Τα επόμενα χρόνια θα βιώσουμε την ανάδυση ενός νέου διαδικτύου. Το νέο διαδίκτυο θα έχει πιο ανθρωπιστικό χαρακτήρα και σχεδιάζεται ώστε να ενισχύσει τις νοητικές μας δυνατότητες.
Στο Διαπολιτισμικό Γυμνάσιο Αθηνών, ένας μαθητής από τη Συρία επιχειρεί να διαβάσει φωναχτά μέσα στην αίθουσα το «Όσο μπορείς» του Κ. Π. Καβάφη. Μια αλληγορική ιστορία για το ταξίδι του κάθε ανθρώπου μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή. Με αφορμή στο «Όσο μπορείς» του Αλεξανδρινού ποιητή, ο Γρηγόρης Ρέντης (σκηνοθεσία) και η παιδοψυχίατρος / σκηνοθέτης και επικεφαλής της Εφηβικής Σκηνής της Στέγης, Σοφία Βγενοπούλου (σενάριο), γύρισαν μια ταινία μικρού μήκους, η οποία συγκινεί με το μήνυμά της. Το έργο του Κ. Π. Καβάφη για άλλη μια φορά υπερπηδά τα στεγανά του ελλαδικού πολιτισμικού χώρου, καθώς ενώνει τα διακριτά μέλη της τάξης σε ένα κοινωνικό σύνολο, το οποίο χαρακτηρίζεται από πραγματική αλληλεγγύη. H ταινία θα προβληθεί σε σχολεία σε όλη τη χώρα και σε κινηματογραφικές αίθουσες.
Η κλινική ψυχολόγος Catherine Steiner Adair, καθηγήτρια στην ιατρική σχολή του Χάρβαρντ μας χαρίζει στο βιβλίο της “The big disconnect” πολύτιμες συμβουλές για να χειριστούμε τα θέματα της νοσηρής επιρροής των social media στην καθημερινότητά μας.
Θα ξεχωρίσω τους κανόνες για τη χρήση των υπολογιστών:
1) Αυτός εδώ δεν είναι δικός σου υπολογιστής. Μπορεί να έχει το όνομά σου πάνω του αλλά είναι δικός μου
2) Είμαι γονιός σου κι έχω το δικαίωμα να βλέπω όσα γίνονται εκεί
3) Πρέπει να χρησιμοποιείς υπολογιστή σε προσβάσιμο χώρο. Δεν επιτρέπεται να κλειδώνεις την πόρτα του δωματίου σου, ούτε να παίρνεις τον υπολογιστή στο κρεβάτι σου
4)Δεν μπορείς να σβήνεις την οθόνη όταν περνάω από δίπλα
Φυσικά δεν παραλείπει να μας θυμίσει τις συμβουλές που ακούμε στα ταξίδια: “Βάλε ο ίδιος τη μάσκα οξυγόνου προτού προσπαθήσεις να βοηθήσεις τα παιδιά σου”. Είναι αλήθεια ότι πολλοί γονείς χάνονται ατενίζοντας το κινητό τους ενώ τα παιδιά έχουν βαρεθεί να είναι στην αίθουσα αναμονής της ζωής των γονιών τους. Η μεγάλη αποσύνδεση -σαιξπηρικό λογοπαίγνιο*- φαντάζει ολοένα και δυσκολότερη στις μέρες μας καθώς η τεχνολογία έχει υφάνει πυκνό τον ιστό της και τα σημάδια του αποτυπώνονται στις σχέσεις μας.
Η βαρετή πανεπιστημιακή διάλεξη θα αποτελέσει το πρώτο «θύμα» από την ραγδαία άνοδο της δωρεάν διαδικτυακής εκπαίδευσης, σύμφωνα με τον ιδρυτή της Wikipedia, Τζίμι Γουέιλς
«Αν τα πανεπιστήμια δεν απαντήσουν στην αύξηση των διαδικτυακών μαθημάτων με κάποιο πειστικό τρόπο, τότε θα εμφανιστούν νέοι παίκτες που θα τα αντικαταστήσουν»,θεωρεί ο 47χρονος Αμερικανός ακτιβιστής και πρώην χρηματιστής που έγινε γνωστός ως ο βασικός συνδημιουργός της δημοφιλέστερης ανοικτής εγκυκλοπαίδειας στο ίντερνετ.
Εδώ κι ενάμιση χρόνο, τα Μαζικά Ανοιχτά Διαδικτυακά Μαθήματα (Massive Online Open Courses, ή MOOC) γίνονται όλο και πιο δημοφιλή εντός των κύκλων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και μεγάλα αμερικανικά πανεπιστήμια, όπως το Στάνφορντ, το Πρίνστον, το πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν και το Μπέρκλεϊ στη Καλιφόρνια, παρέχουν δωρεάν κύκλους σπουδών σε διάφορα γνωστικά αντικείμενα – αν και παρέχουν ένα απλό πιστοποιητικό παρακολούθησης και όχι κανονικό πτυχίο.
«Η επίδραση των μαθημάτων αυτών θα είναι κατακλυσμική και θα μεταμορφώσει τα πάντα στον τομέα της ανώτατης εκπαίδευσης», λέει ο Γουέιλς. Και σημειώνει πως «τα πανεπιστήμια πρέπει να μάθουν να χρησιμοποιούν τις on line τεχνολογίες προς όφελος τους». Συνέχεια »
O Nicholas Carr υποστηρίζει ότι η συνεχής χρήση του ίντερνετ βλάπτει την μακροπρόθεσμη μνήμη μας (tell me about it!) λόγω υπερβολικής τόνωσης και διάσπασης της προσοχής. Ο Carr πιστεύει ότι αυτό θα μπορούσε να είναι απειλητικό για την ίδια την ανθρωπότητα (Ισως πάλι, όχι. Εννοώ υπάρχουν τεράστια κεφάλαια που καλύτερα να μην τα θυμόμαστε). Το κανάλι πιστεύει ότι αυτό μπορεί να καταπολεμηθεί αν καθημερινά αφιερώνουμε κάποιο χρόνο σε ένα και μοναδικό έργο, χωρίς τη συνοδεία ίντερνετ.(Η πείρα μου λέει: δε λειτουργεί)
Διαβάζω στη lifo το edito του Τσαγκαρουσιάνου και αναγνωρίζω τα συμπτώματά μου:.
Ενώ παρακολουθώ μια ταινία:
“Το μυαλό μου πηδάει σαν νευρόσπαστο από τη μία εντύπωση στην άλλη – και δεν ησυχάζει με καμιά. ”
Η δική μου διαταραχή έχει εξελιχθεί στο σημείο να μην μπορώ να διαβάσω ένα βιβλίο αλλά να εναλλάσσομαι σε δύο ή καμιά φορά τρία. Σα να θέλει το μυαλό να κλικάρει. Ετσι καταστρέφεται η ηδονή της ανάγνωσης; Οχι απαραίτητα. Όπως συνεχίζει το edito:
“ίσως η τέχνη του κινηματογράφου να ζήσει ένα μεγάλο ξεσκαρτάρισμα υπό τη δαμόκλειο σπάθη του πιο έξυπνου, πιο άπιστου και πιο νόθου παιδιού της: του ίντερνετ. Λίγοι θα διασωθούν χωρίς να παπαγαλίσουν την τριπαριστή γλώσσα που τώρα θεωρείται ικανοποιητική (παράθυρα αφής που ανοίγουν σε άλλα παράθυρα στο διηνεκές!). Μόνο μάστορες που έφτιαξαν στα φιλμ δικές του γλώσσες θα αντέξουν – όπως ο Ταρκόφσκι κι ο Παζολίνι, που λέγαμε πριν, ή ο απίστευτος Όζου, που ο αργός ρυθμός του δεν είναι ακαδημαϊσμός ή νωθρότητα, αλλά τελετουργία ολκής, σαν να κρατάς με τα χέρια τα ταβάνια να μην πέσουν. Θα σβήσουν πολλοί σκηνοθέτες τα επόμενα χρόνια που οι άνθρωποι θα αρρωστήσουν από την πολλή ταχύτητα – κι ίσως καλώς θα σβήσουν. Ανήκουν σε ένα μέσο (το Αrt Cinema) που εξεμέτρησε το ζην και θα μεταλλαχτεί σε κάτι άλλο. Αλλά οι άλλες Τέχνες, οι λεγόμενες Καλές και όχι Έβδομες, ίσα ίσα θα αναδείξουν πάλι το γερό τους κόκαλο έναντι του αμνήμονος σπινθηρισμού της οθόνης. Αυτές είναι, τελικά, η μόνη ομορφιά που αντέχει στην τόση ρευστότητα του κόσμου, μαζί με τον έρωτα, την αγάπη των φίλων, το κρασί και τα τριαντάφυλλα.”
Η εξέλιξη περιλαμβάνει την αλλαγή. Μπορεί να μας ξεβολεύει αλλά η γη συνεχίζει να περιστρέφεται…
Όταν ο Τόνι Γουάγκνερ, ειδικός σε θέματα εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, περιγράφει το επάγγελμά του, λέει πως είναι «διερμηνέας ανάμεσα σε δύο εχθρικές φυλές» – τον κόσμο της εκπαίδευσης και τον επιχειρηματικό κόσμο, εκείνους που διδάσκουν τα παιδιά μας και εκείνους που τους δίνουν δουλειά. Το επιχείρημα του Γουάγκνερ στο βιβλίο του «Creatinig Innovators: The Making of Young People Who Will Change the World» («Δημιουργώντας καινοτόμους: Η συγκρότηση νέων ανθρώπων που θα αλλάξουν τον κόσμο») είναι ότι η εκπαίδευσή μας δεν καταφέρνει συστηματικά να «προσθέσει την αξία και να διδάξει τις δεξιότητες που έχουν τη μεγαλύτερη σημασία στην αγορά εργασίας».
Αυτό είναι επικίνδυνο σε μια εποχή που υπάρχουν όλο και λιγότερες δουλειές με υψηλή αμοιβή και μέτριες απαιτήσεις δεξιοτήτων – το είδος της δουλειάς που συντήρησε τη μεσαία τάξη την προηγούμενη γενιά. Τώρα, κάθε δουλειά «μεσαίας τάξης» τραβιέται προς τα πάνω, προς τα κάτω ή προς τα έξω, με μεγάλη ταχύτητα. Δηλαδή, είτε απαιτεί μεγαλύτερες δεξιότητες ή μπορούν να την ασκήσουν πολύ περισσότεροι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο ή «θάβεται» –καταργείται ως απαρχαιωμένη– γρηγορότερα παρά ποτέ.
Γι’ αυτό ο στόχος της εκπαίδευσης σήμερα δεν θα έπρεπε να είναι πώς να καταστήσει κάθε παιδί «έτοιμο για το πανεπιστήμιο», αλλά «έτοιμο για καινοτομία» – έτοιμο να προσθέσει αξία σε οτιδήποτε κάνει.
Δύσκολο εγχείρημα. Αναζήτησα τον Τόνι Γουάγκνερ και του ζήτησα να διευκρινίσει. «Σήμερα», μου απάντησε με e-mail, «καθώς η γνώση είναι διαθέσιμη σε κάθε συσκευή συνδεδεμένη με το Ιντερνετ, αυτά που γνωρίζεις μετρούν λιγότερο από αυτά που μπορείς να κάνεις με όσα γνωρίζεις. Η ικανότητα για καινοτομία –η ικανότητα να λύνεις δημιουργικά τα προβλήματα ή να φέρνεις στο φως νέες δυνατότητες– και οι δεξιότητες όπως η κριτική σκέψη, η επικοινωνία και η συνεργασία είναι πολύ πιο σημαντικές από την ακαδημαϊκή γνώση».
Για τη δική μας γενιά ήταν εύκολο. Επρεπε να «βρούμε» μια δουλειά. Τα παιδιά μας, όμως, θα πρέπει να «εφεύρουν» μια δουλειά. Σίγουρα, τα πιο τυχερά θα βρουν την πρώτη δουλειά τους, αλλά ακόμη και αυτά θα πρέπει να επανεφευρίσκουν και να αναδιοργανώνουν αυτήν τη δουλειά πολύ πιο συχνά από τους γονείς τους, αν θέλουν να προοδεύσουν στο πεδίο που διάλεξαν. Αν αυτό ισχύει, ρώτησα τον Γουάγκνερ, τι πρέπει να διδάσκονται σήμερα οι νέοι;
«Κάθε νεαρό άτομο θα εξακολουθήσει να χρειάζεται τις βασικές γνώσεις, βέβαια», είπε. «Θα χρειάζεται όμως, ακόμα περισσότερο, δεξιότητες και κίνητρα, τα οποία έχουν ιδιαίτερα κρίσιμη σημασία. Οι νέοι που είναι εσωτερικά κινητοποιημένοι –περίεργοι, επίμονοι, πρόθυμοι να ρισκάρουν– θα μαθαίνουν νέες γνώσεις και δεξιότητες συνεχώς. Θα μπορούν να βρίσκουν νέες ευκαιρίες ή να δημιουργούν δικές τους – κάτι όλο και πιο σημαντικό, καθώς οι παραδοσιακές σταδιοδρομίες θα εξαφανίζονται».
Πού πρέπει λοιπόν να εστιάσει η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση σήμερα; «Διδάσκουμε και εξετάζουμε πράγματα για τα οποία οι περισσότεροι σπουδαστές δεν ενδιαφέρονται και πληροφορίες που μπορούν να τις βρουν στο Google και θα τις ξεχάσουν μόλις τελειώσουν οι εξετάσεις», υποστηρίζει ο Γουάγκνερ. «Πάνω από έναν αιώνα πριν, δημιουργήσαμε σχολεία–εργοστάσια για τη βιομηχανική οικονομία. Το να φανταστούμε εκ νέου τα σχολεία του 21ου αιώνα πρέπει να είναι μία από τις κυριότερες προτεραιότητές μας. Πρέπει να εστιάσουμε περισσότερο στο να διδάξουμε την ικανότητα και τη θέληση για μάθηση, αλλά και να φέρουμε μέσα στην τάξη του σχολείου τα τρία πιο ισχυρά συστατικά της εσωτερικής κινητοποίησης: παιχνίδι, πάθος, στόχευση».
Το Hive Learning Network ξεκίνησε στη Νέα Υόρκη από το Ιδρυμα Mozilla. Τέτοια δίκτυα λειτουργούν επιτυχώς και στο Σικάγο, ενώ έχουν ήδη τεθεί οι βάσεις για δημιουργία δικτύων σε Λονδίνο, Βαρκελώνη, Βερολίνο, Σαν Φρανσίσκο, Τορόντο και Τόκιο. Απαρτίζεται από φορείς, όπως το Museum of Modern Art (ΜοΜΑ), το Museum of the Moving Image, το Cooper-Hewitt National Design Museum, το American Museum of Natural History, το Tribeca Film Institute, αλλά και μικρότερες ομάδες που παρέχουν εξωσχολικά προγράμματα άτυπης μάθησης. Το Hive Athens (www.hiveathens.org) χρηματοδοτείται αποκλειστικά από το Ιδρυμα «Σταύρος Νιάρχος», αποτελεί δράση του Future Library, υποστηρίζεται από το Ιδρυμα Mozilla και βασικός του στόχος είναι να δημιουργήσει αντίστοιχο δίκτυο στην Αθήνα και να βοηθήσει τα μέλη του να αναπτύξουν βιωματικά εκπαιδευτικά προγράμματα με δημιουργική χρήση ψηφιακών μέσων.
Φορείς ελπίδας
Γιατί όμως το Hive, έπειτα από τόσες εντυπωσιακές μεγαλουπόλεις, να έρθει τώρα στην Αθήνα, σε μια εποχή δύσκολη για τους μεγάλους, αλλά κυρίως για τους μικρότερους σε ηλικία πολίτες της; Σύμφωνα με τους διοργανωτές του Hive, Θεμιστοκλή Γκιών και Ελένια Σαλούτση, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να αγκαλιάσουμε την έμπνευση για μάθηση και να βοηθήσουμε τους νέους να αναπτύξουν τις ικανότητές τους.
Το ερώτημα είναι αν η άτυπη βιωματική μάθηση, πέρα από δημιουργική και συναρπαστική, αποτελεί απάντηση στις πραγματικές ανάγκες των νέων. Ο Θ. Γκιώνης απαντά πως «η κατεύθυνση στην οποία ωθούμε εδώ και χρόνια τους νέους με τα εξαντλητικά αναλυτικά προγράμματα στην τυπική εκπαίδευση δεν ικανοποιεί πλέον ούτε την παλαιότερη υπόσχεση για “εγγυημένη” κάλυψη των βιοποριστικών αναγκών τους. Το συνηθισμένο μοτίβο είναι φροντιστήρια, διάβασμα, αποστήθιση, εξετάσεις και πάλι από την αρχή και όταν οι νέοι πηγαίνουν στην πρώτη συνέντευξη για δουλειά, μαθαίνουν με έκπληξη ότι χρειάζεται να συνεργάζονται, να επικοινωνούν αποτελεσματικά, να ηγούνται, να παίρνουν πρωτοβουλίες, να διαχειρίζονται την αβεβαιότητα, το χρόνο τους ή ένα έργο»…
«Επιπλέον», επισημαίνει, «οι τεχνολογικές εξελίξεις είναι τόσο γρήγορες, που τα δύο τρίτα των επαγγελμάτων που θα κληθούν να εξασκήσουν οι σημερινοί νέοι δεν έχουν ακόμη εφευρεθεί. Αυτό που χρειάζεται είναι -μέσα από τις σπουδές- να μάθουν πώς να… μαθαίνουν, να χτίζουν την προσωπική τους “εργαλειοθήκη” δεξιοτήτων.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Να βοηθήσουμε γονείς και νέους να δουν με λίγο πιο κριτική σκέψη τις προτεραιότητες της εκπαίδευσής τους».
Το συνέδριο προσπάθησε να προσεγγίσει το θέμα της σύνδεσης εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας. Αρκετοί ομιλητές εστίασαν στις δεξιότητες που απαιτούνται για να εισέλθει κάποιος στην αγορά εργασίας και να μην μείνει κολλημένος στην ουρά των ανέργων.
Βρήκα ιδιαίτερα προκλητική την παρουσίαση του Adrian Blight, Managing Director του Imagine Education. Ατυχώς η παρουσίαση του How appropriately skilled and qualified are Europe’s youth to meet these challenges? δεν έχει ανέβει ακόμα στη σελίδα του συνεδρίου για να σας παραπέμψω, έτσι θα περιοριστούμε σε φωτογραφίες διαφανειών. Ενώ οι πολιτικοί περιορίζονται να εισάγουν την τεχνολογία στις τάξεις και να μας καταπλήξουν με τους ρυθμούς απορρόφησης κονδυλίων και τους αριθμούς ο ομιλητής αναρωτήθηκε όπως και κάθε εκπαιδευτικός τι κάνουμε με την τεχνολογία. Μας έδειξε λοιπόν δύο μαγνητικές; τομογραφίες εγκεφάλων. Η μία απεικόνιση προερχόταν από έναν αρχάριο περιηγητή του διαδικτύου, όπου παρατηρούμε μία περιορισμένη περιοχή του εγκεφάλου να απασχολείται. Η δεύτερη τομογραφία είναι ενός έμπειρου χρήστη, ο οποίος προφανώς αναζητά διασυνδέσεις και προσπαθεί να εντάξει την πληροφορία και να την κατηγοριοποιήσει σύμφωνα με προηγούμενες αναζητήσεις του. Στην τομογραφία παρατηρούμε ότι έχουν” ανάψει” διαφορετικά σημεία του εγκεφάλου. Θα το έχετε νιώσει πόσο απαιτητική για τον εγκέφαλο είναι η ερευνητική εργασία και η αναζήτηση συνδέσεων και σχέσεων.
Το θέμα είναι λοιπόν πως σχεδιάζουμε τέτοιες εφαρμογές που προκαλούν τους μαθητές μας να εντάξουν τις γνώσεις τους, που τους προκαλούν να συνεργαστούν και να καινοτομήσουν σε αυτόν τον brave new world. Στην επόμενη φωτογραφία σας έχω ένα διάγραμμα εξαιρετικά βοηθητικό για την αξιολόγηση της ποιότητας των δραστηριοτήτων που σχεδιάζουμε.
Η ειδεχθής λεπτομέρεια: O Adrian Blight κατέχει πτυχίο λογοτεχνίας και πιστεύει ότι οι ανθρωπιστικές σπουδές μπορούν να δώσουν απαντήσεις στα ερωτήματα των καιρών μας.
ΥΓ. Στα συνέδρια που περιλαμβάνουν την λέξη “καινοτομία” μαζεύονται διαφόρων ειδών άνθρωποι. Άνθρωποι της αγοράς που αδημονούν να εισάγουν την καινοτομία για να αποκομίσουν κέρδη, άνθρωποι της εκπαίδευσης που αδημονούν να προκαλέσουν τους μαθητές τους με την τελευταία λέξη της εκπαιδευτικής τεχνολογίας. Διάφοροι άσχετοι που θέλουν να δείξουν τα φτερά τους σαν παγώνια κάνοντας άσχετες ερωτήσεις – περισσότερο τοποθετήσεις- στους ομιλητές.
Μπροστά μου κάθονταν δύο εκπαιδευτικοί με λαπτοπ. Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου, πρέπει να μέτρησα 10 εφαρμογές που χρησιμοποίησαν. Εφτιαχναν παρουσιάσεις, μπλογκάριζαν, έστελναν tweets, ενημέρωναν excel. Φανταζόμουν τον εγκέφαλό τους να ανάβει σαν πολυέλαιος όσο το συνέδριο προχωρούσε. Ατυχώς προδόθηκαν από τις μπαταρίες τους, κι έκλεισαν τα λαπτοπ με μεγάλη απογοήτευση. Κατευθείαν μεταφέρθηκαν στα smartphones τους και συνέχισαν από κει.
Καμένοι; κι όμως τέτοιους χρειαζόμαστε για να μας βγάζουν από την αδράνεια…
Από την άλλη κάποιοι ομιλητές χρειάζονταν βοήθεια για να ανοίξουν την παρουσίασή τους. Σε συνέδριο για την καινοτομία…
Ο Σωκράτης, ο Πλάτων ή ο Νίτσε είναι μερικοί μόνο από τους φιλοσόφους που «αυτοσυστήνονται» μέσα από τη νέα ψυχαγωγική, αλλά και επιμορφωτική σειρά ντοκιμαντέρ «Animated…Φιλόσοφοι» που αρχίζει στην ΕΤ3 τη Δευτέρα, 18 Φεβρουαρίου 2013, στις δώδεκα τα μεσάνυχτα. Για πρώτη φορά η ιστορία της Φιλοσοφίας αποτυπώνεται τηλεοπτικά μέσα από μία πρωτότυπη παραγωγή που θα συνδυάζει το animation με συνεντεύξεις καθηγητών Φιλοσοφίας.
Κάθε επεισόδιο της σειράς, το σενάριο και τη σκηνοθεσία της οποίας υπογράφει ο Γιώργος Χατζηβασιλείου, παρουσιάζει με τρόπο απλουστευμένο, προσιτό αλλά και… χιουμοριστικό τις βασικές γραμμές από τη σκέψη ενός φιλοσόφου – σταθμού για την ιστορία της δυτικής σκέψης.
Ποια ήταν τα ερωτήματα που απασχόλησαν τον φιλόσοφο; Ποιες οπτικές άνοιξε η σκέψη του; Σε ποια περίοδο έζησε; Πώς επηρεάζει πρακτικά τον σημερινό κόσμο ένας άνθρωπος που έζησε ίσως πριν από 2.000 χρόνια; Είναι μερικά μόνο από τα ζητήματα που η εκπομπή αναδεικνύει.
Το animation, κατέχοντας τον μισό χρόνο του προγράμματος, βρίσκεται σε ένα διαρκή «διάλογο» με τα αποσπάσματα των συνεντεύξεων. Όσον αφορά τις συνεντεύξεις, η εκπομπή φιλοξενεί ορισμένους από τους κορυφαίους Έλληνες ειδήμονες (καθηγητές & διδάκτορες Φιλοσοφίας) πάνω στον εκάστοτε φιλόσοφο.
Στον α’ κύκλο εκπομπών παρουσιάζονται οι κυριότεροι Φιλόσοφοι που έζησαν από την αρχαιότητα έως και τον Μεσαίωνα.
Η ΕΤ3 φέρνει στη μικρή οθόνη μια δυναμική τηλεοπτική παραγωγή για τη Φιλοσοφία, που χαρακτηριστικά της είναι η σύγχρονη αισθητική, ο απλός λόγος αλλά και το χιούμορ. Στόχος είναι «παλιά», ή καλύτερα διαχρονικά, πράγματα να ειπωθούν με ένα ελκυστικό και κατανοητό τρόπο!
Στο πρώτο επεισόδιο η εκπομπή παρουσιάζει τον Πυθαγόρα! Ένας από τους σημαντικότερους φιλοσόφους της αρχαιότητας στον οποίο οφείλουμε πολλά: από τη μαθηματική σκέψη και τη θεωρητική θεμελίωση της μουσικής έως τη βαθιά επίδραση που άσκησε στη θρησκεία και τον μυστικισμό.
Το βράδυ της Παρασκευής 17 Ιανουαρίου, σε ένα διαδικτυακό φόρουμ για μητέρες, φτάνει ένα SOS από μια 24χρονη Μαρία που βρίσκεται στη Λέρο: «Νομίζω πως το μωρό μου είναι άρρωστο και δεν έχουμε παιδίατρο στο νησί! Δεν ξέρω τι να σκεφτώ και τι να κάνω!». Το 30 ημερών αγοράκι, όπως εξηγεί η μητέρα, είναι κρύο, δεν ανοίγει τα μάτια του, τα βλέφαρά του είναι πρησμένα, κοιμάται συνέχεια και ξυπνά μόνο κάθε εφτά ώρες για να πιει ελάχιστο γάλα.
Δεκάδες μαμάδες, μέλη του φόρουμ, κατακλύζουν τη Μαρία με συμβουλές και λόγια συμπαράστασης. Κορίτσι μου, κούκλα μου, δώσε του χαμομήλι, πάρε το τηλέφωνο της παιδιάτρου μου, έχει ίκτερο, όχι δεν έχει ίκτερο, παράτα το φόρουμ και τρέχα αμέσως στο νοσοκομείο. Η κατάσταση του μωρού χειροτερεύει, η αγωνία των άλλων γονέων κορυφώνεται. Η ανταλλαγή μηνυμάτων (περίπου 700) θα συνεχιστεί μέχρι τη Δευτέρα, μέχρι το παιδί να ξεψυχήσει. Ο διάλογος θυμίζει θεατρικό έργο ή μάλλον θέατρο ψηφιακών σκιών.
Από το πρωί του Σαββάτου η Μαρία έχει πάψει να ενημερώνει το φόρουμ, όμως οι άγνωστοι φίλοι της τηλεφωνούν στη Λέρο και στο Ηράκλειο, μαθαίνουν ότι το παιδί χαροπαλεύει στην Εντατική, κάνουν διαγνώσεις, ευχές και υποθέσεις, θέλουν να βοηθήσουν, μέχρι και φιλοξενία προσφέρουν κάποιοι στη Μαρία αν τυχόν το παιδί μεταφερθεί στην Αθήνα.
Τα μέλη του φόρουμ προσεύχονται, στέλνουν «θετική ενέργεια» στο μωρό. Κάποιοι του γράφουν ποιήματα. Η έγνοια τους είναι ειλικρινής. «Αργησα να κοιμηθώ. Είχα το λάπτοπ δίπλα και συνέχεια κοίταζα…». «Είμαι διαλυμένη. Μαγειρεύω και μου πέφτουν τα πράγματα». «Μου αρέσουν τα ιατρικά». «Ολοι μαζί γίναμε μια γροθιά… Βρέθηκαν γιατροί, τηλέφωνα, νοσοκομεία, ελικόπτερα, τι κάνει ο άνθρωπος όταν θέλει…». «Μπράβο στο φόρουμ μας!». «Ωρα τώρα παρακαλάω τον άγιο Εφραίμ, τον εμπιστεύομαι πολύ…». Αλλοι μιλούν για το μωρό, άλλοι για τον εαυτό τους. Μια πινακοθήκη ανθρώπινων τύπων, από την οποία δεν λείπουν οι ανορθόγραφες πινελιές: ο φλύαρος, ο εξυπνάκιας, ο πρακτικός, ο αισθηματίας. Η κοινή αγωνία τούς φέρνει πιο κοντά, μάλιστα κάποιοι αποκαλύπτουν το αληθινό (μικρό) όνομά τους. «Μακάρι να είναι τρολ!» ξεσπά μια μητέρα, μακάρι να είναι ιντερνετική φάρσα.
Το μωρό πεθαίνει από ασιτία. Αμείλικτη είναι η περιγραφή ενός γιατρού ο οποίος αντίκρισε το ετοιμοθάνατο βρέφος, που δεν του είχε μείνει δύναμη ούτε για να κλάψει. «Πολύ άσπρο, πολύ αδύνατο… δέρμα σχισμένο, γεμάτο πληγές…». Και μάτια κλειστά.
Ας βρουν άλλοι το ποιοι και πόσο φταίνε. Πέρα από ευθύνες, ελλείψεις, ελαφρυντικά και κατηγορητήρια, πέρα από το τι λένε οι συγγενείς, υπάρχει ο πολυμελής χορός της τραγωδίας που θρηνεί, συμβουλεύει σχολιάζει. Ενας χορός αόρατος, άφωνος, ανώνυμος, άσαρκος. Μια συμπαράσταση φάντασμα, που διαλύεται μες στη ψηφιακή ομίχλη. Σε μια στοιχειωδώς φυσιολογική κοινωνία, η μητέρα αρπάζει το άρρωστο μωρό, χτυπά την πόρτα του γείτονα, βγαίνει ουρλιάζοντας στον δρόμο, όμως τώρα απλώς πληκτρολογεί μηνύματα βλέποντας το παιδί να αργοσβήνει.
Ενα μεμονωμένο περιστατικό φωτίζει την καθολική μας σύγχυση, δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά, όχι μόνο με το σύστημα γενικώς, αλλά και με εμάς τους ίδιους.
Το «Διαδίκτυο των Πραγμάτων» είναι μια μελλοντική κατάσταση, κατά την οποία καθημερινά αντικείμενα – όπως κινητά τηλέφωνα, αυτοκίνητα, οικιακές συσκευές, ρούχα, ακόμη και τρόφιμα – θα συνδέονται ασύρματα στο διαδίκτυο μέσω έξυπνων μικροκυκλωμάτων και θα μπορούν να συλλέγουν και να ανταλλάσσουν δεδομένα.
Σήμερα, ο μέσος άνθρωπος διαθέτει τουλάχιστον 2 αντικείμενα που συνδέονται με το διαδίκτυο· έως το 2015, ο αριθμός αυτός αναμένεται να αυξηθεί σε 7, με 25 δισεκατομμύρια συσκευές συνδεμένες ασύρματα παγκοσμίως. Έως το 2020, ο αριθμός αυτός μπορεί να διπλασιαστεί, φτάνοντας τα 50 δισεκατομμύρια. Αυτό σημαίνει μια πιθανή μελλοντική κατάσταση όπου θα συνδέονται πολλά καθημερινά πράγματα.
«Φυσικά και είναι αλήθεια· το είδα στο Διαδίκτυο». Αυτός είναι ο τίτλος πρόσφατου άρθρου που συνέγραψε ο Παναγιώτης Μεταξάς, καθηγητής Computer Science στο Wellesley College της Μασαχουσέτης με τη συνάδελφό του Eni Mustafaraj. Ο τίτλος ενέχει μιαν ειρωνεία και το εν λόγω άρθρο προέκυψε όταν ο Π. Μεταξάς συνειδητοποίησε ότι οι φοιτητές του είχαν μεγάλη δυσκολία στο να αποδεχθούν ότι οι πληροφορίες που λαμβάνουν από το Διαδίκτυο μπορεί να μην είναι έγκυρες και ότι, σε κάθε περίπτωση, απαιτείται διασταύρωση εκ μέρους τους.
Σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, ο Π. Μεταξάς έθιξε ένα τεράστιο ζήτημα αναφορικά με την εγκυρότητα αυτού του αχανούς ωκεανού πληροφοριών του Παγκόσμιου Ιστού: σε ποιο βαθμό μπορεί ο κάθε χρήστης να εμπιστεύεται την είδηση που διαδίδεται μέσω Διαδικτύου και σε ποιο βαθμό επίσης μπορεί να διερευνήσει την εγκυρότητά της; Κατά καιρούς, έχουν «ανεβεί» και διαδοθεί απίθανες φήμες και ισχυρισμοί, οι οποίοι ανακυκλώθηκαν σχεδόν παθητικά ακόμα και από ιστοσελίδες παραδοσιακών μέσων επικοινωνίας. Ενδεικτικά, να αναφέρουμε ότι πριν πεθάνει ο θεατρικός συγγραφέας Ιάκωβος Καμπανέλλης, διάφορα μπλογκ και σάιτ μετέδωσαν την ψευδή είδηση ότι είχε αφήσει την τελευταία του πνοή και η είδηση ανακυκλώθηκε από ορισμένα σάιτ έγκυρων εφημερίδων. Κάπως ανάλογα, μέσω ενός «τρολ» (ανώνυμου κατά κανόνα χρήστη που σκόπιμα μπορεί να σπείρει ψευδείς ειδήσεις με στόχο την βλάβη ή απλώς τον εκνευρισμό κάποιου προσώπου), ανακοινώθηκε πριν από έναν περίπου χρόνο ότι ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης είχε αυτοκτονήσει! Το νέο έγινε δεκτό με αρκετή επιφύλαξη και λίγες ώρες αργότερα, η αλήθεια αποκαταστάθηκε. Ομως και σε διεθνές επίπεδο, ο Π. Μεταξάς αναφέρει σε πρόσφατη συνέντευξή του στο περιοδικό Science, ένα ψευδές «τιτίβισμα» στο Twitter, όπου ανακοινωνόταν ο θάνατος του Σύρου προέδρου Ασαντ. «Η είδηση αναμεταδόθηκε από μερικούς δημοσιογράφους και μέσα σε μία ώρα οι τιμές του πετρελαίου αυξήθηκαν κατά ένα δολάριο». Συνέχεια »
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Άρθρα (RSS)
και