ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ BLOG

Γεγονότα πορείας της παναιρέσεως του Οικουμενισμού και του status quo αυτής, συνέβησαν στο Σαμπεζύ στις 19 Οκτωβρίου 2013 όπου επαναβεβαιώθηκε η άρση του σχίσματος μεταξύ της Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας και της αιρέσεως του Παπισμού. Επειδή ο εχθρός της Πίστεώς μας είναι πρό των πυλών, παραθέτω αποσπάσματα κειμένων και δύο σχόλια σημαντικά πού αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος

Διαβάζουμε στη ROMFEA.GR:

«Ο Πρύτανις του πανεπιστημίου του Φριβούργου κ. Guido Vergauwen …εχαιρέτισε την εποικοδομητικήν συμβολήν των δύο θεσμών εις το από κοινού οργανωθέν Συνέδριον, με θέμα « Η Β  Βατικανή Σύνοδος και η Ορθόδοξος Εκκλησία», δια τον διάλογον και δια την προσέγγισιν των δύο Εκκλησιών, αι οποίαι, από της άρσεως των αναθεμάτων το 1965, δεν ευρίσκονται πλέον υπό καθεστώς οριστικού σχίσματος, αλλά διακοπής της εκκλησιαστικής κοινωνίας.»
http://romfea.gr/oikoumeniko-patriarxeio/mitropoleis-exoterikou/19770-2013-10-20-22-30-01

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ

Στο βιβλίο του Αθ. Σακαρέλλου ” Έγινε η Ένωση των Εκκλησιών ” Αθήνα 2007 στις σελίδες 83-87 αναφέρεται το Γαλλικό κείμενο της συμφωνίας ” Κοινή Δήλωσις ” του 1965, όπου στη παράγραφο 4 της συμφωνίας χρησιμοποιείται η λέξη excommunication, αυτό σημαίνει, ότι με τη συμφωνία αυτή έχει αρθεί η ” ακοινωνησία ” , το ” σχίσμα ” δηλαδή μεταξύ των δύο Εκκλησιών, σε αντίθεση με την επίσημη Ελληνική μετάφραση, που ομιλεί, δήθεν, για άρση Αναθεμάτων, προς καθησυχασμό των Ορθοδόξων. Η ένωση δυστυχώς μερικώς έχει γίνει, απλά πραγματώνεται και παρουσιάζεται, τοπικά και χρονικά, σταδιακά, ανάλογα με τις αντιδράσεις. Και για να μην υπάρχει αμφιβολία, ότι η Γαλλική λέξη excommunication σημαίνει “ακοινωνησία” τούτο αποδεικνύεται και από το ίδιο το Γαλλικό κείμενο της συμφωνίας, που χρησιμοποιήθηκε δύο φορές η έκφραση la communion ecclesiastique και σημαίνει ” εκκλησιαστική κοινωνία “, όπως ορθά αποδίδει η επίσημη ελληνική μετάφραση και όχι ” εκκλησιαστικό ανάθεμα”.

Στην πραγματικότητα η κοινή δήλωση το 1965, στο Γαλλικό κείμενο, ομιλεί για άρση της ακοινωνησίας και όχι για απλή άρση του Αναθέματος μεταξύ των Εκκλησιών. Το γεγονός αυτό εξηγεί όλα τα μεταγενέστερα γεγονότα, όπως συμπροσευχές, συλλείτουργα, μετάδοση της Θείας Κοινωνίας σε παπικούς λαϊκούς σε τόπους που δεν υπήρχε αξιόλογη αντίδραση, νεώτερες κοινές δηλώσεις και συμφωνίες, μνημόσυνο του ονόματος του Πάπα Ρώμης στην Αγία Πρόθεση, γεγονός που παραδέχθηκε ότι έπραττε ο ίδιος ο Αθηναγόρας , μνημόσυνο δημόσιο του Πάπα στο Φανάρι στην τελευταία του επίσημη επίσκεψη και άλλες παρόμοιες πράξεις. Και σε όλα αυτά πρωτοστατούσε το Φανάρι και ακολουθούσαν με παρόμοιες πράξεις και άλλες τοπικές Εκκλησίες. Αυτό αποτελεί , εκ των πραγμάτων, μερική ένωση και έμπρακτη εφαρμογή όχι απλά της άρσεως του Οριστικού Σχίσματος, αλλά και της Ακοινωνησίας, του προσωρινού δηλαδή Σχίσματος. Η μερική αυτή ένωση εφαρμόζεται σταδιακά, τοπικά και χρονικά, όπως ορθά επισημάνθηκε, ανάλογα με τις αντιδράσεις και κάποια κατάλληλη στιγμή θα καταστεί η ένωση πλήρης, επισφραγίζοντας το ήδη υφιστάμενο από ετών πραγματικό καθεστώς. (Απόσπασμα από άρθρο της Φιλορθοδόξου Ενώσεως Κοσμάς Φλαμιάτος)

Η Κοινή δήλωση του Πάπα Παύλου ΣΤ’και του Πατριάρχου Αθηναγόρου στα Γαλλικά:
http://www.vatican.va/roman_curia/pontifical_councils/chrstuni/ch_orthodox_docs/rc_pc_chrstuni_doc_19650107_athenagoras–i–paul–vi_fr.html

ΔΙΑΦΩΤΙΣΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ:  Η ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΘΕΜΑΤΩΝ

Του Αρχιμ. Αθανασίου, Προηγουμένου του Μεγάλου Μετεώρου

Αυτή η «ένωση στο κοινό Ποτήριο» επιχειρήθηκε με την περίφημη «άρση των αναθεμάτων» μεταξύ Βατικανού και Φαναρίου, που πραγματοποιήθηκε στα τέλη του 1965, με μονομερή απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Χαρακτηριστική ήταν η αντίδραση της Εκκλησίας της Ελλάδος η οποία «με πολλήν δυσμένειαν επληροφορήθη την πρωτοβουλίαν του Οικουμενικού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Παν. Αθηναγόρα. Ουδείς έχει το δικαίωμα να προβαίνη εις παρομοίας πράξεις. Το δικαίωμα έχει μόνον ολόκληρος η Ορθοδοξία». (Δήλωση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου, εφημ. Ορθόδοξος Τύπος, Νοέμβριος 1965).

Με την άρση των αναθεμάτων οι δύο πλευρές εννοούσαν την άρση του Σχίσματος. Ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ιάκωβος, επίσημος απεσταλμένος εκείνη την περίοδο του Πατριάρχη Αθηναγόρα προς τους Ρωμαιοκαθολικούς, αποκαλύπτει το περιεχόμενο των μηνυμάτων που αντέλλασσαν Φανάρι και Βατικανό «μέχρι του τολμηρού επίσης μηνύματος που μου ανέθεσε ο Πατριάρχης να μεταβιβάσω στον πρόεδρο της Επιτροπής Σχέσεων Δύσης και Ανατολής, που ήταν ένας Γερμανός σεβάσμιος καρδινάλιος, ο Αυγουστίνος Μπέα».

Και συνεχίζει ο Αρχιεπίσκοπος: «Λίγο καιρό μετά, επισκέπτομαι τον Μπέα στη Νέα Υόρκη. Τον ρώτησα: ‘Τι λέτε, σεβασμιότατε, μπορούμε να φέρουμε τις Εκκλησίες μας πιο κοντά με την άρση του Σχίσματος;’ Μου λέει: ‘Καλή ιδέα, δεν ξέρω πως θα τη δεχτούν στη Ρώμη, αλλά εγώ νομίζω ότι πρέπει να γίνει η άρση του Σχίσματος. Έτσι, δεν θα έχουμε λόγο κανέναν να μην πλησιάσουμε ο ένας τον άλλο’.

Ερώτηση Γ. Μαλούχου: «Την άρση του Σχίσματος ή του αναθέματος;».

Απάντηση Αρχιεπισκόπου: «Και τα δύο αυτά μαζί πηγαίνουνε, γιατί όταν κατέθεσαν οι αντιπρόσωποι του Πάπα το ανάθεμα, τρόπον τινά, με το οποίο αναθεμάτιζε ο Πάπας Νικόλαος τον Μιχαήλ Κηρουλάριο, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, ήταν το οριστικό Σχίσμα πια. Δεν έγινε άλλη επίσημος πράξις που να καθιερώσει το Σχίσμα ως μία διαιρετική γραμμή μεταξύ Ανατολής και Δύσεως» (Γ. Μαλούχου, Εγώ ο Ιάκωβος, σελ. 196-197).

Η άρση του σχίσματος εντάσσεται, άλλωστε, και στην λογική των αποφάσεων της Β Βατικανῆς Συνόδου, που πραγματοποιείτο εκείνο το διάστημα, για άρση της ακοινωνησίας και αναγνώριση των μυστηρίων των Ορθοδόξων.

Στο λατινικό μάλιστα κείμενο της «άρσεως των αναθεμάτων» υπάρχει ο όρος excommunicatio=ακοινωνησία, ο οποίος στην επίσημη μετάφραση του Οικουμενικού Πατριαρχείου μεταφράζεται ως «αναθέματα» (βλ. σχ. Τόμος Αγάπης, Vatican-Phanar (1958-1970), Rome- Istanbul 1971, σελ. 286-287).

Το κείμενο, δηλαδή μιλούσε για «άρση της ακοινωνησίας». «Οι New York Times μετέδωσαν την από κοινού αγγελίαν του Βατικανού και του Φαναρίου της 7ης Δεκεμβρίου 1965 δια την άρσιν του excommunicatio (της ακοινωνησίας του Λατινικού κειμένου) εις την πρώτην σελίδα, ως το τέλος του σχίσματος του 1054 και ως την επανέναρξιν της μυστηριακής κοινωνίας που είχε τότε δήθεν διακοπεί. Φαίνεται πλέον σαφώς ότι το Ελληνικόν κείμενον που αναγγέλει την ‘άρσιν των αναθεμάτων’ ήτο τεχνηέντως παραπλανητικόν. Φαίνεται είχε σκοπόν να αμβλύνη ενδεχομένας αρνητικάς αντιδράσεις των Ορθοδόξων Εκκλησιών» (π. Ιω. Ρωμανίδου, Ορθόδοξος και βατικάνειος συμφωνία περί Ουνίας,http://www.romanity.org/htm/rom.e.14.orthodoxi_kai_vatikania_sumfonia_peri_ounias.01.htm).

Χαρακτηριστικό, επίσης, είναι ότι «ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β’ πρίν επισκεφθεί το Φανάρι (30-11-1979)… εξέφρασε τη βεβαιότητά του ότι η ενότητα έχει αποκατασταθεί στην πράξη (In Tat war derwiederhesteung der Einheit der Christen)» (Αντ. Παπαδόπουλου, Θεολογικός Διάλογος Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών (Ιστορία-Κείμενα-Προβλήματα), εκδ. οίκος αδελφών Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη-Αθήνα 1996, σελ. 40).
….

Πατριάρχης Αθηναγόρας: «…είχομεν το ίδιον μυστήριον. Το ίδιον βάπτισμα, τα ίδια μυστήρια και ιδιαιτέρως το ίδιο Άγιον Ποτήριον. Τώρα που ξαναγυρίσαμεν εις το 1054, διατί δεν ξαναγυρίζομεν και εις το Άγιον Ποτήριον;». (Η προσλαλιά του Αθηναγόρου, Πρωτοπρεσβυτέρου Γ. Μεταλληνού, Οι διάλογοι χωρίς προσωπείον, σελ. 4-5). http://orthodoxia-pateriki.blogspot.gr/2009/06/blog-post_24.html