Κατηγορία: Ν.Ε Γλώσσα Γυμνασίου

 Σημεία στίξης της νέας ελληνικής γλώσσας

ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΗΣ

to teliko n-grafi kai profora

lexiko ths ellhnikhs os ksenhs glossas

ΓΕΝΙΚΑ : Τα σημεία στίξης επιτελούν δυο κύριεςλειτουργίες:α)δηλώνουν διάφορες σημασιοσυντακτικές σχέσεις και β) σχολιάζουν τα γραφόμενα.
Η τελεία, η άνω τελεία και το κόμμα είναι κατ᾿ εξοχήν «παυστικά» σημεία στίξης· αποδίδουν δηλαδή τις παύσεις του προφορικού λόγου.
Το θαυμαστικό, το ερωτηματικό και τα αποσιωπητικά αποδίδουν τον επιτονισμό, την διακύμανση της φωνής, και έχουν κυρίως εκφραστική λειτουργία.
Πολλές σημασιοσυντακτικές σχέσεις του κειμένου, όπως η παράθεση, η επεξήγηση, η παράθεση επιθέτων, η διάκριση δευτερευουσών προτάσεων από τις κύριες, τα όρια των προτάσεων, ορισμένα είδη προτάσεων (καταφατικές, ερωτηματικές), η μορφή του λόγου (ευθύς, πλάγιος), η υπόταξη και η παράταξη, η παράθεση ομοίων όρων δηλώνονται με την στίξη.
Τα εισαγωγικά και η παύλα του διαλόγου (μονή παύλα), βοηθούν τον αναγνώστη να παρακολουθήσει την εναλλαγή των προσώπων στον διάλογο, καθώς και να διακρίνει τα λόγια των προσώπων, εντός εισαγωγικών, από το υπόλοιπο κείμενο.
Με τα εκφραστικά σημεία στίξης υποδηλώνεται η προσωπική στάση του γράφοντος απέναντι στο κείμενό του.
Η απορία, η επιφύλαξη, ο θαυμασμός, η ειρωνεία, ο δισταγμός, η αποσιώπηση, που δηλώνονται με το ερωτηματικό, τα εισαγωγικά, το θαυμαστικό, τα αποσιωπητικά δεν είναι παρά ένα είδος σχολιασμού του κειμένου από τον ίδιο τον δημιουργό του που εκφράζεται με τρόπο έμμεσο και οικονομικό μέσω της στίξης.

ΓΙΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΙΔΗΣΗ
•Άνω τελεία (·): χωρίζει δυο μέρη μιας φράσης που σχετίζονται μεταξύ τους αντιθετικά, ιδίωςόταν το δεύτερο μέρος συμπληρώνει ή επεξηγεί το νόημα του πρώτου [αυτός δεν είναι άνθρωπος· είναι θηρίο ανήμερο]
•Κόμμα (,): εφιστά την προσοχή του αναγνώστη σε μια λέξη ή φράση [γι᾿ αυτό, είναιεπιτακτική ανάγκη να συνηθίσουμε, από την παιδική μας ηλικία μάλιστα, στην ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων]
•Διπλή τελεία (:) : πριν από αυτούσια παράθεση λόγων άλλου, που κλείνονται σε εισαγωγικά /πριν από απαρίθμηση, ερμηνεία, επακόλουθο
•Ερωτηματικό (;): σε παρένθεση, δείχνει ειρωνεία, αμφιβολία
•Θαυμαστικό (!): υπογραμμίζει την εντύπωση από κάτι απίστευτο ή ανόητο / μέσα σεπαρένθεση δηλώνει απορία / [αποδοχή (επιδοκιμασία, συμφωνία, ενθάρρυνση, ευχάριστηέκπληξη) – απόρριψη (αποδοκιμασία, αποστροφή, αγανάκτηση, αποκλεισμό, αποθάρρυνση, κατάπληξη) – αμφιβολία (απορία, δισταγμό, αμηχανία, αμφισβήτηση)]
•Αποσιωπητικά (…): όταν υποδηλώνεται συγκίνηση ή μένει ατελείωτη μια φράση. Όταν όμως προηγούνται μιας λέξης ή φράσης, υποδηλώνουν ειρωνεία ή προαναγγέλλουναστεϊσμό/ παραδοξολογία
•Διπλή παύλα (— —): απομονώνει μέρος του κειμένου. Ό,τι περικλείεται σε διπλή παύλα είναι συνήθως απαραίτητη παρεμβολή στην συνέχεια του λόγου
•Παρένθεση (): κλείνει μια λέξη ή φράση που εξηγεί ή συμπληρώνει τα λεγόμενα· πρόκειται για μια μικρή παρέκβαση
•Εισαγωγικά (« »): κλείνουν τα λόγια κάποιου, όπως ακριβώς τα είπε /ρητά, παροιμίες / λέξεις ή φράσεις που δεν χρησιμοποιούνται με το συνηθισμένο τους νόημα ή χρησιμοποιούνται ειρωνικά / τίτλοι βιβλίων – περιοδικών, ονόματα εφημερίδων (πλοίων, επιγραφές), όταν δεν τυπώνονται με πλάγια στοιχεία [εφημερίδα «Το Βήμα» /Το Βήμα]

Πηγή : http://www.scribd.com/%CE%94%CE%92%CE%BB%CE%B1%CF%87%CE%BF%CE%B4%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82/d/48282446-%CE%A3%CE%97%CE%9C%CE%95%CE%99%CE%91-%CE%A3%CE%A4%CE%99%CE%9E%CE%97%CE%A3

ΣΤΙΞΗ
Το κυριότερο όργανο επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων είναι ο λόγος, προφορικός και γραπτός. Στον προφορικό λόγο αποδίδουμε αποτελεσματικά το νόημα αυτών που θέλουμε να πούμε, χρησιμοποιώντας κατά την εκφορά των προτάσεων τον επιτονισμό (κύμανση της φωνής, χρωματισμός, ανύψωση ή κατέβασμα του τόνου) και τις παύσεις, μέσω των οποίων αποδίδονται τα συναισθήματα του ομιλητή, η διάθεσή του, η στάση του, η ψυχολογία του, αλλά και το είδος των προτάσεων που διατυπώνονται – ερωτηματικές, επιφωνηματικές κτλ.. Στο γραπτό λόγο όμως δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα, δεν μπορούμε δηλαδή να παραστήσουμε αυτό που δείχνει η φωνή μας. Έτσι, στη θέση του επιτονισμού, χρησιμοποιούνται τα σημεία της στίξης, τα οποία είναι ο καθρέφτης του ηχοχρώματος του προφορικού λόγου στο γραπτό. Η στίξη διαδραματίζει επομένως σημαντικό ρόλο στην απόδοση του νοήματος, βοηθά ουσιαστικά στην κατανόηση του κειμένου και συμβάλλει καθοριστικά στην ποιότητα της επικοινωνίας. Δε χρησιμοποιείται αυθαίρετα στο λόγο αλλά υπακούει σε ορισμένους κανόνες, αν και εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις προθέσεις του γράφοντος.
Κάποια σημεία στίξης παρουσιάζουν πολυσημία στη λειτουργία τους, δηλαδή ένα σημείο μπορεί να δηλώνει αρκετά διαφορετικά νοήματα ανάλογα με τη χρήση του.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της πολυσημίας είναι το θαυμαστικό. Οι διαφορετικές χρήσεις του θαυμαστικού αντιστοιχούν σε διαφορετικούς τύπους διακύμανσης της φωνής στον προφορικό λόγο.
Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δηλώσει την επιδοκιμασία του ομιλητή στα λεγόμενα, όπως:
Η κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης είναι αρκούντως ικανοποιητική!
Μπορεί όμως και να χρησιμοποιηθεί με τον αντίθετο τρόπο, για να δηλώσει δηλαδή την αποδοκιμασία του προς τα λεγόμενα:
Η κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης είναι πραγματικά απαράδεκτη!
Τα σημεία της στίξης διακρίνονται ως προς τη λειτουργία τους σε:
Συντακτικά, όταν χρησιμοποιούνται για να χωρίσουν το γραπτό λόγο σε μέρη, σε συντακτικές ενότητες.
Σχολιαστικά, όταν χρησιμοποιούνται για να αποδώσουν στο γραπτό λόγο τις επιτονικές διακυμάνσεις της φωνής του ομιλητή. Όταν τα συναντάμε μ’ αυτό το ρόλο, κάνουμε λόγο για τη «στίξη ως σχόλιο». Ως τέτοια χρησιμοποιούνται κυρίως: το θαυμαστικό, το ερωτηματικό, τα αποσιωπητικά και τα εισαγωγικά αν και ο γράφων μπορεί να χρησιμοποιήσει ως σχόλιο οποιοδήποτε σημείο της στίξης.

Συντακτικά                                                            Σχολιαστικά
τελεία                                                                           θαυμαστικό
άνω τελεία                                                                   ερωτηματικό
διπλή τελεία                                                                αποσιωπητικά
κόμμα                                                                           εισαγωγικά
παύλα
διπλή παύλα
παρενθέσεις
αγκύλες

Α. Η Γραμματικο-συντακτική λειτουργία της στίξης
Τελεία (.)
Χρησιμοποιείται για να δηλώσει:
– το τέλος περιόδου
– σύντμηση λέξεων
– συντομογραφίες
Άνω τελεία (·)
Σημειώνεται για να δηλώσει:
– το τέλος ημιπεριόδου
Η ημιπερίοδος έχει μεν νοηματική αυτοτέλεια, όχι όμως και ολοκληρωμένο νόημα. Για να ολοκληρωθεί, είναι απαραίτητο και το τμήμα του λόγου που ακολουθεί.
Διπλή τελεία (:)
Χρησιμοποιείται για:
– να εισαγάγει παράθεμα
– να εισαγάγει κατάλογο στοιχείων
– να εισαγάγει γνωμικό, παροιμία κ.τ.λ.
– να συνδέσει προτάσεις από τις οποίες η δεύτερη επεξηγεί την πρώτη ή είναι αποτέλεσμα της πρώτης
– να γίνει διάκριση μεταξύ θέματος και σχολίου σε κείμενα επιγραμματικού χαρακτήρα
Κόμμα (,)
Είναι ίσως το συχνότερο σημείο στίξης και χρησιμοποιείται:
– σε ασύνδετο σχήμα
– στην αρχή και το τέλος παρενθετικής πρότασης
– πριν και μετά την κλητική προσφώνηση
– στην παράθεση και την επεξήγηση
– στις δευτερεύουσες επιρρηματικές προτάσεις εκτός από τις ειδικές, τις ενδοιαστικές, τις πλάγιες ερωτηματικές και τις βουλητικές (όταν όμως αυτές χρησιμοποιούνται ως επεξηγήσεις, τότε το κόμμα μπορεί να σημειωθεί)
Παύλα (-)
Χρησιμοποιείται για να δηλώσει:
– την εναλλαγή προσώπων στο διάλογο
– το διάστημα μεταξύ δυο ορίων
– την ένωση στοιχείων
– τη διάζευξη
Διπλή παύλα (- -)
Χρησιμοποιείται για:
– την οριοθέτηση παρενθετικών σχολίων
Τα σχόλια αυτά είναι επεξηγηματικά ή συμπληρωματικά και θεωρούνται αρκετά χρήσιμα ώστε να συμπεριλαμβάνονται στα γραφόμενα.
Παρενθέσεις ( ) και Αγκύλες ([ ] { } < >)
Σημειώνονται για να συμπεριλάβουν:
– παραπομπές
– πηγές παραθεμάτων
– επεξηγηματικά στοιχεία
– σχόλιο που επεξηγεί ή συμπληρώνει αλλά είναι επουσιώδες

Β. Η στίξη ως σχόλιο
Θαυμαστικό (!)
Ως σχόλιο χρησιμοποιείται γενικά για να δώσει έμφαση στο συναίσθημα. Ειδικότερα, για να δηλώσει:
– θαυμασμό
– έκπληξη
– ειρωνεία
– απορία
– αμφισβήτηση
– αποφασιστικότητα
– ανησυχία
– για να υπογραμμιστεί η εντύπωση από κάτι απίστευτο αλλά και αμφιβολία, υπερβολή, πάθος, φόβο, πόνο, χαρά, ελπίδα, κ.ά.
Παραδείγματα:
α) θαυμασμός: Εξαιρετική η ερμηνεία του ρόλου!
β) έκπληξη: Κανένας υπεύθυνος δε σκέφτηκε ότι τέτοιες παραγωγικές δραστηριότητες θα προκαλέσουν προβλήματα στο φυσικό περιβάλλον!

Όταν το θαυμαστικό βρίσκεται εντός παρενθέσεων στο εσωτερικό της πρότασης, δηλώνει έκπληξη σε σχέση με ένα από τα στοιχεία του μηνύματος.
Οι αποφάσεις λήφθηκαν δια βοής (!) στο Συνέδριο του κόμματος.
γ) ειρωνεία: Φαίνεται πως κανένας Γερμανός πολίτης δε γνώριζε την ύπαρξη στρατοπέδων συγκέντρωσης !
Σπουδαίος πολιτικός !!!
δ) απορία: Τι παράξενη συμπεριφορά!
ε) αμφισβήτηση: Πιστεύεις κι εσύ τέτοια πράγματα!
στ) αποφασιστικότητα: Θέλω γράμματα! Αποκρίθηκε ο μικρός αυθόρμητα, μηχανικά, χωρίς να σκεφτεί τι έλεγε με το ίδιο πάντα αφαιρεμένο και παράξενο ύφος*.
ζ) ανησυχία: Από την εκπομπή ρύπων όμως, κινδυνεύουν και οι υπαίθριες αρχαιότητες!
η) για να υπογραμμιστεί η εντύπωση από κάτι απίστευτο : Και όμως, ο πολίτης συχνά, εκλαμβάνει ως αληθινό το ψευδές, όταν αυτό προβάλλεται ως τέτοιο από τα ΜΜΕ!

Με την απλή συντακτική του χρήση το θαυμαστικό σημειώνεται:
– ύστερα από επιφωνήματα ή επιφωνηματικές φράσεις
– σε προστακτικές

Ερωτηματικό (;)
Ως σχόλιο, μπορεί να δηλώνει:
– προβληματισμό
– προτροπή
– ειρωνεία
– αμφισβήτηση της αξιοπιστίας μιας θέσης
– αμφιβολία
– διατύπωση ρητορικής ερώτησης (ερώτησης δηλαδή της οποίας η απάντηση είναι αυτονόητη)
– πρόθεση του γράφοντος να αφυπνίσει τον αναγνώστη
αλλά και για να δείξει απειλή, να προκαλέσει το ενδιαφέρον, να δώσει παραστατικότητα.
Παραδείγματα:
α) προβληματισμό: Γιατί άραγε επιλέχτηκε μια εικόνα ως αφόρμηση και όχι ένα κείμενο;
β) προτροπή: Δεν πρέπει οι νέοι να συμμετέχουν ενεργητικά στις κοινωνικές διαδικασίες;
γ) ειρωνεία: Τέτοια ανασφάλεια νιώθουμε πια ως εθνικό σύνολο;
δ) αμφισβήτηση της αξιοπιστίας μιας θέσης: Είναι παιχνίδι η ζωή;
ε) αμφιβολία: Ο κατάλληλος(;) άνθρωπος στην κατάλληλη θέση.

Όταν το ερωτηματικό βρίσκεται εντός παρενθέσεων στο εσωτερικό της πρότασης, δηλώνει αμφιβολία / αμφισβήτηση σε σχέση με ένα από τα στοιχεία του μηνύματος.

στ) διατύπωση ρητορικής ερώτησης: Δεν έχει πια αποδείξει η ζωή πώς η τεχνολογία έχει το πρόσωπο του Ιανού;
ζ) πρόθεση του γράφοντος να αφυπνίσει τον αναγνώστη: Δεν είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι η βλάβη στο φυσικό περιβάλλον είναι παράλληλα και ηθική βλάβη;

Αποσιωπητικά (…)
Ως σχόλιο ο γράφων τα χρησιμοποιεί για να δηλώσει:
– κάποιο υπονοούμενο το οποίο πρέπει να συμπεράνει ο αναγνώστης
– στιγμιαία παύση της ανάγνωσης πριν από ένα στοιχείο του μηνύματος στο οποίο πρέπει ο αναγνώστης να εστιάσει την προσοχή του
– συγκίνηση
– ντροπή
– δισταγμό
– απειλή
– προβληματισμό
Παραδείγματα:
α) κάποιο υπονοούμενο το οποίο πρέπει να συμπεράνει ο αναγνώστης: Παρά τα όσα είχαν ανακοινωθεί, ο υπουργός δεν παραβρέθηκε στη συνάντηση των συνδικαλιστών…
β) στιγμιαία παύση της ανάγνωσης πριν από ένα στοιχείο του μηνύματος στο οποίο πρέπει ο αναγνώστης να εστιάσει την προσοχή του: Γλώσσα είναι…ολόκληρος ο λαός σύμφωνα με τους Φλαμανδούς.
γ) συγκίνηση: Μέσα στην πικρή μοναξιά της φυλακής, έφερε ξάφνου στο μυαλό του τους πολιτικούς κρατούμενους άλλων εποχών…κι ένιωσε παράξενα συντροφευμένος για λίγο.
δ) ντροπή: Στην εποχή της κατανάλωσης, το μέτρο, κύρια φιλοσοφική αρχή των αρχαίων Ελλήνων, μας είναι πια ολωσδιόλου ξένο…τι να πει πια κανείς;
ε) δισταγμό: Η ατομική αντίσταση…ναι, να ηρωοποιείται, αλλά όχι να ιεροποιείται.
στ) απειλή: Λύματα, φυτοφάρμακα, σκουπίδια…ο πολιτισμός μας πολιορκείται ασφυκτικά από τα ίδια του τα απορρίμματα.
ζ) προβληματισμό: Ο ντόπιος τουρίστας αντιμετωπίζεται από την τουριστική βιομηχανία ρατσιστικά…

Εισαγωγικά (« »)
Ως σχόλιο, χρησιμοποιούνται δηλώνοντας:
– αποστασιοποίηση του γράφοντος από τα γραφόμενα
– μεταφορική χρήση μιας λέξης του κειμένου
– έμφαση
– αμφισβήτηση
– ειρωνεία
Παραδείγματα:
α) αποστασιοποίηση του γράφοντος από τα γραφόμενα, απαξίωση μιας έννοιας: Περιορισμένα «κέρδη» άφησε στο λαό μας η μεταναστευτική πολιτική που ακολούθησε ως τώρα.
β) μεταφορική χρήση μιας λέξης του κειμένου: Γερή «γροθιά» δέχτηκε ο αθλητισμός προχθές την Κυριακή από τη δράση ταραχοποιών στοιχείων στα γήπεδα.
γ) έμφαση: Αρχίζω την κάθε μέρα μου προφέροντας τη λέξη «Ελευθερία».
δ) αμφισβήτηση: Έτσι, οι ντόπιοι πληθυσμοί σ’ αυτές τις χώρες του πλανήτη, έπεσαν θύματα της απληστίας των «πολιτισμένων» λευκών.
ε) ειρωνεία : Ο υπεύθυνος έφτασε στο χώρο με τη «συντροφιά» αστυνομικών δυνάμεων.

■ Νεοελληνική Γραμματική, Αναπροσαρμογή της Μικρής Νεοελληνικής Γραμματικής του Μανόλη Τριανταφυλλίδη, ΟΕΔΒ, Αθήνα, 2006
■ Νεοελληνική Γλώσσα, Γ΄ Γυμνασίου, Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, ΟΕΔΒ, Έκδοση Α΄, Αθήνα 2006
■ Έκφραση Έκθεση, Ενιαίου Λυκείου, τεύχος Β΄, ΟΕΔΒ, Έκδοση Γ΄, Αθήνα 2004
■ Γραμματική της Νέας Ελληνικής, Δομολειτουργική – Επικοινωνιακή, Χρ. Κλαίρης – Γ. Μπαμπινιώτης, γ΄ έκδοση, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2005
■ Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Γ. Μπαμπινιώτης, Κέντρο Λεξικολογίας, Αθήνα 1998
■ Εισαγωγή στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και Στοιχεία Δημοσιογραφίας, Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου, ΥΑΠ Μέσης Εκπαίδευσης, Λευκωσία 2002

Πηγή : http://www.schools.ac.cy/

Πηγή : blogs.sch.gr/milkappis/

Τα Greeklish (Γκρίκλις), από τις λέξεις greek (ελληνικά) και english (αγγλικά) είναι η απεικόνιση, (γραφή) της ελληνικής γλώσσας με λατινικό αλφάβητο, γι’ αυτό ονομάζονται λατινοελληνικά. Άρχισαν να διαδίδονται εντατικά τα τελευταία 10 με 15 χρόνια λόγω του ότι στο παρελθόν ήταν δύσκολη η αναγνώριση των ελληνικών χαρακτήρων από τους υπολογιστές, γιατί δεν παρείχαν ανάλογη υποστήριξη όλα τα υπολογιστικά συστήματα, αλλά και διότι δεν υποστήριζαν τα κινητά τηλέφωνα ελληνικούς χαρακτήρες στα μηνύματα (SMS). Στην εποχή μας έχουν ξεπεραστεί αυτά τα προβλήματα αλλά βλέπουμε όλο και περισσότερους νέους να χρησιμοποιούν στις επικοινωνίες τους αυτήν την επιεικώς απαράδεκτη και αδιαφιλονίκητα επισφαλής γραφή. Έχω την εντύπωση ότι τα λατινοελληνικά (greeklish) υπάρχουν ακόμα κυρίως λόγω της λεξιπενίας και της γλωσσικής ένδειας που χαρακτηρίζει σήμερα ένα σημαντικό ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού και κυρίως τους νέους, που αν δεν ενδιαφερθούν να αντιμετωπίσουν το γλωσσικό πρόβλημά τους και να βελτιωθούν, και συνεχίσουν να χρησιμοποιούν τα λατινοελληνικά ως οπλοστάσιο στην αμάθειά τους, θα έχει ως αποτέλεσμα να παραμείνουν αγράμματοι.

Όπως καταλαβαίνετε η ελληνική γλώσσα είναι ένας θησαυρός που καμιά άλλη χώρα δεν διαθέτει. Μια γλώσσα που μιλιέται στον ίδιο τόπο, σε ευθεία γραμμή, εδώ και πάνω από 3.500 χρόνια και γράφεται πάνω από 28 αιώνες. Είναι η γλώσσα που στηρίζει και αναπτύσσει την σκέψη, οδηγώντας σε πολύπλοκους συνειρμούς και σωστές πράξεις. Δεν είναι ένα απλό εργαλείο η ελληνική γλώσσα. Είναι η ιστορία μας, είναι ο πολιτισμός μας, είναι η σκέψη μας, είναι η νοοτροπία μας, είναι η ταυτότητά μας. Πάνω από όλα η γλώσσα μας είναι αξία.

Τα greeklish είναι ο καλύτερος δρόμος αποξένωσης από την εικόνα της λέξης και κατά συνέπεια από την ίδια την γλώσσα. Οι τελευταίες έγκυρες μελέτες φέρνουν στο φως της δημοσιότητας συγκλονιστικά στοιχεία για τις «βλάβες» που μπορούν να προκαλέσουν τα λατινοελληνικά (greeklish) στη γλωσσική ικανότητα τόσο του χρήστη τους, όσο και του αποδέκτη τους. Αυτό σίγουρα θα το πληρώσουν ακριβά οι νέοι άνθρωποι, διότι χάνουν το οπτικό ίνδαλμα της λέξης με αποτέλεσμα να τους αποξενώνει απ’ την ορθογραφία και τη σημασία της, καταργώντας κανόνες της με την έλλειψη τονισμού, την έλλειψη των σημείων στίξης, τη χρήση αγγλικών σημείων στίξης, ενώ ενισχύουν τα ορθογραφικά λάθη (π.χ. ο αντί για ω), τα φωνητικά λάθη (κυρίως στους φθόγγους π.χ. κς αντί για ξ), τη σύντμηση λέξεων (π.χ. tespa αντί τέλος πάντων, tpt αντί για τίποτα, dld αντί για δηλαδή κ.α.), τη λάθος χρήση χρόνου ή προσώπου στα ρήματα, τη λάθος πτώση στα ουσιαστικά και την αντικατάσταση λέξης με άλλη, με εντελώς διαφορετική σημασία … και ως αποτέλεσμα με το πέρασμα του χρόνου η γλωσσική ικανότητα του χρήστη τους ολοένα και φθίνει. Άλλα προβλήματά τους είναι ότι κουράζουν τον αναγνώστη και ότι είναι ακαλαίσθητα.

Αν ρωτήσεις τους υποστηρικτές των απαίσιων greeklish θα επικαλεστούν ταχύτητα στο γράψιμο και ξεκούραστη γραφή αφού δεν χρειάζεται ορθογραφία, επίσης θα σου πουν συνήθεια ή ακόμα και μόδα … δηλαδή βολευόμαστε επειδή είμαστε ανορθόγραφοι και τεμπέληδες και πετάμε στα άχρηστα την γλώσσα μας που έχει τόσα να μας προσφέρει … με δύο λέξεις αυτοκαταστρέφουμε την δημιουργική σκέψη μας.

Δεν είναι τυχαίο που η «Ακαδημία Αθηνών» εξέδωσε διακήρυξη εναντίον κάθε προσπάθειας για την αντικατάσταση του ελληνικού αλφαβήτου από το λατινικό, όπου με λίγα λόγια λέει:

«Η τάση και προσπάθεια να αντικατασταθεί το ελληνικό αλφάβητο από το λατινικό επιδιώκει να καταφέρει καίριο πλήγμα κατά της ελληνικής σκέψης και όλων των πτυχών του ελληνικού πολιτισμού που εκφράζονται με γραπτά κείμενα, αλλά και των γένει ανθρωπιστικών σπουδών. Η γλώσσα μας η αρχαιότατη αλλά πάντα σύγχρονη και ζώσα, αυτή η γλώσσα που εμπλούτισε όχι μόνο τη λατινική, αλλά και τις κυριότερες ευρωπαϊκές γλώσσες, που έχει και οπτικά συνδεθεί άρρηκτα με το αλφάβητό της, δεν είναι δυνατό να υποστεί μείωση με την κατάργησή του από εμάς τους ίδιους. Είναι αδιανόητο να δεχθούμε ως Έλληνες την μεταμφίεση της γραφής μας με την κατάργηση πολλών γραμμάτων της, που δεν πέρασαν στο λατινικό αλφάβητο, και με την αντικατάστασή τους από άλλα υποτίθεται ηχητικώς παραπλήσια γράμματά του. Όταν άλλοι λαοί, μάχονται ως σήμερα να διατηρήσουν μέχρι τη τελευταία τους λεπτομέρεια τον τρόπο γραφής των κειμένων τους με το δικό τους αλφάβητο, εδώ, με την δικαιολογία της δήθεν διευκόλυνσής μας στην παγκόσμια επικοινωνία, επιχειρείται η αντικατάσταση του ελληνικού αλφαβήτου των 2.500 και πλέον χρόνων με το λατινικό. Ως λαός, που μέσα από το ίδιο αλφάβητο της γλώσσας του μετέδωσε τον πολιτισμό σε όλο των κόσμο, εμείς οι Έλληνες δεν είναι δυνατόν παρά να αρνούμεθα να εγκαταλείψουμε την ιστορική μας γραφή. Όχι μόνο γιατί αχρηστεύεται ένα από τα θεμελιακά στοιχεία του πολιτισμού μας, αποκόβοντάς μας από τις μέχρι σήμερα εκδηλώσεις του, αλλά και γιατί έτσι αγνοείται η σχέση αλφαβήτου και γλώσσας. Μιας γλώσσας, που ο τρόπος της γραπτής της απόδοσης έμεινε αναλλοίωτος επί ολόκληρες χιλιετίες ως σήμερα. Θεωρούμε ανόσια αλλά και ανόητη κάθε προσπάθεια να αντικατασταθεί η ελληνική γραφή».

Τα greeklish λοιπόν είναι μια απάτη, που προσπαθεί να εξαπατήσει τους νέους παγιδεύοντας τους σε μονοπάτια αγραμματοσύνης και περιορισμού του εύρους σκέψης τους, αφού όπως είναι παγκοσμίως αποδεχτό μόνο η ελληνική γλώσσα με το πλήθος λέξεων της και την πολυπλοκότητα στις έννοιές της βοηθάει τον εγκέφαλο να φτάσει σε ανώτατο ατραπό σκέψης.