Η πληροφορική εισάγεται για πρώτη φορά μαζικά στα ελληνικά γυμνάσια το 1995. Οποιος είχε έστω και μία βεβαίωση σεμιναρίου Η/Υ καλείται να διδάξει το μάθημα. Μερικοί διορατικοί αποφασίζουν να παρακάμψουν την αδιοριστία που τους είχε καταδικάσει το σύστημα της επετηρίδας. Κι έτσι το ελληνικό σχολείο απέκτησε την ειδικότητα του καθηγητή πληροφορικής.
Λάθος πρώτο: η εισαγωγή νέου αντικειμένου. Τα εργαστήρια ονομάζονται εργαστήρια πληροφορικής. Σα να λέμε έχουμε ένα δωμάτιο με μολύβια. Τώρα θα πάμε σε εκείνο το δωμάτιο για να γράψουμε. Αυτό που υπαινίσσομαι, είναι, ότι θα μπορούσε απλά η χρήση εργαλείων πληροφορικής να ενταχθεί μέσα από όλες τις ειδικότητες. Οπως σε όλες τις χώρες πλην της υποσαχάριας Αφρικής.
1998 αρχίζει η “Οδύσσεια” με χρηματοδότηση του Β΄Κ.Π.Σ. και είναι μία προσπάθεια να εμπλουτιστεί η διδασκαλία όλων των ειδικοτήτων με εφαρμογές των νέων τεχνολογιών. Οι πρώτοι επιμορφωτές οι Ε42, μετά από μία ταχεία εκπαίδευση στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στέλνονται σε όλη την Ελλάδα. Οταν πηγαίνουμε στα σχολεία διαπιστώνουμε το θέατρο του παραλόγου. Πρώτον χρεωνόμαστε σχολεία και καλούμαστε να επιμορφώσουμε όλες τις ειδικότητες. Πρέπει δηλαδή να δείξουμε μαθηματικά, φυσική οι φιλόλογοι και λατινικά οι μαθηματικοί. Διαπιστώνουμε ότι είτε δεν υπάρχουν εργαστήρια, είτε λογισμικά, είτε διαδίκτυο. Οποιος επιμορφωτής έχει και τα τρία μάλλον πρέπει να παίξει Λόττο. Τότε ξυστό.
Τα επιμέρους έργα της Οδύσσειας στοχεύουν στην ένταξη των ΤΠΕ στην καθημερινή σχολική δραστηριότητα 385 σχολείων για το σύνολο των διδακτικών αντικειμένων. Ο προϋπολογισμός όπως αναφέρεται στις πινακίδες που αναρτήθηκαν στα σχολεία ανέρχεται στο ποσόν των 10 δις δρχ. Με τη λήξη του προγράμματος, τα εργαστήρια Η/Υ μετατρέπονται σε εργαστήρια πληροφορικής και οι 100 -πλέον- επιμορφωτές γυρίζουν χαρωποί -όχι και τόσο- στα σχολεία τους. Ολες οι περικοπές γίνονται στη δράση 4 -μαντέψτε- που περιλαμβάνει την επιμόρφωση και υποστήριξη των εκπαιδευτικών.
Πάνω που φτιάχνουμε την κρίσιμη μάζα – κάπου 6000 εκπαιδευτικοί επιμορφώθηκαν- ρίχνουμε μία στην καρδάρα και χύνουμε το γάλα. Κέρδος μας παραμένει η δικτύωση των σχολείων.
Το διάστημα 2001-2005 υλοποιείται από το ΥπΕΠΘ η Πράξη «ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ Τ.Π.Ε. ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ» η οποία ήταν ενταγμένη στο Γ’ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης και το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Κοινωνία της Πληροφορίας». Στα πλαίσια αυτά επιμορφώνονται 83.315 εκπαιδευτικοί.
Σε συνέχεια των παραπάνω και στο πλαίσιο του Γ΄ Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης και του Επιχειρησιακού Προγράμματος του ΥπΕΠΘ για την Εκπαίδευση και Αρχική Επαγγελματική Κατάρτιση (Ε.Π.Ε.Α.Ε.Κ.), υλοποιείται η πράξη «ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ & ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΣΕ ΒΑΣΙΚΕΣ ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΩΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΣ & ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ (Τ.Π.Ε.) ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ» με στόχο την επιμόρφωση άλλων 35000 εκπαιδευτικών, με παρόμοιο τρόπο και διοικητική δομή.
Στο Γ΄Κ.Π.Σ. βάζουμε καινούργιους στόχους. Ξεκινά η επιμόρφωση 76.000 εκπαιδευτικών των ελληνικών σχολείων της Α’ βάθμιας και Β’ βάθμιας εκπαίδευσης στη χρήση των Τεχνολογιών Πληροφορίας και Επικοινωνιών (ΤΠΕ). Σκαλώνουμε στη διδασκαλία του Office για 9 χρόνια. Ποιο είναι το λάθος; η διδασκαλία γίνεται σε ένα εντατικό 48ωρο και δεν θίγεται η αξιοποίηση στο μάθημα. Προετοιμάζουμε γραμματείς, λογιστές αλλά σίγουρα όχι καθηγητές. Α! ειδεχθής λεπτομέρεια: η πιστοποίηση ξεκινά δύο χρόνια αργότερα, για να σιγουρευτούμε ότι τα έχουν ξεχάσει. Επτασφράγιστο μυστικό παραμένει πόσοι την αποφεύγουν συστηματικά. Δείτε την έκθεση αξιολόγησης του Π.Ι.
Κι ύστερα έρχεται το κερασάκι. Μετά από 12 χρόνια ετοιμαζόμαστε να περάσουμε στη Β΄φάση να διδάξουμε επιτέλους στους εκπαιδευτικούς πως να κάνουν το μάθημά τους με σύγχρονες τεχνολογίες.
Πράξη: «Επιμόρφωση Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στη Χρήση και Αξιοποίηση των ΤΠΕ στην Εκπαιδευτική Διδακτική Διαδικασία (Β΄ επίπεδο)»
Κι αρχίζουν τα φάουλ και τα αυτογκόλ. Οσοι είχαν αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο ως επιμορφωτές χάνουν τον τίτλο τους και καλούνται σε εξετάσεις. Ξεκινάμε από tabula rasa.
Επιμορφώνονται και 400 καινούργιοι επιμορφωτές σύνολο κάπου 500. Επειδή το πρόγραμμα έχει λήξει προλαβαίνουν να οργανώσουν δύο επιμορφωτικές περιόδους. Μία Μάιο- Ιούνιο και μία Σεπτέμβριο-Οκτώβριο του 2008. Διάρκεια 96 ώρες με 12 ώρες την εβδομάδα. Ζιπαρισμένη γνώση. Οι μισοί επιμορφωτές δεν αξιοποιούνται γιατί δεν έχουν προλάβει να ολοκληρώσουν την εκπαίδευσή τους. Οι επιμορφωτές αναγκάζονται να προσφύγουν στη δικαιοσύνη καθώς δεν αποζημιώνονται για την εργασία τους. Οι εκπαιδευτικοί καλούνται σε απαιτητικές εξετάσεις, σύνθεση εκπαιδευτικού σεναρίου και αυτοματοποιημένο μέρος.Οσοι όμως προσήλθαν, πιστοποιήθηκαν.
Ειδεχθής λεπτομέρεια νο.2: Στην α΄φάση υπήρχε οικονομικό κίνητρο (300 ευρώ η παρακολούθηση των σεμιναρίων και 300 η πιστοποίηση). Το Β΄μέρος -το ουσιαστικό- που έχει ως αποδέκτη το μαθητή- επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων.
Κόστος: 16.500.000 € περίπου αλλά ο στόχος των 8.000 εκπαιδευτικών δεν επιτεύχθηκε.
Συμπέρασμα: οι κυβερνήσεις αλλάζουν αλλά η τσαπατσουλιά μένει. Και η σχέση τιμής απόδοσης του όλου εγχειρήματος είναι μάλλον αισχρή. Από αυτόν τον πακτωλό χρημάτων τι έχει φτάσει στο μαθητή; Οι διδασκαλίες με υποστήριξη ΤΠΕ παραμένουν φολκλορικές. Για να μη μιλήσω για τα λογισμικά καθώς χρειάζονται πολλές σελίδες.
Πάντως εμείς οι επιμορφωτές που χρηματοδοτούμε όλα αυτά τα χρόνια τα προγράμματα του Υπουργείου για να πλουτίζουν οι διάφοροι μεσάζοντες (βλ. ιδρύματα- εταιρείες) θα αρκεστούμε στον τίτλο του μεγάλου χορηγού.
Υ.Γ. Μετά το καίριο σχόλιο του Σ. δεν μπορώ παρά να αφιερώσω:
Προσπαθώ να μπω στα «παπούτσια» ενός νέου παιδιού, που σε λίγες ημέρες θα δώσει πανελλαδικές εξετάσεις. Βλέπουμε όλοι την απίστευτη ένταση γονιών που περιμένουν με αναμμένη μηχανή έξω από φροντιστήρια, τις οικογένειες που παραλύει η κοινωνική τους ζωή τα Σαββατοκύριακα και πολλά φοβισμένα παιδιά. Και σκέφτομαι ένα 18άρη που ακούει, και σπανιότερα διαβάζει, για σκάνδαλα πολιτικών τα οποία παραγράφονται και αντιλαμβάνεται πως γύρω του επικρατεί μια βαθιά σήψη σε βασικούς πυλώνες του δημόσιου βίου. Δίνει εξετάσεις για να περάσει σε μια σχολή που είναι πολύ πιθανό να μην τον ενδιαφέρει καθόλου, χωρίς να αποκομίζει τίποτα ουσιαστικό από πλευράς βαθύτερης γνώσης ή κρίσης.
Και κατόπιν έρχεται βεβαίως το μεγάλο σοκ, όταν –έπειτα από όλη αυτή την προσπάθεια – αντιλαμβάνεται πως προφανώς δεν άξιζε τον κόπο. Επιχειρήστε το φθινόπωρο να επισκεφθείτε μία οιαδήποτε σχολή για να αντικρίσετε την απόλυτη μιζέρια: αίθουσες-καφενεία, παιδιά κομματικών νεολαιών να βοηθούν στις εγγραφές αντί για τη γραμματεία, συγγράμματα που δεν διατίθενται γιατί το υπουργείο βρίσκεται σε χαώδη κατάσταση, προγράμματα σπουδών του περασμένου αιώνα, εκπροσώπους νεολαιών που διακόπτουν το μάθημα για να διαβάσουν κάποια κομματική ανακοίνωση. Είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο, σε αυτό το περιβάλλον να επιβιώσει η διανοητική περιέργεια, το φρέσκο μυαλό, η όρεξη για την ανακάλυψη νέων πραγμάτων που χαρακτήριζε τη γενιά των γονιών μας. Αντιθέτως είναι πολύ εύκολο να μπει κανείς στον φαύλο κύκλο του φραπέ, της μιζέριας και εν συνεχεία της ημιεπαγγελματικής «εξέγερσης».
Βεβαίως και λειτουργούν μικρές νησίδες ποιότητας στα ελληνικά πανεπιστήμια. Είναι, όμως, ελάχιστες και δεν συνιστούν κρίσιμη μάζα. Είναι λογικό ο νέος που έχει περάσει όλο αυτό το απίστευτο ζόρι να απογοητεύεται.
Ο κίνδυνος είναι ορατός. Τα πιο δυναμικά κομμάτια της νεολαίας θα έχουν δύο δρόμους να ακολουθήσουν: της δημιουργίας ή του «μπάχαλου». Ο κάθε δρόμος έχει τη γοητεία του, με μια διαφορά. Το μπάχαλο είναι η εύκολη λύση στην Ελλάδα, η δημιουργία η δύσκολη. Και γι’ αυτό δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε αν έχουμε ήδη αρχίσει να χάνουμε τα καλύτερα μυαλά, τα οποία επιλέγουν ξένα πανεπιστήμια και κατόπιν μια δουλειά στο εξωτερικό. Πρόκειται, άλλωστε, για παιδιά που είναι πολύ πιο ανοικτά στον υπόλοιπο κόσμο, λόγω Ιντερνετ και ταξιδιών και που μπορούν να σταθούν οπουδήποτε. Θα γυρίσουμε σε περασμένες δεκαετίες όταν η έλλειψη ευκαιριών και η μίζερη ελληνική πραγματικότητα έστελνε και πάλι τα καλύτερα μυαλά στο εξωτερικό. Γι’ αυτό είναι ανάγκη να ασχοληθούμε άμεσα και σοβαρά με το σύστημα εισαγωγής, αλλά και τα ίδια τα ΑΕΙ. Είναι προφανές ότι και τα δύο έχουν χρεοκοπήσει και όσο περισσότερο περιμένουμε για να τα διορθώσουμε τόσο πιο ακριβά θα τα πληρώσουμε.
Τέτοια γενέθλια γεμάτα πικρίες και αγανάκτηση καλύτερα να έλειπαν. Πενήντα χρόνια συμπληρώνουν φέτος τα τρία μεγαλύτερα ερευνητικά κέντρα της χώρας, ο Δημόκριτος, το Εθνικό Iδρυμα Ερευνών και το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών, αλλά οι ερευνητές (καθώς και σε πολλά άλλα ερευνητικά κέντρα) νιώθουν παρίες του δημόσιου βίου.
Η πρόσφατη λαμπρή τελετή στο Μέγαρο για την ανάπτυξη της έρευνας στην Ελλάδα αποδεικνύεται πως δεν έχει και μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα.
Πάντως, η δικαιολογία της κρίσης και η εξ αυτής περικοπή κατά 10% των προϋπολογισμών των ερευνητικών ιδρυμάτων δεν πείθει. Ο Μπαράκ Ομπάμα στις ΗΠΑ περιέκοψε πολλές δαπάνες, αλλά διπλασίασε τα κονδύλια για την έρευνα και την ανάπτυξη της τεχνολογίας. Η Ελλάδα δεν είναι ΗΠΑ, αλλά δεν είναι και σε άλλον κόσμο. Κι ο «νέος» κόσμος στηρίζεται στην έρευνα και στη γνώση. Αλλά εδώ ο μέσος όρος ηλικίας των ερευνητών είναι τα 50 χρόνια (σπάνια αναπληρώνεται το προσωπικό τους) και η όποια κρατική επιχορήγηση τελικά αναλώνεται στη μισθοδοσία.
Η καχυποψία έχει φθάσει σε τέτοιο σημείο ώστε αρκετοί να μιλούν για προγράμματα – μαϊμούδες, ενώ η περίφημη σύμπραξη με τον ιδιωτικό τομέα χαρακτηρίζεται ως δαπανηρή και χρονοβόρα.
Δρομολογείται άλλωστε οπωσδήποτε η αύξηση της «συμμετοχής» των ιδιωτών στην έρευνα (βλέπε κουπόνια καινοτομίας…) ενώ, όπως διδάσκει η πείρα, ως «συμμετοχή στην έρευνα» νοείται η απομύζηση των κρατικών κονδυλίων. Για τη μέχρι σήμερα «συμμετοχή» αυτή, ουδεμία αποτίμηση υπάρχει ούτε πιθανολογείται κάποια αξιολόγηση.
Ο τζίρος από το άναμμα των καντηλιών στα μνήματα ανέρχεται, ετησίως, στο ποσό των 4.000.000 ευρώ. Οι ανάγκες για περιποίηση των νεκροταφείων στην Ελλάδα είναι, πλέον, τόσες που νόμιμες και ημιπαράνομες εταιρίες έχουν εισβάλει στα νεκροταφεία και έναντι αδράς αμοιβής – και κατάλληλης μίζας, φυσικά – φροντίζουν και ελέγχουν τα πάντα κάτω από την διακριτική επιτήρηση ιερέων και άλλων υπαλλήλων του χώρου.
Μήπως, πρέπει να τελειώνουμε, επιτέλους, με το θέμα της καύσης των νεκρών; Η Εκκλησία είναι βέβαιο ότι θα αντιδράσει όποτε και αν περάσει ανάλογο νομοσχέδιο είναι, όμως, αυτός λόγος να το καθυστερούμε; Ως πότε τα συμφέροντα θα καθορίζουν τον τρόπο που θέλω να διαχειριστώ το σώμα μου; Ως πότε η πολιτεία θα επιτρέπει την εκμετάλλευση του πόνου των συγγενών κερδίζοντας, κάθε χρόνο, τεράστια ποσά; Αρκετά δεν έχουμε καθυστερήσει;
29 Ιουνίου 2007: Ο καθηγητής της νομικής σχολής του Harvard, Harry Martin, παρουσιάζει -στο πλαίσιο των παραδόσεων που πραγματοποιεί ως επισκέπτης καθηγητής σε γερμανικό πανεπιστήμιο- ένα σύγχρονοελληνικό ντοκιμαντέρ με τον τίτλο «The Network». Θέμα της ταινίας αποτελεί το παράνομο εμπόριο των σπάνιων ελληνικών αρχαιοτήτων, το οποίο έχει εκτινάξει τον διεθνή ανταγωνισμό μεταξύ μουσείων, συλλεκτών, διακινητών και λαθρεμπόρων, δημιουργώντας ένα τεράστιο δίκτυο παρανόμων δραστηριοτήτων. Η ταινία πραγματεύεται καίρια ερωτήματα όπως τι είναι νόμιμο και τι παράνομο στον κόσμο της χρυσοφόρου καλλιτεχνικής αγοράς. Αποτελεί μια ενδελεχή έρευνα (με ονόματα και στοιχεία) της μάστιγας της αρχαιοκαπηλίας σε Ευρώπη, Αμερική, Ασία και του προβλήματος της προστασίας των πολιτιστικών θησαυρών. Αναφέρεται δε σε απίστευτες εν Ελλάδι περιπτώσεις κλοπών της πανανθρώπινης κλασικής κληρονομιάς, όπου εμπλέκονται διάσημα μουσεία ανά την υφήλιο, διεθνείς μυστικές υπηρεσίες, σκοτεινές σπείρες, αδίστακτοι (κυρίως Έλληνες) συλητές, ζάπλουτοι έμποροι και συλλέκτες από όλο τον κόσμο με ολόκληρα προσωπικά και «άβατα» μουσεία, υψηλόβαθμοι κρατικοί παράγοντες… Εμπλέκονται βέβαια και οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις με την διαχρονική τους αβελτηρία, την εγκληματική τους αδιαφορία και τα ανύπαρκτα αντανακλαστικά τους.
Πιθανολογώ ότι αυτός είναι ο λόγος που σχεδόν κανείς Έλληνας δεν έχει μέχρι στιγμής ιδέα για το ντοκιμαντέρ αυτό που τιμήθηκε μάλιστα σε διεθνή φεστιβάλ (Archeology Channel International Festival, Agon Film Festival). Παρουσιάζει μια πικρή, «άβολη αλήθεια» (που λέει κι ο Gore στο δικό του ντοκιμαντέρ) για κάποιους. Παρά το ότι συμπαραγωγοί του είναι η ΕΡΤ αλλά και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Παρά το ότι οι κριτικές είναι διθυραμβικές και το παγκόσμιο ενδιαφέρον μεγάλο (ήδη το προβάλλουν ξένα τηλεοπτικά δίκτυα).
Πρόσφατα παρουσιάστηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στις Βρυξέλλες η έκθεση πολυμέσων «Κλοπή της Ιστορίας» για την παράνομη διακίνηση αρχαιοτήτων και τις επιπτώσεις της αρχαιοκαπηλίας στην κοινωνία και τον πολιτισμό. Πρόκειται για παραγωγή της Anemon Productions η οποία έχει εμπλουτιστεί με τη φροντίδα του Ελληνικού ιδρύματος Πολιτισμού ΕΙΠ με αντίγραφα αρχαιοτήτων που επεστράφησαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Μπορείτε να δείτε διαφάνειες στην παρακάτω διεύθυνση επιλέγοντας History Lost
Ομως αναφέρεται σε ένα μικρό υποσύνολο αυτών των αρχαιοτήτων που συνεχίζουν να εξάγονται καθημερινά σε συλλογές της Εσπερίας…
Έρχονται στον νου τα περίφημα λόγια του Μακρυγιάννη προς τους στρατιώτες του σχετικά με κάποια αρχαία αγάλματα, τα οποία ήθελαν να αγοράσουν οι ξένοι κατά την Επανάσταση:
«…και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, να μην το καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Γι’ αυτά πολεμήσαμε…».
Κάποιος αιρετός που δεν αντέχει άλλο την αγωνία των ψηφοφόρων του υποκλέπτει τις βάσεις μεταθέσεων της πρωτοβάθμιας και τις διαρρέει σε γνωστή “πύλη” εκπαιδευτικών θεμάτων.
Ελα όμως που αντιγράφει λάθος κάποιες βάσεις. Με αποτέλεσμα να προκληθεί αναστάτωση. Τι κάνει το Υπουργείο; διορθώνει τις μεταθέσεις, ώστε να συμβαδίζουν με τις αναρτημένες.
Απίστευτο; κι όμως ελληνικό!
Αν λειτουργούσε το κράτος, δεν θα έπεφταν μερικά κεφάλια για διαρροή εγγράφων; αλλά εμείς φροντίζουμε την αξιοπιστία των παραμάγαζων…
Η εικόνα εξαιρετικά αφιερωμένη σε όσους συντηρούν τα παραμάγαζα αιρετών και συνδικαλιστών.
Αν τώρα τα αποτελέσματα των πανελλαδικών δημοσιευτούν κατά προτεραιότητα σε ιδιωτικές σελίδες, δε νομίζω ότι πρέπει να μας κάνει καμιά εντύπωση πλέον.
«Μόνο στην Ελλάδα γίνονται τέτοια πράγματα» λέμε, λοιπόν, όταν κλείνονται άνευ λόγου οι δύο από τις τρεις λωρίδες της εθνικής. «Μόνο στην Ελλάδα γίνονται τέτοια πράγματα» αποφαινόμαστε όταν για κάθε έργο, σε κάθε γειτονιά, περνάει πρώτα η ΕΥΔΑΠ, ανοίγει λάκκο–κλείνει λάκκο, έρχεται έπειτα η ΔΕΗ, ανοίγει λάκκο–κλείνει λάκκο, κατόπιν ο ΟΤΕ, ανοίγει λάκκο–κλείνει λάκκο, τέλος (τέλος;) η ΔΕΦΑ, ανοίγει λάκκο–σκάβει λάκκο, με πολυμελή ημιαδρανούντα συνεργεία, που δεν αποτελούνται βέβαια από εργαζόμενους του Δημοσίου αλλά από συνεργεία καλοπληρωμένων εργολάβων. «Μόνο στην Ελλάδα γίνονται τέτοια πράγματα» δογματίζουμε όταν δύο και τρία χρόνια έπειτα από καταστροφικούς σεισμούς ή φονικές πυρκαγιές, οι σεισμόπληκτοι και οι πυρόπληκτοι κοιμούνται ακόμα σε λυόμενα, με τις «δεσμεύσεις» της Πολιτείας να τους ζεσταίνουν το χειμώνα και να τους δροσίζουν το καλοκαίρι. «Αυτά μόνο στην Ελλάδα γίνονται» κηρύσσουμε όταν από τις πυρκαγιές απειλείται ακόμα και η Ολυμπία (η πλουτοφόρος σημειωτέον Ολυμπία, μιας και η «βαριά μας βιομηχανία», σύμφωνα και με τις τελευταίες πρωθυπουργικές διαπιστώσεις, δεν είναι ο πολιτισμός αλλά ο τουρισμός, το ρουμ–του–λετ και οι πουλς παρά θίν’ αλός), κι όταν στον Υμηττό και στην Πεντέλη τα αυθαίρετα ξεφυτρώνουν δυο–τρεις μήνες μετά την πυρά, κάτω από τον δροσερό ίσκιο των «δεσμεύσεων» της Πολιτείας. «Μόνο στην Ελλάδα γίνονται τέτοια πράγματα» ισχυριζόμαστε όταν ο δασάρχης κάποιου νησιού αποχωρεί από την υπηρεσία του πλουσιότερος κατά πολλές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, χάρη στον τίμιο ιδρώτα του.
«Μόνο στην Ελλάδα γίνονται τέτοια πράγματα» παραπονιόμαστε όταν τα νοσοκομεία (όπου τα ράντζα ζουν και βασιλεύουν χρόνια και χρόνια μετά την «κατάργησή» τους) ξεμένουν και από γάζες ακόμα και από αναισθητικό, ενώ σε κάποιο σκοτεινό υπόγειο σκουριάζουν οι αξονικοί τομογράφοι, επειδή δεν προσλαμβάνονται ειδικοί για να τους δουλέψουν και επειδή, δεύτερον και κυριότερον, το Δημόσιο (δηλαδή οι υψηλοί διαχειριστές του) νιώθουν υποχρεωμένοι να χρηματοδοτούν παγίως τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα. «Μόνο στην Ελλάδα γίνονται τέτοια πράγματα» λέμε, την Ελλάδα, θυμίζω, που επιμένουμε να τη δοξάζουμε σαν κοτίδα (και) του ωραίου αθλητικού πνεύματος, όταν για να χτυπήσεις ένα κόρνερ σε εχθρική έδρα πρέπει να είσαι κατάφρακτος, σαν πολεμιστής του Μεσαίωνα, κι όταν, αμέσως μετά το τέλος του αγώνα, κάθε αγώνα, η διοίκηση, κάθε διοίκηση, βγάζει μια λυρικότατη αφήγηση για να υμνήσει την άψογη συμπεριφορά του «υπέροχου λαού», κάθε «υπέροχου λαού».
«Μόνο στην Ελλάδα γίνονται τέτοια πράγματα», μοιράζεσαι την γκρίνια σου με τους φίλους σου, όταν νοικιάζεις δωμάτιο που το έχεις δει μια χαρά στο Ιντερνετ, φως–νερό–τηλέφωνο–θαυμάσια θέα, μια ανάσα από τη θάλασσσα, και φτάνοντας αντικρίζεις αποκαρδιωμένος, κοντά χιλιόμετρο από τη θάλασσα, ένα οίκημα με λιγότερα κομφόρ κι από την πιο ταπεινή σκηνή στο ταπεινότερο κάμπινγκ. «Μόνο στην Ελλάδα γίνονται τέτοια πράγματα» λέμε ή γράφουμε όταν πληροφορούμαστε πόσο κοστίζει ετησίως (750 εκατ. ευρώ) η διαφθορά στον τόπο μας, όπου, όπως άλλωστε μας είχε προειδοποιήσει ο Ζήνων, ακόμα και ο λαγός πρέπει να πληρώσει αδρό γρηγορόσημο για να τα καταφέρει να νικήσει τη χελώνα. «Μόνο στην Ελλάδα γίνονται τέτοια πράγματα» επαναλαμβάνουμε μονότονα, παραιτημένοι, όταν ακούμε χρόνια τώρα για τη μόλυνση του Ασωπού, με την Πολιτεία κοιμωμένη, για τα παράνομα λατομεία του Μαρκόπουλου, με την Πολιτεία κοιμωμένη, για τα Βατοπέδια και τα Ανθιμοπέδια, με την Πολιτεία στην περίπτωση αυτή υπερδραστήρια, άψογα συντονιζόμενη και εκθύμως υπηρετούσα τους κερδοσκοπούντες εκκλησίαρχους. «Μόνο στην Ελλάδα γίνονται τέτοια πράγματα» λέμε όταν ακούμε τον υπουργοφιλόσοφο κ. Γ. Βουλγαράκη να εισάγει το ανέμελο δόγμα, σύμφωνα με το οποίο το «νόμιμο είναι και ηθικό». Και στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγουμε όταν διαβάζουμε ότι ο δήμαρχος της Αθήνας κ. Νικήτας Κακλαμάνης, πρωτοπόρος στο ξαναπρασίνισμα διά τσιμεντώσεως και έκθετος για τον Βοτανικό και για την Κυψέλη, δήλωσε τα εξής αμοραλιστικά σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Νέμεσις» (τεύχος 95, Φεβρουάριος 2009): «Πιστεύω ότι δεν πρέπει να πηγαίνουμε πάντα με το γράμμα του νόμου όταν πρόκειται για το ευρύτερο κοινωνικό όφελος». Δηλαδή το ωφέλιμο είναι νόμιμο, και εφόσον το νόμιμο είναι ηθικό, τότε και το ωφέλιμο είναι ηθικό. Παράδειγμα ενός «ευρύτερου κοινωνικού οφέλους» που μας επιτρέπει, υποτίθεται, να περιφρονήσουμε τους νόμους; Μα το γήπεδο του Παναθηναϊκού (ή μάλλον το εμπορικό κέντρο του κ. Βωβού), η δημιουργία του οποίου, κατά τον δήμαρχο και τους ομοϊδεάτες του, μας υποχρεώνει να λοιδορήσουμε ακόμα και το Συμβούλιο της Επικρατείας.
Ετσι μονότονο το παράπονό μας, σαν από μαγνητόφωνο με κολλημένη την κασέτα. Ενα παράπονο που αδυνατεί να αλλάξει οτιδήποτε, που αρνείται μάλλον την ίδια την επιθυμία να αλλάξει οτιδήποτε, επειδή, πρώτα απ’ όλα, δεν του λείπει ο αυτοκολακευτικός τόνος: «Ολα αυτά τα ξινά και τα άθλια που γίνονται μόνο στην Ελλάδα, γίνονται αποκλειστικά από τους υπόλοιπους, όχι βέβαια από μένα», αυτή την αυτοαθωωτική διαβεβαίωση διαβάζουμε πίσω από το μοτίβο της γκρίνιας. Η Ελλάδα όμως, όσο κι αν δεν ανήκει στους Ελληνες όπως ευαγγελίζονταν μεσσίες άλλων καιρών, από Ελληνες κατοικείται, Ελληνες την εμψυχώνουν, την κυβερνούν, τη συνδημιουργούν, την πληγώνουν ή την τιμούν. Αυτοί σχηματίζουν, ψηφίδα την ψηφίδα, την εικόνα της, θολή ή λαμπρή, απωθητική ή ελκυστική. Το γεγονός ότι τα μερίδια εξουσίας, άρα και ευθύνης, δεν είναι ίδια, δεν σημαίνει ότι μια μικρούλα ευθύνη δεν πέφτει στον καθένα μας.
Ηταν η προσωποποίηση της «άλλης Ελλάδας». Με μια σπουδαία ανακάλυψη στην πληροφορική κατέκτησε την πρώτη θέση σε ευρωπαϊκό μαθητικό διαγωνισμό. Αντιλαμβανόμενος τη σπουδαιότητα του επιτεύγματός του ο ΕΤ ανέδειξε το θέμα στο πρωτοσέλιδο της 30ής Σεπτεμβρίου 2008, με αποτέλεσμα ο 17χρονος μαθητής Νίκος Πασσαλής από τη Θεσσαλονίκη να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης για δύο μέρες. Ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής τού έστειλε συγχαρητήρια επιστολή. Επιπλέον οι (τότε) υπουργοί Τύπου και Παιδείας καθώς και διάφοροι πολιτικοί προχώρησαν σε διθυραμβικές δηλώσεις.
Από τότε πέρασαν πέντε μήνες. Ο μαθητής επέστρεψε στα θρανία και συνέχισε την έρευνά του. Ο ΕΤ παίρνει και πάλι την πρωτοβουλία να δει πόσο έχει αλλάξει η ζωή του 17χρονου μετά τη δημοσιότητα που πήρε η διάκρισή του και αν το «λαμπρό μυαλό» αξιοποιήθηκε από κάποιο φορέα ή ίδρυμα. «Δεν έχει γίνει τίποτα?» λέει ο 17χρονος επιχειρώντας να κρύψει την απογοήτευσή του.
Τους τελευταίους μήνες ο Νίκος Πασσαλής ήρθε σε επικοινωνία με διάφορους καθηγητές πανεπιστημίων. Ολες αυτές οι επαφές έγιναν σε ένα καθαρά? θεωρητικό επίπεδο. Εντύπωση προκαλεί πως κανένας εκπρόσωπος του ιδιωτικού τομέα δεν επικοινώνησε μαζί του. Αν ο μαθητής ζούσε στις ΗΠΑ ή σε χώρα της κεντρικής Ευρώπης, πιθανότατα, οι πολυεθνικές θα έκαναν ουρές έξω από το σπίτι του εξασφαλίζοντας από τώρα μια συνεργασία.
“Η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά διαισθάνονται πως τους ετοιμάζουμε ένα άνυδρο αύριο, με λιγότερες ευκαιρίες. Το προμηνύει η σημερινή δηλητηριώδης αξιακή ατμόσφαιρα.
Για να είμαστε ειλικρινείς, ως κοινωνία χρωστάμε στα παιδιά.
Χωνέψαμε τέσσερα κοινοτικά πακέτα, χωρίς να φτιάξουμε δομές που θα βελτιώνουν το δικό τους αύριο, αποφεύγοντας τα κοπιαστικά (αύξηση παραγωγικότητας, βελτίωση ανταγωνιστικότητας κ.ά.) Ως κράτος, καταναλώνουμε με δανεικά και εν ψυχρώ παραπέμπουμε τους ξένους τραπεζίτες στις δικές τους γενιές. Αρνούμαστε να κοστολογήσουμε το φυσικό περιβάλλον, αυταπατώμενοι ότι είναι «φτηνή» η ενέργεια και «φτηνά» τα νερά, ταχυδρομώντας στην ωριμότητα των παιδιών μας το κόστος της δικής μας εγκληματικής σπατάλης και αμέλειας.
Θέμα χρόνου είναι, τα παιδιά να καταλάβουν ότι δεν τα ζούσαμε εμείς ? όπως νόμιζαν. Μάλλον εμείς ζούσαμε σε βάρος τους”.
Τόσοι πόροι στον πίθο των Δαναΐδων δηλαδή στους τραπεζικούς λογαριασμούς των σουλατσαδόρων των Υπουργείων. Φαίνεται ούτε η Νέμεση πλέον κατοικεί εδώ.
Η Καθημερινή δημοσιεύει στην Κυριακάτικη έκδοση τον Ελληνικό Δείκτη Εμπιστοσύνης στους Θεσμούς όπως διαμορφώνεται με βάση την ετήσια έρευνα της Public Issue. Από τη φετινή μέτρηση προκύπτει ότι η απαξίωση των πολιτικών κομμάτων, των κυβερνήσεων και της κρατικής διοικητικής μηχανής παραμένει ολοκληρωτική. Ειδικότερα, από τους σαράντα οκτώ θεσμούς απ’ όλες τις περιοχές της κοινωνικής ζωής που συνολικά μετρούνται στην έρευνα, τα πολιτικά κόμματα κατατάσσονται και πάλι στην τελευταία (48η) θέση. Οι κυβερνήσεις καταλαμβάνουν την προτελευταία (47η) θέση -έναντι της 42ης το 2007- και τα υπουργεία την 44η.
Φαίνεται για αυτό αποφάσισαν να αυτοαξιολογηθούν οι υπηρεσίες του Υπουργείου μας. Ντροπιάστηκαν!
Ισως θα πρέπει να μετρηθεί και κατά πόσον οι υπηρεσίες του Υπουργείου καταφεύγουν σε outsourcing γιατί είναι σε πλήρη αδυναμία να επιτελέσουν τον ρόλο τους. Η Ειδική Υπηρεσία π.χ. ενώ στελεχώνεται από υπαλλήλους αυξημένων προσόντων καταφεύγει σε εταιρείες συμβούλων που πληρώνονται αδρά για να συντάξουν μία μελέτη αξιολόγησης. Η υπηρεσία μηχανογράφησης αναθέτει σε γνωστή και μη εξαιρετέα εταιρεία την επεξεργασία των αιτήσεων μετάθεσης και πάει λέγοντας…
Από την άλλη μπορεί τα κόμματα να πατώνουν αλλά προτιμώνται παραδοσιακά για την τακτοποίηση των τέκνων μας σε μία θεσούλα στο δημόσιο.
Μία εξαιρετική ανάλυση από τον Θοδωρή Πελαγίδη στην Κ για το modus operandi των πανεπιστημίων μας.
…Συνήθως μπορεί να βρεθεί κάποιος καθηγητής από ένα πανεπιστήμιο του εξωτερικού όπως το Rutgers, το ΜΙΤ, το Bristol, το Southampton μ? ένα κάρο δημοσιεύσεις και ετεροαναφορές στο έργο του, που έχει το θράσος να υποβάλει στην ανοικτή προκήρυξη θέσης, η οποία, εννοείται ότι είναι «φωτογραφία» από κάποιο άθλιο ελληνικό βιβλίο του «εσωτερικού συναδέλφου» Α? δυστυχώς ατύχησε ο ξενιστής! Προτεραιότητα έχει ο «ντόπιος» με το ανύπαρκτο έργο, τα σπασμένα αγγλικά, το «κοινωνικό έργο» και το «δημοκρατικό ήθος» (δηλαδή τη ?«συνδικαλιστική δράση»). Ο τρόπος είναι πάντα ο ίδιος. Συγκροτείται μια στημένη επιτροπή που συντάσσει μια άθλια έκθεση η οποία βγάζει ένα αστείο πόρισμα που εξυμνεί τον εξωτερικό αλλά? δυστυχώς τον βγάζει εκτός γνωστικού αντικειμένου. Εκλέγεται ο «ντόπιος» (insider). Αλλωστε έχει την ψήφο του για την οποία ενδιαφέρονται οι πρόεδροι, οι διευθυντές και κυρίως οι διακομματικές πρυτανίες, οι οποίες μονίμως παρεμβαίνουν. Τι στο καλό, τόσα χρόνια οικοδομούνται οι σχέσεις, σφυρηλατούνται οι προσοδοθηρικές ομάδες, γίνονται οι αλληλοεξυπηρετήσεις.
Ολα μέχρι εδώ αφορούν ένα μέρος της Γενικής Συνέλευσης (Γ.Σ.). Το άλλο είναι οι φοιτητές. Σχεδόν 50% της Γ.Σ. (!). Ενας σοβαρός υπουργός δεν έχει βρεθεί να καταργήσει αυτήν την αθλιότητα. Σθεναρά αντιστέκονται όλοι, και ιδίως οι «εσωτερικοί τρόφιμοι-σουλατσαδόροι». Και όχι τυχαία! Δείτε τι γίνεται:
H συνδικαλιστική μαφία (μην σοκάρεστε από τον όρο, θα καταλάβετε στη συνέχεια), έχει στην κατοχή της τις ψήφους των φοιτητών. Τι διδάσκει η «ορθολογική επιλογή»; Διδάσκει ότι το κίνητρο που έχουν είναι να προχωρήσουν στην ανταλλαγή των ψήφων με οτιδήποτε διευκολύνει την αναπαραγωγή των ιδίων. Ωπ, εδώ υπάρχει βαρέλι με «χοιρινό λίπος» (pork-barrel politics), θα έλεγε ένας καθηγητής «θετικής πολιτικής οικονομίας». Η αδίστακτη φάρα των σουλατσαδόρων θα κοιτάξει να πουλήσει τους φοιτητικούς βαθμούς ώστε να κερδίσει ψήφους. Ενα πολύ ωραίο εμπόριο ορθολογικών παικτών. Η ομάδα φοιτητών που θα βρεθεί κάτω από την «παράταξη» θα περάσει με ευκολία τα μισά μαθήματα. Ακόμη και οι απλοί, ανυποψίαστοι φοιτητές θα έχουν ισχυρό κίνητρο να συνταχθούν στη συνδικαλιστική νεολαία. Οι δε συνδικαλιστές που διακρίνονται για τη δουλειά αυτή, προβιβάζονται σε υπαλλήλους του Πανεπιστημίου συνήθως στο Ταμείο, στον λεγόμενο «ειδικό λογαριασμό» της διοίκησης, ο οποίος είναι γεμάτος από αργόσχολα και άχρηστα παιδιά καθηγητών (νεποτισμός), συγγενείς και πρώην συνδικαλιστές. Ολοι λοιπόν αυτοί συγκροτούν μια ωραία, μεγάλη ομάδα/παρέα των κολλητών. Να μην ξεχάσουμε όμως το πιο σημαντικό, την πιο ισχυρή κολλητική ουσία. Το χρήμα.
Φυσικά θυμάμαι κι εγώ μία περίπτωση συμφοιτητή συνδικαλιστή που αρίστευε χωρίς να πατήσει ποτέ στις εξετάσεις… Διορίστηκε μάλιστα και για χρόνια μάζευε τα μόρια δυσπροσίτων, ενώ υπηρετούσε σε πολιτικά γραφεία. Η τάξη δεν τον έχει δει – μάλλον όμως αυτό είναι για καλό.
Εχουμε πολλούς τέτοιους σουλατσαδόρους. Κατανέμουν τον χρόνο τους αποκλειστικά σχεδόν στην αναζήτηση συμμαχιών, αλληλοεξυπηρετήσεων, εκβιασμών, αδιαφανών συμφωνιών. Ασταμάτητα, μέχρι να επιτύχουν τις καλύτερες δυνατές συμμαχίες στη βάση των προσωπικών τους συμφερόντων.
Εδώ κι ένα μήνα διαπιστώνω ότι το φανάρι ενός κεντρικού δρόμου της γειτονιάς μου παραμένει σβηστό. Διαβάζω ότι ένα “τυπικό” πρόβλημα σε ένα διαγωνισμό του ΥΠΕΧΩΔΕ δημιούργησε «κενό» στη συντήρηση των φωτεινών σηματοδοτών της Αθήνας. Ένα τυπικό πρόβλημα θα στείλει στα νοσοκομεία έναν ικανό αριθμό επιβατών.
Α στα νοσοκομεία, που δεν έχουν γάζες. Γιατί ένα άλλο τυπικό πρόβλημα δεν επιτρέπει τον εξοπλισμό των νοσοκομείων με βασικά είδη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Φυσικά ούτε φάρμακα μπορεί να πάρει ο άτυχος ήρωας της ιστορίας μας στην περίπτωση που είναι ασφαλισμένος του δημοσίου. Δεν ξέρω πιο τυπικό πρόβλημα το απαγορεύει. Ούτε εξετάσεις μπορεί να κάνει, το βιβλιάριό του δεν είναι καλοδεχούμενο.
Το συνδικαλιστικό του όργανο από την άλλη τον καθησυχάζει, γιατί κάνει παραστάσεις διαμαρτυρίας. Άραγε έκαναν ποτέ την αυτοκριτική τους οι συνδικαλιστές; Ούτε όταν πληροφορήθηκαν από τον τύπο ότι: “Οι εργαζόμενοι της Αθήνας απομακρύνονται από τα συνδικάτα. Σε ποσοστό 68% δεν είναι μέλη σωματείου, ενώ ένας στους δύο δεν λαμβάνει ποτέ μέρος σε απεργιακές κινητοποιήσεις”.
Σκέφτομαι ότι είναι καιρός να μεταναστεύουμε. Τόσα χρόνια δεν είδα να σημειώνουμε κάποια αξιοσημείωτη πρόοδο στους βασικούς τομείς υγείας και παιδείας.
Έκανα το λάθος χτες να ανοίξω την τηλεόραση. Εχω την εντύπωση ότι τα κανάλια ζουν σε μία εναλλακτική πραγματικότητα την οποία επιμένουν να αναπαράγουν. Είχαν αφιερώσει τρία τέταρτα της ώρας να μιλούν για dvd. Στη χειρότερη δυνατή διεθνή συγκυρία, τη στιγμή που όλα δείχνουν ότι επέρχεται μια σοβαρότατη ύφεση, το έθνος σύσσωμο ασχολείται με dvd. Με άλλα λόγια, «…ημείς άδομεν». Στο μεταξύ στο τελευταίο του τεύχος ο «Εconomist» διατύπωνε για την Ελλάδα ένα ερώτημα και μία πρόβλεψη. Το ερώτημα είναι αν υπό τις παρούσες συνθήκες «μπορούν η Γερμανία, η Ιταλία και η Ελλάδα να μοιράζονται ένα κοινό νόμισμα».
Η πρόβλεψη είναι ότι συντόμως η Ελλάδα και η Ιταλία «ή θα αδυνατούννα εξυπηρετήσουν το χρέοςτους ή θα φύγουν από το κοινό νόμισμα ή (το πιθανότερο) και τα δύο».
Η πρόβλεψη του «Εconomist» όμως δεν είναι απλώς ένα καμπανάκι. Είναι ολόκληρο καμπαναριό.
Διαβάζω στην Καθημερινή: “Στις 140 μονάδες βάσης διαμορφώθηκε η διαφορά απόδοσης (spread) του ελληνικού 10ετούς ομολόγου με το αντίστοιχο γερμανικό Bund, χθες στην Hλεκτρονική Δευτερογενή Aγορά Tίτλων (HΔAT), σύμφωνα με την Tράπεζα της Eλλάδος (TτE). H εκτόξευση της διαφοράς στα επίπεδα αυτά, είναι ένδειξη του ότι οι επενδυτές δεν εμπιστεύονται τα ελληνικά προϊόντα, σε σημείο που πλέον όχι μόνο δεν αγοράζουν τα ομόλογα αλλά πωλούν και όσα έχουν στην κατοχή τους για να κατευθυνθούν σε προϊόντα άλλων χωρών που παρέχουν μεγαλύτερη ασφάλεια.”
Ο Φώτης Γεωργελές στο edito της AthensVoice επισημαίνει: “Αν η οικονομία μας υποχωρεί, αιτία δεν είναι η διεθνής κρίση, είναι η ρηχή οικονομική ανάπτυξη, η μηδαμινή παραγωγική και ανταγωνιστική ικανότητα, η κλεπτοκρατία που έχει γίνει το κυρίαρχο σύστημα της ελληνικής δημόσιας ζωής.
Έχει μικρή σημασία αν ο ένας υπουργός ή ο άλλος είναι ο ενορχηστρωτής αυτής της γιγάντιας απάτης. Σημασία έχουν οι δομές που γεννούν συνεχώς τα σκάνδαλα. Όπως πάντα, σημαντικές είναι οι λεπτομέρειες, όχι τα ονόματα.
Η αλήθεια είναι ότι καμία χώρα της Ευρώπης δεν συζητάει θέματα που απασχολούν εμάς. Αν εφαρμόζονται οι νόμοι, αν εξαγοράζονται τα Μέσα Ενημέρωσης με κρατικό χρήμα. Πουθενά δεν υπάρχει γενικευμένη ανομία, μεροληπτική δικαιοσύνη, συστημική διαφθορά, ιδιοποίηση του κράτους, κομματική δημόσια διοίκηση, ιδιωτική δημόσια περιουσία. Πουθενά εκτός από κάποιες περιοχές της Νάπολης, όπου κυριαρχεί η Μαφία.
Η χώρα μας συνεχώς υποχωρεί στο διεθνή καταμερισμό εργασίας. Καμία παραγωγική επένδυση δεν γίνεται πια στην Ελλάδα. Αντιμετωπίζουμε την κρίση, μπαίνουμε στην ύφεση από χειρότερη θέση σε σχέση με τους άλλους Ευρωπαίους. Η οικονομία μας είναι ρηχή, η δημόσια ζωή είναι στα χάλια αυτά που βλέπουμε, επειδή η κλεπτοκρατία κυριαρχεί στη χώρα. Αν δεν κάνουμε αυτή τη σύνδεση, αν δεν πούμε ότι το ένα είναι αποτέλεσμα του άλλου, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα.
Χρόνια τώρα παρακολουθούμε επεισόδια του ίδιου έργου. Κομματικά στελέχη, κυβερνητικά στελέχη, κρατικά στελέχη, σε μια διαρκή συναλλαγή, ιδιοποιούνται το δημόσιο πλούτο παράγοντας πολιτικό χρήμα, μαύρο χρήμα, εξουσία. Κάποιος δεν πρέπει επιτέλους να πει, ποιο είναι το πρόβλημα; Γιατί συμβαίνει αυτό και πώς αλλάζει;”
Το καλοκαίρι έγραφα για το Μαυσωλείο του Αγ. Γεωργίου. Πριν λίγο μία φίλη μου έστειλε τα μαντάτα. Άγνωστοι εισέβαλαν ανενόχλητοι και προκάλεσαν ανεπανόρθωτες ζημιές στο μνημείο της οικογένειας Πετροκόκκινου. Οι δράστες κατέστρεψαν ολοσχερώς τη λουτροφόρο. (Διακρίνεται στο κέντρο του μνημείου).
Ενδεικτικό της εγκατάλειψης των μνημείων είναι ότι για τέσσερεις ημέρες κανένας δεν είχε αντιληφθεί το παραμικρό. Ειδεχθής λεπτομέρεια: μετά από όλη τη φασαρία και τα δημοσιεύματα στον τύπο το καλοκαίρι, ο Δήμος Ερμούπολης το μόνο μέτρο που πήρε ήταν να κηρύξει το 2008 έτος διάσωσης των μνημείων του Αγ. Γεωργίου.
Το ρεπορτάζ αναφέρει επιπρόσθετα ότι κατατέθηκε μήνυση κατ΄αγνώστων.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση Εκπαιδευτικής Έρευνας (European Educational Research Association) είναι μια ομοσπονδία συλλόγων εκπαιδευτικής έρευνας των Ευρωπαϊκών χωρών που ιδρύθηκε το 1994. Εκδίδει το δικό της περιοδικό, το European Educational Research Journal και οργανώνει ένα ετήσιο συνέδριο, το τελευταίο εκ των οποίων έγινε τον περασμένο Σεπτέμβριο: http://www.ipd.gu.se/english/ecer2008/Στην ΕΕΕΕ συμμετέχουν 20 χώρες: http://www.eera-ecer.eu/about/membership/
από τις οποίες λείπει η Ελλάδα (και η Κύπρος).
Αποκομίζει κανείς την εντύπωση ότι η ελληνική κοινότητα εκπαιδευτικής έρευνας, παρά την ύπαρξη ατόμων με αξιόλογη δραστηριότητα, είναι εσωστρεφής και αποκομμένη από τα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα. Διαπιστώνεται όμως ενδιαφέρον από την εκπαιδευτική κοινότητα. Αναρωτιέμαι, όλοι όσοι παρακολουθούν, μόνο για το χαρτί της βεβαίωσης το κάνουν; Ολοι θέλουν να γίνουν σύμβουλοι; Σήμερα ξύπνησα με αυτόν τον εφιάλτη. Είδα τον προγραμματιστή του σχολείου μου, να μας αντικαθιστά στο ωρολόγιο πρόγραμμα. Ολους του άνω των σαράντα – λέει- μας είχαν τραβήξει από την τάξη, ικανοποιώντας το αίτημα των καταληψιών να μην έχουν γέρους καθηγητές και μας είχαν κάνει σχολικούς σύμβουλους. Πως είναι στα δημόσια έργα; ένας σκάβει και οι άλλοι πέντε επιβλέπουν και συμβουλεύουν;
Ας σοβαρευτούμε…Το επίπεδο της εκπαιδευτικής έρευνας στην Ελλάδα είναι ένα θέμα. Το άλλο είναι πόσο οι υπεύθυνοι για τον σχεδιασμό της εκπαιδευτικής πολιτικής ενδιαφέρονται για τα αποτελέσματά της. Στα συνέδρια που έχω παρακολουθήσει οι εκπρόσωποι του ΥΠΕΠΘ έρχονται για να πουν το ποίημα τους και αποχωρούν αμέσως μετά προς την πλησιέστερη ταβέρνα. Είμαι δε σίγουρη ότι δεν αναφέρουν καν τα αποτελέσματα των συνεδρίων στους ανωτέρους τους. Όταν ως προϊσταμένη έστελνα ενημερωτικά συνοδευόμενα από τα Πρακτικά των Συνεδρίων που παρακολουθούσα, έπαιρνα την ίδια ευχαριστήρια επιστολή (copy-paste). Στο τέλος λυπήθηκα τη γραμματέα και δεν την υπέβαλα άλλο στον κόπο. Έχω και μία λανθάνουσα οικολογική συνείδηση… Το πήρα το μήνυμα. Οι σύμβουλοι του/της Υπουργού ήταν απασχολημένοι με τα ρουσφετάκια…
Από την άλλη η Ελλάδα έχει πατώσει σε όλους τους διαγωνισμούς της PISA και δεν έχει εκδηλωθεί το παραμικρό ενδιαφέρον από ψηλά για ανάλυση και αντιστροφή αυτής της υστέρησης.
Αυτό, λοιπόν, είναι το πρόβλημα. Στο οικοδόμημα «Ελλάδα» εγκαταστάθηκαν στον επάνω όροφο οι βολεμένοι. Εσωστρεφείς, αδιάφοροι και απαθείς με όσα συμβαίνουν γύρω τους, με την προσοχή τους στραμμένη αποκλειστικά στον δικό τους μικρόκοσμο, χωρίς καμία ατομική και κοινωνική ευθύνη. Στους κάτω ορόφους και στα υπόγεια οι υπόλοιποι. Αμήχανοι, ανασφαλείς, βλέπουν τι γίνεται γύρω τους, αντιλαμβάνονται τα γενικότερα προβλήματα και περιμένουν. Περιμένουν να τους καθοδηγήσει κάποιος. Μάταια όμως, διότι καμιά τίμια και αληθινή φωνή δεν φθάνει σε αυτούς. Ολα τα μηνύματα πνίγονται στα παράθυρα της τηλεόρασης.
Εγραψα άπειρες φορές για τις υποχρεωτικές και βαθιά προκλητικές αμοιβές (με ρήτρα αντικειμενικών αξιών) των συμβολαιογράφων, αλλά οι εύποροι και συντηρητικοί αναγνώστες δεν στενοχωρήθηκαν. Εχουν τα δικά τους προβλήματα, τον δικό τους κόσμο να φροντίσουν. Ο λογιστής όμως των 1.000 ευρώ τον μήνα, που ελπίζει να κάνει μια υπερωρία για να τα βγάλει πέρα, δεν έμαθε ποτέ ότι ένας Αθηναίος συμβολαιογράφος μπορεί εύκολα ?με λίγη ώρα δουλειά? να βγάλει 50.000 ευρώ τον μήνα. Το μήνυμα δεν πέρασε ποτέ από το φίλτρο της τηλεόρασης.
Κατά τη δική μου εκτίμηση, ως χώρα, προχωρούμε προς ποικίλα αδιέξοδα. Κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά. Είναι δύσκολο, πρέπει να θέλεις, να μη διακρίνεις τα αδιέξοδα. Και όμως κανείς (ή πάντως εξαιρετικά λίγοι) δεν είναι διατεθειμένος να βάλει το χέρι του για να τα αποτρέψει. Και το σημαντικότερο κανείς δεν αφήνει να ενημερωθούν και να προετοιμαστούν εκείνοι που θα υποστούν τις περισσότερες συνέπειες. Θα βρει δουλειά και τι δουλειά το σημερινό παιδί των 10 ετών όταν ολοκληρώσει τις σπουδές του στο «ελληνικό» εκπαιδευτικό σύστημα; Τι θα συμβεί στον αγρότη μετά το 2013; Πέντε μόνο χρόνια απομένουν. Θα έχουν νερό τα νησιά σε πέντε χρόνια; Τι θα γίνει αν περάσει το πετρέλαιο τα $ 200; Και πολλά άλλα.
Ο υπουργός Παιδείας κ. Στυλιανίδης δήλωσε ότι τα πανεπιστήμια χρειάζονται ένα σοκ. Μπορεί να έχει δίκιο. Αλλά ποιος και τι θα προκαλέσει σοκ; Η… κυβέρνηση θα προκαλέσει το σοκ; Σοκ, και όχι μόνο στα πανεπιστήμια, θα προκληθεί όταν επιτέλους ξυπνήσουν και αναλάβουν τις ευθύνες τους «οι βολεμένοι». Οι Ρωμαίοι της παρακμής προτίμησαν να μην ξυπνήσουν και στο τέλος τους διέλυσαν οι Οστρογότθοι.
Η sine ξεκίνησε έναν αγώνα για να συνεχίσει να υπάρχει το ΠΣΔ. Με το δεδομένο ότι το Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο δεν έχει λάβει χρηματοδότηση για το 2008 (πλήθος τεχνικών έχουν αποχωρήσει) και ότι οι υποδομές του είναι πεπαλαιωμένες, είναι θαύμα πως εξακολουθεί να υπάρχει, έστω και με προβλήματα.
Είναι μία από τις περιπτώσεις που θα μπορούσε η ηγεσία του ΥΠΕΠΘ έμπρακτα να αποδείξει την υποστήριξη των ΤΠΕ. Καλοί οι λόγοι αλλά στην πράξη τι κάνουμε; “Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα…”
Στο τέλος του μήνα οι εκπαιδευτικοί που παρακολούθησαν την επιμόρφωση Β΄επιπέδου ολοκληρώνουν τα μαθήματά τους, καλούνται σε εξετάσεις και μετά τι;
Καλούνται να εφαρμόσουν όσα έμαθαν χωρίς διαδίκτυο; Επιτέλους λίγη σοβαρότητα…
Υ.Γ. Στους συναδέλφους που παραπονιούνται ότι δεν προανακοινώνονται τα προβλήματα, έχω να σχολιάσω ότι αυτό δεν είναι δυνατό καθώς πρόκειται για βλάβες και όχι για προγραμματισμένες διακοπές.
Ενδεχομένως η μοναδική ανακοίνωση που θα είχε νόημα να αναρτηθεί είναι:
«Λόγω μη χρηματοδότησης του ΠΣΔ, σε ότι αφορά εξοπλισμό και ανθρώπινους πόρους, οι υπηρεσίες του θα παρουσιάσουν αστάθειες»
Το ΠΣΔ αντιμετωπίζει προβλήματα εδώ και καιρό. Οι άνθρωποι κάνουν ότι μπορούν ενώ δεν πληρώνονται για αρκετό χρονικό διάστημα. Σήμερα διαπίστωσα ότι απεργούν και οι ιστοσελίδες μας -βγαίνει ένα δυσοίωνο μήνυμα “Παρουσιάστηκε πρόβλημα: Ο δικτυακός τόπος που επιλέξατε δεν αντιστοιχεί σε κάποιο χρήστη” και τα blogs παρουσιάζουν παιδικές ασθένειες – δεν ανεβάζουν εικόνες.
Όσο η τροφοδότηση είναι εισαγόμενη από την Ε.Ε όλα βαίνουν καλώς. Αλλά η Ε.Ε. μας βοηθάει να φτιάξουμε υποδομές. Δεν υποσχέθηκε ότι θα μας τρέφει εφ΄όρου ζωής. Σώγαμπροι μπήκαμε; Μόλις το ελληνικό δημόσιο πρόκειται να βάλει το χέρι στην τσέπη διαπιστώνει ότι έχει μόνο καβούρια.
Ας ελπίσουμε ότι δεν θα συμβεί ότι και με τα υπουργεία – που μείναν χωρίς τηλέφωνο γιατί ο πάροχός τους χρεωκόπησε.
Αυτές τις ημέρες έκανα εκκαθάριση του χαρτοβασιλείου μου καθώς σε λίγο θα θαβόμουν υπό το βάρος του. Βρήκα και το αρχείο των ενημερωτικών σημειωμάτων προς την ηγεσία του ΥΠΕΠΘ. Μεταξύ αυτών κι ένα ενημερωτικό του 2004 για την πρωτοποριακή εργασία του ερευνητή του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνιας Πολ Ντέμπεβετς (Paul Debevec).
Προσπαθώντας να βρει τρόπο ακριβούς καταγραφής των λεπτομερειών της ζωφόρου του, ο Paul Debevec ανέπτυξε μια μέθοδο διεύρυνσης του βάθους πεδίου, με συρραφή φωτογραφιών που παίρνονται με διαφορετικά διαφράγματα.Είχε φτιάξει λοιπόν μία μικρού μήκους ταινία την οποία μας παραχωρούσε κατόπιν αιτήματός μου δωρεάν για εκπαιδευτική χρήση.
Βελτιωμένη από προσθήκες άλλων ερευνητών – όπως ο Ελληνας Κυριάκος Ν. Κουτουλάκος, αναπληρωτής καθηγητής της Πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο – η μέθοδος αυτή είναι σήμερα ευρύτερα γνωστή ως HDR (high-dynamic range photography). Οι εικόνες που προκύπτουν… παραείναι τέλειες: Οι λεπτομέρειες διαγράφονται τόσο καθαρά ώστε αναρωτιέται κανείς αν η ατμόσφαιρα ήταν τόσο καθαρή όταν πάτησε το «κλικ»…
Η ηγεσία δεν απάντησε ποτέ στο αίτημά μου ακόμα κι αν δεν προέκυπταν δαπάνες για το ελληνικό δημόσιο. Ίσως αν το είχαμε εντάξει στο επιχειρησιακό σχέδιο να το είχαν αγκαλιάσει…
Ο βομβαρδισμός του Παρθενώνα από τον Μοροζίνι αποτυπώνεται με συγκλονιστικό τρόπο. Η ταινία, η οποία τιτλοφορείται “Παρθενών”, παρουσιάζει με τρισδιάστατη οπτική το έπος του Παρθενώνα, το αρχιτεκτονικό κλέος του, και τις καταστροφές που υπέστη από τον Μοροζίνι και τον λόρδο Έλγιν.
Η ταινία ανασυνθέτει με συγκλονιστική ακρίβεια την αρχική όψη του μνημείου και σε ένα παιγνίδι τεχνολογίας και ιστορίας, επανασυνδέει τα γλυπτά που έκλεψε ο λόρδος Ελγιν με τα γλυπτά που παρέμειναν πάνω στο ναό της Αθηνάς.
Λέγεται Απόστολος Κ. και γεννήθηκε το 1960. Εκανε πολλές δουλειές στη ζωή του, κατέληξε ξυλουργός σε Νοσοκομείο, όπου προσελήφθη με εξετάσεις το 1997. Ομως του άρεσαν τα γράμματα και το 2001 στα 41 του έδωσε πανελλήνιες και μπήκε στο τμήμα Ιστορίας της Φιλοσοφικής Αθηνών. Αποφοίτησε το 2005 και του πέρασε απ’ το μυαλό να αναζητήσει μια θέση ιστορικού -υπήρχαν δύο κενές στην Εθνική Βιβλιοθήκη, υπέβαλε τη σχετική αίτηση το 2006, «ναι» του απάντησαν – οι θέσεις όντως υπάρχουν, περίμενε. Περιμένοντας συνέχισε να δουλεύει ξυλουργός στο Νοσοκομείο και προσέτι γράφτηκε και στην Αρχαιολογία του Καποδιστριακού, από όπου επίσης αισίως αποφοίτησε. Ξυλουργός με δύο πτυχία δεν προβλέπεται να απασχολείται σε Νοσοκομείο, προβλέπεται όμως η μετάταξή του, ως δημοσίου υπαλλήλου, σε άλλη υπηρεσία άλλου Υπουργείου, όπως του Παιδείας, όπου και οι εν λόγω δύο κενές θέσεις στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Περίμεναν άδειες οι θέσεις, περίμενε κι ο ξυλουργός με τα δύο πτυχία (δεν ήταν ρουσφέτι κανενός κι άρα το πράγμα χρόνιζε), ώσπου… άλλαξαν τον νόμο και τώρα, το 2008 πλέον, δεν ενέκρινε εν τέλει το δεύτερο Υπουργείο (Παιδείας) τη μετάταξη που είχε ήδη από διετίας εγκριθεί απ’ το πρώτο (Υγείας). Κάπου στη μέση της διαδρομής εν τη σχετικότητι του χρόνου, έμεινε ο ξυλουργός με τα δύο πτυχία στο χέρι, και η Ελλάδα στην τρέλα της.
Σε άλλες χώρες ο ξυλουργός κύριος Απόστολος Κ. θα ήταν «είδηση», παράδειγμα και υπόδειγμα. Θα τον παρασημοφορούσαν μάλιστα κάποια στιγμή, αν συνέχιζε αθλούμενος τέτοιες ανδραγαθίες.
Εδώ, στην (μπιπ)εφραιμοχώρα που τρώει τα παιδιά της, ο άνθρωπος ζει μεταξύ χλεύης (το ψώνιο που ‘θελε και πτυχία) και απόγνωσης -απόγνωση είναι η γνώση σε αυτό το (μπιπ)χανείο των καρεκλοκενταύρων.
…Ο κύριος Απόστολος Κ. και η υπόθεσή του αποδεικνύουν ότι αυτή η χώρα με αυτό το πολιτικό και πολιτειακό σύστημα δεν έχει πολύ δρόμο μπροστά της και πάντως όχι καλόν… Ο Στάθης στην Ε
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Η πληροφορική εισάγεται για πρώτη φορά μαζικά στα ελληνικά γυμνάσια το 1995. Οποιος είχε έστω και μία βεβαίωση σεμιναρίου Η/Υ καλείται να διδάξει το μάθημα. Μερικοί διορατικοί αποφασίζουν να παρακάμψουν την αδιοριστία που τους είχε καταδικάσει το σύστημα της επετηρίδας. Κι έτσι το ελληνικό σχολείο απέκτησε την ειδικότητα του καθηγητή πληροφορικής.
Άρθρα (RSS)