Άρθρα με καρτέλα "αγάπη"

Μοναχικά Τάγματα-Το Τάγμα των Δομινικανών


Τα Μοναχικά τάγματα είναι οργανωμένες μοναχικές αδερφότητες ρωμαιοκαθολικών, με σκοπό τη διάδοση του χριστιανισμού, την καταπολέμηση των αιρέσεων, την οργάνωση της εκπαίδευσης κλπ.

Η Δυτική Εκκλησία, στην προσπάθειά της να εδραιώσει τις αρχές της ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς λαούς, αξιοποίησε ιδιαίτερα τα διάφορα μοναχικά της τάγματα: Βενεδικτίνους, Φραγκισκανούς, Δομινικανούς, Ιησουΐτες, Κιστερσιανούς, Τραπιστές κ.ά.

Το ΙΓ΄ αι ιδρύθηκαν νέα μοναχικά τάγματα. Δύο από αυτά ξεκίνησαν με αφετηρία τη φτώχεια και με εκπροσώπους τον άγιο Φραγκίσκο που ήδη τον αναφέραμε και τον Δομίνικο. Ο Δομίνικος γεννήθηκε το 1170 στην Καστίλη. Μαζί με το βασιλιά Λουδοβίκο τον Θ΄ και τον άγιο Φραγκίσκο αποτέλεσαν την τριάδα των ωραιότερων αγίων του ΙΓ΄αιώνα. Το 1201 ο Δομίνικος πήγε στην περιοχή του Λανγκεντόκ όπου και έδρασε πολλά χρόνια. Το 1206 τέλος, ο Πάπας Ονώριος ο Γ΄ αναγνώρισε τον κανόνα ζωής που είχε συντάξει ως κανόνα νέου μοναχικού τάγματος. Πέθανε το 1221 στη Βολώνια. Από αυτό το τάγμα λίγο μετά το θάνατό του, βγήκαν  έξοχα φιλοσοφικά πνεύματα όπως ο Μέγας Αλβέρτος και ο Θωμάς ο Ακινάτης αλλά και αμείλικτοι διώκτες των αιρετικών, που χρησιμοποιήθηκαν ως όργανα στην Ιερά Εξέταση. Ο Δομίνικος πολέμησε τους αιρετικούς χτυπώντας την πολυτέλεια της Εκκλησίας. Από πολύ νέος πούλησε την περιουσία του και την μοίρασε στους φτωχούς γυρίζοντας ο ίδιος ξυπόλυτος. Απαρνήθηκε τα εγκόσμια αγαθά και την πολυθόρυβη ζωή και προσχώρησε στην κατώτερη βαθμίδα φτώχειας.

«Η αγιοσύνη είχε παντού και πάντοτε μια μοναδική πηγή: την απάρνηση των εγκόσμιων αγαθών. Όσοι αποσύρθηκαν στο Σινά ή στο Άγιο Όρος μπορεί να ήταν άγιοι. Και ήταν αν είχαν ζήσει μέσα τους πραγματικά και βαθιά το νόημα των θείων ησυχαστών. Όσοι, όμως, γύριζαν από πόλη σε πόλη, δίνοντας τα υποδήματά τους (αν είχαν) στον πρώτο φτωχό που συναντούσαν και αδιαφορώντας αν τα γυμνά τους πόδια θα πονούσαν και θα μάτωναν, όσοι αναζητούσαν τους αρρώστους για να τους βοηθήσουν και να πλύνουν τις πληγές τους, όσοι προτιμούσαν να σώσουν άλλους παρά τον εαυτό τους και είχαν την ψυχική δύναμη να χαμογελούν όταν τους έδερναν ή τους λιθοβολούσαν ή τους κορόιδευαν, επιμένοντας στο έργο τους, στην εγκόσμια δράση της αγάπης, αυτοί ήταν πολύ πιο άγιοι από τους άλλους και η παρουσία τους στον κόσμο ήταν άλλοτε αποφασιστική για την πορεία της Ιστορίας».

 Απόσπασμα από την Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος του Π. Κανελλόπουλου

 

Υπάρχουνε στις μέρες μας αλήθεια Άγιοι άνθρωποι; Αποτελούν αυτοί οι άνθρωποι κίνητρα της Ιστορίας όπως κάποτε αποτέλεσαν οι άγιοι Δομίνικος και Φραγκίσκος;

Αναζητήστε στοιχεία για το Μαχάτμα Γκάντι. Νομίζετε ότι η παρουσία του ήταν τόσο αποφασιστική για την πορεία της παγκόσμιας Ιστορίας όσο για την ίδια την Ινδία και γιατί.

Παρακάτω ένα video αφιερωμένο στο Μαχάτμα Γκάντι.

Μεγάλη ψυχή<a href="http://“>

Ετικέτες: , , ,

Μοναχικά Τάγματα- Ο Φραγκίσκος της Ασσίζης

Ο άγιος Φραγκίσκος (1182) είναι άγιος της Καθολικής εκκλησίας και ιδρυτής του Τάγματος των Φραγκισκανών. Ήταν γιος του πλούσιου εμπόρου της Ασίζης Μπερναρντόνε (Bernardone) και μιας Γαλλίδας από την Προβηγκία. Ο νεαρός Φραγκίσκος ήταν ωραίος, ζωηρός, διασκέδαζε και ξόδευε λεφτά. Όμως παρόλη την αμέριμνη ζωή που έκανε πάντοτε μεριμνούσε για τους φτωχούς και δεν έδειχνε εγωισμό. Πήρε μέρος σε εμφύλιους πολέμους. Κατά τη διάρκεια μιας αρρώστιας του είδε δύο όνειρα τόσο συγκλονιστικά, που τον οδήγησαν στην αμετάκλητη απόφαση να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο έργο της φιλανθρωπίας. Στόχος της φροντίδας του ήταν οι φτωχοί και σε αυτούς έδειχνε έμπρακτα την αγάπη του. Κάποτε μάλιστα ενώθηκε μαζί τους σε μια εξέγερση κατά των ευγενών και αυτό του στοίχισε ένα χρόνο φυλακή. Διωγμένος και αποκληρωμένος από τον πατέρα του, έγινε ερμηνευτής των αισθημάτων που ήταν διαδεδομένα στην εποχή του: κήρυξε την ισότητα, την ειρήνη, την περιφρόνηση του πλούτου και την υπεροχή της φτώχειας, την αγάπη προς όλα τα δημιουργήματα του Θεού, έμψυχα και άψυχα, τη στοργή στους λεπρούς. Ο ίδιος κυκλοφορούσε ντυμένος με ένα χιτώνα, δεμένο στη μέση με ένα σκοινί (αυτό το είδος ενδυμασίας έχουν και σήμερα οι μοναχοί του Τάγματός του). 1209 ίδρυσε χωριστό μοναχικό τάγμα. Οι οπαδοί του ολοένα πλήθαιναν και αποτέλεσαν το «τάγμα των Φραγκισκανών». Ο Πάπα Ινοκέντιος  Γ΄ υποχώρησε και έδωσε την έγκρισή του μπροστά στο νεαρό δάσκαλο της φτώχειας και της αγάπης και του παραχώρησε ένα μικρό εκκλησάκι κοντά στη Ασσίζη αναγνωρίζοντας το νέο τάγμα των «μικρών αδελφών».

Το 1212 , σε ηλικία τριάντα ετών πήγε με καράβι στην Ανατολή με σκοπό να προσηλυτίσει τους μωαμεθανούς στο χριστιανισμό. Γύρισε όμως πισω στη Δαλματία εξαιτίας μιας μεγάλης φουρτούνας. Στα «Fioretti»(κλασσική συλλογή με δημοφιλείς θρύλους και παραδόσεις σχετικά με τη ζωή του αγίου) όμως αναφέρεται ότι ξαναπήγε (μάλλον το 1219) και έφτασε στη χώρα των Σαρακηνών όπου γοήτευσε με την ανιδιοτέλεια και την ταπεινοφροσύνη του το σουλτάνο της Βαβυλώνας. Κατάφερε ξαπλώνοντας το ολόγυμνο κορμί του πάνω στην πυρά να κάνει μια όμορφη μωαμεθανή με διεφθαρμένη ψυχή που τον προκαλούσε να αμαρτήσει μαζί της , να γίνει αγνή και χριστιανή. Ο σουλτάνος Μελέκ-Ελ-Κάμελ τον θαύμασε, θέλησε να τον κρατήσει κοντά του αλλά δεν ασπάσθηκε το χριστιανισμό.

Ο Φραγκίσκος έφθασε ως τα Ιεροσόλυμα και πήγε κατόπιν και στην Ισπανία για να προσηλυτίσει τους Μαυριτανούς. Το 1221 όμως εξαντλημένος και άρρωστος(ήδη είχε αρχίσει να τυφλώνεται) παρέδωσε τη διοίκηση του τάγματος στον αδελφό Ηλία και σχεδόν τυφλός έγραψε επτά πρώτες στροφές του άσματος όπου υμνεί το Θεό γιατί έπλασε τον εγκόσμιο ήλιο, το φως της ημέρας. Πέθανε στις 3 Οκτωβρίου του 1226.

Τα μάτια δύο μεγάλων ποιητών του αιώνα μας γοητεύτηκαν από την ποίηση της ζωής του Αγίου Φραγκίσκου- του Ράινερ Μαρία Ρίλκε και του Νίκου Καζαντζάκη. Ο Ράινερ Μαρία Μίλκε κλείνει το θαυμάσιο ποιητικό του έργο «Το βιβλίο των Ωρών» με πενήντα τρεις στίχους που είναι αφιερωμένοι στον Άγιο Φραγκίσκο, χωρίς να μνημονεύεται καν ρητά το όνομά του. Οι στίχοι αυτοί είναι από τους ωραιότερους στην παγκόσμια λογοτεχνία και εκεί ονομάζει ο Ρίλκε τον Άγιο Φραγκίσκο «της φτώχειας μέγα αποσπερίτη».

Όσον αφορά το Νίκο Καζαντζάκη η Ασίζη είναι συνδεδεμένη με έναν από τους πνευματικούς οδηγούς, τον Άγιο Φραγκίσκο. Στο πρώτο του ταξίδι (Φεβρουάριος-Απρίλιος 1924), ο συγγραφέας γνωρίζεται με το βιογράφο του Φραγκίσκου, τον Γιοχάνες Γιέργκενσεν και μελετά τη ζωή και το θρύλο του αγίου. Αργότερα, μεταφράζει τη βιογραφία του και γράφει το μυθιστόρημα Ο φτωχούλης του Θεού που το προλόγισε με λόγια σαν κι αυτά: «Αγάπη και ευλάβεια και θαυμασμός για τον ήρωα και μεγαλομάρτυρα με κατείχε γράφοντας το παραμύθι ετούτο, πιο αληθινό και από την αλήθεια…Γιατί για μένα ο Άγιος Φραγκίσκος είναι το πρότυπο του στρατευόμενου ανθρώπου που με ακατάπαυτο σκληρότατον αγώνα κατορθώνει κι επιτελεί το ανώτατο χρέος του ανθρώπου , ανώτερο κι από την ηθική κι από την αλήθεια κι από την ωραιότητα: να μετουσιώνει την ύλη που του εμπιστεύθηκε ο Θεός και να την κάνει πνεύμα».

 

www.kazantzakis-museum.gr/

Ιστορία του Ευρωπαικού πνεύματος, Π.Κανελλόπουλος

 

Πολλές φορές ακούμε τραγούδια ή παρακολουθούμε ταινίες χωρίς να καταλαβαίνουμε το νόημά τους. Ακούστε με προσοχή το πολύ γνωστό τραγούδι του Μαχαιρίτσα και διαπιστώστε πόσο καλύτερα το κατανοείτε τώρα.<a href="http://“>

Ετικέτες: , , , , ,

Για τη γιορτή της Μητέρας:Το δέντρο που έδινε


Το δέντρο που έδινε

του Σελ Σιλβερστάιν (εκδόσεις Δωρικός)

 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά….fairy_apple_tree3.jpg

Και αγαπούσε ένα αγοράκι.

Και κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της και τα έπλεκε στεφάνι κι έπαιζε το βασιλιά του δάσους.

Σκαρφάλωνε στο κορμό της κι έκανε κούνια στα κλαδιά της κι έτρωγε μήλα.where_do_children_play.jpg

Παίζανε και κρυφτό. Κι όταν το αγόρι κουραζόταν, αποκοιμιόταν στον ίσκιο της.

Και το αγόρι αγαπούσε τη μηλιά…πάρα πολύ. Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα πέρασαν τα χρόνια.

Και το αγόρι μεγάλωσε. Και πολλές φορές η μηλιά έμενε μοναχή.

Τότε μια μέρα το αγόρι πήγε στη μηλιά και η μηλιά του είπε:  «Έλα, Αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου, να φας μήλα και να παίξεις στον ίσκιο μου αποκάτω και να’ σαι ευτυχισμένο». «Είμαι μεγάλος πια για να σκαρφαλώνω και να παίζω», είπε το αγόρι.

«Θέλω ν΄ αγοράσω πράματα και να καλοπεράσω. Θέλω λεφτά. Μπορείς να μου δώσεις λεφτά;»

«Λυπάμαι» είπε η μηλιά, «μα εγώ δεν έχω λεφτά. Έχω μονάχα φύλλα και μήλα. Πάρε τα μήλα μου, Αγόρι, και πούλησέ τα στην πόλη. Έτσι θα΄χεις λεφτά και θα΄ σαι ευτυχισμένο».super-redchief.jpg

Και τότε το αγόρι σκαρφάλωσε στη μηλιά, μάζεψε τα μήλα της και τα πήρε μαζί του.

 

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

 

Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί… και η μηλιά ήταν λυπημένη.

Ώσπου μια μέρα το αγόρι ξαναγύρισε κι η μηλιά τρεμούλιασε απ’ τη χαρά της κι είπε:«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου και να ‘σαι ευτυχισμένο».

«Δεν έχω πια χρόνο να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι. «Θέλω ένα σπίτι που να δίνει ζεστασιά», είπε. «Θέλω γυναίκα και παιδιά, και γι’αυτό χρειάζομαι ένα σπίτι. «Μπορείς να μου δώσεις ένα σπίτι;»

«Εγώ δεν έχω σπίτι», είπε η μηλιά. «Σπίτι μου είναι το δάσος, μα μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χτίσεις ένα σπίτι. Τότε θα ‘σαι ευτυχισμένο».

Κι έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά της και τα πήρε μαζί του για να χτίσει το σπίτι του.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί. Κι όταν γύρισε η μηλιά ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε να μιλήσει καλά-καλά δεν μπορούσε.

«Έλα, Αγόρι», ψιθύρισε, «έλα να παίξεις»

«Είμαι πια πολύ γέρος και πολύ λυπημένος για να παίζω είπε το αγόρι. «Θέλω μια βάρκα να με πάρει μακριά. Μπορείς να μου δώσεις μια βάρκα;»

«Κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα», είπε η μηλιά. «Έτσι θα μπορέσεις να φύγεις μακριά…και να ‘σαι ευτυχισμένο».boat_by_martinday.jpg

Και τότε το αγόρι έκοψε τον κορμό της έφτιαξε μια βάρκα κι έφυγε μακριά.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη…μα όχι πραγματικά.

Κι ύστερα από πολύ καιρό το αγόρι ξαναγύρισε.

«Λυπάμαι, Αγόρι», είπε η μηλιά, «μα δε μου απόμεινε τίποτα πια για να σου δώσω… Δεν έχω μήλα».

«Τα δόντια μου δεν είναι πια για μήλα», είπε το αγόρι.

«Δεν έχω κλαδιά», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να κάνεις κούνια…»

«Είμαι πολύ γέρος πια για να κάνω κούνια», είπε το αγόρι.

«Δεν έχω κορμό», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να σκαρφαλώσεις…»

«Είμαι πολύ κουρασμένος πια για να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι.

«Λυπάμαι», αναστέναξε η μηλιά. «Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάτι… μα δε μου απόμεινε τίποτα πια. Δεν είμαι παρά ένα γέρικο κούτσουρο. Λυπάμαι…»

«Δε θέλω και πολλά τώρα πια», είπε το αγόρι, «μονάχα ένα ήσυχο μέρος να κάτσω και να ξαποστάσω. Είμαι πολύ κουρασμένος».1207729052p4080009.JPG

«Τότε», είπε η μηλιά, κι ίσιωσε τον κορμό της, «τότε, ένα γέρικο κούτσουρο είναι ό,τι πρέπει να κάτσεις και να ξαποστάσεις. Έλα, Αγόρι, κάτσε. Κάτσε και ξεκουράσου».

Και το αγόρι έκατσε και ξεκουράστηκε.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Ετικέτες: , , ,

Η απελευθέρωση διά της συν-χώρησης

Τι σημαίνει η μεγάλη Σαρακοστή που πλησιάζει; Ο μεγάλος θεολόγος τής εποχής μας π. Αλέξανδρος Σμέμαν, στο έργο του «Μ. ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ» τονίζει: «Πρώτο σπάσιμο στο φρούριο της απόκλισης από το Θεό, της αμαρτίας, είναι η συγχωρητικότητα».Η Μεγάλη Σαρακοστή είναι η απελευθέρωσή μας από τη σκλαβιά του «κόσμου τούτου»… Κυρίαρχος όρος για την απελευθέρωσή μας είναι η συγγνώμη. «Εάν αφήτε τοίς ανθρώποις τά παραπτώματα αυτών, αφήσει καί υμίν ο Πατήρ υμών ο ουράνιος». (Ματθ. 6, 14).Ο θρίαμβος τής αμαρτίας, το κύριο σημάδι τού ρόλου της πάνω στον κόσμο, είναι η διαίρεση, η αντίθεση, ο χωρισμός, το μίσος. Έτσι το πρώτο σπάσιμο σ’ αυτό το φρούριο της αμαρτίας είναι η συγχωρητικότητα: η επιστροφή στην ενότητα, στη σύμπνοια, στην αγάπη.
Το να συγχωρήσω κάποιον σημαίνει να βάζω ανάμεσα σε μένα και στον «εχθρό» μου την ακτινοβόλα σχέση με το Θεό. Το να συγχωρήσω είναι να αγνοήσω το απελπιστικό αδιέξοδο στις ανθρώπινες σχέσεις και να το αναφέρω στο Χριστό.Τελικά Συγχώρεση είναι ένα πέρασμα τής Βασιλείας τού Θεού μέσα στον αμαρτωλό και «πεπτωκότα» κόσμο. Ουσιαστικά η Μεγάλη Σαρακοστή αρχίζει με τον Εσπερινό τής τελευταίας Κυριακής του Τριωδίου (14 Μαρτίου φέτος). Αυτή η μοναδική σε βάθος και ωραιότητα ακολουθία αποκαλύπτει το χαρακτηριστικό τόνο τής Μεγάλης Σαρακοστής στην Ορθόδοξη Εκκλησία.Πουθενά αλλού δε διακηρύσσεται τόσο καλά η έντονη πρόσκληση στον άνθρωπο. Η ακολουθία αρχίζει με τον κατανυκτικό εσπερινό όπου ο ιερέας είναι ντυμένος με λαμπερά άμφια. «Μή αποστρέψης τό πρόσωπό σου από τού παιδός σου, ότι θλίβομαι// ταχύ επάκουσόν μου// πρόσχες τή ψυχή μου, καί λύτρωσαι αυτήν».Ακούστε τη θαυμάσια μελωδία του στίχου τούτου, αυτή την κραυγή που ξαφνικά γεμίζει την εκκλησία «…ότι θλίβομαι!» – και θα καταλάβετε το σημείο από το οποίο ξεκινάει η Μεγάλη Σαρακοστή: το μυστηριώδες μίγμα τής ελπίδας με την απογοήτευση, του φωτός με το σκοτάδι.
Η όλη προετοιμασία έφτασε πια στο τέλος. Στέκομαι μπροστά στο Θεό, μπροστά στη δόξα και στην ομορφιά της Βασιλείας Του. Συνειδητοποιώ ότι ανήκω σ’ αυτή, ότι δεν έχω άλλη κατοικία, ούτε άλλη χαρά, ούτε άλλο σκοπό. Συναισθάνομαι ότι είμαι εξόριστος από αυτή μέσα στο σκοτάδι και στη λύπη της αμαρτίας γι’ αυτό «θλίβομαι»! Τελικά παραδέχομαι ότι μόνο ο Θεός μπορεί να με βοηθήσει σ’ αυτή τη θλίψη, ότι μόνον σ’ Αυτόν μπορώ να πω «πρόσχες τή ψυχή μου». Είναι το απελπισμένο κάλεσμα για τη θεία βοήθεια. Πέντε φορές επαναλαμβάνουμε αυτό το Προκείμενο. Και τότε να! Η Μεγάλη Σαρακοστή αρχίζει.
Τα φωτεινά χρωματιστά άμφια και καλύμματα του ναού αλλάζουν τα φώτα σβήνουν. Πρόκειται τώρα πια να περιπλανηθούμε σαράντα ολόκληρες μέρες στην έρημο της Μεγάλης Σαρακοστής. Όμως από τώρα βλέπουμε να λάμπει στο τέλος το φως της Ανάστασης, το φως της Βασιλείας του Θεού.
«Το να συγχωρήσω είναι να αγνοήσω το απελπιστικό αδιέξοδο στις ανθρώπινες σχέσεις και να το αναφέρω στο Χριστό. Τελικά Συγχώρεση είναι ένα πέρασμα της Βασιλείας τού Θεού μέσα στον αμαρτωλό καί «πεπτωκότα» κόσμο».
Αναδημοσίευση από Απογευματινή, 5/2/2010

Ετικέτες: , , , ,

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση