Στον ευρωπαϊκό χώρο ακολουθήθηκαν διάφορα μοντέλα εκπαίδευσης όσον αφορά την υποδοχή των μεταναστών οι οποίοι είχαν να αντιμετωπίσουν πάρα πολλά προβλήματα κατά την είσοδό τους στις χώρες υποδοχής (στέγη, εργασία, ασφάλιση, εκπαίδευση). Στην αρχή έγινε προσπάθεια να αφομοιωθούν τα παιδιά των μεταναστών ενώ αργότερα έγινε προσπάθεια να ενταχθούν στο εκπαιδευτικό σύστημα, εισάγοντας τη γλωσσική και πολιτισμική πολλαπλότητα στο αναλυτικό πρόγραμμα.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 αναπτύσσεται το αντιρατσιστικό μοντέλο με στόχο να περιορίσει στη σχολική ζωή τα στοιχεία που ευνοούν το ρατσισμό και δημιουργεί αντιρατσιστικές παρεμβάσεις στο σχολικό πρόγραμμα. Εμφανίζεται αρχικά στη Μ. Βρετανία και την Ολλανδία. Η συλλογιστική αυτών που υιοθετούν αυτό το μοντέλο είναι πως εφόσον το κράτος διαχειρίζεται όλους τους θεσμούς μπορεί να ασκήσει έλεγχο και στο ρατσισμό ειδικά σε χώρους όπως είναι η εκπαίδευση.
Μέσα στη σχολική τάξη, ο «Άλλος» μπορεί να κατασκευαστεί και να εκδηλωθεί με διάφορους τρόπους όπως ο τόνος της φωνής του δασκάλου σε μετανάστες μαθητές, οι χαμηλές προσδοκίες που τρέφουν για αυτά τα παιδιά ή και ο αποκλεισμός αυτών των παιδιών από διάφορες δραστηριότητες. Η κρατική εκδοχή της αντιρατσιστικής εκπαίδευσης όμως απευθύνεται τελικά σε πρόσωπα και όχι σε θεσμούς και ποινικοποιεί συμπεριφορές και όχι συστήματα και για το λόγο αυτό υπάρχουν και πολλοί που την κατακρίνουν.
Από τη διπλωματική εργασία της Αλμπανάκης Ξανθής «Μετανάστες από τη νοτιοανατολική Ευρώπη και η ένταξή τους στη διαπολιτισμική εκπαίδευση»
Το Schwarzfahrer (στα γερμανικα μεταφραζεται ως λαθρεπιβατης αλλα και ως μαυρος αναβατης)του Γερμανου σκηνοθετη Pepe Danquart εχει κερδισει το οσκαρ ταινιας μικρου μηκους το 1994.Καταδικη του καθημερινου ρατσισμου μεσα απο μια ιστορια σε ενα τραμ.