Μηδενική Ανοχή στον Ακρωτηριασμό των Γυναικείων Γεννητι

Η 6η Φεβρουαρίου έχει ορισθεί ως Διεθνής Ημέρα Μηδενικής Ανοχής στον Ακρωτηριασμό των Γυναικείων Γεννητικών Οργάνων και έχει σκοπό την προάσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών και την εξάλειψη κάθε μορφής της απαράδεκτης αυτής πρακτικής.
Η UNICEF εκτιμά πως περίπου 70 εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες σε 27 χώρες στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή έχουν υποστεί ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων. Η πρακτική αυτή έχει δεινές επιπτώσεις στην υγεία και την ανάπτυξη των γυναικών και συχνά επιφέρει και το θάνατο.

Η αληθινή ιστορία της Αίσα

Αϊσα – Με τα δικά της λόγια:
«Το όνομά μου είναι Αϊσα. Είμαι 11 χρονών. Ζω στο χωριό Κόμπα στο Νίγηρα. Μου έκαναν κλειτοριδεκτομή όταν ήμουν 5 ετών. Δεν θυμάμαι πολλά, αλλά ξέρω ότι έγινε εδώ στο χωριό μας. Αυτό που θυμάμαι, είναι όταν στη μικρή μου αδελφή, τη Φατιμά έκαναν το ίδιο. Ήταν πριν από 3 χρόνια. Την ξεγέλασαν μετά το σχολείο να πάει στα λαγκάδια, μακριά από το χωριό. Όταν γύρισε, έκλαιγε. Έτρεχε αίμα στα πόδια της. Ήμουν πολύ λυπημένη. Κατάλαβα τι είχε συμβεί. Ρώτησα τη μητέρα μου γιατί το έκαναν αυτό στη Φατιμά. Της είπα πως ήταν κακό για τα κορίτσια. Μου είπε “Ήταν πάντα στις παραδόσεις μας, ακόμα και πριν να γεννηθώ εγώ.” Αμέσως μετά τη Φατιμά ήταν η σειρά της ξαδέλφης μου Αλίμα. Και αυτή ήταν 7 χρονών. Ήξερε τι ήθελαν να της κάνουν. Προσπάθησε να ξεφύγει, να τρέξει. Αλλά την έπιασαν έτσι και αλλιώς. Δε σταμάτησε να αιμορραγεί όλη τη μέρα. Το ίδιο βράδυ λιποθύμησε. Αναγκάστηκαν να την πάνε σε ένα νοσοκομείο. Έμεινε εκεί για 5 ημέρες. Ακόμα αναγκάζεται να πηγαίνει πίσω στο νοσοκομείο κάθε λίγο. Συνεχώς πονάει, ακόμα και τώρα. Αλλά μετά την Αλίμα δεν ακρωτηρίασαν άλλα κορίτσια στο χωριό. Μάθαμε στο σχολείο γιατί αυτό είναι κακό για την υγεία των κοριτσιών. Και τώρα οι γονείς μας, οι δάσκαλοι και ο αρχηγός του χωριού ξέρουν ότι αυτό είναι κακό και αυτοί. Η γυναίκα που με ακρωτηρίασε σταμάτησε να το κάνει. Ακόμα, εξακολουθώ να λέω στη μητέρα μου πως δεν θα αφήσω τη πιο μικρή αδελφή μου, τη Χαντίζα, να ακρωτηριαστεί όπως η Φατιμά και εγώ. Η Χαντίζα είναι 5 χρονών. Ο πατέρας μου λέει πως έχω δίκιο. Τώρα, η μητέρα μου συμφώνησε πως η Χαντίζα δεν θα ακρωτηριαστεί.»

Η επιβλαβής αυτή πρακτική εμφανίζεται σε κάθε μέρος του κόσμου αλλά ο βαθμός εξάπλωσής της διαφέρει σημαντικά από χώρα σε χώρα, από 1% στο Καμερούν μέχρι 96% στη Γουινέα. Στις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής σχεδόν 3 εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες ακρωτηριάζονται κάθε χρόνο.

Ειδικότερα στη Δυτική και Κεντρική Αφρική, οι 18 χώρες για τις οποίες υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία και εφαρμόζεται η πρακτική αυτή χωρίζονται στις παρακάτω 3 κατηγορίες:

Μαλί, Γουινέα και Σιέρα Λεόνε όπου το ποσοστό εξάπλωσης είναι πάνω από 80% και σχεδόν όλες οι γυναίκες έχουν υποστεί κάποιας μορφής ακρωτηριασμό.
Μπουρκίνα Φάσο, Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία, Τσαντ, Ακτή Ελεφαντοστού, Γκάμπια, Γουινέα-Μπισάο, Λιβερία, Μαυριτανία και Σενεγάλη όπου υπάρχουν μέσα ποσοστά εξάπλωσης που κυμαίνονται από 25%-79%.
Μπενίν, Καμερούν, Γκάνα, Νίγηρας, Νιγηρία και Τόγκο, όπου υπάρχουν χαμηλά ποσοστά εξάπλωσης από 1%-24% και όπου μόνο κάποιες εθνικές ομάδες εντός των χωρών την εξασκούν.
Σε αρκετές χώρες υπάρχουν ενδείξεις αλλαγής καθώς τα ποσοστά εξάπλωσης έχουν μειωθεί όπως για παράδειγμα στην Ακτή Ελεφαντοστού, το Νίγηρα, το Μαλί και τη Νιγηρία.

Στο Σουδάν το 69% των κοριτσιών και γυναικών πέφτουν θύματα της πρακτικής αυτής. Η εκπρόσωπος της UNICEF στη χώρα αυτή, Δρ. Ιγιαμπόντε Ολουσάμνι, με την ευκαιρία της Διεθνούς Ημέρας Μηδενικής Ανοχής στον Ακρωτηριασμό των Γυναικείων Γεννητικών Οργάνων, επισημαίνει τις συλλογικές προσπάθειες που γίνονται για την οριστική εξάλειψή της και το γεγονός πως οι κίνδυνοι της πρακτικής αυτής έχουν αναγνωρισθεί από την κυβέρνηση, τους θρησκευτικούς αρχηγούς, τους υπεύθυνους υγείας, τους αρχηγούς των κοινοτήτων αλλά και τις οικογένειες.

Το 2008, η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του Σουδάν υιοθέτησε εθνική στρατηγική ώστε να εγκαταλειφθεί η πρακτική του ακρωτηριασμού των γυναικείων γεννητικών οργάνων μέσα σε μία γενιά. Ήδη πολλές κοινότητες έχουν ανακοινώσει την πρόθεσή τους να εγκαταλείψουν την πρακτική αυτή εντός του έτους και 110 θρησκευτικοί αρχηγοί διακήρυξαν ανοικτά πως η πρακτική αυτή δεν έχει σχέση με την ισλαμική πίστη και κάλεσαν για τον τερματισμό της.

Πέρα από τις άμεσες συνέπειες, όπως ο απερίγραπτος πόνος και οι μολύνσεις, υπάρχει μια σειρά από μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην υγεία που περιλαμβάνουν, από χρόνιους πόνους, μέχρι αιμορραγία μέχρι θανάτου και ψυχολογικές επιπτώσεις.

Σύμφωνα με μελέτες της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας σε πολλές χώρες, οι γυναίκες που έχουν υποστεί ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο επιπλοκών κατά τον τοκετό. Ένα με δύο μωρά επιπλέον για κάθε 100 γέννες πεθαίνουν εξαιτίας της πρακτικής αυτής.

>

Η 6η Φεβρουαρίου έχει ορισθεί ως Διεθνής Ημέρα Μηδενικής Ανοχής στον Ακρωτηριασμό των Γυναικείων Γεννητικών Οργάνων και έχει σκοπό την προάσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών και την εξάλειψη κάθε μορφής της απαράδεκτης αυτής πρακτικής.
Η UNICEF εκτιμά πως περίπου 70 εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες σε 27 χώρες στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή έχουν υποστεί ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων. Η πρακτική αυτή έχει δεινές επιπτώσεις στην υγεία και την ανάπτυξη των γυναικών και συχνά επιφέρει και το θάνατο.

Η αληθινή ιστορία της Αίσα

Αϊσα – Με τα δικά της λόγια:
«Το όνομά μου είναι Αϊσα. Είμαι 11 χρονών. Ζω στο χωριό Κόμπα στο Νίγηρα. Μου έκαναν κλειτοριδεκτομή όταν ήμουν 5 ετών. Δεν θυμάμαι πολλά, αλλά ξέρω ότι έγινε εδώ στο χωριό μας. Αυτό που θυμάμαι, είναι όταν στη μικρή μου αδελφή, τη Φατιμά έκαναν το ίδιο. Ήταν πριν από 3 χρόνια. Την ξεγέλασαν μετά το σχολείο να πάει στα λαγκάδια, μακριά από το χωριό. Όταν γύρισε, έκλαιγε. Έτρεχε αίμα στα πόδια της. Ήμουν πολύ λυπημένη. Κατάλαβα τι είχε συμβεί. Ρώτησα τη μητέρα μου γιατί το έκαναν αυτό στη Φατιμά. Της είπα πως ήταν κακό για τα κορίτσια. Μου είπε “Ήταν πάντα στις παραδόσεις μας, ακόμα και πριν να γεννηθώ εγώ.” Αμέσως μετά τη Φατιμά ήταν η σειρά της ξαδέλφης μου Αλίμα. Και αυτή ήταν 7 χρονών. Ήξερε τι ήθελαν να της κάνουν. Προσπάθησε να ξεφύγει, να τρέξει. Αλλά την έπιασαν έτσι και αλλιώς. Δε σταμάτησε να αιμορραγεί όλη τη μέρα. Το ίδιο βράδυ λιποθύμησε. Αναγκάστηκαν να την πάνε σε ένα νοσοκομείο. Έμεινε εκεί για 5 ημέρες. Ακόμα αναγκάζεται να πηγαίνει πίσω στο νοσοκομείο κάθε λίγο. Συνεχώς πονάει, ακόμα και τώρα. Αλλά μετά την Αλίμα δεν ακρωτηρίασαν άλλα κορίτσια στο χωριό. Μάθαμε στο σχολείο γιατί αυτό είναι κακό για την υγεία των κοριτσιών. Και τώρα οι γονείς μας, οι δάσκαλοι και ο αρχηγός του χωριού ξέρουν ότι αυτό είναι κακό και αυτοί. Η γυναίκα που με ακρωτηρίασε σταμάτησε να το κάνει. Ακόμα, εξακολουθώ να λέω στη μητέρα μου πως δεν θα αφήσω τη πιο μικρή αδελφή μου, τη Χαντίζα, να ακρωτηριαστεί όπως η Φατιμά και εγώ. Η Χαντίζα είναι 5 χρονών. Ο πατέρας μου λέει πως έχω δίκιο. Τώρα, η μητέρα μου συμφώνησε πως η Χαντίζα δεν θα ακρωτηριαστεί.»

Η επιβλαβής αυτή πρακτική εμφανίζεται σε κάθε μέρος του κόσμου αλλά ο βαθμός εξάπλωσής της διαφέρει σημαντικά από χώρα σε χώρα, από 1% στο Καμερούν μέχρι 96% στη Γουινέα. Στις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής σχεδόν 3 εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες ακρωτηριάζονται κάθε χρόνο.

Ειδικότερα στη Δυτική και Κεντρική Αφρική, οι 18 χώρες για τις οποίες υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία και εφαρμόζεται η πρακτική αυτή χωρίζονται στις παρακάτω 3 κατηγορίες:

Μαλί, Γουινέα και Σιέρα Λεόνε όπου το ποσοστό εξάπλωσης είναι πάνω από 80% και σχεδόν όλες οι γυναίκες έχουν υποστεί κάποιας μορφής ακρωτηριασμό.
Μπουρκίνα Φάσο, Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία, Τσαντ, Ακτή Ελεφαντοστού, Γκάμπια, Γουινέα-Μπισάο, Λιβερία, Μαυριτανία και Σενεγάλη όπου υπάρχουν μέσα ποσοστά εξάπλωσης που κυμαίνονται από 25%-79%.
Μπενίν, Καμερούν, Γκάνα, Νίγηρας, Νιγηρία και Τόγκο, όπου υπάρχουν χαμηλά ποσοστά εξάπλωσης από 1%-24% και όπου μόνο κάποιες εθνικές ομάδες εντός των χωρών την εξασκούν.
Σε αρκετές χώρες υπάρχουν ενδείξεις αλλαγής καθώς τα ποσοστά εξάπλωσης έχουν μειωθεί όπως για παράδειγμα στην Ακτή Ελεφαντοστού, το Νίγηρα, το Μαλί και τη Νιγηρία.

Στο Σουδάν το 69% των κοριτσιών και γυναικών πέφτουν θύματα της πρακτικής αυτής. Η εκπρόσωπος της UNICEF στη χώρα αυτή, Δρ. Ιγιαμπόντε Ολουσάμνι, με την ευκαιρία της Διεθνούς Ημέρας Μηδενικής Ανοχής στον Ακρωτηριασμό των Γυναικείων Γεννητικών Οργάνων, επισημαίνει τις συλλογικές προσπάθειες που γίνονται για την οριστική εξάλειψή της και το γεγονός πως οι κίνδυνοι της πρακτικής αυτής έχουν αναγνωρισθεί από την κυβέρνηση, τους θρησκευτικούς αρχηγούς, τους υπεύθυνους υγείας, τους αρχηγούς των κοινοτήτων αλλά και τις οικογένειες.

Το 2008, η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του Σουδάν υιοθέτησε εθνική στρατηγική ώστε να εγκαταλειφθεί η πρακτική του ακρωτηριασμού των γυναικείων γεννητικών οργάνων μέσα σε μία γενιά. Ήδη πολλές κοινότητες έχουν ανακοινώσει την πρόθεσή τους να εγκαταλείψουν την πρακτική αυτή εντός του έτους και 110 θρησκευτικοί αρχηγοί διακήρυξαν ανοικτά πως η πρακτική αυτή δεν έχει σχέση με την ισλαμική πίστη και κάλεσαν για τον τερματισμό της.

Πέρα από τις άμεσες συνέπειες, όπως ο απερίγραπτος πόνος και οι μολύνσεις, υπάρχει μια σειρά από μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην υγεία που περιλαμβάνουν, από χρόνιους πόνους, μέχρι αιμορραγία μέχρι θανάτου και ψυχολογικές επιπτώσεις.

Σύμφωνα με μελέτες της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας σε πολλές χώρες, οι γυναίκες που έχουν υποστεί ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο επιπλοκών κατά τον τοκετό. Ένα με δύο μωρά επιπλέον για κάθε 100 γέννες πεθαίνουν εξαιτίας της πρακτικής αυτής.