ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ BLOG

         Τό Οικουμενικόν Πατριαρχείον Κωνσταντινουπόλεως, μέ τό Διάγγελμα τού 1920, έκανε κάτι τό πρωτόγνωρο στήν Ιστορία τής Εκκλησίας. Γιά πρώτη φορά επίσημο ορθόδοξο κείμενο χαρακτήριζε όλες τίς ετερόδοξες κοινότητες τής Δύσεως «Εκκλησίες», ως συγγενείς καί οικείας εν Χριστώ καί συγκληρονόμους καί συσσώμους τής επαγγελίας τού Θεού.

          Η Εγκύκλιος αύτη διά μέν τόν Οικουμενισμόν είναι τό «Ευαγγέλιον», είναι τό «Πηδάλιον» είναι η «Παράδοσίς» των, διά τήν Ορθοδοξίαν όμως είναι τό αντιευαγγέλιον, είναι τό αντιπηδάλιον, είναι η αντιπαράδοσις· είναι η αίρεσις, είναι η παναίρεσις, τήν οποίαν κατευθύνει ο αντίχριστος. Η εγκύκλιος αυτή, εις απλήν διάλεκτον, εις τά κύρια σημεία της λέγει τά εξής: 

1)  Απευθύνεται κατ?αρχήν «πρός τάς απανταχού Εκκλησίας», ήτοι τάς Ορθοδόξους καί τάς αιρετικάς, τάς οποίας αδιακρίτως ονομάζει «Εκκλησίας Χριστού»! Καί μόνον από τό «πρός» αυτό αποκαλύπτεται ότι η αίρεσις τού Οικουμενισμού εισεχώρησεν εις τούς Ορθοδόξους, καί ότι εδέχθησαν ούτοι τήν αιρετικήν εκκλησιολογίαν αυτής.
2)  Λέγει ότι η Εκκλησία τής Κωνσταντινουπόλεως φρονεί, ότι η ένωσις τής Ορθοδόξου Εκκλησίας μέ τάς αιρετικάς δέν εμποδίζεται από τάς δογματικάς διαφοράς! Αντιθέτως δέ είναι επιβεβλημένη! Άν δέ μερικοί αντιδράσουν εις τήν ένωσιν, τότε εις τήν αρχή η ένωσις θά παρουσιασθή ως απλή σχέσις καί έτσι θά παραμερισθούν αι αντιδράσεις από τούς «θρησκολήπτους».
3)  Ονομάζει «αδελφάς καί σεβασμίας Εκκλησίας», τάς διαφόρους αιρέσεις τής Δύσεως.
4)  Προσδιορίζει τάς δύο προϋποθέσεις, αι οποίαι είναι απαραίτητοι διά νά γίνη η ένωσις μέ τούς αιρετικούς. Αυταί είναι:
α) Νά μήν βλέπουν οι Ορθόδοξοι τούς αιρετικούς μέ δυσπιστίαν καί δυσφορίαν, αλλά νά βλέπουν αυτούς ως ειλικρινείς καί νά τούς έχουν εμπιστοσύνη…
β) Νά αναζωπυρωθή καί ενισχυθή η αγάπη μεταξύ τής Ορθοδόξου Εκκλησίας καί τών αιρετικών, πρό πάντων δέ νά μή θεωρείται, ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας καί αιρετικών, αλλά νά δέχωνται τάς αιρέσεις ως συγγενείς (αδελφούλες) καί ότι προήλθον από τόν Χριστόν καί είναι σώμα Χριστού καί έχουν τήν Χάριν τού Θεού διά τού Χριστού!!!

         Εις τό δεύτερον μέρος της η Εγκύκλιος αυτή κατονομάζει μέ ποίας μεθόδους ήτρόπους θά δυνηθή νά επέλθη υπούλως η ένωσις. Μεταφέρομεν εις απλήν πάλιν διάλεκτον: 

Α.  Διά τού συνεορτασμού:
Θά βρούμε, λέγει, ένα καινούργιο ημερολόγιο, ώστε νά εορτάζουμε μαζί τάς εορτάς. Αυτό θά είναι τό πρώτο βήμα διά τήν «Παγχριστιανικήν ένωσιν».
Β.  Διά τής ανταλλαγής αδελφικών γραμμάτων καί μέ τάς αιρετικάς «Εκκλησίας» ως συμβαίνει καί μέ τάς Ορθοδόξους.
Γ.  Διά τών θεολογικών Σχολών.
Θά βοηθήσουν, λέγει, αι θεολογικαί σχολαί διότι θά επικοινωνούν οι Καθηγηταί των μέ τάς «Θεολογικάς σχολάς τών αιρετικών» καί θά αποστέλλωνται οι σπουδασταί μας εις τά Πανεπιστήμια τών αιρετικών, καί τανάπαλιν· θά δεχώμεθα τούς αιρετικούς διά σπουδάς εις τά ιδικά μας Πανεπιστήμια.
Δ.  Διά τών συνεδρίων:
Θά συγκαλώνται συνέδρια εις τά θέματα πίστεως, θά εξετάζωνται ψυχρά καί απλώς σάν ιστορικά γεγονότα, θά σέβεται δέ η μία Εκκλησία τής άλλης τά ήθη καί τά έθιμα. Θά δίδωμεν αμοιβαίως τούς ναούς μας καί τά νεκροταφεία εις τούς αιρετικούς καί θά κανονίσουμε νά γίνωνται μικτοί γάμοι, δηλαδή ορθόδοξοι μέ αιρετικούς. Καί θά έχωμεν κοινήν κοινωνικήν δράσιν.

         «Ο Οικουμενισμός δέν είναι αίρεση καί παναίρεση, όπως συνήθως χαρακτηρίζεται. Είναι κάτι πολύ χειρότερο τής παναιρέσεως. Οι αιρέσεις ήταν φανεροί εχθροί τής Εκκλησίας. Μπορούσε αυτή νά παλέψη εναντίον τους καί νά τίς κατατροπώσει. Ο Οικουμενισμός όμως αδιαφορεί γιά τά δόγματα καί γιά τίς δογματικές διαφορές. Είναι υπέρβαση, αμνήστευση, παραθεώρηση, γιά νά μήν πούμε νομιμοποίηση καί δικαίωση τών αιρέσεων. Ειναι ύπουλος εχθρός, καί από εδώ ακριβώς προέρχεται ο θανάσιμος κίνδυνος.» (Καθηγητής Ανδρέας Θεοδώρου).

         Ο πιστός λαός μας όμως, όταν παρακολουθεί τίς επισκέψεις από τά οπτικοακουστικά μέσα επικοινωνίας, δοκιμάζει δυσάρεστη έκπληξη· σκανδαλίζεται, πικραίνεται, απορεί, αλλά καί προβληματίζεται, καθώς μάλιστα άλλοτε ακούει τούς ποιμένες τού νά μιλούν μέ ορθοδοξότατη καί αγιοπατερική γλώσσα, καί άλλοτε τούς βλέπει ανάμεσα στούς ετεροδόξους νά συμπεριφέρονται διπλωματικά (συμπροσευχές). Ένας τέτοιος όμως συμβιβασμός στό χώρο τής Αλήθειας τής Εκκλησίας, ακόμα καί γιά τήν ιερώτερη σκοπιμότητα, θά πληρωθεί ακριβά ως αποστασία από τόν Θεό.-