spkokkinos’s blog

Ο Νίκος Μπακουνάκης στο ΒΗΜΑ της 2ας Δεκεμβρίου 2013, στο ένθετο για τα βιβλία, έκανε την παρουσίαση ενός πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου του Σταύρου Ζουμπουλάκη, επί χρόνια διευθυντή της “Νέας Εστίας”. Το βιβλίο έχει τίτλο “Η αδερφή μου” (εκδ. Πόλις) και γράφτηκε με αφορμή το θάνατο της αδερφής του συγγραφέα Γίουλας Ζουμπουλάκη τον περασμένο Αύγουστο.

Όπως επισημαίνει ο Μπακουνάκης “στο βιβλίο ο Ζουμπουλάκης αφηγείται τη σχέση του με την αδερφή του και την ασθένεια της”. Είναι μία αυτοβιογραφική εξομολόγηση, που τη χαρακτηρίζει συνταρακτική – με απόλυτη επίγνωση ότι αυτή η λέξη μπορεί να ακούγεται υπερβολική και μελοδραματική.

Και συνεχίζει:

“Η διαφορά με άλλα αυτοβιογραφικά βιβλία είναι ότι στην περίπτωση του Ζουμπουλάκη “αυτοβιογραφικό” δε σημαίνει “προσωπικό”, δηλαδή κάτι που μένει στον στενό κύκλο του ιδιωτικού χώρου. Ο συγγραφέας περνά από το προσωπικό δράμα στο στοχασμό για την αρρώστια, τον πόνο, τον θάνατο, την πίστη, τη χαρά, την ευτυχία, έτσι ώστε στο τέλος της πυκνής αφήγησης των 69 σελίδων ο αναγνώστης να αισθάνεται λυτρωμένος – γιατί αναγνωρίζει και δικές του εμπειρίες ή δικές του απόψεις”.

“Ο συγγραφέας δηλώνει καθαρά ότι δεν πιστεύει στην εξαγνιστική λειτουργία της μεταφυσικής του πόνου. Πιστεύει όμως ότι όποιος δεν έχει πονέσει θα γίνει μοιραία ένας ρηχός άνθρωπος. Και αντίθετα, όποιος δεν έχει γευτεί τη χαρά, μπορεί να γίνει φθονερός και μνησίκακος. Συνομιλώντας με τον Καμύ, ο Ζουμπουλάκης γράφει ότι η αρρώστια είναι το κύριο φιλοσοφικό ερώτημα, γιατί μας βάζει μπροστά στο ζήτημα του νοήματος της ζωής, του Θεού, της σχέσης με τους άλλους… Και συνομιλώντας με τη Σιμόν Βέιλ γράφει για την ιδέα του ανήμπορου Θεού που δεν μπορεί να πολεμήσει το κακό”.

Χωρίς να συμμερίζομαι απόλυτα τις σκέψεις του Ζουμπουλάκη, όπως παρουσιάζονται βέβαια από τον Μπακουνάκη, (αφού δεν έχω προλάβει να διαβάσω το βιβλίο), τις βρήκα πολύ ενδιαφέρουσες. Σε μια εποχή που η σκέψη μας ρηχαίνει και οι νοητικές μας λειτουργίες υποχωρούν καταταλαιπωρούμενες καθημερινά από την υπερβολή της δήθεν πληροφόρησης, αλλά και του εξυπναδίστικου και συνομωσιολογικού εξυπναδικισμού  ένιωσα ότι αυτές οι λίγες γραμμές μπορούν μέσα από την ανθρωποκεντρική τους προσέγγιση να επαναφέρουν τη σκέψη μας σε πιο “ουσιαστικά” μονοπάτια.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι το πρόβλημα είναι η αδρανοποίηση των Κεντρικών Τραπεζών και η πλήρης παράδοση διαχείρισης του δανεισμού στις ιδιωτικές τράπεζες.

Άλλοτε δεν είχα χρόνο, άλλοτε δεν είχα διάθεση να ασχοληθώ, αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είχε περάσει τόσος καιρός από τότε που δημοσίευσα κάτι για τελευταία φορά. Τώρα πρόσεξα ότι η τελευταία μου ανάρτηση ανάγεται στις ημερομηνίες που μπήκαμε στο τούνελ του μνημονίου (όχι δεν θα κάνω κανένα άλλο σχόλιο για αυτόν τον όρο), και άρα ίσως είμαι δικαιολογημένος. Σήμερα το πρωί όμως είδα στο MEGA το Φιλόθεο Φάρο, θυμήθηκα τη συνέντευξη που είχα ανεβάσει και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι έχασα τον πατέρα μου πριν τρεις μέρες σκέφτηκα να ξαναθυμηθώ τα λόγια και τις σκέψεις αυτού του σπουδαίου ανθρώπου αναζητώντας ηρεμία και καθαρή σκέψη. Σύντομα θα αρχίσω να ξανανεβάζω οτιδήποτε θεωρώ αρκετά σημαντικό, ώστε να το προωθώ.

Μέσα στη γενική μαυρίλα χρειάζεται και λίγο γέλιο στη ζωή μας. Όποιος θέλει μπορεί να αναζητήσει και συμβολισμούς ελπίδας εκεί που δεν το περιμένεις. Λέτε να τη “σκαπουλάρουμε” κι εμείς όπως το ποντίκι;

 Και το τρίτο μέρος, για όσους είχαν το κουράγιο να παρακολουθήσουν τα δύο προηγούμενα. Βλέπετε είναι μεγάλη η ταινία, κοντά στις δύο ώρες αν δεν κάνω λάθος. Αξίζει όμως να τα δει κανείς όλα και μάλιστα με τη σειρά. Προσωπικά κόλλησα και το είδα με μεγάλη προσοχή χωρίς να με κουράσει.

 Το δεύτερο μέρος της ταινίας που έχει τεράστιο ενδιαφέρον.

Ξένο ντοκιμαντέρ με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Δε σημαίνει ότι ασπαζόμαστε ό,τι λέει ή ότι αυτά είναι ντε καλά αλήθεια, αλλά έχουν πολύ μα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Μιλάει για θρησκεία, εξουσίες και φυσικά για το χρήμα. Ένα πολύπλοκο και ατέρμονο μπλέξιμο αυτών και η επίδρασή τους στην καθημερινότητά μας.

Πατήρ Φιλόθεος Φάρος, ένας πραγματικός ΦΑΡΟΣ σκέψης και πίστης. Η παρουσία ενός φωτισμένου κληρικού στην Εκπομπή “Στα άκρα” με τη Βίκη Φλέσσα. Μην βιαστείτε να το προσπεράσετε. Πρόκειται για έναν άνθρωπο του κλήρου που μας δίνει μία άλλη οπτική για τα θέματα της θρησκείας αλλά και της καθημερινότητας,σε σχέση με αυτά που ακούμε συνήθως από τους παπάδες.