Terra Computerata

«Ας μιλήσουμε καθαρά: Γιατί ο αραβικός κόσμος είναι τόσο υπανάπτυκτος; Γιατί τόσοι πολλοί δικτάτορες, τόσα λίγα ατομικά δικαιώματα, τόση πολλή κρατική ασφάλεια και βασανιστήρια, τόσος πολύς αναλφαβητισμός;».

Τα ερωτήματα αυτά θέτει ο Ρόμπερτ Φισκ, ένας δημοσιογράφος που γνωρίζει πολύ καλά τη Μέση Ανατολή.Κατά την πρώτη του επίσκεψη στη Μέση Ανατολή το 1976, ο Ρόμπερτ Φισκ παρατήρησε πολλά από αυτά στα οποία αναφέρεται η έκθεση. Το Κάιρο έβραζε από τη ζέστη, οι δυσώδεις δρόμοι ήταν μονίμως φρακαρισμένοι και περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άστεγοι ζούσαν στο μεγάλο οθωμανικό κοιμητήριο. Τα αραβικά σπίτια είναι πεντακάθαρα, αλλά οι δρόμοι είναι συχνά βρώμικοι. Ακόμη και στον όμορφο Λίβανο, όπου υπάρχει ένα είδος δημοκρατίας και οι πολίτες του είναι από τους πιο καλλιεργημένους στη Μέση Ανατολή, μπορείς να δεις την ίδια εικόνα. Ο Βρετανός δημοσιογράφος σημειώνει ότι το πραγματικό πρόβλημα βρίσκεται στη νοοτροπία των Αράβων: Δεν αισθάνονται ότι ανήκουν στις χώρες τους. Αν και διεκδικούν την εθνική ή την αραβική «ενότητα», δεν έχουν την αίσθηση του «ανήκειν» όπως οι Δυτικοί. Ο δρόμος, το κράτος ως φυσική οντότητα ανήκει σε κάποιον άλλον. Ακόμη και αυτοί που εργάζονται στην κρατική μηχανή αισθάνονται ότι η ύπαρξή τους εξαρτάται από τη διαφθορά πάνω στην οποία κάθεται το κράτος. Οι άνθρωποι γίνονται μέρος της διαφθοράς.

Διαστάσεις – Τα Νέα

Ισως λοιπόν κι εμείς στο σταυροδρόμι των λαών που βρίσκεται η Ελλάδα για αυτό να έχουμε την ίδια νοοτροπία. Το περιβάλλον δεν μας ανήκει για αυτό καίμε τα δάση, ρυπαίνουμε τις θάλασσες και τις ακτές, γεμίζουμε σκουπιδότοπους λίγο πιο πέρα από το κατώφλι μας. Ισχυριζόμαστε ότι επειδή ποτέ δεν έχουμε νιώσει τη φροντίδα του κράτους, έχουμε μάθει απλά να επιβιώνουμε. Η κοινωνία μας  εξακολουθεί να κινείται στη ραθυμία των μελών της και στη μετατόπιση των ευθυνών (Φρόιντ, αλλά και Επίκτητος, μη λησμονούμε: απαιδεύτου έργον το άλλοι εγκαλείν). Ολα μας φταίνε, εκτός από τη δική μας «στάση», τη δική μας άμεμπτη, ηθική παρουσία μέσα σ’ αυτή τη διεφθαρμένη τάξη πραγμάτων. Κι έτσι πορευόμαστε. Πάντα ένοχος είναι κάποιος άλλος (και είναι, αλλά δεν μπορούμε να το αποκαλύψουμε και να το υποστηρίξουμε), πάντα εξερχόμαστε ως λευκές περιστερές από τη μάχη με τον (μικρό μας) νου.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009 στις 04:46 στην κατηγορία απογοήτευση, Ελλάδα. Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια χρησιμοποιώντας το RSS 2.0 feed. Μπορείς να πας στο τέλος του άθρου και να αφήσεις σχόλιο. Τα pings προσωρινά δεν επιτρέπονται.