ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ BLOG

Η πλάνη περί ακύρων μυστηρίων είναι παλαιά. Αυτή αντιμετωπίσθηκε παρά τής Ορθοδόξου Εκκλησίας πρό πολλού. Κατά τούς Αγίους Πατέρας είναι ισχυρά τά μυστήρια όχι μόνον τών ενισταμένων (Ο όρος «ενιστάμενος» προέρχεται από τόν όσιον Θεόδωρον τού Στουδίτην καί περιγράφει τόν εκκλησιαστικώς-εκκλησιολογικώς αντιστεκόμενον σέ κάπιοα κακοδοξία ή εκκλησιαστική παρανομία) Ορθοδόξων, αλλά καί τών ακρίτων ακόμη αιρετικών. Τό θέμα τούτο συνεζητήθη εις τήν Ζ’ Οικουμενικήν Σύνοδον καί ελύθη. Εάν δέ καί τών ακρίτων αιρετικών καί παραβατών τών Ι. Κανόνων δέν είναι άκυρα τά μυστήρια, πολύ περισσότερον είναι έγκυρα τά μυστήρια τών Ορθοδόξων ενισταμένων (π. Γεώργιε Τσέτση). Οι ενιστάμενοι Ορθόδοξοι είναι αξιοι τιμής, καί έχουν πλουσιωτέραν τήν χάριν. Οι Οικουμενισταί είναι αντικανονικοί καί διατελούν υπό κανονικήν επιτίμησιν, μέχρι καί τού μεγάλου αναθέματος.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Αγίου Βλασίου κ.κ. Ιερόθεος, σέ άρθρο μέ τίτλο «Διαχριστιανικός καί διαθρησκειακός συγκρητισμός» (Εκκλ. ΠΑΡΕΜΒΑΣΙΣ Δεκέμβριος 2002) γράφει:  

«Η πρόσφατη έλευση τού Πάπα στήν Ελλάδα συνετέλεσε καί στήν ανάδειξη μιάς τραγικής πραγματικότητος στό ότι, δηλαδή, μερικοί εκκλησιαστικοί άρχοντες διακρίνονται από τόν τραγικό αυτό διαχριστιανικό καί διαθρησκειολογικό συγκρητισμό. Αυτή είναι η μεγαλύτερη πλάνη τής εποχής μας, ο μεγαλύτερος καί ισχυρότερος πειρασμός.»

Ένα παράδειγμα τραγικών λαθών καί πλανεμένης εκκλησιολογίας στό πλαίσιο «διαλόγων» αναφέρει ο Σεβασμιώτατος (Εκκλ. εφημερίδα «Παρέμβασις», Δεκ. 2001): «Πάντως, η βαπτισματική θεολογία δημιουργεί τεράστια προβλήματα στούς ορθοδόξους. Τό κείμενο, τού οποίου είδαμε μερικά σημεία, είναι διάτρητο από εκκλησιολογικής πλευράς. ……….». 

Είναι πλάνη οι οικουμενισταί νά θεωρούν τούς ενισταμένους ως ευρισκομένους εκτός εκκλησίας καί στερουμένους θείας χάριτος καί ισχυρών Μυστηρίων. Γι’ αυτό καί τούς διαβάλλουν γιά τόν αγώνα τους υπέρ τής Ορθοδοξίας. Όπως γράφει ο θεολόγος καθηγητής Παν. Σημάτης (ΔΙΑΚΟΠΗ τής ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗΣ του ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ) «Αυτή η Διαμαρτυρία (ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ) ήταν μία αντίδραση υγείας, αποτελούσε άμυνα μπροστά στόν κίνδυνο νά αλλοιωθεί καί εξαχρειωθεί η εκκλησιαστική ζωή, αφού οι διοικούντες τήν εκκλησία, από επιτελείο ιατρών καί νοσοκόμων – πού ήσαν – μέ αποστολή τήν θεραπεία τών ασθενών αμαρτωλών, κινδύνευαν νά καταστούν μία ηγετική ομάδα ανθρώπων, πασχόντων από ανίατες καί μεταδοτικές αρρώστιες.»

Οι ευσεβείς ανέκαθεν π. Γεώργιε ήσαν ευαίσθητοι στά θέματα τής πίστεως. Ο Άγιος Γρηγόριος τούς χαρακτηρίζει ως «τό θερμότερον μέρος τής Εκκλησίας» καί δέν εδίσταζαν νά απομακρυνθούν από ποιμένας, έστω καί πολύ εναρέτους, όταν αυτοί δέν ορθοτομούσαν τόν λόγον τής αληθείας, ως λόγου χάριν συνέβη μέ τόν Γέροντα επίσκοπον Ναζιανζού, όστις «απλότητι τρόπων», εξ αφορμής τής υπογραφής ημιαρειανικού συμβόλου υπ’ αυτού, συνέβησαν ταραχαί στήν Ναζιανζό. Η Εκκλησία τής Ναζιανζού εταράχθη καί εδιχάσθη· ηγέρθη «σάλος» καί «καταιγίς». Οι ιερείς καί μάλιστα οι μοναχοί τής περιοχής Ναζιανζού διέκοψαν κοινωνίαν μετ’ αυτού· δηλαδή «αποτειχίσθησαν». (ΛΑ Αποστολικός Κανών, ΙΕ τής Πρωτοδευτέρας καί Α’ Μ. Βασιλείου). Γι’ αυτό τόν λόγο, στήν Κων/πολι, όταν πατριάρχης ήταν ο αρειανός Δημόκλητος οι «αποτειχισμένοι» ορθόδοξοι μνημόνευαν τόν Άγιο Γρηγόριο τό Θεολόγο, ο οποίος ήταν επίσκοπος Ναζιανζού. Μετά τήν «αποτείχιση», οι «αποτειχιζόμενοι» αναμένουν τήν κρίση Συνόδου Ορθοδόξων Επισκόπων, η οποία οφείλει νά αποφασίσει εάν ο καταγγελόμενος μέ τήν «Αποτείχιση» Επίσκοπος ή Πατριάρχης είναι ορθόδοξος ή αιρετικός.

Πρέπει  νά γίνη πλήρως κατανοητό, ότι είναι τελείως διαφορετικά πράγματα τό Σχίσμα, πού δέν συγχωρείται ούτε μέ αίμα μαρτυρίου καί η Αποτείχισις, η οποία είναι σωτήριος καί αξία «τής πρεπούσης τιμής τοίς ορθοδόξοις». (ΙΕ Κανών τής Πρωτοδευτέρας Συνόδου). Ουσιαστικά Σχίσμα έχουμε μόνο στήν περίπτωσι πού ένα μέρος τού κλήρου καί τού λαού διακόπτουν σχέσι καί κοινωνία μέ τούς κανονικούς ποιμένας τής Εκκλησίας χωρίς αιτίαν καί χωρίς λόγον, μέ τήν πρόφασι «ζητημάτων ιασίμων» ή παραπτωμάτων τών Αρχιερέων (Βλ. σχόλιο εις ΛΑ Αποστολικόν Κανόνα, ΙΕ τής Πρωτοδευτέρας, καί Α’ Κανόνα Μ. Βασιλείου).

Η αίρεσις τού Οικουμενισμού, δέν είναι δυνατόν νά θεωρηθή ως ασήμαντο πράγμα καί «ζήτημα ιάσιμο» αλλά ως «νόσος πρός θάνατον» ως «ο πλέον απαίσιος συγκρητισμός» καί ανήκουστος προδοσία» (Ανδρέας Θεοδώρου, Ιουστίνος Πόποβιτς).

Οι ενιστάμενοι ως εκ τούτου δέν είναι σχισματικοί, αλλά συγκροτούν τό Ακαινοτόμητο πλήρωμα τής Ορθοδόξου Εκκλησίας, καί τό αποτειχιζόμενον από τούς φαναριώτας καί λοιπούς οικουμενιστάς, αδιαφορώντας γιά τούς διωγμούς καί τίς συκοφαντίες εναντίον του. «Πάσει δυνάμει» πρέπει νά καταρριφθεί τό αξίωμα τού πατριαρχείου Κων/λεως, τό οποίον υποστηρίζει: «Όποιος υποστηρίζει τό Πατριαρχείο πρέπει νά υποστηρίζει τόν Οικουμενισμό, καί όποιος κτυπά τόν Οικουμενισμό κτυπά τό Πατριαρχείο».