Feed
Άρθρα
Σχόλια
θάλασσα

«Υδάτινη αρπαγή» 

    Το πλοίο ξεκίνησε, αν και ο καιρός ήταν πολύ κακός. Από την πρώτη στιγμή άρχισα να φοβάμαι. Κοιτούσα γύρω μου αναστατωμένος. Είχα κάνει πολλά ταξίδια, μα σε κανένα δεν είχα συναντήσει τόσο μεγάλη κακοκαιρία. Ακόμα και τότε που διασχίζαμε στοιβαγμένοι μέσα στη σαθρή βάρκα το Αιγαίο, με προορισμό το άγνωστο, έχοντας ζώσει τις ελπίδες μας για ένα καλύτερο αύριο με πορτοκαλί σωσίβια -ακόμα και τότε δεν είχα νιώσει τέτοιο σφίξιμο στην καρδιά μου… Δε θα τους το ’λεγα… Όσο κι αν φοβόμουν, ποτέ δε θα τους έκανα να ανησυχήσουν… Όχι, δε θα έλεγα λέξη, μέχρι να έκανε ο καπετάνιος κάποια ανακοίνωση. Συνεχίστε να διαβάζετε ›

[…] Σιδερένιος κύκλος πέρασε γύρω από το κεφάλι του, του το’ σφιγγε και τον πόναγε. Τα μάτια του έκαιγαν. Δάκρυα έρρεαν από αυτά, σαν ποτάμι γεμάτο τύψεις… Τα ανοιγόκλεισε βιαστικά προσπαθώντας να συνέλθει. Η συνείδησή του τον είχε στοχεύσει, όπως ο ίδιος πριν από λίγο τον άλλο στρατιώτη. Έσκυψε πάνω του και πίεσε τα χέρια του πάνω στην πληγή. Χωρίς δεύτερη σκέψη, έσκισε το χιτώνιό του και έδεσε γερά το τραύμα, για να σταματήσει η αιμορραγία. “Συγχώρεσέ με, αδελφέ μου… Δεν ήξερα τι έκανα… Ήμουν τυφλός! Συγγνώμη… Θα γίνεις καλά! Σε παρακαλώ, μείνε μαζί μου…” . Οι ώρες κυλούσαν μέσα στον πόνο. Ο ένας στρατιώτης πονούσε στο σώμα και ο άλλος στην ψυχή. Συνεχίστε να διαβάζετε ›

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων