Terra Computerata

Εδώ και κάτι μέρες έχω περάσει στο παράλληλο σύμπαν της Σύρου. Από τη βαβούρα της πόλης πέρασα στην απόλυτη σιωπή. Μόνο γλάροι και κοράκια ακούγονται στο κορφοβούνι. Στη θάλασσα ξέπλυνα από πάνω μου τα απομεινάρια της χειρότερης by far χρονιάς. Περίμενα υπομονετικά τα 40 κύματα και μετά οριζοντιώθηκα ανάσκελα στη θάλασσα . Έξω απ’ το νερό βρίσκονταν τα δάχτυλα του ποδιού, το στόμα, η μύτη, τα μάτια, το μέτωπο και, δυστυχώς η κοιλιά. Όμως  το μυστικό βρίσκεται στο μέρος του προσώπου που βρίσκεται διαρκώς κάτω απ’ το νερό. Τ’ αυτιά. Τ’ αυτιά συλλαμβάνουν έναν αλλόκοτο ήχο. Όλα ακούγονται υπόκωφα, σα να έρχονται από κάποια πολύ μακρινή απόσταση και σαν να μην υπάρχει περίπτωση να φτάσουν μέχρι εσένα. Τα βαρκάκια είναι κάπου τριγύρω, οι φωνές ίσα που ξεχωρίζουν και ένα μόνιμο χαμηλό βουητό, σχεδόν σαν μουσική, κερδίζει τα πάντα. Ύστερα από λίγο, αν ησυχάσεις, θα ακούς μόνο το χαμηλό βουητό και την ανάσα σου. Διαλογισμός των κυμάτων. Με μια παιδική αγωνία, λες και όπου να’ ναι θα σε μαλώσουν, κρατάς τα μάτια κλειστά επί ώρα. Θα τ’ ανοίξεις μην ξέροντας που σε έχει πάει το κύμα.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε Κυριακή 10 Ιουλίου 2011 στις 18:32 στην κατηγορία φύση. Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια χρησιμοποιώντας το RSS 2.0 feed. Μπορείς να πας στο τέλος του άθρου και να αφήσεις σχόλιο. Τα pings προσωρινά δεν επιτρέπονται.