Διαβάστε το απόσπασμα από συνέντευξη του 2000 που δόθηκε σε δημοσιογράφο της εφημ. Καθημερινή. Σκοπός της Πολιτείας εκείνη την εποχή ήταν να προωθηθεί η μεταρρύθμιση και προς τούτο «αξιοποιούσε» όσους έβλεπαν την εκπαίδευση και την παιδεία υπερκομματικά. Δυστυχώς όμως στην πρώτη θέση ως ομάδα καταστροφών βρίσκονταν όσοι «έβλεπαν» την εκπαιδευτική πολιτική μόνον κομματικά. Σήμερα, μετά από δέκα τρία περίπου χρόνια από την ψήφιση του Ν.2525/1997 και με το Νέο σχολείο κοντά μας αναρωτιέμαι: Πού είναι ο ΣΕΠ;
«Ο Σχολικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός περιλαμβάνεται ως αντικείμενο και θεματική ενότητα ψυχοπαιδαγωγικών δραστηριοτήτων στο ωρολόγιο πρόγραμμα της Τρίτης Γυμνασίου και της Πρώτης Λυκείου, αλλά δεν είναι μάθημα και αλίμονο αν αντιμετωπίζεται έτσι. Επομένως ο ΣΕΠ εφαρμόζεται στο σχολείο δεν διδάσκεται. Οι συνθήκες όμως είναι αντίξοες και το κλίμα είναι μάλλον αρνητικό, επομένως οι εντυπώσεις που αποκομίζουν τα παιδιά δεν είναι οι επιδιωκόμενες από τους σκοπούς ή και τους στόχους της εφαρμογής του θεματικού αντικειμένου στο σχολείο, αφού
-ο χώρος που καθηγητής και μαθητές συναντώνται είναι η αίθουσα διδασκαλίας στην οποία πχ την προηγούμενη ώρα ακούγονταν μαθηματικά και την επόμενη του ΣΕΠ, αρχαία ή βιολογία,
– το σκηνικό δεν βελτιώνεται, υπάρχει η διάταξη των θρανίων που υποβάλλει όλους σε μια σχέση «μετωπική» και διόλου συνεργατική,
– δεν υπάρχει ειδικό εποπτικό υλικό στην αίθουσα (π.χ. υπολογιστές, που θα προσεγγίσουν οι ενδιαφερόμενοι μαθητές με στόχο τη συλλογή πληροφοριών-στοιχείων για τις επαγγελματικές τους αναζητήσεις, ειδικά περιοδικά που θα καθοδηγηθούν από τον καθηγητή του ΣΕΠ πώς να «ξεφυλλίσουν» για να αναζητήσουν πληροφορίες και στη συνέχεια να «μάθουν» πώς να τις διαχειρίζονται),
– ο καθηγητής δεν είναι μόνο και πάντοτε εκείνος που επιθυμεί από καρδιάς να ασχοληθεί με τον ΣΕΠ ή εκείνος που με δαπάνη του κράτους στα πλαίσια της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης το περασμένο σχολικό έτος έτυχε ειδικής επιμόρφωσης. Αλλά είναι και εκείνος που υποχρεώνεται να τον αναλάβει για να συμπληρώσει το ωράριό του. Και σε αυτή την περίπτωση πρέπει να επισημανθεί ότι ή αγωνίζεται να κάνει το καθήκον του και προσπαθεί να ενημερωθεί διαβάζοντας ειδικότερα βιβλία, επικοινωνεί με τον υπεύθυνο ΣΕΠ της εκπαιδευτικής περιφέρειας στην οποία ανήκει και χάρις στο φιλότιμό του γίνεται ευρηματικός ή θεωρώντας πάλι ότι κάνει το καθήκον του «συμπληρώνει» με την ώρα του ΣΕΠ το ωράριο των δικών του μαθημάτων στο συγκεκριμένο τμήμα μαθητών προσφέροντας έτσι στους μαθητές του με τη συναίνεσή τους μια ώρα ακόμη μαθηματικών ή αρχαίων ή φυσικής κ.λ.π.. Συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι να μη μπορέσει ποτέ ο καθηγητής να αλλάξει «ρόλο». Να ξεχάσει τη βασική του ειδικότητα, να μεταβάλλει το ύφος του και να αποκαλύπτει στα παιδιά-ομάδα του ΣΕΠ μια διαφορετική προσωπικότητα που δεν «διδάσκει» αλλά ανακαλύπτει, πληροφορεί, αναγνωρίζει, δεν κατασκευάζει ετικέττες (καλός, ανήσυχος, απρόσεχτος, επιμελής) και κυρίως που «ακούει» τους άλλους να μιλούν ώστε με την ψυχοπαιδαγωγική κατάρτισή του να βοηθήσει τον μαθητή να αποκτήσει αυτογνωσία, με άλλα λόγια να αναγνωρίσει στον εαυτό του ικανότητες αλλά και δεξιότητες και να αναγνωρίσει και διακρίνει τα διαφέροντά του.
Σας ανέφερα μόνο κάποιους από τους λόγους εξαιτίας των οποίων η ώρα που διατίθεται στον Σχολικό Επαγγελματικό Προσανατολισμό έχει τις προϋποθέσεις να είναι κάτι σαν «ώρα διαλείμματος» όπως το εννοείτε σεις. Και θα συνεχίζονται οι εντυπώσεις αυτές όσο Πολιτεία και Καθηγητές «αυτοσχεδιάζουν» και μάλιστα με τρόπο πολυδάπανο. Και η δαπάνη είναι ψυχική και οικονομική. Η πρώτη αφορά στους μαθητές και τους ευσυνείδητους Καθηγητές και η δεύτερη το Κράτος»
Το πλήρες κείμενο βρίσκεται εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓
Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.