Terra Computerata

Έχει σημασία σε ποιά γλώσσα ονειρεύεται ένα παιδί; Δεν θα έπρεπε αλλά όταν η ζωή ακολουθεί τη δική της πολυπλοκότητα τότε και τα όνειρα μιλούν τη δική τους γλώσσα. Γλώσσα με αλήθεια, χιούμορ, πίκρα, απορία, τρυφερότητα, αγάπη. Και τα όνειρα γίνονται τόπος και δύναμη ζωής σε όποια γλώσσα, σε όποια συνθήκη και αποκαλύπτονται όταν βρουν γόνιμη γη.
Το σχολείο ίσως δεν μπορεί να αλλάξει την κοινωνία γύρω του όμως στη Φανερωμένη προσπαθούν να βελτιώσουν την κοινωνία των παιδιών του σχολείου και να ανταποκριθούν στις ανάγκες τους.
Σχολείο Φανερωμένης 300 πρόσωπα 300 όνειρα καθένα στη γλώσσα του.
Το σχολείο είναι η χώρα των παιδιών. Μια νέα πατρίδα όπου εκτός του ότι μιλούν διάφορες γλώσσες, μαθαίνουν να εκφράζονται ακόμη και να ονειρεύονται σε μια άλλη γλώσσα. Ειδικά η Φανερωμένη αποτελεί φιλόδοξο πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας, της Κύπρου το οποίο κάνει ένα άνοιγμα στην κοινωνία.
Στο ντοκιμαντέρ που έχει παρουσιαστεί μόνο σε δύο μέχρι σήμερα προβολές στην Κύπρο και την Αθήνα και έχει ήδη αποκτήσει φανατικούς υποστηρικτές, η σκηνοθέτιδα, μετά από προετοιμασία σχεδόν ενάμιση χρόνου, καταγράφει τα όνειρα, τις προσδοκίες και τις αγάπες παιδιών, που ένας άγριος άνεμος -πόλεμος, καταστροφή, φτώχεια, διώξεις, προκαταλήψεις- έφερε στο κέντρο της Παλιάς Λευκωσίας, στο Σχολείο της Φανερωμένης. Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό κτήριο, το οποίο κάποτε στέγαζε το Παρθεναγωγείο Φανερωμένης, όπου φοίτησαν πολλές γενιές Κυπρίων κορασίδων και βρίσκεται πολύ κοντά στην Πράσινη γραμμή που χωρίζει τη Λευκωσία στα δύο.

Δεν ξεχνώ λένε ακόμη τα μαθητικά τετράδια αλλά για τους σημερινούς μαθητές της Φανερωμένης αυτό σημαίνει άλλα πράγματα.
Αυτοί πασχίζουν τώρα να ζήσουν σε μια νέα χώρα την Κύπρο και πολλοί απ αυτούς δεν ξεχνούν τις δικές τους χώρες. Σκηνικά πολέμων, διωγμοί φτώχεια τους έφεραν εδώ σε αυτή τη γωνιά του κόσμου, σε αυτό το νησί.
Ποιος άνεμος τους έφερε εδώ;
Τύχη καλή, την υποδοχή τους ανέλαβαν δάσκαλοι με καρδιά μικρού παιδιού. Ο πόλεμος δεν καταστρέφει μόνο τη γη αλλά κάνει τις καρδιές πέτρινες, τα μάτια τυφλά. Μετανάστης είναι ο άνθρωπος χωρίς σπίτι, το σπίτι δεν είναι ένα μέρος μα ένα πρόσωπο που σε αναγνωρίζει. Η μετανάστευση ενσωματώνει την αιχμή της προσωπικής του ελπίδας ως προς το απρόσωπο μέλλον.

Το ντοκιμαντέρ, «Όνειρα σε άλλη γλώσσα» – της Λουκίας Ρικάκη είναι το δεύτερο της σκηνοθέτιδας μετά το «Ο Άλλος» (2004), που ασχολείται με την εκπαίδευση των παιδιών των μεταναστών και την καθημερινότητα σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011 στις 17:09 στην κατηγορία κινηματογράφος, σχολείο. Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια χρησιμοποιώντας το RSS 2.0 feed. Μπορείς να πας στο τέλος του άθρου και να αφήσεις σχόλιο. Τα pings προσωρινά δεν επιτρέπονται.