Τα λόγια της Λένας Κιτσοπούλου “μπερδεύονται” με το κείμενο του Σπυρίδωνος Περεσιάδη, η Λυδία Φωτοπούλου ερμηνεύει και… η “Γκόλφω” γράφει τη δική της ιστορία στο ρεπερτόριο του Εθνικού Θεάτρου

Είν’ η αγάπη φονικό που ζωντανό σ´ αφήνει.
Είν´ η αγάπη ξενιτιά που παίρνει το παιδί σου
και κάθε μέρα καρτερείς μη και γυρίσει πίσω.
Ειν´ η αγάπη όνειρο που θέλεις για να τρέξεις
μα από τη γη τα πόδια σου δε λες να ξεκολλήσεις.
Είν´ η αγάπη χείμαρρος χιμάει και σε συντρίβει.
Αρρώστια είναι ν αγαπάς αρρώστια που σε λιώνει
μα δε γυρεύεις γιατρικό δε θέλεις να μερώσεις
Αγάπη είναι ν’ αγαπάς όποια πληγή σ´ανοίγει
Αγάπη είναι η μοναξιά που πρέπει στον καθένα
Αγάπη είναι να κοιτάς την πόρτα ολοένα
Αγάπη είναι να μιλάς στα φύλλα και στα δέντρα,
στις πέτρες, στα τριαντάφυλλα, στους τοίχους, στα ταβάνια…

Αφήστε μια απάντηση

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων