Έστω υστερημένα οφείλω να εκφράσω δημόσια την ντροπή μου:
-για τους εφησυχασμένους διευθυντές και διευθύντριες των σχολικών μονάδων πανελλαδικώς,που αγνοούν, κωλυσιεργούν ή μετά από μια δεκαπενταετία από την ανακήρυξή της περιμένουν υπηρεσιακή εγκύκλιο ώστε τα παιδιά να ακούσουν δυο σκόρπια λόγια για Το Γεγονός στην ιστορίας της ανθρωπότητας, το Ολοκαύτωμα
-για τον αδαή Υπουργό Παιδείας, ο οποίος στην εγκύκλιό του σχετικοποιεί το Ολοκαύτωμα ή συντάσσεται με τους “ολίγον αρνητές του”, όταν παίζει άσχημο παιχνίδι με τον αριθμό των Ελλήνων θυμάτων μιλώντας για 60.000 νεκρούς(τα σχολικά βιβλία αναφέρονται σε 78.000 ή “σε πάνω από 70 χιλιάδες”) και χρησιμοποιώντας τη φρασεολογία ευφημισμού των ίδιων των Ναζί, αφού αναφέρεται σε “εκτοπισμούς” (!!!!!!!) από “το Διδυμότειχο ως την Κρήτη” (για αυτόν οι 193 ή 194 Εβραίοι Ορεστιαδίτες δεν αξίζουν τη μνήμη μας, άσε που οι υπόλοιποι δεν εξοντώθηκαν, αν τον πιστέψουμε, απλώς …μετεγκαταστάθηκαν)
-για τους αμόρφωτους/ες συνάδελφους/ισσες , που είτε εμμένουν στο “δε βαριέσαι”, είτε χλευάζουν όποιους τιμούν τη συνείδησή τους και κάνουν λόγο στα συμβούλια διδασκόντων για την υποχρέωση όλων μας να μιλήσουμε και να θυμηθούμε το Ολολαύτωμα
-για τους ανείπωτου δημοκρατικού και ανθρωπιστικού ήθους συνδικαλιστές μας, που θεωρούν εκτός ατζέντας της υπερπολίτιμης συνεισφοράς τους τον έλεγχο για την τήρηση της Εθνικής Επετείου της 27ης Ιανουαρίου
-για τον εαυτό μου, που ζει τα παιδιά του ως Καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης και ζει στην Ορεστιάδα, όταν δίπλα μας, στο Βόρειο Έβρο, διαβιούν ανενόχλητοι (και δικαιωμένοι από τη σιωπή μας) αρκετοί από τους Έλληνες (ταυτισμένους εδώ και καιρό) σφάχτες της Σρεμπρένιτσα, του μέγιστου εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας στη μεταπολεμική Ευρώπη.