Κατηγορία: Ταξίδια

Οι ωραιότερες παλιές πόλεις της Ελλάδας

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/4713

«Σύγχρονη πολυτέλεια» στην Τσαγκαράδα

Η κεντρική πλατεία της Αγίας Παρασκευής. (Φωτογραφία: Κατερίνα Καμπίτη)

Επτά πανέμορφα χωριά – ισάριθμες αφορμές για να εξερευνήσουμε το γοητευτικό βουνό της Μαγνησίας, απολαμβάνοντας διαδρομές στη φύση, ζεστή φιλοξενία και καλό φαγητό.

Πηγή: «Σύγχρονη πολυτέλεια» στην Τσαγκαράδα | Στην Ελλάδα | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/3587

Καλοκαιράκι στην Πρέβεζα

Μια διήμερη επίσκεψη στο boutique ξενοδοχείο SESA, που βρίσκεται σε απόσταση 15 χιλιομέτρων από την Πρέβεζα, ήταν η αφορμή για μια καλοκαιρινή εξόρμηση στην ωραία παραθαλάσσια πόλη.

Πηγή: Καλοκαιράκι στην Πρέβεζα | Στην Ελλάδα | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/3569

Εξι «στιγμές» στην Κωνσταντινούπολη

Η σύγχρονη Πόλη, με τους πελώριους ουρανοξύστες, τα καινούργια τζαμιά και τις μοδάτες γκαλερί, μοιάζει να είναι το κέντρο του… | Ημερήσια Πολιτική και Οικονομική Εφημερίδα

Πηγή: Εξι «στιγμές» στην Κωνσταντινούπολη | Στον Κόσμο | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/3568

Τι πρέπει να δεις και τι πρέπει να ξέρεις για την Παλιά Πόλη της Ροδου;

Γράφει η Ελένη Νικολούλια.

Έχεις ακούσει πως εδώ υπάρχει ένα τεράστιο Παλάτι. Πως τα τείχη της έχουν πύλες που για να τις περάσεις πρέπει να διαβείς μεγάλες τάφρους. Σου είπαν πως όλη είναι λιθόστρωτη και πως εδώ κάποτε ζούσαν Ιππότες που προστάτευαν Μεγάλους Μαγίστρους. Όσο κι αν σε «τσιμπήσουν», στην Παλιά Πόλη της Ρόδου το παραμυθένιο όνειρο θα παραμένει πραγματικό. Δεν έχεις λοιπόν παρά να το ζήσεις, μαθαίνοντας λεπτομέρειες για τα σημεία που την κάνουν τόσο ξεχωριστή…

1.     Το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου

Πρόκειται για τον απόλυτο «πρωταγωνιστή» της Παλιάς Πόλης. Όπως δηλώνει το όνομά του, αποτελούσε την κατοικία του εκάστοτε Μαγίστρου της περιοχής. Το επιβλητικό αυτό κτίσμα του 14ου αιώνα λειτουργούσε ως ανάκτορο, διοικητικό κέντρο αλλά και φρούριο του Ιπποτικού κράτους, ενώ σε περιόδους εισβολών ήταν και το μέρος στο οποίο κατέφευγαν οι κάτοικοι. Το 1865, ωστόσο, το αρχιτεκτονικό αυτό αριστούργημα καταστράφηκε συθέμελα εξαιτίας μίας δυνατής έκρηξης στο υπόγειό του. Κατά τη διάρκεια της Ιταλοκρατίας (1912-1948) ο διοικητής De Vecci διέταξε την ανακατασκευή αλλά και τη διατήρηση της ακριβούς μορφής που ο αρχιτέκτονας Vittorio Mesturino του είχε προσδώσει. Πλανήσου στα στρωμένα με ψηφιδωτά μωσαϊκά του πατώματα και θαύμασε τα έπιπλα του 16ου αιώνα που βρίσκονται στον εσωτερικό του χώρο. Εντύπωση θα σου προκαλέσουν και τα αγάλματα ελληνιστικής και ρωμαϊκής περιόδου της αυλής. Είσοδος: ?6. Τ. 22410 23359.

2.     Το Ρολόι

Κοίτα ψηλά, εκεί, όπως ανεβαίνεις τη Σωκράτους ή από την άλλη μεριά, καθώς μπαίνεις από την πύλη D’ Amboise! Το παρατηρητήριο του 19ου αιώνα, χτισμένο από τον Φεχτί Πασά, προσφέρει στον επισκέπτη τη δυνατότητα να θαυμάσει πανοραμικά την Παλιά Πόλη, μια εικόνα που σίγουρα αξίζει να δεις.

3.     Η Παναγιά του Μπούργκου

Το νότιο τμήμα της Παλιάς Πόλης, το Μπούργκο, ήταν το σημείο όπου έμεναν οι φτωχοί, σε αντίθεση με την υπόλοιπη περιοχή, γνωστή και ως Κολλάκια, όπου περπατούσαν μόνο οι ιππότες. Μα το στολίδι αυτού του «φτωχού» κομματιού είναι όχι μόνο επιβλητικό, αλλά και ένα από τα ομορφότερα όλης της Παλιάς Πόλης. Η Παναγιά του Μπούργκου, αυτή η εκκλησία γοτθικού ρυθμού χτισμένη στα μέσα του 14ου αιώνα, δεν διασώζεται στην αρχική της μορφή, αλλά οι τρεις αψίδες και ορισμένα από τα επιμέρους τμήματά της σου δίνουν κάθε κίνητρο να μαγευτείς από το παλιό της μεγαλείο.

4.     Το Αρχαιολογικό Μουσείο

Κατασκευάστηκε το 1489 με στόχο να προστατεύει και να περιθάλπει τους φτωχούς και τους αρρώστους. Τώρα στεγάζει το Αρχαιολογικό Μουσείο Ρόδου, στο οποίο εκτίθενται ταφικά ευρήματα από την Ιαλυσό και την Κάμιρο, οικόσημα των Ιπποτών, συλλογές γλυπτών της κλασικής, ελληνιστικής και ρωμαϊκής περιόδου αλλά και το Άγαλμα της Οκλάζουσας Αφροδίτης που κλέβει τις εντυπώσεις. Είσοδος: ?6. Τ. 22410 75674.

5.     Ο Άγιος Φανούριος

Το μικρό ναό του Αγ. Φανουρίου θα τον συναντήσεις σχεδόν «κρυμμένο» πίσω από την Πλατεία Δωριέως, ακολουθώντας τις ταμπέλες ανεβαίνοντας τη Σωκράτους. Όσο για την ομορφιά του, θα τη συναντήσεις μόνο αν μπεις μέσα και αντικρίσεις τις αγιογραφίες που έχουν σωθεί στους τοίχους. Αξίζει να γνωρίζεις πως ο Αγ. Φανούριος είναι ο πολιούχος και προστάτης ολόκληρου του νησιού, ενώ στη μνήμη του, στις 17 Αυγούστου, οι νοικοκυρές έρχονται εδώ με μια φανουρόπιτα ζητώντας να τους φανερωθεί η λύση σε κάποιο τους πρόβλημα.

6.     Η Πλατεία Ιπποκράτους

Η Θαλασσινή Πύλη, η κεντρική της Παλιάς Πόλης, εδώ σε οδηγεί, και πάλι από εδώ θα περάσεις το βράδυ για να ζήσεις και μια άλλη πτυχή της Ρόδου, εκείνη που ξενυχτά και διασκεδάζει μέχρι το πρωί. Όλοι δίνουν ραντεβού στο «σιντριβάνι», ενώ από εδώ ξεκινά και η Σωκράτους, ο εμπορικός δρόμος εντός των Τειχών.

7.     Μέγαρο Καστελλανίας
Αν μέχρι σήμερα πίστευες πως τα σκαλάκια μπροστά από το κεντρικό σιντριβάνι της Παλιάς Πόλης είναι μόνο για να χαζεύεις την κοσμική κίνηση του νησιού, μάθε πως εδώ σήμερα στεγάζεται η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Ρόδου, η οποία φιλοξενεί περισσότερους από 50.000 τόμους βιβλίων. Πρόκειται για ένα από τα ομορφότερα ιπποτικά αρχιτεκτονικά μνημεία της Ρόδου, κι έτσι την επόμενη φορά που θα σκεφτείς πως ένα πεταμένο κουτάκι μπύρας στα σκαλιά της δεν θα πειράξει κανέναν, καλό θα ήταν να αναθεωρήσεις.

8.     Το Τζαμί

Το τέμενος του Σουλεϊμάν βρίσκεται σε ελάχιστη απόσταση από το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου. Χτίστηκε το 1808, στη θέση του από το 1523 χτισμένου τζαμιού, και είναι τόσο ψηλό που φαίνεται από κάθε σημείο της Παλιάς Πόλης. Απέναντί του βρίσκεται η βιβλιοθήκη Αχμέτ Χαφούζ, η οποία φιλοξενεί μια ενδιαφέρουσα και σπάνια συλλογή χειρόγραφων στην τουρκική, περσική και αραβική γλώσσα.

9.     Το Χαμάμ

Αρχικά λειτούργησε το 1558 και στα μάρμαρά του μπορούσε να δεχτεί μόνο άντρες! Πλέον, τον τεράστιο θόλο, τα πολυγωνικά ή αστεροειδούς σχήματος παράθυρα και τα μαρμάρινα σιντριβάνια του μπορούν φυσικά να τα χαρούν και γυναίκες, βιώνοντας μια ανατολίτικη ιεροτελεστία-εμπειρία ζωής. Τα Δημοτικά Λουτρά (Γενί Χαμάμ) στην Πλατεία Αρίωνος σε περιμένουν καθημερινά. Είσοδος: ?5. Τ. 22410 27739.

10.           Η οδός των Ιπποτών

Πρόκειται για έναν από τους πιο κεντρικούς, αλλά σίγουρα και τον πιο ξακουστό δρόμο της Παλιάς Πόλης. Η οδός των Ιπποτών έχει μήκος 200 μ. και συνδέει την Παναγιά του Κάστρου με το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου, ενώ εκατέρωθεν βρίσκονται τα καταλύματα των διάφορων εθνοτήτων του τάγματος των Ιπποτών. Εντυπωσιακότερο όλων είναι το κατάλυμα της Γαλλίας, με το θυρεό του Μεγάλου Μαγίστρου στην πρόσοψή του.

11.           Η οδός Σωκράτους

Κοσμήματα, δερμάτινα είδη, τουριστικά καταστήματα, φαγητό, τον διάσημο τουρκικό καφενέ του Αλή και όλα όσα συνθέτουν μια έντονη εμπορική δραστηριότητα, θα τα συναντήσεις εδώ! Η οδός Σωκράτους παραμένει κατάμεστη απ’ το πρωί ως το βράδυ και ενώνει το κεντρικό σιντριβάνι της Πλατείας Ιπποκράτους με το τζαμί.

12.           Η Μεσαιωνική Τάφρος

Περιβάλλει το Παλάτι με στόχο την προστασία του Μεγάλου Μαγίστρου και των Ιπποτών από τους εισβολείς, ωστόσο σήμερα προσφέρει μία από τις ιδανικότερες αφορμές για βόλτα! Στα περισσότερα σημεία της είναι καταπράσινη, ενώ διασχίζοντάς την μπορείς να δεις το Παλάτι από διάφορες γωνιές, θαυμάζοντάς το ακόμα περισσότερο.

Πηγή : http://travelstyle.gr

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/3563

Αστυπάλαια: Κυκλαδίτισσα στα Δωδεκάνησα

Τα καλοκαίρια της συναρπαστικά, αποκαλυπτική είναι όμως και η επιστροφή στο δυτικότερο νησί των Δωδεκανήσων την άνοιξη. Αγονη γραμμή γόνιμη…

ΚΕΙΜΕΝΟ: ΚΥΡΙΑΚΗ ΒΑΣΣΑΛΟΥ , ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΛΕΥΘΕΡΗΣ ΠΛΑΚΙΔΑΣ

 

Ηταν πριν από πέντε χρόνια, όταν επισκέφθηκα για πρώτη φορά την Αστυπάλαια. Η επιλογή είχε γίνει σχεδόν τυχαία. Κάτι μου έκανε το όνομά της. Αντε, και μια-δυο φωτογραφίες απ’ τη Χώρα – ομολογουμένως, μια από τις ομορφότερες του Αιγαίου· άντε, και μια ανάμνηση του τότε συναδέλφου Δημήτρη, που την είχε επισκεφθεί παλαιότερα και την είχε ήδη ερωτευτεί: απογευματινός καφές κάτω από το Κάστρο, στο ομώνυμο… καφε-μπάρ Κάστρο. Θέα αποκαλυπτική.

Περισσότερες από 15 ή 17 ώρες -δεν θυμάμαι πια- μας πήρε τότε, μέσα Ιουλίου 2004, για να φτάσουμε στο πρώτο νησί των Δωδεκανήσων, αμέσως μετά το τελευταίο των Κυκλάδων, τη γειτόνισσα και ξαδέρφη, αν όχι αδερφή, Αμοργό – ίδια χρώματα, φύση, θάλασσα. Τότε, το καράβι έδενε ακόμα στον Πέρα Γιαλό, το γραφικό επίνειο της Χώρας. Αν και βρισκόμαστε στα Δωδεκάνησα, το τοπίο είναι καθαρά κυκλαδίτικο, με το λευκό να κυριαρχεί, το μπλε να ακολουθεί και το πράσινο -όπου πράσινο σημαίνει βλάστηση- να εμφανίζεται μονάχα στο Λιβάδι, εξ ου και το όνομα, στα 2 χλμ. κατηφόρα από τη Χώρα. Οπου αλλού, μοιάζει να έχει βρεθεί σαν από τύχη: σε μια μικρή μεριά της Χώρας, στο κάμπινγκ που βρίσκεται στο δρόμο προς Μαλτεζάνα, στη Μαλτεζάνα (ή Ανάληψη), το τρίτο μεγαλύτερο χωριό του νησιού, σε κάμποσες παραλίες με τη μορφή αλμυρικιών και τέλος στο φαράγγι του Αη Γιάννη.

Το τελευταίο είναι το καλύτερο ίσως σημείο της Αστυπάλαιας, για το οποίο έμαθα τη δεύτερη φορά που ταξίδεψα έως εκεί, πέρυσι το καλοκαίρι. Αυτήν τη φορά το καράβι έκανε μόνο 10 ώρες, ενώ η άφιξη στο νησί, κατά τις 3 το πρωί(!) στο νέο λιμάνι του Αγίου Ανδρέα, μου/μας επιφύλασσε μια μικρή έκπληξη ή πιο σωστά… μαύρο σκοτάδι. «Ετσι είναι η Αστυπάλαια; Τα σπίτια; Οι άνθρωποι πού είναι;» αναρωτήθηκε έντρομη η Γαλλοϊταλίδα Μάρτα, μόλις κατέβηκε από το πλοίο, για να συμπληρώσει την επομένη αναφορικά με τις προσδοκίες της: «Πού είναι οι χρυσαφένιες αμμουδιές;».

Οχι, η Αστυπάλαια δεν έχει χρυσαφένιες αμμουδιές, όπως στις αφίσες του ΕΟΤ, όμως και εδώ μπορείς «να ζήσεις το μύθο σου» και «να ανακαλύψεις τις αισθήσεις σου», αλλά και να έχεις μια «αληθινή εμπειρία», όπως μας διαβεβαιώνουν και τα τρία τελευταία μότο του Ελληνικού Τουρισμού, πέντε μόλις χρόνια από τη σύσταση του αρμόδιου υπουργείου… Και η Μάρτα δεν άργησε καθόλου να συμφωνήσει. Βρήκε τις οργανωμένες παραλίες που της άρεσαν περισσότερο, το Λιβάδι με τις μπίρες, τις τεκίλες και τα μοχίτο με ολόφρεσκο μυρωδάτο δυόσμο του Θεοφάνη, στο τελευταίο beach bar του κόλπου, και το Στενό, στο άλλο φτερό της πεταλούδας προς Μαλτεζάνα. Και στο τέλος, δεν ήθελε να φύγει.

ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ;

Γιατί πολύ απλά η Αστυπάλαια ή Αστροπαλιά, όπως τη λένε οι ντόπιοι, μοιάζει με πεταλούδα. Προσέξτε το σχήμα του νησιού στο χάρτη. Δύο τα φτερά της, δηλαδή τα νησιά της, ενώνονται με μια στενή λωρίδα γης (θάλασσα αριστερά και δεξιά, συνήθως φουρτουνιασμένη απ’ τη μια μεριά, ειδικά τον Αύγουστο με τα μελτέμια) στο λεγόμενο -και προαναφερόμενο- Στενό.

Εκεί που σύχναζε η Μάρτα με τις ανέσεις της, την ομπρέλα της, την ξαπλώστρα της και την καντίνα της. Γιατί εμείς, περισσότερο ή λιγότερο εναλλακτικοί, είπαμε να το γυρίσουμε το νησί. Να πάμε στις Πλάκες και στα Μπλε Λιμανάκια (καταπληκτικές παραλίες και οι δύο, τόσο μικρές όμως, ώστε για να βρεις να κάτσεις, πρέπει να πας νωρίς), να φτάσουμε ώς τον Σχινώντα, που είναι η συνέχεια της Μαλτεζάνας ή Ανάληψης (προτιμήστε τα για φαγητό, όχι για μπάνιο) και να συνεχίσουμε ώς το Βαθύ. Εδώ, μετά από πολλά χωμάτινα χιλιόμετρα, φτάσαμε σε μια μεγάλη λιμνοθάλασσα, όπου όσο κι αν ψάξαμε παραλία δεν βρήκαμε. Βρήκαμε όμως τη μία και μοναδική ταβέρνα της περιοχής, όπου γευτήκαμε την τελευταία μερίδα κατσικάκι και πολλά πολλά θαλασσινά. Η παραλία, όπως μάθαμε στη συνέχεια, παρ’ όλα αυτά υπάρχει. Μάλλον δεν ψάξαμε καλά!

Στο άλλο φτερό της πεταλούδας, κολυμπήσαμε και στις τρεις μικρές παραλίες που σχηματίζονται στο Τζανάκι (γυμνιστών, ως επί το πλείστον) αμέσως μετά το κοσμικό Λιβάδι, ενώ συνεχίσαμε προς Καμινάκια, Αγιο Κωνσταντίνο και Βάτσες. Σημαντική επισήμανση στο σημείο αυτό: το ασφαλτοστρωμένο οδικό δίκτυο του νησιού είναι από το Λιβάδι ώς τη Μαλτεζάνα.

Ολοι οι υπόλοιποι δρόμοι είναι χωμάτινοι και ενίοτε όχι πολύ καθαροί από πέτρες, δύσκολοι για τα χαμηλά τουλάχιστον αυτοκίνητα πόλης. Γι’ αυτό και οδηγούμε προσεχτικά. Και μια παρατήρηση! Από πάρα πολλά σημεία του νησιού ξεπροβάλλει ξαφνικά η Χώρα. Κάτι το ιδιαίτερο σχήμα του νησιού, κάτι το γεγονός ότι η Χώρα και δη το Κάστρο είναι χτισμένα πολύ ψηλά, δεν είναι λίγες οι στροφές που θα πάρετε είτε στη μία μεριά του νησιού είτε στην άλλη και ξάφνου θα ξεπεταχτεί ένα σμάρι από κατάλευκα σπίτια, με το μεσαιωνικό Κάστρο να καταλαμβάνει ολόκληρο το πλάτωμα στην κορυφή του λόφου. Εντός των τειχών του, οι εκκλησίες της Παναγίας και του Αγίου Γεωργίου.

Επιστροφή, όμως, στις Βάτσες. Μεγάλη παραλία, με χοντρό βότσαλο, κρύα και βαθιά νερά, όπως και στις περισσότερες παραλίες του νησιού άλλωστε, σε έναν κόλπο που τον αγκαλιάζουν δύο ψηλοί πετρώδεις όγκοι. Μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής, τα κατσίκια. Και εποχικοί, μια καντίνα-ψησταριά, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μετά από πολύωρη ηλιοθεραπεία και κολύμπι.

Μένοντας στο ίδιο «φτερό», αλλά ακολουθώντας από τη Χώρα την κατεύθυνση προς Αη Γιάννη (10 χλμ.), οι εξερευνητές της Αστυπάλαιας κάναμε και ξανακάναμε μια πανέμορφη (χωμάτινη, εννοείται) διαδρομή ώς το μοναστήρι του Αη Γιάννη και το ομώνυμο Κάστρο με το περίφημο φαράγγι. Εδώ αξίζει και η διαδρομή, συνέχεια στα ψηλά με θέα πανοραμική σε ολόκληρο το νησί (φωτογραφικές μηχανές απαραιτήτως ανά χείρας), αλλά και ο ίδιος ο προορισμός· ένας προορισμός που συνεπάγεται πεζοπορία. Μια δραστηριότητα που κάναμε, και όσο και αν δεν το πιστεύαμε μετά το πέρας της πρώτης φοράς (μες στο κατακαλόκαιρο, με σαγιονάρες, όχι καλή ισορροπία στη διάρκεια της μισάωρης κατάβασης, μειωμένη αντοχή κατά τη σαραντάλεπτη ανάβαση -στα 500 μέτρα η υψομετρική διαφορά- εντάξει, μας αποζημίωσε η πολύωρη παραμονή χωρίς άλλο κόσμο στην καλύτερη παραλία του νησιού), την ξανακάναμε. Πότε; Πριν από δύο μόλις εβδομάδες.

ΣΤΗΝ ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑ ΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ;

Αν όχι το χειμώνα, την άνοιξη οπωσδήποτε! Αφορμή στάθηκε η μη κερδοσκοπική οργάνωση Διάδραση και το πρόγραμμα που υλοποιεί, με την υποστήριξη της εταιρείας κινητής τηλεφωνίας Wind, στο πλαίσιο της κοινωνικής ευθύνης της τελευταίας «Αγονη Γραμμή Γόνιμη».

Εχοντας περάσει δύο καλοκαίρια στο νησί, με πολύ κόσμο, τα πάντα ανοιχτά και διασκέδαση -ειδικά τη δεύτερη φορά- μέχρι πρωίας (διότι κάτι που ξεχάσαμε να πούμε μέχρι τώρα είναι ότι η Αστυπάλαια είναι after – και θα εξηγηθούμε στη συνέχεια ως προς αυτό), όπως και να ‘ναι, νιώθεις ένα σφίξιμο στην ιδέα ότι θα την επισκεφθείς εκτός εποχής. Και η φαντασία αρχίζει τότε να καλπάζει και να δημιουργεί ένα τεράστιο γκρίζο σύννεφο για να σκεπάσει το τοπίο.

Η απόλυτη διάψευση. Μόλις το 40θέσιο(!) αεροπλάνο, μετά από μία ώρα χαμηλής πτήσης, πλησίασε τη γνωστή πια πεταλούδα, το λευκό και το μπλε τοποθετήθηκαν στη θέση τους ξανά, ενώ το πράσινο μοιάζει να ενισχύθηκε. Βλέπετε, η τελευταία αυτή επίσκεψη στο νησί έπεσε πάνω στη στιγμή που η άνοιξη παραλαμβάνει τη σκυτάλη από το χειμώνα και το πράσινο, με τη μορφή της χλόης, καλύπτει το σύνολο των μικρών και μεγαλύτερων άγονων όγκων. Οσο για την εικόνα, χωρίς το σκληρό καλοκαιρινό φως του ήλιου και τον ασταμάτητο αέρα των αυγουστιάτικων μελτεμιών, μοιάζει πιο καθαρή. Και χωρίς πολλά αυτοκίνητα και την όποια πολυκοσμία (όχι ότι το καλοκαίρι γίνεται το αδιαχώρητο), αληθινή.

Ξανακάνω τις ίδιες διαδρομές που έκανα και πριν από κάμποσους μήνες μες στη ζέστη και στο λιοπύρι, και νιώθω να τις ευχαριστιέμαι πιο πολύ, για να φτάσω μετά από λίγο στον Πέρα Γιαλό, όπου μείναμε στο φιλόξενο ξενοδοχείο της μόνιμης πια κατοίκου Αστυπάλαιας της Γερμανίδας Μπετίνα.

«Μπετίνα, πώς περνάτε εδώ το χειμώνα;», η εύλογη ερώτηση. «Πάρα πολύ ωραία. Κρατάω το ξενοδοχείο ανοιχτό όλο το χρόνο, έχω τον κήπο μου, τις κότες μου, πηγαίνω για περπάτημα, μαζεύω χόρτα, σαφράν (ναι, στο νησί βγαίνει σαφράν!) ενώ έρχεται και μια φίλη χορεύτρια, παντρεμένη κι αυτή εδώ, και κάνουμε γιόγκα. Το μόνο που μου λείπει είναι οι φίλοι μου από τη Γερμανία. Αλλά και αυτούς νομίζεις ότι με τις δουλειές και το τρέξιμο θα τους έβλεπα πολύ περισσότερο αν μέναμε κοντά;»

Δεν έχει και πολύ άδικο, σκέφτομαι, καθώς ανεβαίνω τις πεζούλες που οδηγούν από τον Πέρα Γιαλό στη Χώρα. Στο μεταξύ, βλέπω εδώ κι εκεί πρόσωπα που αναγνωρίζω, αλλά τα θυμάμαι με κοντομάνικα. Ο κύριος που κρατάει το καφενείο Βουλή κάτω στο λιμάνι, τώρα φοράει πουλόβερ και ο ψιλικατζής παραδίπλα μπουφάν. Φτάνω στη Χώρα. Προσπερνώ τους ανεμόμυλους, σήμα κατατεθέν της Αστυπάλαιας, και περπατάω στην πλατεία. Το παιδάκι της κοπέλας που κρατάει το περίπτερο σαν να μεγάλωσε, ενώ το γωνιακό καφενείο, με τις αναρίθμητες φωτογραφίες βασιλιάδων και πλάι σε αυτές και του Τσε Γκεβάρα, εξακολουθεί να είναι γεμάτο -τέτοια εποχή μονάχα από ντόπιους- και να σερβίρει τσίπουρο με μεζέ και άμα λάχει -όχι και πολύ σπάνια- να ακολουθεί το γλέντι. Μόνο την πάντοτε χαμογελαστή Βιργινία που δούλευε στο σουβλατζίδικο Αίθριο παραδίπλα δεν βλέπω.

«Η Βιργινία είναι εκπαιδευτικός και εργάζεται ως ωρομίσθια στο γυμνάσιο και το λύκειο», σπεύδει να με ενημερώσει ο Τάσος, εκπαιδευτικός και ο ίδιος, φιλόλογος, που τα τελευταία χρόνια έχει επιστρέψει στον γενέθλιο τόπο, γνώρισε και στη συνέχεια αρραβωνιάστηκε την Αννα, νηπιαγωγό από τη Θεσσαλονίκη, και μαζί σκοπεύουν να μείνουν στο νησί μόνιμα. Η Αστυπάλαια έχει περί τους χίλιους και κάτι κατοίκους και ως εκ τούτου ολοήμερο νηπιαγωγείο και δημοτικό, αλλά και γυμνάσιο και λύκειο με όλες τις ειδικότητες. Οι εκπαιδευτικοί, νέοι οι περισσότεροι στην ηλικία, ξεπερνούν τους 30, έχοντας φτιάξει μεταξύ τους μια πολύ δεμένη παρέα.

Ο Δημήτρης από την Εδεσσα, φιλόλογος κι αυτός, έχει αναλάβει να γυμνάζει τους φίλους και συναδέλφους του τα απογεύματα, παραδίδοντας μαθήματα αεροβικής και χορού, ενώ τα βράδια όλο και κάπου συναντιούνται υπό τους ήχους της ροκ στον Νότο ή στο Μελτέμι, για να κατευθυνθούν πιο αργά στο Μύλο, όπου παίζει έντεχνα ελληνικά κι αν είναι Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ, στο Πανόραμα: από mainstream ελληνική και ξένη μουσική, μέχρι κρουστά και χάλκινα από τη Σερβία και την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, αλλά και τα προσφιλή σε όλους νησιώτικα. Το καλοκαίρι, βεβαίως, την πρωτοκαθεδρία στη διασκέδαση μέχρι το ξημέρωμα κρατάει το περίφημο μπαρ Αρτεμις, το οποίο ανοίγει πολύ μετά τα μεσάνυχτα.

ΑΓΟΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ΓΟΝΙΜΗ

Σάββατο πρωί και με τους εκπαιδευτικούς βρεθήκαμε στην αίθουσα πολλαπλών εκδηλώσεων του γυμνασίου και του λυκείου για να παρακολουθήσουμε μαζί μαθήματα σύγχρονου χορού, ενώ παραδίπλα οι μαθητές του δημοτικού έκαναν κίνηση με την κ. Σοφία και σε άλλη αίθουσα κατασκεύαζαν κοσμήματα με την κ. Χριστίνα. Το βράδυ στον ίδιο χώρο και φορώντας τα καλά μας πια, ντόπιοι και επισκέπτες, μικροί και μεγάλοι, «πήγαμε θέατρο» απολαμβάνοντας την «Αρκούδα» του Τσέχοφ από τη θεατρική ομάδα Σχεδία.

«Ραντεβού αύριο στο δεύτερο μάθημα σύγχρονου;» με ρωτάει η Ρούλα, δασκάλα στο δημοτικό και Αστυπαλιώτισσα. Δυστυχώς, αύριο φεύγουμε, της απαντώ και σκέφτομαι πόσο λίγο κράτησε αυτή η αποστολή.

«Κρίμα. Καλή αντάμωση.»

«Σίγουρα!»

ΜΕΤΑΒΑΣΗ

Στην Αστυπάλαια μπορείτε να φτάσετε αεροπορικώς με την Οlympic Air. Εκτός σεζόν θα βρείτε σχετικά εύκολα εισιτήρια. Βεβαίως το Πάσχα και τον Αύγουστο είναι πολύ πιθανό να δυσκολευτείτε, δεδομένου ότι τα αεροσκάφη που εξυπηρετούν τον προορισμό είναι μικρά. Εναλλακτικά, θα ταξιδέψετε με πλοίο της Blue Star.

ΠΟΥ ΝΑ ΜΕΙΝΕΤΕ

Τις ημέρες που επισκεφθήκαμε το νησί, ήτοι ένα τυχαίο Σαββατοκύριακο του Μαρτίου, βρήκαμε ανοιχτά
• το φιλόξενο ξενοδοχείο Thalassa της Μπετίνα (T/ 22430-59.840), με το καταπληκτικό παραδοσιακό πρωινό με υλικά παραγωγής της, αλλά και νοστιμιές (βάφλες, κέικ καρότου κ.λπ.) από τον τόπο καταγωγής της,
• και την Ιχθυόεσσα (T/ 22430-61.691, 61.233). Και τα δύο στον Πέρα Γιαλό.
• Επίσης, στη Χώρα μπορείτε να απευθυνθείτε στα πολυτελή Studios Kilindra (T/22430-61.131), καθώς και στο επίσης πολυτελές και περιποιημένο Astypalaia Palace (T/ 22430-61.351, 61.925, www.vergouli.com).

Κατά τ’ άλλα, ανάλογα με τη ζήτηση και τον καιρό, κάποια καταλύματα θα ανοίξουν το Πάσχα, ενώ τα περισσότερα από 1ης Μαΐου. Αν σκέφτεστε να επισκεφθείτε το νησί το καλοκαίρι, μια πολύ καλή ιστοσελίδα -δυστυχώς μόνο στα Αγγλικά- είναι το www.astypalaia.com. Με μια περιήγηση στον εν λόγω διαδικτυακό τόπο θα αποκτήσετε πολύ καλή εικόνα των καταλυμάτων του νησιού, ενώ απ’ τις δικές μας σημειώσεις μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στα ακόλουθα:

ΣΤΗ ΧΩΡΑ

Studios Θολάρια
(T/6949-473.946, www.tholaria.gr)
Τρεις κατοικίες και έξι studios πάνω από τη μικρή παραλία του Καπούτσου, με άμεση θέα το ενετικό κάστρο.

Satino Mare
(T/6944-183.398, www.satinomare.gr)
Συγκρότημα από μεζονέτες, χτισμένο αμφιθεατρικά στην άκρη της Χώρας.

ΣΤΟ ΛΙΒΑΔΙ

Mouras Resort και Mouras Studios
(T/ 22430-61.127, 61.427, 6972-453.571)
Συγκρότημα με μεζονέτες το πρώτο και ενοικιαζόμενα δωμάτια πάνω στην παραλία τα δεύτερα. Πλήρως εξοπλισμένα με τη φροντίδα της κ. Μαρίας Μανωλάκη.
Καλντερίμι
(T/22430-61.120, www.kalderimi.gr)
Δύο διώροφες σουίτες και εννιά παραδοσιακές κατοικίες με απεριόριστη θέα.
Φίλντισι
(T/ 22430-62.060, 6978-445.435, 6978-445.434, www.fildisi.net)
Τρεις σουίτες, δύο διαμερίσματα με σπα, τρία λοφτ και δύο απλά δίκλινα δωμάτια πλήρως εξοπλισμένα μέχρι και με γρήγορο ίντερνετ.
Architektoniki
(T/ 22430-59.830, 61.339)
Μια λουξ γειτονιά αποτελούμενη από 9 ανεξάρτητες κατοικίες, χωρητικότητας έως και πέντε ατόμων η κάθε μια.

ΣΤΗ ΜΑΛΤΕΖΑΝΑ

Maltezana Beach Hotel
(T/ 22430-61.558, www.maltezanabeach.gr)
Περιποιημένο ξενοδοχείο 42 δωματίων με ιδιωτική βεράντα ή μπαλκόνι και με θέα τη θάλασσα, τον κήπο ή την πισίνα.

ΣΤΟ ΚΑΜΠΙΝΓΚ

Το κάμπινγκ της Αστυπάλαιας θα μπορούσε να είναι από μόνο του θέμα. Είναι πολύ γνωστό στους κόλπους της εναλλακτικής νεολαίας – από τα τέλη Ιουλίου και τον Αύγουστο καλό είναι να έχετε κάνει κράτηση θέσης, γιατί αλλιώς θα δυσκολευτείτε να βρείτε να στήσετε, ενώ από τα ατού του είναι η φθηνή και εξαιρετική του κουζίνα και… τα πάρτι του. Ενα μείον, ο συνωστισμός του Αυγούστου σε συνδυασμό με τον περιορισμένο σχετικά αριθμό τουαλετών και ντους. Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, σε κερδίζει το καλό κλίμα!

ΦΑΓΗΤΟ

• Στην Αστυπάλαια θα απολαύσετε και φρεσκότατο ψάρι και θαλασσινά, και καταπληκτικό ντόπιο κατσικάκι, εξαιρετικά ψητά και μαγειρευτά. Εκτός σεζόν, και δεδομένου ότι οι περισσότεροι Αστυπαλιώτες τρώνε σπίτι τους, θα βρείτε ανοιχτά το παραδοσιακό Μαϊστράλι στον Πέρα Γιαλό και το πιο πειραματικό Μπαρμπαρόσα στη Χώρα,
• ενώ μπορείτε πάντοτε να απολαύσετε γύρο στο Αίθριο και πίτσα στον Αίολο, επίσης στη Χώρα.
• Εδώ, πρόσφατα άνοιξε και το μεζεδοπωλείο Μεταξύ μας.
• Το καλοκαίρι, φυσικά, οι επιλογές πολλαπλασιάζονται.
• Στον Πέρα Γιαλό, σημειώστε επίσης την Ακτή, την Αυστραλία, αλλά και το καφέ σνακ μπαρ Τοξότης για χταποδάκι στα κάρβουνα και ούζο.
• Στο Λιβάδι δοκιμάστε σπιτική κουζίνα στο Γεράνι, πίσω από το οποίο μπορείτε να μείνετε και στα μόλις πενταετίας ενοικιαζόμενα δωμάτια που διατηρεί η οικογένεια (τηλ.: 22430-61.484),
• ενώ σημειώστε επίσης την ταβέρνα Αστρόπελο και το καφέ σνακ μπαρ Allegro.
• Στη δε Μαλτεζάνα απολαύστε το περιβάλλον αλλά και τις μακαρονάδες που σερβίρει το ιταλικό Κόκκινο Πιπέρι,
• πριν συνεχίσετε για την Αλμύρα, τον Αστακό και την Αστυφαγία για νοστιμιές της θάλασσας και όχι μόνο,
• και τέλος τον Σχινόντα, αποκλειστικά για τα καταπληκτικά του κρεατικά.

Πηγή : http://trans.kathimerini.gr

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/2561

Νέα Υόρκη: Η πρωτεύουσα του κόσμου

Αυτή η πόλη δεν εξαντλείται με μία επίσκεψη και σε μερικές εκατοντάδες λέξεις. Είναι εκεί και υπάρχει, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε εποχή. Και σε δέχεται πάντα, όποιος και να είσαι, όπως και να εί

ΚΕΙΜΕΝΟ: ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΟΥΜΤΖΑΚΗ

 

Tο πρώτο πράγμα που αισθάνεσαι μπαίνοντας στην πόλη, κακά τα ψέματα, είναι κλειστοφοβία. Ισως για λίγο να σου κοπεί και η αναπνοή. Το Μανχάταν είναι ένα νησί, ο κεντρικότερος εκ των 5 δήμων που αποτελούν τη Νέα Υόρκη (οι υπόλοιποι είναι το Queens, το Brooklyn, το Staten Island και το Bronx). Επίσης, το Μανχάταν είναι ρυμοτομημένο σαν μπακλαβάς. Οι οδοί και οι λεωφόροι, συνήθως αριθμημένοι με λίγες εξαιρέσεις, όπως π.χ. οι Lexington Avenue, Park Avenue, Wall Street, Broadway, δημιουργούν καλοσχηματισμένα τετράγωνα. Μετά την πρώτη επαφή με την πόλη και τις μεγαλόφωνες διαπιστώσεις μας για τους δρόμους του Μανχάταν, φτάνουμε επιτέλους στο ξενοδοχείο. Βρίσκεται στον 43ο δρόμο, ένα βήμα από την Time Square, και έχει μικρά δωμάτια με μεγάλα αμερικανικά αμπαζούρ και μπορντό ταπετσαρία. Οι έμπειροι παππούδες γκρουμ με τα στιβαρά χέρια παίρνουν τις βαλίτσες σου και ζητούν ένα γερό πουρμπουάρ. Να θυμάσαι ότι παντού πρέπει να δίνεις φιλοδώρημα, που ορίζεται στο 20% της συνολικής αξίας και πρέπει να το υπολογίσεις παντού, ακόμη και στο ταξί.

ΝΥΧΤΑ, ΣΤΑΣΟΥ

Αρχίζουμε βολτάροντας στο East Village, μια περιοχή στο νότιο Μανχάταν γεμάτη μπαρ. Προσοχή! Εάν είσαι καπνιστής, πρέπει να θυμάσαι ότι δεν επιτρέπεται να καπνίζεις σε κλειστούς χώρους… Ο κανονισμός είναι αυστηρός και τον σέβονται όλοι ανεξαιρέτως. Στο Library, στην Avenue A, στο Lower East side, θα ζεσταθούμε με ένα γρήγορο ποτό. Εκεί πρέπει να πας αν θέλεις να δεις από κοντά ένα χαρακτηριστικό αμέρικαν μπαρ, με πιωμένους 50άρηδες παλιοροκάδες με μακριά μαλλιά να σπρώχνονται για το ποιος θα βάλει πρώτος νόμισμα στο τζουκ-μποξ για να επιλέξει τραγούδι. Το μπαρ είναι σκοτεινό, οι μπαργούμεν ευγενικότατες ξανθιές μπίμπο και το ποτό που κάνει θραύση είναι η αμερικανική μπίρα. Ο συνδυασμός των τελείως ασύνδετων κομματιών από το τζουκ-μποξ και της φασαρίας από την μπάρα μες στο σκοτάδι σε ζαλίζει ευχάριστα. Στη συνέχεια πηγαίνουμε σε ένα πολύ χαριτωμένο μπαράκι ονόματι Elsa, στην 3η Οδό. Λευκά χρώματα, μικρός χώρος με πράσινες λεπτομέρειες, γλυκό φωτισμό και όμορφη ανεξάρτητη ποπ μουσική. Συχνά γίνονται εκεί μικρά παρτάκια αρχιτεκτόνων και σχεδιαστών… Εμείς όμως έχουμε σκοπό να πάμε και στο «PDT» (αρχικά της φράσης «Please Don’t Tell»), τίτλος απολύτως εύστοχος. Διότι, για να μπεις στο PDT, πρέπει να μπεις πρώτα σε ένα μικρό δημοφιλές για τα χοτ ντογκ του fast food restaurant ονόματι Crif Dogs και να κατευθυνθείς στον τηλεφωνικό θάλαμο στη γωνία του μαγαζιού… Στη συνέχεια πρέπει να σηκώσεις το ακουστικό, να περιμένεις να σου απαντήσει αυτόματα ο πορτιέρης για να σε αφήσει να μπεις στο bar. Η πόρτα του PDT είναι ο ίδιος ο τηλεφωνικός θάλαμος, ο οποίος ανοίγει ως διά μαγείας ως κρυφή μεσαιωνική πόρτα! Οι φήμες λένε ότι το PDT λειτουργεί έτσι από τα χρόνια της ποτοαπαγόρευσης, για λόγους ευνόητους. Η βραδιά κλείνει με το πολυαναμενόμενο πάρτι της νεοϋορκέζικης DFA Records. Εκεί, ο James Murphy των LCD Soundsystem είναι dj στο υπόγειο club Le Poisson Rouge. Ο κόσμος δεν ντρέπεται να ανοίξει κουβέντα με αγνώστους και έχεις την αίσθηση ότι στην πιο σοφιστικέ πόλη του πλανήτη έχεις να κάνεις με ανθρώπους κάθε άλλο παρά σνομπ…

ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΑ HIGHLIGHTS

Η Ελευθερία που φωτίζει τον Κόσμο, γνωστή ως Αγαλμα της Ελευθερίας. Πας με φεριμπότ από το Μπάτερι Παρκ, που ξεκινά κάθε μισή ώρα και κάνει στάση και στο ιστορικό Ellis Island, την άλλοτε υποδοχή της «Γης της Επαγγελίας», από όπου πέρασαν πάνω από 17 εκατομμύρια μετανάστες από το 1892 ώς το 1954. Το είδαμε στις «Νύφες», το είδαμε στο «Νονό», μέχρι και η «Θεία από το Σικάγο» μπήκε από εκεί.

Το Lower Manhattan (όπου και το Battery Park, από όπου πήρες το φέρι). Εδώ θα σπεύσεις να δεις τα ματωμένα χώματα-ορόσημο της σύγχρονης Ιστορίας, το λεγόμενο Ground Zero δηλαδή, εκεί όπου έχασκαν οι Δίδυμοι Πύργοι μέχρι το 2001 και που σήμερα είναι ένα απλό εργοτάξιο. Η περιοχή ασφυκτιά από επιχειρηματικότητα, πανύψηλους ουρανοξύστες και εμπορικά κτίρια-έδρες παγκόσμιων κολοσσών που χωρίζουν στενοί σκοτεινοί δρόμοι, όπως η Wall Street.

Το Greenwich Village. Θα δεις την καμάρα στο Washington Square Park. Εκεί έμεναν τα θρυλικά «Φιλαράκια» και κυκλοφορούσαν ο Dylan Thomas, ο Jack Kerouac και η παρέα των μπίτνικ.

Ανεβαίνοντας στο Μανχάταν και κατευθυνόμενος προς το λεγόμενο Midtown, θα δεις το Empire State Building, το ψηλότερο κτίριο της πόλης με εντυπωσιακή θέα από τον τελευταίο 102ο όροφό του… Το αρχικό παρατσούκλι του μοιάζει επίκαιρο: το ονόμαζαν Empty State Building γιατί χτίστηκε λίγο μετά το Κραχ, όταν και μεγάλες επιχειρήσεις δεν τολμούσαν να νοικιάσουν γραφεία εκεί αδυνατώντας να πληρώσουν το νοίκι. Σήμερα πάντως στεγάζει γραφεία και καταστήματα, όπως και το επιβλητικό Rockefeller Center με τα χρυσά αγάλματα στην είσοδο (εκεί, για να βγάλεις μια φωτογραφία, θα πρέπει να περιμένεις στην ουρά).

Η Time Square, βορειότερα στο Midtown, είναι γεμάτη φώτα και κόσμο και το MTV κάνει ζωντανές αναμεταδόσεις μέσα από την τζαμαρία. Πέφτοντας το βλέμμα πάνω σε γιγαντοοθόνες, οι ειδήσεις του Reuters σχεδόν ανακατεύονται με την πτώση του NASDAQ και τα λόγκο της Κόκα Κόλα, των Μακ Ντόναλντς και της παράστασης με τη Liza Minnelli στο Broadway λίγο πιο πέρα. Η αποθέωση της αμερικανικής αφθονίας με τον πιο κραυγαλέο τρόπο, σε πραγματικά ζωντανή μετάδοση, είναι συναρπαστική… Πέρα από το φως νέον που κάνει τη νύχτα μέρα. Κυριολεκτικά.

Το MΟΜΑ (Museum Of Modern Art – Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης), στην 53η Οδό με 11η, είναι καλή επιλογή για κάποια Τετάρτη ή Πέμπτη, αφού τότε μένει ανοιχτό μέχρι τις 8, επομένως θα προλάβεις να τα δεις όλα. Γιατί αξίζει να τα δεις όλα (135.000 εκθέματα, εκ των οποίων Πικάσο, Τζιακομέτι, Μαξ Ερνστ, Ματίς και Γουόρχολ).

Στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης (Metropolitan Museum of Art – 5η Λεωφόρος με 82η Οδό) στεγάζονται 3 εκατομμύρια εκθέματα από την παλαιολιθική μέχρι τη νεότερη εποχή, που οι αρχαιολόγοι λένε ότι μια ζωή δεν σου φτάνει για να τα απολαύσεις όλα.

Η 5th Αvenue θα σου θυμίσει το Breakfast at Tiffany’s, θα σε δελεάσει να πάρεις κάνα αναμνηστικό τσαντάκι DKNY (αν περισσεύουν 500 ευρώ).

Ανεβαίνοντας προς Harlem (παρυφές του Bronx), θα διασχίσεις οπωσδήποτε το Central Park, ένα τεράστιο πάρκο στο μέσον του πολύβουου αστικού τοπίου, εξ ολοκλήρου τεχνητό, που κατασκευάστηκε κάπου στα μισά του 19ου αιώνα. Aυτή την εποχή ο κόσμος αράζει λες και είναι στην εξοχή, ενώ λιμνούλες και ψηλά δέντρα κάνουν την πιο πυκνοκατοικημένη πόλη στον κόσμο να είναι ικανή να παίρνει και βαθιές ανάσες.

Μια τελευταία απαραίτητη πινελιά είναι η γέφυρα του Brooklyn (η πρώτη κρεμαστή ατσάλινη γέφυρα στον κόσμο), από όπου θα απολαύσεις το λεγόμενο skyline, τη χαρακτηριστικότερη θέα του Μανχάταν από μακριά.

Μια που έφτασες μέχρι εκεί, κάνε και μια βόλτα στη συνοικία του Brooklyn, την πιο όμορφη περιοχή της Νέας Υόρκης, όπως λένε οι νεότεροι Νεοϋορκέζοι. Η γειτονιά Williamsburg είναι η χαρά του ολίγον ιντελεκτουέλ που θέλει να ακούσει καλή «ανεξάρτητη» μουσική, να δει hip κόσμο και να πιει και μερικά φθηνότερα ποτά εκτός Μανχάταν.

Τέλος, η Chinatown, η Μικρή Ιταλία ή Little Italy, το Soho (δηλαδή το South of Houston) και η Tribeca (δηλαδή το Triangle Below Canal) είναι φημισμένα για το εθνικό χρώμα τους – απαραίτητες βόλτες αν υπάρχει λίγος χρόνος παραπάνω.

ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΤΕ

Στη Νέα Υόρκη πετούν πολλές αεροπορικές εταιρείες, όπωςη Olympic Air, η Delta και η Continental Airlines απ’ευθείας από Αθήνα ή άλλες ευρωπαϊκές εταιρείες μέσω των αντίστοιχων πρωτευουσών. Αν κλείσετε 3 – 4 μήνες πριν, μπορεί να πετύχετε πολύ καλές προσφορές.

ΠΟΤΕ ΝΑ ΠΑΤΕ

Οι καλύτερες εποχές για τη Νέα Υόρκη είναι η άνοιξη και το φθινόπωρο. Το χειμώνα το κρύο μπορεί να φτάσει πολλούς βαθμούς κάτω από το μηδέν και το καλοκαίρι ο καύσωνας μέσα στην πόλη μπορεί να γίνει αφόρητος.

ΠΟΥ ΝΑ ΜΕΙΝΕΤΕ

Pod Hotel
(www.thepodhotel.com)
Για μικρούς προϋπολογισμούς… Ευχάριστη ποπ διακόσμηση. Μερικά δωμάτια μοιράζονται κοινό μπάνιο. 230 East 51st Street. € €

The Gershwin Hotel
(7 East 27th Street New York, NY 10016 T/+1 212-545-800, www.gershwinhotel.com)
Arty ατμόσφαιρα με σχέδια του Andy Warhol που υπήρξε θαμώνας… Διαθέτει από δωμάτια των 10 κλινών μέχρι και πολυτελείς σουίτες. € €
Hudson Hotel
(356 West 58th Street New York, NY 10019 T/+1 212 247 0769, http://www.hudsonhotel.com/)
Το κτίριο έχει σχήμα κύβου! Τα δωμάτια και το λόμπι ξεχειλίζουν από στυλ. € € €

– έως 60 €
€ € – έως 110 €
€ € € – έως 200 €
€ € € € – από 200 € και άνω

Για κρατήσεις που αφορούν τη διαμονή σας επισκεφθείτε τo:
www.booking.com

ΠΟΥ ΝΑ ΦΑΤΕ

Clinton Street Baking
(4 Clinton Street -btw. East Houston & Stanton- New York, NY 10002 T/+1 646 602 6263www.clintonstreetbaking.com)

Το καλύτερο brunch in town. Θα σας βγει από 7 δολ. το άτομο και πάνω…
Blue Ribbon
(119 Sullivan St., New York, NY 10012 nr. Prince St., T/212 343 0404, http://blueribbonrestaurants.com/)

Το καλύτερο sushi in town. Θα σας κοστίσει γύρω στα 15 δολ. το άτομο…
Decibel
(240 E 9h Street, East Village, T/+1 212 979 2733, http://www.sakebardecibel.com/)

20 – 25 δολ. το άτομο.
Tsampa
(212 E. 9th Str. East Village T/+1 212 614 3226)

20 – 25 δολ. το άτομο.
Garage Restaurant and Caf?
(99 7th Ave S, New York, NY 10014. T/+1 212 645 0600)

Στεγασμένο σε παλιό γκαράζ. Αυθεντικό αμερικανικό φαγητό, αν δεν σε ενδιαφέρουν τα παραπάνω έθνικ, με τζαζ στο backgound.

ΤΙ ΝΑ ΨΩΝΙΣΕΤΕ

Τα καταστήματα είναι ανοιχτά από τις 10 το πρωί ώς τις 8 το βράδυ, καθημερινά. Βάλε άνετα παπούτσια και περπάτησε: στην 5η Λεωφόρο, από τη Central Park Str. και τη Madison (από την 50ή ώς την 57η Οδό) όπου θα βρεις τις «μάρκες» (από Donna Karan, Gucci, Givenchy μέχρι Marc Jacobs και Jimmy Choo παπούτσια). Και αν είσαι «γκατζετάκιας», μην ξεχνάς ότι ο ναός της τεχνολογίας Apple store βρίσκεται στην 5th Avenue νούμερο 767 και είναι 24 ώρες το 24ωρο ανοιχτός… Πήγαινε για βιβλία ή αντίκες στην Bleecker street στο Greenwich. Επίσης, στις West Broadway και Prince street στο Soho, στη Mott Street από τη Nolita ώς την Chinatown (από όπου μπορείς να προμηθευτείς και πλειάδα T.shirts I Love NY σε καλές τιμές).

Πηγή : http://trans.kathimerini.gr

 

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/2556

Δουβλίνο: O Kέλτικος τίγρης είναι ακόμα ζωντανός!

Παρά την κρίση, η πρωτεύουσα της Ιρλανδίας έχει πολλά να προσφέρει στους επισκέπτες της – και μάλιστα σε χαμηλότερες τιμές και, πάντα, με ένα ποτήρι μπίρα…

Κείμενο – Φωτογραφίες: Aρης Xατζηστεφάνου

Θα επισκεπτόσασταν ποτέ μια πόλη που παρουσιάζει ως βασικά τουριστικά αξιοθέατα τις μπιραρίες της, μια παλιά ζυθοποιία και ένα συγκρότημα φυλακών; Το Δουβλίνο κάνει ακριβώς αυτό, και όμως παραμένει ένας από τους πιο ενδιαφέροντες προορισμούς της Ευρώπης για σύντομες εξορμήσεις. Με εκατοντάδες εξαιρετικά μπαράκια και εστιατόρια και μια νεοαποκτηθείσα, αλλά ιδιαίτερα ζωντανή, νυχτερινή ζωή, η πρωτεύουσα της Ιρλανδίας υποδέχεται πλέον ταξιδιώτες από ολόκληρο τον κόσμο. Η κουλτούρα και το ταμπεραμέντο των Δουβλινέζων θεωρούνται, όχι άδικα, αρκετά συγγενικά με αυτά των Ελλήνων και πολύ εύκολα θα βρεθείτε να μιλάτε με έναν κάτοικο της πόλης που θα θελήσει να σας διηγηθεί ιστορίες από τη ζωή του. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι λείπουν από την πόλη οι παραδοσιακές τουριστικές επιλογές, όπως εντυπωσιακές εκκλησίες και κάστρα.

Σε κάθε περίπτωση, η περιήγηση στην πόλη ξεκινά συνήθως από το Temple Bar, την τουριστική «Μέκκα» του Δουβλίνου, η οποία διατηρεί στοιχεία μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής. Στα χρόνια της μεγάλης οικονομικής «δόξας» της δεκαετίας του ’90 η περιοχή του Temple Bar κινδύνευσε προς στιγμήν να μετατραπεί σε ένα νέο «Φαληράκι». Εκατοντάδες Βρετανοί τουρίστες κατανάλωναν ποταμούς μπίρας πριν καταλήξουν στη γωνιά κάποιου δρόμου, σε σχεδόν κωματώδη κατάσταση. Για τη συντηρητική κοινωνία της Ιρλανδίας οι εικόνες αυτές αποτέλεσαν μια άγρια εφηβεία, η οποία ευτυχώς ξεπεράστηκε σχετικά σύντομα. Στην ενηλικίωσή του το Temple Bar παραμένει βέβαια το πλέον τουριστικό σημείο της πόλης, αλλά ξαναβρίσκει τον χαμένο χαρακτήρα του προσελκύοντας και πάλι τους Δουβλινέζους, που είχαν αρχίσει να το εγκαταλείπουν.

Το γεγονός ότι η ευρύτερη περιοχή του Temple φιλοξενεί και ορισμένες από τις ομορφότερες εκκλησίες της χώρας, όπως οι καθεδρικοί του Ιησού, του Αγ. Πατρικίου και της Ασπίλου Συλλήψεως, αποκαλύπτει και τη σχεδόν «σχιζοφρενική» συνύπαρξη του μοντέρνου με τον πουριτανισμό του παρελθόντος. Το Δουβλίνο αποτελεί μια από τις πλέον συντηρητικές και θρησκευόμενες κοινωνίες της Ευρώπης, η οποία βρέθηκε αιφνιδίως στα βαθιά νερά του δυτικού τρόπου ζωής.

Περπατώντας νοτιοανατολικά, ο επισκέπτης περνά από την περιοχή του Τρίνιτι, που φιλοξενεί και το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της Ιρλανδίας, πριν καταλήξει στο St Stephen’s Green. Σε αυτό το σημείο, και συγκεκριμένα στον πεζόδρομο του Grafton, χτυπά πλέον η καρδιά της σύγχρονης Ιρλανδίας. Την περίοδο του λεγόμενου «Κέλτικου Τίγρη», ορδές Δουβλινέζων δοκίμαζαν τα όρια της πιστωτικής τους κάρτας σε υπερπολυτελή πολυκαταστήματα, όπως το Brown Thomas. Δεκάδες εστιατόρια ξεφύτρωναν μήνα με το μήνα στα στενά σοκάκια της περιοχής, προσφέροντας πρωτόγνωρες γεύσεις στις μάλλον περιορισμένες γαστρονομικές συνήθειες των Ιρλανδών, ενώ δίπλα στις παραδοσιακές παμπ στήνονταν όμορφα καφέ.

Παρά το γεγονός ότι μετά την κρίση χιλιάδες Ιρλανδοί δυσκολεύονται να απολαύσουν όσα έχει να προσφέρει ο πεζόδρομος του Grafton, η περιοχή δεν έχασε τίποτα από τη λάμψη της. Το Bewley’s Café, με τα εντυπωσιακά υαλογραφήματα στη βιτρίνα, παραμένει σήμα κατατεθέν της περιοχής για πρωινό ή απογευματινό καφέ σε περιβάλλον που παραπέμπει στον 19ο αιώνα. Εικόνες ενός μακρινού παρελθόντος προσφέρει, σε μικρή απόσταση, και η McDaid’s pub – ίσως το καλύτερο σημείο της πόλης για να παρακολουθήσεις έναν αγώνα ράγκμπι ή ποδοσφαίρου. Στην ίδια μπάρα όπου σήμερα ρέουν ποταμοί μπίρας έχουν περάσει ορισμένοι από τους σημαντικότερους Ιρλανδούς λογοτέχνες των δύο τελευταίων αιώνων. Εδώ, μάλιστα, γεννήθηκε και ο λεγόμενος «καλλιτεχνικός κύκλος της McDaid pub» από ανθρώπους που, εκτός από τις συγγραφικές τους ικανότητες, φημίζονταν και για την αντοχή τους στο αλκοόλ.

Αν πάντως τα ψώνια, οι βόλτες σε ναούς και σε μουσεία και η συνεχής μπιροκατάνυξη σας κουράσουν, μπορείτε να ηρεμήσετε περνώντας μια βόλτα από… τη φυλακή. Στη δυτική πλευρά της πόλης συναντά κανείς το εντυπωσιακό κτιριακό συγκρότημα Kilmainham Gaol, στα κελιά του οποίου «φιλοξενήθηκαν» ορισμένες από τις πιο εμβληματικές προσωπικότητες της νεότερης ιρλανδικής ιστορίας. Για αιώνες οι φυλακές του Kilmainham Gaol αποτελούσαν πρότυπο σωφρονιστικής αρχιτεκτονικής για ολόκληρο τον κόσμο, παραπέμποντας στο περίφημο «πανοπτικόν» του Μπένθαμ – ένα χώρο στον οποίο ο κρατούμενος αισθάνεται υπό διαρκή επιτήρηση. Και αν ξαφνικά σας πλημμυρίσει ένα αίσθημα déjà vu και αισθάνεστε ότι έχετε βρεθεί στον ίδιο χώρο και στο παρελθόν, είναι (πιθανότατα) γιατί το συγκεκριμένο κτίριο χρησιμοποιήθηκε σε δεκάδες ταινίες, όπως το «Εις το όνομα του Πατρός» με τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις.

Σε σχετικά μικρή απόσταση από τις φυλακές του Kilmainham βρίσκεται και ο δεύτερος σημαντικότερος «ναός» της νεότερης και σύγχρονης ιστορίας του Δουβλίνου – η περίφημη ζυθοποία της Guinness. Το εξαώροφο κτίριο, σε σχήμα ποτηριού μπίρας, φιλοξενούσε από το 1904 τις εγκαταστάσεις παραγωγής της πλέον διάσημης μπίρας της Ιρλανδίας και σήμερα λειτουργεί αποκλειστικά ως μουσείο. Η ξενάγηση στο χώρο αλλά και στην ιστορία της σύγχρονης ζυθοποιίας σε οδηγεί αναπόδραστα στο εξαιρετικό μπαράκι του έκτου ορόφου, με πανοραμική θέα σε ολόκληρο το Δουβλίνο αλλά και στη γύρω βιομηχανική ζώνη που μοιάζει βγαλμένη από μυθιστόρημα του Ντίκενς. Για την ιστορία, οι φανατικοί των ξεναγήσεων στην ιστορία του αλκοόλ μπορούν να επισκεφτούν στη συνέχεια και τα παλιά αποστακτήρια του Jameson.

Στον αντίποδα του ιστορικού Δουβλίνου, και κυριολεκτικά στην άλλη άκρη της πόλης, βρίσκεται η περιοχή των Docklands, που φιλοδοξούσε να μετατραπεί σε ένα μικρό Μανχάταν της Ιρλανδίας. Μια γέφυρα του Καλατράβα και δίπλα το εγκαταλελειμμένο κτίριο της τράπεζας Anglo Irish Bank (η οποία κατέρρευσε με τη χρηματοπιστωτική κρίση) παρουσιάζουν ανάγλυφα την εικόνα της εκρηκτικής ανάπτυξης και της εξίσου εκρηκτικής κατάρρευσης. Παρ’ όλα αυτά, από την άνοιξη μέχρι και το τέλος του καλοκαιριού, τα Docland’s γίνονται μια μαγευτική περιοχή για περίπατο και μια μεσημεριανή μπίρα για στελέχη επιχειρήσεων που απολαμβάνουν το μεσημεριανό τους διάλειμμα. Το γεγονός ότι στην ίδια περιοχή βρίσκεται και ένα μνημείο για τα θύματα του μεγάλου λιμού του 1847 (αποτέλεσμα και αυτός των οικονομικών επιλογών της τότε κυβέρνησης) προσφέρεται για αρκετούς ακόμη σημειολογικούς συνειρμούς – τους οποίους όμως μπορείτε και να αποφύγετε. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι για τον επισκέπτη το Δουβλίνο παραμένει ένας παράδεισος ηρεμίας και διασκέδασης για λίγες ημέρες ή όσο αντέχει το… ήπαρ σας.

ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΤΕ/METAKINHΣEIΣ

Οι μεγαλύτερες αεροπορικές εταιρείες της Ευρώπης προσφέρουν καθημερινές πτήσεις (με στάση στο αεροδρόμιο της «έδρας» τους), γεγονός που σημαίνει ότι η πτήση δεν θα διαρκέσει λιγότερο από πέντε ώρες και δύσκολα θα στοιχίσει λιγότερο από 350 ευρώ. Δύο λεωφορεία (Air Link, Aircoach) συνδέουν συνεχώς το αεροδρόμιο με την πόλη, ενώ η διαδρομή με ταξί δεν πρέπει να ξεπεράσει τα 25 – 30 ευρώ. Το Δουβλίνο είναι, σε γενικές γραμμές, «εξερευνήσιμο» με τα πόδια, ενώ αρκετές γραμμές λεωφορείων, μια γραμμή τραμ και χιλιάδες (κυριολεκτικά) ταξί βοηθούν τους κουρασμένους οδοιπόρους.

ΠOY NA MEINETE

Fitzwilliam (St. Stephen’s Green, τηλ. +353 1 4787000, www.fitzwilliamhotel.com)
Η πολυτελής επιλογή στο ιδανικότερο σημείο του Δουβλίνου – ανάμεσα στο πάρκο του St Stephen’s Green και στον πεζόδρομο του Grafton ο οποίος αποτελεί το νέο κέντρο της νυχτερινής διασκέδασης του Δουβλίνου. Στο εσωτερικό φιλοξενεί και το Thorton’s, ένα από τα καλύτερα εστιατόρια της πόλης.Οι τιμές για το δίκλινο κυμαίνονται στα 180 ευρώ.
Hampton (19 Morehampton Lane, τηλ. +353 1 6680995, www.hamptonhotel.ie)Πρόσφατα ανακαινισμένο, προσφέρει μία από τις καλύτερες αναλογίες ποιότητας – τιμής, αν και βρίσκεται λίγο έξω από το κέντρο της πόλης. Δωμάτια από 90 ευρώ.
Trinity Capital Hotel (Pearse Street, τηλ. +353 1 648 1000, www.trinitycapitalhotel.com)
Θα δυσκολευτείτε να βρείτε πιο κιτς ξενοδοχείο στην Ευρώπη, αλλά αυτό ίσως και να προσθέτει στη γοητεία του Trinity. Πολύ καλή, κεντρική τοποθεσία κοντά στο ποτάμι. Τα δωμάτια ξεκινούν από 90 ευρώ, αλλά με τις προσφορές τριών διανυκτερεύσεων μπορεί να πέσουν και κάτω από τα 60 ευρώ.

Για κρατήσεις που αφορούν τη διαμονή σας επισκεφθείτε τo:
www.booking.com

ΦAΓHTO/ΠOTO

L’Ecrivain (109 A Lower Baggot Street, www.lecrivain.com)
Εξαιρετικά, παραδοσιακά ιρλανδέζικα πιάτα, σε ένα από τα πιο φημισμένα (αν και όχι φτηνά) εστιατόρια της πόλης. Λένε ότι αξίζει να δωροδοκήσεις κάποιον για ένα τραπέζι στην ταράτσα του κτιρίου.
Jo’ Burger (137 Rathmines Road Lower, www.joburger.ie)
Από τα σχετικά καινούργια νεανικά στέκια της πόλης, κατάφερε να κάνει μόδα τα γκουρμέ χάμπουργκερ. Πηγαίνετε νωρίς αν δεν αντέχετε να τρώτε με τους εκκωφαντικούς ήχους των DJ που εμφανίζονται τα βράδια.
McDaid pub (3 Harry Street, τηλ. + 353 1 6794395
Ορισμένοι από τους καλύτερους λογοτέχνες της Ιρλανδίας, όπως ο Brendan Behan, «ήπιαν τη ζωή τους» σε αυτή την παμπ, από το όνομα της οποίας γεννήθηκε και ο λεγόμενος καλλιτεχνικός «κύκλος McDaid pub».
Bewley’s oriental café (78-79 Grafton Street, τηλ. +353 1 6727720, www.bewleys.com)
Η ναυαρχίδα της αλυσίδας καφεκοπτείων Bewley’s άνοιξε για πρώτη φορά τις πόρτες της το 1927. Δώστε προσοχή στα υαλογραφήματα (βιτρό) στην πρόσοψη του μαγαζιού.

MOYΣEIA/EKΘEΣEIΣ

Kilmainham Gaol (Inchicore Road) Ισως το πιο εντυπωσιακό συγκρότημα φυλακών στον κόσμο (μαζί με το Αλκατράζ), προσφέρει ένα ταξίδι στη νεότερη ιστορία της Ιρλανδίας. Ανοιχτά (μόνο με ξενάγηση) καθημερινά 09.30 – 17.00.
Guinness Storehouse (St James Gate) Για αρκετούς Ιρλανδούς ο συγκεκριμένος χώρος είναι σημαντικότερος και από το ιστορικό μουσείο της πόλης. Εξι όροφοι με την ιστορία της μπίρας στις εγκαταστάσεις του 1904. Απαραίτητη στάση στο μπαράκι με θέα (καιρού επιτρέποντος) σε ολόκληρη την πόλη. Ανοιχτά καθημερινά 09.30 – 17.00.
Eθνική Πινακοθήκη (Merrion Square West) Μια σχετικά μικρή αλλά πολύ ενδιαφέρουσα συλλογή έργων που, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει Καραβάτζο, ντορέτο, Γκόγια,Θεοτοκόπουλο και Πικάσο.
Ανοιχτά 09.30 – 17.00 καθημερινά, εκτός από Τρίτες.

Πηγή :http://trans.kathimerini.gr/

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/2140

Λέσβος: Για εξερεύνηση


Κείμενο: Ντίνος Κιούσης

Η επίσκεψη στη Λέσβο επιφυλάσσει έναν καταιγισμό των αισθήσεων με μυρωδιές της γης και της θάλασσας, γεύσεις της ντόπιας κουζίνας και με το τραγούδι των πουλιών στις μουριές και τις δασωμένες ρεματιές – το νησί είναι από αυτά που πρέπει να επισκεφτείτε τουλάχιστον μία φορά στη ζωή σας.

Βέβαια, είναι μεγάλο. Είναι το μεγαλύτερο ελληνικό νησί μετά την Κρήτη και την Εύβοια, με έκταση 1.636 τετρ.χλμ. και ακτογραμμή περίπου 370 χλμ. Για το λόγο αυτό ακόμα και μία εβδομάδα είναι λίγη για να μπορέσετε να γνωρίσετε όλες τις ομορφιές του. Ετσι, σταχυολογώντας κάποιες εξ αυτών, σας τις προτείνω. Πριν όμως αρχίσουμε την περιήγηση, να ξέρετε πως στη Λέσβο πολλά χωριά είναι διπλά. Δηλαδή ο κυρίως οικισμός και το επίνειό του. Π.χ. Καλλονή και Σκάλα Καλλονής.

Η Μυτιλήνη είναι και η πρώτη σας επαφή με το νησί αν ταξιδέψετε με πλοίο (εκτός αν πάτε Λαύριο – Σίγρι). Η πρωτεύουσα συχνά «δανείζει» το όνομά της σε ολόκληρη τη Λέσβο. Η πρώτη εντύπωση μοιάζει με πίνακα κάποιου μεγάλου ιμπρεσιονιστή. Είναι κτισμένη αμφιθεατρικά πάνω σε 7 λόφους, σαν τη Ρώμη, έχει 30.000 κατοίκους και όλα τα χαρακτηριστικά της πόλης. Υπουργείο, πανεπιστήμιο, εφετείο και πολλή κίνηση. Αλλά έχει ένα όμορφο κάστρο και εξαιρετικά νεοκλασικά, ιδίως στη συνοικία Σουράδα, στην έξοδο προς αεροδρόμιο.

Στο προάστιο Βαρειά, 4 χλμ. από το κέντρο, θα βρείτε το μουσείο του Θεόφιλου – αξίζει να το επισκεφτείτε για τους 86 πίνακες που είναι μια εικονογράφηση της Λέσβου.

Πηγαίνοντας βόρεια, θα βρούμε τον Μανταμάδο. Χτισμένος με πέτρα και κεραμίδι, τα χρώματά του δεν τον πρόδιδαν στους πειρατές. Το χωριό είναι γνωστό για το ναό του Ταξιάρχη, προστάτη του νησιού, την ομώνυμη μονή, την αγγειοπλαστική και τα κτηνοτροφικά του προϊόντα. Και βέβαια, αξίζει ένας περίπατος στα λιθόστρωτα σοκάκια με τα πετρόκτιστα σπίτια και τα αρχοντικά του 19ου αιώνα.

Πιο πάνω είναι η Σκάλα Συκαμνιάς. Στην άκρη του μικρού λιμανιού, που σκιάζεται από πλατάνια, βρίσκεται η εκκλησία της Παναγιάς της Γοργόνας για όσους έχουν διαβάσει το ομώνυμο βιβλίο του Στράτη Μυριβήλη, που ζούσε στο χωριό Συκαμνιά.

Πιο βόρεια φτάνουμε στον Μόλυβο ή Μήθυμνα, τον πιο γραφικό ίσως τόπο του νησιού και ταυτόχρονα έναν από τους πιο όμορφους μεσαιωνικούς οικισμούς που έχει να επιδείξει η Ελλάδα. Χτισμένος επάνω σε πλαγιά, με το επιβλητικό κάστρο (ένα από τα καλύτερα διατηρημένα σε ολόκληρη τη Μεσόγειο), κατακτά τον επισκέπτη από την πρώτη στιγμή. Τα πέτρινα κεραμοσκεπή σπίτια και τα πανέμορφα αρχοντικά που στέκουν στα δαιδαλώδη πλακόστρωτα καλντερίμια δημιουργούν μια ατμόσφαιρα μοναδική. Από το μικρό λιμάνι ξεκινούν πολλοί ανηφορικοί δρόμοι καθώς κι ένα μεγάλο καλντερίμι που οδηγεί στην αγορά, η οποία βρίσκεται λίγο ψηλότερα, πιο κοντά στο κάστρο. Πατρίδα του κιθαρωδού Αρίωνα, του ποιητή Αργύρη Εφταλιώτη και τόπος αγαπημένος του Ηλία Βενέζη. Ακόμα σώζεται και το καμένο σπίτι της «Δασκάλας με τα χρυσά μάτια», ηρωίδας του Μυριβήλη στο ομώνυμο έργο του.

Το κάστρο χτίστηκε την εποχή του Βυζαντίου και ενισχύθηκε την εποχή του Ενετού κατακτητή Φραγκίσκου Γατελούζου. Σήμερα έχει διαμορφωθεί σε χώρο οργάνωσης πολιτιστικών εκδηλώσεων. Αξίζει πραγματικά να διασχίσει κανείς τις τρεις διαδοχικές πύλες του και να περπατήσει στις επάλξεις του, ιδιαίτερα την ώρα του δειλινού.

Η Πέτρα, το μυθικό αγκυροβόλιο του Αχιλλέα στον Τρωικό Πόλεμο, είναι χτισμένη σε μια μικρή πεδιάδα και γύρω από ένα βράχο στον οπoίο οφείλει την ονομασία της. Ο βράχος, ένας ογκόλιθος που μοιάζει σαν να έχει «πέσει» από τον ουρανό, έχει ύψος 30 μ. και στην κορυφή του, έπειτα από 114 σκαλιά, βρίσκεται ο ναός της Παναγίας της Γλυκοφιλούσας, χτισμένος το 1747. Αξίζει ακόμα εκεί να δείτε τα παλιά αρχοντικά, το ναό του Αγίου Νικολάου, κοντά στον τεράστιο πλάτανο που βρίσκεται στην πλατεία του χωριού, και το αρχοντικό της Βαρελτζίδαινας, δυτικομακεδονικού τύπου, χτισμένο το 1740.

Προς τον Νότο, έπειτα από 27 χλμ. από την πόλη της Μυτιλήνης, φτάνουμε στην Αγιάσο, «Ελβετία» της Λέσβου, όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι λόγω του κλίματος και του πρασίνου. Καστανιές, καρυδιές, μηλιές και βυσσινιές αναδίδουν ένα μεθυστικό άρωμα και στολίζουν την περιοχή! Τα παραδοσιακά τριώροφα σπίτια με τους κλειστούς εξώστες, που στέκουν στα λιθόστρωτα δρομάκια, δημιουργούν μια πολύ όμορφη εικόνα. Από κοντά τα παραδοσιακά καφενεία, οι ταβέρνες και τα μαγαζιά με ενθυμήματα λαϊκής τέχνης.

Πιο κάτω, το Πλωμάρι, η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του νησιού, 40 χλμ. από τη Μυτιλήνη. Την τελική του μορφή, με τα τριώροφα σπίτια, τους κλειστούς εξώστες και τα μικρά ξύλινα μπαλκόνια, την πήρε τον 19ο αιώνα, οπότε ξανακτίστηκε έπειτα από μια μεγάλη πυρκαγιά. Στις αρχές του 20ού αιώνα, η ανάπτυξή του ήταν εντυπωσιακή, χάρη στο εμπόριο και στην ποτοποιία – εξάλλου είναι πανελληνίως και ίσως παγκοσμίως γνωστό για το ούζο του.

Δυτικά τώρα, πρώτη στάση στην Καλλονή, γνωστή από τον ομώνυμο κόλπο και τις σαρδέλες του. Είναι χτισμένη στη μεγαλύτερη πεδιάδα του νησιού, ενώ μέσα από το κέντρο της περνούσε ο ποταμός Τσικνιάς. Πάνω από την κοίτη του βρίσκεται το σημερινό κέντρο της πόλης, που σφύζει από ζωή λόγω της θέσης της στο νησί αλλά και των εύφορων κάμπων και του πλούσιου σε αλιεύματα κόλπου, που δίνουν εδώ και χιλιάδες χρόνια αγαθά όπως το μοναδικό μαύρο γλυκό κρασί της περιοχής, που πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσουν οι επισκέπτες. Μέσα στην κωμόπολη ενδιαφέρον αξιοθέατο είναι ο ναός της Ζωοδόχου Πηγής, χτισμένος το 1805, ενώ όλη η περιοχή γύρω από την Καλλονή είναι γεμάτη μνημεία και ερείπια χτισμάτων όλων των εποχών, απόδειξη της συνεχούς ακμής της και της έντονης πολιτιστικής και εμπορικής δραστηριότητας.

Η επόμενη στάση είναι η Ερεσός, πατρίδα της ποιήτριας Σαπφώς αλλά και του Θεόφραστου. Το χωριό είναι πολύ γραφικό, με πέτρινα σπίτια και μια όμορφη εκκλησία. Λίγο πιο κάτω καταλήγουμε στο επίνειο της Ερεσού, τη Σκάλα. Η παραλία της είναι σίγουρα μία από τις καλύτερες του νησιού, στρωμένη με λεπτό βότσαλο -τόσο που να θυμίζει άμμο- και με διάφανα, δροσερά νερά. Είναι μέρος αρκετά τουριστικό, αλλά χωρίς καταστροφικά αποτελέσματα. Ισως επειδή οι καφετέριες και οι ταβέρνες «πωλούν» εξαιρετικά καλά την παράδοση!

Τέλος, μετά 90 χλμ. φτάνουμε στη δυτικότερη άκρη του νησιού, στο Σίγρι. Ενας μικρός οικισμός και λιμάνι. Στη δυτική του άκρη βρίσκεται το κάστρο, τουρκικό κτίσμα του 1757, στημένο πάνω στα ερείπια του ενετικού κάστρου των Γατελούζων. Εξω από το Σίγρι βρίσκεται το πολύ γνωστό απολιθωμένο δάσος (15 – 20 εκατ. ετών). Πέτρινοι κορμοί σώζονται ακόμα όρθιοι, με περίμετρο που φτάνει τα 8 μέτρα και ύψος μέχρι 6,5 μέτρα. Το Απολιθωμένο Δάσος απλώνεται σε όλο το δυτικό άκρο του νησιού και από τα μέσα του 20ού αιώνα έγινε παγκοσμίως γνωστό.

ΠΩΣ ΠΑΜΕ

Αεροπορικώς, με καθημερινές πτήσεις της Olympic Air (Τ/801 801 0101) και της Aegean ( Τ/801-11-20000). Επίσης, κάποιες ημέρες της εβδομάδας, ο προορισμός εξυπηρετείται και από την Athens Airways (Τ/210-66.96.600). Και βέβαια ακτοπλοϊκώς, με ενδιάμεση στάση στη Χίο. Με τη Nel Lines (Τ/210-41.15.015) το ταξίδι διαρκεί 12 – 13 ώρες και το εισιτήριο κοστίζει 34 ­ το άτομο στην οικονομική θέση (55 ­ σε τετράκλινη εσωτερική καμπίνα) και 98 ­ το αυτοκίνητο. Με τη Hellenic Seaways (T/210-41.99.000), η διάρκεια του ταξιδιού είναι 11 ώρες και το κόστος 36,50 ­ το άτομο στην οικονομική (61,50 ­ σε τετράκλινη εσωτερική) και 99 ­ το αυτοκίνητο. Τέλος, τρεις φορές την εβδομάδα με την ΑΝΕΚ (Τ/210-41.97.420). Διάρκεια ταξιδιού: 12 – 13 ώρες. Κόστος: 37 ­ το άτομο στην οικονομική θέση, 71­ σε τετράκλινη εσωτερική καμπίνα, 103 ­ το αυτοκίνητο (έκπτωση 10% αν τα κλείσετε μετ’ επιστροφής).

ΔΙΑΜΟΝΗ

Sunrise Hotel (Eφταλού, Τ/22530-71.713, www.sunrisehotel-lesvos.com). Kτισμένο αμφιθεατρικά σε λόφο και 150 μ. από τη θάλασσα, είναι ένα εξαιρετικό τετράστερο συγκρότημα bungalows με όλα τα κομφόρ και πισίνα. Από 66 ευρώ.
Delfinia Hotel & Bungalows (Mόλυβος, Τ/22530-71.315 www.hoteldelfinia.com). Λίγο έξω από το Mόλυβο, μέσα σε καταπράσινη ιδιόκτητη έκταση 355 στρεμμάτων, με πισίνα. Από 78 ευρώ.
Αphrodite Hotel (Mόλυβος, Τ/22530-71.725, www.aphrodite-hotel-lesvos.com). Eνα καλό ξενοδοχείο με όλα τα απαραίτητα για την καλοπέρασή σας. Από 80 ευρώ.
Πανσέληνος
(Eφταλού, Τ/22530-71.905, www.panselinoshotel.gr). Tο καλό αυτό ξενοδοχείο το χωρίζει μόνο ο δρόμος από τη θάλασσα, αλλά για παν ενδεχόμενον υπάρχει και πισίνα. Στούντιο και διαμερίσματα με όλα τα κομφόρ.
Ηλιοτρόπιο
(T/22510-45.857, www.heliotrope.gr). Στο δρόμο για το αεροδρόμιο, 2 χλμ. από την πόλη. Δωμάτια καινούργια και άνετα, με θέα στη θάλασσα και όλα τα κομφόρ. Eξαιρετική εξυπηρέτηση. Από 120 ευρώ.
Ο Ελαιώνας της Γέρας (Μάρμαρο, Τ/210-94.83.533 και 6947-449.615, www.lesvoseleon.gr). Μέσα στα δέντρα του μεγάλου ελαιώνα, καλόγουστα studios και δωμάτια με καλή εξυπηρέτηση. Από 72 ευρώ.
Aeolian Gaea
(Σκάλα Καλλονής T/22530-29.990-2, www.aeoliangaeahotel.com). «Boutique Hotel» τεσσάρων αστέρων. Από 80 ευρώ.
Ειρήνη (Βατερά, Τ/22520-61.407-9, www.vatera-lesvos.com). Ομορφο μικρό ξενοδοχείο με οικογενειακή θαλπωρή και εξυπηρέτηση. Από 35 ευρώ.

Για κρατήσεις που αφορούν τη διαμονή σας επισκεφθείτε τo:
www.booking.com

ΦΑΓΗΤΟ

Ο μέσος όρος ταβερνών και εστιατορίων είναι γενικώς ανεβασμένος, κάποια όμως που έτυχε να βρω είναι εξαιρετικά.
Aχιβάδα (Τ/22510-61.571). Εξω από την πόλη, στο δρόμο για αεροδρόμιο. Θεωρείται το καλύτερο ψαρομάγαζο στο νησί, ωστόσο δοκίμασα και κρέας και το βρήκα εξαίρετο. Εξυπηρέτηση
επιπέδου.
Tρίαινα (Τ/22530-71.351). Στην παραλία του Mόλυβου, για καλά παραδοσιακά πιάτα και ψάρι. Πλούσια κάβα και καλή εξυπηρέτηση.
• Σουλάτσο (Τ/22530-52.078). Στην παραλία της Eρεσού για φρεσκότατο ψάρι και μεζεδοκαταστάσεις.
Kωστάρας (Τ/22510-31.275). Στην είσοδο της Παναγιούδας, πάνω στη θάλασσα, με πολύ καλούς ψαρομεζέδες και εξυπηρέτηση φιλική και γρήγορη.
Γιώτης (Τ/22520-41.329). Στη Nυφίδα Πολιχνίτου, ένα εξαίρετο ουζομεζεδοπωλείο με τεράστια ποικιλία θαλασσινών και τραπεζάκια στην άμμο, κάτω από τα αρμυρίκια.
Κλάβα Θεοδώρα (Τ/22510-91.420). Στη Χαραμίδα, για κρέας ή ψάρι και κυρίως για τις σαλάτες και τα λαχανικά του κτήματος.

Πηγή :http://trans.kathimerini.gr

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/2139

Καστοριά: Οδοιπορικό σε Βίτσι και Κορέστεια

Πίσω από τα βουνά του Βιτσίου, ανάμεσα στη Φλώρινα και την Καστοριά, κρύβεται ένας κόσμος ιδιαίτερος, ατμοσφαιρικός, ένα φυσικό σκηνικό όπου η ανθρώπινη ιστορία άφησε το δικό της ανεξίτηλο αποτύπωμα.

Το όρος Βίτσι ή αλλιώς Βέρνον (για τους χαρτογράφους μας που επιμένουν στη χρήση του αρχαιοπρεπούς ονόματος) επιβάλλεται με τα 2.128 μέτρα ύψος του και τα άφθονα παρακλάδια του στα όρια των νομών Καστοριάς και Φλώρινας.

Το κύριο δασικό είδος που καλύπτει τις πλαγιές του Βιτσίου είναι η οξιά, η οποία σχηματίζει πυκνά δάση.

Το κύριο δασικό είδος που καλύπτει τις πλαγιές του Βιτσίου είναι η οξιά, η οποία σχηματίζει πυκνά δάση.

Στον βορρά ο αυχένας του Πισοδερίου χωρίζει το Βίτσι από το επίσης ψηλό μεθοριακό βουνό Βαρνούντας ή Περιστέρι (2.334 μ.) και τον λιμναίο κόσμο των Πρεσπών.

Στον νότο τα στενά της Κλεισούρας, με τον παλιό οδικό άξονα Φλώρινας – Καστοριάς να σέρνεται ανάμεσα στα ορεινά περάσματα, αποκόπτουν το βουνό από το όρος Μουρίκι.

Νοτιοδυτικά το Βίτσι γλιστρά σχετικά ομαλά προς τη λεκάνη της λίμνης Ορεστιάδας, αφήνοντας τόπο για ν’ αναπτυχθεί η βυζαντινή πολιτεία της Καστοριάς, ενώ στ’ ανατολικά σβήνει με αλλεπάλληλα «σκαλοπάτια» σχηματίζοντας το οροπέδιο της Φλώρινας.

Ακολουθώντας τον οδικό άξονα που συνδέει την Καστοριά με τις Πρέσπες, το Πισοδέρι και τη Φλώρινα, ανακαλύπτουμε τον ξεχασμένο κόσμο των Κορεστείων. Πρόκειται για μια συστάδα ορεινών οικισμών (Ανω και Κάτω Κρανιώνα, Χάλαρα, Μελάς, Μακροχώρι, Μαυρόκαµπος, Αγιος Αντώνιος, Γάβρος, Κώττας και Βατοχώρι), που απλώνονται στα όρια της κοιλάδας του Λαδοπόταμου (παλιότερα Βιστρίτσα) και παρουσιάζουν έντονο αρχιτεκτονικό και πολιτισμικό ενδιαφέρον. Το χωριό Μελάς πέρασε στην ιστορία όταν στις 13 Οκτωβρίου του 1904 οι Τούρκοι σκότωσαν, ύστερα από ειδοποίηση των Βουλγάρων, τον Μίκη Ζέζα ή -όπως είναι ευρέως γνωστός- Παύλο Μελά. Το σπίτι όπου πέρασε την τελευταία του νύχτα λειτουργεί σήμερα ως μουσείο (τηλ.: 24670 84554), ενώ λίγο έξω από το χωριό βρίσκεται το κενοτάφιο όπου έθαψαν προσωρινά το ακέφαλο σώμα του Ελληνα αξιωματικού.

Ακολουθώντας τον οδικό άξονα που συνδέει την Καστοριά με το Πισοδέρι και τη Φλώρινα, ανακαλύπτουμε τον ξεχασμένο κόσμο των Κορεστείων.

Ακολουθώντας τον οδικό άξονα που συνδέει την Καστοριά με το Πισοδέρι και τη Φλώρινα, ανακαλύπτουμε τον ξεχασμένο κόσμο των Κορεστείων.

Ομως το Βίτσι καταγράφτηκε στη συνείδησή μας ως ο τόπος που ποτίστηκε με άφθονο αδελφικό αίμα. Η αλήθεια είναι πως εδώ έγιναν οι σκληρότερες και φονικότερες μάχες που καταγράφτηκαν στη νεότερη ιστορία του ελληνικού έθνους. Στις 10 Αυγούστου ξεκίνησαν οι επιχειρήσεις του σχεδίου «Πυρσός Β’» και ολοκληρώθηκαν στις 12 Αυγούστου του 1949. Σύμφωνα με το Γ.Ε.Σ., σκοτώθηκαν 256 άνδρες του «Εθνικού Στρατού» και 1.182 άνδρες και γυναίκες του «Δημοκρατικού Στρατού». Σήμερα στο πυκνοδασωμένο βουνό τίποτα δεν θυμίζει τις μαύρες εκείνες μέρες του Εμφυλίου. Η φύση επούλωσε ολοκληρωτικά τις «πληγές» που άφησαν στο σώμα του οι βόμβες νάπαλμ, οι οποίες -πριν από 60 χρόνια- κατέκαψαν το ορεινό όγκο. Εμειναν μόνο τα σημάδια πάνω στα παλιά πλινθόκτιστα σπίτια των Κορεστείων, οι τρύπες από τα πολυβόλα των αεροπλάνων που «γάζωναν» καθημερινά τις θέσεις των ανδρών του «Δημοκρατικού Στρατού», αλλά και τα τραύματα στις ψυχές των ανθρώπων που βίωσαν με τον πιο τραγικό τρόπο εκείνους τους σκληρούς καιρούς.

Πισοδέρι: Φυσικό πέρασμα

Ο Λαδοπόταμος, παραπόταμος του  Αλιάκμονα, διασχίζει την κοιλάδα των Κορεστείων.

Ο Λαδοπόταμος, παραπόταμος του Αλιάκμονα, διασχίζει την κοιλάδα των Κορεστείων.

Λίγο βορειότερα από τα Κορέστεια, στον Νομό Φλώρινας συναντάμε το Πισοδέρι, χτισμένο πάνω σ’ ένα από τα ελάχιστα φυσικά περάσματα της ορεινής Μακεδονίας, που χρησιμοποιείται αδιάλειπτα εδώ και χιλιάδες χρόνια για τη μεταφορά εμπορευμάτων από τα λιμάνια της Αδριατικής προς το Αιγαίο και γενικότερα προς την Ανατολή. Το χωριό δημιουργήθηκε γύρω από τα χάνια που υπήρχαν πάνω σε αυτόν τον ορεινό δρόμο. Οι ταξιδιώτες έβρισκαν εδώ στέγη, φαγητό και ασφάλεια προκειμένου να ανασυγκροτήσουν τις δυνάμεις τους για τη συνέχεια. Η περιοχή υπήρξε θέατρο πολεμικών επιχειρήσεων κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων. Το 1905 οι Βούλγαροι κατέλαβαν το χωριό και έκαψαν το ιστορικό μοναστήρι της Αγ. Τριάδας. Το 1916, ύστερα από σκληρή μάχη, οι σύμμαχοι κατέλαβαν το Πισοδέρι, με σκοπό να ελέγχουν το πέρασμα από τη Δύση στην Ανατολή.

Διαδρομές στο Βίτσι

Το Πισοδέρι είναι χτισμένο στη βόρεια  ράχη του Βιτσίου, πάνω σ’ ένα από τα ελάχιστα  φυσικά περάσματα της ορεινής Μακεδονίας.

Το Πισοδέρι είναι χτισμένο στη βόρεια ράχη του Βιτσίου, πάνω σ’ ένα από τα ελάχιστα φυσικά περάσματα της ορεινής Μακεδονίας.

Η πλέον ενδιαφέρουσα εκδρομή αναγνώρισης του τοπίου της ευρύτερης περιοχής του Βιτσίου ξεκινά από το χωριό Απόσκεπος, που απέχει μόλις 5 χιλιόμετρα από την Καστοριά. Ο οικισμός, χτισμένος σε δασωμένη κόχη του βουνού σε ύψος 900 μέτρων, απολαμβάνει την καλύτερη θέα της περιοχής. Θα διασχίσετε τον Απόσκεπο ακολουθώντας τον παλιό φιδίσιο δρόμο για τις Πρέσπες. Στα 10 χλμ. θα βρεθείτε στη γέφυρα του Λαδοπόταμου, στη θέση «Μπιρίκι». Τέσσερα χιλιόμετρα μετά θα συναντήσετε το χωριό Γάβρος. Λίγο πριν ο δρόμος δεξιά μας φέρνει στα Κορέστεια (Νέος Οικισμός), όπου έχουν εγκατασταθεί οι περισσότεροι κάτοικοι των γύρω χωριών. Σύντομες είναι οι προσεγγίσεις στους εντυπωσιακούς οικισμούς Κάτω και Ανω Κρανιώνα με τη χαρακτηριστική αρχιτεκτονική και την κοκκινόφαιη πλινθοδομή. Ανάμεσα στα πολλά διώροφα σπίτια ξεχωρίζει ο ναός της Αγίας Παρασκευής (1864).

Από τα Κορέστεια συνεχίζετε για ακόμη 2 χλμ., ώσπου να βρεθείτε σε χαρακτηριστική διασταύρωση. Αν πάτε ευθεία, θα φτάσετε στο χωριό Χάλαρα για να δείτε τον παλιό νερόμυλο (κτίσμα του 1900) και να συνεχίσετε, πάντα σε ασφάλτινο δρόμο, για τα χωριά Μακρυχώρι, Μελά, Ανω Μελά. Η όμορφη αυτή κοιλάδα φημίζεται για τα υπέροχα φασόλια της που ακόμα καλλιεργούν το καλοκαίρι οι ντόπιοι. Επιστρέφουμε πίσω στη γέφυρα, κοντά στα Χάλαρα, στο ύψος του βενζινάδικου. Σε αυτό το σημείο προτείνουμε να ακολουθήσετε τον επίσης ασφάλτινο δρόμο που φεύγει δεξιά. Θα περάσετε την Κοινότητα Μαυρόκαμπος και θα βγείτε στο χωριό Αγιος Αντώνιος (παλιότερα Ζέρβενι), απ’ όπου η περιήγησή σας στο βουνό Βίτσι κατευθύνεται προς Βυσσινιά – Οξιά. Το τοπίο από εδώ και πάνω βαθμηδόν μεταμορφώνεται. Τα δρυοδάση δίνουν τη σκυτάλη στα μαυρόπευκα και ψηλότερα στις οξιές. Παράλληλα, η θέα προς τα βορειοδυτικά, όπου κυριαρχούν τα βουνά του Πισοδερίου και ο επιβλητικός όγκος του Βαρνούντα, είναι πράγματι εντυπωσιακή.

Το όρος Βίτσι, με ψηλότερη κορυφή τα 2.128 μέτρα ύψος, δεσπόζει επιβλητικό ανάμεσα στους Νομούς Καστοριάς και Φλώρινας.

Το όρος Βίτσι, με ψηλότερη κορυφή τα 2.128 μέτρα ύψος, δεσπόζει επιβλητικό ανάμεσα στους Νομούς Καστοριάς και Φλώρινας.

Από Βυσσινιά μέχρι Οξιά θα καλύψετε απόσταση 5 χλμ. Η Οξιά είναι ένα μικρό συμπαθέστατο χωριό, που βρίσκεται κτισμένο στην άκρη ενός καταπράσινου οροπεδίου. Στη συνέχεια αρχίζει η έντονη ανάβαση που οδηγεί στο μικρό Χιονοδρομικό Κέντρο Βιτσίου και στις εγκαταστάσεις της Πολεμικής Αεροπορίας, στην κορφή του βουνού σε ύψος 2.000 μέτρων.

Δύο χιλιόμετρα μετά την Οξιά θα δείτε δεξιά σας τον στενότερο, αλλά ασφάλτινο δρόμο που θα σας φέρνει στο όμορφο παραδοσιακό χωριό Πολυκέρασο.

Αν και το σύνολο της προτεινόμενης διαδρομής πραγματοποιείται σε άσφαλτο, καθώς βρισκόμαστε στην καρδιά του χειμώνα, οι περιηγήσεις σε αυτό το ορεινό τμήμα της Δ. Μακεδονίας χρειάζονται ανάλογη προσοχή.

Η πλατεία του Απόσκεπου με τις 12 βρύσες. Από εδώ ξεκινά το οδοιπορικό μας στα Κορέστεια.

Η πλατεία του Απόσκεπου με τις 12 βρύσες. Από εδώ ξεκινά το οδοιπορικό μας στα Κορέστεια.

Συνήθως το πρωί, ακόμη και αν ξεκινήσετε από την Καστοριά με «μαλακό» καιρό, στα υψίπεδα του Βιτσίου θα βρείτε πάγο. Φυσικά σε καμιά περίπτωση δεν θα το αποφασίσετε αν βρίσκεται σε εξέλιξη χιονόπτωση, ενώ οι αντιολισθητικές αλυσίδες πρέπει πάντα να βρίσκονται στο πορτμπαγκάζ ακόμη και των τετρακίνητων οχημάτων.

Πολυκέρασο

Καστοριά: Οδοιπορικό σε Βίτσι και Κορέστεια

Νότια και αντιδιαμετρικά από το Πισοδέρι, πάντα όμως στη ράχη του Βιτσίου, βρίσκεται το Πολυκέρασο. Το παλιό όνομα του χωριού ήταν Τσερέσνιτσα, ονομασία που εικάζεται ότι προήλθε από τη λατινογενή λέξη τσέρι (κεράσι). Η ιστορία του Πολυκέρασου χάνεται στα βάθη των αιώνων. Μάλιστα πιθανολογείται ότι από εδώ περνούσε η Παρεγνατία Οδός, η οποία κατέληγε στο λιμάνι του Δυρραχίου. Επί τουρκοκρατίας είχε διακόσιες οικογένειες και οι κάτοικοι, εκτός από την κτηνοτροφία και τη γεωργία (κυρίως καλλιέργεια πατάτας), ασχολούνταν επίσης με την υλοτομία. Στο κέντρο του χωριού δεσπόζει ο ναός του Αγ. Νικολάου (1844) με το περίτεχνο σκαλιστό τέμπλο.

FAST INFO

Kινηματογραφικό σκηνικό: Στην περιοχή του Βιτσίου έχουν γυριστεί αρκετές κινηματογραφικές ταινίες. Από τις επικές ελληνικές παραγωγές του 1970 (π.χ. «Παύλος Μελάς») μέχρι τις ταινίες του Τζέιμς Μποντ, όπου παρουσιάζονταν οι χιονισμένες κορφές ως τοπίο των Ελβετικών Αλπεων. Πιο πρόσφατα, στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Ψυχή βαθιά» τα αρχιτεκτονικά σκέλεθρα των Κορεστείων και τα γύρω δασωμένα υψώματα του Βιτσίου αποτέλεσαν ένα ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό κινηματογραφικό σκηνικό.

Καστοριά: Οδοιπορικό σε Βίτσι και Κορέστεια

Πλίνθινα σπίτια στα Κορεστεία: Τα περισσότερα σπίτια στα Κορέστεια και κυρίως στα χωριά Ανω και Κάτω Κρανιώνα (19ος αιώνας) είναι χτισμένα από άψητους πλίνθους (πλίθρες) καμωμένους από κοκκινόχωμα που έβαζαν σε καλούπια και στέγνωναν στον ήλιο. Οι τοίχοι στηρίζονταν σε πέτρινη θεμελιοδομή και ενισχύονταν με ενδιάμεσες ξυλοδεσιές, χωρίς εξωτερικό επίχρισμα. Αυτός ο τρόπος κατασκευής συναντάται σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα, σε μεμονωμένα όμως κτίσματα.

Αρχαίοι τόποι: Η περιοχή του Πισοδερίου, παρά το μεγάλο υψόμετρο και τις αντίξοες καιρικές συνθήκες, κατοικείται από τα αρχαία χρόνια. Ιχνη αρχαίων οικισμών που έχουν εντοπιστεί εδώ, ταυτίζονται πιθανόν με την αρχαία πόλη της Πελαγονίας, το Πισσαίον. Η ευρύτερη περιοχή ήταν τότε γνωστή σαν Λυγκιστίς με πρωτεύουσα την πόλη Λύγκος.

Το Βίτσι: Το κύριο δασικό είδος που καλύπτει τις πλαγιές του Βιτσίου είναι η οξιά, η οποία σχηματίζει πυκνά δάση, ενώ εμφανίζονται αρκετές συστάδες από μακεδονίτικα έλατα και μαυρόπευκα. Στα χαμηλότερα αναπτύσσονται δάση από βελανιδιές, χωρίς όμως να λείπουν τα σφενδάμια, οι γαύροι και στις υγρές ρεματιές οι ιτιές και τα πλατάνια. Σε αυτά τα δάση διατηρείται ακόμα σεβαστός πληθυσμός λύκων, αρκούδων, αγριογούρουνων και πολλών μικρότερων θηλαστικών.

Χιονοδρομικά κέντρα Βίγλας Πισοδερίου: Βρίσκεται στη θέση Βίγλα και σε ύψος 1.650 μέτρων πάνω στον δρόμο Φλώρινας – Πρεσπών, απέχοντας 18 χλμ. από τη Φλώρινα (www.vigla-ski.gr).
Καστοριάς – Βιτσίου: Στο 22ο χλμ του δρόμου Καστοριάς – Φλώρινας (μέσω Βιτσίου) και σε υψόμετρο 1.500 λειτουργεί το μικρό χιονοδρομικό κέντρο. Πληροφορίες στον Σύλλογο Χιον. Ορειβ. Καστοριάς (τηλ.: 24670 82666 & 24670 24884).

Διαμονή

Κορέστεια (Νέος Οικισμός): «Ξενώνας Κορέστεια» (24670 83682).

Πολυκέρασος: «Ιδομενεύς» (24670 80435, www.idomeneus.gr) και «Βέρνον» (24670 22589).

Απόσκεπος: «Απόσκεπος» (24670-21480 www.aposkepos.gr) και «Bυσσινόκηπος» (24670 29721 www.hotelvissinokipos.gr).

Αντάρτικο: «Villa Rosa» (23850 45934 www.villa-rosa.gr ).

Πισοδέρι: «Μοδέστειος»(23850 45928-45800 www.vigla-ski.gr) , και «Μούσες» (23850 46581, www.mouses.gr).

Φαγητό

Στα Κορέστεια (Νέος Οικισμός) ταβέρνα «Το στέκι των κυνηγών» (24670 84933, ανοιχτή και τις καθημερινές). Εκτός από τα καλοψημένα κρεατικά, ζητήστε άγρια μανιτάρια πανέ και λαγό κοκκινιστό. Στο Μακροχώρι στην ταβέρνα «Αγκωνάρι» (24670 86075) θα φάτε από τα χέρια της κυρίας Αλεξάνδρας σπέσιαλ πιάτα της τοπικής κουζίνας, τηγανιά με πιπεριά, φασόλια φούρνου (κατόπιν παραγγελίας), ντόπιο λουκάνικο και θα πιείτε σπιτικό τσίπουρο. Στο χωριό Αντάρτικο, οι ταβέρνες «Νερόμυλος»(23850 46351), η οποία στεγάζεται σε αναπαλαιωμένο νερόμυλο, και «Villa Roza», που λειτουργεί στον ομώνυμο ξενώνα (δοκιμάστε αγριογούρουνο από ζώα που εκτρέφει ο ιδιοκτήτης). Ψησταριές θα βρείτε στο χωριό Οξιά. Ξεχωρίζουμε την νέα ταβέρνα «Ο Πέτρος», όπου εκτός των άλλων θα δοκιμάσετε άγρια μανιτάρια.

Στον Απόσκεπο, στην πλατεία με τις βρύσες υπάρχουν δύο ψησταριές.

Κείμενο: Θοδωρής Αθανασιάδης
Φωτογραφίες: www.viewsofgreece.gr

Πηγή : http://www.ethnos.gr/

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/1989

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση