατφόρμα ενημέρωσης και δράσης για κάθε πολίτη η οποία απαντά επιτέλους στο κρίσιμο ερώτημα: “Μα  που πήγαν όλα τα λεφτά;” Οι αριθμοί μιλούν και η γλώσσα τους είναι αμείλικτη. Εδώ τα greek statistics αξιοποιούνται πραγματικά καθώς τα γραφήματα αποκαλύπτουν πολλά και θαυμαστά. Με την επεξεργασία των στοιχείων της Διαύγειας, απεικονίζονται τα βασικότερα μεγέθη των δαπανών του Ελληνικού Δημοσίου. Η ομάδα υλοποίησης αποτελεί συνεργασία του Εργαστηρίου Τεχνολογίας Πολυμέσων Σ.Η.Μ.Μ.Υ του ΕΜΠ, του τμήματος Μαθηματικών ΑΠΘ και του τμήματος Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου.

Μια χρήσιμη συνεισφορά πραγματικών δεδομένων στη νεότευκτη “δημοσιογραφία με βάση τα δεδομένα” (http://datajournalismhandbook.org/) και τα σχετιζόμενα ερευνητικά πεδία των Linked Open Data. Σχετικές πρωτοβουλίες έχουν ξεκινήσει ανά τον κόσμο όπως για παράδειγμα στην Ιταλία, στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Πορτογαλία, στη Σλοβακία, στην Ινδία και στις ΗΠΑ.

Comments 0 σχόλια »

Tο πρώτο ελληνικό ντοκιμαντέρ που στηρίχθηκε αποκλειστικά στην οικονομική ενίσχυση των θεατών και το οποίο θα διατίθεται χωρίς δικαιώματα χρήσης και αναμετάδωσης.
Οι συντελεστές του Debtocracy συνομιλούν με ορισμένους από τους σημαντικότερους οικονομολόγους, πολιτικούς και δημοσιογράφους που παρουσιάζουν εναλλακτικές ερμηνείες αλλά και προτάσεις για την κρίση δημοσίου χρέους της Ελλάδας και της Ευρωζώνης. Οι δημοσιογράφοι Αρης Χατζηστεφάνου και Κατερίνα Κιτίδη, που υπογράφουν το σενάριο και τη σκηνοθεσία, παρακολουθούν την πορεία χωρών όπως ο Ισημερινός, που δημιούργησαν Επιτροπές Λογιστικού Ελέγχου αλλά και την αντίστοιχη προσπάθεια που ξεκίνησε στην Ελλάδα.Έχοντας πραγματοποιήσει γυρίσματα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, αλλά και μέσα από κινούμενα σχέδια και animation το Debtocracy παρακολουθεί την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας από τη δεκαετία του ’70 και εξηγεί τις έννοιες του απεχθούς και του παράνομου χρέους που βαραίνουν και την Ελλάδα.

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »


υποτιτλισμένο

Comments 0 σχόλια »

Δεν γίνεται. Οσο κι αν έχεις «μάτι φώσφορο» και κάνεις «κουμάντο γερό», που λέει κι ο Σκαμπαρδώνης, οι λογαριασμοί δεν βγαίνουν. Κι έρχεται ξαφνικά ένα πρωί που λες με τρόμο: «Δεν φτάνουν τα λεφτά».

Οχι για λούσα και ξοδέματα, για ταξίδια και διακοπές, αλλά για τα στοιχειώδη. Τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, το στεγαστικό, τα φροντιστήρια των παιδιών… Και να πεις πως είχες ενδώσει στην ασωτία ή στα τραγούδια των Σειρήνων που έταζαν δάνεια κι ανέμελη ζωή στη ζώνη της νέας ευτοπίας; Τίποτε απ’ όλα αυτά. Ούτε τζιπ με δανεικά, ούτε Μαλδίβες και Αράχωβες, ούτε μπουζούκια, εξοχικά, χλιδές και μεζονέτες. «Κανονική ζωή» και μετρημένα πράματα. Μια ζωή στην «αγορά», να πολεμάς με το σπαθί σου τα οξειδωτικά οκτάωρα, το αραλίκι και το βόλεμα, «δίχως καβάντζα καμμιά», που έλεγε κι ο Ασιμος, δίχως να ‘χεις μπάρμπα στην Κορώνη και σιγουράτζες κρατικές… Το ίδιο και οι απέναντι, που βρέθηκαν ξαφνικά στην ανεργία, με δυο παιδιά και δίχως αποκούμπι. Αλλά και οι διπλανοί, του Δημοσίου, ο ένας δάσκαλος και η σύζυγος στην εφορία, διαμάντια και οι δυο, μακρυά απο βρωμιές και εξαρτήσεις, αγκομαχούν για να τα βγάλουν πέρα και κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι που αγόρασαν με δάνειο, κι άντε να μετρούν και να ξαναμετράνε για το ενοίκιο το παιδιού που σπουδάζει στη Θεσσαλονίκη και για το φροντιστήριο του δεύτερου, κι ας έχουν διαγράψει εξόδους, αγορές -τι αγορές δηλαδή; κάνα σιντί, κάνα βιβλίο, πάν’ κι αυτά-, σινεμά, θέατρο και το ταξίδι-τάμα στο χωριό, κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα, το ξέχασαν κι αυτό. Γιατί «δεν φτάνουν τα λεφτά»… Και δίπλα τους, σχολεία χωρίς πετρέλαιο, νοσοκομεία δίχως γάζες, συνταξιούχοι με απλήρωτο εφάπαξ, έργα δημόσια στη μέση -δεν δίνουν πια λεφτά οι τράπεζες-, η αγορά στεγνή, χρωστάει δισ. το κράτος σε εξαγωγείς και επιχειρηματίες, βιτρίνες σβησμένες, παντού «πωλείται» και «ενοικιάζεται» και γειτονιές που ερημώνουν, άστεγοι, συσσίτια και θολό ποτάμι που φουσκώνει η ανεργία, λες και ήρθε ξαφνικός κατακλυσμός και δεν άφησε τίποτε όρθιο, ούτε τους απελπισμένους που ήρθαν από άλλα μέρη για ένα ξεροκόμματο και πέσανε σε ξέρα, εγκλωβισμένοι στη μοίρα τους κι αυτοί… Κι ύστερα λες, και απορείς, γιατί θολώνει το μυαλό και «παίρνει ανάποδες» ο κόσμος και λέει μέσα του πως δεν αντέχει και «θα τα κάνει λίμπα»…

Σκίτσο του Στάθη

enet


Comments 0 σχόλια »

Το Zeitgeist: Moving Forward, του σκηνοθέτη Peter Joseph, είναι ένα ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους που παρουσιάζει την αναγκαιότητα μετάβασης από το σημερινό κοινωνικοοικονομικό νομισματικό μοντέλο που διέπει το σύνολο της παγκόσμιας κοινωνίας σε ένα βιώσιμο μοντέλο, την “Οικονομία Βασισμένη στους Πόρους”.Το Zeitgeist: Moving Forward, του σκηνοθέτη Peter Joseph, είναι ένα ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους που παρουσιάζει την αναγκαιότητα μετάβασης από το σημερινό κοινωνικοοικονομικό νομισματικό μοντέλο που διέπει το σύνολο της παγκόσμιας κοινωνίας σε ένα βιώσιμο μοντέλο, την “Οικονομία Βασισμένη στους Πόρους”.Στην ταινία παρουσιάζονται απόψεις ειδικών επιστημόνων στους τομείς της δημόσιας υγείας, της ανθρωπολογίας, της νευροβιολογίας, των οικονομικών, της ενέργειας, της τεχνολογίας, των κοινωνικών επιστημών και άλλων, που δίνουν συγκεκριμένες απαντήσεις για το πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την τρέχουσα επιστημονική γνώση και τεχνολογία για να επιτύχουμε την αειφορία στον πλανήτη, την έξοδο από τη σημερινή κρίση και τελικά την ανάπτυξη ενός νέου πολιτισμού.

Comments 0 σχόλια »

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένα ντοκιμαντέρ με παραγωγό το θεατή. Το Debtocracy αναζητά τα αίτια της κρίσης χρέους και προτείνει λύσεις που αποκρύπτονται από την κυβέρνηση και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Το ντοκιμαντέρ θα διανέμεται δωρεάν από τα τέλη Μαρτίου χωρίς δικαιώματα χρήσης και αναμετάδοσης και θα υποτιτλιστεί σε τουλάχιστον τρεις γλώσσες.

http://www.debtocracy.gr/

Comments 0 σχόλια »

Πατήστε στο CC κάτω δεξιά στο video

Comments 0 σχόλια »

Tης Mαριαννας Tζιαντζη στην Καθημερινή

Σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα του ΕΚΚΕ, 450.000 (23,3%) παιδιά και έφηβοι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Φτώχεια και των γονέων, λέγαμε κάποτε, φτώχεια και των παίδων, διαπιστώνουμε σήμερα.

Η φτώχεια είναι έννοια σχετική, που καθορίζεται ιστορικά και συγκριτικά. Κάποτε, τα φτωχά αγροτόπαιδα πήγαιναν σχολείο ξυπόλυτα, ενώ κάποια υιοθετούσαν μια μέση λύση: φορούσαν τα παπούτσια πριν φτάσουν στο σχολείο και τα έβγαζαν στο σχόλασμα, ώστε να μη φθαρούν στη διαδρομή. Σήμερα, οι περισσότεροι μαθητές έχουν κινητό, ίσως και iPod, όμως τα χαρακτηριστικά της φτώχειας αλλάζουν. Σημάδι της φτώχειας δεν είναι πια το μπαλωμένο ρούχο, αλλά το ανώνυμο, το αγορασμένο από τα φτηνά κινέζικα καταστήματα.

Φτωχά δεν είναι «μόνο» τα παιδιά που δεν ολοκληρώνουν τη 12ετή εκπαίδευση (14,6%), αλλά κι εκείνα που αναγκάζονται να διακόψουν τα μαθήματα μουσικής, τις ξένες γλώσσες ή το φροντιστήριο. Η φοίτηση σε δημόσιο σχολείο δεν είναι τραγωδία, όμως τραγωδία είναι η αδυναμία του δημόσιου λυκείου να συναγωνιστεί το φροντιστήριο στην προετοιμασία για τις ανώτατες σπουδές. Οι τεράστιες οικογενειακές δαπάνες για την ιδιωτική παιδεία δεν φανερώνουν μια δίψα για μάθηση, αλλά είναι τραγικός δείκτης της αποτυχίας της δημόσιας εκπαίδευσης. Και, όπως έδειξε η ίδια έρευνα, το 71,2% των φτωχών παιδιών είναι αναλφάβητα: ακόμα κι αν πέρασαν από τα θρανία, δεν έμαθαν τίποτα.

Ομως τα παιδιά της κρίσης δεν είναι μόνο αυτά που καταγράφονται στις στατιστικές. Είναι αυτά που τα σφραγίζει η κατήφεια, η απελπισία των άνεργων ή υποψήφιων άνεργων γονέων, αυτά που θέλουμε να τα προστατεύσουμε, να τα πείσουμε ότι «η ζωή είναι ωραία», αλλά δεν μπορούμε.

Μειώνονται σε απόλυτους αριθμούς τα ελληνικά νοικοκυριά με ανήλικα παιδιά, όμως ο αριθμός των φτωχών παιδιών αυξάνεται σταθερά. Δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας η υπόθεση ότι τα επόμενα χρόνια η υπογεννητικότητα στην Ελλάδα θα αυξηθεί. Ποια γυναίκα θα είναι πρόθυμη να φέρει ένα παιδί στον κόσμο όταν, ακόμα και όταν αυτή θα προσλαμβάνεται σε μια επιχείρηση, θα ξέρει ότι έπειτα από 12 μήνες μπορεί να απολυθεί με μηδενική αποζημίωση; Πόσο «ανταγωνιστική» είναι μια νεαρή μητέρα στην αγορά εργασίας ή μια νέα γυναίκα που πιθανόν να μείνει έγκυος; Oι νέες εργασιακές ρυθμίσεις που έφερε το πολυνομοσχέδιο καθιστούν την απόκτηση και την ανατροφή ακόμα και ενός (1) παιδιού ηράκλειο άθλο, για να μην πούμε άπιαστο όνειρο.

Είναι αλήθεια ότι, πολλοί ιδίως στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, μεγάλωσαν με στερήσεις, αλλά κατάφεραν να μάθουν γράμματα και να προκόψουν. Σε μια θεσσαλική πόλη όπου υπήρχε γυμνάσιο, στη δεκαετία του ’60, ένας μαθητής από το χωριό έμενε με νοίκι σε ένα πλυσταριό κι εκεί, με το φως της λάμπας πετρελαίου, έλυνε ασκήσεις γεωμετρίας χαράζοντας με μια καρφίτσα τα σχήματα σε φλούδα πορτοκαλιού καθώς δεν είχε χαρτί για πρόχειρο – και η ιστορία αυτή δεν είναι φανταστική.

Ομως, η σύγχρονη φτώχεια δεν μας ατσαλώνει, δεν δυναμώνει το πείσμα, τη διάθεση για πάλη. Την παραίτηση γεννά, τη μοιρολατρία, αφού υπάρχει σοβαρό κοινωνικό έλλειμμα ελπίδας. Ο αναλφαβητισμός δεν αφορά μόνο την ανάγνωση και τη γραφή, αλλά είναι και ιστορικός και πολιτικός. Τα παιδιά που εγκαταλείπουν το σχολείο δεν θα αγωνιστούν για μια καλύτερη παιδεία, αλλά είναι πολύ πιθανό να στραφούν σε αυτοκαταστροφικές και αντικοινωνικές πρακτικές.

Δυο χιλιετίες μετά τη γέννηση του Χριστού και μια νέα σφαγή των νηπίων, των γεννημένων αλλά και των αγέννητων, συντελείται μπροστά στα σαστισμένα μάτια μας. Σφαγή, αναίμακτη, βουβή και αδυσώπητη.

Comments 0 σχόλια »

Μια παρέα νέων με φαντασία δημιουργεί βίντεο που εξυπηρετούν βαθύτερες ανάγκες

Της Νελλης Aμπραβανελ στην Καθημερινή

Η ιστορία αρχίζει με τη μικρή Ελλάδα, ένα μαυρισμένο κοριτσάκι με μαγιό, να καλοπερνάει. Τρώει παγωτό σέρνοντας πίσω του ένα μικρό και χαρωπό προβατάκι, το Χρέος. Ως εκεί, καλά. Ομως, έπειτα από λίγο, το Χρέος μεγαλώνει τόσο που μεταμορφώνεται σε ένα απίστευτα τρομακτικό και πεινασμένο τέρας, το οποίο με τη σειρά του θέλει να φάει την μικρή Ελλάδα… Ποιος θα τη σώσει; Ο ξεπεσμένος σούπερ ήρωας, γνωστός και με το όνομα Ευρώπη; Ή το περίεργο κουνούπι που λέγεται ΔΝΤ; «Θα καταφέρει η Ελλάδα να ξαναβρεί την ευτυχία;»…

Με αυτή την ερώτηση κλείνει το τρίτο επεισόδιο της σειράς The Greek Crisis Explained. Οσοι έχουν λογαριασμό στο Facebook (και φίλους που προωθούν βίντεο μανιωδώς) μάλλον έχουν παρακολουθήσει την τριλογία που φέρει την υπογραφή της Nomint, μιας εταιρείας με αντικείμενο τον ψηφιακό σχεδιασμό εικόνας σε κίνηση (animation) που εκτός των εμπορικών της πρότζεκτ, δημιουργεί βίντεο που εξυπηρετούν άλλου είδους ανάγκες… Στην προκειμένη περίπτωση, η κυκλοφορία του dvd της Τζούλιας «ταρακούνησε» την ομάδα που αισθάνθηκε την ανάγκη να προσπαθήσει να εξηγήσει τι συνέβαινε γύρω της εκείνη τη στιγμή. Η μέρα της Τζούλιας έγινε και μέρα του ΔΝΤ, και το ένα έφερε το άλλο, με αποτέλεσμα να καταπιαστούν με μια σειρά επεισοδίων που θα «εξηγούσαν» την ελληνική κρίση σε ένα πολύ ευρύτερο κοινό απ’ ό,τι φαντάζονταν. Και αν σε ιντερνετικούς χρόνους η ιστορία του Greek Crisis θεωρείται παλιά είδηση, η πιο πρόσφατη βράβευση ενός άλλου ανεξάρτητου πρότζεκτ τους από την κοινότητα του Vimeo.com και η ενδιαφέρουσα συμμετοχή της Nomint στο τελευταίο κύκλο ομιλιών του Tedx Athens, αποτέλεσε μια πολύ καλή ευκαιρία για μια συζήτηση με την «Κ» στο γραφείο της πίσω από το Χίλτον.

Η κότα μετά την κρίση

«Είχαμε αποφασίσει από την αρχή ότι αυτή η ιστορία έχει γενικό ενδιαφέρον, όχι μόνο επειδή είμαστε Ελληνες και μας απασχολεί. Το κοριτσάκι θα μπορούσε να μην είναι η Ελλάδα…», μας λέει ο Γιάννης Κωνσταντινίδης. «Υπάρχουν ίσως δύο ομάδες ανθρώπων που μας παρακολουθούν: εκείνοι που έχουν μια καλλιτεχνική ευαισθησία είτε είναι επαγγελματίες είτε όχι, και έχουν σχέση με οπτική κουλτούρα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Γιατί όπως λέγαμε και στο Tedx Athens, δεν έχει πια σημασία το τοπικό κοινό. Είναι μια έννοια που έχει καταργηθεί και πολιτισμικά, και όχι μόνο λόγω του Ιντερνετ. Δεν έχεις πάρα πολλά πράγματα να πεις σε ένα τοπικό κοινό που να μην αφορά και κάποιον που ζει στην Αργεντινή για παράδειγμα. Το Greek Crisis είναι ένα καλό παράδειγμα. Κάποιος χρήστης ρωτούσε στα σχόλια αν σχεδιάζουμε να κάνουμε ένα αντίστοιχο βιντεάκι και για την Αμερική. Κάτι που σημαίνει ότι αφορά πολύ κόσμο».

Από τη συζήτηση προκύπτει ότι τη δεύτερη ομάδα αποτελεί ένα πιο ψαγμένο κοινό. Το κοινό που αξιολόγησε, για παράδειγμα, και το βίντεο Holy Chicken, το οποίο κέρδισε πριν από λίγες εβδομάδες το 1ο βραβείο της διαδικτυακής κοινότητας Vimeo (που αποτελείται από εκατομμύρια χρήστες), στην πειραματική κατηγορία. Το Holy Chicken δεν είναι σαν το Greek Crisis. Εδώ, παρακολουθούμε μια γιγάντια, δικέφαλη κότα, ένα όμορφο τέρας υπό εξαφάνιση, ένα αντικείμενο λατρείας και εκμετάλλευσης, να πρωταγωνιστεί σε μια ιστορία για «την αγάπη και τη μετάνοια, την επιστήμη και την τέχνη, τη ζωή και τη μουσική»… Το δικέφαλο τέρας, με τους δύο αντιφατικούς χαρακτήρες, απαιτεί σίγουρα ένα ψαγμένο κοινό. Και στο Ιντερνετ, το βρίσκει.

Πολύτιμο μέσο το Ιντερνετ

Στο Tedx Athens, ο Γιάννης Κωνσταντινίδης μίλησε για το πώς το Ιντερνετ έχει διευκολύνει τη δουλειά τους. Ποιο είναι το πολυτιμότερο στοιχείο που τους έχει προσφέρει; «Είναι τρία πράγματα. Το ερέθισμα. Τα εργαλεία και οι πηγές. Και, φυσικά, το κοινό. Απευθύνεσαι πάρα πολύ άμεσα, πάρα πολύ γρήγορα σε πάρα πολύ κόσμο. Το πάρε – δώσε που οδηγεί για παράδειγμα στο να βελτιώσεις κάτι, είναι φοβερό».

Ο Χρήστος Λεφάκης προσθέτει: «Δεν θα ξέραμε για όλο αυτό τον χώρο χωρίς το Ιντερνετ. Για να δημιουργηθεί η Nomint, αυτό με το οποίο συγκρινόμασταν, ήταν εκεί έξω. Πώς θα στήσουμε το γραφείο μας, πώς θα λειτουργούμε, ποια είναι τα στάνταρντ της παραγωγής και της δουλειάς μας».

Συμφωνούν και οι δύο ότι η συμμετοχή του κοινού παραμένει το σημαντικότερο στοιχείο, γιατί ένα κοινό με συλλογική αντίληψη των πραγμάτων (και άρα όχι πια τοπικό) συνεισφέρει σε ένα συλλογικό νου που είναι σίγουρα ανώτερος της κοινής λογικής. Ο Χ. Λεφάκης εξηγεί: «Η τηλεόραση π.χ. είναι τελείως εκτός κοινής λογικής. Το ακροατήριο αλλάζει από ένα μέσο όρο, σε έναν υπερεγκέφαλο, σε κάποιον που έχει πάρα πολύ οξυμένη αντίληψη των πραγμάτων και δεν του ξεφεύγει τίποτα. Και, ως εκ τούτου, αναγκάζεσαι να βρίσκεσαι σε μια διαρκή δημιουργική εγρήγορση. Φυσικά, παύει να ισχύει και η έννοια του “dumbing things down”, κάτι που ισχύει πολύ στον χώρο της διαφήμισης. Στο Greek Crisis προσθέσαμε μέσα στο στόμα του τέρατος μια μικρή σημαία της Αργεντινής. Κάποιος την είδε, το δημοσίευσε στα σχόλια χωρίς να χρειαστεί εμείς να τη μεγεθύνουμε».

Αυτή η συλλογική αντίληψη επιτρέπει και για μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων στους δημιουργούς: «Μπορείς πια να φτιάξεις ιστορίες με φοβερή λεπτομέρεια, κάτι που δεν είχε νόημα πριν. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για το βίντεο αλλά και για άλλα μέσα». Περιμένοντας, λοιπόν, το επόμενο ανεξάρτητο βιντεάκι τους, που θα έχει περισσότερο την μορφή μιας ταινίας μικρού μήκους, μπείτε στην ιστοσελίδα τους www.nomint.gr ή στο vimeo.com και γίνετε κι εσείς μέρος του συλλογικού νου…

Χιούμορ, φαντασία, βραβεία

Την εταιρεία Nomint ίδρυσαν το 2007 ο Γιάννης Κωνσταντινίδης και ο Χρήστος Λεφάκης, δύο φίλοι και συμφοιτητές στη Σχολή Αρχιτεκτονικής Bartlett στο Λονδίνο. Από τότε, η Nomint έχει εξελιχθεί σε μια εταιρεία 9 ατόμων και βρίσκεται πίσω από εμπορικά τηλεοπτικά σποτ, όπως μια εναλλακτική ιστορία Αδάμ και Εύας για λογαριασμό ενός γνωστού στιγμιαίου καφέ, αλλά και τα σποτ ενός βρετανικού τηλεοπτικού καναλιού. Στην είσοδο του γραφείου, συγκατοικούν περήφανα τα βραβεία της εταιρείας: ADC Young Guns (είναι η πρώτη ελληνική εταιρεία που βραβεύεται στον διεθνή διαγωνισμό), ΕΒΓΕ, HAFF, European Design Awards. Από κάτω, διεθνή περιοδικά για το ντιζάιν με ποστ-ιτ στα σημεία που αναφέρονται οι δραστηριότητες της Nomint. Σε διάφορους χώρους, νέοι άνθρωποι με αρκετό χιούμορ και ακόμα περισσότερη φαντασία, δείχνουν αφοσιωμένοι σε αυτό που κάνουν, περιτριγυρισμένοι πάντα από εκκεντρικά αναμνηστικά που υποτίθεται ότι παρέχουν έμπνευση. Και, φυσικά, από τις αφίσες του Greek Crisis…


Comments 0 σχόλια »

Tου Νίκου Κωνσταντάρα στην Καθημερινή

Κάπως έτσι πρέπει να ήταν και τότε, όταν οι κάτοικοι της καταδικασμένης πόλης επέμεναν να ζουν τις ζωές τους όπως πριν, ανίκανοι να ερμηνεύσουν τα σήματα που τους έστελνε το ηφαίστειο – το τόσο οικείο, στη σκιά του οποίου ζούσαν αυτοί και οι πρόγονοί τους, στις πλαγιές του οποίου καλλιεργούσαν τα αμπέλια των παππούδων τους. Η ανθρώπινη συνήθεια –η κατανόηση της αλληλουχίας ζωής και θανάτου– αφόπλισε τα ένστικτα επιβίωσης του καθενός και της κοινωνίας. Από τη μια στιγμή στην άλλη, οι άνθρωποι, τα ζώα τους, οι περιουσίες τους, πέρασαν από την καθημερινότητα στην καταστροφή.

Σήμερα κανείς δεν ξέρει πώς αυτή η κρίση –η προσωπική, η εθνική, η παγκόσμια– θα αλλάξει εμάς και τον κόσμο. Δεν μπορούμε να πούμε (εκτός από τους καθ’ έξιν καταστροφολόγους ανάμεσα μας) ότι ήρθε το τέλος. Αυτό που γνωρίζουμε, όμως, είναι ότι τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Στην καλύτερη περίπτωση, καταλάβαμε καλά ότι ούτε η δική μας εποχή εξαιρείται από τους βίαιους κανόνες της φύσης, ούτε εμείς από τις συνέπειες των λαθών μας. Κρατάμε ακόμα τα στοιχεία της καθημερινότητας, προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα με τις στάχτες που άρχισαν να πέφτουν πάνω μας, αλλά βλέπουμε άλλους να πέφτουν και να δυσκολεύονται να σηκωθούν, και για πρώτη φορά αισθανόμαστε ότι ίσως η τέφρα θα γίνει ο τάφος μας.

Ισως είναι σύμπτωση ότι στην ίδια την Πομπηία τον τελευταίο μήνα κατέρρευσε ένα κτίριο και μέρος ενός άλλου – οι σημαντικότερες απώλειες απ’ όταν η πόλη θάφτηκε στις στάχτες του Βεζούβιου το 79 μ.Χ. Ισως, όμως, είναι απόδειξη ότι, στις μέρες μας, η οικονομική κρίση, η κρατική ανικανότητα σε τόσα πράγματα και αδιαφορία (σε μικρό ή μεγάλο βαθμό) προς τη διαχείριση της ιστορικής κληρονομιάς, καθώς και οι συνέπειες της αλλαγής του κλίματος, αποτελούν ένα τοξικό μείγμα το οποίο δηλητηριάζει το σήμερα και καταδικάζει το χθες και το αύριο.

Σε παγκόσμια κλίμακα, τι βλέπουμε, πέρα από τα οικονομικά αδιέξοδα και τις κλιματικές αλλαγές που αναφέραμε; Η Ευρωπαϊκή Ενωση βρίσκεται στη σοβαρότερη κρίση από την ίδρυσή της, με ηγέτες ανίκανους να την ωθήσουν προς την ισχυρότερη ένωση και τη σωτηρία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες βυθίζονται στην αυτοκαταστροφή της ανόητης εσωτερικής πολιτικής αντιπαράθεσης και της εμπλοκής σε πολλές ατελέσφορες διεθνείς κρίσεις. Δεν φαίνονται να πετυχαίνουν τη δική τους ανάκαμψη ούτε αναλαμβάνουν ηγετικό ρόλο στην αναμόρφωση του διεθνούς οικονομικού και πολιτικού συστήματος εν όψει των όλο και μεγαλύτερων κρίσεων που αυτό αντιμετωπίζει. Εάν δεν γίνουν σοβαρές προσπάθειες σε αυτή την κατεύθυνση, αν αποτύχει η σημερινή παρέμβαση της Ε.Ε. και του ΔΝΤ στην Ευρώπη, σύντομα όποια χώρα αντιμετωπίζει πρόβλημα δεν θα μπορεί να βρει στήριγμα πουθενά. Με όλα αυτά, ο πολίτης αισθάνεται πιο ευάλωτος, πιο γυμνός, από ποτέ.

Και εμείς εδώ –ζαλισμένοι φύλακες αυτών των βράχων μέσα στη θάλασσα– τι κάνουμε; Αρχίσαμε να βλέπουμε τις πραγματικές διαστάσεις του κινδύνου: η συσσώρευση χρεών και κάθε είδους σκουπιδιών, και η σχεδόν καθολική αδιαφορία για το κοινό καλό, σχημάτισαν όχι ένα βουνό, αλλά ένα ηφαίστειο που ελευθέρωσε δυνάμεις ικανές να μας αφανίσουν. Ποτέ δεν ήταν τόσο μόνος αυτός ο λαός – είτε σαν κράτος στην κοινωνία των κρατών είτε σαν πολίτης μέσα στη χώρα του. Οχι ότι η ελληνική ιστορία δεν είναι μια αλυσίδα από πολέμους, ξένες κατοχές, επαναστάσεις, πραξικοπήματα, εμφύλιες συρράξεις, αδικίες, λοιμούς, φυσικές καταστροφές και ανυπέρβλητα χρέη. Η διαφορά σήμερα είναι ότι αισθανόμαστε πως δεν έχουμε πια τους εσωτερικούς πόρους για να αντιμετωπίσουμε την κρίση ούτε τους φίλους που είχαμε. Δεν ζούμε πια σε κοινωνία όπου ο ένας μπορεί να βοηθήσει τον άλλον· αφήσαμε το χωριό γι’ αυτό που πιστεύαμε ότι ήταν σύγχρονο κράτος, αλλά το υπονομεύσαμε οι ίδιοι με τις συμπεριφορές μας. Την ίδια ώρα, δεν υπάρχουν ξένες δυνάμεις οι οποίες –για όποιους λόγους– θα μας βοηθήσουν την κρίσιμη στιγμή, όπως έκαναν τόσες φορές στο παρελθόν.

Σήμερα η βοήθεια από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να περιμένουμε, με όλες τις δυσκολίες που αυτή δημιουργεί για την κοινωνία μας. Εχοντας προκαλέσει μόνοι μας την καταστροφή, δεν μπορούμε να περιμένουμε περισσότερα από κανέναν. Σαν τους γείτονές μας στην Πομπηία, δεν γνωρίζουμε αν όποια προσπάθεια διαφυγής και σωτηρίας έχει κανένα νόημα πλέον. Αλλά πρέπει να την κάνουμε.

Comments 0 σχόλια »

ΤΟ Δ.Ν.Τ. βρίσκεται στη Γουατεμάλα από το 1984. Τα τελευταία εφτά χρόνια η χώρα εμφανίζει εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη που θα ζήλευαν πολλά ανεπτυγμένα κράτη. Ο μέσος όρος αγγίζει το 4%! Ωστόσο, την ίδια στιγμή, το 1 στα 2 παιδιά κάτω των 5 ετών πεθαίνουν από την πείνα και τον υποσιτισμό. Ένα ντοκιμαντέρ συγκλονιστικών αντιφάσεων, όπου τα υπέροχα οικονομικά στοιχεία δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική ζωή.

Επιτόπια Έρευνα, Σενάριο, Σκηνοθεσία: Γιώργος Αυγερόπουλος / Διεύθυνση Φωτογραφίας: Αλέξης Μπαρζός / Οργάνωση & Διεύθυνση Παραγωγής: Αναστασία Σκουμπρή / Έρευνα & Οργάνωση Θέματος: Μανώλης Φυλακτίδης / Μοντάζ: Γιάννης Μπιλήρης, Άννα Πρόκου / Πρωτότυπη Μουσική: Γιάννης Παξεβάνης / Μια παραγωγή της Small Planet για την ΕΡΤ © 2010 – 2011

Original Airdate: Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010, 22:00 – ΝΕΤ

Comments 0 σχόλια »

Λένε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Τι έγινε λοιπόν στην ελληνική οικονομία το 1843;

Το καλοκαίρι του 1843, η Ελλάδα έπρεπε να καταβάλει στις τράπεζες της Ευρώπης τα τοκοχρεολύσια παλιότερων δανείων που είχε πάρει η χώρα. Δυστυχώς τα λεφτά δεν είχαν πάει σε υποδομές που θα βοηθούσαν την κατεστραμμένη ελληνική οικονομία, αλλά είχαν σπαταληθεί στους εμφυλίους της επανάστασης και στα λούσα του παλατιού και των Βαυαρών συμβούλων του στέμματος. (Σας θυμίζει τίποτα;)

Οι τόκοι που έπρεπε να καταβάλλονται κάθε χρόνο ήταν 7 εκατομμύρια δραχμές και ισοδυναμούσαν με το μισό των συνολικών εσόδων του ελληνικού κράτους που έφταναν μετά βίας τα 14 εκατομμύρια ετησίως. Στην πραγματικότητα, με την καταβολή των τόκων δεν περίσσευε τίποτα να επενδυθεί προς όφελος του ελληνικού λαού. (Αυτό μήπως;)

Την άνοιξη του 1843, η κυβέρνηση παίρνει μέτρα λιτότητας, τα οποία όμως δεν αποδίδουν τόσο ώστε να συγκεντρωθούν τα απαιτούμενα για την ετήσια δόση χρήματα. Έτσι, τον Ιούνιο του 1843, η ελληνική κυβέρνηση ενημερώνει τις ξένες κυβερνήσεις ότι αδυνατεί να καταβάλει το ποσό που χρωστάει και ζητά νέο δάνειο από τις μεγάλες δυνάμεις, ώστε να αποπληρώσει τα παλιά. Αυτές αρνούνται κατηγορηματικά. (Βρε κάτι συμπτώσεις…)

Αντί να εγκρίνουν νέο δάνειο, εκπρόσωποι των τριών μεγάλων δυνάμεων (Αγγλία-Γαλλία-Ρωσία) κάνουν μια διάσκεψη στο Λονδίνο για το ελληνικό χρέος και καταλήγουν σε καταδικαστικό πρωτόκολλο. Οι πρεσβευτές των μεγάλων δυνάμεων με το πρωτόκολλο στο χέρι, παρουσιάζονται στην ελληνική κυβέρνηση και απαιτούν την ικανοποίηση του. Αρχίζουν διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα δύο μέρη και μετά από έναν μήνα υπογράφουν μνημόνιο (!), σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα πρέπει να πάρει μέτρα ώστε να εξοικονομήσει μέσα στους επόμενους μήνες το αστρονομικό επιπλέον ποσό των 3,6 εκατομμυρίων δραχμών, που θα δοθούν στους δανειστές της. (Πάμε πάλι απ’ την αρχή. Σας θυμίζει τίποτα;)

Για να είναι σίγουροι ότι το μνημόνιο θα εφαρμοστεί κατά γράμμα, οι πρεσβευτές απαιτούν να παραβρίσκονται στις συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου που θα εγκρίνει τα μέτρα και να παίρνουν ανά μήνα λεπτομερή κατάσταση της πορείας εφαρμογής τους, αλλά και των ποσών που εισπράττονται. (Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει…)

Για να μην πολυλογώ, σας αναφέρω τα βασικά μέτρα που επέβαλε η κυβέρνηση μέσα στο 1843 σε εφαρμογή του τότε μνημονίου. Κάθε ομοιότητα με την εποχή μας είναι εντελώς τυχαία και πέραν των προθέσεων του ιστορικού:

1. Απολύθηκε το ένα τρίτο των Δημοσίων υπαλλήλων και μειώθηκαν 20% οι μισθοί όσων παρέμειναν.

2. Σταμάτησε η χορήγηση συντάξεων, που τότε δεν δίνονταν στο σύνολο του πληθυσμού αλλά σε ειδικές κατηγορίες.

3. Μειώθηκαν κατά 60% οι στρατιωτικές δαπάνες, μειώθηκε δραστικά ο αριθμός των ένστολων και αντί για μισθό οι στρατιωτικοί έπαιρναν χωράφια.

4. Επιβλήθηκε προκαταβολή στην είσπραξη του φόρου εισοδήματος και της “δεκάτης”, που ήταν ο φόρος για την αγροτική παραγωγή.

5. Αυξήθηκαν οι δασμοί και οι φόροι χαρτοσήμου.

6. Απολύθηκαν όλοι οι μηχανικοί του Δημοσίου και σταμάτησαν όλα τα δημόσια έργα.

7. Καταργήθηκαν εντελώς όλες οι υγειονομικές υπηρεσίες του κράτους.

8. Απολύθηκαν όλοι οι υπάλληλοι του εθνικού τυπογραφείου, όλοι οι δασονόμοι, οι δασικοί υπάλληλοι και οι μισοί καθηγητές πανεπιστημίου.

9. Καταργήθηκαν όλες οι διπλωματικές αποστολές στο εξωτερικό.

10. Νομιμοποιήθηκαν όλα τα αυθαίρετα κτίσματα και οι καταπατημένες “εθνικές γαίες” με την πληρωμή προστίμων νομιμοποίησης.

11. Περαιώθηκαν συνοπτικά όλες οι εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις με την καταβολή εφάπαξ ποσού.

Δεν είναι ανατριχιαστικά όμοια με την εποχή μας; Είδατε που οι οικονομικές συνταγές λιτότητας είναι σαν το παλιό καλό κρασί; Ίδιες, αιώνιες, ανυπόφορες. Κι επειδή ξέρω ότι θα ρωτήσετε “τι πέτυχαν με όλα αυτά;”, σας απαντώ: Ο κόσμος εξαθλιώθηκε για μεγάλο διάστημα, οι ξένοι πήραν ένα μέρος των χρημάτων τους, η χώρα είδε κι έπαθε να συνέλθει, αλλά φαλίρισε ξανά μετά από πενήντα ακριβώς χρόνια, με το “Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν” του Χαριλάου Τρικούπη το 1893. Πάντως, το συγκεκριμένο μνημόνιο του 1843, από πολλούς ιστορικούς θεωρείται μία από τις σοβαρότερες αφορμές για το ξέσπασμα της επανάστασης της 3ης Σεπτέμβρη 1843, που έφερε Σύνταγμα στη χώρα.

(Αναλυτικά η ιστορία του μνημονίου του 1843, στα άρθρα του Τάκη Κατσιμαρδου στην Ημερησία 18,23/9 και 2/10).

Comments 0 σχόλια »

Είχατε ποτέ φανταστεί πως ο καθαρός αέρας μπορεί να γίνει αντικείμενο εμπορικής συναλλαγής; Κι όμως, η ικανότητα των φυτών να απορροφούν διοξείδιο του άνθρακα από την ατμόσφαιρα, σήμερα μπορεί να αποτιμηθεί σε χρήμα και να αποφέρει μεγάλα κέρδη. Μια καινούρια χρηματιστηριακή αγορά, η Αγορά του Άνθρακα, έχει ήδη γεννηθεί!

http://www.exandasdocumentaries.com/series/carbon-trading/

Θα προβληθεί την επόμενη Τετάρτη 27 Οκτωβρίου στις 22.00 στη ΝΕΤ

Comments 0 σχόλια »

 Από το διαγωνισμό του ΥΠΕΘΟ για τη δημιουργία φορολογικής συνείδησης…

Comments 0 σχόλια »

Στο μεταξύ, όπως πηγαίναμε, πηγαίνουμε! όλο και πιο βαθιά στο σπιράλ του θανάτου, όλο και πιο βαθιά στην ύφεση.

Γύρω στα 26 δισ. ευρώ από το Δ’ ΚΠΣ μνέσκουν αναπορρόφητα, ενώ καταθέσεις 30 δισ. ευρώ διοχετεύθηκαν από τους Ελληνες πλούσιους σε τράπεζες του εξωτερικού, χωρίς οι κάτοχοί τους να εξορισθούν -για να πάνε να ζήσουν μαζί με τα λεφτά τους εκεί στην ξένη…

Ερχεται (αν έρχεται) αναπτυξιακός νόμος, όμως χωρίς …πόρους(!)…

…ενώ οι δημόσιες επενδύσεις περικόπτονται κι άλλο, γύρω στο 1 με 1,5 δισ. ευρώ, με αποτέλεσμα, τα μικρά κυρίως έργα, δρόμοι και ψιλοϋποδομές, απ’ αυτά που δίνουν ζωή στις επαρχίες, να αναστέλλονται και μαζί τους να εξαερώνονται τα εργατικά μεροκάματα που θα έφθαναν στο μπακάλικο, στο βιβλιοχαρτοπωλείο, το ρουχάδικο και το περίπτερο…

Φυτοζωούμε

αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο σε αυτή την κάθοδό μας προς τον Αδη (κι ως προς αυτό είναι σωστή η «λάθος συνταγή» του ΔΝΤ), το χειρότερο είναι ότι επαναλαμβάνουμε την ίδια λογική: να φέρουμε λεφτά απ’ το Κατάρ ή το Ντουμπάι, να φέρουμε ξένους επενδυτές (τη στιγμή που η εγχώρια αστική τάξη την κοπανάει για τη Βουλγαρία κι άλλους «μεσαιωνικούς» παραδείσους), να ξεκοκκαλίσουμε ό,τι μπορούμε απ’ την Ευρωπαϊκή Ενωση, αντί να παράξουμε λεφτά οι ίδιοι, αντί να βρούμε τρόπους να παράξουμε πλούτο οι ίδιοι.

Συνεχίζουμε τις κουτοπονηριές (όπως με τα φωτοβολταϊκά), το ξεπούλημα δημόσιου πλούτου και δημόσιων πόρων, την παροχή καλών υπηρεσιών στο μαύρο χρήμα κι όλα τα γνωστά τσαπατσούλικα τσατσιλίκια.

Αντί για μια νέα εθνική στρατηγική από μηδενική βάση για τα τρένα φέρ’ ειπείν ή τις μεταφορές, το γνωστό κι αντιπαραγωγικό μπάτε σκύλοι αλέστε.

Η χώρα δεν παράγει. Δεν σκέφτεται. Δεν έχει στόχους και στρατηγική. Τρώει τις σάρκες της για να πληρώσει το χρέος της το οποίο θα αυξηθεί. Πνίγεται μέσα στις παρλαπίπες και τις πομφόλυγες των κυβερνητών της (τύπου Παγκαλοραγκούση) κι έχει καταστεί φόρου υποτελής σε Ξένες Δυνάμεις.

Με μοναδικό πολιτικό σπάραγμα τις ίντριγκες του πριγκιπάδελφου Νικολάκη να φέρει λεφτά απ’ το Κατάρ ή το Ντουμπάι.

Και τα 6.000.000 Μήτσων που παράγουν τον πλούτο αυτής της χώρας να φορολογούνται λες κι είναι μαχαραγιάδες, να διασύρονται ότι είναι τεμπέληδες, να τους διαμελίζονται οι μισθοί, να αποθαρρύνονται στο επιχειρείν, να παρωθούνται σε εθνική κατάθλιψη και απελπισία…

Δεν είναι μονόδρομος, είναι κάθοδος στα Τάρταρα.

Ο Στάθης στην Ελευθεροτυπία

Comments 0 σχόλια »

history_matters.jpgΤο αποτέλεσμα όλων των αλλαγών που προωθούνται με φανατισμό από τα κέντρα εξουσίας στην Ευρώπη -και με ιδιαίτερη έμφαση στην Ελλάδα- δεν είναι απλώς ένα δυσάρεστο διάλειμμα, ένα άγνωστου μήκους τούνελ που θα διανύσουμε μέχρι να ξαναβγούμε στο φως. Ούτε είναι το πιο κρίσιμο τα δισεκατομμύρια που συγκεντρώνονται μέσω της φορολογίας και της βίαιης μείωσης του εισοδήματος για τη σωτηρία των πιστωτών της χώρας. Το σημαντικότερο είναι ότι συντελείται μια ανθρωπολογική καταστροφή δύσκολα επανορθώσιμη: όταν ο αγρότης παύει να φυτεύει ντομάτες και φυτεύει φωτοβολταϊκά για να γίνει μικρο-ραντιέρης ενός πενιχρού εισοδήματος 5.000-6.000 τον χρόνο, όταν ο νέος άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι μικρή σημασία έχει η γνώση και η «συλλογή» πτυχίων για την παραγωγική του εξέλιξη, όταν οι άνθρωποι εξοικειώνονται με την ιδέα ότι στη διάρκεια του εργασιακού τους βίου ίσως χρειαστεί ν’ αλλάξουν πολλά επαγγέλματα, ότι οι υψηλές παραγωγικές δεξιότητες που διαθέτουν δεν είναι τόσο χρήσιμες όσο νομίζουν, ότι ως άνεργοι δεν είναι καθόλου φρόνιμο να είναι επιλεκτικοί, τότε η κοινωνία μετατρέπεται σε μια πληβειακή παραγωγική μάζα, αναλώσιμο ενός οικονομικού μοντέλου χωρίς πυρήνα και στρατηγική.

Αλλά, υπάρχει ένα σημαντικότερο, γεωπολιτικών διαστάσεων στοιχείο της μεταβατικής «ιστορικής» εποχής μας. Διότι αυτό που συντελείται στην κλίμακα των ανθρώπων, συντελείται και στην κλίμακα των χωρών. Ακόμη κι αν η Ελλάδα κι άλλες «περιφερειακές» χώρες της Ε.Ε. δεν χρεοκοπήσουν ολικά ή μερικά, στο τέλος της «ιστορικής» τους μεταμόρφωσης θα έχουν εξωθηθεί σε μιαν ασύλληπτη παραγωγική παρακμή, προκειμένου να διασωθούν οι κεντρικές οικονομίες της Γηραιάς Ηπείρου, η εξαγωγική μηχανή της Γερμανίας, η παραγωγική ικμάδα της Γαλλίας και η χρηματοπιστωτική ηγεμονία της Βρετανίας από τις μεγάλες απειλές που αντιμετωπίζουν από τις νέες οικονομικές δυνάμεις της Ανατολής. Η εμπειρία της τριαντάχρονης ευρωπαϊκής θητείας της Ελλάδας είναι ήδη ένας ιστορικός απολογισμός παραγωγικής υποβάθμισης, αλλά μια πολύ πιο ζοφερή εικόνα για το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει αυτή η υποβάθμιση δίνει η τύχη των χωρών του πρώην (αν)ύπαρκτου σοσιαλισμού που μέσα σε μια εικοσαετία μετατράπηκαν σε «αποικίες» των ευρωπαϊκών μητροπόλεων και οι κοινωνίες τους, που το 1989 «έγραφαν ιστορία» ανατρέποντας τα αυταρχικά καθεστώτα τους, έγιναν μεταναστευτικές ορδές ανειδίκευτων, κακοπληρωμένων ή ανεπιθύμητων «σκλάβων».

Χρειαζόμαστε μιαν αίσθηση της ιστορίας. Πέρα από τα γενικά «ναι» και «όχι» μας, όλοι εμείς οι «κάτω» οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι είναι τεράστιας ιστορικής σημασίας η απάθεια ή η μοιρολατρία να παρακολουθούμε τους «πάνω» να γράφουν ιστορία. Τη δική τους, βεβαίως…

http://kibi-blog.blogspot.com/

Comments 0 σχόλια »

ΜΠΟΡΕΙ μια χώρα να πάρει ως «δώρο» 100 ευρώ και να βάλει στην τσέπη της 94; «Ναι» είναι, δυστυχώς, η απάντηση στην περίπτωση της Ελλάδας όσον αφορά τα κοινοτικά κονδύλια, τον βασικό δηλαδή πυλώνα στον οποίο επιχειρείται να στηριχθεί η πολυπόθητη ανάπτυξη.

Μια σειρά από λόγους οδηγούν σε αυτή την αρνητική πρωτιά. Πολλά από τα κοινοτικά κονδύλια αξίας 20,2 δισ. ευρώ που θα δοθούν τα επόμενα χρόνια δεν θα διατεθούν σε δράσεις που δημιουργούν προστιθέμενη αξία και έχουν κέρδη για τη χώρα (νέες τεχνολογίες, καινοτομία και επιχειρηματικότητα), αλλά σε βαριές υποδομές οι οποίες απαιτούν εξοπλισμό που θα αγοράσουμε από το εξωτερικό.

Αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την αξιοποίηση των κοινοτικών κονδυλίων εκτιμά ότι ενώ σχεδόν όλα τα κράτη αποκομίζουν σημαντικές υπεραξίες, στην Ελλάδα αυτό δεν συμβαίνει: Για κάθε 100 ευρώ κοινοτικών κονδυλίων που έρχονται, «καταφέρνουμε» όχι μόνο να μην έχουμε κέρδος αλλά και να «επιστρέφουμε» στο εξωτερικό 6 ευρώ. Δηλαδή, μας μένουν 94 ευρώ (πολλαπλασιαστής 0,94%).

Αυτό δεν συμβαίνει σε κανένα από τα «παλαιά» κράτη της Ε.Ε., που λαμβάνουν ακόμη κοινοτικά κονδύλια. Εκτιμάται ότι το 2016 στην Ισπανία θα έχουν για κάθε 100 ευρώ κέρδος 12 ευρώ και στην περίπτωση της Πορτογαλίας 16 ευρώ από την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα.

Θα αλλάξει αυτή η εικόνα; Ναι, αλλά στο μακρινό 2025. Τότε η οικονομία της Ελλάδος θα έχει κέρδος 162 ευρώ. Πάλι θα είμαστε φτωχοί συγγενείς. Στην Ισπανία τα κέρδη θα είναι σχεδόν διπλάσια στα 267 ευρώ και στην Πορτογαλία στα 216 ευρώ.

Η αιτία για την υστέρηση της χώρας μας είναι ότι τοποθετεί τα λεφτά σε έργα που δεν έχουν υπεραξία. Ετσι, μεγάλο μέρος των χρημάτων «γύρισε» στο εξωτερικό. Τροφοδότησε δηλαδή ογκωδέστατες εισαγωγές εξοπλισμού, πρώτων υλών κ.λπ., οι οποίες προκάλεσαν ένα ακόμη πλήγμα: αύξησαν το έλλειμμα του εξωτερικού ισοζυγίου της χώρας, το οποίο πλέον θα επιβλέπει η Ε.Ε., ζητώντας μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα (τον Μάιο ξεφύγαμε προσωρινά μόνον τον κίνδυνο).

Το πρόβλημα περιγράφεται αναλυτικά στην έκθεση της Επιτροπής. Οπως αναφέρεται, τα λεφτά είναι κατανεμημένα πολύ άνισα.

Ετσι μία ακόμη φορά οδεύει για υποδομές η μερίδα του λέοντος των κονδυλίων, το 63,52% αναλογία από τις μεγαλύτερες στην Ε.Ε., έναντι 50% στην Κύπρο και στην Ισπανία, αλλά και μόνο 40% στην Πορτογαλία. Αντιθέτως, μόνο το 6,8% καταλήγει στη στήριξη της βιομηχανίας και των υπηρεσιών.

enet.gr

Αν πρέπει να καταθέσω και τη μικρή μου εμπειρία. Γιατί π.χ. δεν έχουν αξιοποιηθεί τόσα χρήματα που έχουν εισρεύσει για την εισαγωγή των ΤΠΕ στην ελληνική εκπαίδευση; Γιατί το ΥΠΕΠΘ που υποτίθεται ότι γνωρίζει δεν είναι σε θέση να ελέγξει τι αγοράζει. Παρήγγειλε και παρέλαβε 145 τίτλους  εκπαιδευτικών λογισμικών που σήμερα είναι ζήτημα αν είναι λειτουργικοί οι 20. Σχεδιάζει βλέπετε πάντοτε σε ορίζοντα υπουργικής θητείας, το πολύ δηλαδή στο 18μηνο. Ο ένας παραγγέλνει λαπιτόπια η άλλη διαδραστικούς πίνακες. Το θέμα είναι να ακουστεί το όνομά του εκάστοτε κατέχοντος του υπουργικού θώκου. Αναρωτήθηκαν ποτέ σε ποιο σχολείο απευθύνονται αυτές οι καινοτομίες;  Οχι γιατί δε νοιάζονται. θέλουμε συνεργατική μάθηση φτιάχνουμε εργαστήρια. Θέλουμε εξατομικευμένη μοιράζουμε φορητούς. Αποφασίσαμε ότι το δασκαλοκεντρικό μοντέλο είναι το τέλειο, αγοράζουμε διαδραστικούς. Τελικά τι σχολείο θέλουμε;

το τραγουδάκι αφιερωμένο εξαιρετικά…

Comments 0 σχόλια »

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων