΄Εχω βαρεθεί να βλέπω νέους ανθρώπους να μαγειρεύουν κεφτέδες και γεμιστά στην τηλεόραση με χίλιους διαφορετικούς τρόπους και να προβάλλεται ως το σύγχρονο νεοελληνικό trend. Διάβολε, πόση έμπνευση πλέον χρειάζεται για να τηγανίσεις σωστά μαρίδες; Και πόσο πρωτογενή πλούτο αυτό παράγει; Οι σύγχρονοι εκπρόσωποι της μπαλκάν διανόησής μας είναι μάγειρες με βιβλιογραφία για το παστίτσιο και τη σπαλομπριζόλα! Πριν από μερικά χρόνια κάθε γειτονιά διέθετε το δικό της χρηματιστηριακό γραφείο. Εργαστήρια φούσκας, υφαρπαγής πλούτου! Σήμερα κάθε δρόμος διαθέτει καφέ, ταβέρνα και μεζεδοπωλείο. Εργαστήρια ανακύκλωσης των ισχνών εισοδημάτων μας με τιμές μάλιστα που παραπέμπουν στη Via Montenapoleone ή στην Avenue Montaigne και όχι στον συγκαιρινό Μπίθουλα μέσα στον οποίο είμαστε εγκλωβισμένοι. (ολόκληρο το κείμενο του Σ. Λίτσα, εδώ).
Κι ύστερα έρχεται η έκθεση του Economist και οι διαπιστώσεις του κ. Υπουργού που δράττεται της ευκαιρίας για να προβάλλει τις νέες εμβαλωματικές λύσεις, κακοραμμένες επάνω στις προηγούμενες. Ανεπαρκείς σχεδιασμοί, ανόητα στελέχη, άπειροι εφαρμοστές ιδεών. Ιδεών, που αυτονοήτως παρακάμπτονται από το εκπαιδευτικό σώμα.
Ανάμεσά μας υπάρχουν δύο μεγάλες κατηγορίες διδασκάλων: οι θρασείς και ημιμαθείς δάσκαλοι, που περπατούν και νομίζουν πως όλα αντανακλούν την … ευφυΐα τους, την μαγκιά και την καπατσοσύνη τους, αλλά και οι άλλοι, οι άτολμοι, άψυχοι, στεγνοί και μίζεροι. Τους πρώτους τους περιφρονώ, τους άλλους, όμως, … Αυτοί, μόνο λίγη βοήθεια χρειάζονται για να πετάξουν τα μάγια από πάνω τους. Μάγια με τα οποία τους ενέδυσε η εκάστοτε Πολιτεία προς όφελός της. Η δημιουργικότητά τους είναι εδώ, κ. Υπουργέ. Τους βλέπω γύρω μου. Εσείς;;
Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓
Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.