Ο αυτισμός αποτελεί μια διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή που διαρκεί μια ολόκληρη ζωή και είναι συνήθως παρών από τη γέννηση του παιδιού,σύμφωνα με την Ελληνική Εταιρεία Προστασίας των Αυτιστικών Ατόμων (ΕΕΠΑΑ).Στο πλαίσιο της διαταραχής εμποδίζεται ή δυσκολεύεται η ανάπτυξη ορισμένων ψυχολογικών δεξιοτήτων που είναι ζωτικές για την ψυχοκοινωνική λειτουργία και επάρκεια του ανθρώπου.Στην πλειονότητα των περιπτώσεων υπάρχει και κάποιος βαθμός νοητικής υστέρησης,ενώ ποσοστό 20% των αυτιστικών ατόμων έχουν νοημοσύνη φυσιολογική ή κοντά στο φυσιολογικό.
Ο αυτισμός μπορεί να έχει πολλές και διαφορετικές διαβαθμίσεις· για τον λόγο αυτόν άλλωστε μιλούμε για «αυτιστικό φάσμα».Σε αυτό ανήκει το γνωστό σύνδρομο Αsperger, που αποτελεί την ηπιότερη μορφή αυτισμού και επηρεάζει κυρίως την ικανότητα επικοινωνίας και τις κοινωνικές σχέσεις του ατόμου.
Οι διαταραχές του «αυτιστικού φάσματος» εμφανίζονται πολύ πιο συχνά στα αγόρια,σε αναλογία 3-4 αγόρια προς ένα κορίτσι.Στη χώρα μας, αν και δεν υφίστανται ακριβή στοιχεία για τη συχνότητα εμφάνισης της διαταραχής,εκτιμάται ότι υπάρχουν 40.000-60.000 οικογένειες που έχουν παιδί με διαταραχή του αυτιστικού φάσματος.
ΤΙ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ
Πριν από μερικές ημέρες δημοσιεύθηκε στην έγκριτη επιθεώρηση «Νature» η μεγαλύτερη γενετική μελέτη που έχει διεξαχθεί ως σήμερα σχετικά με τον αυτισμό. Στη μελέτη συμμετείχαν περισσότεροι από 120 ερευνητές, μεταξύ των οποίων και Ελληνες, από 60 διαφορετικά πανεπιστήμια και ερευνητικά ινστιτούτα ανά τον κόσμο που λαμβάνουν μέρος στο μεγάλο πρόγραμμα «Αutism Genome Ρroject».
Τα νέα ευρήματα δημιούργησαν αισιοδοξία σχετικά με τη μελλοντική ανάπτυξη γενετικών τεστ που θα διαγιγνώσκουν σε πρώιμο στάδιο τον αυτισμό αλλά και αποτελεσματικών θεραπειών ενάντια στη διαταραχή. www.tovima.gr
Key Data in Education in Europe 2009 Η συγκεκριμένη μελέτη δεν προσφέρεται για βιαστικά συμπεράσματα. Υπενθυμίζω την ύπαρξη αυτού του παρατηρητηρίου ώστε όταν την επόμενη φορά ακούσετε μία επίσημη ενημέρωση για το τι γίνεται εκπαιδευτικά στην υπόλοιπη Ευρώπη, θα μπορείτε να ανατρέξετε σε επίσημες πηγές.
Γονείς προσοχή: μην αγοράζετε κομπιούτερ στα παιδιά πριν από την ηλικία των 14 ετών. Μεγάλη έρευνα σε παιδιά ηλικίας 10-14 ετών έδειξε ότι οι επιδόσεις τους στο σχολείο έπεσαν όταν απέκτησαν τον πρώτο υπολογιστή. Οι αμερικανοί ερευνητές συνέκριναν τους βαθμούς που έπαιρναν τα παιδιά στο σχολείο πριν και μετά την απόκτηση κομπιούτερ, και συμβουλεύουν τους γονείς να μην παίρνουν υπολογιστή σε παιδιά κάτω των 14 ετών.
Οι πολλές ώρες περιήγησης στο Ιντερνετ επηρεάζουν αρνητικά τις σχολικές επιδόσεις, και ενδέχεται να δημιουργήσουν προβλήματα μάθησης και αντίληψης, αποφαίνονται οι ερευνητές του πανεπιστημίου της Βόρειας Καρολίνας, στις ΗΠΑ.
Ο καθηγητής Τζέικομπ Βίγκντορ συνέκρινε τις σχολικές επιδόσεις 150.000 μαθητών ηλικίας 10-14 ετών πριν και μετά την απόκτηση και τη χρήση υπολογιστή.
«Τα αποτελέσματα της έρευνάς μας είναι σημαντικά γιατί συνδέουν τη χρήση υπολογιστών με τις επιδόσεις των παιδιών στο σχολείο. Μπορεί ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής να αποτελεί σημαντικό εργαλείο για την εργασία ενός ενήλικα, όμως δεν συμβαίνει το ιδιο και για ένα παιδί 10-14 ετών. Το παιδί προτιμάει να παίξει παιχνίδια ή να «σερφάρει» απλώς στις διάφορες σελίδες του διαδικτυου», λέει ο δρ. Βίγκντορ, ο οποίος συμβουλεύει τους γονείς να μην παίρνουν ελαφρά τη καρδία την απόφαση να αγοράσουν προσωπικό υπολογιστή σε μικρά παιδιά. «Θα τους κάνουν περισσότερο κακό, παρά καλό. Ας περιμένουν μερικά χρόνια», καταλήγει ο αμερικανός επιστήμονας.
Την άποψη του συμμερίζεται και ένας βρετανός συνάδελφός του, ο βιολόγος Αρικ Σίγκμαν, ο οποίος προειδοποιεί ότι οι πολλές ώρες μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή μπορούν να προκαλέσουν στα παιδιά μαθησιακές δυσκολίες, αδυναμία συγκέντρωσης της προσοχής (SDAS), διαταραχές στον ύπνο και μυωπία.
Ο κ. Σίγκμαν ήταν εκείνος που, πριν από λίγο καιρό, πρότεινε στο αρμόδιο βρετανικό υπουργείο να απαγορέψει με σχετικό νόμο την χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή σε παιδιά κάτω των 9 ετών.
Στον δυτικό κόσμο, περισσότερα από 25 εκατομμύρια παιδιά ηλικίας 8-14 ετών περιηγούνται με άνεση στο διαδίκτυο, παίζουν παιχνίδια, «κατεβάζουν» ταινίες και μουσική και συνομιλούν με άλλους χρήστες στα λεγόμενα chat rooms.
Αλλά σύμφωνα με τους γιατρούς, αυτή η στενή επαφή με τη νέα τεχνολογία μπορεί να αποβεί επικίνδυνη για την υγεία τους, καθώς ο αναπτυσσόμενος εγκέφαλος του παιδιού περικλείεται από λεπτά οστά που επιτρέπουν στην ακτινοβολία να διεισδύει ευκολότερα.
Πιο βλαβερές επιπτώσεις για την υγεία έχει η χρήση των ασύρματων υπολογιστών, που εκπέμπουν ακτινοβολία στη ζώνη των 2GHz. Στις ευαίσθητες ηλικίες των 8-14 ετών, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές μπορεί να προκαλέσουν προβλήματα όρασης, πόνους στο λαιμό και στον αυχένα, πονοκεφάλους, και αδυναμία συγκέντρωσης της προσοχής.
Αυτό που μας λέει για τα social media –ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης– η ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια Wikipedia είναι ότι έχουν σχεδιαστεί για να μεταδίδονται μέσα από την κοινωνική διάδραση. Οτι κάνουν χρήση τεχνικών δημοσιοποίησης που είναι πολύ προσβάσιμες, αλλά έχουν και κλιμακούμενη εμβέλεια. Οτι χρησιμοποιούν τις διαδικτυακές τεχνολογίες για να μεταδίδουν κοινωνικούς μονoλόγους, τους οποίους και μετατρέπουν σε κοινωνικούς διαλόγους. Οτι στηρίζουν τον εκδημοκρατισμό της γνώσης και της πληροφορίας και «κάνουν τους ανθρώπους από καταναλωτές ενός περιεχομένου, να γίνονται οι ίδιοι οι παραγωγοί του».
Tο μέλλον του παραδοσιακού CV
Πόσο όμως η αποτελεσματικότητα της χρήσης τους στη χώρα μας επηρεάζει –κυρίως– την εργασιακή μας ζωή είτε εμείς αναζητούμε μια θέση εργασίας –αλλά και αμφίδρομα– προκειμένου να μας επιλέξουν μέσα από τη χρήση– είτε ακόμη επειδή δεν κάνουν χρήση των social media; Ποιο είναι το μέλλον της παραδοσιακής χρήσης του βιογραφικού σημειώματος (CV) μέσα από τις νέες αυτές εφαρμογές; Μια ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα και ενημερωτική έρευνα για τη χρήση και τις εφαρμογές ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης (όπως των Facebook, LinkedIn, Twitter κ. ά.) διενήργησε πρόσφατα σε συνεργασία με τον Σύνδεσμο Διοίκησης Ανθρωπίνου Δυναμικού Ελλάδος (www. gpma. gr), το Εργαστήριο Οργανωσιακής Συμπεριφοράς & Ηγεσίας (CROB-L) του Τμήματος Διοικητικής Επιστήμης & Τεχνολογίας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (http: //crob. dmst. aueb. gr) με υπεύθυνο τον επίκουρο καθηγητή Οργανωσιακής Συμπεριφοράς κ. Ιωάννη Νικολάου (www. dmst. aueb. gr/nikolaou) ο οποίος και παρουσίασε τα αποτελέσματά της κατά τις εργασίες του φετινού ετήσιου Συνεδρίου του ΣΔΑΔΕ.
Δύο οι έρευνες
Στην πραγματικότητα, οι έρευνες είναι δύο: η μία με τη συμμετοχή στελεχών και διευθυντών Ανθρωπίνου Δυναμικού από ελληνικές και πολυεθνικές επιχειρήσεις που λειτουργούν στη χώρα μας. Στόχος της, να διερευνηθεί η χρήση των ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης στις επιμέρους πρακτικές Διοίκησης Ανθρωπίνου Δυναμικού. Και η δεύτερη με τη συμμετοχή εργαζομένων υποψηφίων που χρησιμοποιούν αυτές τις ιστοσελίδες, κυρίως, για αναζήτηση εργασίας. Με κοινό εύρημα ότι οι εννέα στους δέκα συμμετέχοντες –και από τις δύο πλευρές– χρησιμοποιούν τις ιστοσελίδες αυτές, έστω και περιστασιακά. Στα συμπεράσματα της έρευνας αναφέρεται ότι το Facebook στη χώρα μας έχει περισσότερους από 400.000 χρήστες.
20.000 χρήστες
Το LinkedIn –που θεωρείται η πλέον διαδεδομένη ιστοσελίδα μεταξύ των στελεχών Διοίκησης Ανθρωπίνου Δυναμικού (ΔΑΔ) – έχει στη χώρα μας 20.000 χρήστες. Ενώ το εξειδικευμένο Greek HR Group του LinkedIn έχει ως μέλη περισσότερα από 650 στελέχη ΔΑΔ. Σε σχέση με το Facebook (36%) τα στελέχη ΔΑΔ ασχολούνται πιο ενεργά με το LinkedIn (45%). Το αντίθετο συμβαίνει με τους εργαζομένους – υποψηφίους. Οι οποίοι είναι περισσότερο δραστήριοι με το Facebook (58%) παρά με το LinkedIn (23,7%).
Ενα αποτέλεσμα που ο κ. Ιωάννου χαρακτηρίζει απόλυτα φυσιολογικό, «εφ’ όσον το Facebook χρησιμοποιείται κατά βάσιν για προσωπική χρήση, διασκέδαση και κοινωνική δικτύωση, ενώ η χρήση του LinkedIn είναι περισσότερο επαγγελματική». Αλλωστε, τα στελέχη ΔΑΔ (60%) δηλώνουν ότι θεωρούν το LinkedIn –σε σχέση με το Facebook– ιδιαίτερα αποτελεσματικό εργαλείο για την εξεύρεση και την επιλογή μεσαίων, ανωτέρων και ανωτάτων στελεχών.
Η Μαριάννα Τζιαντζή σχολιάζει στην Καθημερινή: σ’ αυτήν την αγέλαστη εποχή, πληθαίνουν οι «ευτυχιολόγοι» και τα περί ευτυχίας λόγια. Μέσα σ’ ένα μόνο μήνα, τον Μάιο, δημοσιοποιήθηκαν ή σχολιάστηκαν τρεις έρευνες με θέμα την ευτυχία. Σύμφωνα με μια έρευνα ενός βρετανικού ινστιτούτου, του BSC, η χρήση του Διαδικτύου μάς κάνει πιο ευτυχισμένους, καθώς ενισχύει το αίσθημα της ατομικής ελευθερίας και της άσκησης επιρροής. Ομως την ευτυχία φέρνουν και οι κοινωνικοί αγώνες, όπως διαπίστωσαν δύο πανεπιστημιακοί, ένας Γερμανός κι ένας Αμερικανός, που δημοσίευσαν τα πορίσματα της έρευνάς τους σ’ ένα επιστημονικό περιοδικό. Η συμμετοχή στα κοινά, λένε, δίνει νόημα στη ζωή μας και ικανοποιεί βασικές ψυχολογικές ανάγκες. Μάλιστα, κάνουν διάκριση ανάμεσα στον «παραδοσιακό ακτιβισμό» (συλλογή υπογραφών, πορείες διαμαρτυρίας) και τον «ακτιβισμό υψηλού ρίσκου» (μολότοφ, καδρόνια κ.λπ.), εξαίροντας τις ευεργετικές ιδιότητες του πρώτου και αμφισβητώντας εκείνες του δεύτερου.Σύμφωνα με μια άλλη αμερικανική έρευνα, που διεξήχθη στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο πενηντάρης δεν είναι απλώς ο κατά Ζαμπέτα «γόης της εποχής», αλλά ο πιο ευτυχής ανάμεσα στους θνητούς: μακριά από την παραφορά της νεότητας, διαχειρίζεται κι ελέγχει καλύτερα τα συναισθήματά του.
Αν υποθέσουμε ότι και οι τρεις έρευνες έχουν δίκιο και αν τις συσχετίσουμε με τον παγκόσμιο άτλαντα της ευδαίμονος ανθρωπότητας, τότε οι πιο ζηλευτοί άνθρωποι είναι οι πολιτικοποιημένοι πενηντάρηδες που σερφάρουν μετά μανίας και κατοικούν, κατά προτίμηση, στη Βενεζουέλα ή τη Νιγηρία, αλλά όχι στα κράτη της Βαλτικής ή τη Μολδαβία, αφού σύμφωνα με τη «στατιστική του λαϊφστάιλ» (lifestyle statistics), η ευτυχία προσδιορίζεται και γεωγραφικά. Ετσι, πλάι στο ΑΕΠ, υπάρχει και ο δείκτης της Ακαθάριστης Εθνικής Ευτυχίας, ο οποίος προκύπτει από τη σύνθεση αρκετών αντικειμενικών δεικτών.
Αναρωτιέται κανείς πόσο ευτυχισμένος είναι στην Ελλάδα σήμερα ένας άνεργος ή υπό απόλυση μεσήλικας που πρέπει να εργασθεί άλλα 15-20 χρόνια μέχρι να συνταξιοδοτηθεί, που δεν σερφάρει συστηματικά και ούτε συμμετέχει στα κοινά, που πρέπει να πληρώνει φροντιστήρια ή γηροκόμους για τους ηλικιωμένους γονείς και που δεν έχει σπίτι ή κάποια βάση στο χωριό ώστε να επιστρέψει στη Μητέρα Φύση και να κάνει μια νέα αρχή. Ας μη μιλήσουμε για τους νέους ή τους ηλικιωμένους ή τις γυναίκες που βλέπουν τη μητρότητα σαν οικονομικό εφιάλτη και όχι σαν ευλογία.
Απιαστη, άυλη και στιγμιαία είναι η ευτυχία και, όπως είχε πει ένας φιλόσοφος του 19ου αιώνα, από τη στιγμή που σκεφτόμαστε αν είμαστε ευτυχισμένοι, παύουμε να είμαστε. Ωστόσο, μετρήσιμοι και ανατριχιαστικά ορατοί και υλικοί είναι οι στοιχειώδεις όροι που απομακρύνουν ή δυναμώνουν την Ακαθάριστη Εθνική Δυστυχία.
Είναι νέοι, έχουν ολόκληρη τη ζωή μπροστά τους και εκατοντάδες φίλους στο Facebook. Και όμως, σύμφωνα με έρευνα του βρετανικού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας, οι νεαροί ηλικίας 18-24 ετών νιώθουν δύο φορές περισσότερη μοναξιά από τους ανθρώπους άνω των 55 ετών. Φαίνεται ότι η καλλιέργεια της διαδικτυακής επικοινωνίας δεν έχει το ίδιο ειδικό βάρος και τα ίδια συναισθηματικά οφέλη με τη φυσική επαφή με φίλους, γνωστούς και συγγενείς.
Το 60% των νεαρών ατόμων ηλικίας 18-34 ετών που συμμετείχαν στην έρευνα παραδέχθηκε ότι νιώθει μοναξιά συχνά ή μερικές φορές, ενώ για ανθρώπους ηλικίας άνω των 55 ετών το αντίστοιχο ποσοστό ήταν μόλις 35%.
Ενώ οι νέοι περνούν περισσότερο χρόνο από τους μεγαλύτερους μιλώντας μέσω Διαδικτύου σε δημοφιλείς ιστοσελίδες όπως το Facebook και το Τwitter, οι ειδικοί εκτιμούν ότι αυτού του είδους η επαφή συχνά λειτουργεί ως υποκατάστατο της πραγματικής ανθρώπινης επικοινωνίας και δεν εμφανίζει τα συναισθηματικά οφέλη μιας συνάντησης από κοντά. Μάλιστα σε ποσοστό 31% οι νέοι που συμμετείχαν στην έρευνα παραδέχθηκαν ότι καταναλώνουν υπερβολικά πολύ χρόνο επικοινωνώντας «ψηφιακά» με άτομα τα οποία θα έπρεπε να συναναστρέφονται από κοντά.
Οι συντάκτες της έρευνας δεν σπεύδουν να δαιμονοποιήσουν το Ιnternet, μιας και οι διαδικτυακοί φίλοι που αποκτά κανείς μπορούν κάλλιστα να αποκτήσουν «σάρκα και οστά» αν η ψηφιακή φιλία αποτελέσει απλώς το έναυσμα μιας πραγματικής. Τονίζουν ότι το Διαδίκτυο και οι ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν έναν πολύ καλό τρόπο για να παραμείνει κανείς σε επαφή με συγγενείς ή φίλους που, για παράδειγμα, μένουν πολύ μακριά για να τους συναντήσει κανείς διά ζώσης. Από την άλλη πλευρά όμως ομολογούν ότι «αν και το Διαδίκτυο δεν αποτελεί την πηγή της μοναξιάς,σίγουραεπιδεινώνει το πρόβλημα». «Οι νέοι άνθρωποι με τους οποίουςμιλήσαμε μας είπαν ότι η επικοινωνίαμε εκατοντάδες άτομα μέσωδικτύων κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι σαν να έχουν μια πραγματικήσχέση.Οταν χρησιμοποιούν αυτές τις ιστοσελίδες συνήθως είναι μόνοι στην κρεβατοκάμαρά τους.Η μοναξιά είναι μεγάλο πρόβλημα και είναι ανάγκη να το αντιμετωπίσουμε.Τα τελευταία χρόνια τα παιδιά απομονώνονται ολοένα περισσότερο,οικοινωνικοί ιστοί καταρρέουν και οι κοινωνίες μας έχουν γίνει ατομιστικές.Πρέπει να καλλιεργήσουμεεκ νέου τις κοινωνικές σχέσεις, ώστε όταν κάποιος νιώθει μόνος να έχει κάπου να στραφεί» λέει η ΣάραΜπρέναν, μια από τους επιστήμονες που διεξήγαγαν την έρευνα. Οι ειδικοί λένε ότι η μοναξιά δεν έχει επιπτώσεις μόνο στην ψυχική υγεία. Εκτός από την κατάθλιψη, που είναι συχνό επακόλουθο παρατεταμένων συναισθημάτων μοναξιάς, έρευνες έχουν δείξει ότι η μοναξιά μπορεί να αποδειχθεί εξίσου επιβλαβής για την υγεία όσο το κάπνισμα ή η παχυσαρκία, καθώς μπορεί να προκαλέσει υψηλή πίεση, άγχος και αποδυνάμωση του ανοσοποιητικού συστήματος.
Πολλά από τα παιδιά στο Ηνωμένο Βασίλειο βρίσκουν την τεχνολογία και την κοινωνική δικτύωση σημαντικότερη από άλλες πτυχές της ζωής, συμπεριλαμβανομένης της οικογένειάς τους, σύμφωνα με νέα έρευνα.
Η έρευνα, που διενεργήθηκε για την Εθνική εβδομάδα Οικογένειας , έδειξε ότι 27,5% των παιδιών διάλεξε “Facebook / Twitter / MSN” όταν ρωτήθηκε “τι είναι το πιο σημαντικό πράγμα για σένα;” Η οικογένεια ακόμη κέρδισε συνολικά με 60,4%, αλλά ακόμα και τα κινητά τηλέφωνα θεωρούνται ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα σε 8,2% των ερωτηθέντων. Το 1,8% διάλεξε “άλλα”, με πρώτη απάντηση σε αυτή την κατηγορία ένα iPod. Αυτά για την μαμά και τον μπαμπά.
Κοινωνική δικτύωση ήταν πιο δημοφιλής απάντηση για τα κορίτσια παρά στα αγόρια, με το 40% των κοριτσιών που επιλέγουν αυτή σε σύγκριση με μόλις έξι% των αγοριών.
Όταν ρωτήθηκαν τι σκέφτονται ότι είναι πιο σημαντικό για τους γονείς τους, 77,7% διάλεξε την οικογένεια. Ωστόσο, 1,7% διάλεξε το κινητό τηλέφωνο.
Σχεδόν τα μισά παιδιά που ρωτήθηκαν αισθάνθηκαν ότι οι γονείς και οι φίλοι τους είχαν την μεγαλύτερη επιρροή πάνω τους, αλλά και 32,1% πιστεύει τεχνολογίες όπως τα κινητά τηλέφωνα και βιντεοπαιχνίδια είχαν την μεγαλύτερη επιρροή, με ένα επιπλέον 10,9% να επιλέγει ανάμεσα στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Το διαδίκτυο εμφανίζεται στην “άλλη” κατηγορία, όπως και η “προτιμώ τον εαυτό μου να είναι όσο το δυνατόν πιο μοναδικός”. Πάνω από 20% των γονέων πίστευαν ότι η τεχνολογία έχει την μεγαλύτερη επιρροή στα παιδιά τους.
Μόνο το 55% των παιδιών νόμιζαν ότι πέρασε αρκετό χρόνο και με τους δύο γονείς τους. Το 21% πιστεύει ότι πέρασε αρκετό χρόνο με τη μητέρα τους, σε σύγκριση με μόνο 2,5% με τον πατέρα τους. Το 21% αισθάνθηκε ότι δεν πέρασε αρκετός χρόνος με τους γονείς τους σε όλα.
Όταν ρωτήθηκαν ποιος θα ήθελε να μπορούσε να περάσεις περισσότερο χρόνο το 35% επέλεξε τον πατέρα τους, σε σύγκριση με μόνο 8,2% για τη μητέρα τους, ενισχύοντας την κοινή πεποίθηση ότι οι μητέρες είναι συνήθως πιο κοντά στα παιδιά τους από ό, τι οι πατέρες είναι. Το 19,3% ήθελε θα μπορούσε να είναι πιο κοντά και στους δύο γονείς.
Όταν ρωτήθηκε πόσο χρόνο οι οικογένειες τους ξοδεύουν μαζί κάθε εβδομάδα το 39% διάλεξε μεταξύ δύο και τεσσάρων ωρών, σε σύγκριση με την αμέσως υψηλότερη 16,9% από τέσσερις έως έξι ώρες. Ο μέσος όρος διαμορφώθηκε σε μόλις κάτω από πέντε ώρες την εβδομάδα, που φαίνεται μάλλον ασήμαντο για τον οικογενειακό χρόνο.
Το 55,2% των παιδιών πιστεύεται ότι ο γάμος ήταν σημαντικός, σε σύγκριση με 23,5% που σκέφτηκε ότι δεν ήταν. Το 21,3% ήταν αναποφάσιστοι.
Όταν ρωτήθηκαν τι θα ήθελαν να κάνουν περισσότερα με την οικογένειά του, πάνω από τους μισούς διάλεξαν να βγαίνουν έξω μαζί. Το 33,3%, ωστόσο, διάλεξε να παρακολουθεί τηλεόραση. ΤΟ 1,2% πήρε “άλλα”, με τις πιο χιουμοριστικές απαντήσεις που δόθηκαν είναι: “Τίποτα η οικογένεια μου είναι τέλεια!!!”,”να επισκεφθούμε τον ξάδελφό μου και θέλω να ξεκινήσω τοξοβολία “, και” να περνάμε χρόνο”.
Πάνω από τα μισά παιδιά που ρωτήθηκαν πίστευαν ότι τα πιο σημαντικά πράγματα που ένας γονέας θα μπορούσε να κάνει για τα παιδιά τους ήταν να είναι ένα καλό μοντέλο και να τους διδάξει τα πράγματα. Πάνω από ένα τέταρτο επέλεξε να είναι φίλος και βοηθούν με την εργασία.
Όταν τους ζητήθηκε να επιλέξουν ένα πράγμα που θα καθιστούσε το Ηνωμένο Βασίλειο καλύτερο για τις οικογένειες, 28,4% σκέφτηκε ότι τα σχολεία έπρεπε να βελτιωθούν, ενώ το 27,4% σκέφτηκε ότι οι οικογένειες τους χρειάζονται περισσότερα χρήματα, που είναι ίσως ένα σημάδι της εν λόγω ύφεσης. Το επόμενο μεγαλύτερο ποσοστό ήταν 18,5% που σκέφτηκε οτι θα πρέπει να καταστεί ασφαλέστερο. Πάνω από 4% πήρε το “άλλο”, με μεγάλο αριθμό ξεκαρδιστικές απαντήσεις, μεταξύ των οποίων: «να σκοτώσουν όλους τους κακούς ανθρώπους”, “1000 ευρώ κάθε έτος”, και “βεβαιωθείτε ότι όλα τα σχολεία απαγορεύονται να λειτουργούν”.
Σεξ χωρίς προφυλάξεις, μηχανές, κάπνισμα, ναρκωτικά και αλκοόλ είναι μερικοί από τους κινδύνους, στους οποίους είναι επιρρεπείς οι νέοι. Τι, όμως, τους οδηγεί σε αυτούς;
Σύμφωνα με Αμερικανούς ψυχολόγους, η απάντηση βρίσκεται στην υπερευαισθησία των εφήβων σε ερεθίσματα που απελευθερώνουν ντοπαμίνη, μία ισχυρή χημική ουσία του εγκεφάλου που αυξάνει την ευχαρίστηση μετά από μία ανταμοιβή.
Μία ομάδα με επικεφαλής την Τζέσικα Κοέν από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια προσέλαβε 45 άτομα από τρεις ηλικιακές ομάδες: 8-12, 14-19 και 25-30 ετών. Οι εθελοντές κλήθηκαν να κοιτάξουν κάποιες εικόνες σε υπολογιστή και να δηλώσουν αν ταιριάζουν με το μοντέλο δύο εικονικών πανεπιστημίων. Για κάθε σωστή απάντηση κέρδιζαν και ένα μικρό χρηματικό ποσό.
Την ώρα που απαντούσαν οι εθελοντές ήταν συνδεδεμένοι με μια μαγνητική τομογραφία σάρωσης, που μετρά τη ροή του αίματος στον εγκέφαλο σε σχέση με τα νευρικά σήματα.
Τα ευρήματα έδειξαν πως η περιοχή του εγκεφάλου που είναι ευαίσθητη στη ντοπαμίνη, φωτίζεται πιο έντονα στους εφήβους, όταν λαμβάνουν την ανταμοιβή, από ό,τι στα παιδιά και τους ενήλικες. «Η έρευνά μας δείχνει ότι οι ο εγκέφαλος των εφήβων ανταποκρίνεται πολύ ευχάριστα σε μία ανταμοιβή που δεν περιμένουν να πάρουν. Δεν μετρήσαμε τα επίπεδα της ντοπαμίνης, αλλά υποθέτουμε πως αυτή είναι η αιτία», δήλωσε η κ. Κοέν.
Ωστόσο, συμπλήρωσε πως «και οι ενήλικες χαίρονται ιδιαίτερα, όταν παίρνουν κάποια ανταμοιβή, απλώς μπορούν να καταπιέσουν αυτό το συναίσθημά τους, γιατί σκέφτονται πριν δράσουν».
Ερευνητές στην Ισπανία, με την χρήση της εικονικής πραγματικότητας, κατάφεραν για πρώτη φορά να κάνουν άνδρες να αισθανθούν ότι βρίσκονταν μέσα σε γυναικεία σώματα. Οι άνδρες, που συμμετείχαν στο πείραμα, δήλωσαν ότι ένιωσαν τον εαυτό τους να κατέχει το σώμα μιας γυναίκας.
Το πείραμα, που μπορεί να ρίξει φως στο πώς οι άνθρωποι διακρίνουν τους εαυτούς τους από τους άλλους, έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου της Βαρκελώνης, υπό τον Μελ Σλέιτερ, και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό PLoS One, σύμφωνα με τον «Γκάρντιαν».
Οι ερευνητές κατασκεύασαν ένα «κράνος» εικονικής πραγματικότητας που επέτρεπε στους άνδρες εθελοντές να βλέπουν και να ακούνε τον κόσμο γύρω τους σαν να ήσαν γυναίκες. Όταν κοιτούσαν χαμηλά το «γυναικείο» σώμα τους, μπορούσαν να δουν τα φορέματα που (νόμιζαν ότι) φορούσαν.
Το αίσθημα «ανταλλαγής» ταυτότητας ήταν τόσο πειστικό που ξεπερνούσε την σωματική ταύτιση, καθώς ο εαυτός των ανδρών άρχισε να αντιδρά αντανακλαστικά στα γεγονότα του εικονικού κόσμου σαν ήταν γυναίκα.
«Αυτή η έρευνα ανοίγει ένα νέο δρόμο στην εικονική πραγματικότητα, καθώς δεν μεταμορφώνει μόνο την αίσθηση του χώρου, αλλά και την αίσθηση του εαυτού. Δεν υπάρχει άλλη τεχνολογία που να επιτρέπει σε κάποιον να κοιτάει προς τα κάτω και να βλέπει ότι έχει ένα άλλο σώμα, αλλά να έχει την ψευδαίσθηση ότι είναι το δικό του», σύμφωνα με τον Σλέιτερ, ο οποίος, εκτός από το Καταλανικό Ινστιτούτο Ερευνών και Προωθημένων Μελετών της Βαρκελώνης, συνεργάζεται με το τμήμα επιστήμης των υπολογιστών του University College του Λονδίνου.
Σύμφωνα με τον ερευνητή, «αν μπορούμε να δώσουμε στους ανθρώπους την ψευδαίσθηση ότι τα σώματά τους είναι διαφορετικά, τότε τα στοιχεία που έχουμε ως τώρα, δείχνουν πως επίσης επηρεάζεται η συμπεριφορά τους και ο τρόπος που σκέφτονται. Μπορούν να έχουν νέες εμπειρίες. Κάποιος που είναι αδύνατος, μπορεί να μάθει πως είναι να είναι χοντρός. Ένας άνδρας μπορεί να έχει την εμπειρία του τι σημαίνει να είναι γυναίκα».
Τα πειράματα με 24 άνδρες, μεταξύ άλλων, έδειξαν ότι ο νους του ανθρώπου έχει μια πολύ «ρευστή» εικόνα για το σώμα του. Η έρευνα αναμένεται να βοηθήσει στην κατανόηση ενός από τα σημαντικότερα αινίγματα της νευροεπιστήμης: με ποιο ο τρόπο ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπορεί να ξεχωρίσει ένα μέρος του σώματός μας από κάτι άλλο στον περιβάλλοντα χώρο. Επίσης τέτοιου είδους έρευνες μπορεί μελλοντικά να βοηθήσουν ασθενείς που έχουν πληγεί από εγκεφαλικό και άλλα ιατρικές παθήσεις, ώστε να μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν ξανά το σώμα τους.
Το εκπαιδευτικό μας σύστημα «πάσχει» και χρειάζεται πολλές και βαθιές αλλαγές, δήλωσαν μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί σε έρευνα ομάδας κοινωνιολόγων – εκπαιδευτικών, η οποία διεξήχθη σε σχολεία της Θεσσαλονίκης.Θετική άποψη για το εκπαιδευτικό σύστημα έχει μόνο το 10% των μαθητών, το 15% των γονέων, το 12% των εκπαιδευτικών, ενώ ένας στους δύο μαθητές, όπως και πολλοί γονείς, θα έβλεπε με ικανοποίηση την κατάργηση των Πανελλαδικών Εξετάσεων. Μόνο το 15% των μαθητών και γονέων και το 6% των εκπαιδευτικών πιστεύουν ότι πρέπει να μείνουν όπως είναι. Το 50% των μαθητών και το 70% των εκπαιδευτικών πιστεύουν ότι το πρόγραμμα σπουδών ικανοποιεί «λίγο» ή «καθόλου». Το 50% των μαθητών, το 60% των γονέων και το 70% των καθηγητών δεν είναι ικανοποιημένοι με τις υποδομές του σχολείου και το ωράριο (45%, 26%, 62% αντίστοιχα). Ανάλογα είναι τα ποσοστά και για τα σχολικά βιβλία.
Η έρευνα διεξήχθη από την ομάδα των κοινωνιολόγων Φωτεινή Κουρτίδου, Ελένη Μπρίκα, Ελισάβετ Πασχαλίδου, Χρήστο Ρουμπίδη και Γεώργιο Παπαδόπουλο (πληροφορικός) υπό την εποπτεία του διευθυντή της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης κ. Γ. Κωνσταντινίδη. Στην έρευνα (η ίδια ομάδα έχει πραγματοποιήσει άλλες 15 που σχετίζονται με το σχολείο) συμμετείχαν 1.118 μαθητές Γυμνασίων και Γενικών και Επαγγελματικών Λυκείων, 378 γονείς και 131 εκπαιδευτικοί από 22 σχολεία της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, τα οποία βρίσκονται σε αστικές και περιαστικές περιοχές, σε βιομηχανική ζώνη και σε επαρχιακούς οικισμούς του Νομού Θεσσαλονίκης.
Με τον σημερινό τρόπο διδασκαλίας δεν είναι ικανοποιημένο το 48% των μαθητών και το 47% των εκπαιδευτικών. Οι μισοί μαθητές, 4 στους 10 γονείς και 1 στους 5 εκπαιδευτικούς πιστεύουν ότι πρέπει να καταργηθούν οι Πανελλαδικές και η πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση να είναι ελεύθερη, ενώ 1 στους 5 μαθητές, 1 στους 3 γονείς και 7 στους 10 εκπαιδευτικούς απάντησαν ότι πρέπει να πραγματοποιούνται μετά το τέλος των λυκειακών σπουδών.
Ειδικά για τις σχέσεις που αναπτύσσονται στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού συστήματος, μόνο «οι σχέσεις μαθητών μεταξύ τους» αναπτύσσονται σε μεγάλο βαθμό, θεωρεί το 70% των μαθητών και το 60% των γονέων. Για τις σχέσεις μαθητών – εκπαιδευτικών, το 65% μαθητών και γονέων και το 73% των εκπαιδευτικών απαντούν «σε μικρό βαθμό». Στο ίδιο χαμηλό επίπεδο κατατάσσονται και οι σχέσεις εκπαιδευτικών μεταξύ τους και εκπαιδευτικών – γονέων.
Δεξιότητες
Μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί πιστεύουν στον σημαντικό ρόλο μαθητικών συμβουλίων, Συλλόγων Γονέων, Σχολικών Συμβουλίων, Τοπικής Αυτοδιοίκησης, Ενώσεων Γονέων, Ομοσπονδίας Γονέων. Για τις δεξιότητες των μαθητών σε διάφορους τομείς και οι τρεις ομάδες απαντούν, με υψηλά ποσοστά, ότι «καλλιεργούνται κυρίως εκτός σχολείου».
Τα ποσοστά είναι ψηλότερα για τις ξένες γλώσσες, τον αθλητισμό, τον χορό, τη μουσική, τους Η/Υ, τη ζωγραφική. Εντός σχολείου τα ποσοστά είναι θετικά μόνο για το θέατρο. Γονείς, μαθητές, εκπαιδευτικοί είναι πεπεισμένοι ότι η προετοιμασία για τις Πανελλαδικές γίνεται κυρίως εκτός σχολείου, ενώ η ιδιωτική εκπαίδευση επιλέγεται για… «για καλύτερη εκπαίδευση».
Πώς θα ήθελαν λοιπόν να λειτουργεί το εκπαιδευτικό σύστημα; Το 63% των μαθητών, το 35% των γονέων και οι μισοί εκπαιδευτικοί λένε «πιο ελεύθερα». «Πιο αυστηρά» απαντούν το 16% των μαθητών, το 43% των γονιών και το 37% των εκπαιδευτικών. «Οπως είναι» το 7% των μαθητών, το 12% των γονιών και το 5% των εκπαιδευτικών.
Η τηλεόραση υποβιβάζει συνολικά την προσωπικότητα αλλά και την υγεία των νηπίων, αποδεικνύει έρευνα που έγινε σε παιδιά προσχολικής ηλικίας στον Καναδά.
Οι επιστήμονες που παρακολούθησαν την πρόοδο 1.314 παιδιών ηλικίας 2,5-4,5 χρόνων βρήκαν ότι όσο περισσότερη τηλεόραση έβλεπαν τα νήπια τόσο χειρότερες ήταν οι επιδόσεις τους στην αριθμητική, τόσο περισσότερο junk food κατανάλωναν και τόσο περισσότερες πιθανότητες είχαν να πέσουν θύματα «νταήδων» στην αυλή του παιδικού σταθμού.
Τα συμπεράσματα της έρευνας, που επιβεβαιώνουν προγενέστερες μελέτες, εγείρουν ερωτήματα σχετικά με το αν οι οικογένειες θα πρέπει να περιορίσουν τις ώρες που επιτρέπουν στα παιδιά να παρακολουθούν τηλεόραση. Για παράδειγμα, η Γαλλία έχει απαγορεύσει τις τηλεοπτικές εκπομπές που απευθύνονται σε παιδιά κάτω των τριών ετών, ενώ η κυβέρνηση της Αυστραλίας προτείνει τα παιδιά τριών ως πέντε ετών να μη βλέπουν περισσότερο από μία ώρα τηλεόραση την ημέρα.
Παράλληλα οι αμερικανοί παιδίατροι συμβουλεύουν τους γονείς να μην αφήνουν τα παιδιά ηλικίας κάτω των δύο ετών να βλέπουν τηλεόραση.
Στην τελευταία έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο ιατρικό περιοδικό «Αrchives of Ρediatrics and Αdolescent Μedicine», οι επιστήμονες ζήτησαν από τους γονείς να αναφέρουν πόση τηλεόραση παρακολουθούσαν τα παιδιά (ηλικίας 29 ως 53 μηνών) κάθε ημέρα και από τους δασκάλους να αξιολογήσουν τις σχολικές τους επιδόσεις και τις ψυχοκοινωνικές και διατροφικές συνήθειές τους όταν αυτά έγιναν 10 ετών.
Κατά μέσον όρο, βρέθηκε ότι τα δίχρονα έβλεπαν 8,8 ώρες τηλεόραση την εβδομάδα και τα τετράχρονα 14,8 ώρες. Η έρευνα έδειξε ότι για κάθε επιπλέον ώρα μπροστά από την τηλεόραση τα παιδάκια ηλικίας δύο ετών παρουσίαζαν 6% χειρότερες επιδόσεις στην αριθμητική (αλλά όχι στην ανάγνωση), 7% λιγότερη συμμετοχή στην τάξη και 10% αύξηση στην πιθανότητα να δεχθούν πειράγματα, απόρριψη ή επίθεση από τους συμμαθητές τους.
ΠΡΟΣΟΧΗ, Η ΤV ΒΛΑΠΤΕΙ ΣΟΒΑΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Επιστημονικές μελέτες δείχνουν ότι η υπερβολική τηλεθέαση επηρεάζει αρνητικά τη μαθησιακή και κοινωνική ανάπτυξη, αλλά και την υγεία των παιδιών.
Παιδιά και έφηβοι που βλέπουν πολλές ώρες τηλεόραση έχουν περισσότερες πιθανότητες να τελειώσουν το σχολείο χωρίς «περγαμηνές», ανεξαρτήτως του κοινωνικοοικονομικού στάτους των γονέων τους.
Παιδιά που παρακολουθούν προγράμματα με σκηνές βίας είναι περισσότερο πιθανόν να εμφανίσουν επιθετική συμπεριφορά, αλλά και αγχώδεις διαταραχές.
Γιατί δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα ταυτόχρονα ο εγκέφαλός μας (ούτε καν των γυναικών!) . Η ανικανότητα του ανθρώπου, τόσο του άνδρα, όσο και της γυναίκας, να ασχοληθεί με περισσότερα από δύο πράγματα τη φορά (αυτό που στη γλώσσα των ηλεκτρονικών υπολογιστών ονομάζεται «multitasking» ), οφείλεται στο γεγονός ότι διαθέτει μόνο δύο ημισφαίρια, σύμφωνα με μια νέα έρευνα Γάλλων νευροεπιστημόνων.
Η μελέτη διαπίστωσε ότι όταν ο εγκέφαλος επιχειρεί να καταπιαστεί με πάνω από ένα πράγμα, τότε κάθε ήμισυ του εγκεφάλου διαχωρίζεται, εστιάζεται σε μια μόνο «δουλειά» και καταφέρνει να εκτελεί τις παράλληλες εργασίες με αυτό τον διχασμό. Όμως η προσθήκη ενός τρίτου πράγματος δημιουργεί προβλήματα στον εγκέφαλο, δηλαδή η «κατανομή εργασίας» έχει εγγενή όρια, πράγμα που εξηγεί γιατί δυσκολευόμαστε να είμαστε «πολυδιάστατα» όντα την ίδια στιγμή.
Η μελέτη, υπό τον δρα Ετιέν Κεσλέν της Ecole Normale Superieure και του ερευνητικού ινστιτούτου INSERM του Παρισιού, δημοσιεύτηκε στο “Science”, σύμφωνα με το BBC, τον «Ιντεπέντεντ», το “Science” και το “Live Science”. Οι Γάλλοι ερευνητές θεωρούν ότι η έρευνά τους επίσης μπορεί να εξηγήσει γιατί οι άνθρωποι είναι επιρρεπείς σε ανορθολογικές αποφάσεις, όταν έχουν να επιλέξουν από μια μακρά λίστα πραγμάτων.
Σύμφωνα με τον Κεσλέν, «μπορούμε να μαγειρέψουμε και ταυτόχρονα να μιλάμε στο τηλέφωνο, αλλά δεν μπορούμε πραγματικά να κάνουμε και ένα τρίτο πράγμα, όπως π.χ. να διαβάσουμε εφημερίδα, γιατί όταν έχουμε τρία ή περισσότερα πράγματα, ο εγκέφαλός μας αδυνατεί να τα εκτελέσει σωστά».
Οι Γάλλοι ερευνητές, με τη βοήθεια απεικονιστικής τεχνικής (λειτουργικής μαγνητικής τομογραφίας), παρακολούθησαν τους εγκεφάλους 32 εθελοντών (16 ανδρών και 16 γυναικών), ηλικίας 19-32 ετών, που κλήθηκαν να εκτελέσουν διάφορα καθήκοντα. Όταν οι εθελοντές έκαναν ένα πράγμα τη φορά, μόλις το ολοκλήρωναν, μια συγκεκριμένη περιοχή στον μετωπιαίο λοβό ενεργοποιείτο, όταν όμως οι εθελοντές εκτελούσαν δύο καθήκοντα παράλληλα, τότε τα δύο ημισφαίρια χώριζαν τις «δουλειές» και το καθένα αναλάμβανε μια ξεχωριστή εργασία.
Ο εγκέφαλος μπορούσε να ελέγχει ταυτόχρονα και τις δύο παράλληλες δραστηριότητες, όμως μόλις προστίθετο μια τρίτη, τότε ο εγκέφαλος άρχιζε να αδυνατεί να τα βγάλει πέρα, γιατί δεν διαθέτει…τρίτο ημισφαίριο για να αναθέσει την τρίτη εργασία. Για το λόγο αυτό, σύμφωνα με τους ερευνητές, οι άνθρωποι δυσκολεύονται γενικότερα να διαλέξουν κάτι ή να πάρουν μια απόφαση, όταν οι επιλογές που αντιμετωπίζουν, ξεπερνούν τις δύο σε αριθμό, με συνέπεια συχνά να παίρνουν ανορθολογικές αποφάσεις.
Υπάρχουν πάντως νευροεπιστήμονες, όπως ο Σκοτ Χιούτελ του πανεπιστημίου Ντιουκ των ΗΠΑ, οι οποίοι δεν πείθονται ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει τέτοιο όριο. Όπως είπε, «όλα εξαρτώνται από το είδος της τρίτης δραστηριότητας και από το κατά πόσο αυτή υποστηρίζεται από άλλα τμήματα του εγκεφάλου» .
Γιατί μας αρέσουν τα μυθιστορήματα; Γιατί παθιαζόμαστε τόσο με ανύπαρκτα πρόσωπα; Το Γέιλ διεξάγει ένα πείραμα για να κατανοηθεί τι συμβαίνει στον εγκέφαλό μας όταν μας αρέσει ένα μυθιστόρημα. Μετά τη λογοτεχνική κριτική, έρχεται η neuro lit crit, η νευρολογική λογοτεχνική κριτική: μελετά πώς τα μεγάλα κείμενα της λογοτεχνίας επηρεάζουν την «καλωδίωση» του εγκεφάλου μας.
Στην ερώτηση γιατί μας αρέσει ένα μυθιστόρημα, απαντούσαν λογοτεχνικοί κριτικοί, φιλόλογοι, συγγραφείς. Τώρα προσπαθεί να απαντήσει και η επιστήμη. Σε μερικούς μήνες, μια ομάδα φοιτητών θα υποβληθεί σ΄ ένα πείραμα που δεν έχει ξαναγίνει. Θα διαβάσουν κείμενα διαφορετικής ποιότητας και βάθους, ένα άρθρο εφημερίδας, ένα μυθιστόρημα που διαβάζεται εύκολα, ένα πιο περίπλοκο, και μετά θα μετρηθεί η συγκέντρωση αίματος στα εγκεφαλικά κύτταρά τους για να σχεδιαστεί ένας χάρτης των νευρολογικών αντιδράσεών τους την ώρα που διαβάζουν. Η πρωτοβουλία ανήκει στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ και εντάσσεται σε μια νέα προσέγγιση της μελέτης της λογοτεχνίας που αποκλήθηκε neuro lit crit, νευρολογική λογοτεχνική κριτική. Είναι καρπός μιας συζήτησης που διεξάγεται στις δύο όχθες του Ατλαντικού, κυρίως στις ΗΠΑ και στη Βρετανία- λογοτεχνική κριτική με τη βοήθεια της ιατρικής και της τεχνολογίας.
ΠΡΟΣ ΠΟΙΑ κατεύθυνση θα αναλυθούν οι εγκεφαλικές αντιδράσεις στη λογοτεχνία του Σαίξπηρ, του Προυστ ή της Βιρτζίνια Γουλφ; Μια υπόθεση που η neuro lit crit θέλει να επιβεβαιώσει είναι πως το πάθος για την αφήγηση έχει τη βάση του στην εξέλιξη του ανθρώπου. Αν ο άνθρωπος αισθανόταν ανέκαθεν τη γοητεία, ακόμη και την ανάγκη να ακούει και μετά να διαβάζει φανταστικές ιστορίες, ίσως αυτό σημαίνει ότι το χαρακτηριστικό του αυτό είναι απαραίτητο, έχει προβλεφθεί από τη φύση, είναι εγγεγραμμένο στον γενετικό μας κώδικα βάσει του οποίου αναπτυσσόμαστε. Μια άλλη επιδίωξη είναι να προσδιοριστεί γιατί αναπτύχθηκε στον άνθρωπο ο αλτρουισμός, παρόλο που τα εγωιστικά γονίδιά μας είχαν θεμελιώδη ρόλο στην επιβίωση του είδους. «Για να μας δώσει ένα κίνητρο για να συνεργαστούμε με τον πλησίον μας, η Μητέρα Φύση προέβλεψε να υπάρχει ένα συναίσθημα οργής για την αδικία και ένα συναίσθημα ευχαρίστησης όταν αυτός που τη διαπράττει, τιμωρείται», παρατηρεί ο Ουίλιαμ Φλες, καθηγητής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Μπραντάις.
Γι΄ αυτό, συμπεραίνει, μας αρέσει η αφήγηση. Επειδή είναι γεμάτη «αλτρουιστές τιμωρούς», πρόσωπα που διορθώνουν αδικίες χωρίς κανένα όφελος για τους ίδιους, από τον Οδυσσέα στον Δον Κιχώτη, από τον Αμλετ στον Ηρακλή Πουαρό.
Σημαντικό έδαφος, σε σχέση με τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, κερδίζουν τα blogs τα οποία οι χρήστες εμπιστεύονται για την καθημερινή τους ενημέρωση, θεωρώντας τα μάλιστα πιο αξιόπιστα από τις εφημερίδες.
Το συμπέρασμα προκύπτει από έρευνα που πραγματοποιήθηκε από την εταιρία δημοσκοπήσεων Interview, στο πλαίσιο των μετρήσεων του δείκτη επιχειρηματικών προσδοκιών Northern Greece Business Index 500 και παρουσιάστηκε σε εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη, σε συνεργασία με το Σύνδεσμο Εκδοτών Βορείου Ελλάδος. Το δείγμα της έρευνας είναι 514 άτομα πανελλαδικά και πραγματοποιήθηκε τον Μάρτιο του 2010, μέσω Web έρευνας με δομημένο ηλεκτρονικό ερωτηματολόγιο.
Όπως προέκυψε, το 71% των ερωτηθέντων θεωρεί την ενημέρωση που λαμβάνει από τα Blogs πολύ-αρκετά αξιόπιστη και το 22% λίγο-καθόλου αξιόπιστη. Σε σχέση όμως με τα άλλα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, το 47% εκτιμά ότι τα blogs είναι το πιο αξιόπιστο μέσο, το 27% οι εφημερίδες και το 18% θεωρεί ότι κανένα μέσο δεν είναι αξιόπιστο. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως μόλις το 5% απαντά υπέρ της αξιοπιστίας του ραδιοφώνου, ενώ ακόμη χειρότερη είναι η επίδοση της τηλεόρασης με μόνο 1%. Στην ερώτηση ωστόσο, εάν τα Blogs με ενημερωτικό περιεχόμενο θα πρέπει να υπόκεινται στους κώδικες δεοντολογίας της συμβατικής δημοσιογραφίας, όπως το να υπάρχει η υπογραφή του συντάκτη κάτω από τα ρεπορτάζ και τα κείμενα, το 55% τάσσεται υπέρ, ενώ τα Blogs αναδεικνύονται «νικητές» και στο ζήτημα της αμεσότητας στην πληροφόρηση, καθώς το 74% των ερωτηθέντων τους δίνει «ψήφο εμπιστοσύνης» και το 77% τα επισκέπτεται καθημερινά.
Το μέσο, στο οποίο τα Blogs προκαλούν τη μεγαλύτερη «ζημιά» με την ύπαρξη και λειτουργία τους, είναι, σύμφωνα με την έρευνα, οι εφημερίδες, αφού το 50% θεωρεί πως υφίστανται τις μεγαλύτερες απώλειες, το 25% η τηλεόραση, το 5% το ραδιόφωνο και το 19% λέει ότι σε κανέναν δεν προκαλούν ζημιά.
Η σταδιακή ανάδειξη των Blogs φαίνεται και από το γεγονός ότι το 69% δηλώνει πώς το τελευταίο χρονικό διάστημα κερδίζουν περισσότερο από το χρόνο τους για ενημερωτικούς λόγους, το 27% τον ίδιο χρόνο και μόνο το 4% λιγότερο. Πάντως, σε συντριπτικό ποσοστό- 79%- οι ερωτηθέντες θεωρούν ότι τα Blogs είναι ευκαιρία για τη συμβατική δημοσιογραφία και μόνο το 15% ότι είναι απειλή.
Σπάνια ένα ντοκιμαντέρ γίνεται διεθνής είδηση, όμως αυτό συνέβη με «Το παιχνίδι του θανάτου», που προβλήθηκε πρόσφατα στη Γαλλία. Ο σκηνοθέτης Κριστόφ Νικ έστησε ένα τηλεπαιχνίδι με ερωτήσεις μνήμης, στο οποίο συμμετείχαν 80 παίκτες. Σύμφωνα με τους κανόνες του σόου, οι παίκτες έπρεπε να τιμωρήσουν εκείνον που θα απαντούσε λανθασμένα, υποβάλλοντάς τον σε ηλεκτροσόκ. Αργότερα, έμαθαν ότι το ηλεκτροσόκ ήταν εικονικό και το θύμα, που σφάδαζε κι εκλιπαρούσε να τον λυπηθούν, ήταν ένας ηθοποιός.
Μαϊμού το τηλεπαιχνίδι, ανατριχιαστικά αληθινές όμως ήταν οι αντιδράσεις των παικτών, από τους οποίους το 81% υπάκουσε στους κανόνες, ενώ κανένας από το πολυπληθές κοινό στο στούντιο δεν διαμαρτυρήθηκε. Το τηλεπαιχνίδι ήταν επανάληψη ενός πολύ γνωστού πειράματος του κοινωνικού ψυχολόγου Στάνλεϊ Μίλγκραμ που είχε διεξαχθεί στις αρχές του ’60 στο Γέιλ με τη συμμετοχή 500 εθελοντών από τους οποίους υπάκουσε το 61%. Σκοπός εκείνου του πειράματος ήταν η διερεύνηση των μηχανισμών υποταγής των ανθρώπων στις παράλογες εντολές μιας νόμιμης ή μάλλον νομιμοποιημένης εξουσίας. Νωπή ήταν τότε η δίκη του Αϊχμαν και αρκετοί επιστήμονες προσπαθούσαν να κατανοήσουν τους μηχανισμούς που οδηγούν έναν «τρομακτικά φυσιολογικό» άνθρωπο στο να διαπράξει τα πιο φρικτά εγκλήματα, απλώς εκτελώντας τις εντολές των ανωτέρων του.
Στο πείραμα του Μίλγκραμ, η εξουσία ήταν η επιστήμη, τώρα είναι η τηλεόραση, που όχι μόνον επιτρέπει κάθε εξευτελισμό και βαρβαρότητα αλλά καθιστά τον παίχτη –και το κοινό– συνένοχο, καταδότη, βασανιστή, δήμιο. Τον μοχλό που υποτίθεται ότι διοχετεύει ηλεκτρικό ρεύμα (60 έως 460 βολτ, ανάλογα με τις αποτυχημένες απαντήσεις) δεν τον τραβάει η «παραγωγή» του σόου, αλλά ο πλησίον, ο συμπαίχτης, ο σύντροφος, μολονότι έχει προειδοποιηθεί ότι η ηλεκτροπληξία μπορεί να αποβεί θανατηφόρα.
«Σπαταλούσε πολύ χρόνο σε γνωστή ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης του Ιντερνετ, ακόμα κι όταν ήταν στον εργασιακό της χώρο. Μεταξύ των “φίλων” στη συγκεκριμένη σελίδα ήταν και ο εργοδότης της. Ο ίδιος την είχε προειδοποιήσει αρκετές φορές να μη σπαταλάει τόσο χρόνο από την εργασία της στο Διαδίκτυο. Αυτή δεν συμμορφώθηκε και τελικά απολύθηκε». Αυτό το πραγματικό περιστατικό φέρνει ως παράδειγμα μιλώντας στην «Κ» ο καθηγητής ποσοτικών μεθόδων στη Διοίκηση στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων στα ΤΕΙ Αθήνας κ. Χρήστος Φράγκος για να περιγράψει τις επιπτώσεις της κατάχρησης του Ιντερνετ στο εργασιακό περιβάλλον.
Το φαινόμενο είναι συχνό στη χώρα μας, καθώς, όπως κατέδειξε πρόσφατη έρευνα, περίπου ένας στους δέκα εργαζομένους παραδέχεται ότι σπαταλάει περισσότερο από μία ώρα του καθημερινού εργασιακού χρόνου σε ιστοσελίδες άσχετες με το αντικείμενο της εργασίας.
Η αρχική φάση της έρευνας, που διεξάγεται από το Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων της Σχολής Διοίκησης και Οικονομίας των ΤΕΙ Αθηνών, υπό την ευθύνη του κ. Χρήστου Φράγκου (συνεργάτες ερευνητές Γιάννης Σωτηρόπουλος, Κωνστ. Φράγκος, Χαρίκλεια Θεοδωρίδου και Γεωργία Κεχαγιά), ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο 2009, και περιελάμβανε δείγμα 524 εργαζομένων σε 13 δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις. Σύμφωνα με τα συμπεράσματα της έρευνας, το 9,3% των εργαζομένων χρησιμοποιεί κατά τη διάρκεια της εργασίας περισσότερο από μία ώρα την ημέρα το Διαδίκτυο για να «κατεβάσει» πληροφορίες άσχετες με το αντικείμενό του. Μεταξύ των «κυβερνοαργόσχολων», οι πιο δημοφιλείς ασχολίες είναι όσες έχουν να κάνουν με την ενημέρωση (12% δηλώνει ότι επισκέπτεται τακτικά ιστοσελίδες με γενικές και πολιτικές ειδήσεις) αλλά και την επικοινωνία: το 5,2% των εργαζομένων δήλωσε ότι ασχολείται τουλάχιστον 2,5 ώρες του εργασιακού του ωραρίου με επικοινωνία μέσω chat rooms και ένα 5,8% παραδέχεται ότι παρακολουθεί τα «τεκταινόμενα» σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, όπως π. χ. Facebook, MySpace κ. ά., για τουλάχιστον μία ώρα στο πλαίσιο της εργασίας του. Ενα ποσοστό της τάξης του 3,6% των εργαζομένων δηλώνει ότι σπαταλάει περισσότερη από μία ώρα την ημέρα στο γραφείο σε ιστοσελίδες αγορών και το 2,9% επισκέπτεται ιστοσελίδες με παιχνίδια.
Σχέση εξάρτησης και στο σπίτι
Οπως επισημαίνει ο κ. Φράγκος, «από την έρευνα φάνηκε άμεση συσχέτιση μεταξύ της εξάρτησης από το Ιντερνετ και της «κυβερνοσχόλης» στο πλαίσιο της εργασίας. Οσοι σπαταλούν χρόνο της εργασίας τους «συνδεδεμένοι» στο Ιντερνετ για προσωπικά θέματα είναι στην πλειοψηφία τους άτομα που κάνουν χρήση του Διαδικτύου από το σπίτι τους περισσότερες από 35 ώρες την εβδομάδα». Σύμφωνα με τον ίδιο, εκτός από την εξάρτηση από το Ιντερνετ, στο φαινόμενο της «κυβερνοσχόλης» στο εργασιακό χώρο συμβάλλει η ανία, η μη ικανοποίηση από την εργασία και η έλλειψη συγκεκριμένης πολιτικής από τις εταιρείες στο θέμα της χρήσης του Ιντερνετ.
Θα ήσασταν πιο ευτυχείς αν περνούσατε περισσότερο χρόνο συζητώντας για την πολιτική κατάσταση στον πλανήτη και το νόημα της ζωής και λιγότερο μιλώντας για τον καιρό ή για το ποια ζευγάρια διασήμων του Χόλιγουντ χώρισαν; Και όμως, οι εμβριθείς συζητήσεις κάνουν τους ανθρώπους πιο ευτυχισμένους απ΄ ό,τι οι ασημαντολογίες, όπως αποκαλύπτει νέα μελέτη.
Με άλλα λόγια, όσοι δαπανούν περισσότερο χρόνο της ημέρας κάνοντας εμβριθείς συζητήσεις και λιγότερο ψιλοκουβέντες φαίνεται πως είναι περισσότερο ευτυχισμένοι, σύμφωνα με τον Ματθίας Μελ, ψυχολόγο του Πανεπιστημίου της Αριζόνα, ο οποίος δημοσίευσε μια μελέτη επί του ζητήματος.
«Μας φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρον, διότι θα μπορούσε να έχει αποδειχθεί το αντίθετο- θα μπορούσαμε να είχαμε εξαγάγει το δίδαγμα “μη σε νοιάζει, για να είσαι χαρούμενος”, ότι δηλαδή όσο κανείς κινείται σε ρηχό επίπεδο ζωής είναι ευτυχής και όταν εισέρχεται σε υπαρξιακά βάθη είναι δυστυχισμένος» λέει ο δόκτωρ Μελ. Οπως φάνηκε, το μυστικό της ευτυχίας κρύβεται στις ουσιώδεις συζητήσεις κυρίως για δύο λόγους: Πρώτον, διότι οι άνθρωποι εξω θούνται να βρίσκουν ένα νόημα για τη ζωή τους. Και, δεύτερον, διότι είμαστε κοινωνικά όντα που έχουν την επιθυμία και την ανάγκη να συνδέονται με τους ομοίους τους.
«Κάνοντας ουσιώδεις συνομιλίες,καταφέρνουμε να επιβάλλουμε ένα νόημα σε έναν κατά τα άλλα αρκετά χαοτικό κόσμο. Διαπροσωπικά,καθώς βρίσκουμε αυτό το νόημα,δενόμαστε με τον άτομο με το οποίο συνδιαλεγόμαστε, και ξέρουμε ότι η δημιουργία διαπροσωπικών δεσμών και η κοινωνική ενσωμάτωση αποτελούν κομβικό και ακρογωνιαίο θεμέλιο της ευτυχίας».
Στη μελέτη, η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ρsychology Journal», συμμετείχαν 79 φοιτητές- 32 άνδρες και 47 γυναίκεςοι οποίοι συμφώνησαν να φορούν στο πέτο τους ένα μικρόφωνο που ενεργοποιείται ηλεκτρονικά, το οποίο κατέγραφε αποσπάσματα συνομιλιών διάρκειας 30 δευτερολέπτων κάθε 12,5 λεπτά για τέσσερις ημέρες, δημιουργώντας έτσι ένα «ηχητικό ημερολόγιο» για τον δραΜελ.
Οι ερευνητές που ανέλυσαν το υλικό των συνομιλιών ταξινόμησαν τα ηχητικά αποσπάσματα είτε ως ασημαντολογίες για τον καιρό ή για κάποια τηλεοπτική εκπομπή είτε ως περισσότερο ουσιαστικές συζητήσεις για τα τρέχοντας ζητήματα, τη φιλοσοφία, τη διαφορά μεταξύ Βαπτιστών και Καθολικών ή τον ρόλο της εκπαίδευσης. Οι συζητήσεις που αφορούσαν τηλεοπτικές εκπομπές δεν θεωρήθηκαν απαραιτήτως «κουτσομπολιό»· θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ουσιώδεις αν οι συνδιαλεγόμενοι ανέλυαν, για παράδειγμα, χαρακτήρες ή τα κίνητρά τους.
Πολλές από τις συζητήσεις ήταν περισσότερο πρακτικές και δεν ενέπιπταν σε καμία από τις δύο κατηγορίες, συμπεριλαμβάνοντας ερωτήσεις για φοιτητικές εργασίες ή συνεννοήσεις για το μοίρασμα των οικιακών εργασιών. Στο σύνολο, το ένα τρίτο όλων των συζητήσεων χαρακτηρίστηκε ουσιώδες και το ένα πέμπτο μικρολογία.
ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ και όχι από την οικογένεια ή τους φίλους τους προτιμούν να ζητούν βοήθεια όταν αντιμετωπίζουν προσωπικά προβλήματα οι νεαροί Βρετανοί, σύμφωνα με τα αποτελέσματα έρευνας που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα. Εννέα στους 10 από τους 1.000 Βρετανούς κάτω των 25 ετών που απάντησαν στο ερωτηματολόγιο της εταιρείας Μaximiles Surveys για λογαριασμό της δωρεάν τηλεφωνικής γραμμής βοήθειας Get Connected, δήλωσαν πως έχουν χρησιμοποιήσει το Διαδίκτυο για βοήθεια στην επίλυση κάποιου προσωπικού τους προβλήματος. Μόνο ένας στους 3 είπε πως θα προσέφευγε στη μητέρα του για συμβουλή ενώ μόλις ένας στους 20 δήλωσε πως θα μιλούσε σχετικά στον πατέρα του. Οι μισοί από τους ερωτηθέντες άφησαν ανοιχτό το ενδεχόμενο να μιλήσουν με κάποιον φίλο τους. Όμως η έρευνα κατέδειξε κάτι ακόμα πιο ανησυχητικό: περισσότεροι από τους μισούς νέους που έχουν ήδη στραφεί στο Ίντερνετ για βοήθεια δήλωσαν πως στην πραγματικότητα οι πληροφορίες που βρήκαν on-line τους έκαναν να ανησυχήσουν ακόμα περισσότερο.
Οποιοδήποτε παιδί μπορεί να πέσει θύμα εκφοβισμού στο Διαδίκτυο. Συνήθως όμως οι εκφοβιστές επιλέγουν για θύματά τους παιδιά ήσυχα και ευαίσθητα που έχουν λίγους φίλους, είναι πιο αδύναμα από τους συνομηλίκους τους ή έχουν κάποιο σωματικό πρόβλημα. Συνέπειες του εκφοβισμού είναι συχνά η κατάθλιψη και το άγχος, η δυσκολία στις διαπροσωπικές σχέσεις, οι χαμηλότερες ακαδημαϊκές ικανότητες και η τάση να απουσιάζουν συχνότερα από το σχολείο (Roland, 2002).
ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ
Μερικά σημάδια που μπορεί να είναι ανησυχητικά και να δείχνουν ότι το παιδί έχει πέσει θύμα εκφοβισμού ή είναι θύτης είναι τα εξής (Κowalski et al., 2008):
• Το παιδί ξαφνικά σταματά να χρησιμοποιεί τον υπολογιστή του.
• Γίνεται νευρικό ή αναστατώνεται όταν εμφανίζεται ένα μήνυμα.
• Φαίνεται να έχει δυσκολία να πάει σχολείο ή να βρίσκεται εκτός σπιτιού.
• Δείχνει θυμωμένο, θλιμμένο ή απογοητευμένο μετά τη σύνδεση με το Διαδίκτυο.
• Αποφεύγει συζητήσεις σχετικά με το τι κάνει στο Διαδίκτυο.
• Αποσύρεται από τις επαφές με μέλη της οικογένειας αλλά και με τους φίλους του.
• Παρουσιάζει ξαφνική μείωση στη σχολική του επίδοση.
• Αλλάζει γρήγορα την οθόνη του ή κλείνει προγράμματα όταν ο γονιός πλησιάζει τον υπολογιστή.
• Χρησιμοποιεί τον υπολογιστή κατά τη διάρκεια της νύχτας.
• Γελάει υπερβολικά ενώ χρησιμοποιεί τον υπολογιστή.
• Χρησιμοποιεί πολλαπλούς λογαριασμούς χρήστη ή χρησιμοποιεί έναν λογαριασμό που δεν είναι δικός του.
• Εκφράζεται υποτιμητικά για τους συμμαθητές του.
Βέβαια αυτή η πιθανή συμπτωματολογία ενδέχεται να σχετίζεται και με άλλα, γενικότερα προβλήματα του παιδιού και θα πρέπει να είναι κανείς ιδιαίτερα προσεκτικός στους χειρισμούς του.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ
Ερευνα έχει δείξει ότι το 70% των θυμάτων εκφοβισμού έχει δεχθεί σχετικά μηνύματα όταν είναι στο σπίτι και μόνο ένα 30% στο σχολείο (Κowalski et al., 2008). Ωστόσο σε ελάχιστες περιπτώσεις τα θύματα έχουν μιλήσει για το συμβάν στους οικείους τους. Κάποιοι γονείς που είναι εξοικειωμένοι με το Διαδίκτυο συνηθίζουν να διαβάζουν τα μηνύματα των παιδιών τους, πιστεύοντας ότι έτσι τα προφυλάσσουν. Αυτό όμως αποτελεί μια μορφή παραβίασης της ιδιωτικής ζωής τους. Προτιμότερο θα ήταν να μιλούν με τα παιδιά τους για τη σωστή χρήση του Διαδικτύου, να ακούν για τις online εμπειρίες τους, να δουν τα sites που επισκέπτονται και να τους εμφυσήσουν εμπιστοσύνη ώστε να απευθυνθούν σε αυτούς όταν νιώσουν ότι απειλούνται.
Σε περίπτωση όπου το παιδί πέσει θύμα εκφοβισμού μέσω Διαδικτύου οι γονείς μπορούν να προβούν σε μια σειρά ενέργειες:
Να συμβουλεύουν τα παιδιά τους όταν λαμβάνουν απειλητικά ή προσβλητικά μηνύματα να τα αποθηκεύουν για να κρατήσουν τα αποδεικτικά στοιχεία. Οταν τα μηνύματα προέρχονται από άγνωστο αποστολέα, οι
γονείς μπορούν να ζητήσουν βοήθεια από τη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος και να πάρουν πληροφορίες από την Ασφαλή Πλοήγηση στο Διαδίκτυο. Αν ο θύτης είναι γνωστός του θύματος, πρέπει να ενημερωθούν οι γονείς του παιδιού για τη συμπεριφορά του ή ακόμη και το σχολείο του, αν πηγαίνουν τα παιδιά στο ίδιο σχολείο, για να νιώσει ασφάλεια το θύμα και να ελεγχθεί ο θύτης.
Επίσης, οι γονείς πρέπει να έχουν υπόψη τους τα εξής:
Υπάρχουν ιστότοποι στους οποίους απαγορεύεται η χρήση σε παιδιά ηλικίας κάτω των 14 ετών, ωστόσο πολύ συχνά τα παιδιά δημιουργούν τη δική τους ιστοσελίδα δηλώνοντας ψεύτικη ηλικία.
Αν δεν έχει εγκατασταθεί κάποιο σύστημα φιλτραρίσματος (που μπλοκάρει, για παράδειγμα, χυδαίες λέξεις ή εικόνες), τα παιδιά μπορούν εύκολα να δουν ιστοσελίδες με ανεπιθύμητο περιεχόμενο ή να μιλήσουν με αγνώστους. Και, όπως στους δημόσιους χώρους, έτσι και εδώ υπάρχει ο κίνδυνος να τα προσεγγίσει κάποιος που μπορεί να τα βλάψει. Γι’ αυτό πρέπει να μάθουν να μη δίνουν ποτέ τη διεύθυνσή τους ή το όνομα του σχολείου τους και να μη συναντούν άτομα που «γνώρισαν» μέσω Διαδικτύου.
Τέλος, οι γονείς θα πρέπει να εξοικειωθούν και οι ίδιοι με το Διαδίκτυο και να μιλήσουν στα παιδιά τους για τους ηθικούς κανόνες που πρέπει να διέπουν τη διαδικτυακή τους επικοινωνία, οι οποίοι είναι αντίστοιχοι με αυτούς της πραγματικής επικοινωνίας, όπως ο σεβασμός του άλλου, η ευγένεια, η κατανόηση και η αποδοχή. Ας μην ξεχνάμε ότι το Διαδίκτυο αποτελεί αναπόσπαστο πλέον κομμάτι της ζωής μας, είναι ένα πολύ σημαντικό εργαλείο της τεχνολογίας που ήρθε και θα μείνει και η δαιμονοποίησή του σίγουρα δεν ωφελεί κανέναν.
Τα καταθλιπτικά συμπτώματα πληθαίνουν και τα ποσοστά απόπειρας αυτοκτονίας διπλασιάστηκαν τα τελευταία 20 χρόνια μεταξύ παιδιών που ξυπνούν και κοιμούνται κάθε μέρα στον ρυθμό του ρομπότ με μοναδικό στόχο την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο και μόνιμη ηχώ στ΄ αφτιά τους: «Πρέπει να τα καταφέρεις!»
Για το καλό του, ξυπνά κάθε πρωί από τα χαράματα ώστε να προλάβει να είναι στην ώρα του στο σχολείο. Είναι πτώμα αφού έχει κοιμηθεί ελάχιστα το προηγούμενο βράδυ προκειμένου να διαβάσει στο πλαίσιο της προετοιμασίας του για τις εξετάσεις εισαγωγής στο πανεπιστήμιο. Για το καλό του, αφού τελειώσει το μάθημα στο σχολείο, έχει άλλα τρία ιδιαίτερα μαθήματα ως τη νύχτα. Για το καλό του, οι καθηγητές τού λένε ότι πρέπει πάση θυσία να βρει μια θέση στον… ήλιο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Την ίδια «καραμέλα» πιπιλίζουν κάθε ημέρα και οι γονείς του υπενθυμίζοντάς του ότι, αν δεν καταφέρει να επιτύχει, τόσα χρήματα και τόσος κόπος θα πάνε χαμένα. Για να συμπληρώσουν ότι παίζει μεγάλο ρόλο και το«τι θα πει η κοινωνία, αρχίζοντας από τη γειτόνισσα που ο γιος της τα κατάφερε και μπήκε στη Νομική»(η γειτόνισσα βέβαια δεν αναφέρει ότι ο γιος της έχει ακόμη το πτυχίο Νομικής σε μια κορνίζα αναξιοποίητο). Είναι 17 ετών, σε μια ηλικία που η ζωή του ανοίγεται μπροστά του, και όμως εκείνος δεν βρίσκει ενδιαφέρον στο να ονειρευτεί το μέλλον του. Νιώθει θλίψη, νιώθει κούραση, νιώθει συνεχώς στενοχώρια. Εμφανίζει καταθλιπτικά συμπτώματα προτού καν ενηλικιωθεί. Και μπορεί η κατάθλιψη να αποτελεί συνήθως έννοια αλληλένδετη με την τόσο ιδιαίτερη φάση της ζωής που ονομάζεται εφηβεία, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να της δίνουμε τη δέουσα σημασία. Διότι κάποιες φορές η κακοκεφιά των εφήβων που περνά στα… ψιλά για τους πολυάσχολους γονείς των σύγχρονων καιρών μας μπορεί να φθάσει ως και σε απόπειρα αυτοκτονίας.
Γκρίζα μπουμπούκια…
Αυτό το καρέ αποτελεί ένα άκρως ρεαλιστικό κάδρο της ζωής ουκ ολίγων εφήβων στη χώρα μας. Ενα κάδρο στο οποίο κυριαρχεί το γκρίζο, όπως αποτυπώνουν δύο νέες ξεχωριστές μελέτες του Πανεπιστημίου Αθηνών τις οποίες παρουσιάζει σήμερα «Το Βήμα». Σύμφωνα με την πρώτη μελέτη, ένας στους τέσσερις εφήβους που συμμετείχαν παρουσίαζε συμπτώματα κατάθλιψης, τα οποία μπορεί να είναι εν δυνάμει επικίνδυνα για το μέλλον του. Η δεύτερη πάλι μελέτη δείχνει ότι οι απόπειρες αυτοκτονίας στους εφήβους έχουν διπλασιαστεί μέσα σε μία εικοσαετία. Πίεση, στρες, στείρο εκπαιδευτικό σύστημα, ελπίδες (πολλές φορές φρούδες) για σπουδές και επαγγελματική αποκατάσταση, γονείς στα πρόθυρα νευρικής και οικονομικής κρίσης, περίγυρος πάντα έτοιμος να κριτικάρει. Μια θηλιά γύρω από τον λαιμό παιδιών που στο άνθος της ηλικίας τους αισθάνονται να… μαραίνονται. Δεν θα μπορούσαν να ταιριάζουν περισσότερο οι στίχοι τουΓιάννη Μηλιώκα:«Για το καλό μου, για το καλό μου, ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου».
Ποσοστό των εφήβων που φθάνει το 26,2% παρουσιάζει καταθλιπτική συμπτωματολογία, όπως έδειξε μελέτη η οποία δημοσιεύθηκε στον δικτυακό τόπο του επιστημονικού εντύπου «Community Μental Ηealth Journal» στις 7 Φεβρουαρίου με επικεφαλής την επίκουρη καθηγήτρια Παιδοψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών κυρίαΕλένη Λαζαράτου(συμμετείχαν επίσης οι κκ.Δ. Δικαίος,Δ. Αναγνωστόπουλος και ο ομότιμος πλέον καθηγητής κ.Κ.Σολδάτος).
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Άρθρα (RSS)