ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ BLOG

          Οι Οικουμενικές Σύνοδοι υπήρξαν αποτέλεσμα Διαλόγου εντός τής Εκκλησίας. Ο Διάλογος ήταν γιά τήν Ορθοδοξία καί στίς μεγάλες καί στίς μικρές στιγμές τής ιστορίας της, τό μεγαλείο, η αίγλη καί η δύναμή της. Ότι διετυπώθη απ?αυτές έχει τό στοιχείο τής αυθεντίας, τού αλαθήτου καί τής καθολικότητας, σέ πλήρη ανταπόκριση πρός τή διδασκαλία τών πατέρων τής Εκκλησίας, καί τήν αποδοχή των υπό τών Οικουμενικών Συνόδων δογματισθέντων, από τήν ορθόδοξο συνείδηση τού εκκλησιαστικού πληρώματος λαών τών χρόνων.
          Η επικράτηση στήν Ορθόδοξο Εκκλησία τού ιεραρχικού συνοδικού συστήματος διοικήσεως, σύμφωνα μέ τό οποίο ουδείς επίσκοπος είναι ο μοναδικός φορεύς τού συνόλου τής εκκλησιαστικής εξουσίας, αλλ?η Σύνοδος όλων τών επισκόπων, « επί τω αυτώ συνερχομένων » οι οποίοι καί αποτελούν τήν ανωτάτη συλλογική αρχή καί αυθεντία τής Εκκλησίας, είχε ως προοίμιο τίς τοπικές ή επαρχιακές συνόδους. Αυτές αποτελούσαν έκφραση τού οργανικού συνδέσμου τών επισκοπικών ευχαριστιακών κοινοτήτων μεταξύ τους. Τό « από κοινού συσκέπτεσθαι » έχει τίς ρίζες του στόν αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, ο οποίος επηρέασε μορφολογικά τήν εσωτερική ζωή (Κων/νος Παπαρηγόπουλος, Ελληνική Ιστορία) τής Αρχαίας Εκκλησίας καί επομένως συνέπραξε στή διαμόρφωση τού Συνοδικού συστήματος, τό οποίο είναι θεσμός, όχι μόνο Αποστολικός αλλά καί Ελληνικός.
          Η Θεολογία η οποία διεμορφώθη διά τών Οικουμενικών Συνόδων χαρακτηρίζεται γιά τή θαυμαστή ενότητά της. Στή Δύση ο χαρακτήρας τής Οικουμενικής Συνόδου διέφυγε τού αρχικού σκοπού καί έγινε όργανο ενός απολυταρχικού εκκλησιολογικού κατασκευάσματος, από τό οποίο είναι αδύνατο νά εξέλθει ο παπισμός χωρίς νά επιστρέψει στήν κοινή θεολογική εμπειρία τών επτά (7) Οικουμενικών Συνόδων.
          Οι παπικοί αριθμούν 21 Συνόδους. Η Ορθόδοξος Εκκλησία τίς εν λόγω μεταγενέστερες 13 Λατινικές Συνόδους, οι οποίες συνεκλήθησαν μετά τη λεγόμενη 8^η εν Κων/λει (869-70) μέχρι τής 21^ης Β? εν Βατικανώ (1962-1965), τίς θεωρεί γενικές Συνόδους της Δυτικής ομολογίας. Η ελεύθερία τού παπισμού, οδήγησε στήν υποκατάσταση του Αλαθήτου τής Ορθοδόξου Εκκλησίας, διά τού αλαθήτου τού Επισκόπου Ρώμης. Διατύπωση ενός Δόγματος πού διασπά τό εκκλησιολογικό σχήμα τής πρώτης Ευχαριστιακής Επισκοπικής κοινότητος. Έτσι γκρεμίζεται τό θεολογικό υπόβαθρο τού Συνοδικού Συστήματος τών Οικουμενικών Συνόδων.
          Κάθε τοπική Εκκλησία (Ρώμης) αποκοπτομένη τών λοιπών παύει νά είναι καθολική. Αυτό ακριβώς αποτελεί τή θεωρητική βάση τής αναγκαιότητας του Συνοδικού Θεσμού. Η συνειδητοποίηση αυτής τής βάσεως από τήν Εκκλησία τών τριών πρώτων αιώνων οδήγησε στή σύγκληση τών Συνόδων.
          Η «επιστροφή τών παπικών στή ορθόδοξη ομολογία αποτελεί αυταπάτη». Ό τι μάς χωρίζει από τόν παπισμό, έλαβε στούς παπικούς διατύπωση Δόγματος. Η σκέψη ότι τά δόγματα αυτά τού παπισμού θ?αλλάξουν χάριν τής ενότητας, εγγίζει τά όρια τής αφελείας. Ο Λατίνος στρέφεται πρός τήν πρακτική σκέψη, πρός τό συγκεκριμένο στή ζωή. Τόν ενδιαφέρει η έννοια τού δικαίου, τού κράτους, τής οργανώσεως. Ο Έλληνας αγαπάει τή θεωρία, θεάται το Θεό, φιλοσοφεί, θεολογεί. Η Ορθοδοξία βρήκε στήν ελληνική σκέψη, γόνιμο έδαφος προσφοράς τών αιωνίων αληθειών τού χριστιανισμού. Γιά τόν Έλληνα ο κόσμος αποτελεί έμφαση, παρουσία τού Θείου, ενώ γιά τό Λατίνο ενέργεια τού Θείου. Γιά τον Έλληνα ο άνθρωπος αποτελεί εικόνα τού Θεού, η οποία στήν αναζήτηση τού Θεού απ?αυτόν γίνεται ακόμη λαμπρότερη. Γιά τόν Λατίνο η ανθρώπινη Ζωή αποτελεί ενεργό πορεία τού ανθρώπου πρός τό Θείο.
          Επειδή η Ουνία, αναγνωρίζει τήν εξουσία τού πάπα σ?αυτήν καί κατά προέκταση τά δύο παπικά δόγματα περί «Αλαθήτου καί Πρωτείου», ο Διάλογος έχει σκοπό καί μέθοδο τήν καθυπόταξιν τών Ορθοδόξων εις τό κυριαρχικόν παπικόν πρωτείον καί τόν εκλατινισμόν καί αφομοίωσίν μας. Γι?αυτό, τα δογματισθέντα από τίς Οικουμενικές Συνόδους, μαζί μέ εκείνα τών τοπικών Συνοδών, τά οποία επεκυρώθησαν από τίς Οικουμενικές καί έτσι απέκτησαν οικουμενικό κύρος, αποτελούν τό περιεχόμενο τής πίστεως τών ορθοδόξων καί τήν αδαμαντίνη βάση τού ορθοδόξου δογματικού συστήματος.