ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ BLOG

Από: http://www.orthodoxostypos.gr/Photos/Pages/1806/Page5.pdf

Συμπροσευχὴ τοῦ Μητροπολίτου Μεσσηνίας μετὰ Παπικῶν

Ἡ καθημερινὴ ἐφημερὶς «ΦΩΝΗ» Καλαμάτας τῆς 28–7–2009 ἡμ. Tρίτη γράφει τὰ ἐξῆς:

Κατὰ τὴν χειροτονίαν τοῦ Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ.κ. Χρυσοστόμου Σαββάτου, ἐτέθη ἐπὶ τῆς κεφαλῆς τούτου τὸ Εὐαγγέλιον. Οὗτος, τότε, ὡμολόγησεν ὅτι θὰ διαφύλαξη τὰς ἐντολὰς τὰς διαλαμβανομένας εἰς τὸ Εὐαγγέλιον, θὰ σεβασθῆ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας τοὺς ἀναφερομένους εἰς τὸ Ἱερὸν Πηδάλιον καὶ θὰ τηρήση τὴν παράδοσιν τῆς Ὀρθοδὸξου Διδασκαλίας. Δὲν παρῆλθεν ὅμως πολὺς χρόνος, καὶ ἀθέτησε τὰς ὑποσχέσεις του ταύτας, γράψας τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια εἰς τὰ παλαιά τῶν ὑποδημάτων του.

Ἔτσι, λοιπόν, κατὰ τὴν ἑορτὴν τοῦ Ἁγίου Νικολάου ἔτους 2007, μὲ τὸ Ρωμαιοκαθολικὸν ἑορτολόγιον συμπροσευχήθη μὲ τοὺς παπικοὺς στὸ Μπάρι Ἰταλίας. Ἰδοὺ τί ἀναφέρει, μεταξὺ τῶν ἄλλων, τὸ ἔγγραφον, ποὺ ἔχω εἰς χεῖρας μου: «Αὐτὴ τὴ χρονιὰ στὴν Ἀρχιερατικὴ Εὐχαριστία, παραβρέθηκε, μαζὶ μὲ τὸν ἀρχιεπίσκοπο τοῦ Μπάρι – Μπιτόντο κ.κ. Francesco Cacucci καὶ ὁ ὀρθόδοξος Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ.κ. Χρυσόστομος Σαββάτος, καθὼς καὶ πλῆθος πολιτικῶν καὶ στρατιωτικῶν ἀρχῶν…». Ὑπογραφὴ τοῦ ἐγγράφου

Ὁ καθηγούμενος

π. Δαμιανὸς

Οἱ ΜΕ, ΞΕ Ἱεροὶ Κανόνες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἀπαγορεύουν συμπροσευχὰς ὀρθοδόξων κληρικῶν μὲ αἱρετικούς, ἀναφέρουν δέ: ὅτι οἱ παραβάται τιμωροῦνται μὲ καθαίρεσιν (ὁρᾶτε σελ. 51–52, 84 Ἱεροῦ Πηδαλίου ἐκδόσεων «Ἀστέρος». Ἀθήνας). Οἱ συμπροσευχὲς ὅμως, μερικῶν κάλπικων ὀρθοδόξων μὲ τοὺς παπικοὺς εἶναι σήμερον μία συνηθισμένη πρακτικὴ τῶν διμερῶν συναντήσεων. Καὶ τοῦτο, διότι, ὡς ἐξηγεῖ ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, οἱ συμπροσευχὲς φανερώνουν ὅτι μερικοὶ κάλπικοι ὀρθόδοξοι κληρικοὶ ἀποδέχονται τὴν αἱρετικὴν πλάνην τῶν παπικῶν καὶ εἶναι ἀπρόθυμοι νὰ ἐλευθερώσουν τοὺς παπικοὺς ἀπὸ τὴν κακοδοξίαν των. Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος διὰ τοὺς παπικοὺς ἀποφαίνεται: «Ὅσοι δὲν ἀναγεννήθηκαν ἀπὸ τὴν Θείαν Χάριν, ποὺ (αὐτὴ) ἐνεργεῖ μόνον στὴν Μίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν (Ὀρθόδοξον) Ἐκκλησίαν, δὲν συγκροτοῦν καμμίαν ἐκκλησίαν οὔτε ὁρατὴν οὔτε ἀόρατον. Οἱ Ἐκκλησίες Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως ἦταν ἀδελφὲς Ἐκκλησίες πρὶν ἀπὸ τὸ σχίσμα. Μετὰ τὸ σχίσμα δὲν εἶναι ἀδελφὲς ἐκκλησίες “ἐν ὀρθοδόξω πίστει”». Εὐλόγως, λοιπόν, ἀπεφάνθησαν: 1ον) ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: Οἱ παπικοὶ εἶναι ὄφεις (1ος τόμος ΕΠΕ «Περὶ ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»),
2ον) ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός: Φεύγετε τοὺς λατίνους, ὄφεις γὰρ εἰσί.
3ον) ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός: Νὰ καταρᾶσθε τὸν πάπαν. Αὐτὸς εἶναι αἰτία ὅλων τῶν κακῶν
4ον) ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης: Οἱ παπικοὶ εἶναι ψωραλέα πρόβατα
5ον) ὁ Σέρβος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, καθηγητὴς Θεολογίας: Ὁ παπισμὸς εἶναι παναίρεσις.

Ἀντί, ὁ «καλός μας ὁ δεσπότης» ὁ κ.κ. Σαββάτος, νὰ στοιχηθῆ καὶ νὰ ἀκόλουθῆ τὰ ἐντάλματα—veto τῶν εἰρημένων Ἁγίων, ἀντιπράττει πρὸς αὐτά. Ἡ δὲ σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος, ποὺ τὸν ἐξέλεξε, τὸν ἐξέλεξεν ὡς ὀρθόδοξον δεσπότην καὶ οὐχὶ ὡς καθολικὸν καὶ συζευκτὴν ὀρθοδόξου πίστεως – παπικῆς αἱρέσεως.

Βλέπετε, ἀδελφοί μου χριστιανοί, ὅτι ὁ Δεσπότης Μεσσηνίας κ.κ. Σαββάτος, ὡς «καθηγητὴς πανεπιστημίου» κατώρθωσε, νὰ ἐξαπατήση, κατὰ τὴν ὥραν τῆς χειροτονίας του, τοὺς ἐκλογεῖς του, δηλώσας ψευδῶς ὅτι θὰ τηρήση ἀπαρεγκλίτως τὸ Εὐαγγέλιον, Οἰκουμενικὰς καὶ Τοπικὰς Συνόδους, πατερικὴν διδασκαλὶαν καὶ ὀρθόδοξον παράδοσιν. Ὅμως, δὲν παρῆλθεν χρονικὸν διάστημα ὀκτώ μηνῶν, ἀπὸ τῆς χειροτονίας του καὶ ἐξεκόλαψεν ἐκ τῆς καρδίας του τὴν μέχρι τότε, ἐγκυμονοῦσαν παπολαγνείαν του, τὴν πρόσθεν ὑπ᾽ ἐμοῦ ἀναφερομένην. Ἂν ἐζοῦσε ὁ περιώνυμος Ἂλ Καπόνε θὰ ἐζήλευε τὴν μαεστρίαν τοῦ Σαββάτου. Χειρίζεται ἄριστα τὴν διπλωματίαν ὁ κ.κ. Σαββάτος. Ὅμως ἡ Ἁγία Γραφὴ ἀπορρίπτει τὴν διπλωματίαν καὶ ἀναγνωρίζει τὴν ἀλήθειαν. «Ναὶ–ναὶ ἢ οὒ οὔ, πλέον τούτων, οὐδέν». Ὁ κ.κ. Σαββάτος, ἐρχόμενος εἰς τὴν Μεσσηνίαν, ἔπρεπε νὰ σκεφθῆ ὅτι ἐκ ταύτης (ἐκ τῆς Μεσσηνίας) ἐξεπήγασαν: ἕνας ἱστορικὸς Παπαφλέσσας, πρὸς δὲ δύο μεγάλα θεολογικὰ ἀναστήματα: ὁ π. Ἰωὴλ ὁ Γιαννακόπουλος, ὁ ἑρμηνευτὴς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ ὁ π. Ἐπιφάνιος ὁ Θεοδωρόπουλος, ὁ κανονολόγος τῶν Βαλκανίων, ποὺ ὁ μὲν πρῶτος, μὲ τὸ ἱστορικὸν τέλος τῆς ζωῆς του, οἱ δὲ ἑτέροι δύο, μὲ τὰ συγγράμματά των ἐλάμπρυναν Ἑλλάδα, Ὀρθοδοξίαν καὶ συνεκδοχικῶς τὴν Μεσσηνίαν. Πρὸς δὲ νὰ σκεφθῆ τὸν κοιμηθέντα προκάτοχόν του κυρὸν Χρυσόστομον Θέμελην γνήσιον ὀρθόδοξον κληρικὸν καὶ ἀντιπαπικὸν λίαν. Ποῦ νὰ πάρη χαμπάρι ὅμως ὁ κοσμικὸς σύγχρονος Δεσπότης; Ποῦ νὰ σεβασθῆ πρόσωπα καὶ πράγματα; Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς παιδιόθεν ἐτράφη μὲ παπικὸγάλα. Ἦτο δυνατόν, ὅταν ἠνδρώθη, νὰ ὀρθοδοξολογῆ καὶ νὰ ὀρθοδοξοπρακτῆ; Βεβαίως ὄχι. Ἔτσι, λοιπόν, φαινομενικῶς μὲ τὸ ράσον φαίνεται ὅτι εἶναι Ὀρθόδοξος, νεφροῖς καὶ καρδίας δέ, σφόδρα παπολάτρης–παπικός. Ὡς ἀποδεικνύουν μέχρι σήμερον τὰ ἔργα καὶ αἱ ἡμέραι του, οὗτος (ὁ κ.κ. Σαββάτος) ἦλθε εἰς τὴν Μεσσηνίαν διὰ νὰ σπείρη τὸ σπόρον τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ παπισμοῦ. Νὰ ἐκκοσμικεύση τοὺς κληρικοὺς διὰ τῆς καφενοφοιτήσεως τούτων εἰς τὰ καφενεῖα καὶ τῆς ἐπεμβάσεως ψαλίδος εἰς τὰ γένια των καὶ τὰ μαλλιά των. Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ νὰ κάνω μίαν προσωπικὴν ἐξομολόγησιν: Ἐκκλησιάζομαι στὸν Ἱερὸν Ναὸν Ἁγίου Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης τῆς ὁμωνύμου γυναικείας Ἱερᾶς Μονῆς ἐν Καλαμάτᾳ. Μέχρι τὰς 15.6.2009 ἱερουργὸς ἦτο ὁ σεπτὸς πατὴρ Γεώργιος Μπίζας. Ἔκτοτε ἦλθε ἐκ Σύρου, ἕνας ἱερουργὸς κουρεμένος καὶ ξυρισμένος. Πιστεῦστε με ὅτι γυρίζουν τὰ ἄντερά μου, ποὺ τὸν βλέπω ἔτσι, σὰν φραγκόπαπα. Ὁ Θεὸς φωτίσαι ἐκεῖνον καὶ συγχωρέσαι ἐμὲ διὰ τὴν ἰδιοτροπίαν μου αὐτήν.

Κύριοι Μεσσήνιοι, προσέξατε: ὅ,τι Ὀρθόδοξον παραδοσιακὸν ἀπὸ τοὺς παποῦδες μας εἴχαμε, ὁ κ.κ. Σαββάτος ἦλθε νὰ τὸ μεταβάλη. Ἦλθε νὰ “ἀλλοιώση” τὸ γνήσιον ὀρθόδοξον φρόνημα, ποὺ εἴχαμε ἀπὸ τοὺς προγόνους  μας. Ἦλθε νὰ οἰκουμενισμοποιήση καὶ νὰ λατινοποιήση τὴν ἱστορικὴν Μεσσηνίαν. Ἔβαλαν τὸν λύκον (κ.κ. Σαββάτον) νὰ φυλάξη τὰ πρόβατα. Ἂς ἐμμείνωμεν σθεναρῶς εἰς τὰ ὅσια καὶ ἱερά, ποὺ μᾶς κληροδότησαν οἱ πρόγονοί μας. Διότι, ἐν ἐναντία περιπτώσει θὰ εἴμεθα ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ εἰς τὴν ταυτότητα, οὐσία δέ, νερόβραστοι, εὔκολος δὲ λεία τῶν κάθε αἱρετικῶν. Στῶμεν, καλῶς στῶμεν. Ἐκ παλλομένης καρδίας ἀπὸ πόνον πρὸς τὴν θαλασσοκλυδωνιζόμενην ὀρθοδοξίαν μου, ἔγραψα ταῦτα.

Μετὰ τιμῆς

Κωνσταντῖνος Ἀριστ. Παπαδόπουλος

Κοραὴ 1, Καλαμάτα

Τηλ. 27210–25404