ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ BLOG

Η εποχή μας είναι χειροτέρα ακόμη καί του παλαιού Ισραήλ. Καί τούτο διότι, όταν ακριβώς τό ανδρικό αγωνιστικό φρόνημα εξέλιπε καί δειλία θανάτου επέπεσεν, χαροποιός εν αυτώ ανεφάνη ελπίς, Δεβώρρα η  α ρ ρ ε ν ό φ ρ ω ν!Σήμερα σάλπιγγαι προφητικών φωνών δέν ακούονται, Δεββώραι δέν αναδεικνύονται διά νά σαλπίσουν, Προδρομικαί φωναί δέν αντιλαλούν.Τιμήσατε τούς Κανάρηδες καί τίς Μπουμπουλίνες, τούς Κωνσταντίνους τούς Υδραίους, γιά νά νοιώσουμε ότι οι Κυνέγειροι καί Λεωνίδες πού φυλάττουν θερμοπύλας ζούν, καί γνωρίζουν νά θυσιάζονται πάντα όταν « Θεός εστί τό κινδυνευόμενον ».

        Ο Μακαριστός Π. Ιουστίνος Πόποβιτς στό βιβλίο του «Ορθόδοξος Εκκλησία καί Οικουμενισμός (Εκδ. Ορθ. Κυψέλη, Θεσ/νίκη 1974)» γράφει: «Οικουμενισμός είναι κοινόν όνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς , διά τάς ψευδοεκκλησίας τής Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του ευρίσκεται η καρδιά όλων τών ευρωπαϊκών ουμανισμών μέ επικεφαλής τόν Παπισμόν. Όλοι δέ αυτοί οι ψευδοχριστιανισμοί, όλαι αυταί αι ψευδοεκκλησίαι δέν είναι τίποτε άλλο παρά μία αίρεσις παραπλεύρως εις τήν άλλην αίρεσιν. Τό κοινόν ευαγγελικόν ονομά των είναι η παναίρεσις. Διατί; Διότι εις τό διάστημα τής ιστορίας αι διάφοροι αιρέσεις ηρνούντο η παρεμόρφωνον ιδιώματα τινά του Θεανθρώπου Κυρίου Ιησού, αι δέ Ευρωπαϊκαί αυταί αιρέσεις απομακρύνουν ολόκληρον τόν Θεάνθρωπον καί εις τήν θέσιν του τοποθετούν τόν Ευρωπαίον άνθρωπον. Εδώ δέν υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ του Παπισμού, Προτεσταντισμού, Οικουμενισμού καί άλλων αιρέσεων ών τό όνομα λεγεών.»

        Ο Οικουμενισμός είναι η τελευταία καί η πιό τέλεια παγίδα πού έστησε ο διάβολος στήν ανθρωπότητα καί η πιό φοβερή καί ύπουλη επίθεσή του κατά τής Εκκλησίας τού Χριστού. Είναι τό δηλητήριο που παραλύει τήν ψυχή καί τήν κάνει ανίκανη νά πιστέψη, ανίκανη νά δή τό φώς, ανίκανη καί νά διψάση ακόμα γιά τήν αλήθεια, που σκοτίζει τόν νού τού ορθοδόξου καί τόν κάνει, αντί νά αγαπάει τόν άρρωστο καί νά προσπαθεί νά τόν γιατρέψει, νά αγαπάη τήν ίδια τήν αρρώστια του, αντί νά αγαπάει τόν αιρετικό νά αγαπάη τήν αίρεσή του.»

        Ο Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης αναφέρει ότι καμμία άλλη Χριστιανική ομολογία, εκτός τής Ορθοδοξίας, δέν μπορεί νά οδηγήση τόν άνθρωπο στήν τελειότητα τής Χριστιανικής ζωής, στόν αγιασμό, στήν τελεία κάθαρσι από τίς αμαρτίες, στήν αιωνιότητα καί τούτο διότι οι άλλες οι μή ορθόδοξες ομολογίες κατέχουν « τήν αλήθειαν εν αδικία (Ρωμ. 1,18), ενόθευσαν τήν αλήθεια μέ τήν σοφιστεία καί τό ψεύδος, καί έτσι δέν κατέχουν τά μέσα τής χάριτος γιά τήν ανακαίνιση τού ανθρώπου. Αυτά τά έχει μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία η μόνη « αγία καί άμωμος » (Εφ. 5,27) Η μία καί αληθινή Εκκλησία είναι εκείνη πού αδιάλειπτα λυτρώνει από τόν ρύπο τής αμαρτίας τόν άνθρωπο, πού τόν αγιάζει, τόν φωτίζει, τόν ανακαινίζει, τόν σώζει. Δέν είναι εκείνη πού καταδιώκει, βασανίζει, διχάζει, θανατώνει στην πυρά, ούτε εκείνη πού εξυψώνει σέ υπέρτατη αξία τόν ανθρώπινο νού καί υποτιμά την θεία αποκεκαλυμμένη αλήθεια, καταργεί τόν κλήρο, τά μυστήρια, τή νηστεία, όλα εκείνα πού τό Άγιο Πνεύμα, μέσω τών Άγίων Αποστόλων καί τών Αγίων Πατέρων, θεσμοθέτησε γιά τή σωτηρία μας. Δέν είναι εκκλησία αληθινή εκείνη πού αυθαίρετα διέκοψε τίς σχέσεις της μέ τή χορεία τών κεκοιμημένων, τών έν « ουρανοίς απογεγραμμένων » (Εβρ. 12, 23), καί θεωρεί άχρηστες τίς προσευχές μας υπέρ αυτών. Όποια αποκόπηκε από τό ζωντανό καί καρποφόρο δένδρο, τήν Αποστολική Εκκλησία, δέν είναι αληθινή.

        Τά κριτήρια γιά τήν επανένωση τών διηρημένων Χριστιανών δέν μπορεί νά είναι διαφορετικά απ?όσα ισχύουν γιά τήν ένωση τών σωματείων καί οργανώσεων τών διαφόρων επιστημονικών κλάδων. Οι αστρονόμοι θά συγκλονίζοντο στήν ιδέα ότι θά έπρεπε νά ενωθούν μέ τούς αστρολόγους. Οι τελευταίοι θά πρέπει νά γίνουν αστρονόμοι, ώστε νά μπορέσουν νά γίνουν δεκτοί. Τά μέλη ενός συγχρόνου ιατρικού σωματείου θά συγκλονίζοντο εξ?ίσου μέ τήν σύσταση, ότι πρέπει νά γίνουν ένα μέ τούς κομπογιαννίτες καί σφετεριστές τού ιατρικού επαγγέλματος. Μέ τόν ίδιο τρόπο οι Πατέρες θά κατεπλήσσοντο μέ τήν ιδέα μιάς ενώσεως τής παραδόσεώς των μέ ομολογίες, πού έχουν ελάχιστη ή καμμία κατανόηση γιά τήν Θεραπεία, τής Καθάρσεως, ελλάμψεως καί δοξασμού καί έχουν παράσχει ιδρυματική αυθεντία στά χέρια ψευδοθεραπευτών. Τό αίτημα τής επανενώσεως είναι αίτημα επιτυχίας τών ομολογιών στό νά παραγάγουν τ?αποτελέσματα γιά τά οποία υποτίθεται, ότι υπάρχει τό « Μακάριοι οι καθαροί τή καρδία, ότι αυτοί τόν Θεόν όψονται ».

        Πιστεύουμε λοιπόν ότι η διαφορά τής Ορθοδοξίας από άλλες ομολογίες καί άλλες θρησκείες βρίσκεται, κυρίως στό θέμα τής θεραπείας. Η Ορθοδοξία έχει τέλειο θεραπευτικό σύστημα. Γνωρίζει τήν υγεία, βλέπει μέ ειλικρίνεια τά τραύματα τού ανθρώπου καί συνιστά τέλειο θεραπευτικό τρόπο αγωγής. Έτσι ισχυριζόμαστε ότι, όταν αλλοιώνεται η πίστη, τότε αλλοιώνεται καί η θεραπεία τού ανθρώπου. Οι Άγιοι Πατέρες υποδεικνύουν καί παρουσιάζουν αυτήν τήν θεραπευτική αγωγή. Οι αγώνες γιά τήν διαφύλαξη τής πίστεως έγιναν γιά νά διασωθή η μέθοδος θεραπείας.

Η εποχή μας είναι χειροτέρα ακόμη καί του παλαιού Ισραήλ. Καί τούτο διότι, όταν ακριβώς τό ανδρικό αγωνιστικό φρόνημα εξέλιπε καί δειλία θανάτου επέπεσεν, χαροποιός εν αυτώ ανεφάνη ελπίς, Δεβώρρα η  α ρ ρ ε ν ό φ ρ ω ν!Σήμερα σάλπιγγαι προφητικών φωνών δέν ακούονται, Δεββώραι δέν αναδεικνύονται διά νά σαλπίσουν, Προδρομικαί φωναί δέν αντιλαλούν.Τιμήσατε τούς Κανάρηδες καί τίς Μπουμπουλίνες, τούς Κωνσταντίνους τούς Υδραίους, γιά νά νοιώσουμε ότι οι Κυνέγειροι καί Λεωνίδες πού φυλάττουν θερμοπύλας ζούν, καί γνωρίζουν νά θυσιάζονται πάντα όταν « Θεός εστί τό κινδυνευόμενον ».

       Ο Μακαριστός Π. Ιουστίνος Πόποβιτς στό βιβλίο του «Ορθόδοξος Εκκλησία καί Οικουμενισμός (Εκδ. Ορθ. Κυψέλη, Θεσ/νίκη 1974)» γράφει: «Οικουμενισμός είναι κοινόν όνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς , διά τάς ψευδοεκκλησίας τής Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του ευρίσκεται η καρδιά όλων τών ευρωπαϊκών ουμανισμών μέ επικεφαλής τόν Παπισμόν. Όλοι δέ αυτοί οι ψευδοχριστιανισμοί, όλαι αυταί αι ψευδοεκκλησίαι δέν είναι τίποτε άλλο παρά μία αίρεσις παραπλεύρως εις τήν άλλην αίρεσιν. Τό κοινόν ευαγγελικόν ονομά των είναι η παναίρεσις. Διατί; Διότι εις τό διάστημα τής ιστορίας αι διάφοροι αιρέσεις ηρνούντο η παρεμόρφωνον ιδιώματα τινά του Θεανθρώπου Κυρίου Ιησού, αι δέ Ευρωπαϊκαί αυταί αιρέσεις απομακρύνουν ολόκληρον τόν Θεάνθρωπον καί εις τήν θέσιν του τοποθετούν τόν Ευρωπαίον άνθρωπον. Εδώ δέν υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ του Παπισμού, Προτεσταντισμού, Οικουμενισμού καί άλλων αιρέσεων ών τό όνομα λεγεών.»

       Ο Οικουμενισμός είναι η τελευταία καί η πιό τέλεια παγίδα πού έστησε ο διάβολος στήν ανθρωπότητα καί η πιό φοβερή καί ύπουλη επίθεσή του κατά τής Εκκλησίας τού Χριστού. Είναι τό δηλητήριο που παραλύει τήν ψυχή καί τήν κάνει ανίκανη νά πιστέψη, ανίκανη νά δή τό φώς, ανίκανη καί νά διψάση ακόμα γιά τήν αλήθεια, που σκοτίζει τόν νού τού ορθοδόξου καί τόν κάνει, αντί νά αγαπάει τόν άρρωστο καί νά προσπαθεί νά τόν γιατρέψει, νά αγαπάη τήν ίδια τήν αρρώστια του, αντί νά αγαπάει τόν αιρετικό νά αγαπάη τήν αίρεσή του.»

       Ο Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης αναφέρει ότι καμμία άλλη Χριστιανική ομολογία, εκτός τής Ορθοδοξίας, δέν μπορεί νά οδηγήση τόν άνθρωπο στήν τελειότητα τής Χριστιανικής ζωής, στόν αγιασμό, στήν τελεία κάθαρσι από τίς αμαρτίες, στήν αιωνιότητα καί τούτο διότι οι άλλες οι μή ορθόδοξες ομολογίες κατέχουν « τήν αλήθειαν εν αδικία (Ρωμ. 1,18), ενόθευσαν τήν αλήθεια μέ τήν σοφιστεία καί τό ψεύδος, καί έτσι δέν κατέχουν τά μέσα τής χάριτος γιά τήν ανακαίνιση τού ανθρώπου. Αυτά τά έχει μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία η μόνη « αγία καί άμωμος » (Εφ. 5,27) Η μία καί αληθινή Εκκλησία είναι εκείνη πού αδιάλειπτα λυτρώνει από τόν ρύπο τής αμαρτίας τόν άνθρωπο, πού τόν αγιάζει, τόν φωτίζει, τόν ανακαινίζει, τόν σώζει. Δέν είναι εκείνη πού καταδιώκει, βασανίζει, διχάζει, θανατώνει στην πυρά, ούτε εκείνη πού εξυψώνει σέ υπέρτατη αξία τόν ανθρώπινο νού καί υποτιμά την θεία αποκεκαλυμμένη αλήθεια, καταργεί τόν κλήρο, τά μυστήρια, τή νηστεία, όλα εκείνα πού τό Άγιο Πνεύμα, μέσω τών Άγίων Αποστόλων καί τών Αγίων Πατέρων, θεσμοθέτησε γιά τή σωτηρία μας. Δέν είναι εκκλησία αληθινή εκείνη πού αυθαίρετα διέκοψε τίς σχέσεις της μέ τή χορεία τών κεκοιμημένων, τών έν « ουρανοίς απογεγραμμένων » (Εβρ. 12, 23), καί θεωρεί άχρηστες τίς προσευχές μας υπέρ αυτών. Όποια αποκόπηκε από τό ζωντανό καί καρποφόρο δένδρο, τήν Αποστολική Εκκλησία, δέν είναι αληθινή.

       Τά κριτήρια γιά τήν επανένωση τών διηρημένων Χριστιανών δέν μπορεί νά είναι διαφορετικά απ?όσα ισχύουν γιά τήν ένωση τών σωματείων καί οργανώσεων τών διαφόρων επιστημονικών κλάδων. Οι αστρονόμοι θά συγκλονίζοντο στήν ιδέα ότι θά έπρεπε νά ενωθούν μέ τούς αστρολόγους. Οι τελευταίοι θά πρέπει νά γίνουν αστρονόμοι, ώστε νά μπορέσουν νά γίνουν δεκτοί. Τά μέλη ενός συγχρόνου ιατρικού σωματείου θά συγκλονίζοντο εξ?ίσου μέ τήν σύσταση, ότι πρέπει νά γίνουν ένα μέ τούς κομπογιαννίτες καί σφετεριστές τού ιατρικού επαγγέλματος. Μέ τόν ίδιο τρόπο οι Πατέρες θά κατεπλήσσοντο μέ τήν ιδέα μιάς ενώσεως τής παραδόσεώς των μέ ομολογίες, πού έχουν ελάχιστη ή καμμία κατανόηση γιά τήν Θεραπεία, τής Καθάρσεως, ελλάμψεως καί δοξασμού καί έχουν παράσχει ιδρυματική αυθεντία στά χέρια ψευδοθεραπευτών. Τό αίτημα τής επανενώσεως είναι αίτημα επιτυχίας τών ομολογιών στό νά παραγάγουν τ?αποτελέσματα γιά τά οποία υποτίθεται, ότι υπάρχει τό « Μακάριοι οι καθαροί τή καρδία, ότι αυτοί τόν Θεόν όψονται ».

         Πιστεύουμε λοιπόν ότι η διαφορά τής Ορθοδοξίας από άλλες ομολογίες καί άλλες θρησκείες βρίσκεται, κυρίως στό θέμα τής θεραπείας. Η Ορθοδοξία έχει τέλειο θεραπευτικό σύστημα. Γνωρίζει τήν υγεία, βλέπει μέ ειλικρίνεια τά τραύματα τού ανθρώπου καί συνιστά τέλειο θεραπευτικό τρόπο αγωγής. Έτσι ισχυριζόμαστε ότι, όταν αλλοιώνεται η πίστη, τότε αλλοιώνεται καί η θεραπεία τού ανθρώπου. Οι Άγιοι Πατέρες υποδεικνύουν καί παρουσιάζουν αυτήν τήν θεραπευτική αγωγή. Οι αγώνες γιά τήν διαφύλαξη τής πίστεως έγιναν γιά νά διασωθή η μέθοδος θεραπείας.