Terra Computerata

H εισήγηση του Παντελή Μπουκάλα στο συνέδριο με θέμα «Η ποίηση σήμερα» δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή:

Αν υποθέσουμε πως η Ποίηση, που έχει δώσει φωνή σε αναρίθμητους πιστούς της, έπαιρνε η ίδια φωνή, ίσως να σιγοτραγουδούσε ένα θραύσμα από την «Πρέβεζα» του Κώστα Καρυωτάκη, το «”Υπάρχω;” λες, κι ύστερα: ”δεν υπάρχεις”». Μετά το ρήμα «υπάρχω» όμως δεν θα έβαζε ερωτηματικό όπως ο ποιητής, δεν θα αναρωτιόταν δηλαδή. Θα απέφευγε τα σημεία στίξης ή το πολύ να έθετε το θαυμαστικό της ενθουσιώδους κατάφασης (περίπου όπως τραγουδιέται συνήθως ο στίχος), για να προχωρήσει αμέσως έπειτα στην αναίρεση, στην άρνηση: «δεν υπάρχεις». Χωρίς να έχω την παραμικρή πρόθεση να πέσω στην πατροπαράδοτη γκρίνια που συνήθως αφορμάται από την αφοριστική διαπίστωση του Χέλντερλιν, «Κι οι ποιητές τι χρειάζουνται σ’ ένα μικρόψυχο καιρό», μια γκρίνια που μάλλον εύκολα γυρνάει σε ναρκισσισμό, θα ήθελα να πω ότι η εντύπωσή μου είναι πως η ποίηση, όσον αφορά την υποδοχή της από τα ΜΜΕ υπάρχει και δεν υπάρχει. Εκκρεμεί ανάμεσα στο ον και το μη ον. Είναι ταυτόχρονα θεατή και αθέατη. Δημοσιεύεται δηλαδή αλλά δεν διαβάζεται, ή δεν διαβάζεται και δεν συζητείται όσο θα επιθυμούσαν οι δημιουργοί της. Εκτίθεται δημοσίως αλλά δεν είναι πολλά τα μάτια που στρέφονται πάνω της, κι όσα στρέφονται δεν μπαίνουν πάντοτε στον κόπο της δεύτερης ανάγνωσης, ή και της τρίτης, δίχως τις οποίες η ποίηση μένει αλειτούργητη.

Διαβάστε τη συνέχεια

Το άρθρο δημοσιεύτηκε Δευτέρα 25 Μαΐου 2009 στις 04:50 στην κατηγορία Ελλάδα, Λογοτεχνία, ΜΜΕ. Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια χρησιμοποιώντας το RSS 2.0 feed. Μπορείς να πας στο τέλος του άθρου και να αφήσεις σχόλιο. Τα pings προσωρινά δεν επιτρέπονται.