Στην Αυστραλία, η Pauline Gibbons έχει δώσει μια ιδιαίτερα σαφή περιγραφή της διαφοράς μεταξύ αυτού που ονομάζει γλώσσα του διαλείμματος και γλώσσα της τάξης:
Η γλώσσα του διαλείμματος περιλαμβάνει τη γλώσσα που δίνει στα παιδιά τη δυνατότητα να κάνουν φίλους, να παίρνουν μέρος στα παιχνίδια και να συμμετέχουν σε μια σειρά καθημερινών δραστηριοτήτων μέσα από τις οποίες αναπτύσσουν και διατηρούν τις κοινωνικές επαφές. Συνήθως αυτή η γλώσσα παρουσιάζεται στη διαπροσωπική επαφή και επομένως εξαρτάται πάρα πολύ από τα σωματικά και οπτικά συμφραζόμενα (visual context), τις χειρονομίες και τη γλώσσα του σώματος. Η άνεση σε αυτού του είδους τη γλώσσα αποτελεί σημαντικό μέρος της γλωσσικής ανάπτυξης. Χωρίς αυτή ένα παιδί είναι απομονωμένο από τη φυσιολογική κοινωνική ζωή του διαλείμματος .
Η γλώσσα της σχολικής αυλής είναι πολύ διαφορετική από τη γλώσσα που χρησιμοποιούν οι δάσκαλοι μέσα στην τάξη και από τη γλώσσα που προσδοκούν να μάθουν να χρησιμοποιούν τα παιδιά. Η γλώσσα του διαλείμματος δεν είναι η γλώσσα των Μαθηματικών. Η κατάσταση του διαλείμματος κανονικά δεν προσφέρει στα παιδιά τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν γλώσσα του τύπου ορολογίας μαθημάτων. Ούτε απαιτεί συνήθως γλώσσα που συνδέεται με ανώτερες νοηματικές ικανότητες (higher order thinking skills), όπως η υπόθεση, η αξιολόγηση, η εξαγωγή συμπερασμάτων, η γενίκευση, η πρόβλεψη ή η κατηγοριοποίηση. Ωστόσο, αυτές είναι οι γλωσσικές λειτουργίες που σχετίζονται με την μάθηση και την ανάπτυξη της νόησης (cognition), λειτουργίες που απαιτούνται σε όλες τις περιοχές του σχολικού προγράμματος και χωρίς αυτές το μορφωτικό δυναμικό ενός παιδιού δεν μπορεί να αξιοποιηθεί (J. Cummins,Ταυτότητες υπό διαπραγμάτευση)
Άρθρα με καρτέλα "μετανάστες"
Η γλώσσα του διαλλείματος
Αυγ 10 7
Τα παιδιά πρέπει να ενθαρρύνονται να χρησιμοποιούν τη μητρική τους γλώσσα στο σχολείο (παραδείγματοςχάριν να γράφουν κείμενα για τις σχολικές εφημερίδες) και να επικοινωνούν μεταξύ τους στη μητρική τους γλώσσα όπου είναι δυνατόν (ομάδες συνεργατικής μάθησης). Σε αυτό το πλαίσιο μπορούν να τοποθετούνται πινακίδες στη γραμματεία και αλλού, που να καλωσορίζουν (τους μαθητές) στις διάφορες γλώσσες της κοινότητας (j.Cummins)
<a href="http://“>
Αντιρατσιστική εκπαίδευση
Ιούλ 10 6
Στον ευρωπαϊκό χώρο ακολουθήθηκαν διάφορα μοντέλα εκπαίδευσης όσον αφορά την υποδοχή των μεταναστών οι οποίοι είχαν να αντιμετωπίσουν πάρα πολλά προβλήματα κατά την είσοδό τους στις χώρες υποδοχής (στέγη, εργασία, ασφάλιση, εκπαίδευση). Στην αρχή έγινε προσπάθεια να αφομοιωθούν τα παιδιά των μεταναστών ενώ αργότερα έγινε προσπάθεια να ενταχθούν στο εκπαιδευτικό σύστημα, εισάγοντας τη γλωσσική και πολιτισμική πολλαπλότητα στο αναλυτικό πρόγραμμα.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 αναπτύσσεται το αντιρατσιστικό μοντέλο με στόχο να περιορίσει στη σχολική ζωή τα στοιχεία που ευνοούν το ρατσισμό και δημιουργεί αντιρατσιστικές παρεμβάσεις στο σχολικό πρόγραμμα. Εμφανίζεται αρχικά στη Μ. Βρετανία και την Ολλανδία. Η συλλογιστική αυτών που υιοθετούν αυτό το μοντέλο είναι πως εφόσον το κράτος διαχειρίζεται όλους τους θεσμούς μπορεί να ασκήσει έλεγχο και στο ρατσισμό ειδικά σε χώρους όπως είναι η εκπαίδευση.
Μέσα στη σχολική τάξη, ο «Άλλος» μπορεί να κατασκευαστεί και να εκδηλωθεί με διάφορους τρόπους όπως ο τόνος της φωνής του δασκάλου σε μετανάστες μαθητές, οι χαμηλές προσδοκίες που τρέφουν για αυτά τα παιδιά ή και ο αποκλεισμός αυτών των παιδιών από διάφορες δραστηριότητες. Η κρατική εκδοχή της αντιρατσιστικής εκπαίδευσης όμως απευθύνεται τελικά σε πρόσωπα και όχι σε θεσμούς και ποινικοποιεί συμπεριφορές και όχι συστήματα και για το λόγο αυτό υπάρχουν και πολλοί που την κατακρίνουν.
Από τη διπλωματική εργασία της Αλμπανάκης Ξανθής «Μετανάστες από τη νοτιοανατολική Ευρώπη και η ένταξή τους στη διαπολιτισμική εκπαίδευση»
Το Schwarzfahrer (στα γερμανικα μεταφραζεται ως λαθρεπιβατης αλλα και ως μαυρος αναβατης)του Γερμανου σκηνοθετη Pepe Danquart εχει κερδισει το οσκαρ ταινιας μικρου μηκους το 1994.Καταδικη του καθημερινου ρατσισμου μεσα απο μια ιστορια σε ενα τραμ.