ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ BLOG

“Ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί οἱ δύο ἀποτειχίσεις τοῦ 20ου αἰῶνος”

Κάτω από: Θεολογία (Ορθόδοξη) καί ΖωήΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ στις 12:55 μμ στο Σάββατο, 18 Φεβρουαρίου, 2012

“Ὁ θρησκευτικὸς Οἰκουμενισμὸς τῆς σήμερον εἶναι Κίνησις, διὰ τὴν ἕνωσιν τῶν αἱρετικῶν Ὁμολογιῶν τῆς Δύσεως μετὰ τῆς Ὀρθοδοξίας κατ’ ἀρχάς καὶ εἰς δεύτερον στάδιον διὰ τὴν ἕνωσιν ὅλων τῶν θρησκειῶν εἰς ἕνα τερατῶδες κατασκεύασμα, εἰς μίαν Πανθρησκείαν. Τελικὸν ὅμως σκοπὸν ἔχει νὰ ἐξαφανίση, μέσα σ’ αὐτό τὸ χωνευτήρι, τὸν Χριστιανισμὸν καὶ ἰδίως τὴν Ὀρθοδοξίαν, ποὺ κατέχει τὴν Ἀλήθειαν. Σκοπεύει δὲ εἰς τὴν τελικὴ φάσι τοῦ σκοτεινοῦ του σχεδίου νὰ ἀντικαταστήση τὴν λατρεία τοῦ ἑνός Θεοῦ, μὲ τὴν λατρεία τοῦ Σατανᾶ!” (Μακαριστός  Ἀρχιμ. π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, Ορθόδοξος Τύπος 17 Φεβ. 2012)

“Κατά τήν διάρκεια τοῦ 20ου αἰῶνος ἐκδηλώθηκε μία μεγάλη αἵρεσις εἰς τήν Ὀρθοδοξία, ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί αὐτή εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νά ὑπάρξουν δύο ἀποτειχίσεις, ἡ μία ἡ λεγομένη τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου καί ἡ δευτέρα ἐντός τοῦ ἁγ Ὄρους ἀπό τούς μοναχούς, κατά τά ἔτη 1970-1973. Ἄν θά θέλαμε νά ἀξιολογήσωμε τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐν σχέσει μέ τίς παλαιότερες αἱρέσεις καί εἴμεθα εἰλικρινεῖς μέ τούς ἑαυτούς μας, θά ἔπρεπε νά ὁμολογήσωμε ὅτι αὐτή ἔχει προξενήσει τήν μεγαλυτέρα ζημία στήν Ὀρθοδοξία, ὄχι τόσο διότι ἔχει μεταφέρει τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας σέ ἄλλες αἱρέσεις καί σέ ἄλλα στρατόπεδα, ἀλλά κυρίως διότι ἔχει μεταλλάξει ριζικῶς τό φρόνημα τῶν Ὀρθοδόξων, σέ σημεῖο πού νά μήν γνωρίζωμε πλέον τά ὅρια τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Ἐκκλησίας, τήν στάσι τῶν Ὀρθοδόξων ἀπέναντι στούς αἱρετικούς, τά καθήκοντα τῶν Ὀρθοδόξων ἀπέναντι στήν αἵρεσι πού ἐκδηλώνεται μέσα στήν Ἐκκλησία, τά ὅρια τῆς ὑπακοῆς πρός τούς ποιμένας ἐν καιρῷ αἱρέσεως καί, κυρίως, νά μήν γνωρίζωμε τήν προσωπική εὐθύνη τοῦ καθενός ἀπό τούς Ὀρθοδόξους, ὡς πρός τήν καταπολέμησι τῆς αἱρέσεως καί τό κόστος τό ὁποῖο ἀπαιτεῖται νά καταβάλη ὁ καθένας, προκειμένου νά κατασταλῆ ἡ αἱρετική πυρκαϊά.

Διά νά κατανοήσωμε τήν ριζική αὐτή ἀλλαγή τοῦ φρονήματος τῶν Ὀρθοδόξων, ἡ ὁποία ἐπῆλθε διά τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ θά ἀναφέρωμε ἕνα παράδειγμα ἀπό τήν Βυζαντινή περίοδο καί μάλιστά λίγο πρίν γίνη ἡ ἅλωσις τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

Στήν σελίδα 211 παρουσιάσαμε ἀπό τά ἀπομνημονεύματα τοῦ Συρόπουλου τήν λιτανεία κατά τήν ἐνθρόνισι τοῦ λατινόφρονος Πατριάρχου Μητροφάνους μετά τήν ἐπάνοδο ἀπό τήν Σύνοδο τῆς Φλωρεντίας. Κατ’ αὐτήν περιγράφει ὁ Συρόπουλος τό γεγονός ὅτι καί μόνο πού ἔβλεπε ὁ λαός τῆς Κωνσταντινουπόλεως τόν Καρδινάλιο ἀντιπρόσωπο τοῦ Πάπα στήν λιτανεία πλησίον τοῦ Πατριάρχου, καταλάβαινε ὅτι ὁ Πατριάρχης ἦτο λατινόφρων καί, ὅπως ἀναφέρει ὁ Συρόπουλος, οὔτε τήν εὐλογία του δέν ἤθελε νά δεχθῆ. Ἐπίσης ἀναφέρει, ὅτι τόν ἱερέα ὁ ὁποῖος ἀπό περιέργεια ἠθέλησε νά ἰδῆ πῶς γίνεται αὐτή ἡ ἐνθρόνισις τοῦ Πατριάρχου, χωρίς κἄν νά συμμετέχη σ’ αὐτήν, οἱ ἐνορίτες του ἀμέσως τόν ἐθεώρησαν λατινόφρονα καί προδότη τῆς πίστεως καί ἀμέσως ἀπετειχίσθησαν ἀπό αὐτόν, μέχρις ὅτου ἐκεῖνος ἔδωσε ἔνορκες ὑποσχέσεις ἐνώπιον τῶν ἐνοριτῶν του, ὅτι δέν θά ξαναπλησιάση τούς λατινόφρονες. Αὐτό ἦτο τό φρόνημα τοῦ λαοῦ καί τό ἔνστικτο τῆς Ὀρθοδοξίας, λίγο πρίν τήν ἅλωσι τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

Στίς ἡμέρες μας, ἀντιθέτως, βλέπομε στήν τηλεόρασι ὄχι κάποιον Καρδινάλιο σέ λιτανεία, ἀλλά τόν ἴδιο τόν Πάπα νά χοροστατῆ στόν θρόνο τοῦ πατριαρχικοῦ ναοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, νά ἀπαγγέλη τό «Πάτερ ἡμῶν» κατά τήν Θεία Λειτουργία τῆς θρονικῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγ. Ἀνδρέου, νά δίδη τόν ἀδελφικό ἀσπασμό εἰς τό «ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους» μέ τόν Πατριάρχη, νά παίρνουν τή εὐλογία του προκειμένου νά μεταλάβουν οἱ Ὀρθόδοξοι, νά τοῦ ψάλλουν τροπάρια καί νά τόν ὑμνοῦν οἱ ψάλτες, καί ὅλα αὐτά ὁ ὀρθόδοξος λαός νά τά ἀντιμετωπίζη μέ τέτοια ἀπάθεια καί ἀδιαφορία, λές καί εἶναι γεγονότα πού συμβάνουν ὄχι στό σπίτι του, ἀλλά σέ ἄλλο πλανήτη. Τό ὀδυνηρώτερο βεβαίως ὅλων εἶναι ὅτι καί οἱ ἁγιορεῖτες μοναχοί, οἱ ὁποῖοι ἐντάσσονται ἐκκλησιαστικά στό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ἀντιμετωπίζουν κατά τόν ἴδιο τρόπο τόν ἐκκλησιαστικό αὐτόν συναγελασμό.

Αὐτή ἀκριβῶς εἶναι ἡ ἀλλοίωσις τοῦ φρονήματος πού ἔχει ἐπέλθει στούς Ὀρθοδόξους καί πού ἡ αἰτία της εἶναι ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Διότι Οἰκουμενισμός, βασικά, σημαίνει τήν ριζική ἀλλαγή ὄχι μόνο τῶν ὁρίων τῆς πίστεως τά ὁποῖα ἔθεσαν οἱ Πατέρες, ὄχι μόνο τῶν ὁρίων πού ἔθεσαν ἡ Ἁγ. Γραφή καί οἱ ἱεροί Κανόνες, ὄχι μόνο τήν ριζική ἀλλαγή τῆς Παραδόσεως πού ἀναφέρεται στήν ἀντιμετώπισι τῶν αἱρετικῶν, ἀλλά καί τήν ριζική ἀλλαγή στό φρόνημα τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι πρέπει, ὅλα αὐτά πού προαναφέρθησαν, νά μάθουν νά τά ἀντιμετωπίζουν ὡς ἀγκυλώσεις μεσαιωνικές, ὡς σκοταδισμό ἀρχαῖο, ὡς ἔλλειψι ἀγάπης καί διακρίσεως καί ὡς μία νοοτροπία τοῦ παρελθόντος, ἡ ὁποία πρέπει νά ἀλλάξη, διότι δέν συμβαδίζει μέ τό κοινωνικό γίγνεσθαι καί τίς σύγχρονες ἀπαιτήσεις τῆς Νέας Ἐποχῆς.

Καί βεβαίως πρέπει νά ὁμολογήσωμε ὅτι, ἐλλείψει Ὀρθοδόξων, ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει ἐπιτύχει πλήρως τόν σκοπόν του. Διότι τό ἔργο αὐτό τῆς ριζικῆς ἀλλοιώσεως τοῦ φρονήματος τῶν Ὀρθοδόξων τό ἔχουν ἀναλάβει οἱ ἴδιοι οἱ ποιμένες καί δή οἱ   Ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι πλέον ἔχουν τόν ρόλο πού εἶχαν κάποτε οἱ Οὐνίτες καί οἱ ἱεραπόστολοι Μισσιονάριοι τῶν Προτεσταντῶν. Ὁ λαός δέ πρέπει νά καθοδηγηθῆ νά μή διαστέλλη μεταξύ βεβήλου καί ὁσίου, ἀλλά νά θεωρῆ ἅπαντα κοινά.

Ἡ αἵρεσις λοιπόν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ συνίσταται στήν ἄρσι τῶν ὁρίων τῆς Ἐκκλησίας καί στή σταδιακή προσέγγισι, σέ ἐκκλησιαστικό ἐπίπεδο, ὅλων τῶν αἱρετικῶν καί στήν ἀλληλοπεριχώρησι τῶν Ὀρθοδόξων μέ αὐτούς. Αὐτό δηλαδή πού ἐπολεμοῦσαν οἱ Πατέρες, ἐμεῖς πρέπει νά τό ἀγαπήσωμε, αὐτό πού αὐτοί ἀπέφευγαν, ἐμεῖς πρέπει νά τό ἀγκαλιάσωμε, αὐτό πού ἀνεθεμάτισαν ἐμεῖς πρέπει νά τό ἀναγνωρίσωμε, αὐτό πού ἐκεῖνοι ἀπέκοψαν, ἐμεῖς πρέπει νά τό συρράψωμε καί αὐτό πού κατεδίκασαν, ἐμεῖς πρέπει νά τό ἀθωώσωμε. Δι’ αὐτό λέγομε ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός δέν εἶναι αἵρεσις ἡ ὁποία προσβάλλει ἤ ἀλλοιώνει ἕνα συγκεκριμένο δόγμα τῆς πίστεως, ἀλλά εἶναι αἵρεσις ἡ ὁποία ἰσοπεδώνει τά πάντα, μεταβάλλει δέ τήν Ἐκκλησία σταδιακά, διά τῆς ἐκριζώσεως καί καταργήσεως, ἀπό Παράδεισο σέ σεληνιακό τοπίο.

Τό ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός σήμερα προχωρεῖ εἰς τήν κατάργησιν τῶν ὁρίων τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς πίστεως σταδιακά καί μεθοδικά, αὐτό ἀποδεικνύεται ἀπό τόν ὀργανωμένο πόλεμο κατά τῆς ἀληθείας καί τῆς ἀληθινῆς πίστεως καί ἀπό τό ὅτι, ὅλα ἐνεργοῦνται βάσει προκαθορισμένου σχεδίου, προκειμένου νά τά χωνέψη ὁ λαός καί εἰδικά οἱ μοναχοί.

Τό ὅτι, ἐκ τοῦ ἀντιθέτου, ὁ Οἰκουμενισμός παρουσιάζεται σάν νά μήν καταργῆ τίποτε ἀπό τήν πίστι καί τήν Παράδοσι, οἱ δέ ποιμένες καί δή οἱ Ἐπίσκοποι, νά καμαρώνουν καί νά αὐτοπροβάλλωνται ὡς φύλακες τῆς πίστεως καί προστάτες τοῦ ποιμνίου, αὐτό ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ἡ ὑπουλώτερη ἐξ ὅλων τῶν αἱρέσεων· ἡ αἵρεσις πού ἐνεργεῖ σάν τήν σουπιά, ἡ ὁποία μέ τό μελάνι της θολώνει τά νερά καί παίρνει τό χρῶμα τοῦ περιβάλλοντος· ἡ αἵρεσις τῶν ἐσχάτων καιρῶν κατά τούς ὁποίους ὁ διάβολος θά προσπαθήση νά πλανήση καί τούς ἐκλεκτούς.

Αὐτό πού βοηθᾶ ἀφάνταστα τήν ἐπικράτησι τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ἡ σύγχρονος ἐξέλιξις τῆς ἐπιστήμης, τῆς τεχνολογίας καθώς καί οἱ σύγχρονες κοσμικές ἀντιλήψεις, μετά τῶν ὁποίων ὄχι μόνο συμβαδίζει καί συμπλέει ἄριστα ὁ Οἰκουμενισμός, ἀλλά καί ἐν πολλοῖς τά χρησιμοποιεῖ ὡς ἐργαλεῖα καί ὅπλα πρός ἐπικράτησι.

Δηλαδή ἡ ἐπιστήμη καί ἡ τεχνολογία μᾶς ὁδηγοῦν σέ μία ζωή ἄνετη, χωρίς περιορισμούς καί φραγμούς, χωρίς ἄσκησι καί στέρησι καί καταργοῦν οὐσιαστικά τήν ἀσκητική ζωή τῆς Ἐκκλησίας, τήν πτωχεία, τήν ἐγκράτεια καθώς καί τήν στέρησι καί τήν καταπολέμησι τῶν παθῶν. Οἱ δέ σύγχρονες κοσμικές ἀντιλήψεις ὁμιλοῦν γιά ἐπικοινωνία, γιά ἑνότητα, γιά κατάργησι τῶν φραγμῶν, γιά εἰρήνη, ἀγάπη καί συμφιλίωσι καί γιά τό ὅτι πρέπει νά καταργηθοῦν ὅλες οἱ παλαιές ἀντιλήψεις, προκειμένου νά εἰσέλθωμε στό πνεῦμα τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ὅλα αὐτά βεβαίως εἶναι ἀρεστά στόν Οἰκουμενισμό, τό πνεῦμα τοῦ ὁποίου εἶναι κοσμικό καί ἐκκοσμικευμένο, ἀλλά εἶναι ἀντίθετα στήν ὅλη Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ Οἰκουμενισμός, ὡς ἐκ τούτου, παρουσιάζεται στά μάτια τοῦ κόσμου ὡς προοδευτικός καί οἱ φορεῖς του ὡς ἄνθρωποι εἰρηνοποιοί καί εὐρείας ἀντιλήψεως, οἱ ὁποῖοι φροντίζουν ἀκόμη καί διά τήν οἰκολογία καί τήν διάσωσι τοῦ πλανήτη, ἡ δέ Ὀρθοδοξία ὡς στατική, ἐμμένουσα στά ἀρχαῖα καί μή μετακινουμένη ἀπό τήν Παράδοσί της οὐδέ βῆμα ποδός. Καί ἡ πολιτική ἑνοποίησις καί διακυβέρνησις τῶν ἀνθρώπων μέ τελικό σκοπό τό σφράγισμά τους, κατά τόν τύπο τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, καί ἡ τελική ἐπικράτησις τοῦ Ἀντιχρίστου, βοηθοῦν στήν ἐπικράτησι τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διότι δι’ αὐτοῦ συντελεῖται μία ἐκκλησιαστική ἑνοποίησις καί ἑνιαία διακυβέρνησις τῆς «Ἐκκλησίας» καί μία συμπόρευσις μέ τίς πολιτικές ἐξελίξεις, εἰς τρόπον ὥστε ἡ Ἐκκλησία νά μήν προβάλλη οὐδεμία ἀντίστασι καί προστασία τῶν μελῶν της στήν ἐξελισσόμενη πολιτική κατάστασι καί πνευματική ἀποστασία.

Ἀπό τά ὀλίγα αὐτά πού ἀνεφέρθησαν γίνεται κατανοητό ὅτι ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ἡ μόνη στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία σταδιακά ἀποκαλύπτει τό πρόσωπό της καί πάντοτε ἐν σχέσει μέ τήν ἀφομοίωσι ἀπό τόν λαό τῶν προηγουμένων ἐκτροπῶν της. Οἱ παλαιότερες αἱρέσεις ἀπεκάλυπτον ἐξ ἀρχῆς τήν διδασκαλία των καί οἱ ἀρχηγοί των ἠγωνίζοντο διά τήν ἑδραίωσί των.  Ὁ Οἰκουμενισμός ἐκ τοῦ ἀντιθέτου δέν ἀσχολεῖται μέ τήν ἄγρευσι ὀπαδῶν, ἐφ’ ὅσον ἔχει ἐπικρατήσει στούς ποιμένες καί δή τούς Ἐπισκόπους, ἀλλά ἀσχολεῖται μέ τήν συστηματική προπαγάνδα διά τήν ἀλλοίωσι τοῦ φρονήματος τῶν Ὀρθοδόξων καθώς καί μέ τήν ἔντεχνη καί σταδιακή προσέγγισι τῶν αἱρετικῶν. Ὡς ἐκ τούτου βοηθεῖται ἀφάνταστα ἀπό τήν ἀδιαφορία τοῦ λαοῦ διά τά θέματα τῆς πίστεως καί βεβαίως ἀπό τήν ἀνάθεσί των εἰς τούς Ἐπισκόπους.

Ὅλα αὐτά ἀνεφέρθησαν ἀκροθιγῶς μόνο καί μόνο ἐπειδή ζοῦμε τήν ἐξέλιξι τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί προκειμένου νά συνειδητοποιήσωμε τήν αἵρεσι τῆς ἐποχῆς μας, καθώς ἐπίσης καί τόν τρόπο ἐπικρατήσεως καί τούς φορεῖς καί τά ὄργανά της. Ὁ σκοπός μας, ὅμως, εἶναι νά παρουσιάσωμε τίς δύο ἀποτειχίσεις, αὐτές πού προαναφέραμε, ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί νά παρουσιάσωμε τήν ὁδό ἡ ὁποία ἀκολουθήθηκε, ἐν σχέσει μέ τήν περί ἀποτειχίσεως Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας.”

Από τό βιβλίο “Ἡ Διαχρονικὴ Συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων γιὰ τὸ Ὑποχρεωτικὸ τοῦ 15ου Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου περὶ Διακοπῆς Μνημονεύσεως Ἐπισκόπου Κηρύσσοντος ἐπ’ Ἐκκλησίας Αἵρεσιν” τοῦ π. Ευθυμίου Τρικαμινᾶ


Δεν υπάρχουν σχόλια »

Χωρίς σχόλια ακόμα.

RSS κανάλι για τα σχόλια του άρθρου.

Αφήστε μια απάντηση

© 2024 ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ BLOG   Φιλοξενείται από Blogs.sch.gr

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση