spetsiotou blog Δάσκαλε … τον ήρωά μου!

Στις 7 Σεπτεμβρίου 2004 έγραφα ως εισαγωγή στην ποίηση του Σ.Δ: Τον Στέλιο Δουμένη, ένα μελαχρινό, ωραίο άνθρωπο με δυνατά χαρακτηριστικά, τον γνώρισα μια βραδιά «κατευόδιου ψυχής». Καθισμένοι σ’ ένα τραπέζι της αυλής με παραδοσιακά εδέσματα της Σαλαμίνας. Είχαμε μαζευτεί από νωρίς, όπως συνηθίζεται στον τόπο μας, με τις σπονδές μας για να κατευοδώσουμε τη μάνα μας που ταξίδευε ήρεμη, απαλλαγμένη από τους επίγειους πόνους. Ζωή και θάνατος είναι συνοδοιπόροι! Και όσοι δείχνουμε σεβασμό σ’ αυτή τη σχέση, σκηνοθετούμε, ως «θεατές» της ζωής και των επώδυνων πτυχών της, την «κάθαρση» που λυτρωτικά παρατείνει τον βίο μας. Το βράδυ είχε προχωρήσει, κι είχαμε μείνει λίγοι σε μιαν άκρη του τραπεζιού όταν άκουσα τον Γιώργο της Σωτήρας να μου λέει σιγανά στο αυτί: Ξέρεις τα ποιήματα του Στέλιου που δημοσιεύονται στη «Σαλαμίνα»; Φτάνουν ως την ψυχή σου. Για πρόσεξε αυτά που λέει τώρα!». Ο Γιώργος, που διάβαζε τα ποιήματα στην τοπική εφημερίδα, γνώριζε τον άνθρωπο κι όντας ο ίδιος δέκτης καλός «άκουγε» τις φωνές τους. Εγώ, όμως, πώς να μπορέσω να σκηνοθετήσω μια τέτοια ποιότητα, όταν στην αστική ζωή μου ο Στέλιος ερχόταν σε ένα έντυπο με τα χέρια του ταχυδρόμου; Τώρα όμως ήταν απέναντί μου και τον άκουγα και τον έβλεπα να διαβάζει τις ζωές μας κοιτώντας μας στα μάτια απαγγέλλοντας τους στίχους του. Εκεί δίπλα του κι απέναντι μου ο Καπεταν Γιώργης, ο πατέρας μας, καπετάνιος της ζωής του και της ψαροσύνης μέτραγε με «κόμπους και μάτια» τον πόνο του. Στο πονεμένο μπλε βλέμμα του με κόκκινες γραμμές στην άκρη του βολβού από το κλάμα, αναπολούσε τα χρόνια που πέρασαν, τις στιγμές που έζησε χώρια ή μαζί με την οικογένειά του, τους κινδύνους και τις στερήσεις, το αίσθημα της αδικίας στην καρδιά του όταν έφερνε πίσω κλειστά τα γράμματα, γιατί δεν ήξερε να τα διαβάσει. Ήταν κι οι δυο τους πολίτες αυτού του περιέργου τόπου σε δύσκολους τραχείς καιρούς. Καθένας μας εκείνη την ώρα αποκτούσε βιωματική σχέση με τους στίχους μέσα σε μια σκηνογραφία, όπου το τραγικό και το ανθρώπινο ταίριαζαν με σεμνότητα και οδηγούσαν στην «κάθαρση», καθώς κλάμα και γέλιο έσμιγαν, όπως ταιριάζει σε τέτοιες ιερές ώρες. … Τώρα,  τα μπλε μάτια του καπετάνιου έχουν κλείσει κι η θάλασσα άλλαξε χρώμα, λες και το μπλε της του ανήκε… Ο ποιητής όμως είναι εδώ και του οφείλω ευχαριστίες για την πολύπτυχη εμπειρία μου από εκείνη τη βραδιά. Έτσι, όταν μου πρότεινε να δω τις γραφές του αισθάνθηκα ότι θα είχα μια σπάνια ευκαιρία να δω μέσα σε ένα λαϊκό δημιουργό τους ανθρώπους του τόπου μας ανεξαρτήτως εποχής. Και από τους πρώτους στίχους ψιθύρισα: «Εδώ υπάρχει φως»!

….

 Σήμερα 16 Απριλίου 2011, ο Καπετάνιος κι ο Γιώργος δεν απαντούν στις ερωτήσεις μου κι ο Ποιητής έφυγε χτες κι εκείνος. Μνήμη στην καρδιά και ενοχή στο νου μου, για την υπόσχεση που δεν κράτησα. Δεν το ‘πιαμε εκείνο το κρασί. Πρόδωσα την υπόσχεση στων καθημερινών τα ασήμαντα και δεν πήγα. Αχ, καπετάνιε έκοψες την αλυσίδα σου κι έφυγες καιρό τώρα. Και μοιάζει σαν χθες που είμαστε τέσσερις στο τραπέζι της αυλής.  Αχ, Ποιητή με το τετραπέρατο μυαλό ερωτεύτηκες τον κόσμο ολάκερο, ζωγράφησες τα μάτια του. Σε παρακαλώ,γλύκανε τον Καπετάνιο και τον Γιώργο μας και μη με λησμονάτε. Καλή Αντάμωση.