Αδίδακτο Κείμενο : Θουκυδίδης, 5.112.1-5.113.1

Η απόφαση των Μηλίων και η αντίδραση των Αθηναίων

[5.112.1] Καὶ οἱ μὲν Ἀθηναῖοι μετεχώρησαν ἐκ τῶν λόγων• Οἱ δὲ Μήλιοι κατὰ σφᾶς αὐτοὺς γενόμενοι, ὡς ἔδοξεν αὐτοῖς παραπλήσια καὶ ἀντέλεγον, ἀπεκρίναντο τάδε. [5.112.2] «Οὔτε ἄλλα δοκεῖ ἡμῖν ἢ ἅπερ καὶ τὸ πρῶτον, ὦ Ἀθηναῖοι, οὔτ’ ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ πόλεως ἑπτακόσια ἔτη ἤδη οἰκουμένης τὴν ἐλευθερίαν ἀφαιρησόμεθα, ἀλλὰ τῇ τε μέχρι τοῦδε σῳζούσῃ τύχῃ ἐκ τοῦ θείου αὐτὴν καὶ τῇ ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων καὶ Λακεδαιμονίων τιμωρίᾳ πιστεύοντες πειρασόμεθα σῴζεσθαι. [5.112.3] Προκαλούμεθα δὲ ὑμᾶς φίλοι μὲν εἶναι, πολέμιοι δὲ μηδετέροις, καὶ ἐκ τῆς γῆς ἡμῶν ἀναχωρῆσαι σπονδὰς ποιησαμένους αἵτινες δοκοῦσιν ἐπιτήδειοι εἶναι ἀμφοτέροις.»
[5.113.1] Οἱ μὲν δὴ Μήλιοι τοσαῦτα ἀπεκρίναντο• Οἱ δὲ Ἀθηναῖοι διαλυόμενοι ἤδη ἐκ τῶν λόγων ἔφασαν «ἀλλ’ οὖν μόνοι γε ἀπὸ τούτων τῶν βουλευμάτων, ὡς ἡμῖν δοκεῖτε, τὰ μὲν μέλλοντα τῶν ὁρωμένων σαφέστερα κρίνετε, τὰ δὲ ἀφανῆ τῷ βούλεσθαι ὡς γιγνόμενα ἤδη θεᾶσθε, καὶ Λακεδαιμονίοις καὶ τύχῃ καὶ ἐλπίσι πλεῖστον δὴ παραβεβλημένοι καὶ πιστεύσαντες πλεῖστον καὶ σφαλήσεσθε.»

[Λεξιλόγιο]
μεταχωρῶ ἐκ τῶν λόγων= αποχωρώ από τη συνδιάσκεψη/από τις συνομιλίες //γίγνομαι καθ’ ἑαυτόν= μένω μόνος μου. Εδώ, συνδιασκέπτομαι μόνος μου //τιμωρία= βοήθεια //προκαλῶ= προτείνω //διαλύομαι= αποχωρώ, απομακρύνομαι // βούλευμα= απόφαση //παραβάλλομαι= στηρίζω //σφάλλω= αποτυγχάνω

[συντακτικά]
ἐκ τῶν λὀγων= εμπρόθετος της απομάκρυνσης // ὡς ἔδοξεν αὐτοῖς παραπλήσια= αιτιολογική πρόταση // οἰκουμένης= χρονικοϋποθετική μετοχή (= ὅταν οἰκῆται… ἀφαιρησόμεθα) ή επιθετική μετοχή (ως μετοχή μέσου ενεστώτα) // τῇ τύχῃ, τῇ τιμωρίᾳ= δοτικές του τρόπου //μηδετέροις= δοτική αντικειμενική από το πολέμιοι //διαλυόμενοι = χρονική μετοχή που δηλώνει το σύγχρονο (=ἐπεί διελύοντο) // ἀπὸ τῶν βουλευμάτων= εμπρόθετος της αιτίας // τῷ βούλεσθαι= δοτική του τρόπου //

Μτφρ. Ε.Κ. Βενιζέλος. [1940] 1960. Θουκυδίδου Ιστορίαι. Ι–ΙΙ. 2η έκδ. Αθήνα: Βιβλιοπωλείον της Εστίας. (1η έκδ. Οξφόρδη: Οxford University Press).
[5.112.1] Οι Αθηναίοι απεχώρησαν της συνδιασκέψεως και οι Μήλιοι, συνδιασκεφθέντες κατ’ ιδίαν απεφάσισαν να επιμείνουν εις την άρνησίν των και απήντησαν τα εξής: [5.112.2] «Ούτε την πρώτην απόφασίν μας μεταβάλλομεν, Αθηναίοι, ούτε θα θελήσωμεν, εις διάστημα ολίγων στιγμών, να στερηθώμεν την ελευθερίαν πόλεως, την οποίαν κατοικούμεν επί επτακόσια ήδη έτη. Στηριζόμενοι, τουναντίον, και εις την τύχην, η οποία κατά θείαν συγκατάβασιν μας επροφύλαξε μέχρι τούδε, και εις την βοήθειαν των ανθρώπων και ήδη των Λακεδαιμονίων, θα προσπαθήσωμεν να σωθώμεν. [5.112.3] Σας προτείνομεν όμως να δεχθήτε την φιλίαν και ουδετερότητά μας, και αποσυρθήτε του εδάφους μας, αφού συνομολογήσωμεν ειρήνην, η οποία θα κριθή συμφέρουσα δι’ αμφοτέρους.»
[5.113.1] Τα ολίγα ταύτα απήντησαν οι Μήλιοι. Οι Αθηναίοι, εξ άλλου, αποχωρούντες ήδη οριστικώς εκ της συνδιασκέψεως, είπαν: «Εάν κρίνωμεν λοιπόν από την απόφασίν σας αυτήν, είσθε οι μόνοι, οι οποίοι κρίνετε καθαρώτερα τα μέλλοντα παρά τα προ των οφθαλμών σας ευρισκόμενα, και παρασυρόμενοι από την επιθυμίαν σας, βλέπετε τα αόρατα ως να ήσαν πραγματοποιηθέντα ήδη. Εστηρίξατε τα πάντα εις τους Λακεδαιμονίους, και τύχην και ελπίδας, και θα χάσετε τα πάντα.»