«Υδάτινη αρπαγή»
Το πλοίο ξεκίνησε, αν και ο καιρός ήταν πολύ κακός. Από την πρώτη στιγμή άρχισα να φοβάμαι. Κοιτούσα γύρω μου αναστατωμένος. Είχα κάνει πολλά ταξίδια, μα σε κανένα δεν είχα συναντήσει τόσο μεγάλη κακοκαιρία. Ακόμα και τότε που διασχίζαμε στοιβαγμένοι μέσα στη σαθρή βάρκα το Αιγαίο, με προορισμό το άγνωστο, έχοντας ζώσει τις ελπίδες μας για ένα καλύτερο αύριο με πορτοκαλί σωσίβια -ακόμα και τότε δεν είχα νιώσει τέτοιο σφίξιμο στην καρδιά μου… Δε θα τους το ’λεγα… Όσο κι αν φοβόμουν, ποτέ δε θα τους έκανα να ανησυχήσουν… Όχι, δε θα έλεγα λέξη, μέχρι να έκανε ο καπετάνιος κάποια ανακοίνωση.
Φόρεσα ένα ψεύτικο, μα καθησυχαστικό για εκείνους χαμόγελο, και έμεινα να παρατηρώ τον γιο μου που έπαιζε με το παιχνίδι που του χάρισαν οι συμμαθητές του ως αποχαιρετιστήριο δώρο. Ήταν απορροφημένος και δεν με αντιλήφθηκε. Μετά κοίταξα τη σύζυγό μου∙ διάβαζε, εξίσου απορροφημένη, ένα βιβλίο. Χάρηκα που δεν είχαν ακόμα καταλάβει τι συνέβαινε, σε αντίθεση με αρκετούς επιβάτες, των οποίων η ανησυχία διαγραφόταν καθαρά στο πρόσωπό τους.
Σηκώθηκα από τη θέση μου και άρχισα να κατευθύνομαι προς ένα κοντινό παράθυρο. Εκεί υπήρχαν ήδη αρκετοί συνταξιδιώτες, που συζητούσαν χαμηλόφωνα για την κακοκαιρία. Το γεγονός ότι ταξιδεύαμε βράδυ μεγέθυνε το φόβο των επιβατών. Εκείνη τη στιγμή, ένα δυνατό κύμα χτύπησε στα πλευρά του πλοίου, κάνοντας όλους μας να χάσουμε την ισορροπία μας. Κοίταξα ενστικτωδώς την οικογένειά μου, για να βεβαιωθώ ότι ήταν καλά. Είχαν σταματήσει αυτό που έκαναν και φαίνονταν κι εκείνοι να ανησυχούν εξίσου μ’ εμένα. Οι πικρές μνήμες ξαναζωντάνεψαν…
Πριν περάσουν λίγα δευτερόλεπτα, ένα δυνατότερο κύμα ακολούθησε το πρώτο, σαν πιστός υπηρέτης. Ο ουρανός έξαφνα έλαμψε, ωστόσο το φως, που συνήθως δίνει ελπίδα στους ανθρώπους, εκείνη τη στιγμή μόνο τρόμο μας προξένησε, καθώς όλοι λίγο πολύ ξέραμε ότι ήταν η αρχή μιας φοβερής καταιγίδας…
Επέστρεψα στους δικούς μου σκοντάφτοντας πάνω σε αντικείμενα που είχαν πέσει από τη θέση τους εξαιτίας των συνεχών τρανταγμάτων του πλοίου, τα οποία είχαν προοδευτικά δυναμώσει. Γύρω μας ακούγονταν τρομαγμένες φωνές και παιδικά κλάματα. Οι γονείς προσπαθούσαν να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους και να παρηγορήσουν τα μικρά παιδιά, αναζητώντας παράλληλα με το βλέμμα κάποιον από τους ναυτικούς του πληρώματος. Εκείνοι τους έλεγαν να μην πανικοβάλλονται και να εκτελέσουν τις εντολές που θα ακολουθούσαν σε περίπτωση κάποιου έκτακτου περιστατικού. Έδωσα τα σωσίβια που μας μοιράστηκαν στο παιδί και τη γυναίκα μου και φόρεσα κι εγώ το δικό μου. Τίποτα, όμως, δεν με είχε προετοιμάσει γι’ αυτό που θα συνέβαινε σε λίγο…
Η ανακοίνωση από τα μεγάφωνα του πλοίου έγινε σχεδόν ταυτόχρονα με την είσοδο του καπνού στο σαλόνι, όπου βρισκόμασταν, δίνοντας το τελειωτικό χτύπημα στην ψυχολογία των επιβατών. «Φωτιά!». Το πλήρωμα με σαφείς και σύντομες οδηγίες άρχισε να οδηγεί τους ταξιδιώτες προς το κατάστρωμα, ώστε να επιβιβαστούν στις βάρκες. Όλοι έσπρωχναν και σπρωχνόντουσαν. Εμείς κρατιόμασταν γερά από το χέρι, για να μη χαθούμε. Το πλήρωμα αποδείχτηκε έμπειρο και σύντομα όλοι οι επιβάτες βρεθήκαμε μέσα σε μεγάλες σωσίβιες λέμβους.
Ενώ προσπαθούσαμε να στριμωχτούμε, συνέβη το αναπάντεχο: ο γιος μου γλίστρησε και έπεσε στη μανιασμένη θάλασσα! Ήταν μικρός, δεν ήξερε ακόμα κολύμπι. Άρχισε να βυθίζεται… Χωρίς δεύτερη σκέψη, βούτηξα μες στα μαύρα κύματα και, μόλις ένιωσα το μικρό του χέρι, το άρπαξα και τον τράβηξα στην επιφάνεια.
Το τελευταίο πράγμα που ένιωσα ήταν ανακούφιση, σαν είδα τη σύζυγό μου να τον σφίγγει στην αγκαλιά της, τρέμοντας. «Καλή ζωή να ’χεις, αγόρι μου…», ευχήθηκα νοερά. Τα μέλη μου, μουδιασμένα, δεν υπάκουαν πια στη θέληση του μυαλού… Οι χτύποι της καρδιάς μου είχαν αρχίσει να σταματούν: τρεις…δύο…ένας…
Εκείνη τη νύχτα τα νερά έγιναν πιο αλμυρά…
Αφήστε μια απάντηση